Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

woensdag 28 juni 2017

HET PARIJSE PALAIS BOURBON; LABYRINT VAN DE FRANSE POLITIEK

Maandag 26 juni 2017 las ik een artikel van Frank Renout. Frank is sinds 2004 woonachtig in Frankrijk en werkt als correspondent voor diverse kranten en omroepen in Nederland en België. Voor Nederland schrijft hij onder andere voor het Algemeen Dagblad, Vrij Nederland en levert diverse bijdragen aan programma's van de NOS en de Wereldomroep. In België schrijft hij voor De Standaard en de VRT. Tevens is hij de auteur van het boek 'Super Sarko' over de Franse oud President Nicolas Sarkozy. De kop van zijn artikel intrigeerde mij; "Vorige week verpleegster, nu Kamerlid."

Want de afgelopen dagen druppelden ze één voor één binnen in de Assemblée Nationale, het Franse parlement. De kersverse parlementariërs van President Macrons partij 'En Marche'. De partij zit vol met groentjes en als je in het bijna 300 jaar oude Palais Bourbon, het labyrint van de Franse politiek, niet de weg weet, dan ben je letterlijk en figuurlijk verloren. De partij van Emmanuel Macron telt 308 Kamerleden en dat zijn voor een groot deel géén beroepspolitici. Ruim 90% heeft zelfs nog nooit in het parlement gezeten en meer dan de helft heeft nog nooit een gekozen politieke functie bekleed (bron: Frank Renout).

Het Palais Bourbon de thuisbasis van de Assemblée Nationale

De Chambre des Députés of de Assemblée Nationale, de Franse Tweede Kamer, is gevestigd in het chique Palais Bourbon. Dit paleis, gebouwd in 1722, is genoemd naar de eerste eigenares, de hertogin van Bourbon, een buitenechtelijke dochter van Lodewijk XIV. Het ligt pal tegenover de Madeleine, aan de overkant van de Seine, daar waar de Place de la Concorde wordt verbonden door de sobere Pont de la Concorde met de chique Quai d'Orsay. We bevinden ons in het nobele Faubourg St-Germain, de wijk van de adel en de aristocratie, vol met ministeries en ambassades. Tot de 16e eeuw was dit het grondgebied van de machtige Abdij van Saint-Germain-des-Prés. Saint Germain was ooit een raadgever van de Franse koning en vanaf 556 bisschop van Parijs. De woning van de hertogin van Bourbon werd in 1756 verkocht aan Lodewijk XV om het in te voegen in het totaalplan van de Place de la Concorde. In 1764 werd het samengevoegd met het aangrenzende Hôtel de Lassay de huidige ambtszetel van de parlementsvoorzitter en het ministerie van Buitenlandse Zaken. Het kolossale tempelachtige front met 12 zuilen, vergelijkbaar met dat van de Madeleinekerk, werd pas in 1803 onder Napoleon toegevoegd. 

De Cour d'Honneur  uit 1722 

De Assemblée Nationale is een kleine stad op zich met zo'n 3000 inwoners, een eigen postkantoor, winkels, krantenkiosk, restaurants en een kapper. In de volksmond vaak kortweg 'Quai d'Orsay' genoemd. Aan de achterzijde, aan de wonderschone Place du Palais Bourbon, bevindt zich de ingang naar het erehof, een prachtige binnentuin uit 1722.

De binnentuin grenzend aan Hôtel de Lassay de huidige ambtszetel van de parlements-voorzitter en het ministerie van Buitenlandse Zaken

Sinds 1826 komen hier de gedeputeerden van het Franse parlement samen in de Salle des Séances. 577 Rechtstreeks door het volk verkozen afgevaardigden onderzoeken, bespreken en amenderen hier elk wetsvoorstel vooraleer de identieke tekst door de senaat ter stemming wordt gebracht. Ook wordt hier jaarlijks de financiële begroting goedgekeurd. De volksvertegenwoordigers worden in kiesdistricten verkozen voor een periode van vijf jaar. Elk kiesdistrict wordt vertegenwoordigd door een afgevaardigde. De politieke kleur van de afgevaardigden is in de vergaderzaal in één oogopslag duidelijk. Al sinds de Franse revolutie zitten de linkse politici links tegenover de president van de Assemblée Nationale en de rechtse politici rechts. Sinds juni 2012 was Dhr. Claude Bartolone de voorzitter, echter door de komst van En Marche eindigde zijn mandaat op 20 juni 2017. Naast milieuactivist François de Rugy, zijn twee vrouwen; Brigitte Bourguignon en Sophie Errante, kandidaat voor het voorzitterschap van de Assemblée Nationale.

Mijn privérondleiding aan de Assemblée Nationale

Onlangs had ik de eer persoonlijk uitgenodigd te worden voor een rondleiding van ruim twee uur door dit instituut, het kloppende hart van de Franse democratie. Sinds een paar jaar is het weer mogelijk, ook voor buitenlanders, om een 'gratis' bezoek te brengen (dat is in Frankrijk vastgelegd in de Grondwet) aan de Assemblée Nationale op elke zaterdag om 09:30, 10:30, 14:00, en 15:00 uur. De bezoeken zijn uitsluitend op afspraak en u moet vooraf online reserveren of vooraf telefonisch aanmelden. Dat kan van maandag tot vrijdag, 10:00 -12:00 uur op: +33 / (0) 1 40 63 56 00. De rondleidingen worden begeleid in het Frans door een ambtenaar van de Assemblée Nationale, buitenlandse bezoekers kunnen gebruik maken van een audiogids in het Engels, Duits of Spaans. Om veiligheidsredenen moet u een half uur van te voren aanwezig zijn, keurig gekleed en u dient zich te legitimeren. De ingang bevindt zich aan de Quai d'Orsay 33.

Galerie des Fêtes, de grote balzaal onveranderd sinds in 1848 

Ik kan u vertellen dat de rondleiding zeer indrukwekkend is. Allereerst wordt u ontvangen in de Galerie des Fêtes, de grote balzaal ingericht in 1848 en voorzien van plafondschilderingen door François-Joseph Heim. Vervolgens door de Rotonde Alechinsky voorzien van moderne kunst van de gelijknamige kunstenaar naar de Grande Rotonde, waar de pers met de oudste lift van Parijs (uit de 19e eeuw) naar de Galerie de Presse gaat. Indrukwekkend is de Salle des Pas Perdus, de zaal van de verloren voetstappen met plafondschilderingen van Horace Vernet. Vanuit deze kamer heeft de President van de Assemblée rechtstreeks toegang naar de voorzitterstafel van de Hémicycle, daar waar de politieke debatten plaatsvinden.

