Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

zondag 27 januari 2013

MUSÉE BACCARAT

We begeven ons naar het 16e arrondissement voor een bezoek aan het 'palazzo' van de puissant rijke erfgename van de Markies de Sade: Madame La Vicontesse de Noailles. Tot 1971 was dit de 'Place to Be'. Trefplaats voor intellectueel Parijs, de Beau Monde bestaande uit cineasten, kunstschilders, schrijvers en musici. De plek bij uitstek voor het Musée Baccarat dat in 2003 verhuisde vanuit de rue de Paradis naar dit schitterend gelegen herenhuis aan de place des Etats-Unis.
 
Musée Baccarat - Photo Wikimedia

De geschiedenis van Baccarat gaat terug tot in 1764, toen Koning Lodewijk XV toestemming  gaf om een glasfabriek op te richten in het plaatsje Baccarat in het oosten van Frankrijk. In het begin werden er venster- ramen, spiegels en glas- serviezen vervaardigd. In 1816 begon men met de productie van kristal. Als hofleverancier van glasserviezen, kandelaars, karaffen en natuurlijk parfumflesjes aan het Franse koningshuis, en staatshoofden over de hele wereld, volgde snel een vestiging in Parijs.
De Franse designer en binnenhuisarchitect Philippe Starck kreeg in 2003 carte blanche voor de inrichting van het museum. Een monumentale trap met ledverlichting in de vloerbedekking brengt je naar de bovenverdieping waar het museum is gevestigd. Let even op de kristallen stoel naast de trap, natuurlijk een ontwerp van mijnheer Starck zelf. Vervolgens kijk je naar boven naar de immense draaiende kroonluchter. Welkom in het huis Baccarat. Je betreed ruimtes met namen als 'Folie des Grandeurs, l'Espace Alchemy  en l'Espace Au delà de la Transparence'.   
Design Philippe Starck
Niet vergeten om een bezoek te brengen aan de 'Christal Room', de voormalige eetzaal van Gravin Marie-Laure de Noailles. Een adembenemend designrestaurant dat 's middags open is voor lunch en 's avonds voor diner. Prachtig interieur met spiegels en (zwart) kristallen kroonluchters. Een absolute aanrader, zelfs de toiletten zijn sprookjesachtig. Last but not least de Boutique; de mond open van verbazing en handen diep in de zakken - kijken en vooral niets aanraken. Tussen de vele musea in de stad neemt het Parijse hoofdkwartier van de beroemde kristalproducent een bijzondere plaats in.

Galerie-Musée Baccarat, Place des Etats-Unis 11, 16e arrondissement, metro Boissiere of Kleber.

dinsdag 22 januari 2013

ANNE HIDALGO

Velen van u hebben weer waarschijnlijk nog nooit van haar gehoord. Toch is zij al jaren de drijvende kracht achter de burgemeester van Parijs; Bertrand Delanoë. Anne Hidalgo is een vrouw met 'ballen'. Sinds maart 2001 de eerste vice burgemeester van Parijs en vanaf 2008 verantwoordelijk voor dè Parijse stadsuitbreidingen en alle grote prestigieuze stedenbouwkundige projecten, waaronder de nieuwbouw van het Forum des Halles.


Met de nieuwe plannen, onder leiding van de architect David Mangin, krijgt het 1e arrondissement een nieuw hart. Een nieuwe, nog groenere tuin, een nieuw winkelgebied en een nog groter metrostation. Het geheel wordt voorzien van een spectaculaire groene glazen overkapping, La Canopée genoemd. Een ontwerp van de architecten Patrick Berger en Jacques Anziutti. Het hele project is gecalculeerd op 802 miljoen euro en wordt van 2013 tot 2016 in fasen opgeleverd.

Artist Impression Forum des Halles

De Fondation Louis Vuitton; na de Fondation Cartier krijgt Parijs op initiatief van de bekende koffer- en tassenmaker Louis Vuitton, een nieuw museum, gewijd aan de hedendaagse kunst van de 20e en 21e eeuw. Het glazen gebouw, 150 meter lang en 40 meter hoog, in de vorm van een wolk, wordt gebouwd op het water, aan de rand van het Bois de Boulogne aan Avenue Mahatma Gandhi in het 16e arrondissement (metro Les Sablons). Het zeer creatieve ontwerp is van de in Amerika wonende Canadese architect Frank Gehry. De opening staat gepland voor eind 2013.

