HET PARIJSE MUSÉE GRÉVIN

Het was al in de 17^e eeuw gebruikelijk om na de dood  van een koninklijke persoonlijkheid een wassen beeld van zijn figuur tentoon te stellen, het ontwikkelt zich zelfs tot een volwaardige kunst aan het Franse hof. Een beroemd voorbeeld is het wassen grafmasker van Lodewijk XIV gemaakt door zijn persoonlijke kunstschilder en beeldhouwer Antoine Benoist. Hij maakte zelfs het wassen beelden kabinet modieus door een tentoonstelling te creëren waarin de gehele entourage van koningin Marie-Thérèse werd gepresenteerd. Zij was de dochter van koning Lodewijk XVI en koningin Marie Antoinette. In 1770 kreeg de Franse arts Berner Curtius van de prins van Conti toestemming om een wassen beelden tentoonstelling te houden in het Palais Royal te Parijs. Eerder maakte hij wassen beelden om anatomische lessen mee te illustreren. Zijn assistente was niemand minder dan zijn nichtje Marie Tussaud. Tijdens de Franse revolutie maakte zij afdrukken van de dode gezichten van  Jean-Paul Marat en Robespierre. Na de dood van haar oom en leermeester verhuisde ze in 1795 naar Londen, waar ze in 1835 het beroemde wassenbeeldenmuseum Madame Tussaud oprichtte. 

Een mondaine stad als Parijs kon natuurlijk niet achterblijven. In 1865 opende het Hartkoff museum zijn deuren in een zaal in de passage de l’opéra. Het was een geologisch, etnologisch en anatomisch museum. Een jaar na de opening opende op de boulevard des Capucines het Franse museum van Jules Talrich. Hij was de officiële modelbouwer van de Faculteit der Geneeskunde van Parijs. Het museum presenteerde verschillende personages uit de literatuur en mythologie. Beiden sloten hun deuren voor het einde van het jaar 1867.

 

De opening van het Musée Grévin in 1882 - karikatuur van André Grévin

In 1881 wilde Arthur Meyer, directeur van het dagblad Le Gaulois, de beroemdheden van zijn voorpagina, een gezicht geven. Fotografie was toen nog niet de norm in de gedrukte pers. Personen werden alleen zichtbaar als er een schets of karikatuur voor de krant was gemaakt. Meyer besloot gebruik te maken van het principe dat inmiddels een eeuw oud was; het wassen beeld. Hij riep de hulp in van cartoonist, beeldhouwer en theaterkostuumontwerper Alfred Grévin die eerder karikaturen maakte voor zijn krant en ook tekende voor ‘Le Petit Journal pour rire’, ‘Le Charivari’ en de ‘Almanch des Parisiennes’.

 

Het Musée Grévin

Alfred Grévin raakte zelfs zo betrokken dat het museum, dat zijn deuren opende op 5 juni 1882, naar hem werd vernoemd. Het Musée Grévin was geboren en was een onmiddellijk succes. In 1883 werd nog eens een vooraanstaand investeerder aangetrokken genaamd Gabriel Thomas. Een rijke financier, niet alleen van het Musée Grévin maar ook van de Eiffeltoren, toen nog de ‘Société d’exploitation de la Tour Eiffel’ en van de bouw van het Théâtre des Champs-Élysées. Thomas was niet alleen rijk maar ook een groot kunstliefhebber en -verzamelaar. Hij verrijkte het museum met fantastische decors waarvan de inventaris inmiddels is opgenomen als ‘monument historique’.

 

Het is dan ook zeker de moeite waard om stil te staan bij de architecturale elementen van het museum dat symbool staat voor de eclectische stijl zo aan het einde van de 19^e eeuw. Na het beklimmen van een monumentale marmeren trap die toegang biedt aan het prachtige Palais des Mirages. Gemaakt door Hénard voor de Wereldtentoonstelling van 1900 onder de naam ‘Palais des Illusions’. Toen gewijd aan de komst van de elektriciteit. Het ‘paleis’ kreeg in 1906 een permanente plaats in het museum. Overdekt met draaiende spiegels en uitgerust met 2.500 lampen biedt het de bezoeker een magisch steeds veranderend schouwspel met magische scenes die je meenemen van een betoverende hindoetempel naar een mysterieuze jungle om te eindigen  in een paleis dat zo zou kunnen komen uit een sprookje van Duizend-en-een-nacht. 

