Vaak krijg ik de vraag
hoe het mij lukt om na al die jaren nog steeds iets nieuws te schrijven over
Parijs. Ik sta daar nooit bij stil, totdat ik ontdekte dat dit inmiddels mijn
456e blog is sinds ik begonnen ben met Paris FvdV in april 2011. 456
Blogs in 8 jaar, pas mal!
Browsend over het
internet kom ik altijd wel een onderwerp tegen over de stad Parijs dat mij
intrigeert. Meestal eindigt het, rijp en groen door elkaar, op een ‘To-Do’
lijstje dat inmiddels al zo’n acht A4-tjes groot is. Eenmaal in Parijs bepaal
ik, afhankelijk van het weer, wat te bezoeken. Eenmaal bezocht, goed bevonden
en uitgebreid gefotografeerd, maak ik al wandelend grote cirkels om het
onderwerp heen en in al die omliggende straatjes vind je in Parijs zeker weer
wat nieuws. Bijvangst noem ik dat.
île Seguin aan de zuidkant van Parijs, maar deze foto is genomen vanuit het park waarmee ik je ga verrassen
Begin april 2019 bracht
ik een bezoek aan île Seguin aan de zuidkant van Parijs. In juni 2017 schreef
ik een blog (klik hier) over de gloednieuwe muziektempel; 'La Seine Musicale'.
Het gebouw ligt als een schip in de Seine op de kop van Île Seguin en is een architectonisch
hoogstandje en zonder twijfel een 'must see!'. Doel van een nieuw bezoek was om
te kijken of er verder nog nieuwbouw was gepleegd op de rest van het eiland
waar eens de Renaultfabrieken stonden. Maar nee, er is /was nog niets
vermeldingswaardig gebeurd. Wat nu? Ik ben toch niet voor niets 28
metrostations van noord naar zuid gereisd?
Via trappen aan de voorzijde
van La Seine Musicale , naast een mega groot beeldscherm, bereikte ik op 18
meter hoogte een 2.000 m² groot terras dat weer een prachtig uitzicht biedt
over de Seine, Saint Cloud, Boulogne-Billancourt en Parijs. Een creatie van
landschapsarchitect Michel Desvigne, maar dat terzijde.
De Seine met aan de overzijde een prachtig glooiend landschap; het park van Saint Cloud
Mijn aandacht werd
getrokken door het prachtige glooiende landschap aan de overkant van de Seine,
het Parc de Saint-Cloud. 21 graden buiten, tijd voor een flinke wandeling. Een
wandelpad langs de Seine, de Chemin de Halage en evenwijdig aan de nieuwe
tramlijn van Parijs de T2, brengt mij
direct naar het tram- metrostation Musée de Sèvres. Een station verder stap ik
uit op station Parc de Saint-Cloud. Boven je het viaduct van de autoroute de
Normandie, rechts volgen tot je een bord ziet met: ‘Piétons Passage souterrain
– Parc de Saint-Cloud’, een onderaardse doorgang die je naar de ingang van het park
brengt.
Hoe kan het zijn dat, wat
ik één van de zeven schoonheden van Parijs noem in geen enkel boekje over de
Franse hoofdstad te vinden is? Je zult wellicht zeggen het ligt buiten de
périphérique! En de tuinen van Versailles dan, of die van Chantilly,
Fontainebleau? Ik ga daar verandering in brengen!
Parc de Saint Cloud, officieel het 'Domaine National de Saint-Cloud' is één van de zeven schoonheden van Parijs
Het Parc de Saint Cloud,
officieel het Domaine National de Saint-Cloud, behoort tot een van de honderd
monumenten in Frankrijk die onder de zorg staan van het ‘Centre des Monuments
Nationaux’ dat als doel heeft het in ere herstellen, restaureren en onderhouden
van monumenten die zijn opgericht als teken van tijdloosheid maar ook als
nationaal erfgoed voor toekomstige generaties. De geschiedenis van dit park
gaat zelfs terug tot aan het begin van de 16e eeuw. Op deze plek stond
het Hôtel d’Aulnay, een kasteel dat toebehoorde aan de Gondi’s, een rijke
bankiersfamilie afkomstig uit Florence. Notabene koning Hendrik III werden daar
vermoord door een fanatieke Dominicaanse monnik genaamd Jacques Clément. In de
ogen van Clément was de koning een verrader van het katholicisme. Op 1 augustus
1589 stak hij de Koning neer, een dag later overleed Hendrik III aan zijn
verwondingen.