Artist Impression Fondation Louis Vuitton

Ook niet onbelangrijk, de Philarmonique de la Villette, een nieuw geesteskind van de Franse Architect Jean Nouvel en de nieuwe thuishaven voor het concertgebouworkest van de stad Parijs. Een 219 miljoen euro kostend prestige object dat wordt gebouwd in het Parc de la Villette in het 19e arrondissement.

 Artist Impression Philarmonique de la Villette

"Ik ben geboren in Cadiz, Andalusië Spanje, op 19 juni 1959, en opgegroeid in het quartier Vaise van Lyon, waar ik ook mijn opleiding heb genoten. Als kind droomde ik al van Parijs. Na mijn rechtenstudie, ik was 24 jaar, ben ik afgereisd naar Parijs en begon mijn loopbaan als inspecteur van de arbeidsinspectie. Deze baan gaf mij de mogelijkheid om de stad te ontdekken en al snel werd ik verblind door de schoonheid, de gratie en de kracht van Parijs. Eindelijk had ik mijn roots gevonden". Aldus Anne Hidalgo op haar eigen website.

Anne Hidalgo werkte in drie kabinetten onder de Jospin regering, onder andere als adviseur van de minister voor werkgelegenheid Martine Aubry en later als adviseur voor Nicole Pery , staatssecretaris voor rechten van de vrouw. Van november 2000 tot mei 2002 als technisch adviseur voor de minister van Justitie; Marylise Lebranchu.

In maart 2001 was zij lijstaanvoerder bij de gemeenteraadsverkiezingen voor de Franse Socialistische Partij in het 15e arrondissement van Parijs en won 26,5% van alle stemmen. Ze werd lid van de Conseil de Paris en loco-burgemeester van Parijs. In de tussentijd schreef zij twee boeken: Une femme dans l’arène (Editions du Rocher, 2006) en
Travail au bord de la crise de nerfs (Editions Flammarion, 2010).

Afgelopen jaar heeft zij zich kandidaat gesteld voor het burgemeesterschap van Parijs in 2014, als opvolger van de man waarvan zij steeds de schaduw vormde; Bertrand Delanoë. De huidige poles geven aan dat zij 54% van de stemmen gaat krijgen. Zij wordt dan de eerste vrouwelijke burgemeester van Parijs. Zoals ik al zei een vrouw met ballen.

zondag 13 januari 2013

ROSE C'EST PARIS

Even gewillig als een behaagzieke minnares laat Parijs zich telkens weer in al haar hoeken en kieren fotograferen. Geen enkele metropool heeft zoveel fotografen het hoofd op hol gebracht en tot sensuele en mysterieuze beelden geïnspireerd als de Franse lichtstad. Parijs heeft dan ook een lange geschiedenis met fotografie, het is de plek waar het is uitgevonden. 

 
Het was de Fransman Louis Jacques Mandé Daguerre die in 1837 het medium fotografie voor het eerst presenteerde. Het procedé, waarbij een gepolijste, met kwikdampen geprepareerde plaat werd gebruikt, leverde positieve, gespiegelde beelden, die helaas niet gereproduceerd konden worden. De eerste fotografische afbeelding van een mens werd gemaakt door Daguerre in 1838 van de boulevard du Temple in het 3e arrondissement. De afbeelding toont een drukke weg, maar omdat de belichtingstijd ruim 10 minuten bedroeg werd het verkeer niet vastgelegd. Alleen linksonder zijn een schoenpoetser en zijn klant zichtbaar, doordat ze lang genoeg stilstonden om te worden geregistreerd.

