GLAZEN TEMPELS VOOR DE NATIE; HET PARIJS VAN DE TOEKOMST (deel 2)

La Defense

La Défense wordt vaak het 21e arrondissement van Parijs genoemd. Echter het is een samenstelling van de voorsteden Courbevoie, Nanterre en Puteaux. Als onderdeel van "La Voie Triomphale, de 7 kilometer lange triomfweg van het Louvre tot de Arche de la Défense hoort deze wijk als het ware bij Parijs. En het eindpunt van deze "koninklijke" as is nog niet in zicht. Nieuwe prestigieuze projecten voorzien in een verlenging van de Arc naar Nanterre.

Foto: Courtesy Kohn Pedersen Fox Associates (KPF)

La Défense evolueert voortdurend. In 2005 kondigde de EPAD, Établissement Public d'Aménagement de la Défense, de organisatie die al sinds 1958 verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van La Défense, een ambitieus zes jarenplan aan, voor de modernisering en verdere ontwikkeling van dit gebied. Vier hoofddoelstellingen werden gedefinieerd om een nieuwe dimensie te geven aan La Défense:  Het transformeren van de verouderde gebouwen, spectaculaire hoogbouw, het herstellen van de balans tussen wonen en werken en het herontwikkelen van openbare ruimten inclusief een verbeterde infrastructuur. Het voorziet onder meer in de bouw van diverse wolkenkrabbers en een theater voor 5000 zitplaatsen op de site. Een van de belangrijkste nieuwigheden van dit project is de toestemming voor de bouw van 300 meter hoge torens en hoger, twee keer groter dan de huidige limiet. De grond wordt hier tenslotte per kubieke meter verkocht want ook de lucht schijnt zijn prijs te hebben.

Tour First

De eerste ambitie is inmiddels gerealiseerd. In mei van dit jaar is de 225 meter hoge Tour First opgeleverd. Inclusief de verlichte naald, die dient als antenne; 231 meter. Een renovatieproject van de oude Tour Axa. De nieuwe "glazen" toren bestaat uit drie vleugels die uitzicht bieden naar het oosten, zuiden en noordwesten. De speciale dubbele beglazing is voorzien van een zeer innovatief hitteschild  en voldoet daardoor als eerste wolkenkrabber in Frankrijk aan de hoogste milieunorm die men kan bereiken: de HQE (Haute Qualité Environnementale). Het gebouw is voor even, tot 2013, het hoogste gebouw van La Defense en de hoogste kantoortoren in Frankrijk. Meer informatie hierover leest u verder in deze blog. De architecten van Kohn Pedersen Fox Associates tekenden voor het ontwerp.

Foto: Tour First - Courtesy Kohn Pedersen Fox Associates (KPF)

Tour Carpe Diem

Eind 2011 staat de oplevering van de 166 meter hoge Tour Carpe Diem op de planning. 35 etages met een totaal vloeroppervlakte van 45.466 m². Het ontwerp van Robert Stern kost de lieve som van 340 miljoen euro. Het gebouw wordt voorzien van een 18 meter hoog atrium met wintertuin en is zowel toegankelijk vanuit de Esplanade de la Défense als de beneden gelegen Boulevard Circulaire. Op het dak zijn tuinen voorzien, een restaurant en conferentiefaciliteiten met een spectaculair uitzicht over Parijs. Meer informatie op www.ramsa.com

Foto: Tour Carpe Diem I Rendering Studio AMD

In oktober 2006 is men al begonnen met het plannen van de Tour Generali voor de Italiaanse verzekeringsmaatschappij Assicurazioni Generali. Het gebouw naast het Bassin Takis zou bij voltooiing in 2013 een hoogte behalen van 265 meter. Zou, want kortgeleden werd bekend gemaakt dat de economische crisis die ook Italië treft, de bouw met minimaal 2 jaar heeft vertraagd In 2012 staat de oplevering van de Tour Majunga (193 m) gepland. In 2013 de Tour Ava (143 m) en de Tour D2 (171 m).

Tour Phare

De Tour Phare, een ontwerp van de Amerikaanse architect Thom Mayne, zal het nieuwe gezicht worden van Parijs. Deze 297 meter hoge toren verrijst naast de Grande Arche en op de 69e etage, de hoogste verdieping, wordt ruimte gemaakt voor een bar/restaurant met een uitzichtplatform. De bouw gebeurt in opdracht van het Frans-Nederlandse vastgoedconcern Unibail Rodamco. Het wordt een spectaculaire toren die in niets lijkt op traditionele wolkenkrabbers, bijna even hoog als de Eiffeltoren en anderhalf keer zo hoog als de gemiddelde toren in La Défense. Daarmee wordt hij bepalend voor de skyline van Parijs. De voorbereidingen beginnen dit jaar en de echte bouw vindt plaats tussen 2012 en 2016.

Foto: Tour Phare I Courtesy Morphosis Architects | studio@morphosis.net

Opvallend is vooral de vorm, een creatie van de Amerikaanse architect Thom Mayne. Alleen de noordkant van het gebouw is recht. Voor de rest verandert de toren aan elke kant en op elke hoogte continu van vorm. De gevel is van glas maar daarover heen is een metaalwerk gedrapeerd als een lap stof, als een jurk die over de toren heen is gegleden. Die zogenaamde jurk is een rooster van roestvrij staal dat het zonlicht filtert. Het krijgt ook steeds een andere kleur door de stand van de zon. Soms is het glanzend zilver, dan weer somber grijs. Het gevaarte komt op drie enorme voetstukken te staan. Naast de Grande Arche, was niet genoeg ruimte meer om de ondervloer van het gebouw ook daadwerkelijk op de grond te bouwen. Thom Mayne koos ervoor de gehele toren 'op te tillen'. Wandelaars kunnen straks onder de Tour Phare doorlopen, tussen die drie immense pilaren. En dat doet dan toch weer denken aan een wandeling tussen de pijlers van de Eiffeltoren. Het nieuwe project zal naar schatting 900 miljoen euro gaan kosten.

