Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

woensdag 30 maart 2016

SERGE GAINSBOURG; CHANSONNIER, MUZIKANT, COMPONIST, LIEDJESSCHRIJVER, PROVOCATEUR, REBEL, VROUWENZOT, CHARMEUR, MINNAAR, SCHUINSMARCHEERDER, CAFÉ- GANGER, KETTINGROKER, VADER, ECHTGENOOT EN PARISIEN.

25 jaar geleden, op 2 maart 1991, maakte een hartaanval tijdens zijn slaap een einde aan het leven van Serge Gainsbourg. Die geruisloze dood stond in schril contrast met het leven van deze Franse zanger en levensgenieter.

Het doet mij onwillekeurig terugdenken aan maart 2011. Bij toeval ben ik in de rue de Verneuil in het 7de arrondissement. Altijd als ik in Parijs ben ga ik even kijken op nummer vijf bis, omdat dit huis er geen dag hetzelfde uit ziet. In mijn ooghoek stopt plotseling een zwarte auto waaruit een frêle jonge vrouw stapt met lang donkerblond haar en met daar in gestoken een grote zwarte zonnebril. Zorgvuldig vermijdt ze oogcontact en welhaast schichtig opent ze de deur om gevolgd door een tweetal fotografen snel het pand binnen te gaan. Voor ik het mij goed en wel realiseer stond ik net oog in oog met de dochter van Jane Birkin en Serge Gainsbourg; Charlotte. De rue Verneuil 5bis was het woonhuis van haar vader en is na zijn dood, door haar toedoen, nog altijd onveranderd. Aan deze bijzondere ontmoeting moet ik terug denken als ik de DVD zit te bekijken van "La Vie Héroïque", een film over het leven van Serge Gainsbourg gemaakt in 2010, negentien jaar na zijn dood. “Het is niet de waarheid van Gainsbourg die me interesseert, maar het zijn zijn leugens”. Met deze uitspraak geeft de regisseur Joann Sfar al direct aan op wat voor soort film je je kunt voorbereiden.

Serge Gainsbourg is een van de meest tot de verbeelding sprekende namen uit de Franse populaire cultuur van de vorige eeuw. In 1928 zag Lucien Ginsburg het levenslicht als zoon van Jiddische ouders. Joseph en Oletchka Ginsburg waren tijdens de Bolsjewistische revolutie Rusland uitgevlucht en in Parijs neergestreken, waar vader Ginsburg werkte als nachtpianist in bars en nachtclubs en zijn moeder muziekles gaf aan het conservatorium. Oletchka had eigenlijk tot een abortus willen overgaan maar zag daar op het laatste moment vanaf, geschrokken door de zware ingreep. "Al voor mijn geboorte ben ik aan de dood ontsnapt" Zou Serge later zeggen.

Lucien Ginsburg, Lulu voor intimi, ging snel in de leer bij zijn vader, maar diep in zijn hart lag zijn grote passie bij schilderen. Zijn speeltuin was Porte de Clichy. Op z'n twaalfde schilderde hij al de 'meisjes' van Clichy. De hoeren van de buurt ontfermden zich als moederlijke juffen over hun snoezige wereldvreemde welpje, die ze gierend van het lachten de fijne kunstjes van hun vak leerden. Zijn 'éducation sentimentale', zo noemde hij zijn avonturen in de straten van woelig en robuust Pigalle. Tijdens de oolog wordt de familie gedwongen om te vluchten naar het Franse platteland. Vlak voor zijn vlucht uit Parijs staat de jonge Ginzbourg als eerste op de stoep bij de prefect van Clichy om een jodenster in ontvangst te nemen. "Een eer", zegt de wijsneus. Als de prefect hem vraagt waarom hij die ster zo graag wil dragen antwoordt hij: "Het is niet mijn ster, monsieur. Het is die van u"!  Voor schut gezet schopt de prefect de provocateur het gemeentehuis uit. Of deze anekdote waarheid is? Wat doet het er toe, Gainsbourg vond het in ieder geval de moeite waard om te vertellen.

