Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

maandag 30 juli 2018

DAKLOOS IN PARIJS


Heb jij dat nu ook? Als ik door Parijs wandel zie ik op straat, in de metro, diverse bedelende mensen. De een vaak nog schrijnender dan de ander. Zal ik die dan wat geven, maar ja, dan kun je wel aan de gang blijven. Dus ik word selectief en geef alleen wat aan mensen waarvan ik denk dat het inwoners van Parijs zijn, oud en ik bedoel echt oud en sterk hulpbehoevend.

Parijs telt tien- tot vijftienduizend mensen zonder vaste woon- en verblijfplaats.

Hing aan de Parijse clochard vroeger nog een zweem van romantiek, hoe onterecht ook, vandaag de dag is de Parijse clochard gemondialiseerd. Meer dan de helft, zo’n 56%, komt uit het buitenland. Vroeger waren het arme sloebers afkomstig uit Bretagne of uit Auvergne maar nu zijn het vooral migranten uit Oost-Europa, Afghanistan, Soudan, Irak, Eritrea en Ethiopië. Parijs telt tien-tot vijftienduizend mensen zonder vaste woon- en verblijfplaats. Deze Sans Domicille Fixe, kortweg SDF, bevinden zich vooral in de binnenstad. ’s Nachts trekken ze zich terug naar de vele krottenwijken en tentenkampen onder en rond de périphérique. Schrik niet, Parijs kent ongeveer 120 krottenwijken met 7000 tot 9000 ‘bewoners’. Overdag trekken ze de stad in om te bedelen bij supermarkten, de boulangerie, onder een geldautomaat of bij de ingangen of de gangen van de metro. Sommigen maken vriendelijk een praatje, anderen kijken stil voor zich uit met een bekertje of een omgekeerde pet voor zich en een bordje “J’ai Faim”, ik heb honger.

Dan zijn er ook nog de professionele bedelaars, vaak Roma’s die overdag in Mercedessen over de stad worden verspreid. Vrouwen, jong en oud,  met slapende, vaak gedrogeerde, kinderen. Zij worden weer geposteerd bij de ingangen van kerken en in de diverse metrostations meestal met een bord “Famille Syrienne”. Maar ook bij de toegangsweg bij porte de la Chapelle. Tussentijds worden ze door mannen voorzien van eten en drinken om later op de dag weer te worden opgehaald en vervoerd naar de boulevard Ney in het 18e arrondissement. Deze sloppenwijk is niet zichtbaar vanaf de weg maar is gebouwd langs een lager liggend, sinds 1934, ongebruikt traject van de Petite Ceinture. Als er geen dikke rookpluimen opstegen vanuit het ongebruikte treinspoor zou je nooit weten dat hier een van de grootste krottenwijken schuil gaat van de Franse Hoofdstad. Veel bewoners zijn Roma afkomstig uit het zuiden van Roemenië of uit Boekarest.

Ondanks alle voorzorgsmaatregelen van de Parijse burgemeester Anne Hidalgo kampt Parijs met een groot tekort aan opvangplaatsen voor daklozen 

Volgens het bureau Insee, Franse CBS, nam het aantal daklozen in Frankrijk tussen 2001 en 2012 toe met 44%. Waarschijnlijk veel meer, omdat het hier alleen gaat om mensen die bij hulpverleners bekend zijn. Wat maakt Parijs dan zo aantrekkelijk voor daklozen? De stad is tolerant voor daklozen omdat zij deel uitmaken van de Parijs traditie. Jarenlang hoorden zij bij het geromantiseerde beeld van Parijs. Vastgelegd door bekende fotografen als Eugène Atget, Brassaï en Robert Doisneau. In de jaren dertig telde Parijs al zo'n twaalfduizend 'vagabonds', de eveneens geromantiseerde benaming voor clochards. Balzac noemde ze 'Peau de Chagrin', Atget sprak over Chiffonnier (lompenboeren), het Parijse stadsbestuur heeft een officiële benaming: S.D.F. 'Sans Domicile Fixe' of zoals wij zeggen; 'zonder woon- en verblijfplaats', de daklozen. Clochards zijn onlosmakelijk verbonden met het beeld van Parijs. Een roman of film over de stad is niet compleet als er niet ergens een clochard  in figureert. En in het straatbeeld zijn ze net zo talrijk als de monumenten. Parijs hoort bij de clochards net zoals de clochards horen bij het Parijse straatbeeld.

Wist jij dat er elke drie dagen iemand sterft op de straten van Parijs?

In de jaren dertig beschouwden de clochards het clochard zijn, als een beroep. Het verhaal doet nog steeds hardnekkig de ronde dat vele clochards vrijwillig gekozen hebben voor dit bestaan. Weggevlucht uit de zware last van het dagelijkse bestaan. Een echte clochard is trots en staat op zijn vrijheid. Het hoort bij zijn levensopvatting dat hij niet gebonden wil zijn en geen verplichtingen wil. De clochards hebben maar weinig nodig om van te leven. Ze struinen de markten af waar ze genoegen nemen met het restafval. Van de weinige euro's die zij bij elkaar bedelen 'kopen' ze alcohol. Vaak rode wijn, want wijn voedt.  Om hun ellende te vergeten, drinken ze veel, heel veel, want alleen in beschonken toestand is het leven draagbaar. Een clochard zei eens tegen mij op de vraag, “heb je een probleem met alcohol?” “Nee, ik heb een probleem zonder alcohol!”

