Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

woensdag 31 mei 2017

MAISONS-LAFFITTE: HET GROENE PARADIJS AAN DE SEINE

Een paar maanden geleden kreeg ik de volgende mail: "Sinds tijden volg ik trouw je blog en vind je manier van schrijven werkelijk 'passionant'. Is het een idee om eens Maisons-Laffitte te komen bekijken? Stad van paarden en een prachtig kasteel". Was getekend Ellès.

Na een en ander 'gegoogled' te hebben, was een afspraak snel gemaakt. Maisons-Laffitte bevindt zich op zo'n 18 kilometer ten westen van de binnenstad van Parijs, en is een gemeente in het Franse departement Yvelines. Het kleine stadje met slechts 23.000 inwoners is prachtig gesitueerd tussen de Seine en het gigantische bosgebied van Saint-Germain-en-Laye. Ooit onderdeel van de 'inventaris' van de machtige abdij Saint-Germain des Prés opgericht in het jaar 820. De oppervlakte van Maisons-Laffitte bedraagt slechts 6,7 km² en de bevolkingsdichtheid bedraagt 3.262 inwoner per km². Om een idee te geven in parijs is dat 20.200 inwoners per km². Dit komt dat ruim 60% van het gemeentelijk gebied bestaat uit een park. Met recht dat dit stadje in de 17e eeuw en de eeuwen daarna bezocht werd door koningen, keizers, prinsen, schrijvers en anders denkenden waaronder Voltaire. De stad draagt niet voor niets de titel van 'Ville Imperiale'.

Maisons-Laffitte, 'Ville imperiale', met een majestueus uitzicht op Paris la Défense

Cité du Cheval
De bezoekers komen naar deze stad om verschillende redenen: het groen, de rust, het prachtige kasteel en de paarden. Maisons-Laffitte wordt de 'Cité du Cheval' - paardenstad genoemd. Een titel die ze sinds 1777 heeft te danken aan de Graaf van Artois, (de zorgeloze kleine broer van de onthoofde Lodewijk XVI) inwoner van de stad en een groot paardenliefhebber. De eerste paardenrennen worden in het midden van de negentiende eeuw georganiseerd door de bankier Jacques Laffitte, naamgever van de stad. Zijn ambitie was om een opleidingscentrum te creëren, een wens die in 1910 gestalte kreeg. Mede dankzij de puissant rijke Joseph Oller, een van de eerste 'bookmakers', die in 1850 langs de Seine een paardencircuit aanlegde. In 1878 werd het circuit officieel omgetoverd tot een echte racebaan met tribune en de opening vindt plaats op 6 juni door Franse President MacMahon. In 1932 vinden hier de eerste paardenraces plaats met vrouwen als racejockeys. Heden ten dage heeft de stad, met 1600 paarden op haar grondgebied, het grootste paarden-training-centre van Île de France, met een oppervlakte van 220 hectare. Dagelijks worden hier zo'n 700 paarden getraind voor races, maar ook voor de prestigieuze Republikeinse Garde waarvan de stad hoofdsponsor is. Het 'Hippodrome de Maisons-Laffitte' is een van de mooiste racebanen van de Parijse regio samen met Auteuil, Longchamp, Saint-Cloud en Vincennes. Daarom alleen al is Maisons-Laffitte een must-see voor paardenliefhebbers. Die hun hart ook nog eens kunnen ophalen in het nabijgelegen bosgebied van Saint-Germain-en-Laye.

De stad wordt al sinds 1777 de 'Cité du Cheval' - paardenstad genoemd

TIP: Op 10 juni 2017 van 16.00 uur tot 20.30 uur, wordt weer het jaarlijkse Fête du Cheval georganiseerd. Met 8 officiële paardenraces met oa de 'Prix de Maisons-Laffitte'. Verder stuntmannen te paard en allerlei attracties speciaal voor kinderen waaronder een expositie van Playmobil, een paarden-rensimulator en een mechanisch paard. Maar ook pony's, ritten met een echte koets en de 1e kampioenschappen voor jonge poney-ruiters. 

Château de Maisons een van de klassieke meesterwerken van Franse architectuur uit de 17e eeuw

Château de Maisons
Het departement Yvelines heeft 13 kastelen op haar grondgebied. De bekendste daarvan zijn het Paleis van Versailles, het officiële verblijf van Franse Koningen, en het Château van Rambouillet dat heden ten dage dienst doet als presidentieel verblijf. De andere kastelen zijn allemaal minder bekend en toentertijd hoofdzakelijk in gebruik voor de jacht. Zelfs Versailles is ooit ontstaan als een jachtpaviljoen van Lodewijk XIII, de voorganger van de 'Zonnekoning'.
Maisons-Laffitte heeft een van de mooiste exemplaren op haar grondgebied. Gebouwd in de 17e eeuw, in opdracht van René de Longueil, voorzitter van het Parlement van Parijs en hoofdinspecteur van Staats Financiën. Mede dankzij zijn invloed in Parijs, vriendschap met Lodewijk XIV en het fortuin van zijn puissant rijke vrouw kon hij de beroemde architect François Mansart benaderen om een kasteel te bouwen waardig genoeg om de koning te ontvangen wanneer hij op jacht ging in de bossen van Saint-Germain. Tevens moest het vorm geven aan zijn talrijke ambities.

Originele bouwtekeningen, voor altijd bewaard gebleven, zijn te bezichtigen in het kasteel

François Mansart (1598-1666) gold als een van Frankrijks belangrijkste architecten. Dè vertegenwoordiger van het vroege classicisme. Vanaf 1636 was hij in dienst van de Koning en in die positie verantwoordelijk voor talloze bouwprojecten waaronder kastelen, kerken en paleizen. Zijn belangrijkste werken in Parijs waren de kerk en abdij Val-de-Grâce, en de ombouw van Hôtel Carnavalet. Het Mansarde dak, dat in de 17e eeuw populair was, is naar hem vernoemd. Dit dak maakte een beter gebruik van de zolderverdieping, bijvoorbeeld voor bewoning door het personeel.