Van Ginsburg naar Gainsbourg
Uit geldgebrek werkte Ginsburg twee jaar lang als mandolineleraar in een weeshuis te Champfleur, dat vooral plaats bood aan kinderen wiens ouders de gaskamers niet hadden overleefd. Toen hij het weeshuis binnenging was zijn naam nog Lucien Ginsburg. Een naam waar hij zich altijd mateloos aan ergerde. Een 'kappersnaam' vond hij en dus kwam hij op de proppen met een alternatief, iets wat in zijn ogen wel erg sexy klonk. Serge Gainsbourg. Serge was de voornaam van de directeur van het instituut.

Na de oorlog, nadat hij van de Ecole des Beaux-Arts was afgetrapt, probeerde Serge als 'kunstschilder' in leven te blijven met het inkleuren van filmposters. Gainsbourg was ook niet vies van vrouwen. De lijst van de hem toegedichte veroveringen in de jaren vijftig en zestig is volgens biografen lang genoeg om de Gele Gids te kunnen vullen. In 1957 regelt zijn vader, getergt door het leven van zijn zoon als schuinsmarcheerder, voor hem een baantje als barpianist in het café chantant 'Milord l'Arsouille' aan de rue de Beaujolais 5, in het eerste arrondissement van Parijs, waar hij de stiltes voor de voorstelling mag wegspelen. Hier maakt hij kennis met Léo Ferre, Jacques Brel en Boris Vian. Het is Boris Vian, de lijkbleke zanger met zijn verlammende teksten en ijle piepstem, die de onzekere pianist onder zijn hoede neemt en hem stimuleert om solo te gaan zingen. In het cabaret komt hij ook in contact met Dennis Bourgeois en Jaques Canetti. Zij stellen hem in staat om een aantal zelf gecomponeerde nummers op de plaat uit te brengen. In de film 'Vie héroique' is te zien hoe Gainsbourg na een bedwelmende drankorgie zijn schildersezel aan stukken slaat en vervolgens de brand schiet in zijn olieverfdoeken. Serge Gainsbourg de compositeur chansonnier wordt geboren. In 1958 verschijnt zijn eerste 25 centimètres: Du chant à la une'. 

Hij wordt een van de meest productieve songleveranciers in de jaren zestig, vooral voor jonge vrouwelijke sterren van het Franse Chanson. Waar zijn collega's blijven steken in zoet gevooisde liefdesballades hebben Gainsbourg's liedjes, als erotisch geschimpscheut, altijd wel iets schunnigs en scandaleus in petto. "Voor een vrouw te schrijven is de meest elegante manier om haar te dienen en tegelijkertijd te bezitten", aldus Gainsbourg.

Hij verleidde de vrouwen door ze aan te vallen. Zo schrijft hij voor Juliette Gréco, Isabelle Adjani, Isabelle Aubret, Dalida, Françoise Hardy, Mireille Darc, Catharine Deneuve, en Petula Clark, maar zijn bekendste nummer uit die periode is het winnende liedje op het Eurosongfestival in Napels; 'Poupée de cire, poupée de son' voor France Gall. Allemaal zongen ze het liefst Gainsbourg, want als tekstschrijver-componist was hij goud waard.

Tijdens zijn carrière schreef Serge Gainsbourg soundtracks voor meer dan 40 films en regisseerde er vier. Zijn grootste hit, Je t'aime moi non plus, was zeer erotisch getint. Hoewel bedoeld voor zijn muze Brigitte Bardot (Bonnie & Clyde, Harley Davidson), werd het niet met haar stem uitgebracht (haar man Guenther Sachs eiste dat de release werd stopgezet), maar met die van zijn toekomstige vriendin Jane Birkin. Van de hit single worden meer dan zes miljoen exemplaren verkocht. Gainsbourg hield er van om te choqueren, zijn teksten gekenmerkt door scherpe randen en diepe gelaagdheid. Zoals met zijn Album 'Histoire de Melody Nelson', gebaseerd op de roman Lolita of met een rock album volledig gewijd aan het Nazisme. In 1978 nam hij in Jamaica een reggaeversie op van het Franse volkslied, de "Marseillaise", "Aux Armes et cetera" , samen met de band van Bob Marley, The Wailers. Op het einde van zijn leven werd Gainsbourg steeds controversiëler, hij weigerde concessies te doen aan het grote publiek. Zijn meest bekende provocatie toen hij  "I want to fuck you" zei tegen Whitney Houston tijdens een tv programma of live op TV een briefje van 500 Franse Francs verbrandde als protest tegen de hoge belastingen. Zijn liedjes werden steeds excentrieker zoals het super-dubbelzinnige "Lemon Incest" opgenomen samen met zijn dochter Charlotte, toen 12 jaar.