Adembenemende plafondschilderingen van Eugène Delacroix

Vanuit de Salle des Quatre Colonnes heeft u toegang tot de prachtige tuin met een directe verbinding naar het Hôtel de Lassay, de ambtszetel van de President van de Assemblée. De tuin is ook een geliefde ontmoetingsplaats voor de gedeputeerden en de pers. Links en rechts van de hoofddoorgang, van zowel de tuin als de Cour d'Honneur bevinden zich twee zalen. Links de Salon Delacroix met werken van de beroemde Franse kunstschilder Eugène Delacroix en u begrijpt het al, het is de ontmoetingsruimte voor de linkse volksvertegenwoordigers. Aan de rechterzijde die van de rechtse volksvertegenwoordigers; de Salon Pujol met muur- en plafondschilderingen, zogenaamde 'trompe-l'oeil' van Abel Pujol.

De conferentiezaal of de Hémicycle. gebouwd tussen 1829 en 1832

Een van de absolute hoogtepunten is natuurlijk de conferentiezaal of de Hémicycle. gebouwd tussen 1829 en 1832 door Jules Joly en de adembenemende Bibliothèque met meer dan 700.000 boeken. Eugène Delacroix werkte negen jaar aan de plafonds van 1838 tot 1847.

De bibliotheek eveneens met plafondschilderingen van Eugène Delacroix  

Aan de bibliotheek grenst de leeszaal of wel de Salle des Conférences. Via de Salon des Mariannes, de personificatie van de republiek Frankrijk, gevuld met 32 prachtige verschillende exemplaren, verlaten we dit indrukwekkende monument. Boven ons het motto van de Franse republiek, in de muur gegraveerd; Liberté, Égalité et Fraternité.

TIP: bekijk ook zeker dit filmpje op YouTube: 'Les trésors de la bibliothèque' - de geheimen van de bibliotheek


Palais Bourbon, Assemblée Nationale, quai d'Orsay 33, 7e arrondissement, métro Assemblée Nationale, Concorde, Invalides.

De leeszaal voor de gedeputeerden

donderdag 22 juni 2017

ÎLE SEGUIN; DE NIEUWE HOTSPOT AAN DE SEINE

Parijs breidt haar culturele aanbod uit met een gloednieuwe muziektempel; 'La Seine Musicale'. Het gebouw ligt als een schip in de Seine op de kop van Île Seguin. Opnieuw is het Parijs en zijn regio gelukt om de stad te verrijken met een architectonisch hoogstandje. Voor wie binnenkort naar Parijs gaat is dit zonder twijfel een 'must see!'

Parijs is weer een hotspot rijker: La Seine Musicale

l'Île Seguin
In haar vorige leven was het Île Seguin de thuisbasis van leerlooierijen, guingettes in de Belle Époque en vervolgens van 1929 tot 1992 de thuisbasis van de Renault autofabrieken. Op het hoogtepunt werkten hier 30.000 mensen. Eens het symbool van de industriële macht van Frankrijk in de jaren 1950 en het bolwerk van de machtige Franse vakbonden die hier de arbeiders mobiliseerden voor de stakingen van 1968. Deze proteststakingen waren vooral gericht tegen de 'oude maatschappij' en traditionele moraliteit, waarbij vooral het onderwijs-systeem en werkgelegenheid bekritiseerd werden. In Parijs namen deze opstanden zulke enorme vormen aan dat er straatgevechten ontstonden tussen betogers en politie. De Gaulle, toen president, hield een spoedvergadering om de onrust op te lossen en schreef uiteindelijk op 23 juni 1968 nieuwe parlementsverkiezingen uit. De protestacties namen af, en tegen alle verwachtingen in scoorde de Gaulle hoger dan ooit tijdens de verkiezingen.

Het eiland, met een oppervlakte van 11,5 hectare, bevindt zich ten westen van Parijs, in het departement Hauts-de-Seine net stroomafwaarts van het Île Saint-Germain, tegenover Meudon en Sèvres. Het ligt op de grens van de gemeenten Boulogne-Billancourt en Sèvres, echter administratief behoort het aan de gemeente Boulogne-Billancourt.

Eens het symbool van de industriële macht van Frankrijk; Renault op het Île Seguin

Tussen 1929 en 1934 bouwde Louis Renault, baas van de Société Renault hier zijn nieuwe fabriek. Volledig zelfvoorzienend, met een eigen energiecentrale, ondergronds spoor en een aanlegsteiger voor vervoer van voertuigen over water. Het was zijn grootste fabriek in Frankrijk. Tijdens de Tweede Wereldoorlog produceert de fabriek vrachtauto's voor de Duitse bezetter. Hevige bombardementen door de geallieerden in 1942 en 1943 zijn het gevolg. Na de oorlog wordt Louis Renault beschuldigd van collaboratie met de vijand en overlijdt, ernstig verzwakt, in 1944, in de gevangenis kort voor zijn proces. Zijn echtgenote claimde tot haar dood dat haar man is vermoord.

De stad evolueert; 1898 - 2017

Louis Renault bezat toen 96% van het kapitaal van zijn onderneming die een jaar later werd geconfisqueerd door de Franse staat. De naam veranderde in 'Société Anonyme des Usines Renault' (SAUR) in 'La Régie Nationale des Usines Renault' (RNUR). Vele succesmodellen werden op dit eiland geproduceerd waaronder de 4CV. De auto was in het geheim tijdens de oorlog ontworpen en was het eerste voertuig met een achterin geplaatste motor. Door zijn gewicht, de auto woog slechts 560 kilo, konden gemakkelijk vier personen vervoerd worden.

De Renault Dauphine: Dit model vertegenwoordigde een nieuwe tijdgeest, waarbij alle hedendaagse moderne accessoires, zoals verstelbare stoelen, verwarming en een automatische versnellingsbak waren inbegrepen. Met 2.150.738 eenheden was dit toen de meest geproduceerde auto in de Franse geschiedenis.

In 1961 volgde de lancering van de Renault 4. Deze vijfdeurs kenmerkte zich door een vijfde deur die toegang gaf tot een modulaire ruimte waarin de achterbank naar beneden kon worden geklapt. Van dit type werden meer dan 8 miljoen eenheden geproduceerd en geëxporteerd naar meer dan 100 landen.

