DE BEROEMDSTE NACHTCLUB VAN DE WERELD

In 1946, twee jaar na het einde van de tweede wereldoorlog, bouwden de gebroeders Clerico een theater aan de Champs Elysées voor revue en cabaret. In 1977 verhuisde het naar het Normandy gebouw, aan dezelfde avenue op nummer 116, dat nu plaats biedt aan 1150 gasten. Het Lido de Paris is het grootste panoramische privétheater van de wereld waar elke twee minuten het decor verandert. Een technisch spektakel, gestuurd door 12 computers. Met meer dan 110 dansers en danseressen in 600 verschillende kostuums. Fonteinen en watervallen die meer dan 23.000 liter water per minuut wegpompen, lasereffecten, 700 speakers met surround sound aangestuurd door 25 versterkers met een totaal vermogen van 20.000 watt, 600 meter neon en meer dan 100.000 lampen aangestuurd via 32 kilometer glasvezelkabel. Aan het begin van de show zakt de voorzijde van de zaal automatisch de grond in. Zo ontstaat het toneel. De prachtige kristallen kroonluchters verdwijnen in het plafond en alle andere lampen die het zicht op het toneel wegnemen zakken in de vloer. 

Welkom bij de Lido show "Bonheur". Tip; reserveren vooraf is een must. Geniet van de show en de Champagne maar voor een goed diner moet je hier niet zijn. Dat geld is dan beter besteed in een goede bistro. Op loopafstand van het Lido, (+/- 10 minuten) in de rue du Colisee 34, bevindt zich de prachtige brasserie Boeuf sur le Toit. Dus mijn advies is, boek voor de show van 23.30 uur en ik garandeer u een fantastische avond uit!
 

Lido, Champs-Elysées116 Bis, 8e arrondissement, metro Georges V.

Brasserie Boeuf sur le Toit, rue du Colisee 44, 8e arrondissement, metro St. Philippe du Roule.

OP DE DAKEN VAN PARIJS

Ik moet bekennen dat ik een tic heb. Ik loop in Parijs altijd naar boven te kijken. Kijken naar de patronen van de typische franse balkonnetjes, de symmetrie van de Mansardedaken van zink of leisteen met dansende schoorstenen. De daken van Parijs vormen een uniek landschap, dat op elk moment van de dag anders kleurt. Soms zijn ze donker dan weer spiegelen ze alle tinten van de hemel. Onverslijtbaar en prachtig vormgegeven in fraaie rondingen, onderbroken door rijen dakkapellen.

Dan denk ik wie woont daar? Zeker bloedheet in de zomer? Is er überhaupt een lift in dat pand? Hoe zou Parijs er hebben uitgezien met rode pannendaken? De zolderkamers, vaak in prestigieuze gebouwen van de Parijse Bourgeoisie, waren ooit bedoeld voor de dienstmeisjes, “les petites bonnes”.  Die mochten natuurlijk niet bij de familie slapen en kregen de restruimte op zolder. Meestal onder het zinken dak, met een eigen trap naar de zesde of zevende verdieping en piepklein; minder dan negen vierkante meter. Van boven af is Parijs een wereld die bevolkt wordt door koepeltjes, met lood beklede dakkapellen en platte daken, relingen van zwart gietijzer, schoorstenen die overeind gehouden worden door ijzeren laddertjes. Tja, Sur les toits te Paris.

Sous les toits de Paris

Dans ma chambre ma Nini

On s’aimera, c’est si bon d’être uni !

C’est quand on a vingt ans

Quand fleurit le printemps,

Qu’il faut s’aimer, sans perdre un instant

L’air était très pur

Et le ciel d’azur

Elle dit: "Je n’veux pas !"

Puis elle se donna

C’est ainsi qu’en ce jour

La vainqueur, comme toujours

Sous les toits de Paris fut l’amour !

Albert Préjean (1930)

“Vastgebonden" schoorstenen die zich aan een charmante chaos proberen te ontworstelen.

EEN PARIJSE BIJBEL VAN BIJNA 5 KILO

Het is haast een traditie geworden. elke keer als ik weer in Parijs ben breng ik een bezoek aan de boekwinkel van Taschen aan de rue de Buci nummer 2 in het 6e arrondissement.  Dit keer om een van de eerste exemplaren te bemachtigen van de absolute Bijbel van Parijs: "Paris, portrait d'une ville". Een absolute must voor liefhebbers van Parijs.