 Uit de serie 'Olga' - collodion fotografie door Alex Timmermans
 
Pas in 1851 was het de Engelse beeldhouwer, Fredrick Scott Archer, die collodium fotografie heeft uitgevonden. Dit was een aanzienlijke verbetering ten opzichte van de daguerreotypie. Met het collodion proces was het namelijk mogelijk om onbeperkt afdrukken te maken van het origineel, meestal gedaan op eiwit papier. Archer experimenteerde met collodium, in de hoop een dia positief te kunnen produceren op gewone glazen platen. Collodium is een dikke en stroperige vloeistof, die in die tijd veel gebruikt werd door chirurgen als vloeibaar verband, mede dankzij haar veerkracht en aanhechting. Archer gebruikte collodium om zo lichtgevoelige zouten te laten hechten aan zijn glazen platen. Daarna werd de glazen plaat gedompeld in een bad gevuld met zilvernitraat. Zo werd een lichtgevoelige drager gevormd op het oppervlak van de plaat.  Eenmaal lichtgevoelig  werd de plaat blootgesteld aan licht in de camera voordat het collodium begon te drogen. Als de plaat droog werd vòòr ontwikkeling, was deze veel minder lichtgevoelig en derhalve onbruikbaar.  Om deze reden alleen al, werd het proces dat door Fredrick Scott Archer was uitgevonden bekend als 'natte plaat' fotografie. 

 Uit de serie 'Olga' - collodion fotografie door Alex Timmermans
 
Vandaag de dag zijn er wereldwijd nog maar zo'n 80 professionals die werken en fotograferen op de manier zoals Archer dat deed in 1851. Dat brengt mij op een bijzondere ontmoeting een aantal jaren geleden. Op de boulevard Montmartre vindt u bij nummer 12 de Passage Jouffroy (140 m) uit 1845. Een drukke passage met de meest originele winkeltjes, die de nieuwsgierige bezoeker trakteren op allerlei verrassingen. Achter in de passage ziet u het hotel Chopin, met een gevel die dateert uit 1850. Een charmant hotel met slechts 35 kamers. Trappen aan de linkerzijde brengen u naar het tweede gedeelte van deze passage vol met boekenstalletjes, maar ook meteen een van de mooiste fotozaken van Parijs: Photo Verdeau. U koopt daar originele vintage prints van bekende fotografen. In deze prachtige ambiance had ik mijn eerste ontmoeting met Alex Timmermans waar hij mij vertelde over zijn passie voor collodium fotografie. 

 Alex Timmermans aan het werk met Playmate en Pools topmodel Olga Kaminska
 
Ruim drie jaar werk ik nu samen met collodion fotograaf Alex Timmermans. Regelmatig reis ik met hem naar Parijs en Bièvre, waar hij altijd op zoek is naar originele collodion camera's en objectieven. Een zoektocht, die volgens Alex nooit eindigt. Alles moet exact volgens het proces van Archer. Hij doet daarin geen concessies als het gaat om materialen - oud glas - chemicaliën en zijn favoriete zeer kostbare Hermagis Petzval lenzen, gemonteerd op prachtige antieke studiocamera's. 

 Bij Antiq Photo in de rue de Vaugirard, de ultieme zoektocht naar het juiste objectief
 
Afgelopen week zijn we begonnen aan een nieuwe serie, waarbij de Poolse Playmate en topmodel Olga Kaminska de hoofdrol mocht vervullen en wij te gast waren in de fotostudio van Marc Vreenegoor in Ter Aar. Deze bijzondere serie is geïnspireerd op het prachtige boek ROSE C'EST PARIS. Rose c'est Paris is een duoproject van Bettina Rheims met haar vaste kompaan, schrijver Serge Bramly. Reims (1952) zelf Parisienne, is een Franse topfotografe en vooral berucht door haar provocerende vrouwenportretten. In het boek en de film Rose c'est Paris heeft Reims haar geboortestad betrokken in een vernuftige mise-en-scène. Een verleidelijke hommage aan Parijs, waarin de verleidelijke Belgische danseres Inge van Bruystegem de hoofdrol speelt. Ze kruipt in de huid van een doorgaans schaars gekleed meisje dat door Parijs zwerft, op zoek naar haar vermiste tweelingzus. Prachtige zwart-wit opnamen, veelal naakt, gemaakt op geheimzinnige locaties, waaronder de lege magazijnen van de voormalige Bibliothèque Nationale aan de Rue Richelieu, het Observatoire of op de Gare d'Austerlitz, maar ook de metro is een geliefkoosd speelterrein. De zoektocht naar de verloren zuster wordt hoofdstuksgewijs fotografisch verbeeld aan de hand van poëtische hoofdstuktitels als L'hypothèse de l'enlèvement en La réconcilliation des cases opposées. Rheims en Bramly weten fotografisch voortreffelijk invulling te geven aan het project dat de sfeer van erotiek, noir, fashion, De Sade en Bunuel uitademt. 