Zicht vanuit de grote ontvangsthal

De bouw duurde van 1634 tot 1646 en het kasteel wordt beschouwd als een van de klassieke meesterwerken van Franse architectuur uit de 17e eeuw. Harmonieus en elegant met een prachtige symmetrie. Centraal een magistraal hoofdgebouw met klokkentoren, met links en rechts twee vleugels, een grote ontvangsthal en een trappenhuis van adembenemende schoonheid. Fraai gedecoreerd met Dorische zuilen. Met daglicht dat van voor naar achteren het kasteel binnenstroomt. Geheel gebouwd uit een 'blonde' steen afkomstig uit de steengroeven van Chantilly. In 1651 vond de inhuldiging plaats door een nog jonge Lodewijk XIV. Hij was pas 12 jaar en nam zich toen waarschijnlijk voor, later ook te willen leven in een immens paleis. Het jachtslot te Versailles van zijn vader werd onder zijn koningschap in 1680 verbouwd tot het huidige Palais de Versailles.

De imposante trappenhal van het kasteel

Château de Maisons  is dagelijks te bezoeken van 10.00 uur tot 12.30 uur en van 14.00 uur tot 18.00 uur en tot 17.00 uur in het laagseizoen. Op dinsdag is het kasteel gesloten. Dit jaar zijn nog meer meubels toegevoegd aan de toch al rijke collectie. Zelfs de keuken en de badruimte zijn te bezoeken. In de eerste ruimte die u bezoekt ziet u nog originele tekeningen en een maquette van het kasteel met de stallen. Het kasteel wordt nog altijd beschouwd als een van de mooiste 'huizen' van zijn tijd in de regio.
Nog enkele wetenswaardigheden: Het kasteel werd bijna twee keer gekocht door Lodewijk XV die er zijn maîtresses; Madame de Pompadour en later Madame du Barry, wilde onderbrengen. De prijs was zelfs voor Lodewijk XV boven het 'budget' wat hij wilde besteden aan zijn 'geliefden'.

Het kasteel is rijk gedecoreerd

In 1777 werd het eigendom van de graaf van Artois, de broer van Lodewijk XVI en toekomstige Charles X. In de negentiende eeuw wordt het gekocht door de bankier Jacques Laffitte die het grote park in bouwpercelen verdeeld om zo het nodige onderhoud aan het kasteel te kunnen bekostigen. Veel later, in 1905, wordt het kasteel wederom van de ondergang gered door de Franse staat. Het is nu een geclassificeerd monument.

Château de Maisons diende als decor voor 14 films

Meer dan 14 film zijn opgenomen in dit château, waaronder Dangerous Liaisons, met in de hoofdrollen, Glenn Close, John Malkovich, Uma Thurman en Michelle Pfeifer. Een ander leuk detail is dat een exacte kopie van dit kasteel te vinden is op een grondgebied van 300 hectare, dertig kilometer buiten Beijing. Eigendom van de Chinese miljardair Zhang Yuchen, die het in 2004 liet bouwen voor de lieve som van veertig miljoen euro en het draagt de naam Zhang-Laffitte.

Keuken en 'Koninklijke' badkamer zijn te bezichtigen

In het stadscentrum vindt u de bakkerij van Louis Durand die al 110 jaar op dezelfde plek is gevestigd en nog steeds in handen is van de familie Durand. Louis Durand is de schepper van de 'Paris-Brest'. Een rond gebak, met een diameter van 30 cm. tot 50 cm., bestaande uit bladerdeeg gevuld met een bijzondere mousseline room en bestrooid met amandelen. Gecreëerd op verzoek van de Franse journalist Pierre Giffard en geïnspireerd op de al sinds 1891 bestaande wielerwedstrijd; Paris Brest. Het recept voor het 'fietswiel' is nog altijd geheim en gaat over van vader op zoon.
Wijn en kookliefhebbers kunnen hun hart ophalen bij Épicerie de Longueil. Opgericht in 1880. Daar kunt u terecht voor de mooiste specerijen en onder het pand een gewelfde kelder met duizenden flessen wijn.
Op weg naar het kasteel passeert u de kleinste bibliotheek van Île de France. Een omgebouwde telefooncel waar u naar hartenlust boeken kunt lenen en ruilen.

Al 110 jaar gevestigd in Maisons-Laffitte: Louis Durand, de schepper van de 'Paris-Brest'

Zelf ben ik met de auto vanuit het centrum naar Maisons-Laffitte gereden omdat ik de prachtige door Mansart ontworpen 'Voie Triomphale', langer dan die van Parijs, zelf wilde aanschouwen. Binnenrijdend vanuit de avenue Maurice Berteaux heb je een geweldig uitzicht op het kasteel. Mijn eerste kennismaking met dit prachtige en rustgevende dorp.
Ik zou het u niet adviseren omdat de heenweg, 18 kilometer lang, mij een uur koste en de terugreis naar mijn hotel in het 19e arrondissement van Parijs, maar liefst twee uur.

Maak gebruik van lijn A van de RER die u in slechts 17 minuten brengt vanaf metrostation Etoile (Arc de Triomph, naar het station Maisons-Laffitte dat midden in de stad ligt. Alles wat u wilt bekijken ligt op loopafstand.

De kleinste bibliotheek van Île de France

Voor vragen kunt u terecht bij het Office de Tourisme dat u graag van dienst is bij het voorbereiden van uw verblijf. Zij organiseren ook rondleidingen in het kasteel, het park met vele bijzondere villa's uit de 19e eeuw en zelfs een kijkje achter de coulissen van het Hippodrome van France Galop. Er wordt zelfs Nederlands gesproken door mevrouw Ellès Kattar-Luttikhuis. Aan haar dank ik het idee van deze blog. Nogmaals 'Un Grand Merci'.

Office de Tourisme Maisons-Laffitte, avenue Longeuil 41 (tegenover het stadhuis.)
Geopend in de periode van 15 september tot 14 juni van maandag tot vrijdag van 10.00 uur tot 12.00 uur en van 13.30 uur tot 18.00 uur - op zaterdag van 10.00 uur tot 12.30 uur - op zon- en feestdagen gesloten.
In de periode van 15 juni tot 14 september van maandag tot vrijdag van 09.30 uur tot 12.00 uur en van 14.30 uur tot 18.00 uur - op zaterdag van 10.00 uur tot 12.00 uur en van 14.00 uur tot 17.00 uur - op zon- en feestdagen gesloten.


TIP: Voor een spannende overnachting. Slapen met de 'kids' in de paalwoningen van de Sandaya Camping International****. rue Johnson 1, Maisons-Laffitte

woensdag 24 mei 2017

EEN ANDERE KIJK OP PARIJS: LE BELVÉDÈRE PHILHARMONIE DE PARIS

Mede dankzij de visie van de Franse architect Jean Nouvel hebben we er weer een nieuwe belvédère bij in Parijs, geopend sinds 16 september 2016.