 

Het Palais des Mirages afkomstig van de Wereldtentoonstelling van 1900

Vervolgens ontdek je een theater in Italiaanse stijl, gebouwd in 1900 door de architect Rives en gedecoreerd met een hoog reliëf van de beeldhouwer Antoine Bourdelle genaamd Les Nuées. Het gordijn is een origineel canvas van de kunstschilder Jules Chéret. Het theater kan nog steeds worden gehuurd voor speciale events en biedt plaats aan 217 zitplaatsen. In de zaal kun je zelfs plaatsnemen naast Charles Aznavour. Originele barokke decoraties uit 1882 zijn te zien in de ‘Salle de la Coupole’ en de ‘Salle des Colonnes’. Volledig gemaakt met mozaïeken uit Venetië, marmeren zuilen, sculpturen van het wapen van de stad Parijs en van de vijf continenten. Verder zijn de ornamenten bij de in- en uitgang zeer de moeite waard om eens goed te bekijken. De nooduitgang in de passage jouffroy, naast het hotel Chopin, wordt bekroond door een verbazingwekkend bas-reliëf in art decostijl, gebeeldhouwd door Barbièri. Het brengt een aantal figuren uit de Franse geschiedenis samen zoals Jeane d’Arc, Richelieu en Napoleon Bonaparte.

 Het theater in Italiaanse stijl, gebouwd in 1900 door de architect Rives - photo Musée Grévin

Salle de la Coupole - photo Musée Grévin

Salle des Colonnes - photo Musée Grévin

Alle Parijzenaars kennen inmiddels dit beroemde adres aan de Grands Boulevards waar je gemakkelijk de hele high society tegenkomt: muzikanten, zangers, filmmakers, acteurs, schrijvers, sporters, politici, etc. Tot op de dag van vandaag, ruim 140 jaar later, en na zijn ingrijpende renovatie in 2019, trekt het Musée Grévin nog steeds de aandacht van een grote schare internationale bezoekers van over de gehele wereld. Uniek is ook het feit dat dit museum nog steeds een particulier museum is, eigendom van Grévin & Cie, een dochteronderneming van de compagnie des Alpes, dat weer in handen is van de nazaten van investeerder van het eerste uur; Gabriel Thomas.

 

Een ontmoeting met Charles Aznavour in Musée Grévin komen wensen uit

Plotseling kom je zomaar Albert Einstein tegen

Het museum kent ook een rijke geschiedenis. Het was hier dat de eerste projectie van een tekenfilm op een groot scherm plaatsvond van de maker Charles-Emile Reynaud met de titel ‘Pauvre Pierrot’. Hij was een Franse wetenschapper die op het gebied van de projectie van beelden zijn tijd ver vooruit was. In 1876 of 1877 ontwikkelde hij de praxinoscoop. Dankzij prismatische spiegels kon een scherper en vooral rustiger beeld worden verkregen dan met de vroegere apparaten. Hij mag rustig een van de uitvinders van de cinema worden genoemd samen met de gebroeders Lumière. George Méliès vertoonde hier zijn films en illusies. Voordat hij een van de belangrijkste filmmakers van de vroege cinema werd, was Georges Méliès een getalenteerd goochelaar, en dat bleef hij ook de rest van zijn leven.

 Het oudste wassenbeeld van het museum; Jeanne d'Arc op de brandstapel

Jules Verne

Sinds de opening van het museum zijn er meer dan 2.000 karakters tentoongesteld. Sommige figuren zijn erg oud, zoals Jeanne d’Arc op de brandstapel. Sinds 1889 en nog steeds te zien zijn historische reconstructies van de ‘tableaux de la Révolution Française’, zoals de gevangenschap van Lodewijk XVI en een reconstructie van het beroemde schilderij ‘La mort de Marat, een neoklassiek doek van Jacques-Louis David uit 1793.

De tentoonstelling voert je door een achttal thematische zalen langs 200 levensechte wasfiguren die ’s werelds bekendste beroemdheden vertegenwoordigen (vooral natuurlijk uit Frankrijk). Zo beleef je de belangrijkste gebeurtenissen van de twintigste eeuw en krijg je een rondleiding door de geschiedenis van Frankrijk sinds de middeleeuwen.

Vincent van Gogh

Victor Hugo

Jaarlijks, sinds 2001, komen vooraanstaande journalisten, allemaal lid van de ‘Académie Grévin’, twee keer per jaar bij elkaar in het Parijse paleishotel Plaza Athénée om beroemdheden te selecteren die onderdeel mogen uitmaken van de wassenbeelden collectie.