Onder codenaam 122 werd de iconische Renault-5 ontworpen die in 1972 het levenslicht zag. Ondanks het gigantische succes werd het de directie duidelijk dat de Billancourt-site niet meer kon worden aangepast aan de nieuwe productieprocessen, noodzakelijk om de Japanse concurrentie blijvend het hoofd te kunnen bieden. Uiteindelijk leidt dit tot sluiting van de fabriek op 31 maart 1992. Het eiland wordt uiteindelijk door Renault verkocht voor de som van 580 miljoen.

Boulogne-Billancourt; een moderne voorstad in wording

Schoonmaakbedrijven beginnen vrijwel direct aan de sanering van de bodem en het verwijderen van gigantische hoeveelheden asbest in de constructies van beton en staal. De sloop van de fabriek begon op 29 maart 2004 en eindigde een jaar later in 2005 toen de Franse zakenman, miljardair, François Pinault zijn oog liet vallen op het Ïle Seguin voor de bouw van een kunstmuseum. Pinault, eigenaar van onder meer de merken Gucci, Yves Saint Laurent en Puma, kondigde in 2000 al aan een museum te willen bouwen. Maar gesprekken over een locatie op het Île Seguin, liepen uiteindelijk stuk. Uit boosheid bracht hij daarop, vanaf 2005, een deel van zijn verzameling onder in drie gebouwen van het Palazzo Grassi in Venetië. Zo was het werk „Frankrijk ontsnapt”, zei Anne Hidalgo. „Als ik destijds burgemeester was geweest, dan had ik dat niet laten gebeuren.” Pinaults kunstverzameling is één van de belangrijkste privé-collecties in Europa. Zij bevat naast kunstfoto's en -video's werk van Piet Mondriaan, Robert Rauschenberg en Andy Warhol, en van de beeldhouwers Eduardo Chillida, Henry Moore en Richard Serra. Een van zijn laatste aankopen is een monumentaal hybride hoofd van een paard en een dinosauriër, gemaakt door kitschkoning Jeff Koons.

Uitzicht vanaf het terras van La Seine Musicale op Boulogne-Billancourt

In de tussentijd slaagde Pinaults grote rivaal Bernard Arnault van concurrent LVMH (Dior, Louis Vuitton, Moët & Chandon) er wél in om in Parijs een museum te bouwen. Eind 2014 opende hij met veel spektakel de door Frank Gehry ontworpen Fondation Louis Vuitton in het Bois de Boulogne. Maar zijn inspiratie voor een culturele herbestemming had inmiddels ingang gevonden. De Franse architect Jean Nouvel kreeg uiteindelijk de opdracht om toezicht te houden op de vernieuwing van het eiland. Zijn visie? Behoud van het beeld van de oude fabriek en de schoonheid van het eiland georganiseerd rond twee punten gewijd aan hedendaagse kunst, muziek en entertainment.

De ingang naar de nieuwe muziektempel van Parijs

Op 22 april opende de nieuwe hotspot voor muziekfans 'La Seine Musicale' haar deuren met een concert van de Amerikaanse zanger Bob Dylan. Daarmee groeit het westen van Parijs uit tot een cultureel stadsdeel. Het project werd ontwikkeld door de architecten Shigeru Ban (Pritzkerprijs 2014) en Jean de Gastines en won op de MIPIM Awards 2015 de prijs in de categorie beste toekomstproject. Het wordt nu al erkend als een groot architecturaal gebaar met respect voor het milieu. La Seine Musicale staat in de nieuwe cultuurvallei, die werd ontwikkeld door het departement Hauts-de-Seine. Het centrum, met verschillende activiteiten op het gebied van dans en muziek, moet als een van de nieuwe trekpleisters de harten van het publiek veroveren.

Trappen en liften brengen je naar een terras met een schitterend uitzicht over Parijs

Het gebouw, dat een derde van het eiland beslaat is hèt symbool van de metamorfose van Île Seguin. Het is dan ook een intrigerend gebouw, dat op ieder moment van de dag anders oogt vanwege het effect van de zon op de ronde glazen constructie.  Een enorm zonnezeil, bedekt met 470 zonnepanelen, beweegt zich gedurende de dag over een rails om zo de blootstelling aan de zon te maximaliseren.

La Seine Musicale ontworpen door de Japanse architect Shigeru Ban

In de ei-vormige koepel van het gebouw is de concertzaal voor klassieke muziek ondergebracht. Daar is plaats voor 1.150 bezoekers. De luisteraars zitten op terrasvormige verdiepingen waardoor geen enkele stoel zich verder dan negentien meter bevindt van de uitvoerders. Voor de akoestiek heeft de Japanse architect Shigeru Ban het plafond en de wanden bekleed met kartonnen buizen waar hij alleen het patent op heeft. Achter de kop strekt het gebouw zich uit als een soort van oceaanstomer langs de kades van de Seine. Een interne straat van 280 meter lang rijgt op de begane grond alle commerciële functies aan elkaar. Daarboven weer repetitielokalen en opnamestudio's. In de uitloper ligt de grote concertzaal, die 4.000 zittende en 2.000 staande toeschouwers kan ontvangen. Daar zullen dan ook grootschalige dans-voorstellingen, musicals en spektakels gaan plaatsvinden. Via trappen aan de voorzijde van het pand, naast een mega groot beeldscherm, bereik je op 18 meter hoogte het 2.000 m² grote terras dat weer een prachtig uitzicht biedt over de Seine, Saint Cloud, Boulogne-Billancourt en Parijs. Een creatie van landschapsarchitect Michel Desvigne.

Op 18 meter hoogte bereik je het 2.000 m² grote terras dat een prachtig uitzicht biedt over de Seine

La Seine Musicale is tevens de thuisbasis van twee opleidingen: La Maîtrise des Hauts-de-Seine, het kinderkoor van de opera van Parijs, en Insula Orchestra, onder leiding van Laurence Equilbey. Het project kostte 170 miljoen euro, waarvan 50 miljoen werd opgebracht door privé-investeerders.

Het is heerlijk wandelen langs de oevers van de Seine met steeds verrassende doorkijkjes

Over enkele jaren volgt een muziekcampus waar Canal-Plus, Vivendi en Universal Music een onderkomen zullen vinden. Aan de andere kop van het eiland komt een museum voor hedendaagse kunst. Daar wil de projectontwikkelaar, Laurent Dumas, zijn kunstverzameling exposeren met daarin werk van o.a. Alberto Giacometti, Henri Matisse, Anselm Kiefer en bill Viola. Verder komt er nog een hotel met 220 kamers.

