HEDENDAAGSE HIËROGLIEFEN IN PARIJS

Midden januari was ik weer even terug in Parijs, wat ik noem een mooi begin van het nieuwe jaar. Mijn vierdaags verblijf begon met een ontmoeting in het Atelier Néerlandais met de Nederlandse beeldhouwer Carla Rump, net als ik lid van het Atelier Néerlandais, een platform voor Nederlands ontwerp, de kunsten en het boek: voor culturele ondernemers. Het is onderdeel van de Nederlandse ambassade in Parijs, die het in 2014 heeft opgericht en financiert.

De Nederlandse beeldhouwer Carla Rump bij haar project hedendaagse hiërogliefen in Parijs

 

Carla Rump noem ik een van DE MAKERS waar ik in mijn blogs regelmatig over schrijf. 

DE MAKERS; zij zijn de creatieven, de mensen met ideeën, kunstenaars, dromers, en de durfals met  verbeelding, energie, ambitie en intuïtie om iets te creëren vanuit het niets. Ze brengen Parijs tot leven. Want wat zijn steden anders dan menselijke ecosystemen – netwerken – van mensen die gebouwen, monumenten, tuinen en straten tot leven brengen? Carla Rump is een van die Nederlandse stakeholders in het meest opwindende menselijke netwerk van Parijs. In Parijs maak ik kennis met haar en ontmoet haar als het ware backstage, om zo getuige te zijn van haar werkzame leven.

 

Kleine liefdesverhalen als hedendaagse hiërogliefen

Vorig jaar, in december, was het Joan Mols, van het Atelier Néerlandais die mij attendeerde  op een project van deze Nederlandse kunstenaar genaamd ‘Hedendaagse hiërogliefen’. In het tegenover gelegen Louvre museum zijn ze volop te zien: in steen of op potten gekerfde afbeeldingen van vogels, zittende of staande mensen, slangen, slakken, leeuwen, schalen, boogjes of staafjes. Het zijn de rebussen, tekens, symbolen van het oud Egyptische hiërogliefenschrift, een schrijftaal die ook een klanktaal is.

Op 14 september 1822 beleefde de Franse taalkundige Jean François Champollion zijn Eureka-moment toen hij na vijftien jaar onderzoek het abc van het hiërogliefenschrift ontcijferde. “Je tiens l’affaire!”, moet hij volgens de overlevering hebben uitgeroepen. “Ik ben eruit!” Direct daarop zakte de overwerkte geleerde in elkaar op de vloer van zijn werkkamer. Pas na dertien dagen kon hij zijn ontdekking wereldkundig maken in een redevoering voor de afdeling Inscripties en Letteren van de Koninklijke Academie in Parijs. Met zijn onderzoek werd de basis gelegd voor de egyptologie als wetenschap.

De Seinekade tussen Pont Neuf en de Pont du Carrousel

 

Het zelfde Eureka-moment overkwam Carla Rump en dit is haar verhaal:  “Het was in het najaar van 2022 dat ik met mijn broer langs de Seine fietste. Hij kreeg precies op de hoek bij de Pont Neuf een telefoontje van zijn dochter. Hij stopte en omdat het gesprek langer duurde dan verwacht stapte ik ook af van mijn fiets en keek wat rond. Drommen mensen liepen langs het water. Ik liet mijn oog vallen op de voeten van de mensen, de stenen van de kade waren niet meer zichtbaar door de drukte. Van daaruit naar de boomwortels, de stam en de vertakkingen van de bomen; zwarte populieren met witte basten. Ik ontdekte dat de stammen een mozaïek vormden van ingekerfde tekens als houtskooltekeningen. Ik maakte wat foto’s. De stukken boom die helemaal boven de kade uitkwamen, nog net waar mensenhanden bij konden, waren ook ingekerfd. Ik vond dat heel bijzonder”.

