Vandaag
een blog over de plek die ik het meeste haat, maar waarnaar ik steeds weer
terug keer, omdat je, als fotograaf, je zo heerlijk kunt uitleven. Achter
de Sacré Cœur vindt u La Place du Tertre.
Wanneer u 's morgens om
een uur of acht langs de steile grijze straatjes van Montmartre slentert,
heerst er nog een dorpse sfeer. De huisjes lijken nog te slapen en hier en daar
staan wat Montmartreanen, als rasechte dorpelingen, over alles en nog wat te
kletsen.
La
Place du Tertre, het stille dorpspleintje, waar de tuinders aan het begin van
de 19e eeuw hun groenten kwamen verkopen. Zo 's morgensvroeg kun je nog wel een
indruk krijgen van hoe de sfeer lang geleden moet zijn geweest. De nummers 1, 3
en 9 zijn de mooiste huizen, die nog stammen uit de 18e eeuw. Op nummer 5 was
ooit het eerste dorpsraadhuisje van Montmartre gevestigd, het dateert uit 1790.
Op nummer 21 is de zetel van de in 1920, door ene Jules Dépaquit, opgerichte Commune Libre, die op La Butte een
traditie van creativiteit en het Bureau voor Toerisme in stand houdt.
La Commune
Libre du vieux Montmartre et La République de Montmartre
Het
sterke karakter van Montmartre heeft de invasie van toeristen wonderwel
overleefd. Al meer dan een eeuw een curiosum en een bron van Parijse mythes. De
nostalgie leeft hier voort, nog altijd geassocieerd met kunstenaars die hier
probeerden een inkomen bij elkaar te scharrelen. Toulouse de Lautrec heeft hier
de danseressen van de Moulin Rouge geschilderd. Picasso, Braque, Van Dongen, Juan
Gris en Maurice Utrillo vonden hier hun inspiratie voor hun mooiste
kunstwerken. Picasso schilderde in 1907 een van zijn beroemdste schilderijen, 'Les Demoiselles d'Avignon', dat zich
momenteel in het MoMa in New York bevindt. Van alle schilders die in Montmartre
hebben gewerkt is Maurice Utrillo de enige die er ook daadwerkelijk is geboren.
Tijdens zijn studentenjaren raakte Utrillo verslaafd aan de absint en
overnachtte derhalve regelmatig op het politiebureau, waar men hem in ruil voor
enkele schilderijen of tekeningen weer liet gaan. Overigens, de meeste
kunstenaars betaalden hun schulden in de kroegen met eigen werken. Een anekdote
doet nog steeds de ronde over de bazin van de kroeg 'La Belle Gabriëlle' in de
rue Saint Vincent, die Utrillo verplichtte om alle landschappen die hij op de
toiletmuren had geschilderd - hij was namelijk verliefd op de bazin - weer uit
te vegen. Later kon ze wel al haar haren uit de kop trekken.
's Avonds laat, La Place du Tertre zonder toeristen
Maar
helaas het Montmartre van de vorige eeuw bestaat niet meer. Het is nu het
domein van souvenirwinkeltjes, slechte restaurants, snelle portrettekenaars en
drommen toeristen. De schilders die nu zo ijverig en bohémien hun best staan te
doen zijn vooral erg commercieel ingesteld. Overigens, denk niet als
kunstschilder, artiest, hoe goed of hoe slecht je ook bent, dat je zomaar een
plaats kunt innemen tussen alle 'kunstenaars' op Place du Tertre. Dit plein is
uitsluitend en alleen toegankelijk voor 'gediplomeerde' kunstschilders.
Allereerst
zijn er maar 298 plaatsen te verdelen. Ten tweede wordt je vooraf geselecteerd
door een vakkundige jury, een soort ballotagecommissie. Dit, nadat je een
officieel aanvraagformulier hebt ingediend bij het 'Bureau des Activités Commerciales sur la voie publique' van de
stad Parijs. Bijgesloten: Je curriculum vitae, met diploma's van de opleidingen
en of kunstacademie waar je bent afgestudeerd, een lijst van eventuele
exposities en foto's van je werk. Vervolgens worden de originelen beoordeeld
door een commissie van de Epsaa: 'l'École Professionnelle Supérieure d'Arts Graphiques et d'Architecture'. Hier krijg
je als artiest ook de kans om een uiteenzetting te geven over je werk.
.jpg)
Een
afvalrace, want er zijn elk jaar meer aanvragen dan dat er plaatsen beschikbaar
zijn. Daarna volgt een proeve van
bekwaamheid; de verkozenen krijgen 15 dagen een plaats op Place du Tertre om
zich te bewijzen. Na deze laatste test worden slechts vijf artiesten toegelaten
om te komen werken op het plein. De namen worden dan officieel kenbaar gemaakt
op de website van het stadhuis, van het 18e arrondissement.
Maar
goed, als ik weer door die kleine straatjes loop - bij voorkeur 's morgensvroeg
of 's avonds laat - wordt ik altijd weer getroffen dor de charme van deze wijk,
met zijn romantische trappen, pleintjes, tuinen en gevarieerde architectuur. "Was
sich neckt liebt sich"!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten