Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

maandag 31 oktober 2016

DE VIJF LEUKSTE FAMILIERESTAURANTS IN PARIJS

Een restaurant is als een theater met twee podia; de eetzaal en de keuken

Een vraag die mij vaak gesteld wordt, luidt: "Wat is jouw favoriete restaurant in Parijs?" Mijn antwoord is dan meestal: "Geen idee!" Natuurlijk heb ik restaurants waar ik vaak terugkom in Parijs, maar dat heeft veel meer met de ambiance te maken dan met de absolute kwaliteit van het eten. Ik vind persoonlijke waardeoordelen arbitrair, want ongetwijfeld zult u bepaalde restaurants meer of minder aangenaam vinden dan ik. Te druk, te duur, te afgelegen of te weinig aandacht van de bediening, of nog erger, de kwaliteit van het door u bestelde menu valt tegen.

Parijs heeft een sterke eigen culinaire identiteit, die is gebaseerd op recepten, die ontstonden in de Parijse quartiers en daarbuiten. Elders in Frankrijk eet je het eten van die bepaalde regio, in Parijs eet je schotels uit alle regio's. Tegenwoordig zijn er in Parijs duizenden eetgelegenheden en een van de vaste onderdelen van de dagindeling van de Parijzenaar, bestaat uit een bezoek aan een restaurant. Je moet per slot van rekening niet alleen eten om te leven, maar zeker ook leven om te eten. De stad wordt nog steeds gezien als het culinaire hart van Frankrijk, als de beste stad om uit eten te gaan, of je nu kiest voor een familierestaurant, een kleine bistro, een grote levendige brasserie of een chique verfijnd restaurant, er is keuze genoeg.

À la Pomponnette op Montmartre al meer dan 100 jaar een familierestaurant

Goed, ik begin langzaam trek te krijgen en daarom neem ik u mee naar een vijftal familierestaurants, waar ik vooral gekeken heb naar de sfeer en de uitstraling en geen oordeel geef over de kaart of de prijzen. Dat laat ik graag aan u over. Restaurants die ook daadwerkelijk familiebezit zijn en waar nog door de hele familie wordt gekookt. Vaak vindt je hier de vaste Franse clientèle, mensen die hier al jaren kind aan huis zijn. Geen spectaculaire kaart, gewoon prima eten afkomstig van de streek waar de familie vandaan komt. De inrichting is vaak al jaren onveranderd, maar dat heeft ook weer zijn charme.

De nummer 1
In 1909 opende Père Delcroix zijn restaurant à la Pomponnette aan de rue Lepic nummer 42. Al snel werd het restaurant hèt stamcafé voor marktkooplieden en kunstschilders, waaronder de befaamde tekenaar Francisque Poulbot, die zich er op toelegde om de kinderen van Montmartre te tekenen, en de Franse kunstschilder Eugène Paul. Originele tekeningen en schilderijen hangen in het café en restaurant. Waarschijnlijk als betaling voor de vele drankjes en genoten maaltijden. Het interieur van het café en restaurant is sinds 1909 ongewijzigd en het etablissement wordt inmiddels gerund door Claude Moureau en zijn dochters Dominique en Catherine, de vierde generatie. De vijfde generatie is nog klein en wordt gevormd door de kinderen Julien, Arnaud, Laura en Gregory. Dit familierestaurant, meer dan 100 jaar oud, is een van mijn juweeltjes. Een eenvoudige, echte Franse keuken. Bar en restaurant met veel spiegels, marmer, donker hout, ingewerkte granieten vloer, tafeltjes gedekt met roodwit geblokt linnen en wanden bedekt met tekeningen, foto's  en schilderijen die de sfeer van het aloude Montmartre doen herleven. Geen kitch zoals je die vindt in alle restaurants rond place du Tertre. Hier ben je te gast in het authentieke Montmartre zoals bezongen door o.a. Joe Dassin, Gilbert Bécaud en Yves Montand, in de befaamde chansons: "Au Temps des Cerises" en rue Lepic. À la Pomponnette is ook het vaste restaurant van Michou, inmiddels 85 jaar maar nog steeds dè Bohemien van Montmartre, Altijd gekleed in een blauw pak en bijbehorende zware zonnebril. Hij is de oprichter en eigenaar van het gelijknamige travestietencabaret Michou gelegen aan de Rue des Martyrs 80.

In 1909 opende Père Delcroix zijn restaurant à la Pomponnette aan de rue Lepic nummer 42

À la Pomponette, rue Lepic 42, 18e arrondissement, métro Blanche. Geopend van maandag tot en met donderdag, 's middags tot 15.00 uur en van 19.00 uur tot middernacht. Vrijdag tot en met zondag geopend de gehele dag tot middernacht.


De nummer 2
Italianen willen mensen verwelkomen door te delen wat ze hebben, hoe eenvoudig dat ook is. Het levensdoel van een Italiaan is om mensen te eten te geven. En veel! La convivialità; dit woord legt uit wat eten voor de Italianen betekent. Mensen te eten geven is voor de Italiaan dé manier om hen welkom te heten. bij elke maaltijd - of u nu arm bent of rijk - draait het om het samenzijn en om de gezelligheid met anderen, want samen eten is een genot. Zo zou ik l'Osteria dal Gobo willen omschrijven.

l'Osteria dal Gobo; bij binnenkomst passeer je een grote tafel, meer een altaar, vol met verse antipasti

De Osteria is één grote huiskamer. Hier ben je te gast bij Gigi, zoals Luigi Menegale door zijn vrienden wordt genoemd. Bij binnenkomst passeer je een grote tafel, meer een altaar, vol met verse antipasti: Caponata, salade met kappertjes en anjovis, artisjoksalade met Parmezaanse kaas, ingemaakte groenten, gebakken gevulde sardienes, parmaham met vijgen, rundercarpacio, pancetta met kaassaus, radicchiosalade met champignons en gorgonzoladressing.
Een luid "buonasera" schalt meteen van achter uit het restaurant. Gigi  mompelt nog wat in het Italiaans maar brengt je meteen naar een deel van het restaurant waar je met enig passen en meten feilloos tussen past. Waar je ook plaats neemt in het restaurant, je raakt niet uitgekeken op de grote hoeveelheid foto's aan de wand - met Gigi als stralend middelpunt - geplakt tussen de groots mogelijke 'kunst en kitsch'. Gigi naast onbekende en bekende grootheden zoals Gina Lolobridgida, Dalida, Amanda Lear, Adamo, Op de achtergrond prachtige Italiaanse muziek. Dit keer 'Vivere' van Andrea Boccelli; durf te leven, hoe toepasselijk.

Het interieur van de Taveerne Dal Gobo naast de Osteria

De neef van Gigi schuift bijna geruisloos een schoolbord met daarop geschreven de dagverse producten op de stoel naast je. Vino rosso? Gul wordt je bediend van een overheerlijke Italiaanse Valpocelli en met gul bedoel ik gewoon volle glazen. Hier hoeven er duidelijk geen vijf uit een fles. De neef van Gigi doet mij denken aan de butler James uit 'Dinner for One', steeds op tv tijdens elke jaarwisseling en ooit geschreven in de jaren '20 van de twintigste eeuw. "The same procedure as last year, Miss Sophie?" en Miss Sophie antwoordt: "The same procedure as every year, James!".
Intussen wordt je tafel vol gezet met kleine schoteltjes antipasti. Het schoolbord doet je kiezen tussen de heerlijkste gerechten; een overheerlijke klassieke risotto met granakaas, inktvis of met vongoles. Diverse soorten spaghetti's, linguines, pappardelle en gnocchi's. Fegato, kalfslever op z’n Venetiaans, filetto di manzo; runderbiefstuk met morieltjes. "Buon appetito", het feest kan beginnen.


Het restaurant van de familie Menegale is gevestigd op nummer 26 van de rue Bergère in het 9e arrondissement. Een nietszeggende zijstraat van de rue Faubourg Montmartre. Waar kennen we die ook weer van? Oh ja.....daar is een ander juweeltje van Parijs gevestigd namelijk restaurant Chartier. De leukste manier om te lopen naar dit restaurant is om tegenover Chartier de cité Bergère in te lopen, een van de prachtige onbekende binnenstraatjes die Parijs rijk is. Aan het einde van deze passage ga je links af en schuin aan de overkant liggen twee restaurants: Taveerne Dal Gobo en een paar deuren verder Osteria Dal Gobo. Beide van dezelfde eigenaar, gebruikmakend van dezelfde keuken. De eerste keer kwam ik bij toeval met goede vrienden in de Taveerne, die het midden houdt tussen een uitdragers winkel en een restaurant. Geen enkele stoel in het restaurant is het zelfde, alles wat je ziet is te koop en de ober loopt met alle bestellingen op en neer tussen de twee panden. Een wonderlijk maar ook een lachwekkend gezicht. Weer of geen weer de heerlijkste gerechten komen allemaal via de voordeur op je tafel.