Stammen die een mozaïek vormen van ingekerfde tekens als houtskooltekeningen

 

“In het voorjaar ging ik weer terug, fotografeerde opnieuw en besloot er ‘iets’ mee te doen. Ik zag het als kleine verhalen die een groot verhaal gingen vertellen. Een stapeling van verlangens, verstopt in geheimtaal, immers, het meeste was redelijk onleesbaar geworden omdat de boom doorgroeit waardoor de tekens vervagen. Ik dacht op dat moment aan een levend woordenboek. In de tekens ontdekte ik bloemen, vliegtuigen, jaartallen, namen, maar vooral ook veel hartjes natuurlijk. Ik moest denken aan de geschiedenis, de plek, wie wij zijn als mens. Liefde is altijd verbindend en onze basis. In mijn hoofd had ik het rond: hedendaagse hiërogliefen in Parijs”.

 

“In de zomer besloot ik er nog even langs te rijden om de bomen in volle glorie te fotograferen. Echter, tot mijn grote schrik bleek de helft te zijn omgehakt!  

Op dat moment wist ik zeker dat als er nog meer bomen om zouden gaan en het hout de versnipperaar in gaat, ik kansloos zou zijn om een deel van het hout in handen te krijgen. Met de hulp van het Atelier Néerlandais heb ik contact gezocht met de Mairie van het 1^e arrondissement. Zij brachten mij in contact met de boomchirurg monsieur Poursin. Ik vertelde hem over mijn project  om deze bomen aan de Seine een tweede leven te geven door er een bronzen sculptuur van te maken. Ze te eren, de kleine liefdesverhalen in de boom te ontrafelen als een hedendaagse hiëroglief en voor eeuwig vastleggen voor de geschiedenis. Zoals 600 meter verder is gebeurd met de Naald van Cleopatra in het centrum van de Place de la Concorde, welke in 1833 in opdracht van koning Lodewijk Filips van Frankrijk werd geplaatst. Deze obelisk maakt melding van de god Atoem. De god Atoem was een Egyptische scheppingsgod en de voorvader van vele goden”.

 

Een hedendaagse hiëroglief voor eeuwig vastleggen voor de geschiedenis

“Uiteindelijk lukte het mij om samen met iemand van de gemeente ter plekke de situatie op te nemen. Op dat moment was de kade door een veel te hoge waterstand in de Seine ondergelopen en was het hele stuk afgezet. We zijn over hekken geklommen en met om ons heen zwemmende zwanen en uitzicht op de Eiffeltoren deed ik mijn verhaal.  Nu is het wachten op een telefoontje wanneer de aangetaste bomen omgaan en dan mag ik een stuk stam mee nemen.

In de tussentijd heb ik een crowd funding opgestart in samenwerking met Voordekunst om zo het gieten in brons te realiseren. Bronsgieterij Flassh uit Balk gaat het beeld gieten. Mocht je een donatie willen doen? Dat kan op deze website van Voordekunst”.

 

In gedachten loop ik die middag langs de Seine, genietend van een schraal zonnetje. Langs de kadewand kom ik nog wat liefdesslotjes tegen die in mei 2015 allemaal zijn verwijderd van de Pont des Arts. Wat er met de duizenden liefdesslotjes is gebeurd, blijft een raadsel. Carla zorgt er in ieder geval voor dat deze hedendaagse Parijse hiërogliefen niet in de vergetelheid geraken.

LEVEND ERFGOED; LES GRANDES ECURIES DU CHATEAU DE CHANTILLY

Zo’n 40 kilometer voor Parijs vind je een echt pareltje om te ontdekken. Een prachtig landgoed dat zich uitstrekt over 115 hectare en 23 gebouwen omvat, waaronder twee kastelen, met een totale binnen oppervlakte van 32.000 m² en grote stallen die worden beschouwd als de mooiste ter wereld. Er bevinden zich twee unieke museums op het terrein. Ik heb het over Chantilly. Beroemd vanwege haar room, haar kant, de paarden, maar vooral vanwege het uitermate sierlijke en sprookjesachtige Château de Chantilly. Omringd door een romantische kasteelgracht en midden in de bossen ligt een van de mooiste kastelen in de omgeving van Parijs.