De RATP heeft speciale ordebewakers in dienst, die ’s nachts de metrogangen afstruinen om de daklozen, die zich hebben laten insluiten, na middernacht uit de metro te verwijderen

Ondanks alle voorzorgsmaatregelen van de Parijse burgemeester Anne Hidalgo kampt Parijs met een groot tekort aan opvangplaatsen voor daklozen. Er is hooguit opvang voor 4500 personen en daarmee heeft nog niet eens de helft onderdak. De overigen slapen noodgedwongen op straat, in de beschutting van portieken, bij de warme luchtroosters en onder bruggen. Met name in de wintertijd wijken er velen uit naar de metrogangen. Het Parijse vervoersbedrijf de RATP heeft speciale ordebewakers in dienst, die ’s nachts de metrogangen afstruinen om de daklozen, die zich hebben laten insluiten, na middernacht uit de metro te verwijderen. Deze nachtploegen, zogenaamde 'Outreach' teams, gaan met zaklantaarns de gangen in, nemen koffie, broodjes en sigaretten mee om het contact met de clochards te vergemakkelijken. Ze worden aangesproken met “mijnheer” en “u” en begeleid naar een gratis bus van de RATP, die ze vervolgens naar een opvanghuis brengt. Vorig jaar transporteerden de RATP medewerkers in totaal ruim 40.000 daklozen uit de metrogangen naar de opvangvoorzieningen.

Notoire harddrugverslaafden, die eveneens rondzwerven en in een deplorabele toestand verkeren, worden uitdrukkelijk niet aangemerkt als daklozen

Parijs legt veel interesse aan de dag voor het daklozenvraagstuk. Maar die compassie strekt zich niet uit  naar de andere categorieën, zoals bedelende zigeuners of ontheemde illegalen. Ook notoire harddrugverslaafden, die eveneens rondzwerven en in een deplorabele toestand verkeren, worden uitdrukkelijk niet aangemerkt als daklozen. Zij worden weer opgevangen door vrijwilligers van het ‘Secours Catholique’, de 'Samu Social', of de liefdadigheidsinstelling Abbé Pierre. Wist jij dat er elke drie dagen iemand sterft op de straten van Parijs? Op 14 februari 2017 was het slachtoffer een kind van 20 maanden oud.

Een keer per jaar worden in Parijs alle 'straatdoden' van Frankrijk plechtig herdacht door het 'Collectief Les Morts de la Rue' onder leiding van de Fransman Christophe Louis. Zijn collectief, opgericht in 2002, bestaande uit 150 vrijwilligers, voert actie voor daklozen, maar bekommert zich vooral om hen na hun dood. Dan wordt de begrafenis georganiseerd en nabestaanden worden opgezocht. "Toen we begonnen lag de gemiddelde leeftijd van een straatdode op 49 jaar", vertelt Christophe Louis in een interview aan Le Figaro. "Dat is nu 47 jaar. twee jaar eraf, in vijftien jaar tijd. Dat gaat veel te snel".

Woensdag 4 april 2018 was het weer zover. 510 Daklozen in 2017, in Frankrijk op straat gestorven waarvan maar liefst 140 in Parijs, werden herdacht in het stadhuis van Parijs het Hôtel de Ville. In 2016 stierven 501 daklozen op straat, in 2015; 510, in 2014; 513, in 2013; 453, in 2012; 423, 2011; 402 en in  2010; 431. De stand tot en met 17 juli 2018: 212 doden. De gemiddelde leeftijd dit jaar 47 jaar, maar met een gemiddelde leeftijd in Frankrijk van 80 jaar, ruim 33 jaar te vroeg. Van de 212 doden stierven er 64 op de straten van Parijs. De meesten in het 13e arrondissement vervolgens het 10e, 12e, 15e en 14e.

"La rue n’est pas une fatalité".
Leur vie devait-elle s’achever là ?

De straat is niet voorbestemd om te sterven
Moest hun leven daar dan ten einde lopen?

Het hoofdkantoor van het Collectif Les Morts de la Rue bevindt zich in het 20e arrondissement aan de rue Orfila 72. Door hier te klikken kom je rechtstreeks op hun website als je een donatie zou willen doen. Collectif Les Morts de la Rue kun je ook telefonisch bereiken voor een donatie onder telefoonnummer 00 33 1 42 45 08 01

De medemenselijkheid in Parijs is mede door de komst van vele migranten verhard. Bij het schrijven van deze blog zit in mijn hoofd het liedje van Edith Piaf: 'Les Clochards de Paris'
"Het zijn de zwervers van Parijs. Van Montmartre tot Bastille.
Ze zwerven in het donker van de nacht, moe en in lompen langs bordelen.
Hun beroep is niet van belang zolang ze maar met de armen delen, de clochards van Parijs".

De medemenselijkheid in Parijs is mede door de komst van vele migranten verhard

Ce sont les clochards de Paris
De Montmartre ou de la Bastille,
Ils errent dans la sombre nuit.
Lassés, ils traînent en guenilles…
Aux portes des boîtes de nuit,
Leur métier n'a pas d'importance,
Pourvu qu'il donne la pitance
Aux pauvres clochards de Paris.

Loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat

Op YouTube zoek ik ook nog even naar de woorden van Guus Meeuwis; 'Op straat':

Zie je daar die oude man
graaiend in een vuilnisbak
zoekend naar iets bruikbaars voor in zijn oude plasticzak
net iets te veel meegemaakt
waardoor die dakloos is geraakt
praat in zichzelf
over hoe het vroeger was

en dan zeg jij
dat je eenzaam bent
omdat het even tegen zit
loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat
dan zul je zien dat het met jou zo slecht niet gaat

zie je daar dat meisje
ze is net zeventien
en heeft nu al zo'n 10 jaar haar ouders niet gezien
muurtje om zich heen gebouwd
omdat ze niemand meer vertrouwt
vraag je haar wat liefde is
dan noemt ze jou de prijs

en dan zeg jij,
dat je eenzaam bent .
omdat het even tegen zit,
loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat
dan zul je zien dat het met jouw zo slecht niet gaat


zie je daar die oude vrouw
die rustig voor de regen schuilt
deze bui is minder
dan de tranen die ze heeft gehuild
die vroeger een gezin bezat
maar later klap op klap gehad
nu sjouwt ze haar verleden
in een zelf gemaakte tas

en dan zeg jij
dat je eenzaam bent
omdat het even tegen zit
loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat
dan zul je zien dat het met jou zo slecht niet gaat

zie je daar die jonge man
hij is bijna al zijn tanden kwijt
hij beet zich stuk op het vergif van deze tijd
elk uur een marteling
altijd zoekend naar een ding
kruipt eens per dag door het oog van de naald

en dan zeg jij
dat je eenzaam bent
omdat het even tegen zit
loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat

dan zul je zien dat het met jou zo slecht niet gaat

zondag 22 juli 2018

ZOMERSE HOTSPOTS IN PARIJS


Als ik naar Parijs vertrek dan rijd ik aan om vijf uur in de ochtend. Met een beetje geluk sta ik dan om 09.30 uur voor mijn vaste hotel in het 19e arrondissement. Vervolgens inchecken en dan meteen Parijs in. Meestal is de eerste opmerking naar mijn echtgenote; “Koffietje doen” en strijken we neer op het volkse terras van Le Bellerive aan de quai de la Seine. Parijs is een echte terrassenstad. Niemand kan zo overtuigend op een terras zitten als een Parisien en vooral een Parisienne. De benen over elkaar geslagen, de sigaret koket omhooggestoken of in de mond, een drankje op tafel, de Le monde of de figaro lezend of beschaafd converserend. Nederlanders zitten op een terras met een gezicht van: jongens, wat hebben we het goed. Voor Parijzenaars is het terras een volkomen vanzelfsprekend onderdeel van het elegante stadsleven. Dat heeft weer een prozaïsche achtergrond. Veel Parijzenaars wonen klein, zonder tuin of balkon en vroeger waren veel huizen ook nog eens smerig en slecht verwarmd. Dus zomer of winter, ochtend, middag of avond, de terrassen puilen uit.

Start van de dag, mijn koffietje op het terras van Le Bellerive

Voordat ik in mijn blog aandacht besteed aan de zomer hotspots van 2018 eerst wat wetenswaardigheden over het terraszitten in Parijs. Plof niet zomaar ergens neer, ook al lijkt het of is de plek vrij is. Begroet altijd eerst de ober, en na je vriendelijke bonjour vraag je netjes (of gebaar je) of en waar je kunt gaan zitten.
Ga ook niet op een terras zitten rond lunchtijd (zo tussen 12 en 2) om vervolgens alleen wat te drinken te bestellen. Dat vinden de Parijzenaren, terecht, asociaal. Het terras is dan uitsluitend voor de lunch. Ga binnen zitten als het daar rustig is of bestel gewoon wat lekkers te eten en maak van de nood een deugd.
Veel Parijzenaren roken, ook op het terras. En ook terwijl jij aan het eten bent. Helaas, weinig aan te doen. Vind je het echt vervelend, check dan van tevoren of je ergens aan de rand kunt zitten.

Altijd druk het terras van brasserie Le Vaudeville

Nog een andere belangrijke wetenswaardigheid is, dat de prijslijst van een café altijd drie prijzen kent. Het goedkoopst bent u uit als u gewoon lekker wat drinkt aan de bar of zoals de Fransen zeggen de zinc. Het wordt duurder als u aan een tafeltje gaat zitten en nog duurder als u plaats neemt op het terras. Verder zijn de prijzen natuurlijk sterk afhankelijk van de locatie. Op de Avenue des Champs Elysées betaalt u natuurlijk de hoofdprijs net zoals rond het Louvre, en de Opéra. Wilt u zeker geen negen euro betalen voor een cappuccino, en dat is geen uitzondering, kijk dan even op de prijslijst voor u plaatsneemt. Een straat verderop zit u al gauw op de helft en het is er zeker zo gezellig. 
In Frankrijk zit standaard 15 procent service compris inbegrepen bij het eten. Fooi geven is dus niet verplicht, hoewel het wel netjes is om wat extra muntjes achter te laten, zeker als je blij was met de service.

Parijs is een echte terrassenstad

In Parijs zie je vooral de typische Parijse terrastafels op de terrassen staan. Deze kleine ronde tafels horen misschien wel net zo bij Parijs als de Eiffeltoren. De gemiddelde doorsnede van de ronde tafels ligt rond de 70-80 centimeter. Meestal is het framewerk van gietijzer gemaakt. In de zomer zie je voor het permanente winterterras van een café of brasserie vrijwel altijd nog een rij stoelen staan met daarvoor een rij van de Parijse terrastafels. Deze opstelling zorgt ervoor dat voetgangers amper gehinderd worden en de gasten met hun gezicht naar de straat zitten, waar het dagelijks leven onder het genot van een goed glas wijn gadegeslagen kan worden.