'Artist impression' van het nieuwe museum voor hedendaagse kunst

Oh ja, en met de Franse miljardair François Pinault (vermogen $ 20,7 miljard) gaat het ook nog goed komen: Mede dankzij de initiatieven van de huidige burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo, heeft hij na jaren touwtrekken, een akkoord bereikt met de gemeente Parijs over onderdak voor zijn omvangrijke kunstcollectie. Voor het eind van 2018 opent de topman van het luxebedrijf Kering, in de oude korenbeurs bij Les Halles, een nieuw privaat museum waar een deel van zijn ongeveer 3.500 stukken contemporaine kunst voor het publiek tentoongesteld zullen worden. Een nieuwe naam voor het museum is er nog niet. Hij laat het ronde beursgebouw eerst voor circa 100 miljoen verbouwen. Hij heeft daarvoor een beroep gedaan op de Japanse architect Tadao Ando.

Fase 2 van l'Île Seguin, de muziekcampus, museum en hotel - 'Artist impression'

La Seine Musicale, Cours de l'Île Seguin, Boulogne-Billancourt, Metro Pont de Sèvres - lijn 9

woensdag 14 juni 2017

PAULUS BOLTEN; KUNSTENAAR IN PARIJS

Ik hou er van om op tijd te zijn en daarom geniet ik van een kop dampende expresso op een terras op de place du Général Patton. Om 11.00 uur heb ik een afspraak met Paulus Bolten, een bijzondere man, die ik ontmoette tijdens een van de vernissages in het Atelier Néerlandais. Het is 10.45 uur dus ik heb nog even. Vanuit het terras kijk ik op een klein winkeltje in de rue Le Sueur, gelegen in het 16e arrondissement tussen de Avenue de la Grande-Armee en de chique Avenue Foch. Het straatje zelf is nietszeggend. Of toch; er schijnt op nummer  21 een seriemoordenaar te hebben gewoond die op 25 mei 1946 ter dood werd veroordeeld voor de moord op minimaal 23 mensen. De overblijfselen werden allemaal teruggevonden in zijn huis. Dr. Marcel Petiot werd zelfs verdacht van het vermoorden van 60 mensen.

Het kleine winkeltje in de rue Le Sueur, gelegen in het 16e arrondissement tussen de Avenue de la Grande-Armee en de chique Avenue Foch

In mijn linkerooghoek passeert een modieus gekleed type, lang grijs haar, grote hoed en een golden retriever aan zijn zijde. Hij stopt voor nummer 28, opent de deur en verdwijnt in het pand. Een kleine voorgevel met daarboven geschilderd de naam in een mooie schrijfletter, Paulus Bolten, 'Shoe-boudoir'. Tijd voor mij om af te rekenen: "Monsieur, l'addition s'il vous plaît".

Paulus Bolten; 'le magicien des souliers' 

Bij binnenkomst in de kleine ruimte, hooguit 20 m² snijdt de geur van was in combinatie met sigarettenrook door de keel. Wat opvalt is de intieme sfeer van paarse wanden en een Perzisch tapijt op de vloer. Een te lieve golden retriever  ligt languit op het tapijt en een kwispel met zijn staart laat zien dat ik ben opgemerkt. Links een wand vol met de mooiste handgemaakte schoenen en op de vloer dozen met schoenen smachtend om de hand van de meester. Midden in de zaak een grote houten kist met daar op een prachtige vintage espresso-machine. De wand daarachter wordt ingenomen door een trap naar het souterrain en een werkplek van amper 1,5 m² die monsieur Bolten's grootste 'zonde' direct verraad. Een overvolle asbak met peuken 'Dunhill's'. Daarachter bossen penselen in glazen potten en een kast vol materialen, de schilderbenodigdheden van 'le magicien des souliers' zoals de Franse krant Le Monde hem noemde.

Er klinkt gerommel vanuit het souterrain en na een brede lach van herkenning, klinkt, kijkend over zijn leesbril, een welgemeend; "bonjour". Maak kennis met Paulus Bolten, Nederlander in Parijs, dandy, kunstenaar met leer, schoen- en kledingontwerper, meester in het patineren of zoals de Fransen het zouden zeggen l'artiste patineur'. Komend uit een gezin van acht kinderen en een product van het  Amsterdam van de jaren zestig en zeventig. En die invloed is nog duidelijk zichtbaar. "Die jaren waren vrolijk, optimistisch, ongeremd, hoopvol en links. Maar ook verbeten, inktzwart, pessimistisch en rechts. Een jeugd met vele gezichten vol van protest, vernieuwing en revolutionaire alternatieven. Op kledinggebied kon alles. Afghaanse stinkjassen, kleurige blazers met stropdassen en alles wat daar tussen zat. ‘Of je was soul of je was shit. Daar komt ook mijn levensmotto vandaan: « L’enthousiasme c’est d’avoir la liberté de penser autrement. C’est une ouverture d’esprit sur le monde et c’est comment je détermine ma vie et ce que j’ai envie d’en faire » De geestdrift en vrijheid om anders te zijn en zelf te besluiten hoe ik mijn leven wil leven."

Links een wand vol met de mooiste handgemaakte schoenen

Macaber, en in dat licht bezien is dan het feit - dat in onze samenleving het waarborgen van vrijheid van meningsuiting een van de grootste verworvenheden is - plotseling een einde aan het leven komt van zijn partner Elsa Cayat.
Op woensdagmiddag 7 januari 2015 maakten schoten in Parijs, op de redactie van het blad Charlie Hebdo, daar voor twaalf mensen een einde aan. De wereld stond even stil. Twaalf slachtoffers, onder wie negen redactieleden, vallen er bij de laffe aanslag van de broers Chérif (32 jaar) en Saïd (34 jaar) Kouachi op de Parijse redactielokalen van Charlie Hebdo. Na de beschieting vluchtten de daders naar buiten en beschoten daar de inmiddels toegesnelde politie. Een agent werd neergeschoten. Eenmaal gewond op straat schoot een van de aanvallers hem nog eens in het hoofd. Dit bracht het aantal dodelijke slachtoffers op twaalf: Stéphane Charbonnier (Charb), Jean Cabut (Cabu), Bernard Verlhac (Tignous), Georges Wolinski (Wolinski), Philippe Honoré, Bernard Maris, Michel Renaud, Moustapha Ourrad, Elsa Cayat, Frédéric Boisseau, Franck Brinsolaro (agent en bewaker) en Ahmed Merabet (politieagent). Elsa Cayat , ze was het enige vrouwelijke slachtoffer van de aanslag op het satirische weekblad Charlie Hebdo: De 54-jarige was een psychoanalytica en had een tweewekelijkse rubriek, ‘Charlie Divan’, in het blad.