 

Château de Chantilly

Het is bijna onvoorstelbaar dat dit renaissancistische kasteel slechts 125 jaar oud is. Het oorspronkelijke gebouw werd verwoest tijdens de Franse revolutie en herbouwd tussen 1875 en 1885 door Henri d’Orléans,  de hertog van d’Aumale. Het huisvest nu het Musée Condé met een van de mooiste kunstcollecties van Frankrijk, met werken van Botticelli, Raphael, Poussin, Watteau, Ingres en Piero di Cosimo. Omdat de hertog, de laatste prins van Chantilly, kinderloos bleef schonk de Duc het enorme domein en de kunstcollectie aan het Institut de France. De graaf verbond wel een voorwaarde aan zijn gift: De kolossale kunstverzameling, de grootste schilderijencollectie van Frankrijk na het Louvre, mocht nooit uitgeleend worden en de schilderijen moesten precies zo blijven hangen zoals hij had bedacht. Je krijgt zo een goede indruk hoe musea er eind 19e eeuw uitzagen. Dit museum wordt uitgebreid behandeld in mijn boek ‘Rondom Parijs’.

Les Grandes Ecuries du Château de Chantilly - Photo credits © Domaine de Chantilly

Het pareltje waar ik het in deze blog over wil hebben ligt op loopafstand van het kasteel en is een stukje Frans levend erfgoed: ; Les Grandes Ecuries du Château de Chantilly en het Musée Vivant du Cheval. Het gebouw is een architectonisch meesterwerk uit de 18^e eeuw, ontworpen voor Louis-Henri de Bourbon, de zevende prins van Condé. Volgens de legende dacht de prins dat hij zou reïncarneren als een paard en daarom wilde hij stallen die zijn rang waardig waren. Het gebouw, gebouwd tussen 1719 en 1735 door de architect Jean Aubert  is 186 meter lang en bestaat uit twee lange schepen voor de stallen rond een 28 meter hoge koepel. De stallen konden 240 paarden en maximaal 500 honden huisvesten, evenals al het personeel dat belast was met het onderhoud van de dieren en rijtuigen.

De ingang naar Les Grandes Écuries en het Musée Vivant de Cheval

De ingang van de koninklijke stallen van Versailles

 

In 1830 erfde Henri Eugène Philippe Emmanuel van Orléans, hertog van Aumale, de vijfde zoon van koning Lodewijk Filips I van Frankrijk en koningin Marie Amélie van Bourbon-Sicilië, het kasteel van zijn oom, de prins van Condé. Hij renoveerde de Grandes Écuries om er de paarden onder te brengen die hij tijdens zijn verblijf in Algerije had gekocht. Hij brak de stallen aan de oostelijke vleugel af om er een rijbak van te maken en liet in de westelijke vleugel stallen van 5 meter bij 5 meter installeren. Tegelijkertijd initieerde hij een renbaan waar de eerste races plaatsvonden in 1834 en in 1843 de ‘Prix de Diane’ werd gecreëerd.  Een van de belangrijkste paardenraces in Frankrijk voor driejarige volbloedmerries. De ‘Prix de Diane’ wordt jaarlijks gehouden in de maand juni in Chantilly over een afstand van 2.100 meter. De tribunes uit 1881 zijn de oudste van Frankrijk. De hippische geest van de Duc d’Aumale droeg bij aan de verfraaiing van de gebouwen. De hoge reliefs boven de deuren, de monumentale koepel en de rococo-stijl versieringen maken de stallen tot de mooiste ter wereld.

Het gebouw, gebouwd tussen 1719 en 1735 door de architect Jean Aubert  is 186 meter lang

Musée Vivant du Cheval

Het was paardrijmeester Yves Bienaimé, werkzaam in de stallen vanaf 1959, die het verval van het nog steeds indrukwekkende gebouw niet langer kon aanzien. Hij besloot dat hij alles in het werk zou stellen om een deel van de vroegere glorie van de stallen terug te brengen. Op 6 juni 1982, na vier jaar onderhandelen met het Institut de France over een concessie, openden Yves en Annabel Bienaimé het Musée Vivant du Cheval voor het publiek. In juni 2013 werd het museum hernieuwd heropend. Het museum wordt ‘levend’ genoemd omdat het 35 paarden van verschillende rassen herbergt. 