Photo courtesy of Taschen - Stéphane Passet

Aan de hand van unieke foto's, ruim 500, van meer dan 150 beroemde fotografen, waaronder  Atget, Brassaï , Cartier-Bresson Daguerre, Doisneau, Van der Elsken,  Kertesz, Lartigue, Marville, Newton en Ronis maakt u een reis door 180 jaar Parijse geschiedenis. Een boek met meer dan 600 pagina's in groot formaat (25 cm x 35 cm) en met een gewicht van 4,8 kilogram. In drie talen; Frans, Engels en Duits, maakt u een monumentale reis door het verleden en heden aan de hand van prachtige archiefbeelden afkomstig uit tientallen archieven en particuliere collecties. Het boek beschrijft  5 bewogen periodes uit de Parijse geschiedenis. Dit portret van de stad Parijs is het werk van de Franse fotograaf, historicus en journalist Jean Claude Gautrand, geboren in 1932. Hij is ook de auteur van de boeken Tasschen "Paris Mon Amour" (1999), "Paris Doisneau" (2003)," Paris de Nuit" van Brassaï (2004) en Paris éternellement"  van Willy Ronis (2005). "In de voetsporen van Parijs", aan de hand van pakkende beelden, boeiende verhalen, nostalgie en nieuwe ontdekkingen maar ook over de vernietiging van monumentale gebouwen waaronder  het Palais des Tuileries,  de markthallen van Baltard en het Palais du Trocadéro. 

Photo courtesy of Taschen - Frank Horvat

Het boek beschrijft vijf periodes, beginnend vanaf 1830 tot 1871 ten tijde van de tweede revolutie, maar ook de periode van de grote transformatie van de stad door Baron George-Eugéne Haussmann.

1871 - 1914: Het ontstaan van de Derde Republiek en de verandering die de stad doormaakt in de Belle Époque. De automobiel, metro, vliegtuig, telefoon en film doen hun intrede. Parijs wordt een bruisende stad onder invloed van een nieuwe stijl, de Art Nouveau, en kunstschilders waaronder Matisse, Braque en Picasso.

1914- 1939: De tijd tussen de eerste en tweede wereldoorlog. Parijs Avant-Garde, wordt het mekka voor belangrijke kunstenaars met bewegingen als het Kubisme en Surrealisme onder invloed van Cézanne, Braque, Picasso en de Amerikaanse fotograaf Man Ray.

1939- 1959: Parijs tijdens en na de tweede wereldoorlog en de oprichting van de Vijfde Republiek met De Gaulle als president. Prachtig vastgelegd door fotografen als Robert Doisneau (de kus voor Hôtel de Ville), Anon, Robert Kappa, en André Zucca.

1959- 2011: Het hedendaagse Parijs, beïnvloedt door de studentenopstand in 1968 en de prestige projecten van George Pompidou en François Mitterand.

"Paris portrait d'une ville" is zoals de Fransen het zo mooi zeggen: "Une histoire capitale de l'amour et de la photographie". Of zoals Ernest Hemingway schreef aan een vriend: "Als je zo gelukkig bent om als jongeman in Parijs gewoond te hebben, dan blijft je dat bij, waar je in je leven ook naar toe gaat, want Parijs is een doorlopend feest".

Cover photo courtesy of Taschen - Helmut Newton

Paris Portrait d'une ville; ISBN 978-3-8365-0293-1, € 49,95 - www.taschen.com

DE "BOUQUINISTES"

Het valt niet te ontkennen dat de bouquinistes kunnen bogen op een rijke geschiedenis. Een historie die teruggaat tot de 16de eeuw wanneer verkopers van reisboeken hun waar verkopen vanuit lederen tassen hangend op hun borst of vanaf tafels opgesteld in de straat.  In 1620 waren er zo'n 80 officiële bouquinistes, vooral langs en op de Pont Neuf. Maar het was niet eerder dan in 1859 dat de stad Parijs concessies uitgaf voor plekken op de borstweringen van de Seine waar de bekende boekenkisten begonnen te verschijnen.  De term "bouquiniste" wordt voor het eerst weergegeven in het woordenboek van de Académie Française in 1789.

De  bouquinistes van Parijs zijn boekhandelaars van gebruikte en antiquarische boeken, die zich met hun handel vestigden langs grote delen van de oevers van de Seine: Op de rechteroever van de Pont Marie tot aan de Quai du Louvre, en op de linkeroever van de Quai de la Tournelle tot aan de  Quai Voltaire.  In een gebied dat inmiddels tot Unesco World Heritage Site is verklaard maken ruim 240 bouquinistes gebruik van 900 groene boekenkisten. Zij huisvesten meer dan 300.000 oude boeken, een zeer groot aantal bijzondere  tijdschriften, oude affiches, zeldzame strips maar ook ansichtkaarten. De Seine wordt omschreven als de enige rivier in de wereld die stroomt tussen twee "boekenplanken".  Naast boekhandelaar, zijn deze gepassioneerde mannen en vrouwen in de eerste plaats getuigen van het Parijs van vroeger en nu. Zij vormen een groot cultureel lint langs de Seinekaden, in de schaduw van grote Parijse monumenten zoals de Notre-Dame.