Hermitage Plaza

Hoog, hoger, hoogst; de Hermitage Plaza. Dit project werd bekendgemaakt door de Britse architect Sir Norman Foster, op 11 maart 2009 en is inmiddels goedgekeurd. Twee wolkenkrabbers met elk een hoogte van 323 meter.Beide gebouwen zijn gepland op de kop van La Defense, Courbevoie, aan de oever van de Seine waarvan de oplevering moet plaatsvinden in 2016. De twee torens voorzien in een luxe hotel, spa, panoramische appartementen, kantoren en winkels. Budget, schrik niet, de lieve som van 2,5 miljard euro. Dit project is zo spectaculair dat ik de uitleg graag overlaat aan het ingesloten filmpje op You Tube. Let op; geluid aan, volledig beeld.

Foto: Hermitage Plaza I Courtesy Foster + Partners

Veel van deze projecten zijn te danken de visionaire blik van Anne Hidalgo, voormalig staatssecretatis van cultuur en sinds maart 2001 de eerste assistent van de burgemeester van Parijs Bertrand Delanoë. zij is verantwoordelijk voor ruimtelijke ordening in de regio Parijs.

GLAZEN TEMPELS VOOR DE NATIE; HET PARIJS VAN DE TOEKOMST (deel 1)

Spectaculaire vernieuwingen in Parijs zijn steeds het initiatief geweest van koningen en presidenten. Architectuur uit hogere kringen met als streven, een eigen architectonische nalatenschap. George Pompidou, Giscard d'Estaing en vooral François Mitterrand spande, hierin de kroon. Met de komst van Nicolas Sarkozy is het wat rustig voor wat betreft presidentiële bouwprojecten in de stad maar het zijn vooral particuliere prestigeprojecten, initiatieven uit het zakenleven, die de stad, opnieuw aanzien zullen geven. In deze blog een aantal spectaculaire bouwprojecten waar op dit moment al aan wordt gebouwd of die in de komende jaren worden opgeleverd. Een eerste aanzet werd al gegeven door LVHM en omschreven in mijn blog; "een waardig herstel voor La Samaritaine".

De Hallen

Het gebied Les Halles gaat wederom op de schop. Al in het begin van de 12de eeuw stond hier de markt van Parijs. In het begin van de 19de eeuw bouwde Baltard hier zijn beroemde markthallen die in 1969 verhuisden naar Rungis, om na een bouwtijd van 10 jaar, in 1979 plaats te maken voor een nieuw winkelgebied; het Forum des Halles. Het huidige winkelcentrum is door de jaren heen snel verpauperd en voldoet ook niet meer aan de huidige veiligheidseisen. Per dag passeren hier ruim 1 miljoen mensen.  750.000 passagiers alleen al maken per dag gebruik van het onderliggende metrostation Chatelet des Halles.

Foto: Courtesy website Forum des Halles

Met de nieuwe plannen onder leiding van de architect David Mangin krijgt het 1e arrondissement een nieuw hart. Een nieuwe, nog groenere tuin, een nieuw winkelgebied en een nog groter metrostation. Het geheel wordt voorzien van een spectaculaire groene glazen overkapping, La Canopée genoemd. Een ontwerp van de architecten Patrick Berger en Jacques Anziutti.  Het hele project is gecalculeerd op 802 miljoen euro en wordt van 2012 tot 2016 in fasen opgeleverd Ik adviseer u dan ook om het, via de hyperlink ingesloten filmpje, te bekijken. "Les Halles; voyage au coeur du Paris de demain". De Hallen; een reis door het Parijs van morgen. Een maquette van het project is te zien in het informatiecentrum op de hoek van de rue Berger en de rue Lescot. Dagelijks geopend van 10.00 uur tot 20.00 uur.

La Fondation Louis Vuitton.

Na de Fondation Cartier krijgt Parijs op initiatief van de bekende koffer- en tassenmaker; Louis Vuitton, een nieuw museum gewijd aan de hedendaagse kunst van de 20e en 21e eeuw. Het glazen gebouw, 150 meter lang en 40 meter hoog, in de vorm van een wolk wordt gebouwd op het water, aan de rand van het Bois de Boulogne. Het zeer creatieve ontwerp is van de in Amerika wonende Canadese architect Frank Gehry.

Foto: Courtesy website Fondation Louis Vuitton

Hij omschrijft zijn creatie als een donzige broeikas. Een asymmetrisch gebouw met verwarrende volumes, opgebouwd uit  briljante, concave en convexe enveloppen. Frank Gehry, inmiddels 82 jaar oud is ook de vormgever van het Guggenheim Museum in Bilbao en een van de grondleggers van het deconstructivisme (chaotische, onvoorziene maar gecontroleerde, perfect ontworpen gebouwen) waaronder ook Zaha Hadid en Rem Koolhaas behoren. Totale kosten voor het gebouw 100 miljoen euro. De grond blijft eigendom van de stad Parijs. De opening staat gepland voor eind 2012. Locatie: Avenue Mahatma Gandhi, Jardin d'Acclimatation, Bois de Boulogne, 16e arrondissement, metro Les Sablons.