De eerste ruimte presenteert dan ook de mooiste stallen van Europa

Het museum wordt ‘levend’ genoemd omdat het 35 paarden van verschillende rassen herbergt

De kunstwerken die in 15 kamers worden getoond, behandelen verschillende thema's: de geschiedenis- en de domesticatie (wederzijdse afhankelijkheid tussen de mens en dier) van het paard, de verschillende rassen in de wereld en de evolutie van vormen van tuig door de eeuwen heen. Een kamer is gewijd aan door de mens uitgevonden gereedschappen: bitten, stijgbeugels, sporen... Een zeldzame verzameling gegraveerde vazen van Boheems glas uit het midden van de 19e eeuw roept de representatie van het paard in de decoratieve kunsten op. De geheimen van het zadelmaken worden onthuld in een fascinerende museografie die een eerbetoon is aan het vak van zadelmaker. Verder prachtige kostuums ontworpen door Monika Mucha en Michel Blancard. De vijftien tentoonstellingszalen dompelen ons onder in een artistieke en educatieve reis langs 200 werken uit de reserves van het Condé museum en stukken uitgeleend door particuliere verzamelaars.

 

De geheimen van het zadelmaken worden onthuld in een fascinerende museografie die een eerbetoon is aan het vak van zadelmaker

Onder de 28 meter hoge koepel van de Grandes Écuries worden elk jaar drie paardenshows georganiseerd, de eerste van april tot oktober, de tweede in juli/augustus en de derde tijdens de kerstvakantie, waarbij een speciaal kerstverhaal wordt opgevoerd. Het hele jaar door kunnen bezoekers bijna 150 dressuurpresentaties bijwonen. De koepel biedt plaats aan ruim 600 toeschouwers.

Onder de 28 meter hoge koepel van de Grandes Écuries worden elk jaar drie paardenshows georganiseerd

Het particuliere museum ontvangt jaarlijks ongeveer 200.000 bezoekers en ontvangt géén overheidssubsidie of financiering van het Institut de France. De huidige directeur van het museum is Sophie Bienaimé, dochter van de oprichter. Het kasteel en de stallen vormden het decor in de James Bond film, ‘A View to a Kill uit 1985, waar het Franse kasteel en de stallen eigendom waren van de slechterik Max Zorin, gespeeld door Christopher Walken.

Het monumentale gebouw met stallen voor 500 paarden is een van de mooiste, zo niet de mooiste van Europa

De Grandes Écuries en het Musée Vivant de Cheval is een droomplek voor alle liefhebbers van paarden, en behoort tot de meest bezochte hippische locaties ter wereld. Niet alleen indrukwekkend door de architectuur maar ook indrukwekkend door de immense afmetingen. De stal van de Pince de Condé is inderdaad de grootste van Europa, het landgoed van Chantilly is ongetwijfeld het neusje van de zalm.

Het Musée Vivant du Cheval en het Château de Chantilly zijn er trein te bereiken vanaf het Gare du  Nord of met de RER lijn D en met de auto vanaf de A1 , afslag Chantilly en de D 924A.

 

MÉTRO LE GRAND PARIS EN MOUVEMENT

Misschien ben  je er vaak langs gelopen om van het prachtige uitzicht te genieten op de Eiffeltoren. Het Palais de Chaillot; gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1937 op de plek waar eerder het Palais du Trocadéro stond. Het Palais de Chaillot herbergt het Musée de l'Homme, een etnologisch museum, het Musée national de la Marine, het Théatre national de Chaillot, een theater onder de esplanade en de Cité de l'architecture et du patrimoine inclusief het Musée des Monuments Français. 