Philharmonie de Paris

Jean Nouvel is een Franse architect met internationale reputatie. Geboren in 1945 en afgestudeerd aan de Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts in Parijs in 1964. Vandaag de dag heeft hij architectenbureaus in  Parijs, Spanje, de Verenigde Staten en Abu Dhabi. In Parijs kennen wij zijn signatuur in een aantal vooraanstaande hedendaagse gebouwen, waaronder: Le Centre Monde Arabe, Fondation Cartier voor Contemporary Art, het Musée du Quai Branly en de veel besproken Philharmonie, een prestigieuze concertzaal gelegen aan de avenue Jean-Jaures in het 19e arrondissement.

De Philharmonie? Velen van u zullen de wenkbrauwen fronsen. Toegegeven, in het 19e arrondissement zult u niet vaak te vinden zijn en zeker niet in een gebied dat tegen de oostzijde van de ringweg van Parijs geplakt ligt. Toch staat hier een van de fraaiste nieuwe gebouwen van Parijs. De Parijzenaars hebben nog geen naam bedacht voor dit 'gevaarte' aan de boulevard Périphérique. Onze Cultureel Attachee bij de Nederlandse Ambassade in Frankrijk, Bart Hofstede, noemde het gebouw in een interview met het Financiële dagblad, "een neergestort ruimteschip". En dat is niet zo vreemd, want de Philharmonie de Paris van Frankrijks bekendste bouwmeester valt met geen pen te beschrijven.

Parijs is weer een spectaculair gratis uitzichtpunt rijker

Op 6 maart 2006 kondigden de minister van Cultuur en Communicatie; Renaud Donnedieu de Vabres, de toenmalige burgemeester van Parijs; Bertrand Delanoë en de directeur van de Cité de la Musique en de Salle Pleyel; Laurent Bayle, tijdens een persconferentie een nieuw prestigieus project aan. De bouw van de grootste klassieke concertzaal van Europa, die plaatst moet bieden aan 2400 mensen: de 'Philharmonie de Paris'. Een 110 miljoen euro kostend prestige object, dat gebouwd zou worden in het Parc de la Villette, op een open driehoek naast de Cité de la Musique. Ironisch genoeg werd dit nieuws wereldkundig gemaakt bij de opening van de chique en historische Salle Pleyel, in de buurt van de Champs Éysées, die net voor vele miljoenen was gerestaureerd en plaats biedt aan 'slechts' 2.000 mensen.

Een neergestort ruimteschip of gewoon prachtige architectuur, de meningen lopen uiteen

Met de bouw werd begonnen in 2010, maar door het opleggen van bezuinigingsmaatregelen door de toenmalige Franse regering van President Hollande in 2011, werden een aantal culturele projecten afgeblazen. Maar het werk aan de Philharmonie, de nieuwe thuishaven voor het Concertgebouworkest van de stad Parijs, was al te ver gevorderd, zodat annulering uitgesloten bleek.

Een concertzaal met 2400 plaatsen, die aangepast kan worden aan grote en kleine gezelschappen en voorzien van een 'Son et Lumiere'. Son et lumiere is een bijzondere toepassing van theatrale verlichting, projectie en geluid om een extra dimensie toe te voegen. Verder 8 repetitieruimten voor meerdere muziekgezelschappen, een café, 2 restaurants, bibliotheek en mediatheek en een conservatorium. Het was mede dankzij het futuristische ontwerp van Jean Nouvel dat de toenmalige minister van Cultuur, Frédéric Mitterrand, ja de neef van, een subsidie toegezegde van ruim 45% van de bouwkosten. De opening van het gebouw had echter moeten plaatsvinden drie jaar later in 2014.

De complexe bouw was een van de redenen van de gigantische budget overschrijding

Maar de geschiedenis herhaalde zich. De initiële kosten van 118 miljoen euro bleken veel te laag te zijn ingeschat. Acht jaar later bleken de werkelijke kosten meer dan verdrievoudigd te zijn door alle vertragingen. Eind resultaat 386 miljoen euro. Daarbij speelde voortdurend de vraag of Parijs wel een nieuwe concertzaal nodig had. Maar Bruni Mantovani, de directeur van het conservatorium dat vlak naast de Philharmonie staat, beweerde dat de Salle Pleyel, voor miljoenen verbouwd, nog steeds geen akoestiek van topniveau heeft. En dan kwamen daarbij ook nog eens de verwachte exploitatiekosten van ruim 32 miljoen euro per jaar.

Vanuit het terras heb je spectaculaire vergezichten

Maar de kritiek verstomde al twee maanden na de opening begin 2015. Vriend en vijand zijn het erover eens dat de akoestiek, ontworpen door het bureau Nagata Accoustics, dat ook tekende voor de Walt Disney Concert Hall van Frank Gehry in Los Angeles, tot de beste van de wereld behoort. Niet alleen zit het publiek om het orkest heen, en dus niet uitsluitend ervoor, een deel van de stoelen kan met één druk op de knop worden ingeklapt, zodat de ruimte ook geschikt is voor popconcerten waarbij het publiek staat. Er ontstaat een platte vloer en de zaal kan dan niet 2400 maar 3600 bezoekers herbergen. Ik ken geen enkele klassieke concertzaal waar dit kan. De Philharmonie trok zelfs het eerste jaar 1,2 miljoen bezoekers en het loopt nog steeds storm bij de kaartverkoop. Voor seizoen 16/17 verwacht directeur Laurent Bayle zelfs een bezettingsgraad van 97%.

De Geode gezien vanaf de belvédère

Met de Philharmonie de Paris wilde de gemeente Parijs het muzikale hart uit het oude centrum naar de rand van de stad halen en een betere bereikbaarheid stimuleren waardoor de toegangsprijzen lager komen te liggen. Zelfs het traditionele publiek voor klassieke muziek, dat meer in het 'rijke' westelijke gedeelte van de stad woont, de zogenaamde 'habitués van de Salle Pleyel', hebben de weg naar deze muziektempel in het oosten van de stad gevonden.