De Franse terrasstoel in Parijs is een onmiskenbaar symbool van deze stad. Het caféterras, zo'n plek waar het echte traditionele Parijs leeft en een prima observatiepunt is voor wie de vaste gebruiken van de Parijzenaar en de Parijse ober wil bestuderen. Maar wat u waarschijnlijk niet weet is dat u plaatsneemt op meer dan 130 jaar historie. Dat de stoel waar op u zit en waar u zo heerlijk aan het genieten bent van het Parijse straatleven een in Parijs geboren voorwerp is. De eerste terrasstoel werd in 1885 met de hand gemaakt in een kleine werkplaats in het 20e arrondissement door een Pools Joodse immigrant Louis Drucker. In de 18e eeuw was Parijs op het gebied van cultuur, smaak en interieurinrichting al dè hoofdstad van Europa. Het was ook de eeuw van de koloniale expansie van Frankrijk wat weer zorgde voor een levendige handel in onbekende exotische producten waaronder rotan en bamboe. In heel Frankrijk waren goede en bedreven timmerlieden en houtbewerkers te vinden, maar het echte ware schrijnwerkersambacht werd eigenlijk alleen in Parijs beoefend. Tot op de dag van vandaag zijn de terrasstoelen van Maison Drucker te vinden op de terrassen van beroemde Parijse café-restaurants waaronder die van Café de la Paix, Le Royal Monceau, Le Mini-Palais, Le Café de l’Alma, La Fontaine de Mars, Le Voltaire en de drie cafe's die het episch centrum vormen van het leven in Saint-Germain-des-Prés; Brasserie Lipp, Les Deux Magots en Le Café de Flore.

Op elk Parijs terras wordt wel gerookt.

Last but not least de Parijs ober. De verhalen over chagrijnige Parijse obers zijn legendarisch. Ik kom al sinds 1968 in Parijs en ik verzeker je: in de lichtstad krijg je de ober die je verdient. Doe moeite, probeer je beste Frans uit en verwar vooral niet trots met arrogantie. Een Parijse ober ís trots op zijn werk – in tegenstelling tot menig Nederlandse ober – en dat straalt hij ook uit. Bovendien is-ie wars van amicaal gedoe: hij zal niet snel aan tafel informeren of ‘alles oké’ is. Hij is efficiënt en let op de taal van de tafel. Een leeg glas wordt bijgeschonken, een leeg bord discreet verwijderd en na de hoofdmaaltijd ontvang je direct de kaart voor het nagerecht. Waarna bij de koffie de rekening volgt. Een Parijse ober verwacht voor zijn werk geen grote fooi, maar in plaats daarvan een 'grand merci'. 'Bonne journée' is zijn antwoord, terwijl hij je tafeltje reinigt met een natte doek en vervolgens met een droge lap afneemt.

De Parijse obers zijn legendarisch

Bovenstaande doet mij denken aan een artikel van Peter Giessen in De Volkskrant met de kop “Parijs heeft ook áárdige obers”
'Ben je in Parijs geweest? Heb je lekker op een terrasje gezeten?' Die vraag werd me altijd gesteld als ik in Parijs was geweest. Ik begreep dat nooit zo goed. Voor mij had Parijs de onaantrekkelijkste terrassen van Europa. Je zat op lelijke rieten stoelen in een glazen serre langs een vierbaansboulevard waar het stadsverkeer voorbijraasde. Je werd zo lang mogelijk genegeerd door de ober, die snauwend de bestellingen opnam en onvriendelijk zwijgend een krankzinnig duur glas bier voor je neus zette. Op het terras werden voor mij de clichés over Parijs bevestigd. Kil, haastig, druk, arrogant. Maar clichés verduisteren een veelvormige werkelijkheid als een doek die je over de kanariekooi gooit. Toen ik in Parijs ging wonen, ontdekte ik een andere stad, vooral aan de oostkant. Ontspannen, vriendelijk, moderner dan het toeristische centrum, met leukere en goedkopere cafés.

Eindeloos op terrasjes zitten is altijd een aanlokkelijke gedachte. Je moet alleen de leuke adressen even weten te vinden. Afgelopen weekend was ik weer even in Parijs om onder andere inspiratie op te doen voor mijn wekelijkse blogs, maar ook om te genieten van het heerlijke weer. Parijs is heerlijk als de zon schijnt. De toch al altijd volle terrassen puilen nu uit van de zonaanbidders. Restaurants dekken hun tafels buiten en als je om je heen kijkt zie je overal mensen picknicken in de heerlijke parken, kleine stadstuinen of gewoon langs de kades van de Seine, Canal Saint Martin of het Basin de la Villette. Tijd doet er niet toe, van 's morgensvroeg tot diep in de nacht geniet men buiten van alle lekkernijen die de Franse keuken te bieden heeft.

In deze blog neem ik u random mee langs dè diverse ‘summer hotspots’ van de Franse hoofdstad. Allereerst het beste dakterras van Parijs op dit moment, tot er weer een ander open gaat, is dat van Le Perchoir, een bar-restaurant op nummer 11 van de rue Crespin du Gast. Volgens de website  Frankrijk.NL, zelfs het hipste dakterras van Parijs. Het is even zoeken maar de druk iPhonende portier verklapt dat je goed zit. Neem de lift naar de 7e etage en bij het uitstappen heb je direct een waanzinnig uitzicht over Parijs. Op het dakterras, alleen voor drankjes, klakkeloos neergezette zitjes. Het terras wordt bij wat kouder weer afgezet met doorzichtig plastic. Nog een leuk detail; de dames schijnen rekening te moeten houden met speciale toiletten. Plassen doe je met z'n tweeën, lekker met de knietjes tegen elkaar.
De barmannen hebben er duidelijk zin in en vanaf 18.00 uur is het dringen geblazen. Via een ijzeren trap kom je een verdieping lager in het restaurant waar de relaxte sfeer blijft en het eten op redelijk hoog niveau is. Métro Ménilmontand, lijn 2.


Net geopend is het zusje van Le Perchoir, Le Perchoir de l’Est. Gevestigd op een van de verdiepingen van het station Gare de l’Est, onder de grote rozet van Eiffel, vind je een groot dakterras. Aan de ene kant bekeken door het standbeeld van Verdun, aan de andere kant door een stenen vrouw, zit je in een industriële en romantische setting. Het terras bezaaid met bloemrijke bogen, herbergt een grote bar voor drinks en snacks. Métro Gare de l’Est, lijn 4, 6 en 7.

