Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

donderdag 24 december 2020

NOSTALGIE ZO OP HET EINDE VAN 2020

Heb jij dat ook? Bij Franse muziek droom ik altijd weg. Als Parijsblogger niet zo gek. Mijn liefde is in Parijs begonnen maar ook stormachtig geëindigd. Mijn top 5 zijn chansons die mij vrolijk maken of juist een beetje droevig, maar die mij altijd doen terugdenken aan die stormachtige tijd in Parijs.

 


Ella, elle l'a

Ella, elle l'a ("Ella, zij heeft het") is een hitsingle van France Gall. Het nummer werd geschreven door Michel Berger en is een hommage aan Ella Fitzgerald (1917-1996). Gall bracht het uit op single in 1987 en had er in Oostenrijk en Duitsland een nummer 1-hit mee. In Frankrijk haalde het nummer de tweede plaats in de hitlijst. De single komt van het album Babacar. De link naar het nummer is tevens een filmpje gemaakt door cineast Ad van den Beemd speciaal voor mijn blog Paris FvdV. ‘Paris en une seconde’

https://youtu.be/bjAkZq_W65g

 

Het is als een vrolijkheid

Als een lach

Iets in de stem

Die ons "kom" doet zeggen

Die ons vreemd genoeg goed doet voelen

 

Het is zoals het hele verhaal

Van het zwarte volk

Dat zich balanceert

Tussen de liefde en de wanhoop

Iets dat binnenin je danst

Als je het hebt, je het hebt

 

Ella, zij heeft het

Wat ik weet

Iets wat andere niet hebben

Dat ons in een vrolijke toestand brengt

Ella, zij heeft het

Ella, zij heeft het

Ou-ou ou-ou ou-ou ou

Zij heeft, ou-ou ou-ou ou-ou ou, deze vreemde stem

Zij heeft, ou-ou ou-ou ou-ou ou, deze vreemde vreugde

Dit geschenk uit de hemel, dat maakt het mooi

 


La Bohème

Jong verliefd in Parijs dan herkennen jullie zeker deze tekst:

 

Ik vertel jullie van een tijd

Die de tieners

Niet kunnen kennen.

In die tijd hing Montmartre

De bakken met seringen

Tot onder onze ramen

En als de eenvoudige gemeubileerde ruimte

Die ons nestje was

Geen porum had,

Het is wel waar wij elkaar ontmoetten

Ik die honger leed

En jij die naakt poseerde.

 

La bohème, het artiestenwereldje

Dat betekende: Wij zijn gelukkig

La bohème, la bohème,

Wij aten toen slechts om de dag.

 

La bohème, la bohème,

Dat wilde zeggen: wij zijn twintig,

La bohème, la bohème,

En wij leefden van de wind. 

La bohème is een lied van Charles Aznavour en Jacques Plante, geschreven in 1965. Het lied vertelt het verhaal van een schilder, die nostalgisch terugdenkt aan zijn jeugd op Montmartre. Zijn artistieke jaren waarin hij hongerig was, maar gelukkig. Het lied bereikte de nummer 1 in de Franse hitparade en de top 10 in de hitlijsten van onder meer Argentinië en Brazilië. Aznavour bracht vervolgens ook een Engelse, Duitse, Italiaanse, Spaanse en Portugese versie uit.

https://www.youtube.com/watch?v=fVfnEyLOkrM

 


Je suis venue te dire que je m’en vais

De volgende chansons hebben natuurlijk te maken met het onvermijdelijke einde van mijn liefdesavontuur. ‘Je suis venue te dire que je m’en vais’ is een chanson van het Franse enfant terrible Serge Gainsbourg. Gainsbourg nam het nummer op in 1973 op in album ‘Vu de l’extérieur’. Volgens kenners vond Gainsbourg de inspiratie voor het lied in de kliniek waar hij verbleef na zijn eerste hartinfarct. Wie goed luistert hoort zijn toenmalige vriendin Jane Birkin snikken op de achtergrond. Mijn keuze is niet gevallen op de uitvoering door Serge Gainsbourg maar die van de Nederlandse Britta Maria en haar partner Maurits Fondse:

https://youtu.be/fDqlZCbHgS4

 

Ik ben hier om te zeggen, ik ga

Ik hou nog wel van jou, maar ja

Hoewel ik besef wat jij voelt voor mij

Ik ben hier om te zeggen

Het is voorbij

De wind neemt mij mee hier ver vandaan

De wind is sterk

Ik moet je laten gaan. 