De Tour Eiffel gaat bijna schuil achter de hoogbouw van het 19e arrondissement

Een nieuwe kijk op Parijs
En sinds 16 september 2016 heeft het futuristische gebouw er weer een attractie bij; een uitzichtpunt op de stad Parijs vanaf een hoogte van 37 meter.
Van 12.00 uur 's middags tot zonsondergang, op dinsdag tot en met zondag, kunt u gratis genieten van een ongekend uitzicht op de stad. Architect Jean Nouvel ontwierp de Philharmonie als een kleine heuvel, 'een heuvel van La Vilette', een voortzetting van het gelijknamige park. De belvédère is bereikbaar via externe liften en brengt de bezoeker naar de negende etage waar u uitkomt op een groot plateau dat een 360 graden vrij uitzicht biedt op Parijs. Aubervilliers, Pantin, Lilac en Romainville, het parc Buttes-Chaumont, tour Montparnasse, tour Eiffel, Sacre Coeur, parc de la Villette met de Geode en het Cité de la Science en de l'Industrie, La Défense en Saint Denis met het Stade de France.

Oud en nieuw met elkaar verbonden

De opening was een half jaar uitgesteld om eerst te investeren in maximale beveiliging na de diverse aanslagen in Parijs. Zo zijn er permanent twee agenten aanwezig die tassen controleren, toegang is alleen mogelijk via externe liften en de afdaling via een 'bergpad' aan de noordzijde van het gebouw naar het park is, gezien de aangescherpte veiligheids-maatregelen, voorlopig niet mogelijk. Gezien de belasting op het gebouw worden er maar maximaal 800 mensen toegelaten op het terras met een grootte van 1000 m².

Er is niets normaal aan de architectuur van de Franse architect Jean Nouvel  

Parijs kreeg een futuristische nieuwe klassieke concertzaal. De 'Philharmonie de Paris', die met zijn enorme, op Maurits Escher geïnspireerde metalen constructie, gesierd door 340.000 vogels, beloofde om de noordelijke skyline van Parijs te transformeren. Naar mijn mening is dit absoluut gelukt. 

Parijs kreeg er een nieuwe futuristische nieuwe concertzaal bij

zondag 14 mei 2017

HET BESTE (STOK)BROOD VAN PARIJS 2017

Ieder jaar besteed ik in mijn weblog weer aandacht aan de Parijse 'boulanger' met het beste en lekkerste stokbrood. Parijs is een broodstad. Brood is zelfs zo belangrijk dat de hoofdstedelijke bakkers hun vakantie niet zelf mogen inplannen. Bakkers en apothekers zijn de enigen die een gereglementeerd beroep uitoefenen als het gaat om vakantiesluitingen. Voor de bakkers is dit een erfenis vanuit de Franse Revolutie om zo hongersnoden te voorkomen. Het brood was het hoofdvoedsel van de bevolking en het was van essentieel belang om de voorziening te waarborgen. Parijs kent zo'n 1200 bakkers binnen de périphérique, die voorheen zeven dagen in de week open waren. Maar met de introductie van betaald verlof in de twintigste eeuw ontstonden problemen tijdens de vakantieperiodes en feestdagen. Een wet uit 1957 geeft burgemeesters het recht om te bepalen wanneer welke bakker zijn vakantiekoffers mag pakken. Er zou zo maar weer een revolutie kunnen uitbreken wanneer alle bakkers tegelijk dicht zouden zijn.

Parijzenaars beweren graag dat hun stokbrood van oudsher het lekkerste van Frankrijk is. Maar over de oorsprong van de 'baguette' doen allerlei verhalen de ronde. Eigenaardig toch, dat een product waarvoor je anno nu nog voor in de rij gaat staan en dat dagelijks door vrijwel elke Franse hand wordt beroerd, geen duidelijke afkomst heeft. Die simpele rol deeg van 250 gram, met een een paar snel gezette inkepingen om de korst niet te laten barsten, moet het zonder geboortejaar doen, en zelfs zonder een naam van de bedenker! In een land waar elke straathoek wel een historie heeft is dit voorwaar een klein wonder te noemen. Zeker is dat bakkers in vroegere tijden hun brood enkel bakten in de vorm van een bol, 'une boule'. Vandaar de naam boulanger.

Brood bestaat al tienduizenden jaren, sinds onze prehistorische voorzaten wortels van planten tot meel omtoverden en er op een hete steen een soort pannenkoek van boetseerden. Maar smakelijk werd ’t pas toen ergens in het Midden-Oosten iemand verwonderd naar een deegje staarde dat plots begon te rijzen. Gist was geboren en postuum mogen we deze grote onbekende de allereerste bakker noemen. Zo’n duizend jaar voordat Mozes zijn hachelijke tochtje door de Rode Zee in de recordboeken liet optekenen.

In de middeleeuwen waren de ronde broden van Île de France befaamd om de lichtheid van hun deeg. In de 17de eeuw  bedacht een plaatselijke bakker de 'pain mollet', waarbij hij het traditionele zuurdesem verving door biergist. Hierdoor werd het brood nog lichter en luchtiger. Echter de Faculteit der Geneeskunde verklaarde het brood als schadelijk voor de gezondheid en de bakker werd voor het gerecht gesleept. De bakkers in Parijs zagen er echter wel brood in en creëerde een hele reeks witte broden bestemd voor de rijken, met mooie namen als 'pain de Chailly', 'pain de Gentilly', 'pain de Gonesse' en 'pain à la Reine'. Het gewone volk moest zich ondertussen tevreden stellen met 'zwart brood', vaak hongerstillende samenraapsels van verschillende graansoorten en zelfs aardappelen en bonen. In 1789 leidde broodschaarste zelfs tot een van de opmerkelijkste episodes van de Franse revolutie. De vrouwen uit de volkswijken eisten brood en ontvoerden uit Versailles de koning, de koningin en de kroonprins, die voor de gelegenheid de bijnamen 'de bakker, de bakkerin en de bakkersknecht' kregen.

Het slanke stokbrood, geprezen om zijn knapperige korst en zachte kruim is in tegenstelling tot men zou denken een vrij recente uitvinding. Natuurlijk creëren de fans van Napoleon hun eigen gelijk. De kleine korporaal zou het traditioneel ronde brood voor zijn manschappen als stok hebben laten bakken. Zodat ze tijdens het marcheren hun dagelijkse kuch gestrekt in de uniformbroek konden meedragen. Daarvoor was zelfs een speciale zak in de culotte genaaid, zeggen de Napoleonistes. Of dat rechts- of linksdragend was, vertelt het verhaal niet. De ander beweert dat de baguette is komen overwaaien vanuit Wenen. Het was de Oostenrijkse ambtenaar Augustus Zand die in 1839 in Parijs voor het eerst brood bakte met behulp van een stoomoven. Hij introduceerde de croissant en de 'pain Viennois' met als afgeleide het lange witte krokante stokbrood.