De plek waar eens het kasteel stond biedt een ongekend uitzicht over Parijs
Het kasteel, gelegen op
het hoogste punt van het landgoed met uitzicht over de Seine, bleef in eigendom
van de Gondi’s tot 1655 waarna het in handen kwam van een andere bankier
Barthélemy Hervart die het na een logeerpartijtje ter plaatse met Lodewijk XIV,
Lodewijks moeder Anna van Oostenrijk en kardinaal Mazarin verkocht aan Lodewijks
jongere broer de hertog Filips van Orléans. Tot 1701 bleef Filips het kasteel
uitbreiden en delen ervan werd gekopieerd door Lodewijk XIV voor zijn kasteel
in Versailles. De tuin werd aangelegd door André Lenôtre die je rustig de
schepper van de Franse tuinarchitectuur mag noemen en die tot de 18e
eeuw in heel Europa toonaangevend was. De Tuilerie-tuinen maar ook die van
Versailles zijn van zijn hand. In 1785 kwam het kasteel in handen van Lodewijk
XVI voor zijn vrouw Marie Antoinette.
Op de achtergrond wat eens de bijgebouwen waren van het Hôtel d’Aulnay
De geschiedenis van
Parijs is een combinatie van grote hoogtepunten en diepe dalen, van tragiek en
blijdschap, emoties die op elke muur te voelen zijn. Koningen, prinsen met
grootheidswaanzin lieten paleizen bouwen. De stem van de armen was in de stad
niet of nauwelijks hoorbaar. Zij hadden geen enkele zeggenschap in de bouw van
deze gebouwen hetgeen tot uiting kwam in de Franse Revolutie. Na de Franse Revolutie werd het paleis geconfisqueerd en tot
nationaal erfgoed verklaard. Het paleis speelde ook nog een belangrijke rol
tijdens de staatsgreep van generaal Napoleon Bonaparte. Tijdens deze
staatsgreep verhuisde het Franse parlement tijdelijk van Parijs naar Saint-Cloud. Op 18 mei 1804 liet Napoleon zich in het
Kasteel van Saint-Cloud uitroepen tot keizer van Frankrijk. Gevolgd door
Napoleon III die in 1852 hetzelfde deed.
Het water van de aanwezige fonteinen stroomt van bekken naar bekken dankzij loodmaskers die water spugen
Dit mooie verhaal kent
natuurlijk geen goed einde. Op 28 juli 1870 verklaarde Napoleon III in het
kasteel van Saint-Cloud de oorlog aan Pruisen. De kanonnen bulderden vanaf de
grote hoogte van Saint-Cloud richting de stad Parijs. Het kasteel werd geraakt
door Frans tegenvuur en brandde af op 13 oktober 1870. De resterende muren
werden in 1890 afgebroken. En het verhaal van de zeven schoonheden dan hoor ik
je zeggen? De tuinen zijn intact gebleven en behoren heden ten dage tot een van
de mooiste tuinen van Europa. Op 9 november 1994 werd het park geclassificeerd
als historisch erfgoed en kreeg in 2005 het predicaat ‘Jardin Remarquable’. Het
park wordt geëxploiteerd als een ‘Domaine Nationale’ onder het Franse
ministerie van Cultuur.
De tuinen behoren heden ten dage tot een van de mooiste tuinen van Europa
Het park beslaat een
grondgebied van 460 hectare, 920 voetbalvelden. Tegenwoordig is het een
geweldige plek om te genieten van een Parijse picknick; ‘baguette, fromage,
jambon et du vin’ maar ook om te wandelen, te joggen en nog veel meer. Heerlijk
buiten het drukke leven binnen de rondweg. Slenter door de spectaculair
aangelegde terrastuinen en geniet van een prachtig uitzicht over Parijs of leer
alles over de geschiedenis van het kasteel en zijn eigenaars in het vijf kamers
tellende Musée historique du domaine national de Saint-Cloud. Een van de
weinige overgebleven bijgebouwen van het vroegere kasteel gelegen aan de Avenue
de l’Honneur.
Ik ben het park
binnen-gekomen ter hoogte van Avenue de la Grille d’Honneur, parallel aan de
Seine en eigenlijk het laagste gedeelte van het park. Een stukje verder aan de
rechterkant valt je mond open van verbazing bij het zien van ‘La Grande
Cascade’. Een ontwerp van de architect Antoine le Pautre. De bouw duurde vijf
jaar, en je gelooft het niet, van 1660 tot 1665. Het bovenste deel van de waterval bestaat uit
9 terrassen. Het water stroomt van bekken naar bekken dankzij loodmaskers die
water spugen. In 1698 graaft architect Jules Hardouin Mansart een klein kanaal
in het verlengde van de grote waterval Saint Cloud. Om het effect te
versterken, voegt hij nog eens drie nieuwe grote watermassa's toe. De waterval is
200 meter lang en 21 meter hoog. Op de top kun je twee beelden bewonderen, die
de Seine en de Marne voorstellen. Zij zijn degenen die over het geheel de
stortvloed van water uitstorten.