Het Grand Louvre.                                 

Op 30 april 2011 werden nieuwe plannen onthuld voor het Grand Louvre. Een nieuw paviljoen voor tijdelijke tentoonstellingen en hedendaagse kunst. Een verticale tuin grenzend aan de Tuileries en de Cour Napoléon. De kunstgalerijen stijgen mee met een vrij toegankelijk pad van externe tuinen dat open blijft zelfs als het museum gesloten is. Boven op het dak heeft men een geweldig uitzicht op de befaamde horizontale as. Een wederopbouw van het vroegere Château des Tuileries dat hier stond van 1564 tot 1871. Opnieuw een verbinding tussen de Flore vleugel en de Rohan- en Marsan vleugel.

Courtesy: Carl Frederik Svenstedt: architect

Het wel heel gewaagde ontwerp ontworpen door de architect Carl Frederik Svenstedt zal zeker net zoveel stof doen opwaaien als de presentatie van de glazen pyramide van de Chinese architect Ieoh Ming Pei in 1984. De Louvre architectuurgeschiedenis wordt gekenmerkt door een traditie van durf en innovatie. Met de bouw van deze nieuwe vleugel manifesteert het museum opnieuw zijn ambitie het grootste museum in de wereld te willen blijven. Met het voorstel voor een nieuwe uitbreiding aan de Tuilerieszijde belichaamt het Louvre de aspiraties van een culturele instelling met een duidelijke visie op zijn plaats in de toekomst. Wanneer de bouw zal gaan beginnen is nog niet bekend. Meer informatie op www.topboxdesign.com en www.ibtimes.com

La Tour Triangle.

Kort geleden heeft de Parijse Gemeenteraad toestemming verleend voor het bouwen van het derde hoogste gebouw binnen de boulevard peripherique, na de Eiffeltoren (324 m) en de Tour Montparnasse (210 m). De Tour Triangle wordt gebouwd aan de zuidkant van Parijs in het hart van het Parc des Expositions porte de Versailles in het 15e arrondissement. De start van de bouw van het 180 meter hoge, glazen gebouw, in de vorm van een driehoek, staat gepland voor 2012-2013 en de oplevering moet plaatsvinden in 2016-2017. Het is ontworpen door de Zwitserse architecten Herzog & de Meuron en wordt gefinancierd door het bedrijf Rodamco Europe. Doelstelling van de opdrachtgevers was een hoogte van 210 meter. Protesten van de omwonenden en de economische crisis gooide helaas roet in het eten. Echter het ambitieuze ontwerp van deze 40 etages tellende verticale stad, zal menig hart doen kloppen.

Courtesy: Herzog & De Meuron; architects

De Parijse burgemeester Bertrand Delanoë was zo lyrisch over dit unieke gebouw dat hij speciale toestemming verleende voor de bouw. Het is namelijk na de bouw van de Tour Montparnasse bij wet vastgelegd dat er in Parijs, binnen de periferique, geen hoogbouw meer mag plaatsvinden, de vastgestelde hoogte is 37 meter. Vergeet niet het filmpje te bekijken op You Tube.

 

Philarmonique de la Villette.

De bouwwerkzaamheden hebben een jaar stil gelegen, maar in maart van dit jaar is men weer begonnen met de bouw van een nieuw geesteskind van de Franse Architect Jean Nouvel. De thuishaven voor het Concertgebouworkest van de stad Parijs. Een 219 miljoen euro kostend prestige object wat wordt gebouwd in het Parc de la Villette in het 19e arrondissement.

Courtesy: Jean Nouvel; architect

45% wordt bekostigd door de staat, 45% door de stad Parijs en de overige 10% komt uit fondsen uit de regio Ile-de-France. Een concertzaal met 2400 plaatsen die aangepast kan worden aan grote en kleine gezelschappen en voorzien van een "Son et Lumiere". Son et lumiere is een bijzondere toepassing van theatrale verlichting, projectie en geluid om een extra dimensie toe te voegen. Verder 8 repetitieruimten voor meerdere muziekgezelschappen, een café, 2 restaurants, bibliotheek en mediatheek, een conservatorium, en op het dak, toegankelijk voor het publiek, een multimediascherm van 5600 m². Mede dankzij het futuristische ontwerp van Jean Nouvel heeft de nieuwe Franse minister van Cultuur Frédéric Mitterrand, ja de neef van, een subsidie toegezegd van ruim 45% van de bouwkosten. De opening van het gebouw moet plaatsvinden drie jaar later in 2014. Vergeet ook zeker niet de video te bekijken van weer een nieuwe "must see" voor de toekomst.

EEN DORP IN DE MARAIS; VILLAGE SAINT PAUL

De Marais is een van de oudste buurten van Parijs en van oorsprong een moeras dat zich vanaf de Seine uitstrekte tot aan Belleville en Montmartre. Marais betekent eigenlijk moeras. In de 13e eeuw werd dit gebied drooggelegd door monniken en tempeliers die er landbouwgrond van maakten. tussen de 14e en de 16e eeuw vond er bebouwing plaats.

De meeste boeken van Parijs beschrijven het gedeelte van de Marais aan de noordkant van de rue Rivoli en de rue Saint Antoine. U weet wel de place des Vosges, het winkelgebied rond de rue des Francs Bourgeois en de Joodse buurt rond de rue des Rosiers.