Maar het is in werkelijkheid net voor de Eerste Wereldoorlog uitgevonden en verving het meer traditionele ronde boerenbrood, dat bekend was als boule, de bron van het woord boulangerie. De slanke traditionele Parijse baguette staat bekend om zijn knapperige, goudbruine korst en 'vochtige' mie, of binnenkant. Bij de beste boulangeries laat men het deeg langzaam gisten en vormt men de broden met de hand. Een paar schuine inkepingen in de bovenkant van elk stokbrood zorgen er met hete stoom voor dat het brood in de oven langzaam uitzet. Baguettes zijn er in vele vormen en maten. De meer landelijke baguette of de baguette à l'ancienne met puntige einden, de flûte is net zo lang als een baguette maar twee keer zo dik, de ficelle; dun, lang en krokant, half zo lang als een baguette. Verder kennen de Parijzenaars de tradition, een beschermd begrip sinds 1993, mede dankzij de regering van Édouard Balladur, die kleine ambachtelijke bakkertjes toestemming gaf om het etiket 'tradition' aan hun lange broden te hangen. Een gedurfde reactie om de dagelijkse diarree aan smakeloze fabrieksbroden uit de supermarkt een halt toe te roepen. Dat juist Balladur viel voor de Franse traditie is opmerkelijk te noemen, want hij stamt uit een oude Armeense familie en is zelf in Turkije geboren.

Verder kennen de Parijzenaars de tradition, een beschermd begrip sinds 1933 en mag uitsluitend bloem, water en zout bevatten en mag niet ingevroren zijn geweest. Last but not least de bâtard. Is net zo groot als een pain de campagne (met bloem bestoven zuurdesembrood) maar met hetzelfde gewicht als een baguette. Nog een wetenswaardigheid; Een baguette draag je niet onder je arm maar wordt vastgehouden in het midden met één hand, terwijl je een hap neemt van het nog warme uiteinde. De meeste Parijzenaars kopen twee keer per dag hun stokbrood vers, voor het werk en na het werk. Vandaar dat de meeste 'echte' bakkers open zijn van 06.15 uur tot 20.00 uur. Ja u leest het goed, daar moet je in Nederland eens mee aankomen?

Pain de Campagne; op brood kun je afstuderen in Parijs

De Grand Prix de la baguette artisanale de Paris
Op donderdag 4 mei 2017 was het weer zover. Inmiddels de 23e editie van de Grand Prix de la baguette artisanale de Paris, de strijd om het beste stokbrood van Parijs. De veertienkoppige jury van de 'Chambre professionnelle des artisans boulangers-pâtissiers', onder voorzitterschap van Olivia Polski (assistente van de burgemeester van Parijs; Anne Hidalgo), verzamelde zich rond Christian Le Lann, (Président de l’Association Française pour la promotion des Terroirs et des Saveurs) Claude Maret, (Président de la Fédération des Fromagers de France - IDF) Guillaume Gomez, (Meilleur Ouvrier de France 2004 en chef des cuisines du Palais de l’Élysée) en Florian Charles, de winnaar van 2016 van de 'Grand Prix de la Baguette'.

200 stokbroden streden dit jaar om deze prestigieuze prijs; eeuwige roem, een geldbedrag van € 4000 en een jaar lang hofleverancier van de nieuwe Franse President Emanuel Macron. Elke baguette moet een afmeting hebben tussen de 55 en 65 cm, met een gewicht dat ligt tussen 250 en 300 gram en een zoutgehalte van 18 gram per kilogram meel. Krokant aan de buitenzijde maar licht van kleur en goed van smaak. Alle Parijse bakkers werden uitgenodigd om deel te nemen. Na een middagje proeven koos de jury de gelukkige winnaar van 2017:  Sami Bouattour van Boulangerie Brun in het 13e arrondissement. Zijn bakkerij is gevestigd aan de rue de Tolbiac 193. De officiële prijsuitreiking vindt plaats op de 21 editie van 'la traditionnelle Fête du pain' dat plaats vindt van 13 tot en met 22 mei 2017 op het voorplein van de Notre-Dame. De prijs zal daar worden overhandigd door de burgemeester Anne Hidalgo zelf. De runner-up komt ook uit het 13e arrondissement en Mansour Khemoussi van 'Aux Délices de Glacière', boulevard Auguste Blanqui 90.


Onderstaand de winnaars sinds 2008, de prijs wordt al uitgereikt vanaf 1994.
- 2017 : Sami Bouattour (Boulangerie Brun, 13e)
- 2016 : Florian Charles et Mickael Reydellet ("La Parisienne", 6e)
- 2015 : Djibril Bodian (Le Grenier à Pain, 18e)
- 2014 : Antonio Teixeira (Aux Délices du Palais, 14e)
- 2013 : Ridha Khadher (Au Paradis du Gourmand, 14e)
- 2012 : Sébastien Mauvieux (Boulangerie Mauvieux, 18e)
- 2011 : Pascal Barillon (Au Levain d’antan, 18e)
- 2010 : Djibril Bodian (Le Grenier à Pain, 18e)
- 2009 : Franck Tombarel (Le Grenier de Félix, 15e)
- 2008 : Anis Bouabsa (Au Duc de la Chapelle, 18e)

Helaas is de echte warme bakker stilaan een uitstervend ras. Steeds minder jongeren voelen zich aangetrokken voor een leven van 's ochtends vijf tot 's avonds pakweg half acht. Omringd door loeiende ovens en bloembestoven werkbanken met bovendien het risico van lui zaad door de hitte op scrotumhoogte. In de kleine dorpen op het platte land is de geur van versgebakken brood al bijna verdwenen. en als je dan nog een ambachtelijke boulanger ontdekt dan bakt hij zelden twee maal per dag. Gelukkig is dat in Parijs duidelijk anders gezien de jaarlijkse aandacht die wordt besteed aan het bakkersambacht.