Als jonge snaak was Gainsbourg niet de knapste thuis, maar dat stoorde hem naar eigen zeggen niet. "Lelijkheid is superieur aan schoonheid, lelijkheid blijft duren, schoonheid niet.....". Brigitte Bardot noemde hem een aandoenlijke quasimodo met een schurkenbek, doelend op zijn altijd drie dagen oude 'barbe à l'Italiënne'. Boris Vian roemde hem als de nachtuil met het immer trieste gelaat. Correspondent en Frankrijk-kenner Jan Brusse kenschetste de zanger als een sombere uil die iedere nacht van het ene Parijs cabaret naar het andere fladderde om er zijn troosteloze chansons te fluisteren. "Zo afgeleefd ziet hij er uit, zo door-en-door vermoeid zijn z'n bewegingen, dat je steeds vreest dat hij het volgende liedje niet meer zal halen. Zijn grote ogen, waarop zware oogleden steunen, schijnen zich alleen maar af te vragen waarom dit alles noodzakelijk is". Gainsbourg was wel gewend aan de vernederingen die hem in zijn jonge leven als joods jongetje en onbeholpen zanger van bedenkelijk allooi te beurt waren gevallen. Hierdoor wist hij als geen ander de belediging als stijlmiddel te cultiveren, voor zijn alomvattende behoefte aan liefde en aandacht. Als er een ding was waar Serge Gainsbourg van genoot dan was het wel aandacht. Hij werd vaak extravagant genoemd, maar die toevoeging is gewoon te braaf voor deze man. Serge had figuurlijk controversieel op zijn voorhoofd staan. "Ik vermaak de wereld met injecties van lichte perversiteit en ik zal u beledigen tot u van me houdt".

Met zijn hulpeloze viriliteit wist hij aan de amoureuze sentimenten van de meest adorabele vrouwen te appelleren. Achter die ongeschoren, ongewassen look van de brutale mannenman met zijn diepe ijzige stem, de warrige lokken en de witte schoenen, herkenden zij een kwetsbare gevoeligheid. Na zijn scheiding van Françoise Pancrazzi, van wie hij twee kinderen had, had hij een kortstondige en heftige verhouding met Brigitte Bardot. Tot 1980 leefde hij samen met de veel jongere Britse Jane Birkin, die naakt voor hem moest poseren om zijn verworven imago als coole playboy hoog te houden. Van haar kreeg hij zijn dochter Charlotte. Zij moest het beeld van Serge, de incestueuze erotomaan bevestigen. Daarop volgde de 21 jaar jongere mannequin Caroline von Paulus, alias Bambou, bij wie hij een zoon had; Lucien. Zij moest de longen uit haar lijfje zingen terwijl ze deed of ze door sado Serge met zweepjes in extase werd geranseld. Na zijn dood werd ook bekend dat hij tegelijk een discrete verhouding onderhield met een zestienjarige fan en een 'vriendschappelijke' relatie met een twaalfjarige.