Rose c'est Paris is een duoproject van Bettina Rheims met haar vaste kompaan, schrijver Serge Bramly
 
Hoewel geïnspireerd op Rose c'est Paris zijn de foto's van Timmermans duidelijk anders. Allereerst omdat de foto's worden gemaakt volgens het originele collodionproces van Archer, in combinatie met een 150 jaar oude camera en even oude koperen objectieven van Dallmeyer en Hermagis. ISO waarde 1 en belichtingstijden die oplopen tot 6 seconden. Timmermans: "Mijn foto's zijn ingetogen erotisch. Ik nodig mijn model uit om mee te denken, zij geven iets van zichzelf en ik speel daar op in. Fotografie is een spel van verleiden en verleid worden.
 
 Uit de serie 'Olga' - collodion fotografie door Alex Timmermans
 
Het Poolse topmodel Olga Kaminska was precies het juiste meisje. Ze moest magisch zijn, mooi maar niet te mooi, jong, maar niet te jong. Ze moest in staat zijn om zichzelf om te toveren van het ene karakter naar het andere. En ze moest vooral geduld hebben, veel geduld, want twee dagdelen fotograferen leverden uiteindelijk drie mooie platen op".


Rose, c'est Paris - Bettina Rheims & Serge Bramly, 368 bladzijden + DVD (138 minuten)
Uitgever Taschen Verlag - ISBN 978-3-8365-2785-9 - prijs € 49,99 - Uitgegeven maart 2011
Alex Timmermans - Collodion Ambrotype wet plate photography
Marc Vreenegoor: MijnStudio, Harsweg 18, 2461 EZ,  Ter Aar - contact@mijnstudio.nu
Antiq-photo, 16 rue de Vaugirard, 6e arrondissement, metro Odeon, Luxembourg

donderdag 10 januari 2013

LA GOUTTE D'OR - EXOTISCH PARIJS

Zes uur zaterdagochtend op de boulevard de la Chapelle. Een eenzame fietser maakt zijn sportieve ronde. Twee uur later wordt ook hier de rust overstemd door het verkeer en het gekakel in de onmiskenbare accenten van de vroegere kolonies. Dit is de plek waar het Carraïbisch gebied en Afrika elkaar ontmoeten. De immigrantenwijk tussen de boulevard Barbès en de rue la Goutte d’Or. De metro wringt zich langs huizen, die hun beste tijd hebben gehad richting Pigalle. Straks gaan de markten open op de rue Dejean met exotische producten uit Senegal, Haïti, Kameroen en Ghana en de boulevard de la Chapelle onder het verhoogde metrospoor. De stoepen staan vol dozen met etenswaren en eigenlijk heb je maar een paar dozen nodig om een winkel te beginnen. La Goutte d'Or prikkelt alle zintuigen. Het lawaai van de metro, denderend over de stalen bruggen op hun prachtige metershoge fundamenten, en het geroep van de marktlui vermengen zich met de geur van tabak en specerijen.

 Barbès-Rochechouart, zes uur in de ochtend. Een eenzame fietser maakt zijn sportieve ronde

De Goutte d'Or, gelegen in het 18e arrondissement, op de oostelijke helling van Montmartre, is een van de meest cosmopolitische wijken van Parijs. 50% van de bevolking is van vreemde oorsprong. 56 nationaliteiten mengen allerlei kleuren, accenten en gebaren dooreen, een Afrikaans, Aziatische en Europese smeltkroes. De wijk wordt afgebakend door de boulevard Barbès aan de westzijde, de boulevard de la Chapelle aan de zuidzijde, de rue Ordener aan de noordzijde, en de sporen van het Gare du Nord aan de oostzijde. Er wonen ongeveer 20.000 mensen in deze wijk. De naam, letterlijk de gouden druppel, is afkomstig van de kleur van de wijn van de wijngaarden die hier voorheen stonden.

Zaterdagochtend is de beste tijd om hier te komen.  De pret begint al in het metrostation van Barbès-Rochechouart, wanneer de overvolle metrotrein aankomt op het perron, de mensenmassa uitbraakt en u als het ware wordt meegesleurd met de stroom door de lange stationsgangen vol met een wirwar van kraampjes. Wanneer u het station verlaat staat u oog in oog met het grootste filiaal van het warenhuis Tati. Dit is de populairste bestemming voor toeristen uit Noord-Afrika op zoek naar goedkope spullen. Het is een roze gebouw uit 1948 van Jules Ouaki, die het de naam van zijn moeder Tita wilde geven, maar die naam bestond al en daarom heeft hij die naam omgedraaid: Tati. De eigenaar verzon het idee de prijzen aan de buitenkant van het gebouw te laten zien, zodat mensen met drempelvrees toch binnenkwamen. Ook was hij de bedenker van de zelfbediening voor kleding. Welkom in de 'Maghreb' van Parijs het decor van Emile Zola's L'Assommoir (1877). 