Geconfronteerd met de steeds groeiende industrialisatie van de bakkerij is er in Parijs onlangs een nieuwe generatie ambachtslieden opgestaan met een voorliefde voor het natuurlijke ambachtelijke brood, rijk van smaak, goed voor de gezondheid, handgemaakt van uitsluitend natuurlijke en milieuvriendelijke grondstoffen. Ver, ver weg van besmette tarwe, chemische mixen van meel aangevuld met additieven, E-nummers, gemechaniseerde productie, snelle fermentaties en instant droge gist. De prijs per brood is er ook naar: "Ik verkoop mijn brood à € 9 per kilo, het is een beetje duurder dan een conventionele bakkerij." aldus een van de bakkers. Maar ons brood blijft langer vers en dan is de keuze snel gemaakt. De ambachtelijke bakkers die ik u zou adviseren zijn:

Panadero Clandestino, Thierry Delabre - avenue d'Italie 19, 13e arrondissement.
Boulangerie Dupain, Tanguy Lahaye - boulevard des Filles-du-Calvaire 28, 11e arr.
Boulangerie Panificia, François Brault - avenue Trudaine 15, 9e arrondissement.
La boulangerie Du Nil, Shinya Inagaki - rue du Nil 3, 2e arrondissement
l'Essentiel, Anthony Bosson - boulevard Auguste-Blanqui 73, 13e arrondissement.
l'Autre Boulange, Denis Durand - rue de Montreuil 43, 11e arrondissement.
Le Bricheton, Maxime Bussy - rue de la Réunion 50, 20e arrondissement.


Pain Poilâne
En dan nog een begrip in Parijs. De Egyptenaren bakten duizenden jaren geleden het eerste gistbrood. Tegenwoordig bakken de bakkers van Boulangerie Lionel Poilâne alles nog op dezelfde manier. De bloem is 110 procent steengemalen tarwe. Het deeg van zuurdesem met de hand gerold en in houtovens gebakken. De ovens zijn van steen en gietijzer, gemodelleerd naar voorbeelden uit het oude Rome en het hout brandt onder de stenen vloer. Kenmerkend aan de miche Poilâne is een compact, vochtig brood met een knapperige buitenkant. Het hele proces van begin tot eind duurt zes uur. Het hout geeft het brood een licht rokerige smaak. Pain Poilâne is een begrip in Frankrijk. Het is het enige brood dat bekend is onder de naam van de bakker en hij wordt niet voor niets "le Roi du Pain" genoemd. Gevraagd naar zijn succesrecept weten de bakkers bij Poilâne slechts één antwoord. "Wanneer er een geheim voor het Pain Poilâne is, dan zijn het de handen". Want het belangrijkste beginsel bij Poilâne is tot op heden, dat het deeg uitsluitend met de hand wordt verwerkt, bewerkt en gevormd, en lang mag lang rusten alvorens het uiteindelijk de houtoven ingaat. Op deze wijze gedijt de bakkerij goed, zijn de broden geliefd, maar groeit vooral de vraag naar de oorspronkelijke Pain Poilâne. Het brood van Lionel Poilâne wordt verkocht in meer dan 600 winkels en honderden restaurants.
Helaas komt Lionel Poilâne tragisch om het leven. Op 31 oktober 2002 storten hij en zijn vrouw Iréna onderweg naar een Bretons vakantie-eiland in dichte mist in de Atlantische oceaan. Zijn lijk wordt gevonden, dat van zijn vrouw nooit meer. Maar zijn ideeën over broodbakken leven verder. Zijn dochter Apollonia Poilâne zet de zaak van haar vader voort. In het weekend en om vier uur 's nachts wanneer de verse lading uit de ovens komen, staan er lange rijen in de rue du Cherche-Midi nr. 8. Metro Sèvres-Babylone.

Het brood van Lionel Poilâne wordt verkocht in meer dan 600 winkels en honderden restaurants

Picknick
Zo de basis voor een overheerlijke picknick hebben we al: Hèt adres voor het beste (stok)brood van Parijs en de beste bakkers. Bij deze hotspots zit altijd wel een zaak in de buurt waar je heerlijk vers beleg kunt kopen en een goede fles wijn. Rest mij mijn favoriete picknick stekjes met u te delen. Wie weet komen we elkaar tegen.

Parc de la Turlure, 18e arrondissement, métro Jules Joffrin.
Place Émile Goudeau, 18e arrondissement, métro Abbesses.
Vesta Tempel, Parc Buttes Chaumont, 19e arrondissement, métro Buttes Chaumont.
Place Dauphine, 1e arrondissement, métro Pont Neuf.
Square du Vert Galant, 1e arrondissement, métro Pont Neuf.
Fontaine de Médicis, Jardin du Luxembourg, 6e arrondissement, métro Luxembourg.

Om af te sluiten de beste Pain au Chocolat vind je bij Frédéric Pichard in het 14e arrondissement aan de rue de Cambronne 88 en de vijf beste adressen in Parijs voor Croissants zijn:

Eric Kayser, rue Monge 8, 5e arrondissement
143 RDT, rue de Turenne 134, 3e arrondissement
Le Marie, rue Mouffetard 16, 53 arrondissement
Maison Grégoire, rue Monge 69, 75005 Paris 
Gontran Cherrier, rue Caulaincourt 22, 75018 Paris

zondag 7 mei 2017

MONSIEUR L'AMBASSADEUR; BIJZONDERE ONTMOETINGEN IN PARIJS

Je merkt het al als je met de auto de oversteek maakt bij de Seine van het eerste, naar het zevende arrondissement. Rijdend via de altijd drukke place de la Concorde zie ik voor mij het prachtige gebouw van de Chambre des Députés of de Assemblée Nationale. De Franse Tweede Kamer is gevestigd in het Palais Bourbon. Dit paleis, gebouwd in 1722, is genoemd naar de eerste eigenares, de hertogin van Bourbon, een buitenechtelijke dochter van Lodewijk XIV. Het ligt pal tegenover de Madeleine, aan de overkant van de Seine, daar waar de Place de la Concorde wordt verbonden door de sobere Pont de la Concorde met de chique Quai d'Orsay.