Le Hasard Ludique kan ik zeker in de avonduren aanbevelen

Getipt door de glossy Paris Capitale maar ook beschreven in mijn blog over de Petite Ceinture is deze hot spot. Boven op een brug over het spoor van de oude Petite Ceinture in een station dat van 1863 tot 1934 dienst deed als Gare Saint-Ouen. Na het hebben van diverse andere bestemmingen is het sinds april 2017 de ‘place to be’ voor creatieven uit de wijk. Le Hasard Ludique kan ik zeker in de avonduren aanbevelen, waar je terecht kunt voor tapas en drinks en lekker kunt loungen en chillen op het oude perron aan het spoor. Le Hasard Ludique, avenue de Saint-Ouen 128. Het terras is gesloten op maandag. Métro porte Saint-Ouen, lijn 13.

Tot en met 2 september 2018 kun je terecht in de hangende tuinen van Porte de Versailles. Hoog boven in de lucht, boven op het dak van het expositiecentrum met een fabuleus uitzicht over Parijs, kun je genieten van een 3500 m² grootte oase. Met een foodcourt, terras met DJ’s verschillende bars een bioscoop en super beeldschermen heeft deze venue alles in zich om de meest verrassende plek te worden in Parijs deze zomer. Le Jardin Suspendu in het 15e arrondissement tegenover rue d’Oradour-sur-Glane 40. Metro Corentin Celton, lijn 12. Geopend van woensdag t/m vrijdag vanaf 18.00 uur, zaterdag vanaf 14.00 uur en zondag vanaf 12.00 uur. Maandag en dinsdag gesloten.


Zin in iets anders? Midden in de stad, bij het station Saint Lazare kom je in Italiaanse sferen. Aan de kant van het Cour de Rome kun je terecht voor ‘aperitivo & cucina’  in Bella Ciao. In het 8e arrondissement is een compleet Italiaans dorp nagebouwd vol met food trucks waar je terecht kunt voor culinaire specialiteiten. Dus bereid je voor op de heerlijkste pizza’s, pastas, focaccia, verse salades, de heerlijkste aperitivos maar ook cappuccino, spritz en goede wijnen. En natuurlijk kun je dansen, zwijmelen op Italiaanse muziek. Let op; na 12 oktober verdwijnt deze Italiaanse straatmarkt weer als sneeuw voor de zon. Elke dag van 8.00 uur tot 21.30 uur.
Métro Saint Lazare, lijn 14


De Paname Brewing Company aan het Basin de la Villette

De Paname Brewing Company (PBC) bevindt zich aan de oevers van de Bassin de la Villette, in het 19e arrondissement, in een historisch gebouw dat ooit een graanschuur was. Gelegen aan het grootste kunstmatige basin van Parijs. Het Basin de la Villette, werd in 1808 ingewijd om zo het Canal Saint Martin met het Canal de l'Ourq te verbinden. Hier kun je genieten op een drijvend ponton van een prachtig uitzicht op het basin, in de schaduw van een 150 jaar oude kersenboom, van streetfood en uitzonderlijke ambachtelijk gebrouwen biersoorten met mooie namen als Barge du Canal 6%, Casque d’Or 5,1% en Un Singe en Hiver 4,9%. 7 dagen in de week geopend. Métro Riquet,  lijn 7.

Ter plaatse ambachtelijk gebrouwen, mooie Parijse biertjes

Nu je toch hier bent; Parijs staat in het teken van Paris Plages. Elke zomer veranderen de oevers van de Seine en het Basin de la Villette in een zomers strand. Een jaarlijks terugkerend evenement, opgericht in 2002, biedt de Parijzenaar en toeristen de gelegenheid om gratis te genieten, te ontspannen en te profiteren van koele gazons, waterpartijen, parasols, ligstoelen, palmbomen en culturele activiteiten. Tot 3 september is iedereen hier van harte welkom. TIP maak meteen een mini-cruise over het Canal de l’Ourcq met Canauxrama. Opstappen aan het Basin de la Villette, quai de la Loire 13. Métro Jaures, lijn 2.

Gratis zomers plezier voor jong en oud, Paris Plages

Zon, muziek, plancha’s cocktails zijn hier aan de orde van de dag. Genieten op het dakterras van het vijf-sterren Molitor hotel met uitzicht op het Picine Molitor, ooit de place-to-be voor de rijken der aarde. Gebouwd in 1929 in prachtige art deco-stijl. Het was hier dat ‘s werelds eerste bikini werd geshowd. Na jaren van verval is het voor 80 miljoen euro gerestaureerd op initiatief van de Franse hotelgroep Accor. Je kunt hier terecht voor lunch en diner maar natuurlijk ook voor de heerlijkste cocktails. Vrijdag- zaterdag- en zondagavond kun je hier genieten van de DJ’s van miss Katty Booking’s. Reserveren is een must. Elke dag geopend voor lunch van 12.15 tot 15.00 uur en voor diner van 19.00 tot 23.30 uur voor een drankje van 15.00 tot 19.00 uur. Rooftop Molitor, avenue de la porte Molitor 6, métro Michel-Ange Molitor,  lijn 9, 10.