 


Paris au mois d’Août

Deze tekst schreef ik eens heerlijk in de schaduw, op een terrasje aan de achterzijde van Montmartre, juist, dat deel waar weinig toeristen komen. Aan de overzijde stopt een zwarte Audi met achter het stuur een elegante vrouw, blond, blauwe ogen en ik schat zo midden dertig. Waarom zoveel details hoor ik u haast denken? Vanwege de muziek die via het open portierraam naar buitenkomt, hoe toepasselijk, Aznavour met 'Paris au mois d’Août'. Mijn hersenen maken overuren waarin vele mooie herinneringen naar boven komen. Het chanson begint met vlammende strijkers en Aznavour zingt vol dramatiek over z’n liefde, voor eeuwig verbonden met Parijs, én voor eeuwig verbonden met de maand augustus. De chansonnier schreef het samen met Georges Garvarentz. Ook van Armeense afkomst, bovendien z’n zwager. 'Paris au mois d’août' is geschreven voor een film met dezelfde titel. De film is op zijn beurt weer gebaseerd op de roman van René Fallet. Aznavour zingt niet alleen de titelsong, maar speelt ook de hoofdrol. De film handelt over een getrouwde, veertigjarige man wiens hoofd op hol wordt gebracht door een model, dat voor een photoshoot in Parijs verblijft. Hij is alleen in Parijs, het warme zomerweer doet de rest en de afloop...... laat zich raden:

https://music.youtube.com/watch?v=NIsJCK7-Awk&list=RDAMVMNIsJCK7-Awk 

 

Balayé par septembre

Notre amour d'un été

Tristement se démembre

Et se meurt au passé

J'avais beau m'y attendre

Mon coeur vide de tout

Ressemble à s'y méprendre

A Paris au mois d'août

 

Verjaagd door september

onze liefde van een zomer

Jammer genoeg verbrokkelt

en verleden tijd

Ik had zulke mooie verwachtingen

Mijn hart, leeg

heeft zich schijnbaar vergist

die augustus in Parijs


 

Les feuilles mortes

Mijn laatste chanson, daarvan is de tekst geschreven in 1945 door de dichter Jacques Prévert, met muziek van Joseph Kosma. In 1946 introduceerde de Franse zanger en acteur Yves Montand het lied in zijn film Les Portes de la Nuit.

Les feuilles mortes staat bekend om de treurige stemming van de tekst, die gaat over een verloren liefde na het einde van de zomer, wanneer de bladeren van de bomen zijn gevallen en dood op de grond liggen. 

In Parijs staat Montand avond aan avond Les feuilles mortes te zingen. Zelf is hij dol op het nummer, maar het publiek wil er niets van weten. Hij geeft niet op en probeert het uit op alle mogelijke plekken in zijn recital vooraan, achteraan of tussen twee populaire chansons in. Dankzij zijn warme stem, gentleman verschijning en zwoele maar stijlvolle danspasjes eet de zaal uit zijn hand. Maar Les feuilles mortes wil maar niet aanslaan. Toch neemt hij het nummer op in 1949. Het wonder geschiedt. Alsof het publiek de tijd nodig had om de lyriek van Prévert tot zich te laten doordringen, wordt Les feuilles mortes de soundtrack van een periode waarin Frankrijk eindelijk uit de slop van de oorlogsjaren kruipt. Al snel gaan de Verenigde Staten door de knieën. Dit You Tube filmpje is gemaakt in 1981, tien jaar voor zijn overlijden, geniet van de kwetsbaarheid hoe Yves Montand dit prachtige nummer ten gehore brengt:

https://www.youtube.com/watch?v=kLlBOmDpn1s 

 

Les Feuilles Mortes

Oh ! je voudrais tant que tu te souviennes

Des jours heureux où nous étions amis

En ce temps-là la vie était plus belle

Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle

Tu vois, je n'ai pas oublié...

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle

Les souvenirs et les regrets aussi

Et le vent du nord les emporte

Dans la nuit froide de l'oubli

Tu vois, je n'ai pas oublié

La chanson que tu me chantais.

 

C'est une chanson qui nous ressemble

Toi, tu m'aimais et je t'aimais

Et nous vivions tous les deux ensemble

Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais

Mais la vie sépare ceux qui s'aiment

Tout doucement, sans faire de bruit

Et la mer efface sur le sable

Les pas des amants désunis.

 

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle

Les souvenirs et les regrets aussi

Mais mon amour silencieux et fidèle

Sourit toujours et remercie la vie

Je t'aimais tant, tu étais si jolie

Comment veux-tu que je t'oublie?

En ce temps-là, la vie était plus belle

Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui

Tu étais ma plus douce amie

Mais je n'ai que faire des regrets

Et la chanson que tu chantais

Toujours, toujours je l'entendrai!

 

C'est une chanson qui nous ressemble

Toi, tu m'aimais et je t'aimais

Et nous vivions tous les deux ensemble

Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais

Mais la vie sépare ceux qui s'aiment

Tout doucement, sans faire de bruit

Et la mer efface sur le sable

Les pas des amants désunis.