De werkplek van de meester zelf is niet groter dan 1,5 m²

Het gesprek valt even stil.
Nooit gedacht, ik ga terug naar Nederland?
Er klinkt een resoluut Nee. "Mijn leven speelt zich op dit moment hier af. Mijn dochter studeert nog en je denkt niet meteen aan emigreren. Bovendien heb ik mijn leven niet aan iets vastgezet. Ik weet echt niet wat ik morgen zou kunnen beleven en wat mijn reactie zou kunnen zijn. Elke nieuwe dag is nieuw en mooi voor mij, vooral als ik die kan beginnen met een zelfgemaakte espresso."  Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. "Misschien komt die manier van 'zien' uiteindelijk door die aanslag, wat mijn leven op een diepe manier heeft beïnvloed!
Mag ik je een kop espresso aanbieden"? En krijg vervolgens de keuze uit de meest exotische koffiesoorten. Hij verdwijnt weer naar het souterrain met de mededeling; "ben even weg want een goede kop espresso heeft nu eenmaal tijd nodig."

Met zijn boudoirachtige ambiance zou de winkel niet misstaan in het rijtje van Savile Row

Ik kijk rond. Met zijn boudoirachtige ambiance zou de winkel niet misstaan in het rijtje van Savile Row. Een straat in de Londense wijk Mayfair die erom bekend staat dat er veel kleer- en schoenmakers gevestigd zijn. Paulus Bolten shoe-boudoir, tussen namen als 'Cat & the Dandy',  'Chester Barrie',  'Dege & Skinner',  'Huntsman & Sons', en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. De prachtige 'vlammende' schoenen gepatineerd in vele kleuren doen mij denken aan het abstract expressionistische werk van de Amerikaanse schilder Mark Rothko. Zou het trouwens toeval zijn dat Bolten's zaak is gevestigd in de rue Le Sueur? Eustache Le Sueur (1617-1655) was namelijk een Frans decorateur.
De espresso wordt uitgeserveerd met daarbij de voor hem onafscheidelijke sigaret.

De onafscheidelijke sigaret

Hoe komt deze Nederlander in Parijs terecht?
"Lang verhaal, wat niet echt belangrijk is, maar even kort. Had een vriendin in Nederland die veel Franse vrienden had, en daar kwam ik een Française tegen. In eerste instantie zou die naar Nederland komen om te studeren, want ik zag mezelf  daar niet naar toe te gaan. Maar door familieomstandigheden veranderde mijn planning, en ben ik uiteindelijk gegaan. Ik werd dus studentje in Parijs. Veel dingen in die tussentijd gebeurd, zelfs nog even terug naar Amsterdam, maar had uiteindelijk al weer meer vrienden en kennissen opgebouwd in Parijs dan in Amsterdam, dus uiteindelijk voorgoed terug."
Wat (ver)bindt jou met of aan Parijs?
"De ideeën, de Latijnse manier van denken, de mogelijkheden, mijn vrienden, de architectuur, de ambiance, dingen die ik hier kon creëren en dat nooit in Nederland had kunnen doen. Maar op de eerste plaats mijn dochter die hier geboren is."

"L’enthousiasme c’est d’avoir la liberté de penser autrement", zijn levens motto

Je leeft duidelijk je eigen stijl. Je komt zelfs voor in het boek 'We are Dandy', gefotografeerd door Rose Callahan die een inkijkje geeft in de wereld van 56 dandy's over de gehele wereld.
Dita von Teese die het voorwoord schreef omschrijft jou als een Dandy - Wat maakt jou tot een Dandy?
"Dita kent me niet, avec regrets, ik vind mezelf geen dandy. Okay, ik heb een normaal egocentrisme, een uiterst discrete manier van 'vanité'. Ik bekijk, zonder mijzelf ergens in betrokken te voelen, alles op een vrij grote afstand van mijzelf - je prends mes distances'' - teneinde een soort van impressie van de werkelijkheid te krijgen. Ik probeer mijn leven op mijn eigen manier te leven zonder invloed van wie dan ook. en gezien mijn motto vind ik mijn vrijheid het aller belangrijkste, ook al is het misschien 'illusoire'.
Financieel altijd mijn eigen leven bepaald. Ik was alleen in loondienst gedurende mijn studenten jaren, wat ik toentertijd nog kon accepteren. Invloed hebben op mijn medemens daar streef ik absoluut niet naar. En juist daarom vond ik het vreemd om uiteindelijk in dit 'We are Dandy' boek te staan."

"Ik hou absoluut niet van dit woord. Dit komt waarschijnlijk door mijn autoritaire en “dandy” vader waarmee ik vroeger op een fysieke manier werd vergeleken… wilde vooral die kant niet op. Maar volgens een van de definities ben ik meer in het hokje van artiest te stoppen, waar in mijn geval, af en toe een dandy komt uitrollen. En dan heb ik het alleen over mijn 'vestimentairement parlant'. Ik liet mijn moeder al kleding voor me maken die toentertijd in Amsterdam nog niet werd aangeboden en liet mijn schoenen 'veranderen' door een schoenmaker die mijn ideeën in die tijd grappig vond.
Je kunt me vaak ook zien met mijn werkjeans vol 'taches de teintures' (kleurvlekken). Dandy is vooral een manier van leven/denken, een 'lifestyle', waar alles een beetje geconcentreerd is op jezelf maar die ondanks dat rekening houdt met de medemens, want die geeft het uiteindelijke 'reflet'.
Nu is het uitgegroeid tot een soort van experimenteren. Daardoor ben ik ook gekomen om zelf schoenen te creëren die niet meer lijken op wat er over het algemeen op de markt te verkrijgen is. En sinds kort ook kleding!"

De l'artiste patineur' aan het werk

Op je kleding kom ik straks terug, maar eerst over je schoenen.
Waar en van wie heb je dit vak geleerd?
"Invloeden om me heen en vooral die van de Italiaanse Olga Berluti. Meer was er toen niet. Het was echt een schok toen ik de Berluti patinas ontdekte. Ben er toen ook meteen vanaf gestapt om niet door haar beïnvloed te raken en heb zodoende mijn eigen stijl ontwikkeld. Niemand wilde toentertijd mij deze techniek leren, dus ben ik begonnen om al mijn eigen schoenen te gaan patineren. Vallen en opstaan kan ik je zeggen."