Je mond valt open van verbazing bij het zien van ‘La Grande Cascade’
Ik vervolg mijn weg via
de trappen langs de waterval naar boven en begin mijn wandeling van ongeveer 4
kilometer. Links de vijver van Neptunes. Hier heeft Jean François de Gondi, in
1640, een prachtige fontein laten plaatsen ineen vierkant bassin. Het decor dat
je vandaag ziet dateert uit de tweede helft van de 18e eeuw. De waterjet
bereikt een hoogte van ruim 30 meter. Rechtsaf richting het ‘Bassin des
Carpes’.
Het ‘Bassin des Carpes’
Ik neem de trappen naar
boven en zie aan de linkerkant het ‘Bassin du Fer à Cheval’. Dit bekken,
gelegen aan de zuidkant van de kasteelsite, iets lager, is oorspronkelijk
aangelegd door Jules Hardouin Mansart in de late jaren 1690. Het huidige
ontwerp dateert uit 1900 en is van de hand van architect Alfred Leclerc. Voor
mij, links van mij, achter mij, prachtige zichtlijnen over het domein en ik
realiseer mij dat ik op de plek sta waar vroeger het kasteel heeft gestaan. De
hoge terrassen aan de rechterzijde trekken mijn aandacht en een aardige klim
naar boven wordt beloond met een prachtig uitzicht over de Seine, Parijs en in
de verte het ïle de Seguin met ‘La Seine Musicale’.
De aanwezigheid van water is een van dé essentiële rijkdommen van dit domein.
Ik besluit om op het hoge
terras mijn wandeling in westelijke richting voort te zetten met uitzicht over
de tuinarchitectuur die zo kenmerkend is voor Lenôtre. Dit deel van mijn
wandeling wordt beloond met een enorme
waterpartij omgeven door 24 waterjets en beelden voorstellend Bacchus,
Hercules, Ceres, Jupiter, Neptunus, Venus, Flora en Apollo. Ook vanuit hier
weer een riant uitzicht over dit enorme bosgebied vol met eiken, beuken en
paden en gestyleerde bomen, vooral kastanje- en lindebomen. Beneden nog een
enorme waterpartij die mijn aandacht trekt: ‘La Grande Gerbe’.
De wandeling door het park verrassen mij steeds met nieuwe uitzichtpunten over de stad
Linksaf via de Allée de la Grande Gerbe. Voor dierenspotters is dit gebied een paradijs. Het park
herbergt herten, vossen, wezels, egels en eekhoorns maar ook roofvogels
waaronder buizerds, torenvalken, uilen en haviken. Dit deel brengt mij naar de
‘Rond Point de la Balustrade’ met een nieuw vergezicht over met name La
Défense.
TIP: Vlakbij de rond point
bevindt zich een ideale plek voor lunch of diner. Chalet l’Oasis, la Butte
aux Chèvres, Parc de Saint-Cloud. Het terras biedt een prachtig uitzicht over de vallei en
het stadje Meudon. De lange Allée de Versailles brengt mij weer terug naar het beginpunt.
Ronduit adembenemend dit uitzicht de ‘Rond Point de la Balustrade’
De aanwezigheid van water
is een van dé essentiële rijkdommen van dit domein. Voor het voeden van al die
fonteinen, waterjets, vijvers en watervallen hier moet wel een ingenieus
systeem schuilen, aangezien het overgrote deel is aangelegd zo’n drie eeuwen
geleden. Door de hoogteverschillen wordt gebruik gemaakt van pure zwaartekracht
die weer voor voldoende druk zorgen voor de realisatie van zoveel fonteinen en
jets. In eerste instantie werd de watervoorziening verzorgd door verschillende
bronnen in de buurt van het kasteel. In 1688 kreeg het kasteel een toevoerbron
vanuit het stroomgebied van Ville-d’Avray. Om het water van Ville-d’Avray naar
het park te brengen werd een speciaal ondergronds aquaduct gebouwd. Het niet
gebruikte water stroomt altijd naar de Seine. Het grote hoogteverschil van zo’n
76 meter vanaf het hoogste punt naar de Seine zorgt voor de nodige
zwaartekracht. Het geheel wordt nog steeds handmatig bediend door het openen en
sluiten van kleppen. Alles onder regie van de fonteinmakers of te wel les
‘Fontaineblers de Versailles, Marly et Saint-Cloud’.
En kijkend naar links weer een nieuw vergezicht over de wijk 'La Défense'
Wil je alle fonteinen
optimaal zien werken dan kan dat alleen op zondagen van half mei tot half
oktober om 14.00, 15.00 en 16.00 en 17.00 uur. Het volledige programma van wat
en wanneer er te doen is vindt je op de website van Domaine-Saint-Cloud. De
toegang van het park is gratis. Neem in ieder geval goede wandelschoenen mee.