Maar liefst vijf hot spots zijn te vinden in het Cité de la Mode et du Design. Het gebouw is ontworpen door Jakob+Macfarlane; de Franse architect Dominique Jakob en de Nieuw-Zeelander Brendan Macfarlane en heeft de bijnaam de "groene gifslang". Het is gebouwd rondom het karkas van de oude entrepots van het treinstation Austerlitz uit 1907 (les Magasins Généreaux d'Austerlitz). Kosten grofweg zo'n 44 miljoen euro. 4 Etages met een totaal oppervlakte van 14.400 m². Concerten, DJ’s, eten , drinken, loungen, chillen bij le Garage (in het karkas) de nachtclub Nuits fauves, het dakterras Wanderlust, Cafe Oz en Communion. Dit allemaal met een weer indrukwekkend uitzicht op de Seine. De ingang bevindt zich aan de quai d'Austerlitz 32. Métro Gare Austerlitz lijn RER-C, 5 en 10.

Ik wens u een fijne zomer.

Meer ontdekken over het onbekende Parijs? Vanaf 23 juli 2018 is de tweede druk van mijn reisgids ‘Ongewoon Parijs’ te verkrijgen bij de boekhandel of online bij Edicola Publishers, Bruna, Libris, Bol, Blz, Managementboek, Hebban, Veltman uitgevers, boekhandel Smit, Amazon Frankrijk en Amazon UK.

Ongewoon Parijs, 160 pagina's, 300 foto's, paperback, ISBN: 978-94-92500-81-6, Prijs € 19,95

vrijdag 13 juli 2018

HET ANDERE PARIJS; CLICHY-BATIGNOLLES


"Sneller dan het hart van een sterfelijke verandert de stad, het oude Parijs is verdwenen"; Aldus treurde Baudelaire in de 19e eeuw - en zo horen we nostalgische mensen tot op de dag van vandaag klagen. Echter in de loop der eeuwen stapelden de gebouwen zich in Parijs op als een gigantische puzzel. Elke wijk, elk bouwwerk draagt de sporen van voorbije tijden en levert een bijdrage aan de toekomst. De Franse hoofdstad is absoluut geen museumstad. De nieuwe architectuur van de stad getuigt van respect voor het verleden én van bruisende creativiteit. Prachtige voorbeelden zijn de revival en de verbouwing van het in 2005 gesloten warenhuis La Samaritaine, een project van het Japanse bureau Sanaa. De herinrichting van het Forum des Halles, de nieuwe Philharmonie de Paris van Jean Nouvel en de Fondation Louis Vuitton, een schepping van Frank Gehry, aan de rand van het Bois de Boulogne. Jawel, Parijs laat mensen nog altijd dromen!

Het mega project in het 17e arrondissement, beter bekend als het stedelijk Clichy-Batignolles project 

Als bewijs neem ik u mee naar een nieuw stukje Parijs dat al sinds 2002 in ontwikkeling is en waar u hoogstwaarschijnlijk nog niets van heeft gehoord totdat ik het beschreef in mijn blog van vorige week. Het Parc Clichy Batignolles Martin-Luther-King, vernoemd naar de Amerikaanse dominee en activist voor burgerrechten. In Parijs is dit mega project beter bekend als het stedelijk Clichy-Batignolles project. Een ontwikkeling toentertijd bedoeld als atletendorp voor de Olympische Spelen van 2012, die uiteindelijk niet naar Frankrijk gingen, maar naar Groot Brittannië. Het totale project omvat een gebied van 54 hectare (de grootste bouwplaats in Parijs sinds Haussmann) met een grote centrale groene ruimte van 10 hectare. De eerste tranches zijn reeds afgerond, waarvan de verplaatsing van het gerechtsgebouw en de daarbij behorende diensten vanuit het centrum van Parijs naar het 17e arrondissement. Omgeven door 3400 woningen voor 7500 inwoners. Gezinnen, studenten, jonge ondernemers maar ook ouderen zullen hier een plek vinden om te wonen. De helft van de woningen is toegewezen als sociale huisvesting met gecontroleerde huren die tenminste 20% lager liggen dan de gemiddelde ‘markthuren’ van € 23,50 per m² per maand. Verder 140.000 m² kantoren, 120.000 m² voor het nieuw Paleis van Justitie en 31.000 m² ten behoeve van cultuur en recreatie. 12.700 mensen zullen werkzaam zijn in dit gebied. De nieuwe wijk wil het beste van de hedendaagse architectuur bieden die voldoet aan de hoogste comfort- en milieueisen.

Het Parc Martin Luther-King opende in 2007

Een stukje geschiedenis
Het project wordt ontwikkeld op een gedeelte van een enorm spooremplacement van de SNCF dat in directe verbinding staat met het station Saint Lazare. Dit deel vormde vroeger een onderdeel van de 'Petite Ceinture'. Zo rond 1850 werd besloten om een spoorbaan aan te leggen langs de toenmalige stadsgrenzen van Parijs. De 'Chemin de fer de Petite-Ceinture', voorloper van de metro, maar dan grotendeels bovengronds. Meer dan 160 jaar later bestaat het grootste deel van het traject nog steeds. Vroeger stond hier het station Batignolles, geopend op 2 mei 1854, als onderdeel van de Auteuil-lijn. Het vormde een directe verbinding met Versailles. Niet lang daarna werd het weer afgebroken om plaats te maken voor een houten gebouw, om later weer herbouwd te worden op de hoek van de boulevard Pereire met een brug naar de rue Cardinet. Het  station opende op 15 mei 1922 en kreeg de naam Pont Cardinet. In 1996 wordt de Auteuil-lijn opgeheven en vervangen door een busdienst. Een deel van de gebouwen op het emplacement, La Forge, werd gerehabiliteerd en opgenomen in het 10 hectare grote park.