Grootheden uit de Franse films mogen natuurlijk niet ontbreken. Jean-Paul Belmondo

Gérard Depardieu en Jean Gabin

Leatitia Casta en Brigitte Bardot

Het maken van een wassenbeeld kost veel tijd en moeite. In Parijs zijn er verschillende beeldhouwers die full time werken voor het museum. Indien mogelijk worden er vooraf foto’s, video’s van de beroemdheid of object gemaakt samen met 3D-beelden. Vervolgens afmetingen van het gezicht samen met afgietsels van de handen. De eerste productiefase is een kleimodel van het gezicht, waar mogelijk in aanwezigheid van de geportretteerde persoon die voor de kunstenaar zit. De lichamen worden gemodelleerd met behulp van stand-ins. Stap twee is een mal van gips en elastomeer waarin was wordt gegoten. De rest van het lichaam met uitzondering van de handen worden gegoten in hars. Vervolgens gaat het hoofd naar de make-up. Ogen worden gemaakt van glas met de precisie van medische kwaliteit. Vaak geselecteerd in aanwezigheid van de beroemdheid. Alle tanden worden gemaakt door een professionele tandarts. Het gezicht wordt opgemaakt met olieverf waar elk detail van schoonheidsvlekjes, littekens of schaduwen rond de ogen heel natuurlijk worden nagemaakt. Vervolgens wordt elk haartje, een voor een geïmplanteerd. Bij sommige figuren wel 500.000 stuks. Meer dan 15 kunstenaars werken aan de creatie van een personage; beeldhouwer, vormgever, schilders, implanteerder, kostuumontwerper, tandtechnicus, oogprothesemaker, rekwisietenmaker en een decoratieschilder. Gemiddeld duurt het maken van een beeld drie maanden. Kosten per beeld ongeveer € 250.000.

Nelson Mandela en de Amerikaanse president Joe Biden

Nicolas Sarkozy en Carla Sarkozy Bruni

Een goedlachse Paus Franciscus

Regelmatig worden beelden ook weer uit de expositie gehaald voor onderhoud. Tijdens een onderhoudsbeurt worden alle verflagen eraf gehaald en worden oogleden en lippen weer opnieuw opgebouwd. Haren worden gewassen en opnieuw in model geföhnd. Kleding gaat naar de stomerij. Nadat het geheel weer is opgebouwd wordt opnieuw de make-up bijgewerkt met olieverf.

 

Culinaire grootheden en sterrenchefs: Alain Ducasse (l) Paul Bocuse (r) Pierre Hermé (lo) en Cyril Lignac (ro)

Met die wetenschap in het achterhoofd kijk je ineens toch met andere ogen naar het wassenevenbeeld van jouw favoriete celebrity. Niet alle beelden vormen een perfecte gelijkenis maar herkennen doe je ze meteen. En vergis je niet, elk beeld is een momentopname van soms ettelijke jaren geleden. Een beetje  zoals foto’s die je bekijkt van jezelf, jaren terug.

Pablo Picasso

Last but not least, grootheden uit de Franse mode: Coco Chanel en Jean-Paul Gaultier

Het museum is alle dagen geopend van 09.30 uur tot 19.00 uur (laatste toegang om 18.00 uur). Toegang, vooraf reserveren is aan te bevelen, € 19.00 voor volwassenen, € 16,50 per kind. Bezoek het museum bij voorkeur aan het begin of aan het einde van de dag om zo de drukte te vermijden.

Musée Grevin, Boulevard Montmartre 10 in het 9^e arrondissement. Metrostation Grands Boulevards, lijn 8 en 9.

FRANK RENOUT onze correspondent in Frankrijk

Velen van u kennen Frank Renout van TV. Niet zo verwonderlijk want hij is correspondent voor verschillende media in Frankrijk maar ook in Nederland en België,  met name voor de NOS TV en radio en ook voor de VRT en het AD. Maar wat u waarschijnlijk niet weet is dat hij van 2009 tot mei 2016 ruim 800 blogs schreef over Parijs op zijn weblog ‘Out in Paris’.  Over, zoals hij het zelf omschreef; “alles wat je altijd wilde zien in Parijs maar niet durfde te bezoeken”. Hij inspireerde mij om mijn lang gekoesterde wens, schrijven over Parijs, vorm te geven. 

Alles wat hij deed of nog steeds doet, doet hij uit nieuwsgierigheid, overal bij willen zijn, overal vooraan willen staan. Zoals hij zelf zegt; “met zo’n instelling kan je maar beter journalist worden, dan heb je altijd een excuus om vooraan te staan”.