Ik neem u mee naar een onbekend stukje Marais. Een stedelijke entiteit gelegen tussen de rue Saint Antoine en de Seine. In de schaduw van de Jezuïetenkerk Église de Saint-Paul-Saint-Louis, gebouwd in 1627. We starten onze wandeling via de hoofdingang van de kerk met een aantal zeldzame schilderijen van de Franse schilder Delacroix. We nemen vervolgens de zijuitgang (links, als je met je gezicht naar het altaar staat) die uitkomt in de pittoreske passage Saint Paul. Sinds de 18e eeuw is dit straatje nauwelijks veranderd. Links en rechts nog de stenen paaltjes die de voetgangers moesten beschermen tegen de koetsen. De uitgang is ter hoogte van de rue Saint Paul nr. 45 waar we rechtsaf gaan. Achter de huizen van deze straat, die in 1350 al een begrip was, ligt het best bewaarde geheim van de Marais: Le Village Saint Paul.

Een netwerk van gangen en prachtige binnenpleintjes die met elkaar zijn verbonden. In deze oase van rust vind je een keur van antiquairs, brocan- teries, galeries, design- en rariteitenwinkeltjes, zo'n 80 in getal. Van 1361 tot 1559 was dit de woonplaats met tuinen van Karel V. Je komt binnen via de cour Rosé en je loopt via allerlei kleine doorgangetjes tussen de huizen door naar de cour Violette, cour Orange, cour Verte en de cour Bleue. Ook 's avonds is het hier zeer aangenaam en romantisch. Village Saint Paul wordt ingesloten door de rue Saint Paul, rue de l'Avé Maria, rue des Jardins Saint Paul en de rue Charlemagne. Het is aan de Franse minister van Cultuur, André Malraux te danken, dat we nog steeds kunnen genieten van dit stukje cultureel erfgoed. In 1962 werd de Marais in zijn geheel beschermd gebied: ISMH, wat staat voor "Inventaire Supplémentaire des Monuments Historiques".  

In de rue des Jardins Saint Paul zijn nog duidelijk restanten te zien van de stadsomwalling van Filips Augustus uit 1190. Een 70 meter lange muur onderbroken door twee torens. Loop langs de mooie fontein in de rue Charlemagne aan de achterkant van de kerk Saint Paul-Saint Louis en ga de smalle rue Eginard in. Een Joodse enclave uit de 17e eeuw. In de tuin, heerlijk voor een lunch met baguette en rode wijn, staat een ontroerend beeld van een Joodse vader met zijn drie zonen, omgekomen in Auschwitz. Onder het dorp Saint Paul, in de keldergewelven uit de 16e eeuw, ligt de verwarrende wereld van illusies en de magie op je te wachten in het verrassende Musée de la Curiosité et de la Magie. Ingang rue Saint Paul nr. 11. Geen zin in magie, vervolg dan je weg richting de Seine om een wandeling te maken over het "betoverende" Ile Saint Louis.

L'escalier d'honneur Passage Saint Paul.

Le Village Saint Paul, 4e arrondissement, metro Saint Paul, alle dagen geopend van 11.00 tot 19.00 uur behalve op dinsdag en woensdag.

Musée de la Curiosité et de la Magie, rue Saint Paul 11, 4e arrondissement, metro Saint Paul, open op woensdag en in het weekend van 14.00 uur tot 19.00 uur.

EEN BIJZONDERE ONTMOETING

Begin juli, op een mooi terras op de place du Marché-Sainte-Catherine in de Marais kwam ik bij toeval in gesprek met Leon Koop. Een man die net als ik een passie deelt, maar dan met klasse- en designhotels. Hij publiceert regelmatig op zijn weblog "Klassehotels" zijn ervaringen en indrukken. Niet alleen een fervent blogger maar ook een bijzondere cineast. Met zijn Animatiefabriek maakt hij de mooiste teasers, trailers en commercials. Niet alleen voor multi nationals maar juist voor MKB-ers. Ik vertelde hem over mijn passie voor de stad Parijs die ik als volgt heb omschreven:

Sinds 1968 bezoek ik Parijs gemiddeld driemaal per jaar en elke keer als ik er ben ontdek ik weer nieuwe dingen. Columnisten, schrijvers, chansonniers, cineasten, fotografen zien al generaties lang Parijs als hun optimale inspiratie. Er is geen stad waar meer boeken over geschreven zijn dan Parijs. Ik kan er over mee praten want in mijn collectie staan meer dan 130 boeken. Je zou zeggen dan weet je toch alles al over deze stad. Wat voegt een nieuw boek dan nog toe? Toegegeven; van ieder boek kende ik al 90% van de aangegeven plekken. Voor mij is die steeds vernieuwende 10% van groot belang. Dat mooie straatje, die verborgen passage, die prachtige wandeling of fietstocht, dat ene restaurant , de vergeten spoorlijn, het onbekende Parijs, dat is wat mij steeds verbaast en boeit. Ik noem ze mijn juweeltjes en dat is waar mijn weblog PARIS-FVDV over gaat.

Ik heb aan hem gevraagd om daar een mooie teaser van te maken. Bijgaand het verbluffende resultaat waar ik zelf heel blij mee ben. Maar vooral héél trots.
Vergeet niet het geluid aan te zetten, volledig beeld, resolutie 1080P.

EERHERSTEL VOOR LA SAMARITAINE

In veel boeken kom je nog een verwijzing tegen naar het gratis uitzicht vanaf het warenhuis La Samaritaine aan de Seine. La Samaritaine was het grootste en oudste warenhuis van Parijs. Het opende zijn deuren in 1869. De naam is ontleend aan de waterpomp bij de Pont Neuf in de tijd van Hendrik IV. La Samaritaine zit op een van de meest prestigieuze plaatsen qua onroerend goed in Parijs, dicht bij zowel het Louvre, de Notre Dame en de Seine. Het is in het bezit van het luxe warenconcern LVHM: Louis Vuitton Moët Hennessy. Het interieur van La Samaritaine is nog geheel in een Art Decostijl, een ijzeren constructie, prachtige glazen koepel en een Art-Deco-trap en hangende galerijen. Op de bovenste verdieping was een restaurant met een mooi uitzicht over Parijs.

Op 15 juni 2005 sloot het warenhuis plotseling haar deuren, naar eigen zeggen vanwege veiligheidsredenen, officieel omdat het gebouw volgens de politie niet aan moderne brandveiligheidseisen zou voldoen. De vereiste aanpassingen zouden het Art Deco interieur verwoesten. Volgens boze vakbondstongen was veiligheid hooguit een excuus. In werkelijkheid wilden de eigenaren het personeel gewoon ontslaan omdat het warenhuis niet rendeerde. De schitterende binnenkant kun je al bijna vijf jaar niet meer bekijken, maar als het tegenzit gaat het echt tegen de vlakte. Zo'n immens gebouw (liefst 48.000 vierkante meter verkoopruimte) leeg laten staan kost ook geld. Dus hebben de eigenaren aan de Parijse deelgemeente Louvre een rigoureus voorstel gedaan: slopen en dan iets nieuws neerzetten. Dagblad Le Parisien constateert dat het bezwaarschriften regent. Geregend heeft, want de termijn om bezwaar te maken is net afgelopen. En wat schetst mijn verbazing, LVMH heeft nieuwe spectaculaire plannen voor La Samaritaine in mei van dit jaar gepresenteerd.

Onderstaand artikel kwam ik tegen in de juni/juli uitgave "Paris Capitale" in de rubriek "Quoi de Neuf à Paris": "Mooi nieuws uit het 1e arrondissement; Samaritaine krijgt een nieuwe toekomst". De gemeente Parijs heeft ingestemd met een ambitieus  restauratieplan van de vier panden van La Samaritaine, gelegen in het kwadrant quaie du Louvre (Seinezijde), rue de la Monnaie, rue de Rivoli en de rue de l'Arbre Sec. De start van de restauratie is gepland in 2012 en moet klaar zijn medio 2014. De totale kosten worden geschat op 450 miljoen euro en het is het grootste particulier gefinancierde project ooit ondernomen en geeft werk aan meer dan 2500 bouwvakkers. Het gepresenteerde en goedgekeurde ontwerp is van het Japanse architectenbureau SANAA. Dit bureau van de architecten Kazuyo Sejima and Ryue Nishizawa won in 2010 de prestigeuze Pritzkerprijs, zeg maar de nobelprijs voor architectuur. Zij waren ook verantwoordelijk voor de verbouwing van het New Museum of Contemporary Art in New York

70.000 M²  gaat op de schop, maar de historische gevel aan de Seinezijde blijft behouden. Hier komt een nieuw superluxe vijf sterren hotel genaamd "Cheval Blanc" met 80 kamers en suites. Het hotel is vernoemd naar het beroemde wijnhuis uit de St-Emillion in de Bordeaux: Château Cheval Blanc, dat bekend staat om zijn uitstekende Grand Cru's.

Verder voorziet het plan in 24.000 M² voor luxe winkels geheel gesitueerd onder de glazen koepel met de prachtige Art Deco trappen, 20.000 M² voor kantoren en, heel uniek op deze plaats in het 1e arrondissement, 7000 M² voor sociale woningbouw. Last but not least; er is voorzien in een kinderopvang voor 60 kinderen.

Uniek wordt ook de rue de Rivoli zijde waar de voorzijde van het gebouw wordt voorzien van een transparante, zijdeachtige glazen constructie, die dankzij de reflectie zorgt voor een dialoog tussen binnen en buiten.

 

La Samaritaine, 1e arrondissement, metro Pont Neuf, Louvre Rivoli

Artist Impressions: Images courtesy of SANAA

RUE LEPIC; DE AANLOOPROUTE VOOR MONTMARTRE

Vandaag neem ik u mee naar een van mijn favoriete marktstraatjes in Parijs. De straat is altijd levendig door een rare mix van winkeltjes, voedselspeciaalzaken en horecagelegenheden.  De eigenlijke marktstraat begint bij de place Blanche met een recht stuk, om bij de kruising met de rue des Abesses  een bocht te maken naar links. Langzaam en steil brengt dit deel van de rue Lepic je naar de place Jean-Baptiste-Clément  op nog geen minuut lopen van de place du Tertre. In de tijd van Napoleon, 1789, werd het zelfde tracé gebruikt als aanlooproute voor de kanonnen.  Daarna werd het gebruikt als dè aan- en afvoerweg voor de karren, die het gips uit de groeven van la Butte naar de place Blanche brachten, om van daaruit verder vervoerd te worden naar de bouwplaatsen in Parijs.  Blanche is ook synoniem voor het witte stof dat elke dag weer opwaaide vanuit de karren.

   

Pas in 1864 kreeg de rue Lepic zijn huidige naam. Genoemd naar  de Franse generaal Louis Lepic (1765-1827). Daarvoor heette de straat rue de l'Empereur, rue Ravignan en Chemin Neuf. Vooral in de ochtend staat het eerste gedeelte vol met marktkramen van de maar liefst 21 speciaalzaken: Boulangeries, pâtisseries, charcuteries, triperie, traiteurs, chocolatiers, confiseurs en supermarchés (bakkers, banketbakkers, slagers, speciaalzaak voor ingewanden, kant en klaar maaltijden, chocolade- en suikerbakkers en supermarkten). Op de weg naar boven vind je 5 cafés waaronder café des Deux Moulins op nummer 15, op de hoek van de rue Cauchois. Een groot deel van de opnamen van de met 5 Oscars genomineerde film "Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain" werden hier gemaakt. Je herkent meteen de fraaie neonarmaturen, de formica tafeltjes en de ingang van de toiletten waar hèt allemaal gebeurde.

Hier ben ik begonnen aan het aperitief voordat ik in de middag aanschoof voor de lunch in een van de 19 restaurants in deze straat. In 1909 opende Père Delcroix zijn restaurant à la Pomponnette op nummer 42. Al snel werd het restaurant hèt stamcafé voor marktkooplieden en kunstschilders, waaronder de befaamde tekenaar Francisque Poulbot, die zich er op toelegde om de kinderen van Montmartre te tekenen, en de Franse kunstschilder Eugène Paul. Originele tekeningen en schilderijen hangen in het café en restaurant. Waarschijnlijk als betaling voor de vele drankjes en genoten maaltijden. Het interieur van het café en restaurant is sinds 1908 ongewijzigd en het etablissement wordt inmiddels gerund door Claude Moureau en zijn dochters Dominique en Catherine, de vierde generatie. De vijfde generatie is nog klein en wordt gevormd door de kinderen Julien, Arnaud, Laura en Gregory. Dit familierestaurant, meer dan 100 jaar oud is een van mijn juweeltjes. Een eenvoudige, echt Franse keuken. Bar en restaurant met veel spiegels, marmer, donker hout, ingewerkte granieten vloer, tafeltjes gedekt met roodwit geblokt linnen en wanden bedekt met tekeningen, foto's  en schilderijen die de sfeer van het aloude Montmartre doen herleven. Geen kitch zoals je die vind in alle restaurants rond place du Tertre. Hier ben je te gast in het authentieke Montmartre zoals bezongen door o.a. Joe Dassin, Gilbert Bécaud en Yves Montand, in de befaamde chansons: "Au Temps des Cerises" en rue Lepic. Mijn favorieten Roquefort, ou Béarnaise, L’assiette de fromage affinés.

Na de lunch vervolg ik mijn weg naar boven. Op nummer 53, 3e etage, woonden van 1886 tot 1888 in een simpel (huur) appartement Theo en zijn broer Vincent van Gogh. In vroeger tijden stonden op dit deel van de rue Lepic 7 windmolens: de Moulin Neuf op nr. 65, de Moulin vieux op 72, nog steeds bestaand de Moulin de la Galette op nr. 77 en de Moulin Radet op nr. 83. Verdwenen zijn ook De Moulin de la Petite Tour op de nrs. 85 en 87, de Moulin du Palais op de nrs. 95 tot en met 97 en de Moulin de la Grande Tour op nr. 102. De meeste zijn afgebroken in de 18e eeuw. Op de hoek bij het restaurant Moulin de la Galette neem ik de rue Girardon en geniet ik van de gratis muziek op de place Dalida en bekijk met enige verbazing naar de toch wat vreemde aantrekkingskracht die de beide borsten van haar bronzen evenbeeld uitoefenen op de passanten.

Restaurant à la Pomponnette, rue Lepic 42, Montmartre,
18e arrondissement, metro Blanche

Café des Deux Moulins, rue Lepic 15, Montmartre,

18e arrondissement, metro Blanche

Foto Amélie: IMDB The Internet Movie Database,

Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain 2001.

LEKKER DIGITAAL

Dit keer neem ik u mee naar twee nieuwe Parijse attracties die geheel in het teken staan van video, foto, film muziek en de nieuwe media. In het 18e arrondissement in een klein doodlopend straatje, de Impasse de la Défense, aan de Avenue de Clichy, is in september 2010 Le Bal geopend. Ooit een achteraf danszaaltje onder de naam Chez Isis, een bordeel, restaurant en feestzaal is het door particulier initiatief getransformeerd in een centrum voor beeld en documentatie. Een van de initiatiefnemers schijnt Magnum Photos Paris te zijn. Het fameuze fotopersbureau van Henri Cartier-Bresson. Tot 21 augustus 2011 is hier de indrukwekkende fototentoonstelling Tokyo-e te zien met werk van drie Japanse fotografen Yutaka Takanashi, Keizo Kitajima en Yukichi Watabe, een fotojournalist die in Tokio woont en werkt.

Op de begane grond werk van Yutaka Takanashi. Een prachtige kleurenserie van winkelpuien en -interieurs van Tokio's Shitamachi district. Het geeft je het gevoel in een soort "film noir" terecht te zijn gekomen over een stad uit het verleden.

Keizo Kitajima krijgt het leeuwendeel van de tentoonstellingsruimte. De gehele benedenverdieping met een overzicht van zijn werk van de afgelopen 15 jaar, waaronder een serie foto's  uit de jaren zeventig in Tokio en Okinawa, plus werk uit de jaren tachtig genomen in New York, Oost-Europa, Berlijn, Seoul en Peking.