 


 

Oh ik zou zo graag willen dat jij nog dacht

aan de gelukkige dagen dat wij nog vrienden waren

In die tijd was het leven mooier

en de zon scheen feller dan vandaag

Dode bladeren worden bijeen geschept

je ziet, ik ben het niet vergeten

Dode bladeren worden bijeen geschept

zo ook herinneringen en spijt

En de noordenwind voert ze mee

de koude nacht van de vergetelheid in

Je ziet, ik ben het niet vergeten

het lied dat je voor me zong

 

Het is een lied dat voor ons lijkt gemaakt

Jij hield van mij en ik hield van jou

en wij tweetjes leefden samen

Jij hield van mij en ik hield van jou

maar het leven drijft hen die van elkaar houden uiteen

heel langzaam, heel stilletjes

En de zee wist op het strand

de voetstappen van de gescheiden geliefden

 

Dode bladeren worden bijeen geschept

zo ook herinneringen en spijt

maar mijn stille en trouwe liefde

glimlacht nog altijd en dankt het leven

Ik hield zoveel van je, je was zo knap

hoe wil je dat ik jou vergeet

In die dagen was het leven mooier

en de zon scheen feller dan vandaag

Jij was mijn liefste vriendin

maar wat moet ik met spijt

En het lied dat je zong

zal ik altijd, altijd horen

 

Het is een lied dat voor ons lijkt gemaakt

Jij hield van mij en ik hield van jou

en wij tweetjes leefden samen

Jij hield van mij en ik hield van jou

maar het leven drijft hen die van elkaar houden uiteen

heel langzaam, heel stilletjes

En de zee wist op het strand

de voetstappen van de gescheiden geliefden

maandag 14 december 2020

DE BOUQUINISTES VAN PARIJS GAAN ONLINE

Eveline Bijlsma, correspondent in Parijs voor Elsevier, De Telegraaf en BNR Nieuwsradio schreef in 2018 het voorwoord voor mijn Parijse reisgids ‘Ongewoon Parijs’, dat inmiddels zijn vierde druk beleeft en is uitgeroepen tot de best verkopende reisgids over Parijs. In de zaterdag editie van De Telegraaf trok een redactioneel stukje van haar pen mijn aandacht: Bouquinistes gaan online – Internet moet boekstalletjes aan de Seine redden’.

 

De Parijse boekstalletjes liggen er verlaten bij


Parijs krijgt nauwelijks nog bezoek van toeristen en na twee lockdowns staat het water hen aan de lippen. Bouquiniste David Nosek bedacht een manier om de inhoud van zijn stal toch aan de man te brengen. David werkte een blauwe maandag in de ICT en bouwde tijdens het gedwongen confinement ( het Franse woord voor opsluiting) een eigen website met de naam bouquinistesdeparis.com. Uit zijn eigen kraam zette Nosek er 150 werken op, maar inmiddels maken zijn collega bouquinistes er ook gebruik van en staan er inmiddels 2000 bijzondere boeken en tijdschriften in de virtuele stal. Het initiatief trekt wereldwijd interesse. Maar het moet en kan beter. Helaas doet nog maar een kwart van de verkopers van de groene boekenstalletjes mee. Het merendeel houdt niet van de computer of kan er niet mee overweg. Toch is de doelstelling dat er komend voorjaar zo’n 10.000 items de vinden zijn op de website. De techniek moet nog wat worden verbeterd, want door de media-aandacht groeide het aantal bezoekers van 200 per dag naar 1500 per dag met als gevolg dat de website er regelmatig uit lag.


 De bouquinistes van Parijs hebben nu een eigen website


Het valt niet te ontkennen dat ‘Les Bouquinistes’ kunnen bogen op een rijke geschiedenis. Een historie die teruggaat tot de 16de eeuw wanneer verkopers van reisboeken hun waar verkopen vanuit lederen tassen hangend op hun borst of vanaf tafels opgesteld in de straat.  In 1620 waren er zo'n 80 officiële bouquinistes, vooral langs en op de Pont Neuf. Maar het was niet eerder dan in 1859 dat de stad Parijs concessies uitgaf voor plekken op de borstweringen van de Seine waar de bekende boekenkisten begonnen te verschijnen.  De term "bouquiniste" wordt voor het eerst weergegeven in het woordenboek van de Académie Française in 1789.