Een oase tussen moderne architectuur het nieuwe park Martin Luther-King

Het plan verenigd de wijken Clichy (noorden) Épinettes (oosten) Batignolles (zuiden) en Monceau, Saussure en Hauts-de-Malesherbes (westen). Tot voor de Eerste Wereldoorlog behoorde Batignolles en Épinettes tot de îlots insalubres, de sloppenwijken van Parijs. Een groot onderzoek uitgevoerd door Paul Juillerat van 1894 tot 1904 onthulde grote problemen van hygiëne in relatie tot opkomst van tbc-gevallen. ‘TB’ of ongezond. De overheid achtte het van essentieel belang om deze buurten te vernietigen of te herontwikkelen. Een project dat tot ver na de Tweede Wereldoorlog zou duren.
Vooral ‘chiffonniers’- voddenrapers - en verkopers van twijfelachtige voorwerpen bevolkten hier de morsige straten vol armoedige logementen met aan de gevels lantaarns waarop ‘ici on loge la nuit’ stond. Waar de kamers als het ware per uur verhuurd werden. Hier bloeiden de straatmadelieven. De ‘respectueuses’, zij die werkten voor een pooier en de ‘insoumises’ de opstandigen, die dat niet deden.

In de weekenden zorgen foodtrucks voor de nodige versnaperingen

Achter de warboel van de rangeersporen van Batignolles, kleine woonwagenkampen bevolkt door Roma en andere nomaden die op het ritme van de seizoenen migreerden. Bij de poorten van het spoorwegemplacement verschenen bedrijfjes die zich richten op vrachtvervoerders. Vooral wijnlokalen, cafés en bordelen. Er waren maar weinig verharde straten, nauwelijks verlichting, geen riool, laat staan waterleiding of sanitair. Water moest gehaald worden bij pompen of bij afgelegen waterlopen.
Volkswijken die werden bezongen door Aristide Bruant (1851-1925), de onbetwiste koning van het populaire lied door hem steevast aangekondigd als “À Batignolles, Chanté par Aristide Bruant”. Maar ook door de altijd in zwart geklede zangeres Barbera. Ze speelde als kind altijd op de square des Batignolles, nu een van de fraaiste pleinen van de wijk met een Engelse tuin en typische landelijke elementen waaronder een vijver, een kunstmatige rivier en kronkelende wandelpaden. Het dorp Batignolles, zoals het nog altijd wordt genoemd heeft gelukkig weinig van zijn oorspronkelijk landelijke karakter verloren. Mede dankzij de ontwikkeling van het nieuwe Clichy-Batignolles project blijft het een buurt met relatief jonge mensen die zorgen voor een trendy windje.

Het nieuwe Parijs, veel groen en energie neutraal

Het Parc Martin Luther-King opende in 2007. De eerste ideeën van de hand van landschapsarchitect Jacqueline Osty omtrent dit duurzame park, zagen het daglicht zo rond 2002. In 2004 is men begonnen met de bouw. Doelstelling: Een park dat energie neutraal is en nauwelijks uitstoot heeft van CO2. De publieke gebouwen La Forge zijn voorzien van een zonne-energiecentrale die het water verwarmt van de sanitaire voorzieningen en het complete park van licht voorziet. De eerste fase van het park, 4,3 hectare groot, werd geopend in 2007 en op 18 april 2014 werd het park uitgebreid met nog eens 2,2 hectare. De totale kosten 22 miljoen euro en is dan met zijn 10 hectare het achtste grootste park in Parijs.

Indrukwekkende architectuur waaronder het nieuwe 160 meter hoge Paleis van Justitie

De volgende fase was de bouw van het nieuwe Paleis van Justitie. Juist dit 160 meter hoge gebouw, ontworpen door de Italiaanse architect Renzo Piano (die van het Centre George Pompidou), zorgde voor 'Haussmannsiaanse' verschuivingen in het hart van Parijs. In juni 2017 werd het nieuwe 'Tribunal de Grande Instance de Paris', het TGI in gebruik genomen. Het hooggerechtshof van Parijs. Wederom een iconisch gebouw, een architectonisch hoogstandje. Het uiterst transparante 'glazen' gebouw, 160 meter hoog, bestaat uit een speelse vorm van vier in terrasvorm gestapelde glazen blokken, ieder ter hoogte van een traditioneel Parijs gebouw, met in totaal 38 verdiepingen, waar 9000 mensen werkzaam zullen zijn. "Door gebruik van nieuwe technieken kunnen we licht glas gebruiken, waardoor het gebouw 'transparant' wordt. Door deze hoogbouw winnen we ruimte voor groen, voor parken en pleinen"; aldus de architect. Het gebouw beschikt over daktuinen met een totale oppervlakte van 10.000 m², volgepland met eiken, dennen en struiken en is daarmee de grootste groene oase in de buurt en zorgt voor recuperatie van het regenwater. Daarbij is het de meest energiezuinige kantoortoren van Parijs met een verbruik van 75 KwhEP per vierkante meter per jaar maar ook het meest veilige. Beveiligd tegen terroristische aanslagen en beglazing met kogelvrij glas want per dag worden hier zo’n 5.000 bezoekers verwacht.

Bij de nieuwe gebouwen is gebruik gemaakt van de modernste technieken

De gebruikers; rechters, advocaten, politieagenten en gendarmes, ambtenaren van het gevangeniswezen, administratie en andere diensten. Twintig verschillende rechtbanken waaronder het Hoog Gerechtshof, de politierechtbank, de jeugdrechtbank en andere rechtbanken krijgen de beschikking over 90 rechtszalen. De 'Cité Législative' gevestigd aan de avenue de la Porte de Clichy 15 heeft een oppervlakte van 104.000 m².
Wat we ons niet realiseren is dat dit een van de grootste volksverhuizingen en leegstand in Parijs te weeg brengt. Al deze diensten zijn nu gevestigd in verouderde en te kleine gebouwen op het Île de la Cité. Want niet alleen het oude 'Palais de la Justice' komt leeg te staan, maar ook het beroemde hoofdbureau van politie aan de quai des Orfèvres 36, de 'werkplek' van commissaire Maigret en het Huis van de Orde van Adcvocaten, het MODA.