Keizo Kitajima krijgt het leeuwendeel van de tentoonstellingsruimte. De gehele benedenverdieping met een overzicht van zijn werk van de afgelopen 15 jaar, waaronder een serie foto's  uit de jaren zeventig in Tokio en Okinawa, plus werk uit de jaren tachtig genomen in New York, Oost-Europa, Berlijn, Seoul en Peking.

De fotoserie van de journalist Yukichi Watabe geschoten in 1958 gaat over een strafrechtelijk onderzoek door de politie van Tokyo van een gruwelijke moord vermoedelijk gepleegd door een seriemoordenaar.

Le Bal heeft ook nog een café met terras en een kleine boekwinkel. Hou er rekening mee dat Le Bal op maandag èn dinsdag gesloten is. Impasse de la Défense 6,  18e arrondissement, metro place de Clichy

Op initiatief van de burgemeester van Parijs; Bertrand Delanoë, is op 2 maart 2011 een nieuwe culturele instelling geopend. La Gaîté Lyrique, hèt nieuwe centrum voor digitale kunst. Acht jaar duurde de renovatie van dit 149 jaar oude Theatre de La Gaîté, een historisch monument. Totale kosten 85 miljoen. Vijf verdiepingen met een totale oppervlakte van 9500 m² geheel gewijd aan muziek, film, video games, mode, design, dans en theater. Er is een speciale (gratis) lounge voor gamers, een grote concertzaal met maar liefst 46 schermen, auditorium, geluidsstudio's, twee cafés, tentoonstellingsruimten en een winkel. De eerste week na de opening bezochten ruim 18.000 mensen deze nieuwe Parijse digitale cultuurtempel.

La Gaîté Lyrique, Rue Papin 3 bis, 3e arrondissement, metro: Réaumur-Sébastopol, Arts et Métiers, Strasbourg Saint-Denis.

EEN RENDEZ-VOUS MET MARIANNE

Ze is het evenbeeld van één van de mooiste vrouwen in Parijs, ja zelfs van heel Frankrijk! Ze symboliseert de "triomf van de Republiek". Als je geluk hebt kom je haar tegen in het stadhuis waar je toevallig bent. Ze staat zelfs op de Franse euromunt en op de Franse postzegel. Zij is de personificatie van de Franse Republiek. Zij vertegenwoordigt Frankrijk en wordt gekozen door meer dan 36.000 burgemeesters. Ik heb het over Marianne, DE Marianne. Maar wie is die vrouw hoor ik u denken? Haar beeltenis bestaat al sinds 1792, toen de Assemblée Nationale per decreet invoerde, dat het nieuwe zegel van de Republiek een staande vrouw met speer en een Frygische muts moest uitbeelden, als symbool van de vrijheid. Tot op de dag van vandaag wordt Marianne afgebeeld met een Frygische muts op. De muts, een zacht kegelvormig hoofddeksel waarvan de top naar voren wijst en weer wat naar beneden valt, was ooit het symbool van het tot slavernij vervallen Franse volk dat zijn banden had afgeschud en nu vrij was. In 1849 verscheen zij voor het eerst op de Franse postzegel en een buste was in 1880 voor het eerst te zien in Hotel de Ville, het stadhuis van Parijs. Dit voorbeeld wordt tot op de dag van vandaag gevolgd door alle overheidsgebouwen in alle Franse steden. De eerste officiële bustes waren afbeeldingen van anonieme vrouwen van het volk. Het eerste model van Marianne zou een meisje afkomstig uit Sigolsheim, Elzas zijn geweest. Daar kwam in 1969 verandering in toen Marianne het evenbeeld kreeg van niemand minder dan de actrice Brigitte Bardot. In 1972 opgevolgd door de actrice Michèlle Morgan. In 1978 volgde de zangeres Mireille Mathieu, Catherine Deneuve in 1985,  Inès de la Fressange, model en Chanel muze in 1989, Laetitia Casta het Franse topmodel in 2000 en Evelyne Thomas talkshow host in 2003.

Fotografie: Ad van den Beemt

In 1999 werden voor het eerst 36.000 burgemeesters betrokken bij de keuze van Frankrijks icoon. Geholpen door een kleine groep van lobbyisten; "le comité de la Marianne d'or", werd met een score van 36% het Franse topmodel Laetitia Casta, hoe kan het ook anders, gekozen uit een shortlist van vijf kandidaten. De andere kandidaten waren Estelle Hallyday - model, Patricia Kaas - zangeres, Daniela Lumbroso - televisiepresentatrice , Laetitia Milot - actrice en mannequin en Nathalie Simon - sportvrouw en televisiepresentatrice.

Een minischandaal volgde toen Laetitia vertrok uit Frankrijk en haar woonplaats Parijs verruilde voor London, op zoek naar een beter belastingklimaat. De rondborstige buste van Casta zorgde onlangs nog voor onrust in het noord Franse dorpje Neuville-en-Ferrain. De burgemeester van het dorp liet in april 2011 het "onthullende" standbeeld verwijderen uit het stadhuis omdat de lokale bevolking in de stad begon te roddelen en de ambtenaren te veel werden afgeleid door de onthullende staat van de traditionele vrouwelijke belichaming van de Franse Republiek. In de begroting wordt officieel een post van € 900,- opgenomen voor de aanschaf van een nieuwe Marianne. Het vorige beeld was in 2007 aangeschaft voor een bedrag van € 1400,- Het nieuws haalde zelfs de Engelse tabloid de Daily Mail met de kop: "What A Bust"  Een wethouder, die niet met naam genoemd wenst te worden, zei dat hij de verwijdering van de buste zeer betreurd. Temeer omdat het hier geen gezamenlijk besluit betrof maar een eenzijdig besluit van de burgemeester. "Het was een uniek stukje werk. Immers, Marianne is een symbool van het moederschap", aldus de teleurgestelde wethouder.

