LE PETIT BAL MUSETTE, ER WORDT GEDANST IN DE STRATEN VAN PARIJS

Er is niets heerlijker dan in Parijs op zondagochtend vroeg op te staan en dan de stad in te gaan. De echte parijzenaars zijn nog in diepe rust en het lijkt of je de stad voor je zelf hebt. Nauwelijks autoverkeer, lege straten en stilte. Ik heb besloten om te gaan wandelen in het 5^e arrondissement en stap uit op metrostation Odéon. Ik vermijd de grote boulevards maar wandel kris kras door kleine smalle straatjes om uiteindelijk terecht te komen in de rue Pot au Fer, een zijstraat van La Mouffe zoals de rue de Mouffetard liefkozend genoemd wordt door de inwoners van het vijfde.

De 21 eeuwen oude Église Saint-Médard koestert zich in de ochtendzon

Een tip van een van mijn lezers leidt mij naar de oude Église Saint-Médard, waarvan de oorsprong teruggaat tot de 7e eeuw, toen verrees hier aan de oevers van de Bievre, waar La Mouffe over de brug met de  veelzeggende naam ‘Pont au Tripes’ verder liep, een kerkje aan de zuidelijke kant van het gehucht Saint-Médard. De bouw van de kerk strekte zich uit over twee eeuwen. De kerk werd twee keer algemeen bekend; in 1561 toen ze werd geplunderd door protestantse oproerkraaiers tijdens rellen met de katholieken, het ‘tumulte de Saint-Médard’ genoemd, en in 1727, toen hier een vreemde cultus ontstond en de geruchten gingen dat een voorman van de ‘jansenisten’ zogenaamd ziektes kon genezen vanuit zijn graf. Groepen mensen verzamelden zich in het knekelhuis en namen deel aan orgies van hysterie, zelfkastijding en stuiptrekkingen, in de hoop op wonderbaarlijke genezing of visioenen. De overheid verbood toen de toegang tot het kerkhof en iemand schreef op de muur, misschien wel de eerste graffiti, “De par le Roi, défense à Dieu de faire miracle en ce lieu” (Van Koningswege is het God verboden op deze plek wonderen te verrichten).

Het zijn jongeren, ouderen, mensen uit de buurt, ouders met hun kinderen maar ook daklozen, bobo’s en toeristen die elke zondag genieten van Le Petit Bal Musette

Voor op het plein wordt hard gewerkt aan het opzetten van een kleine tent. Een grote poster met daarop ‘La Guinguette de la Mouffe avec Chris de la Mouffe et ses Apaches’, toont dat ik op tijd ben. Sinds 1975 is het hier elke zondag om 11.00 uur, weer of geen weer, bal musette. Tafeltjes worden klaargezet en er wordt druk gesleuteld aan de schamele muziek installatie. Krakkemikkige stoeltjes en plastic krukjes te linkerzijde worden opgesteld voor het hooggeacht publiek. Een man is druk in de weer.  Pet op grijze manen, rode sjaal een verouderde Gavroche, de straatjongen die we kennen uit de roman Les Misérables van Victor Hugo uit 1862. Vrolijk zegt hij iedereen goedendag en verontschuldigt zich dat alles nog niet klaar is.

Christian Bassoul, al meer dan veertig jaar hoort hij bij het stadsbeeld van La Mouffe

Ik maak kennis met Christian Bassoul, ik schat hem begin zestig en al meer dan veertig jaar hoort hij bij het stadsbeeld van La Mouffe. Hij viel op muziek, op z’n twintigste speelde hij al gitaar en accordeon. De liefde voor barok bracht hem zijn viola da gamba (Italiaans voor beenviool) daarna de viool, de mandoline , trombone en de piano. “Echt goed accordeon spelen leerde ik van Marcel Azzola de accordeonist van Jacques Brel. Ik werd muziekdocent aan de universiteit en verhuisde naar de rue Mouffetard en ben nooit meer weggegaan”.

Zo gauw de eerste akkoorden klinken gaan de voetjes van de vloer

“Elke zondag ben ik hier en speel ik op mijn accordeon en zing voor mijn publiek. Dat is heel gemengd. Het zijn jongeren, ouderen, mensen hier uit de buurt, ouders met hun kinderen maar ook daklozen, bobo’s en toeristen. In de jaren ’30 was het heel gewoon; het zingen op straat. Het is een Franse traditie. Edith Piaf is zo ontdekt. Ik beschouw mijzelf als een uitlaatklep voor al die gestreste mensen in het internet tijdperk. Ik zie ook vaak elke zondag dezelfde eenzame mensen die hier met elkaar praten, lachen en dansen. Sommigen komen helemaal uit de buitenwijken om samen met ons te zingen en te dansen. Het zijn net als ik allemaal liefhebbers van het Franse chanson. Samen zingen om hun zorgen te vergeten”.

Samen dansen, samen zingen, elke zondag in de rue de Mouffetard van 11.00 uur tot 14.00 uur

De oude Saint Médard laat zijn klokken horen als signaal dat het echt tijd is om te beginnen. Meteen klinken de akkoorden uit zijn goudkleurige accordeon: ‘Dede de Montmartre’ van Albert Préjean en onmiddellijk vullen de kasseien zich met dansende echtparen. Mylène deelt driftig, aan iedereen die mee wil zingen, blaadjes met songteksten uit. De square Saint Médard vult zich langzaam met nieuwsgierigen. Jong en oud zingt mee en een invalide jongleert als het ware met zijn rolstoel op de maat van de muziek. Nostalgie ten top. Oude deuntjes doen herinneringen herleven. ‘Allez venez, Milord’ zingt een dame uit volle borst die zomaar het evenbeeld van Edith Piaf zou kunnen zijn.

Hoe het Parijs van de jaren '30 herleeft

Allez venez, Milord

Vous asseoir à ma table

Il fait si froid dehors

Ici, c'est confortable

Laissez-vous faire, Milord

Et prenez bien vos aises

Vos peines sur mon cœur

Et vos pieds sur une chaise

Je vous connais, Milord

Vous ne m'avez jamais vue

Je ne suis qu'une fille du port

Une ombre de la rue

Zomer en winter worden hier op zondag de stembanden gesmeerd,  zwieren de rokken, wordt er gelachen

Kom toch hier, Meneer,

en ga zitten aan mijn tafel.

Het is zo koud buiten,

en hier is het gezellig.

Kom tot rust, Meneer,

en maak het u gemakkelijk.

Uw zorgen in mijn hart

en uw voeten op een stoel.

Ik ken u, Meneer,

u heeft mij nooit gezien.

Ik ben maar een dochter van de haven,

een schaduw van de straat.

Zomer en winter worden hier op zondag de stembanden gesmeerd,  zwieren de rokken, wordt er gelachen. Een mooier Parijs tafereel is niet denkbaar. Le Petit Bal Musette de la Guingette de la Mouffe. Elke zondag van 11.00 uur tot 14.00 uur.