De rue Mstislav Rostropovitch, balkons zorgen voor de mooiste patronen

Het totale gebied van Clichy-Batignolles draagt het etiket ‘Nouveau Quartier Urbain’ en is een van de meest zuinige ecowijken van de stad Parijs. Alle gebouwen maken gebruik van geothermische energie dat het grondwater oppompt,  650 meter diep, met een temperatuur van 28°. Alle kantoorgebouwen met uitzicht op de spoorbanen van Saint Lazare worden voorzien van zonnepanelen, zo’n 35.000 m². Deze productie van zonne-energie neemt ongeveer 40% van het elektriciteitsverbruik in dit gebied voor zijn rekening. Al het regenwater wordt door de bestaande bodem gefilterd en hergebruikt. Er is een terminal voor het verzamelen van afval met een pneumatisch afvalverzamelsysteem. In de wijk bevinden zich diverse terminals die verbonden zijn met ondergrondse leidingen waar het afval wordt opgezogen naar een verdichtingscentrum.

Luxe appartementen voorzien van riante binnentuinen

Het nieuwe bouwplan zorgde wel voor een logistieke nachtmerrie. Het gehele gebied wordt doorkruist door drie spoorwegbundels. Vanuit het Station Saint Lazare rijden dagelijks 1200 treinen af en aan vanuit Ile de France en Normandië. De RER-C tak die Parijs-Austerlitz met Ermont-Eaubonne verbindt zorgt dagelijks voor zo’n 180 treinen. De nieuwe wijk verwelkomt ook metrolijn 14 die wordt uitgebreid naar het station Marie de Saint-Ouen en verder de tramlijn 3b die verlengd is tot in Porte d’Asnières. Om nog maar te zwijgen van alle nieuwe buslijnen, busstations en de aanleg van nieuwe wegen. De herbouw van al het spoorwegmaterieel kost de stad Parijs zo’n slordige 268 miljoen euro. Openbare voorzieningen nog eens 221 miljoen euro en de aankoop van onroerend goed 223 miljoen euro. Met alle ontwikkelingskosten levert dit een totaal op van 892 miljoen euro voor de stad Parijs en 740 miljoen euro voor de projectontwikkelaar SEMAVIP. (Bron financieel overzicht brochure gemeente Parijs 2009)

Het lijkt of een modern cruise schip de wijk komt binnen varen

Om de bouw van het gehele project mogelijk te maken moesten de eerdere drempels van de PLU, Plan local d’urbanisme, een wet die bepaalt dat er niet hoger gebouwd mag worden in Parijs dan 37 meter, worden aangepast. Woongebouwen plus 13 meter met een maximum van 50 meter en het gerechtsgebouw 160 meter. Het gehele project moet eind 2019 zijn afgerond. Ben je liefhebber van moderne stadsarchitectuur dan is een wandeling door dit district als aanvulling op mijn wandeling langs de Petite Ceinture (blog van donderdag 5 juli 2018) een absolute aanrader.

Een wandeling door het nieuwe Parijs
Na een rondwandeling door het park neem je de uitgang aan de noordzijde en loop je richting het nieuwe Paleis van Justitie van Renzo Piano. Steek de boulevard Berthier over, neem de rue André Suares. Linksaf de rue de Bastion in maar niet voordat je de indrukwekkende oostzijde van het gerechtelijk paleis hebt bekeken. De rue Bastion alsmaar blijven vervolgen naar de rue Mstislav Rostropovitch vernoemd naar de Russische dirigent en cellist Mstislav Leopoldovich "Slava" Rostropovich. Let hier vooral op de bijzondere architectuur van de hoogbouw.
Doorlopen via de allée Yvette Guilbert. Zij was een Franse zangeres, tekstdichter, schrijfster, componiste, actrice en regisseur tijdens de belle époque, maar vooral bekend van de Moulin Rouge. Vervolgens de place Françoise Dorin, een Franse schrijfster en comédienne.  Ze begon vanaf 1965 met het schrijven van teksten voor populaire chansons. Een groot aantal vedetten zongen liederen op teksten die door haar waren geschreven. Onder hen Charles Aznavour; Que c'est triste Venise. Voor Dalida voorzag ze de Danse de Zorba van een Franse tekst. In 2006 schreef ze voor Céline Dion ; Et s'il n'en restait qu'une, je serais celle-là en On s'est aimé à cause. Toen de inspiratie voor het liedjes schrijven stilaan opdroogde, begon François Dorin aan een vruchtbare carrière als romanschrijfster en schreef zo’n 26 boeken. Een afzonderlijk deel van haar schrijverstalent besteedde Dorin aan toneelwerk, dat bijna volledig in Parijse theaters werd gecreëerd.
Terug naar de rue Mstislav Rostropovitch om vervolgens de drukke rue de Cardinet over te steken om te genieten van de groene oase in square des Batignolles. Een afkick moment na zoveel moderne architectuur.

Terug naar het park Martin Luther-King of naar het square des Batignolles

Meer ontdekken over het onbekende Parijs? Vanaf 23 juli 2018 is de tweede druk van mijn reisgids ‘Ongewoon Parijs’ te verkrijgen bij de boekhandel of online bij Edicola Publishers, Bruna, Libris, Bol, Blz, Managementboek, Hebban, Veltman uitgevers, boekhandel Smit, Amazon Frankrijk en Amazon UK.

Ongewoon Parijs, 160 pagina's, 300 foto's, paperback, ISBN: 978-94-92500-81-6, Prijs € 19,95