PLACE DAUPHINE

"La Place Rouge était vide, devant moi marchait Nathalie. Il avait un joli nom, mon guide…. Nathalie", zong Gilbert Becaud in 1964. La Place Rouge vind je in Moskou en niet in Parijs, maar je zou willen dat je een gids hebt als Nathalie die je brengt naar die mooie pleinen van Parijs.

In het 1e arrondissement van Parijs ligt verscholen tussen de Pont Neuf, quai de l'Horloge, Palais de Justice en de quai des Orfèvres een van de mooiste oases van Parijs. Een pleintje waar ik regelmatig terugkeer; het place Dauphine. Het is gebouwd in de 17de eeuw op de plaats waar eens drie kleine eilandjes lagen; het Île aux Juifs (Jodeneiland), het Île des Passeur-aux-Vaches (Koeiensmokkelaarseiland) en het Îlot de la Gourdaine. Dit charmante driehoekige plein, met prachtige huizen (nr. 14 is nog in originele staat) in Lodewijk XIII stijl, aan het andere uiteinde van Ile la Cité, stamt uit 1607. De naam werd gegeven ter ere van de langverwachte kroonprins (le dauphin). Werkelijk een van de mooiste pleintjes in de stad en bijna 40 jaar lang, op nummer 15, het domicilie van Yves Montand en Simone Signoret. Tot 1874 was het plein aan drie kanten omsloten door huizen. Maar om van het Palais de Justice een betere blikvanger te maken moesten de huizen aan de oostkant wijken. Deze oostzijde; de rue de Harlay, wordt nu bewaakt door twee leeuwen volgens Egyptische architectuur.  

Aan de randen van het plein zijn bomen gepland om zo het gesloten uiterlijk van het plein te behouden. In de fraaie panden er om heen zijn veel kunsthandels en kleine restaurants te vinden. Voor mij een plek om te genieten van mijn eerste espresso, of om uit te puffen na een lange wandeling, of gewoon genieten van een zelf gekochte knapperige baguette en fromage van een echte Franse fromagerie. Keuze genoeg, Frankrijk telt meer dan 300 soorten. De Fransen zeggen niet voor niets; “een maaltijd zonder kaas is als een mooie vrouw die één oog mist”. 

Na onze break verlaten we het plein aan de westkant. Achter het plein, al laat de naam anders vermoeden, vindt u de oudste en langste brug van Parijs; de Pont Neuf. De eerste steen werd gelegd in 1578 maar was pas klaar in 1607. In 1985 is de brug ingepakt in 41.000 m² zijdeachtige stof en 13 kilometer touw, door de Amerikaans Bulgaarse kunstenaar Vladimirov Javacheff Christo en de Franse kunstenares Jeanne-Claude.  

Het bronzen ruiterstandbeeld is een afbeelding van Hendrik IV met als bijnaam "le Vert Galant" vanwege zijn reputatie als de grote verleider. Op 16 mei 2010, ter ere van zijn 400ste sterfdag, werd het beeld zeer futuristisch gerestyled door de Franse ontwerper Jean-Charles de Castelbajac. Ingekapseld in neon en voorzien van een neon sabel wat zo uit de film van Star Trek III zou kunnen komen.

Daal de trap af, achter het beeld, naar de kop van de Seine naar de square du Vert Galant, op het uiterste puntje van Ile de la Cité. Een klein parkje dat lijkt op de boeg van een schip. Al generaties lang een favoriete ontmoetingsplaats voor clochards, jong verliefden en andere romantici. Geniet van een adembenemend uitzicht op de Seine, het Hotel de la Monnaie en het Musée du Louvre en het gesloten warenhuis la Samaritaine¹. Dit idyllische parkje is tevens het aanlegpunt voor de rondvaartboten van "les Bateaux Vedettes du Pont-Neuf". Let ook nog even op de versiering van de ronde bogen van de Pont Neuf. Maskerkoppen van venters, barbiers, vuurspuwers, tandentrekkers, baliekluivers, beurzensnijders en andere charlatans. Afbeeldingen van mensen die 'beroepsmatig', in de 17de eeuw, veelvuldig op de brug te vinden waren.  

Bateaux LesVedettes du Pont-Neuf, Square du Vert Galant, 1e arrondissement, metro Pont Neuf

¹ zie ook mijn andere blog over la Samaritaine; "eerherstel voor la Samaritaine".