Emile Zola's, schrijver van de roman L'Assommoir (1877) - Photo Wikimedia

In de 19e eeuw was dit de arbeiderswijk die Zola gebruikte voor zijn roman l'Assommoir (de nekslag), waarin het verhaal wordt verteld van Gervaise Macquart's weglopen naar Parijs met haar luie minnaar Lantier, om te gaan werken als een wasvrouw in een door alcoholisme geteisterd ghetto, waaruit geen ontsnapping mogelijk is. Een harde en compromisloze studie van alcoholisme en armoede in de arbeiderswijken van Parijs. Zola wilde een roman schrijven over het grootschalige en schrijnende alcoholmisbruik, wat uiteindelijk een buitengewoon confronterend en duister boek opleverde. De kleurloze kroegen uit de Parijse voorsteden, het morsige volk, de verwaarloosde kinderen, de dronkaards, die vrouw en kroost mishandelden, dat alles afstotend en lelijk, maakte een aller somberste indruk. Weinig schrijvers veroorzaakten zoveel ophef met hun werk als Émile Zola in de negentiende eeuw. Zijn vernieuwende manier van schrijven, en vooral de onderwerpen van zijn schrijven, stuitte veel lezers tegen de borst, en ook veel recensenten, die zijn manier van werken ‘vies’ noemden en zijn werk vernietigend bespraken. Zij trokken fel van leer tegen de schokkende scènes en het platvloerse ‘volkse’ taalgebruik dat Zola bij tijd en wijle hanteerde. Dat het woelige karakter van de buurt nog niet helemaal is verdwenen is blijkt wel uit het feit dat er in begin 2005 nog rellen in de buurt waren (niet te verwarren met de rellen in de banlieue in het najaar van 2005) na een ongelukkig politieoptreden.

Vandaag de dag wordt de Goutte d'Or grondig geherstructureerd. De huizen met de achterkamertjes waar het werkvolk huisde en de 'maison d'abbatage' waar de prostituees hun klanten ontvingen, maken plaats voor nieuwe sociale woningblokken. Gelukkig hebben tal van verenigingen en buurtcomités er voor gezorgd dat het multiculturele- en volkse karakter bewaard is gebleven (smalle straatjes, pleintjes en schilderachtige steegjes). Deze wijk is een van de laatste buurten binnen de peripherique (rondweg) waar middenklasse gezinnen zich een appartement kunnen veroorloven. 


Wandeling
Het loont absoluut de moeite om, op een zaterdagmorgen eens naar de Goutte d'Or te stappen om de authentieke en typische sfeer ervan op te snuiven. Onze wandeling begint op de boulevard de la Chapelle bij het metrostation Barbès Rochechouart. Deze boulevard markeerde tot 1860 de grens tussen de gemeente Parijs en La Chapelle, nu de grens tussen het 10e en 18e arrondissement. Het is hier waar we in de roman van Zola voor het eerst de hoofdpersoon, Gervaise Macquart, tegenkomen, als haar tragische verhaal zich ontvouwt. Aan de zuidkant, daar waar de lucht is gevuld met het onophoudelijke geklepper van de passerende metrotreinen hoog boven het straatniveau, elke zaterdagochtend vindt een kleurrijke voedselmarkt plaats. Ter hoogte van nr. 112 nemen we de rue des Islettes, daar waar Gervaise werkte als wasvrouw in het beroemde washuis van de de Goutte d'Or. Net als 'La Goulue' de beroemde can-can danseres van de Moulin Rouge. Zij was de dochter van een van de wasvrouwen. Zola's personages hebben allemaal echt bestaan. Sla rechtsaf de rue de la Goutte d'Or in. De eerste Noord Afrikanen kwamen hier in de vroege jaren van de 20e eeuw, maar de grote golf van immigranten arriveerde in de jaren vijftig om te werken in de Parijse auto-industrie. De straat is bekleed met voedsel- en textielwinkels, kleine bazaars vol met goedkope snuisterijen en een groot aantal cafés die druk worden bezocht door mannen die domino of triktrak spelen. Op nr. 42 achter een ijzeren hek ligt een romantisch binnenstraatje met dertien huizen uit 1840, de villa Poissonnière, versierd met dezelfde romantische straatlampen als die op de Butte Montmartre. Ooit stond hier in de 15e eeuw een wijngaard vol met wijnranken en werd er de heerlijkste witte wijn gemaakt. De wijn van de Goutte d'Or werd in de middeleeuwen zeer geprezen.  De Franse koning kreeg deze wijn elk jaar voor zijn verjaardag. 