20 april 2017; onze ambassadeur Z.E. Mr. Ed Kronenburg ontvangt het eerste exemplaar van het boek 'Storytelling' van collodium fotograaf Alex Timmermans

We begeven ons naar het nobele Faubourg Saint-Germain, de wijk van de adel en de aristocratie, vol met ministeries en ambassades. Tot de 16e eeuw was dit het grondgebied van de machtige Abdij van Saint-Germain-des-Prés. Saint Germain was ooit een raadgever van de Franse koning en vanaf 556 bisschop van Parijs. Des Prés betekent letterlijk 'in de velden'. De abdij werd omgeven door akkers, weiden en jachtterreinen. Deze werden in de achttiende eeuw geconfisqueerd door de universiteit en de Franse adel. De huidige stadspaleizen of hôtels, statige herenhuizen, dateren allemaal uit de eerste helft van de achttiende eeuw, toen de Marais uit de gratie was. Op een gebied van circa tweehonderd hectare vind je er wel honderdvijftig.

Het zevende arrondissement behoort tot 'les beaux quartiers'. Het is een gegoede buurt, waar de huren en koopprijzen behoorlijk hoog zijn. Een groot arrondissement, met lange straten en lanen, die tal van oude hôtels herbergen, vaak met grote tuinen. Hôtel komt van het Latijn; 'hospitum', herberg. In de 17e eeuw oorspronkelijk het huis van een adellijke heer. Later werd het de algemene aanduiding voor paleisachtige gebouwen met een privé of openbaar karakter.

Signeren onder het toeziend oog van onze ambassadeur Z.E. Mr. Ed Kronenburg en Marianna Stepanian van de afdeling cultuur & communicatie van de Nederlandse Ambassade

Ik parkeer mijn auto in de rue Saint Dominique. Het is bijna 16.00 uur en een voorjaarszonnetje verlicht de vanillekleurige gevels van de huizen. Ik ben op weg naar de rue de Grenelle 85, de ambtswoning van onze ambassadeur in Frankrijk, samen met collodium fotograaf Alex Timmermans. Daar worden we allerhartelijkst ontvangen door Mr. Ed Kronenburg die het eerste exemplaar van het fotoboek van Alex Timmermans, 'Storytelling', in ontvangst zal nemen. Parijs; de stad van de fotografie. In 1826 maakte Joseph Nicéphore Niépce de eerste foto op een plaat die was bedekt met een lichtgevoelige bitumen en het was Louis Jacques Mandé Daguerre die in 1837 het medium fotografie voor het eerst in Parijs presenteerde. Timmermans werkt nog met de zelfde technieken geïntroduceerd door Frederick Scott Archer in 1851. Onze ambassadeur was altijd al geïnteresseerd in oude technieken, vertelde hij mij in een persoonlijk interview dat ik met hem mocht hebben in januari 2016.

De ontvangst is in de ruimte die wij natuurlijk kennen van de Franse kaskraker Intouchables. De begane grond van de residentie beschikt over drie grote ontvangstzalen waaronder La Biblothèque, waar het sollicitatiegesprek plaatsvond  met Driss, Philippe en de prachtige roodharige secretaresse Magalie (Audrey Fleurot), met wie Driss schaamteloos aan het flirten is. Onze vraag was dan ook meteen of het boek gesigneerd mag worden achter het bureau van de sollicitatiescene. "Maar natuurlijk, ruim ik mijn bureau wel even leeg", was zijn laconieke antwoord.  Rondkijkend in deze prachtige indrukwekkend ruimte vol met schilderijen, uitgeleend door het Rijksmuseum, bedenk ik mij dat ik hier verschillende malen te gast ben geweest. De eerste keer in 2014.

Rue de Grenelle 85, de residentie van onze ambassadeur. 18.00 uur Koningsdag 2017

"U bent er volgende week ook bij, op het Koningsfeest bedoel ik?" De vraag van onze ambassadeur brengt mij meteen weer bij de les. "Maar natuurlijk, die kans laat ik niet aan mij voorbij gaan, en dit keer breng ik mijn echtgenote mee". "Ik ook!"
Dit antwoord van onze ambassadeur geeft de gemoedelijke sfeer van onze ontmoeting weer. Ik realiseer mij dat Koningsdag ook een afscheid betekent. In een bericht van 17 maart 2017 maakte het Ministerie van Buitenlandse zaken het volgende bekend. De Ministerraad, op voorstel van minister Koenders, heeft ingestemd met de ambassadeursbenoeming van Ed Kronenburg  als nieuwe ambassadeur in China. Ook het kabinet heeft daarmee ingestemd. Kronenburg vervangt Ron Keller, die vertrekt bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Z.E. Mr. Ed Kronenburg en zijn charmante echtgenote Liliane - Foto Nederlandse Ambassade

Keller (vrijgezel) raakte vorig jaar oktober in opspraak toen De Telegraaf schreef dat hij een geheime relatie had met een Chinese die op de ambassade werkte. Omdat dat hem als ambassadeur kwetsbaar maakte voor chantage, werd hij op non-actief gesteld en volgde er een onderzoek.

"In augustus vertrek ik naar Peking. Mijn opvolger wordt Pieter de Gooijer Permanent Vertegenwoordiger bij de Europese Gemeenschap en gevolmachtigd ambassadeur te Brussel". Ruim een uur nam onze ambassadeur de tijd voor ons, om zich vervolgens te verontschuldigen voor een volgende afspraak. Met een stevige handdruk en daaropvolgend  "à bientôt" brengt hij ons tot aan de poort.

Exact een week later ben ik weer op weg naar de rue de Grenelle. De rue de Grenelle, met zijn lengte van 2.250 meter doorkruist zowel het zevende als het zesde arrondissement. Het was de verbindingsweg tussen Parijs en het dorpje Grenelle en werd in de 16e eeuw voornamelijk gebruikt voor het vervoer van koeien, maar ook door justitie voor het overbrengen van veroordeelden op weg naar hun executie door middel van de galg of de guillotine, die opgesteld stonden op de place de la Concorde. De straat herbergt de mooiste stadspaleizen van Parijs, vaak verscholen achter immense poorten. Hier wonen ambassadeurs, hoge functionarissen uit het politieke en of economische leven, maar ook erfgenamen van de grote puissant rijke families, gebroederlijk naast elkaar. Ook hebben diverse ministeries hier hun plek gekozen.

Uw Parijs blogger op weg naar binnen - foto Nederlandse Ambassade

De prachtige ambtswoning van onze ambassadeur in Frankrijk is gevestigd in het voormalige Hôtel d'Avayray. In 1718 kreeg de architect Jean-Baptiste Le Roux van Claude Théophile de Bésiade, markies van Avaray, de opdracht een luxueuze residentie te bouwen, nabij het buurtschap 'près de la justice Saint-Germain'. De bouw nam ongeveer twee jaar in beslag. Directe nazaten van de familie Bésiade d’Avaray verkochten dit herenhuis in 1920 aan de Nederlandse regering en sinds die tijd is het Hôtel d’Avaray de officiële residentie van de ambassadeurs van het Koninkrijk der Nederlanden in Parijs.