Cover 'Frank Renout onze correspondent in Frankrijk - Foto Terra Lannoo & Frank Renout

 

In zijn nieuwe boek ‘Frank Renout, onze correspondent in Frankrijk’ houdt hij Nederlanders en Fransen een spiegel voor. Frankrijk het land van joie de vivre, tegenover de voorkeur om overal over te klagen. Of dat de Fransen en de Nederlanders elkaar totaal niet begrijpen. Heerlijk voordringen bij de boulanger en dan niet begrijpen dat ze niet worden geholpen omdat ze vooraf niet eens de moeite hebben genomen om ‘bonjour’ te zeggen. Trouwens, Fransen staan geduldig in de rij en dat vinden wij Nederlanders maar niks. Nederlanders zijn altijd stipt op tijd, Fransen vinden op tijd komen onbeleefd. Een juicy story over het feit dat hij iemand uit een raam ziet klimmen en er later achter komt dat het president Hollande  was die zo de pers wilde ontvluchtten. Een smakelijk verhaal over een spoorwegbeambte die tijdens werkuren een slippertje maakt en tijdens de daad een fatale hartaanval krijgt. Een rechter bepaalde dat het hier ging om een bedrijfsongeval. Kijk dàt is pas Frankrijk. 

Frank ontzenuwt in zijn nieuwe bundel Franse mythen en legendes. Als toegift nog eens twintig chansons met een bijzonder verhaal voorzien van twintig QR-codes om al lezend de chansons te beluisteren. 

Het boek is nu verkrijgbaar online en natuurlijk bij elke goede boekhandel.

Terra Lannoo B.V – ISBN 978 90 8989 942 2 – prijs € 15,99

https://www.terralannoo.nl/nl/onze-correspondent-frankrijk

SCHOKKEND PARIJS

De titel doet het ergste vermoeden, maar dat is alleen als je de tentoonstelling ‘Shocking’, de surrealistische wereld van Elsa Schiaparelli hebt moeten missen. Niet zo gek want deze tentoonstelling in het Musée des Arts Décoratifs (MAD) was vrijwel elke dag compleet uitverkocht. Vanwege de restauratie van de voorgevel aan de rue de Rivoli was de hoofdingang verplaatst naar de Jardin des Tuileries. Dagelijks stonden daar, van 6 juli 2022 tot 22 januari 2023, lange rijen met bezoekers te wachten op toegang. Na de exposities van Christian Dior, Hermés, Harper’s Bazaar en Thierry Mugler was het dit keer aan Elsa Shiaparelli om te shinen in het in 2006 volledig gerenoveerde Musée des Arts Décoratifs. Daarom is deze blog geen mosterd na de maaltijd maar geeft je alsnog de kans om te genieten van deze unieke tentoonstelling die werd gecureerd door museumdirecteur Olivier Gabet en hoofdcurator Marie-Sophie Carron de la Carrière. 

De opening van deze expositie was precies goed uitgekiend. Het viel namelijk samen met het begin van de halfjaarlijkse haute-coutureweek in juli 2022. Dè periode dat Parijs wordt overstelpt met mode- redacteuren van de glossy modemagazines, journalisten en welgestelde coutureklanten. En het huis Schiaparelli had ‘tout le beau monde’ uitgenodigd voor een spectaculaire opening op maandagavond 4 juli 2022. Het zou zo maar een scene kunnen zijn uit ‘Emily in Paris’ seizoen 3, want uitgenodigd was ook Philippine Leroy-Beaulieu die we kennen als de venijnige Sylvie Grateau uit de gelijknamige serie. Natuurlijk ontbraken de stijliconen uit de modewereld niet zoals de Franse Inès de la Fressange en Anna Wintour, hoofdredacteur van de Amerikaans Vogue en diverse muzes van grote Franse modenamen. Het zou teveel lijken op de Pagina Privé als ik hier alle namen zou gaan opnoemen.