Midden in de jaren tachtig ging het bergafwaarts met de gezondheid van Gainsbourg. Een leven vol sex, drugs, alcohol en sigaretten liet zijn sporen na. Het kapot gaan van zijn relatie met Jane Birkin is hij uiteindelijk nooit meer te boven gekomen. Na de breuk met Jane draaft Gainsbourg steeds meer dronken op in talkshows. In 1973, toen hij 44 jaar oud was kreeg hij zijn eerste hartaanval. Toen de ambulance hem thuis oppikte, nam hij twee essentiële zaken mee; een deken - die in het ziekenhuis waren zo lelijk - en twee sloffen sigaretten van zijn favoriete merkt Gitanes. Vanaf zijn ziekenhuisbed zou hij twee dagen later een interview geven om te verkondigen dat hij vanaf dat moment nog meer zou gaan roken en drinken.  Uit de as verrees een nog veel gruwelijker onbehouwen monster. Het overmatige alcoholgebruik en de 140 dagelijkse Gitanes mais-sigaretten hadden zijn lever vergiftigd, zijn hart op springen gezet en zijn ogen met een zeldzaam virus aangetast. Zelfs in het getemperde licht aan de rue de Verneuil 5bis droeg hij een donkere zonnebril. Toch bleef hij zich van televisieshow naar televisieshow slepen, slempend en paffend, om vervolgens  achter de piano de tekst van zijn liederen te vergeten en met een afsluitend scheldwoord het podium te verlaten.

Op 2 maart 1991, een maand later zou hij 63 zijn geworden, sloop de Franse zanger als een dief in de nacht weg uit dit leven. De arts constateert een 'natuurlijke' dood. De erotomaan stierf als Frankrijks meest verguisde, minst begrepen, maar ook meest beminde zanger. Het stoffelijk overschot werd begraven in het familiegraf van de Ginzburgs op het Cimétiere Montparnasse, daar waar ook Simone de Beauvoir, Jean-Paul Sartre en Charles Baudelaire begraven zijn. Zijn graf en zijn woning aan de rue Verneuil 5bis zijn tot de dag van vandaag bedevaartplaatsen voor zijn vele fans. Het huis kunt u niet missen, het is bedekt met graffiti als een permanent eerbetoon aan deze veelzijdige man.

Voor het huis van Gainsbourg aan de rue du Verneuil 5 bis

Naar aanleiding van het 25-jarig overlijden van Gainsbourg zijn er twee bijzondere evenementen die ik onder uw aandacht wil brengen. Allereerst de expositie over het leven van deze Franse legende in Galerie de l'Instant in Parijs. Deze expositie is nog te zien tot en met 31 mei 2016 in de rue de Poitou 46, 3e arrondissement.

De Nederlandse Britta Maria en pianist/zanger Maurits Fondse brengen het levensverhaal en repertoire van Serge Gainsbourg ten tonele. Zijn repertoire wordt op unieke wijze gebracht in nieuwe arrangementen van Maurits fondse. In de voorstelling 'Serge Gainsbourg Forever', worden de mooiste chansons van Gainsbourg gespeeld, ondersteund door het Red Limo String Quartet, Nicolaas Duin (accordeon) en met fragmenten uit zijn boeiende levensverhaal samen met authentiek beeldmateriaal.

In Tilburg op zondag 8 mei; Paradox
In Arnhem op donderdag 19 mei 2016; Luxor Live
In Bergen op zaterdag 28 mei; Ruinekerk
In Amsterdam op zaterdag 4 juni; Tolhuistuin
In Den Haag op zaterdag 11 juni; Atelier Mee in Zee

Het familiegraf op het Cimétiere Montparnasse


Je n’ai rien à te dire sinon que je t’aime ». C’est un beau titre, non ? 
Serge Gainsbourg 1928 - 1991


7 opmerkingen:

  1. Reacties van Nederlanders in Frankrijk op Nederlanders.Fr

    Reactie van Boudewijn Bolderheij
    Oh kon ik maar zo schrijven ..........
    Boudewijn

    Reactie van Yolanda
    Prachtige liedjes en wat een markante kop, als vrouw (of meisje) kun je toch niet anders dan op deze man vallen. En wat zijn leven betreft zegt deze song genoeg den ik: intoxicated man (uit 1962). Bedankt Ferry, gr. Yolanda

    Reactie van Susan
    Sorry ik had er niets mee, een ketting roker en altijd dronken.

    Reactie van Suzywong
    Mooi artikel Ferry! Vooral in zijn beginperiode zong Serge prachtig.