Ik denk dat ik de burgemeester van Neuville-en-Ferrain ga aanschrijven. Ik ben bereid om mijn originele Marianne, het evenbeeld van Catharine Deneuve (zie foto bovenaan deze blog) in te ruilen voor de fraai gevormde buste van Laetitia Casta.  

Op 21 december 2009 heeft de vereniging van Franse burgemeesters gestemd voor Florence Foresti, een actrice en comédienne, als Frankrijks volgende Marianne. Deze stemming moet nog worden geratificeerd door de staat. De runners-up waren Carla Bruni-Sarkosy, Laure Manaudou en Rama Yade.

Hoewel een gemeenschappelijk embleem van Frankrijk, geniet De Marianne geen officiële status. De vlag van Frankrijk, is benoemd en beschreven in artikel 2 van de Franse grondwet, als het enige officiële embleem.  Maar er is hoop. Sinds september 1999 heeft de Franse regering onder leiding van Lionel Jospin de Franse driekleur samengevoegd met beeltenis van Marianne en de woorden Liberté-Egalité-Fraternité, zijnde de nieuwe Franse huisstijl voor alle ministeries en overheidsdiensten. 

Website Laetitia Casta: http://www.laetitia-casta.fr/accueil.html

Website kunstenares: http://deville-chabrolle.com/

ODE AAN EEN PRESIDENT EN KUNSTMINNAAR

Parijs staat dit jaar in het teken van de honderdste verjaardag van de geboortedag van de 19e President van Frankrijk; Georges Jean Raymond Pompidou. Geboren op 5 juli 1911 en overleden in Parijs op 2 april 1974 als gevolg van longkanker. Hij ligt begraven in Orvilliers (Yvelines) Pompidou was President van Frankrijk van 15 juni 1969 tot aan zijn dood in 1974. Als groot liefhebber van moderne kunst was hij verantwoordelijk voor een groot aantal projecten in de 20e eeuw. In 1969 sprak hij zijn grote wens uit, om in Parijs, één centrum van creativiteit te vestigen, dat zowel een museum is voor beeldende kunst, met daarnaast een creatief centrum voor muziek, film en boeken en audiovisuele middelen. - "Je vouddrais passionnement que Paris possède un centre culturel. Qui soit à la fois un musée et un centre de création ou les arts plastiques voisinerait avec la musique, le cinéma, les livres..."

De plek was snel gevonden. Een lelijk parkeerterrein in de wijk Beaubourg. 681 architecten uit 49 landen streden om de eer dit prestigieuze museum te mogen ontwerpen. 186 architecten uit Frankrijk en 492 afkomstig uit de overige 48 landen. De Italiaan Renzo Piano en de Brit Richard Rogers kregen in 1971 uiteindelijk de opdracht voor dit prestigieuze project en in 1972 wordt gestart met de bouw. Bouwtijd vijf jaar met een kostenplaatje van 364 miljoen dollar. Zoals te verwachten zijn de meningen van de Parijzenaars verdeeld. Een olieraffinaderij, een gasfabriek, en gelijk moeten we ze geven, het ziet er een beetje uit als de DSM in Limburg. Al het “binnenwerk” zit aan de buitenkant. Alles wat groen is, is voor water, blauw voor lucht, geel voor elektriciteit en rood voor vervoer zoals roltrappen en liften. Vanaf de opening, in afwezigheid van de naamgever in 1977, trekt deze cultuurtempel 25.000 bezoekers per dag. In 2000 na een drie jaar durende renovatie, werd er een zesde etage aan toegevoegd.

In 1971 gaf Pompidou de Franse ontwerper Pierre Paulin de opdracht om een aantal kamers in het presidentieel paleis, het Elysée, totaal te restylen. Het resultaat leek zo te kunnen dienen als decor in Stanly Kubric's Space Odyssey 2001.

In de Nationale Archieven van Parijs vindt van 15 juni tot en met 29 augustus 2011 een tentoonstelling plaats geïnspireerd op de onvoltooide memoires over zijn persoonlijke en politieke leven. Aan de hand van foto's , posters en andere iconografische bronnen wordt de bezoeker geleid langs vier turbulente periodes, van zijn geboortejaar tot aan zijn sterfdag. De Archieven zijn geopend van maandag tot vrijdag van 10 uur tot 12.30 uur  en van 14.00 tot 17.30 uur. Op zaterdag en zondag van 14.00 uur tot 17.30 uur. De Archieven zijn gesloten op dinsdag.

op 4 juli (zijn geboortedag) worden twee miljoen speciale postzegels van € 0,58 uitgegeven met zijn beeltenis en op de achtergrond het Centre Georges Pompidou.

PalaisÉlysée, rue Faubourg St Honoré 55, 8e arrondissement, Metro; Miromesnil
ArchivesNationales, rue des Francs Bourgeois 60, 3e arrondissement, Metro; Rambuteau
CentrePompidou, place Georges Pompidou, 4e arrondissement, Metro; Rambuteau, Les Halles.