 

De tentoonstelling voerde je mee langs het creatieve universum van deze prominente figuur uit de modewereld. In maar liefst acht zalen ontdekte je haar levensverhaal aan de hand van een duizelingwekkende reeks van maar liefst 577 werken waaronder kostuums en accessoires, de mooiste sieraden en parfums. Verder tekeningen, schilderijen, sculpturen, foto’s en posters van de grootste kunstenaars van die tijd waaronder; Fotograaf Cecil Beaton, Kunstenaars Man Ray, Salvador Dali, Pablo Picasso, Kees van Dongen, Jean Cocteau, Meret Oppenheim (een Duitse schilderes, beeldhouwster en kunstenares) Elsa Triolet (echtgenote van de communistische dichter Louis Aragon) en haar grote idool, de bekende modeontwerper Paul Poiret. Last but not least nog een selectie kostuums van grote ontwerpers, allen geïnspireerd door Elsa Schiaparelli, die nog eens de impact van haar nalatenschap benadrukken. Toch kreeg het modehuis pas in 2017 een haute couture aanduiding.

 

Elsa Schiaparelli

Is een naam die ons terugbrengt naar vervlogen tijden waarin vrouwen de haute couture in Parijs domineerden: Jeanne Lanvin, Madeleine Vionnet en Coco Chanel. De naam zegt het al, Elsa Schiaparelli was van Italiaanse komaf maar woonde een groot deel van haar leven in Parijs. Geboren in Rome op 10 september 1890. Haar ouders waren rijke, mondaine intellectuelen. Moeder kwam uit een gefortuneerde aristocratische Napolitaanse familie, afstammelingen van de de Medicis en vader was professor in Oosterse talen en bestierde ook nog eens de Lincei-bibliotheek van het Palazzo Corsini. Ze haalde de woede van haar familie op de hals door zich in een huwelijk te storten met een Engelse graaf William de Wendt de Kerlor die zijn geld verdiende met lezingen en handen lezen. Zogenaamd paranormaal begaafd. Nadat ze ‘gevlucht’ waren uit Engeland richting de Verenigde Staten werd Elsa zwanger van hem. Kerloof, zoals hij zich inmiddels noemde, wist niet hoe snel hij zich uit de voeten moest maken.

Schiaparelli, berooid en alleenstaand moeder besloot met haar dochtertje terug te keren naar Europa, naar Parijs om precies te zijn, waar ze Paul Poiret leert kennen, eigenaar van het gelijknamige couturehuis. Hij was onder de indruk van een baljurk die Schiaparelli gemaakt had voor een vriendin. Poirets eigen succes was tanende, maar voor Schiaparelli zag hij een grote toekomst. In 1925 werd ze aangesteld als hoofdontwerper van het Maison Lambal, maar Poiret moedigde haar aan om voor zich zelf te beginnen. In januari 1927 presenteerde ze haar eerste collectie in haar appartement aan de rue de l’Université. Een carrière was geboren. Charles Kahn, de toenmalige directeur van het warenhuis Lafayette, financierde vervolgens haar eerste modehuis in de rue de la Paix nummer 4.

 

De vete met Coco Chanel

In 1931 choqueerde ze de menigte toen tennisster Lili de Alvarez in 1931 met een door Shiaparelli ontworpen broekrok op Wimbledon debuteerde. In die tijd werd een broekrok als lesbisch kledingstuk beschouwd. In 1934 was zij zelfs de eerste modeontwerpster die de cover van Time magazine sierde. “Ze is gekker en origineler dan haar tijdgenoten”.  Madame Schiaparelli is de persoon voor wie het woord ‘genie’ het vaakst wordt gebruikt”, aldus Time magazine.

Haar tijdgenoot Coco Chanel werd onaangenaam verrast door het snelle succes van haar Italiaanse rivaal. Chanel noemde Schiaparelli “die Italiaanse kunstenares die ook kleren maakt”, en voor Schiaparelli was Chanel “de hoedenmaakster”. Tot overmaat van ramp verhuisde Schiaparelli naar een salon aan de Place Vendôme 21, drie deuren naast Hôtel Ritz waar haar rivale Coco Chanel permanent logeerde. Coco was een mooie vrouw, Elsa was dat niet, maar Schiaparelli had meer talent, ze was ook creatiever. De rivaliteit ging zelfs zover dat Chanel tijdens een van de laatste gekostumeerde bals voor de oorlog Schiaparelli, die verkleed was als boom, ten dans vroeg en haar richting een brandende kandelaar leidde waarna het kostuum van Elsa in vuur en vlam schoot. Waar Coco Chanel meer een mecenas van de kunsten was, was Elsa Schiaparelli meer een echte vriend van de kunstenaars.

