De
Franse film Intouchables behoeft
geen introductie. Ik denk dat er weinigen onder u zijn die de film niet gezien
hebben. Het verhaal is geheel in Frankrijk en met name in Parijs opgenomen
en werd een ware hit. Bijna twintig
miljoen Fransen en even zoveel overige Europeanen gingen in 2011 en 2012 naar
de bioscoop om de komedie Intouchables te zien. Het is een van de best bezochte
Franse films ooit en trok meer bezoekers dan Titanic. In Duitsland alleen al
gingen vijf miljoen mensen naar het theater.
Echter
wat weinigen van u weten is dat de film voor het overgrote deel is opgenomen in
de ambtswoning van de Nederlandse ambassadeur in Parijs; het voormalige hôtel d'Avayray. Met toestemming van de
toenmalige Nederlandse Ambassadeur Siblez werd Intouchables opgenomen in het
chique pand, daterend uit 1723, gelegen aan de smalle en levendige rue de
Grenelle 85 in het zevende arrondissement.
Een
rondleiding door de ambtswoning is een feest van herkenning. Eenmaal door de grote poort zie je de rechthoekige
binnenplaats waar 'Driss' ,gespeeld door Omar Sy, met piepende banden de nodige
hoeveelheid grind verplaatst met de Maserati van 'Philippe Pozzo di Borgo' gespeeld door Francois Cluzet. De begane grond beschikt over drie grote
ontvangstzalen waaronder La Biblothèque, waar het sollicitatiegesprek
plaatsvindt met Driss, Philippe en de
prachtige roodharige secretaresse Magalie (Audrey Fleurot), met wie Driss
schaamteloos aan het flirten is. Ook het klassieke privéconcert ter ere van
Philippe's verjaardag en de dansscène, waarin Philippe vanuit zijn rolstoel
kennismaakt met de muziek (Earth, Wind & Fire) van Driss, is opgenomen op de begane grond van de
residentie. De beelden van de slaapkamer
en de badkamer van Driss zijn elders gedraaid. Zo ook de dakterrasscène met
uitzicht op de 150 jaar oude Cathédrale
d'Alexandre-Nevsky in het achtste arrondissement.
De
Nederlandse Ambassade kreeg enkele tienduizenden euro's voor het filmen op de
locatie. Kort na de opnames van Intouchables diende de residentie nogmaals als
decor voor twee Franse films: 'Le Capital' en 'Haute Cuisine'. In de
laatstgenoemde film moest het statige pand doorgaan voor de ambtswoning van de
Franse president; het Elysée.
De
echte woning van de Aristocraat Philippe Pozzo di Borgo stond in de rue de
l'Universite in Parijs. Hij is een telg van een beroemde adellijke familie en
kleinzoon van een van de grondleggers van het Franse concern van luxeproducten
LVMH (Louis Vuitton Moët Hennessy). In 1993 breekt hij zijn nek als hij
neerstort tijdens het paragliden. Intouchables is de verfilming van zijn autobiografie: 'Le Second Souffle' (De tweede adem)
die hij acht jaar later schrijft. Hij beschrijft hoe zijn vrouw Beatrice drie
jaar na zijn ongeval bezwijkt aan kanker en hij, directeur van het exclusieve
champagnemerk Pommery, in een depressie belandt. Het is zijn thuishulp, Abdel
Yasmin Sellou, die hem er weer bovenop helpt. Deze Algerijn komt uit een
achterstandswijk van Parijs. Tussen de twee mannen ontstaat een hechte
vriendschap.
In
een interview met het NRC geeft Pozzo di Borgo het volgende antwoord op de
vraag wat hem zo aantrok in Abdel, de onaangepaste Noord-Afrikaan: "Ik
koos Abdel niet om hem als ex-gevangene een tweede kans te geven of iets
dergelijks. Hij leek me gewoon de beste kandidaat. Hij kwam ook niet met een
romantisch idee bij mij. Voor hem was ik de jackpot. Pas na de dood van mijn
vrouw ontstond er vriendschap. Ik kwam erachter hoe wild hij was. Ik heb
meerdere malen de politie op bezoek gehad. Kwamen ze bij mij thuis om te vragen
of ik die Abdel kende. Moesten ze eerst zes chique salons door om uiteindelijk
een invalide man in een bed te vinden. Tegen die tijd waren ze wel afgekoeld.
Ik zei gewoon dat ik niet wist waar ze het over hadden. Ik ben dol op het
verhaal van Abdel. Hij redeneerde zo: de wereld is keihard, waarom zou ik dan
een heilige zijn?"
Abdel
nam zijn vriend Philippe verschillende malen mee op reis naar Marokko. De
Algerijn is er getrouwd en kreeg drie kinderen. Ook Philippe werd verliefd op een
Marokkaanse, Khadija en woont nu met haar in Marokko op platte land bij
Essaouira. Haar familie verzorgt hem nu.
Philippe
Pozzo di Borgo; "Ik heb eens op de Marokkaanse tv gezegd: als we de
rijkdom van het westen konden combineren met de vriendelijkheid van de Oriënt,
was er niemand meer gehandicapt".
Film Photo's: Courtesy of Gaumont - QUAD Production
Wat een prachtig verhaal, van hoe het in het leven kan gaan, en dat er niets is in het leven waarover je je zou moeten verbazen. En heel bijzonder natuurlijk, die woning van de ambassadeur die keer op keer als filmdecor dient. Alsof de Fransen zelf niets mooiers of beters kunnen vinden...
BeantwoordenVerwijderenOok al op je Facebook pagina gezegd (maar kan het niet vaak genoeg zeggen), één van de beste films ooit gezien!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenIk sluit mij graag aan bij mijn voorganger. Een FANTASTISCHE film!
BeantwoordenVerwijderenVeel humor en diepgaande emotie. Een lust voor oog en oor.
Trouwens het beschreven uitzicht op de Cathédrale d'Alexandre-Nevsky, doet mij weer denken aan die prachtige kerk en is zeker een bezoek waard. Meestal op de zondagmorgen is er een dienst, waar je (net als de bezoekers) gewoon in- en uit kunt lopen.
BeantwoordenVerwijderenTip; fototoestel meenemen!
Voor meer info: http://paris-fvdv.blogspot.nl/2011/12/een-verborgen-russisch-juweeltje.html