Soms bestaat de patina van een enkele schoen uit 12 lagen

Waar komt deze passie vandaan en wat komt er allemaal kijken bij een mooie patina?
"Als jongetje was ik nooit tevreden met de schoenen die je in die tijd bij een schoenenwinkel kon krijgen. Ze waren immers nooit aangepast aan mijn voeten (dus pijn in vooruitzicht) en verschrikkelijk  'ennuieux' - saai, wat trouwens nog steeds het geval is. Als kind had ik ook de taak, als een soort van valet,  de schoenen van mijn dandy vader elke zaterdag te poetsen. Als kind vraag je je niet af of je dat nou tegenstaat of niet, maar je reflecteert meer als een restrictie van je vrijheid hierin, juist door het aspect  'taak'. Mijn reactie ten opzichte van mijn vader was dat ik hem in alles bekritiseerde zonder dat hem bekend te maken. Met de wetenschap dat ik nooit dezelfde wilde zijn als hij."
Er volgt even een adempauze. Een peuk wordt gedoofd en is meteen de aanzet tot het aansteken van de volgende Dunhill.

Een peuk wordt gedoofd en is meteen de aanzet tot het aansteken van de volgende Dunhill

"Wat wel gebeurde was, door het feit dat ik hier al zo vroeg mee bezig was, het later gemakkelijk weer op pikte en zo min of meer terug kon vallen op mijn jeugd. Passies komen volgens mij alleen daar vandaan. Het feit, alleen het mooie of sublieme te wensen, maakt uiteindelijk zelfs van 'schoenenpoetsen' een passie. Voor mij is het patineren daar een logisch gevolg van. Begrijp je wat ik bedoel?"

Leent elke schoen zich voor een patina?
Nee, een donker gekleurde schoen als basis niet, maar hangt ook af van het type leder, kalfsleer is ideaal. Het gebeurt nog steeds dat men mij vraagt om een zwarte schoen te patineren, bijna onmogelijk. Het beste? Zo licht mogelijk gekleurd als men veel contrasten in de patina wil hebben."

Het prille begin van de 'Bolten touch'

Een klant wil een patina bij een schoen die volgens jou helemaal niet past bij die schoen. Voer je het dan uit volgens de wens van die klant of helemaal niet?
"De meeste klanten hebben echt geen idee over wat ze uiteindelijk willen als patina. Gezien mijn jarenlange ervaring kan ik vrij goed, als ik de persoon zie, inschatten wat hij wil of hem op andere gedachten te brengen.  Is de klant daar dan niet van af te brengen, dat komt af en toe voor, dan probeer ik hem in eerste instantie te overtuigen met goede argumenten,  en als ik zie dat het een verloren zaak is,  dan executeer ik zijn patina precies zoals hij dat wilde.
Ik voer voor wie dan ook de patina uit in perfectie, ook al ben ik het er niet mee eens. Het merendeel van mijn clientèle weet dat ik een duidelijke 'Bolten touch' aan geef. Ik blijf ondanks alles mijzelf, ook in mijn patinas, want het merendeel van deze uitvoeringen die op de markt zijn te vinden komen uiteindelijk van mijn vroegere creaties."

Het zijn niet alleen schoenen die bewerkt worden

Oh ja dan nog een typische Nederlandse vraag, wat kost het eigenlijk om een paar schoenen te laten patineren door jou?
"Vanaf 90 euro."

Paulus met een van zijn unieke stukken


Jouw grote wens het presenteren van je mannen kledinglijn in het Atelier Néerlandais. Kun je daar wat meer over vertellen?

"Mijn kledinglijn is een 'suite logique - logisch gevolg'- op mijn schoenenlijn, ontworpen met dezelfde eigen-zinnigheid. Ik ben begonnen met ontwerpen van kleding, met als doel mijn eigen garderobe interessanter te maken. Kleding is uiteindelijk mijn manier om conventionele agressies kwijt te raken, de een noemt het ijdelheid, ik noem het mijn levensvisie. Ondanks mijn misschien wat 'ongewone' kijk op dit fenomeen weet ik heel goed dat dit een kleine niche is. Want ondanks al mijn efforts zit ik toch buiten de conventionele markt, dus adresseer ik me aan mensen die dezelfde soort passies delen een soort van 'fashion-complicity'. Of dat zal lukken weet ik echt niet, maar zou wel leuk zijn wat medeplichtigen, gelijkgestemden, op die manier te kunnen ontmoeten.

Ik probeer van mijn leven een avontuur te maken zonder te beseffen dat dat al lang aan de gang is. Daarom kies ik ook voor Parijs en het gerenommeerde Atelier Néerlandais als locatie."


Aan het einde van de middag verlaat ik Bolten's boudoir. Op weg naar de metro betrap ik mij zelf op het neuriën van Sting's I'm an Englishman in New York. Vrij vertaald naar Paulus Bolten:

Oh, I'm an alien, I'm a legal alien
I'm a Dutchman 'En Paris'
Oh, I'm an alien, I'm a legal alien
I'm a Dutchman 'En Paris'

If "manners make the man" as someone said
He's the hero of the day
It takes a man to suffer ignorance and smile
Be yourself no matter what they say

Oh, I'm an alien, I'm a legal alien
I'm a Dutchman 'En Paris'
Oh, I'm an alien, I'm a legal alien
I'm a Dutchman 'En Paris'


Paulus Bolten28 rue le Sueur, 16e arrondissement, métro Argentine.
Geopend dinsdag tot en met zaterdag van 13.00 uur - 21.00 uur - Zondag en maandag gesloten. Telefoon: 00 33 6 15 64 51 84

woensdag 7 juni 2017

DE VOIE TRIOMPHALE; DE PARIJSE AS

In september 2012 begon ik een van mijn blogs als volgt:
Om maar meteen met het slechte nieuws de beginnen; het mooie uitzicht over de 'Voie Triomphale' is niet meer. De Voie Triomphale; de monumentale zichtlijn vanaf La Grande Arche de la Défense naar de place de Étoiles met de Arc de Triomphe naar place de la Concorde met de obelisk en de piramide van Pei op de cour Napoleon bij het Louvre is niet meer te bezichtigen. De eigenaar van het gebouw, het Ministerie van Ecologie, heeft dit besloten na een ongeluk met een van de futuristische glazen liften. De ruimte boven in La Grande Arche zal worden herontwikkeld tot kantoren. In 2008 werd nog ruim 1 miljoen euro geïnvesteerd in het onderhoud en reparatie van de panoramische liften, ooit gebouwd door Otis. Maar naar aanleiding van het incident in april 2010 werden de liften na een veiligheidsaudit afgekeurd. Dit heeft het ministerie uiteindelijk doen besluiten om het 'Dak van de Wereld' niet meer open te stellen voor het publiek. Hiermee verdwijnt een van de mooiste attracties van Hauts-de-Seine. Om een idee te geven; in 2009 bezochten meer dan 110.000 mensen dit unieke uitzichtpunt.