We keren terug en vervolgen de rue de la Goutte d'Or tot aan de rue Polonceau. Ter hoogte van nr. 52 een aangename schaduwrijke driehoek waar de lokale mannen elkaar sociaal ontmoeten op een zonnige dag. Linksaf de rue Pierre l'Ermite in. Aan het einde van de straat staat de kerk Saint Bernard de la Chapelle (1858) in neogotische stijl. Binnen zijn de pilaren versierd met gezichten van diegene die in de 19e eeuw een belangrijke rol speelde in deze wijk. Maak na het kerkbezoek een rondje om de kerk. De rue Affre vol met winkeltjes met mierzoete gebakjes en opslagplaatsjes vol met koriander en muntbladeren. De rue Saint Luc die je naar het square Léon, brengt waar op hoge gevels enkele mooie fresco's van plaatselijke kunstenaars waaronder die van Geneviève Bachelier. Het square Leon grenst aan de rue des Gardes, een vernieuwde en modern aangelegde modestraat met aan een kant bomen. Je vindt er verschillende, door de gemeente gesubsidieerde, trendy boetieks van kleding en design. We vervolgen de straat in noordelijke richting. U kunt de eerste straat rechts nemen, de rue du Cavé. Aan het einde van deze straat op de hoek van de rue Stephenson heeft u een mooi uitzicht op de Sacré Cœur en de oostelijke helling van de Butte Montmartre. We gaan links af naar de poort van zwart Afrika de rue de Myrha. Hier ziet u bontgeklede slanke Afrikaanse vrouwen, vaak met hun baby vastgebonden op hun rug, met traditionele hoofdtooien en felgekleurde gewaden. Hier zijn alle mogelijke specialiteiten te koop, van zoete aardappels tot exotische kruiden en groenten. Sla rechtsaf de rue des Poissoniers in. Volg deze straat, waarlangs de hoofdstad vroeger van vis werd voorzien, tot aan de eerste straat links, de rue Dejean waar de Marché Dejean is. De voedselstraat waar het Carraïbisch gebied en Afrika elkaar ontmoeten. Grote keuze van diverse vissoorten die je uitnodigen op een culinaire reis: barracuda, kapiteinsvis, meivis. Je kunt er geïmporteerd Afrikaans bier en andere drankjes krijgen maar ook bakbananen, yams en tarowortels. Langzaam kuieren over deze markt is een zegen voor de smaakpapillen. Het schouwspel is fascinerend en dit alles tegen onklopbare prijzen.



Op vrijdagmiddag biedt een gedeelte van de rue des Poissonniers en de rue Polonceau een wel heel speciaal beeld. De daar gevestigde moskee is te klein voor alle moslims in deze wijk en daarom wordt een deel van deze straten rond 14.00 uur afgezet. De bidmatjes worden op straat gelegd en zo is iedereen weer tevreden, zelfs Allah. Op de hoek van de rue Polonceau en Villa Poissonniere is op nummer 36 een kleine Japanse boeddhistische tempel ondergebracht. Ga terug naar de rue des Poissonniers, rechtsaf en u komt uit op de boulevard Barbès waar u zowel links als rechts een metrostation tegenkomt.

TIP: Zaterdagochtend is de beste tijd om deze wijk te bezoeken. Fotograferen wordt niet altijd op prijs gesteld en gezien de drukte met name in de rue Dejean; let op uw spullen. Op zondag maakt de Goutte D'Or een doodse indruk. De Marché Dejean is gesloten op zondagmiddag en maandag.

La Goutte d'Or, 18e arrondissement, metro Barbès Rochechouart.
Marché Dejean, rue Dejean, 18e arrondissement, metro Château Rouge.