    Reactie van Mariëlle
    Ik luister nog steeds graag naar Gainsbourg. Het had wel wat zijn provocaties. Zo herinner ik mij een interview op de tv waarbij hij een biljet van 500 fr verbrandde.
    Dank Ferry voor deze bijdrage

    Reactie van Ton Hilderink
    Beste Ferry,
    Als altijd heb ik je verhandeling met veel genoegen gelezen. Je doet dit al zo lang en goed dat je volgens mij geen adviezen nodig hebt. Toch wil ik je als collega-blogger zeggen: blijf trouw aan je eigen stijl en inzichten, zowel qua titels als qua verhaal. Breng geen veranderingen aan omwille van de 'kijkcijfers'. Het zijn jóuw verhalen en dáárdoor zijn ze waardevol. Klein publiek? So what! Je hebt een trouw publiek!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Reacties van Nederlanders in Frankrijk op Nederlanders.Fr

    Reactie van ZIP
    @Ferry
    Goed geschreven stuk. Wat eigenlijk wel interessant is aan dit soort mensen zoals in Nederland bv. Shaffy is dat ze vooral dankzij hun artistieke kwaliteiten kennelijk veel indruk maken op de 'petit bourgeoisie'.

    Als je die artistieke factor eruit haalt zijn het gewoon junks, clochards, psychiatrisch patienten of gedetineerden die naamloos omkomen in de goten van onze kleinburgerlijke wereld.
    Maar nu zoals in zijn geval worden ze op een raar voetstuk gezet.

    De bourgeoisie gruwt ervan maar het is tegelijkertijd kennelijk de 'verboden vrucht' in het paradijs van de ondeugden. En altijd valt weer de term 'levensgenieter'.

    Wat er te genieten viel in zijn leven valt nog te bezien. Denk je zelf Ferry bijvoorbeeld dat je ooit zo geleefd zou willen hebben?

    Altijd maar weer dat obscure/kleinburgerlijke voyeurisme over juist die zaken de 'gemiddelde burger' maar niet aan toe komt. Sex , drugs en alcohol. Best goed aan te komen hoor voor iemand met een klein beetje spaartegoed op de bank. Het is allemaal niet zo duur hoor. Dus wat let de kleinburgers!
    Maar ja je moet maar durven om obsceen de goot in te gaan zonder artistieke kwaliteiten.

    Je hebt het trouwens zoals ik zei goed beschreven daar niet van....

    Je eerste alinea over je ontmoeting met de vrouwelijke nazaat van deze 'levensgenieter' is veel zeggend. Bijna flauwgevallen lijkt het wel...een beetje vlugzout wellicht. Volgende keer een beetje alerter stel ik voor...wellicht een prangende vraag over de existentiële afgrond.

    Wel even een serieuze vraag. Ik hoop dat je hem wilt beantwoorden Waarom worden dit soort lui ook door jou altijd standaard 'levensgenieters' genoemd?

    Groet Gerard

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Reacties van Nederlanders in Frankrijk op Nederlanders.Fr

    Reactie van Mariëlle
    Zip ik vind je reactie hier over de kleine bourgeoisie en over dat sommige artiesten eigenlijk gewoon maar junks zijn, wanneer je de artistieke factor er weg haalt maar 'zozo'. Ik denk dat je dan kunt zeggen dat er eigenlijk heel veel artiesten alleen maar junks en alcoholisten zijn al te beginnen met van Gogh en zijn vrinden, die veel absinthe-jes dronken. Ik denk dat je het om moet draaien en je af moet vragen waarom heeft iemand die artiest is, vaak een probleem met de drank of met drugs heeft. En waarom ze artiest zijn. Misschien toch eens wat meer biografieën lezen....

    Reactie van ZIP
    @Marielle. Ja het hangt er maar vanaf welke biografieën over welke kunstenaars je leest. Het is een soort discussie over de kip of het ei. Het is de 'kip' kan ik je verzekeren.