Opnieuw genieten van een spectaculair uitzicht op de 'Voie Triomphale vanaf  het panorama dak van La Grande Arche de la Défense

En dan nu het goede nieuws: Na een grondige verbouwing is de bovenste etage sinds 1 juni 2017 weer open voor het publiek. Met een nieuw terras in de open lucht, het grootste van Parijs. Op een hoogte van 112 meter heeft u weer een nieuw spectaculair uitzichtpunt over de Parijse as; 'La Voie Triomphale'. Via de toch al, letterlijk, adembenemende, panoramische liften, (deze zijn aangepast om winden van 80 km/h, daarvoor 50 km/h te weerstaan) bereikt u via de buitenkant van het gebouw in enkele minuten de hoogste etage en uw blogger was een van de eersten die op 1 juni voet mocht zetten op het 1.000 m² grootte terras. Het hekwerk met lelijke kabels aan de voorzijde is vervangen door helder glas met openingen voor de fotocamera's en een 107 meter lang promenadedek zorgt ervoor dat u nu ook aan de achterzijde kunt genieten van een spectaculair uitzicht. Het uitzicht aan de voorzijde is spectaculairder dan dat van de Eiffeltoren.  Kijkend over het 'Manhattan' van Parijs, een sterk staaltje van moderne architectuur en hoogbouw van de zakenwijk La Défense, ziet u de 1200 meter lange esplanade, met de grootste openlucht expositie met 69 kunstwerken van onder andere Calder, Miro en César. U kijkt in een rechte lijn naar de place Charles de Gaulle met de Arc de Triomphe, verder de place de la Concorde met de Obelisk en het Louvre met de piramide van Pei.

Via de toch al, letterlijk, adembenemende, panoramische liften, bereikt u via de buitenkant van het gebouw in enkele minuten de hoogste etage 

Het was overigens Catharina de Medici die in 1564 de aanzet gaf tot 'La Voie 'Triomphale met de bouw van het Louvre. Le Nôtre creëerde in 1664 de Jardin des Tuilleries en in 1670 de Avenue Champs Élysées. De architect Gabriel kreeg de opdracht voor de Place de la Concorde in 1760. Napoleon geeft in 1806 de opdracht voor het bouwen van een triomfboog en Haussmann transformeert de place de l'Étoile in 1854 tot een rotonde waar 12 lanen op uitkomen. In 1958 ontstond het idee voor een nieuw project dat voorzag in een verlenging van deze historische as; de bouw van La Défense. Hiervoor moesten 9000 woningen worden geruimd en meer dan 25.000 mensen werden geherhuisvest. In 1965 verschenen de eerste kantoortorens en in 1970 zorgde de RER voor een 4 minuten verbinding tussen La Défense en de Place de l'Étoiles. In 1983 krijgt de Deense Architect Johan Otto von Spreckelsen de opdracht voor de bouw van een nieuwe triomfboog; La Grande Arche. Alles in één rechte lijn naar het westen, 7 kilometer lang, van de Cour Carrée in het Louvre, tot aan De Grote Ark in La Défense.

Uw blogger was een van de eersten die op 1 juni voet mocht zetten op het 1.000 m² grootte terras

La Grande Arche werd in 1989 geopend door president François Mitterand als voltooiing van de historische Parijs As. Gebouwd ter herdenking van het tweehonderdjarig bestaan van de Franse revolutie. Weinigen weten dat de Eiffeltoren geopend werd bij de viering van de 100ste verjaardag. De volmaakte kubus weegt 300.000 ton oftewel 30 keer zoveel als de Eiffeltoren. De buitenkant is bedekt met twee hectaren wit Carrara marmer van het zuiverste soort en twee hectaren glas. (Overigens zal al het marmer, vanwege krom trekken worden vervangen door wit graniet uit Vermont USA. Een project dat duurt tot 2019) Het nog steeds indrukwekkende gebouw, dat uitverkozen werd uit 424 inzendingen, als onderdeel van de Grands Traveaux van François Mitterand, kostte in die tijd 450 miljoen euro. De afmetingen zijn immens: 112 meter hoog, 100 meter breed en 100 meter diep. De open ruimte in het midden zou de Champs Élysées in de breedte en de Notre Dame in de hoogte kunnen omvatten.

De sky is de limit, het panoramadak staat garant voor spectaculaire uitzichten

Op de bovenste etage bevindt zich ook een expositie ruimte van 1200 m² dat geheel en exclusief gewijd wordt aan foto-jounalistiek, de eerste in geheel Frankrijk en een initiatief van de journalist Jean-François Leroy. Leroy is tevens de initiatiefnemer van het internationale fotofestival van de journalistiek; 'Visa pour l'Image' en artistiek directeur van de 'Arche du photojournalisme'. De eerste tentoonstelling is die van Stephanie Sinclair: 'Too Young to Wed' - te jong om te trouwen. Elf jaar lang reisde Stephanie door Afghanistan, Ethiopië, India, Nepal, Yemen en door delen van de Verenigde Staten waar nog steeds kindhuwelijken aan de orde van de dag zijn. Wereldwijd zijn er zo’n 15 miljoen kindbruiden. Zij filmde en fotografeerde tientallen minderjarige uitgehuwelijkte meisjes. Haar project 'Too Young To Wed' probeert dit probleem onder de aandacht te brengen met indrukwekkende verhalen en beeldmateriaal. Haar foto's worden regelmatig gepubliceerd in de New York Times, Time Magazine en National Geographic.

Op de bovenste etage bevindt zich ook een expositie ruimte van 1200 m² dat geheel en exclusief gewijd wordt aan foto-jounalistiek

Naast de exporuimte bevindt zich op de bovenste etage een bistro restaurant dat plaats biedt aan vijftig personen. 'Josephine Gardens' het kleine broertje van Josephine in de rue du Cherche-Midi. aan het fornuis staat chef-kok Jean-Christian Dumonet. Tevens is er een kleine culinaire snack-shop voor koffie, drankjes en take-away.