 

Schaparelli had geen enkele naaiopleiding, kende geen naaitechniek, kon geen patronen tekenen, maar haar oeverloze verbeelding vertaalde zich in de mooiste truien, allemaal met optisch bedrog. Daarna volgde glamoureuze avondensembles waarin een grote rol was vastgelegd voor borduurwerk,, opvallende stadsjurken, elegante sportkledij, maar ook de mooiste juwelen en een rits parfums in opmerkelijke verpakkingen. Ze stopte een van haar parfums in een glazen vrouwenbuste toen Jean Paul Gaulthier, die later min of meer het zelfde deed, nog geboren moest worden. ‘Shocking’ was overigens ook de naam van een van haar parfums.

 

Schiaparelli kleedde ook Wallis Simpson, de vaak door het slijk gehaalde Amerikaanse verloofde van de afgetreden Britse koning Edward VIII. De koning trad af om met haar te kunnen trouwen. Simpson droeg een door Schiaparelli ontworpen ivoorkleurige jurk waarop Salvador Dali een felgekleurde reusachtige feloranje kleur had geschilderd. Het ontwerp werd gepubliceerd in de Vogue net voor haar huwelijk met Edward. Voor Wallis was dit haar derde en laatste huwelijk. De foto’s en de jurk droegen allicht bij tot de slechte verstandhouding van de Windsors met het Engelse koningshuis.

 

De jurk die Shiaparelli ontwiep voor Wallis Simpson in samenwerking met Salvator Dali

Gedurende twee decennia heeft Elsa Schiaparelli mode gemaakt voor de avantgarde, een speeltuin waarin vrouwen opnieuw werden uitgevonden door zowel vrouwelijkheid als allure. Het modehuis aan de place Vendôme kende op het hoogtepunt van Schiaparelli’s roem 400 werknemers. Tijdens de Tweede Wereldoorlog slonk haar populariteit en werden jonge ontwerpers zoals Christian Dior met de New Look meer populair. Haar modehuis ging bankroet in 1954, waarop zij naar de Verenigde Staten verhuisde. Daar hield ze zich bezig met haar kleindochters Marisa en Berry Berenson en met het schrijven van haar memoires met de titel…..Shocking! De eerste woorden van haar autobiografie luiden: “Ik ken Schiap (haar koosnaam) maar van horen zeggen. Ik heb haar gezien in een spiegel. Voor mij vertegenwoordigt ze iets als de vijfde dimensie”. Coco Chanel, haar belangrijkste rivaal maakte in dat zelfde jaar een veelbesproken comeback.

 

Elsa overleed twintig jaar later, in 1973, in haar slaap, in Parijs, twee jaar na Coco Chanel. Na haar overlijden doneerde Schiaparelli 6.387 tekeningen die ze tussen 1933 en 1955 had gemaakt aan l’Union Française des Arts du Costume. Veel van deze tekeningen waren te zien tijdens de expositie.

Chanel werd in de jaren tachtig opnieuw tot leven gewekt, aangevuurd door Karl Lagerfeld. Schiaparelli moest tot 2007 wachten op een reddende engel. Diego Della Valle, een Italiaanse zakenman achter de merken Tod’s Hogan en Roger Vivier, herlanceerde het merk op hetzelfde historische adres aan de place Vendôme. De wedergeboorte met diverse ontwerpers waaronder Christian Lacroix verliep niet zonder problemen. Pas in 2019 lukt het Daniel Roseberry, een 36 jarige Texaan, om het merk weer ‘smoel’ te geven. Op z’n zachts gezegd is hij het die het luxe modehuis weer opnieuw leven inblaast. Zo zong Lady Gaga bij de inauguratie van Joe Biden het Amerikaans volkslied gehuld in een jurk van Roseberry’s hand. Op haar borst een vergulde koperen duif die een olijftak vasthoudt als symbool van harmonie en vrede. Of Bella Hadid met een borst bedekkend sieraad waarin je een paar longen kon ontwaren tijdens het filmfestival van Cannes. Beyoncé werd gespot met een zwart leren mini-jurk en statement oorringen op de Grammy Awards. Kim Kardashian was te zien in een leren schild waarin een bodybuildersfiguur was geboetseerd.

 

Elsa Schiaparelli, het verhaal van een onafhankelijke vrouw, een excentrieke durfal van rijke Romeinse komaf, die op een Trans-Atlantische oceaanschuimer kennis maakte met het surrealisme, een tijd in New York woonde met een waarzegger die tegelijk een oplichter was, die berooid en alleen met haar gehandicapte dochter in Parijs aankwam en in Parijs een modelabel begon waarvan de reputatie nog altijd nazindert.  

 

Jammer dat jullie er niet bij konden zijn, dus geniet van de foto’s.