    Ik heb vrij lang in dat soort werelden verkeerd in Nederland en het is eigenlijk net als bij 'gewone' mensen. De een is gekker dan de ander en we leven toevallig in een tijd waarin de extremiteiten nogal verheerlijkt worden.
    Schijnt leuk te zijn of het nou een kunstenaar of een politicus is.

    In de tijd van van Gogh las je weinig over zijn leven, dat zich overigens niet onderscheidde van de eerst de beste medepatiënt in zijn delirium inrichting.

    Ik raad je aan de romans van Simenon te lezen ( niet de Maigrets). Hij laat je zien hoe dat soort levens zich voltrekken in treurnis en hoerenkasten zonder de artisticiteit van een 'goddelijk' talent. Maar juist in de beklemmende afgeslotenheid van de kleinburgerij, nou dan heb je het niet meer over levensgenieters.

    Nou ja dan heb je ook nog kunstenaars zoals Bach, Monet, Rembrandt, afijn noem ze maar op die best een 'normaal' leven hebben gehad.

    Mijn vraag aan Ferry is eigenlijk waarom we bij dit soort mensen altijd zeggen dat het 'levensgenieters' of nog erger 'levenskunstenaars' zijn.

    Misschien vind jij dat ook wel Marielle en misschien weet jij het antwoord op die vraag. Verder vind Gainsbourg maar een onbeschofte vlerk. Kijk maar naar dat interview met W. Houston.
    Tja als je niet al gek bent dan word je het wel als je dat over je kant moet laten gaan zonder dat je iemand zijn ballen eraf trapt.

    Allemaal kleinburgerlijke vrijbrieven voor onbeschoftheden.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heerlijke discussie, Merci, In antwoord op jouw vraag ZIP zit waarschijnlijk in het feit dat ik soms jaloers ben op de manier waarop zij leefden. Niet op het gebruik van drugs, het roken of de overmatige seks, maar meer dat ze zich nergens door laten stoppen. Niet door hun creativiteit, niet door hun omgeving. en daar heb ik soms wel last van. Noem het politiek correct, oude 'katholieke' remmingen. Te veel laten leiden door het feit wat anderen ervan zouden denken. Shaffy en Gainsbourg hebben ondanks 'schelmenstreken' prachtige chansons nagelaten.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Reactie van ZIP
    @Ferry bedankt, ja zo iets is het wel denk ik:) Het zijn vaak best wel moeilijke levens die dat soort mensen leiden, omdat ze eigenlijk steeds meer het produkt van zichzelf worden.
    En dat moeten ze ook van hun publiek/omgeving die ze een leven toedicht waar ze nooit meer aan kunnen ontsnappen. Goed voorbeeld Amy Winehouse. Erg tragisch en feitelijk onnodig.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Reactie op website van Nederlanders in Frankrijk: Nederlanders.Fr

    Reactie van Bert Pijnse
    dag @ ferry,
    Ik heb het verhaal niet gelezen , want wel gevoeglijk bekend denk ik, maar wel hele mooie foto's en natuurlijk waren we allemaal jaloers op het leven van Serge gainsbourg met zijn mooie vrouwen. Ik was in Frankrijk op de dag dat zijn overlijden bekend werd gemaakt en heel frankrijk was in de rouw om een man's wiens levensstijl altijd werd veroordeeld. We zijn net mensen.

    Ramses Schaffy was wellicht zijn hollandse evenknie. Op mijn site heb ik een leuk artikeltje over hem opgenomen. http://bertpijnsevanderaa.nl/van-eerzaam-burger-naar-staatruifbedelaar/
    Dit naar aanleiding van de commentaren van Gerard. Artiesten leren ons vaak dat alleen de gebaande paden een garantie zijn als je wat ouder wilt worden dan de 54 die Serge haalde. Dan maar wat minder mooie vrouwen om je heen .

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Reactie van Anton Noë op Nederlanders.Fr
    Hartelijk dank Ferry voor deze schitterende bijdrage weer. Zoals altijd worden je bijdragen met veel plezier geplaatst. Ze zijn een terugkerend feest op de site van Nederlanders in Frankrijk.

    BeantwoordenVerwijderen