Op de bovenste etage een bistro-restaurant dat plaats biedt aan vijftig personen. 'Josephine Gardens' 

Toegang tot het panoramadak kost € 15 per persoon (€19 inclusief toegang tot de expositieruimte). Kinderen tot 18 jaar € 7 (€11 inclusief expositie) Elke dag geopend van 09.30 uur tot 18.30 uur


La Défense evolueert voortdurend. In 2005 kondigde de EPAD, Établissement Public d'Aménagement de la Défense, de organisatie die al sinds 1958 verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van La Défense, een ambitieus zes jarenplan aan, voor de modernisering en verdere ontwikkeling van dit gebied. Vier hoofddoelstellingen werden gedefinieerd om een nieuwe dimensie te geven aan La Défense: Het transformeren van de verouderde gebouwen door spectaculaire hoogbouw, het herstellen van de balans tussen wonen en werken en het herontwikkelen van openbare ruimten inclusief een verbeterde infrastructuur. Het voorzag onder meer in de bouw van diverse wolkenkrabbers en een theater voor 5000 zitplaatsen op de site. Een van de belangrijkste nieuwigheden van dit project is de toestemming voor de bouw van 300 meter hoge torens en hoger, twee keer groter dan de huidige limiet. De grond wordt hier tenslotte per kubieke meter verkocht, want ook de lucht schijnt zijn prijs te hebben.

De 1200 meter lange esplanade, met de grootste openlucht expositie met 69 kunstwerken van onder andere Calder, Miro en César

Tour First
De eerste ambitie is inmiddels al lang gerealiseerd. In mei 2011 is aan de kop van de esplanade du Géneral de Gaulle, de 225 meter hoge Tour First opgeleverd. Inclusief de verlichte naald, die dient als antenne, zelfs 231 meter. Een renovatieproject van de oude Tour Axa. De nieuwe "glazen" toren bestaat uit drie vleugels die uitzicht bieden naar het oosten, zuiden en noordwesten. De speciale dubbele beglazing is voorzien van een zeer innovatief hitteschild  en voldoet daardoor als eerste wolkenkrabber in Frankrijk aan de hoogste milieunorm die men kan bereiken: de HQE (Haute Qualité Environnementale). De architecten van Kohn Pedersen Fox Associates tekenden voor het ontwerp.

De 231 meter hoge Tour First

Tour Carpe Diem
In september 2013 volgde de oplevering van de 166 meter hoge Tour Carpe Diem. 35 etages met een totaal vloeroppervlakte van 45.466 m². Het ontwerp van Robert Stern kost de lieve som van 340 miljoen euro. Het gebouw is voorzien van een 18 meter hoog atrium met wintertuin en is zowel toegankelijk vanuit de Esplanade als de beneden gelegen Boulevard Circulaire. Op het dak zijn tuinen, een restaurant en conferentiefaciliteiten met een spectaculair uitzicht over Parijs. Helaas is dit uitzicht alleen toegankelijk voor genodigden en zij die werkzaam zijn in dit gebouw.  

Tour Carpe Diem opgeleverd in 2013

Tour Majunga
Medio 2014 opende de Majunga-toren, naar een ontwerp van Jean-Paul Viguier, die meerdere gebouwen in La Défense op zijn naam heeft staan, een project van de Nederlandse projectontwikkelaar Unibail- Rodamco, Uniek is dat elke verdieping in deze toren beschikt over een buitenruimte. De loggia’s van de 195 meter hoge glazen kantoortoren beslaan steeds twee verdiepingen. Ze verspringen een beetje over de zuidgevel en zijn daarmee sterk bepalend voor het uiterlijk van het gebouw. De bovenste verdieping van de twee die op elke loggia uitkomen, heeft steeds een terugvallend balkon en biedt daardoor een prettige beschutte ruimte. En zoeken de kantoormedewerkers de loggia’s niet op, dan stroomt de frisse buitenlucht via speciale ventilatieluiken vanzelf naar hen toe. De bovenste 19 etages worden bezet door het consultancybedrijf Deloitte


Tour D2
In januari 2015 werd de Tour D2 ingehuldigd die meteen voor een revolutie zorgde aan de skyline van La Défense. Als de meest recente toren die in het 'woud' van La Défense oprijst, valt de D2-toren sterk op door zijn gestroomlijnde vorm, zijn expressieve exostructuur (gekruiste diagonalen) en ronde top die haar al snel de bijnaam 'augurk', of zelf 'de zetpil' opleverde. De D2-toren, ontworpen door het architectenduo Anthony en Tom Sheehan van Béchu Sogecap, mag dan geen unicum zijn op wereldvlak maar opvallen doet hij wel. We kennen deze vorm ook al van "30 St Mary Axe', een door Norman Foster ontworpen gebouw in de City of London dat beter bekendstaat als de 'The Gherkin'. Een van de bijzondere kenmerken van D2-toren is niet van buitenaf zichtbaar. Maar bovenop de 37e en laatste verdieping van het gebouw bevindt zich een daktuin van 500 m², ook wel 'Garden of the Clouds' genoemd beplant met grove den en esdoorns. Elke avond schittert de toren door honderden 'vuurvliegjes' die gemonteerd zijn op de stalen beugels op de gevel. De toren zelf is slechts 171 meter hoog.

 De D2-toren valt sterk op door zijn gestroomlijnde vorm

De zakenwijk telt nu 3 miljoen vierkante meter aan kantoorruimte voor 150.000 medewerkers. 2500 Ondernemingen zijn er gevestigd, waarvan 1200 met hun hoofdkantoor. 20.000 Mensen wonen in de wijk tussen de mega wolkenkrabbers.

Wandeling
Maar La Défense is niet alleen een zakenwijk. Door de vele veranderingen van de afgelopen jaren heeft de wijk de vibe gekregen van New York, met winkels, vele cafés, foodtrucks, en restaurants en diverse terrassen. Veel groen afgewisseld met prachtige kunst.

De CNIT; een van de eerste gebouwen van La Défense is geheel omgebouwd tot een modern winkelcentrum


Het gebied is zeker een wandeling waard. Begin uw wandeling bij het metrostation Esplanade de la Défense (lijn 1) en volg de rechte lijn via de Esplanade du Général de Gaulle naar de Parvis met La Grande Arche. Ook de achterzijde met de Cours de Valmy moet u zeker niet overslaan. Na de wandeling vol met indrukwekkende architectuur kunt u weer lijn 1 nemen naar het centrum van Parijs bij het metrostation La Défense Grande Arche.

Overal zijn plekjes om te picknicken of te genieten van een lunch geserveerd vanuit diverse foodtrucks