Luigi Menegale trakteert op een belcanto vol vibrato uit zijn Napolitaanse of Siciliaanse repertoire

Dal gobo betekent de bochel in het Italiaans en heeft niets te maken met de gebochelde van de Notre Dame, maar met die van de Rialto vismarkt in Venetië. In het naoorlogse Venetië groeide Luigi Menegale op in een gezin van zeven kinderen. Mede door zijn moeder creëerde hij een passie voor koken, werkte in diverse restaurants van Serenissima (de republiek Venetië) zoals Danieli, Nuova Grotta en Colomba. In de jaren '60 trok hij, zoals vele Italianen, naar Frankrijk om daar zijn geluk te beproeven, en succesvol! Bezat ooit 20 restaurants in Parijs waaronder Marcopolo, le Petit Laurent - rue de Varennes, La Famiglia - rue de Bourgogne en le Floriani - avenue Victor Hugo. Vandaag de dag heeft hij er nog vier waaronder drie in de rue Bergère plus een wijnbar. Een restaurant wordt gerund door zijn vrouw Oca Nera en nog een in Meaux.

'Un baccio' voor Gigi als op de achtergrond 'per amore' klinkt van Andrea Bocelli

Osteria dal Gobo is heerlijke traditionele, betaalbare, eenvoudige, authentieke Italiaanse keuken. Waar alles spektakel is in een buitenissige  ambiance en waar u af en toe wordt getrakteerd op een belcanto vol vibrato van Luigi zelf uit zijn Napolitaanse of Siciliaanse repertoire. Een charmante gastheer pur sang samen met zijn exotische Afrikaanse serveersters. En na afloop, limoncello van het huis. 

L'osteria dal Gobo, 26 rue Bergère, 9e arrondissement, métro Grands Boulevards. Alle dagen geopend van 11.45 uur tot 14.45 uur en van 18.00 uur tot 01.00 uur. (Geen eigen website)

Bij dit familierestaurant proef je de sfeer van de vroegere markthallen van Parijs

De nummer 3
Een zoektocht op de late avond naar een restaurant bracht mij bij toeval bij een restaurant in de buurt van 'les halles', de vroegere voedselhallen van Parijs. Het deed mij sterk denken aan het boek van Emile Zola; 'Le Ventre de Paris'. "De wagens arriveerden aan één stuk door, de kreten van voermannen, de zweepslagen, de vergruizing van de straatstenen onder het ijzer van de wielen en de paardenhoeven werd erger, en de wagens kwamen alleen nog maar schoksgewijs vooruit. Ik bevond mij voor het kolossale bedrijf dat de zwelgpartij van die dag van eten zou voorzien. Ik kan in het vage licht de rode stapels vlees onderscheiden, manden met vis, glinsterend met een zilveren glans, bergen groenten die de schaduw doorspikkelen met witte en groene vlekken". Restaurant L'Epi d'Or - de gouden aar, of ik zo de negentiende eeuw binnenstapte. Het interieur onveranderd sinds de tijd dat de werknemers van de hallen hier op kracht kwamen, na het sjouwen van kisten vol met groenten en zware zakken gevuld met aardappels. In die tijd ging het restaurant pas open om 10.00 uur 's avonds en sloot om 2.00 uur in de nacht om vervolgens op 5.00 uur in de ochtend weer open te gaan om de hongerigen van de nacht te voeden. Als de geschiedenis hier zijn verhaal kon vertellen.

Restaurant L'Epi d'Or - de gouden aar, of ik zo de negentiende eeuw binnenstapte

Sinds de verplaatsing van de hallen in 1969, even buiten Parijs naar Rungis, opent het restaurant om 19.30 uur en sluit de keuken om 23.00 uur. De ontvangst door Madame Pascalline Pelletier is vriendelijk, warm en identiek aan de tijd van vroeger. Hier serveert men nog altijd vanuit de zuiverste Franse traditie. Goede gerechten zonder enige pretentie, en vers bereid vanuit de eigen keuken. Alles lokaal geproduceerd en ingekocht bij haar leveranciers die ze angstvallig geheim houdt. ‘fait maison’ is hier al jaren van toepassing. Mijn mond begint te watertanden bij het zien van de kaart. Mijn keuze die avond: Oeufs Cocotte à La Lyonnaise, Gigot à la Cuillère; lamsbout die zeven uur bereidingstijd nodig heeft en dan nog de huisgemaakte Tarte Tatin.

Madame Pascalline Pelletier - rechts - is een gastvrouw' pur sang' 

Om mij heen wordt alleen Frans gesproken en er is geen toerist te zien. Ik betrap mij er op dat ik overpeins om dit juweeltje niet te delen op mijn weblog, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Bij het afscheid laat Madame Pascalline  mij nog een aandenken zien uit vroegere tijden. Een pilaar met daarop een koperen gasleiding met een soort aansteker. Hier gingen de mannen staan om hun sigaar eerst zorgvuldig voor te verwarmen door deze over de volle lengte boven een vlam heen en weer te bewegen. Volgens haar een heel belangrijk ritueel, waardoor de smaak van de sigaar zich volledig kon ontwikkelen. Wijzend naar het plafond nog een laatste detail; de sporen van de stoppen van Champagne die in 1902 werden opengetrokken. Á Bientôt et merci. Voldaan en volmaakt tevreden loop ik naar buiten. Buiten is het stil op straat en ik stop héél even om mij voor te stellen hoe het hier 100 jaar geleden moet zijn geweest.