 


De  bouquinistes van Parijs zijn boekhandelaren in gebruikte en antiquarische boeken, die zich met hun handel vestigden langs grote delen van de oevers van de Seine: Op de rechteroever van de Pont Marie tot aan de Quai du Louvre, en op de linkeroever van de Quai de la Tournelle tot aan de  Quai Voltaire.  In een gebied dat inmiddels tot Unesco World Heritage Site is verklaard maken ruim 240 bouquinistes gebruik van 900 groene boekenkisten. Zij huisvesten meer dan 300.000 oude boeken, een zeer groot aantal bijzondere  tijdschriften, oude affiches, zeldzame strips maar ook ansichtkaarten. De Seine wordt omschreven als de enige rivier in de wereld die stroomt tussen twee "boekenplanken". Naast boekhandelaar zijn deze gepassioneerde mannen en vrouwen in de eerste plaats getuigen van het Parijs van vroeger en nu. Zij vormen een groot cultureel lint langs de Seinekaden, in de schaduw van grote Parijse monumenten zoals de Notre-Dame.

 

Ruim 240 bouquinistes gebruik van 900 groene boekenkisten


De kisten, gebruikt door de boekverkopers, zijn streng gereglementeerd en moeten voldoen aan de volgende, door de gemeente wettelijk goed-gekeurde maatvoeringen: lengte; 2 meter, breedte; 0,75 meter, hoogte: aan de kant van de Seine; 0,6 meter en aan de walkant; 0,35 meter (deze afmetingen zijn voor de gesloten kisten inclusief deksel). Tijdens het gebruik, mag de bovenste rand van het geopende venster, niet hoger zijn dan 2,1 meter boven de grond. Elke bouquiniste krijgt de beschikking over vier kisten, met een gezamenlijk lengte van 8,6 meter. De huur wordt slechts betaald voor de steen waarop de kisten rusten (minder dan €100 per jaar). De meest begeerde plekken worden toegekend op basis van anciënniteit. Onderhoudskosten, met inbegrip van de vereiste "vert wagon" verf, de specifieke groene kleur van de oude treinstellen,  komen voor rekening van de bouquinistes. Zij moeten tenminste vier dagen per week open zijn. Nog steeds is de wachtlijst om je te vestigen als een van de Parijse, 240 bouquinistes, ruim acht jaar.


Dit beeld zullen we mede door de Corona lange tijd gaan missen

 

Maar in de afgelopen jaren werden de bouqinistes steeds meer geconfronteerd met een veranderende markt. Terwijl jonge mensen steeds meer zijn geïnteresseerd in televisie of internet, bestellen serieuze verzamelaars van zeldzame boeken hun boeken vaker bij online boekwinkels of op eBay. Noodgedwongen werd er meer en meer afgestapt van de traditionele handel in tweedehands boeken. Goedkope souvenirs deden de klassieke boekwerken van Rousseau en Molière vervagen. Geïrriteerd door de toename  van plastic Eiffeltorens en koelkastmagneten met Parijse thema's heeft de Parijse gemeenteraad besloten dat slechts één van de vier kisten mag worden besteed aan de verkoop van souvenirs.  Deze overijverige inmenging van de Parijse autoriteiten wekte grote irritatie bij de bouquinistes, die aangeven niet meer te kunnen leven van de verkoop van uitsluitend tweedehandsboeken. Maar het stadhuis bleef onverbiddelijk. De bouquinistes krijgen hun standplaats vrijwel gratis en daarom hebben ze de plicht zich te houden aan de regels en het behoud, van een reeds lang bestaande culturele traditie.  "De gemeenteraad van Parijs is niet geïnteresseerd in het uitdelen van gratis percelen voor mensen die souvenirs willen verkopen die gemaakt zijn in China voor Chinese toeristen op vakantie in Parijs," zei de locoburgemeester belast met handel en ambachten. "De bouquinistes  maken deel uit van het culturele en commerciële erfgoed, een van de schatten van de stad, het is normaal dat wij dit willen veiligstellen", aldus vertelde ze het persbureau Reuters in een interview. Met hun 900 'dozen' en hun 300.000 boeken, oude of hedendaagse, bieden de boekhandelaren een meer dan 3 kilometer lange culturele wandeling langs de kades van de Seine. De boekhandelaren zijn normaliter enkele dagen per week open van 11.30 uur tot zonsondergang, tot de komst van het Corona virus.


Hopelijk liggen deze boeken klaar voor verzending via de website

Met zijn initiatief hoopt David Nosek de ‘boekenplanken’ van Parijs van de ondergang te redden. En toegegeven, zij horen net zo bij het beeld van Parijs als de Eifeltoren. Mijn persoonlijke ontdekkingen waren; een reisgids uit 1911 uitgegeven door Karl Bædeker "Paris et ses Environs - manuel du voyageur" en het wonderschone fotoboekje van Jan Brusse en Cas Oorthuys uit 1951; "Bonjour Paris, Bonsoir Paris et Au revoir Paris. En met deze woorden en een bedankje aan Eveline Bijlsma, sluit ik graag deze blog af.


Er zit voorlopig even niets anders op dan wachten op de volgende klant