De kisten gebruikt door de boekverkopers zijn streng gereglementeerd en moeten voldoen aan de volgende, door de gemeente wettelijk goed-gekeurde maatvoeringen: lengte; 2 meter, breedte; 0,75 meter, hoogte: aan de kant van de Seine; 0,6 meter en aan de walkant; 0,35 meter (deze afmetingen zijn voor de gesloten kisten inclusief deksel). Tijdens het gebruik, mag de bovenste rand van het geopende venster, niet hoger zijn dan 2,1 meter boven de grond. Elke bouquiniste krijgt de beschikking over vier kisten, met een gezamenlijk lengte van 8,6 meter. De huur wordt slechts betaald voor de steen waarop de kisten rusten (minder dan €100 per jaar). De meest begeerde plekken worden toegekend op basis van anciënniteit. Onderhoudskosten, met inbegrip van de vereiste "vert wagon" verf, de specifieke groene kleur van de oude treinstellen,  komen voor rekening van de bouquinistes. Zij moeten tenminste vier dagen per week open zijn. Vandaag, is de wachtlijst om je te vestigen als een van de Parijse, 240 bouquinistes, ruim acht jaar.

 

Maar in de afgelopen jaren worden de bouqinistes steeds meer, gecon- fronteerd met een veranderende markt. Terwijl jonge mensen steeds meer zijn geïnteresseerd in televisie of internet, bestellen serieuze verzamelaars van zeldzame boeken hun boeken steeds meer bij online boekwinkels of op eBay. Noodgedwongen wordt er steeds meer afgestapt van de traditionele handel in tweedehands boeken. Goedkope souvenirs doen de klassieke boekwerken van Rousseau en Molière vervagen. Geïrriteerd door de toename  van plastic Eiffeltorens en koelkastmagneten met Parijse thema's heeft de Parijse gemeenteraad doen besluiten dat slechts één van de vier kisten kan worden besteed aan de verkoop van souvenirs.  Deze overijverige inmenging van de Parijse autoriteiten wekte grote irritatie bij de bouquinistes die aangeven niet meer te kunnen leven van de verkoop van uitsluitend tweedehandsboeken. Maar het stadhuis is onverbiddelijk. De bouquinistes krijgen hun standplaats vrijwel gratis en daarom hebben ze de plicht zich te houden aan de regels en het behoud, van een reeds lang bestaande culturele traditie.  "De gemeenteraad van Parijs is niet geïnteresseerd in het uitdelen van gratis percelen voor mensen die souvenirs willen verkopen die gemaakt zijn in China voor Chinese toeristen op vakantie in Parijs," zei Lyne Cohen-Solal, locoburgemeester en belast met handel en ambachten. "De bouquinistes  maken deel uit van het culturele en commerciële erfgoed, een van de schatten van de stad, het is normaal dat wij dit willen veiligstellen", aldus vertelde ze het persbureau Reuters in een interview. Met hun 900 'dozen' en hun 300.000 boeken, oude of hedendaagse, bieden de boekhandelaren een meer dan 3 kilometer lange culturele wandeling langs de kades van de Seine. De boekhandelaren zijn enkele dagen per week open van 11.30 uur tot zonsondergang.  Mijn persoonlijke ontdekkingen zijn; een reisgids uit 1911 uitgegeven door Karl Bædeker "Paris et ses Environs - manuel du voyageur" en het wonderschone fotoboekje van Jan Brusse en Cas Oorthuys uit 1951; "Bonjour Paris, Bonsoir Paris et Au revoir Paris. En met deze woorden sluit ik graag deze blog af.

KUNST MET EEN GOUDEN RANDJE

De stad Parijs heeft veel te danken aan een man zoals Alain Dominique Perrin.  Perrin (1942) begon zijn riante loopbaan als vertegenwoordiger (1969) voor het bedrijf Briquet Cartier, jawel het befaamde juweliershuis, om zeven jaar later benoemd te worden tot CEO. Hij bedacht het concept "Must de Cartier" wat hem uiteindelijk de topfunctie van  President en CEO van Cartier International en Cartier SA oplevert.

Zijn voorliefde voor de kunst, ontstaan uit een vriendschap met de Franse kunstenaar César Baldaccini, doet hem besluiten om in 1984 een stichting op te richten voor promotie van de hedendaagse kunst: de Fondation Cartier pour l'Art Contemporain. In de tuinen en in het kasteel van het Château de Montcel, in Jouy-en-Josas, even buiten Parijs krijgen kunstenaars een alternatieve tentoonstellingsruimte, waar zij zich vrij kunnen ontwikkelen en werken aan projecten in opdracht van Cartier. Hiermee bestendigt hij de naam van Cartier in de culturele wereld. 

Photo: Courtesy  Atelier Jean Nouvel

In 1994, na tien jaar ondergebracht te zijn in Jouy-en-Josas in de buurt van Versailles, verhuist de Fondation Cartier naar een gebouw van glas en staal in het centrum van Parijs, dat speciaal voor Cartier is ontworpen door de Franse architect Jean Nouvel, schepper van onder andere het Institut du Monde Arabe en het Musee du Quai Branly.

Aan de Boulevard Raspail, op de plek waar Chateaubriand, Frans schrijver en politicus, in 1823 een Libanese ceder plantte, staat nu als het ware een doorzichtig gebouw. Gebouwd in en rond een tuin die is ontworpen door Lothar Baumgarten. Het zogenaamde  "Theatrum Botanicum" bevat meer dan 35 boomsoorten en 200 soorten planten.  Een grote façade van glas aan de buitenzijde verlengt het perspectief van de boulevard Raspail en vormt een bijzondere harmonie tussen kunst en planten, zowel binnen als buiten. 1200 m² tentoonstellingsruimte verdeeld over zes niveaus, hier  worden jaarlijks vijf tentoonstellingen georganiseerd rond alle vormen van hedendaagse kunst waaronder; design, fotografie, schilder- en beeldhouwkunst.  Perrin's Fondation Cartier stelt zich als doel Internationale hedendaagse kunst te bevorderen en te ondersteunen door middel van verschillende activiteiten (financiering van nieuwe aanwinsten, tentoonstellingen, shows, het uitgeven van boeken, catalogi en animaties) van nieuwe Franse en buitenlandse kunstenaars. Tot op heden heeft het fonds meer dan 1000 werken van 300 kunstenaars.

De ambitie van Perrin gaat verder. In 1980 koopt hij het kasteel Lagrézette, in de buurt van Cahors. Een gebouw uit de vijftiende eeuw en historisch monument. De restauratie van het gebouw, de tuinen en wijngaarden, duurt tien jaar. De wijnen van Château Lagrézette worden nu gerangschikt onder de top 100 wijnen van de wereld.

In 1995 koopt Alain zijn oude school, het EDC, "Ecole des Dirigeants et Créateurs d’Entreprise". De particuliere school, gevestigd in Parijs La Defense, krijgt als doel het voortbrengen van leiders en ondernemers. Met meer dan 12.000 afgestudeerden wordt het EDC beschouwd als een van de beste business schools ter wereld.

In 1999 wordt hij het hoofd van de Richemont Group. Na LVHM de tweede groep voor luxe artikelen in de wereld, vooral gespecialiseerd in sieraden, horloges en accessoires van 18 internationale topmerken waaronder: Cartier, Van Cleef & Arpels, Baume & Mercier, Jaeger LeCoultre, Lange & Söhne, IWC, Piaget, Montblanc, Lancel, Dunhill en nog vele anderen.

Fondation Cartier pour l'Art Contemporain, boulevard Raspail 261, 14e arrondissement, metro Raspail.

TIP: Nu je toch in de buurt bent breng ook even een bezoek  aan het vlakbij gelegen Cimetière du Montparnasse. Zie ook mijn blog over Serge Gainsbourg.

PARIJS IN EEN SECONDE

In het najaar van 2011 heb ik samen met fotojournalist en filmmaker Ad van den Beemt een bezoek gebracht aan Parijs. Doelstelling was tweeledig. Ten eerste als voorbereiding voor de workshop cityscape en nightlife die het Advance Centrum voor Fotografie te Veldhoven tweemaal per jaar organiseert voor haar cursisten in Parijs.  Gezamenlijk bezoeken we bijzondere plekken in Parijs en brengen op ongewone wijze de fysieke aspecten van het Parijse stadsleven in beeld zowel overdag als  's nachts. 

Beelden uit Paris en une Seconde

Ten tweede om Ad van den Beemt te assisteren bij zijn project "Paris en une Seconde". Een korte filmische impressie van Parijs, waar door middel van beelden van slechts één seconde, de dynamiek van deze stad is vastgelegd. Het heeft even geduurd maar gisteren heb ik de première van "Paris en une Seconde" mogen meemaken. Ondersteund door de hit van de Frans-Belgische Kate Ryan; Ella elle l'a, word je meegezogen in het kielzog van de duizenden toeristen die dagelijks deze metropool bezoeken. Cityscape Parijs gezien vanuit een duidelijk ander perspectief, en die wil ik jullie zeker niet onthouden. "Paris en une Seconde" is vanaf vandaag te zien op YouTube.  In april van dit jaar vertrekken we weer naar Parijs voor een volgende workshop.  Meer weten, kijk even op de website van het Advance centrum voor Fotografie te Veldhoven.