Meer dan 700 gasten genoten van 'Les Saveurs des Pays Bas' en van het mooie weer

Meer dan zevenhonderd gasten, waaronder Jean-Marc Janaillac, sinds augustus 2016 bestuursvoorzitter van Air-France KLM. Hij volgde topman Alexandre de Juniac op, die Air-France verruilde voor een topfunctie als voorzitter van de internationale branche-organisatie voor luchtvaartmaatschappijen; de IATA. Saillant detail; volgens het Franse tabloid La Tribune is de keuze deels tot stand gekomen onder druk van het Élysée. De 63-jarige Janaillac is een goede bekende van de Franse president François Hollande. Zij studeerden samen aan de prestigieuze École Nationale d'Administration.

De 'Chefs' van 'Les Toques Blanches'

Dit keer was het thema 'Saveurs des Pays Bas. La culture gastronomique Néerlandaise'. De heerlijke smaken van Nederland; de cultuur van de Nederlandse gastronomie. Speciaal hiervoor waren uit Nederland aanwezig: Chef André van Doorn, van restaurant Kasteel Heemstede in Houten en chef Marco Poldervaart van restaurant 't Havenmantsje te Harlingen. Beiden zijn Patron - Cuisinier en 'membre du Conseil Bocuse d'Or Nederland'.
 "Ik hoop dat u zult genieten van Neerlands culinaire innovaties en dat u, aan het einde van de avond, het met mij eens bent, dat Nederland een goede weg heeft afgelegd sinds de 'aardappeleters' van Van Gogh". aldus onze ambassadeur in zijn speech voor vertegenwoordigers uit zowel het Nederlandse, als het Franse commerciële, economische en artistieke netwerk van de ambassade, collega diplomaten en diverse militaire attachés.

'Dutch Cuisine' - Marco Poldervaart restaurant Kasteel Heemstede, Houten

De Koningsdagreceptie werd wederom mogelijk gemaakt door de steun van zowel het Franse- als Nederlandse bedrijfsleven. Indrukwekkend was de erewacht verzorgd door een delegatie van het 44e Pantserinfanteriebataljon, Garderegiment Infanterie, Johan Willem Friso. De muziek waaronder de Marseillaise, het volkslied van Frankrijk en het Wilhelmus, werd verzorgd door het Fanfarekorps Nationale Reserve uit Amersfoort. Jean-Marc Janaillac eindigde zijn speech voor onze ambassadeur en zijn charmante echtgenote Liliane met een groot applaus als dank voor de verdiensten van onze scheidende ambassadeur in Frankrijk.

Een van zijn laatste speeches als Nederlands ambassadeur in Frankrijk; Ed Kronenburg en echtgenote Liliane

En met recht want deze uiterst sympathieke ambassadeur heeft een indrukwekkende staat van dienst: Onder andere Secretaris-generaal op het ministerie van Buitenlandse Zaken, Grootmeester van het Huis van Hare Majesteit de Koningin. Daarvoor Ambassadeur, Directeur Kabinet van de Secretaris-generaal van de NAVO te Brussel en Plv. Directeur-generaal Europese Samenwerking, Directeur West- en Midden-Europa voor het ministerie van Buitenlandse Zaken en daarvoor nog diverse functies bij de Europese Unie en de OESO. Sinds juni 2012 Ambassadeur in Frankrijk, Monaco en Andorra.

Ode aan een bijzonder mens door Dhr. Dirk-Jan Nieuwenhuis gevolmachtigd minister en plaatsvervangend chef de poste

Laat op de avond verlaat ik de residentie over de rode loper. Ik kijk nog een keer om, en bedenk dat juist hier in de film 'Intouchables',  'Driss' ,gespeeld door Omar Sy, met piepende banden de nodige hoeveelheid grind verplaatst met de Maserati van 'Philippe Pozzo di Borgo' gespeeld door Francois Cluzet. Un Grand Merci Excellentie.

Jean-Marc Janaillac, CEO Air-France KLM, eindigde zijn speech met een groot applaus als dank voor de verdiensten van onze scheidende ambassadeur in Frankrijk

De volgende dag breng ik vanzelfsprekend nog een bezoek aan het Atelier Néerlandais, waar ik zelf ook lid van ben. Ik kom daar al sinds de opening in 2014. Het Atelier was ook een initiatief van Ed Kronenburg, om zo een werk- en netwerkplek voor Nederlandse creatieve ondernemers in het hart van Parijs te creëren, onder het motto: Samenwerken, ondernemen, presenteren en ontmoeten. Als vanouds wordt ik weer ontvangen door Carolien van Tilburg en Joan Mols. Dit keer heb ik een ontmoeting met de Nederlandse kunstenaar Victor de Bie die gedurende zes weken het Atelier Néerlandais mocht gebruiken als schildersatelier om zo zelf kennis te maken met de Franse kunstwereld en omgekeerd de Fransen te laten kennismaken met Victor de Bie.

Kunstenaar Victor de Bie voelt zich thuis in zijn tijdelijk schildersatelier in het Atelier Néerlandais

Victor, geboren in 1976 komt zelf uit een kunstenaarsfamilie en heeft zijn opleiding genoten aan de Gerrit Rietveld Academie te Amsterdam. Opgeleid als modeontwerper wat ook weer terug te zien is in zijn vrije werk als kunstschilder. Tevens ontwerpt hij sieraden. In 2010 presenteerde de talentvolle kunstenaar, een met behulp van een digitale 3-D printer vervaardigde ring met drie verwisselbare hoofddeksels: een hoedje van papier, een kroon en Mickey Mouse-oren. Dit alles in opdracht van het World Fashion Centre. Sinds die tijd ontwerpt hij ook sierraden voor onder andere Jan Taminiau.

In het Atelier Néerlandais vond ook nog een boeksignering plaats van het boek 'Storytelling van de Nederlandse collodium fotograaf Alex Timmermans


TIP: Het Atelier Néerlandais aan de rue de Lille 121 is altijd gratis te bezoeken. Kijk op de website voor de wisselende tentoonstellingen en evenementen die er regelmatig plaatsvinden.