L'Epi d'Or, rue Jean-Jacques Rousseau 25, 1e arrondissement, métro Louvre, Chatelet. Geopend 's avonds van 19.30 tot 23.00 uur elke dag behalve zondag. (Geen eigen website)


De nummer 4
De nummer vier was een tip van foodblogger David Lebovitz:  Restaurant Le Trumilou ligt aan de rand van het vierder arrondissement,  in de schaduw van de kerk Saint Gervais en aan de Quai de l’Hôtel de Ville, tegenover Ile Saint-Louis en het Ile de la Cité. Het bestaat al meer dan vijftig jaar en is in al die tijd weinig veranderd. Alain runt al dertig jaar, samen met zijn vrouw dit familierestaurant. Hij runt het restaurant 's avonds en zijn vrouw overdag. Beiden zijn afkomstig uit de Auvergne. De Auvergnats, mensen afkomstig uit de Auvergne staan bekend als harde werkers die als vluchtelingen naar Parijs kwamen na 1870 en daar cafés en restaurants openden. Zo ook met bij le Trumilou, ooit begonnen door mensen uit de Auvergne en vervolgens weer doorverkocht aan andere Auvergnats. Het restaurant was vroeger een eindstop voor vrachtwagens die voedsel aanvoerden voor de markthallen, dat verklaart dan ook de ligging aan de drukke Quai de l’Hôtel de Ville. Het harde werken is altijd gebleven wat je ook weer terug ziet op de kaart. Stevige kost in flinke porties, bepaald geen haute cuisine. Specialiteiten zijn eend met pruimen en ris de veau grand mère, maar er zijn ook stoofschotels, salades, paté, slakken, steak tartare,  en voor de liefhebbers andouillette en kalfsniertjes. Betaalbaar traditioneel Frans eten en de bediening met zwarte strikjes en zwarte voorschoten is vriendelijk en snel. Het restaurant is heerlijk gedateerd. De tafels en stoelen zijn ietwat versleten, de tegelvloer is uit de jaren vijftig en het toilet is niet bepaald modern, maar er is sfeer. Er is plaats aan tafeltjes voor vier, maar vaak is er ook een lange tafel waaraan iedereen kan aanschuiven. Een menu, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, kost 22 euro, voor twee gangen betaal je 18 euro. Hier komen zowel Parijzenaars als toeristen.


Le Trimilou, Quai de l’Hôtel de Ville 84, 4e arrondissement, métro Pont Marie, Hôtel de Ville.  Alle dagen in de week geopend voor lunch van 12.00 uur tot 15.00 uur en voor diner van 19.00 uur tot 23.00 uur


De nummer 5
Aan de avenue de la Motte Picquet ligt het restaurant van de familie Guillaumin; Le Florimond. Florimond was de naam van de tuinman Claude Monet en chef-kok Pascal Guillaumin stelt zijn culinaire creaties samen zoals Monet's impressionistische schilderijen, gezien de harmonie van kleuren. De producten zijn allemaal seizoengericht, dagvers en duidelijk beïnvloedt door zijn familieafkomst. Drie generaties 'charcutiers' enerzijds en landbouwers uit de Corrèze streek anderzijds. In 1993 besluit Pascal zijn ouders te gaan helpen en inmiddels staat Pascal Guillaumin al 23 jaar achter het fornuis.  In 2010 gooit hij het roer om en wordt meester in het bereiden van maaltijden d.m.v. 'slow cooking' op lage temperaturen, zoutarm en duurzaam, "back to basics", zoals hij het zelf benoemt. Onder zijn grote schare bezoekers vegetariërs en voorstanders van organische, glutenvrije en lactosevrije maaltijden. Begrijp me niet verkeerd, je kunt bij hem ook terecht voor een goed stuk vlees. Een lunchmenu van drie gangen kost € 24,50 en een driegangen-menu voor diner € 38. Zijn specialiteiten gevulde kool, een recept van zijn oma, Corrèze gekonfijte eend met gebakken zoete aardappelen. Gestoofd rundvlees uit limousine met paarse mosterd uit Brive, en als laatste tip bekijk de foodblog van Pascal; zinnenprikkelend.


Le Florimond, Avenue de la Motte-Picquet 19, métro La Tour-Maubourg, École Militaire. Geopend maandag tot en met zaterdag Gesloten op zaterdagmiddag en zondag de gehele dag

Geen opmerkingen:

Een reactie posten