Het Palais de Chaillot

Daar wordt tot en met 2 juni 2024 de geschiedenis van de metro, de mobiliteit en stedelijkheid onthuld in een gloednieuwe tentoonstelling getiteld ‘Métro! Le Grand Paris en mouvement’. Deze tentoonstelling neemt je mee door de geschiedenis van het ontstaan van de metro maar ook langs de stedelijke transformaties die de metro door de jaren heen met zich heeft meegebracht.  Niet alleen de sociale, ecologische en architecturale kwesties, maar ook andere fascinerende onderwerpen zoals de Franse techniek en de hedendaagse (metro)kunst, worden belicht.

Verleden en toekomst van de Parijs metro, 130 jaar geschiedenis in een tentoonstelling

 

Met meer dan 200 documenten, kaarten, foto’s, illustraties, schilderijen, manuscripten, maquettes en andere verzamelobjecten, neemt deze rijk geïllustreerde tentoonstelling ons mee terug in de tijd, naar het jaar 1900, de geboortedatum van de eerste metrolijn van Parijs: lijn 1, tussen Porte Maillot en Porte de Vincennes. Tijdens de tentoonstelling maak je een chronologische reis door de tijd waarin je meerdere technische aspecten gaat ontdekken, zoals het ontwerp van de metrosignatuur, de eerste passage van de metro onder de Seine en de complexe bouw van sommige metrostations waaronder Abbesses, Opéra en Danube.

 Tijdens de tentoonstelling maak je een chronologische reis door de tijd 

Het station Abbesses is genoemd naar het erboven gelegen pleintje. Het ligt 36 meter onder de grond en is daarmee het diepste metrostation van Parijs. Het station werd geopend op 30 januari 1913.

Opéra, waar zeven metrolijnen en twee RER-lijnen samenkomen, waarj gebruik wordt gemaakt van één gemeenschappelijke ondergrondse structuur onder het plein.

Maquette van het metrostation Opéra

Metrostation Danube werd gebouwd op een onstabiel terrein gelegen in een voormalige mijn waar gips werd gewonnen voor de export naar de Verenigde Staten. Het station bevindt zich ondergronds op meer dan 30 meter en wordt ondersteund door 220 steunkolommen, elk met een diameter van 2,5 meter. Deze funderingen waren nodig vanwege de inconsistentie van de ondergrond. Het station werd geopend op 18 januari 1911.

 

De typische Metropolitain typografie is ontworpen door de Fransman Georges Auriol

In een andere ruimte wordt een nieuwe stap voorwaarts gemaakt in de geschiedenis van de Parijse metro met de komst van de stijl van Hector Guimard, de meester van de art nouveau. Guimard ontwierp vreemde ijzeren ingangen, met beschuttende glazen luifels die op libellenvleugels leken en groen geverfde gietijzeren staanders met organisch gevormde lampen als bloemknoppen op slanke metalen stengels. De uit steen en smeedijzer opgebouwde zwierige werken waren gedeeltelijk geïnspireerd door de Japanse kunst en door de plantenwereld. Het hekwerk bestond uit vijf verwisselbare ijzeren standaardelementen, die in naturalistische vormen waren gegoten. Zij vormen tevens de omlijsting voor geëmailleerd glas en staal. De ingangen doken in vier jaar tijd overal op in de straten van Parijs en bezorgden Guimard zowat eeuwige roem. Deze metalen constructies waren zo karakteristiek voor de ranke en verfijnde eigenschappen van de art nouveau, dat de stroming algemeen werd aangeduid als de 'metrostijl'.

De stijl van Hector Guimard, de meester van de art nouveau

Vervolgens de kwestie van de vergroting van het netwerk buiten de periphérique. Al in 1928 werd er gepraat over de uitbreiding van de metro naar de buitenwijken maar dat werd pas een feit in 1934, terwijl het ‘Réseau Express Régional (RER) pas een feit werd in 1965. Wat weinigen weten is dat Nicolas Sarkozy op 26 juni 2007 de basis legde voor het grootste infrastructuur project van Europa, de lancering van ‘Grand Paris’.  Het project ‘Grand Paris’ heeft tot doel het stadsgebied van Parijs om te vormen tot een stad van de 21e eeuw en zijn positie onder concurrerende internationale megasteden te bevestigen. Het project heeft ook tot doel het leven van de bewoners te verbeteren en de ongelijkheid tussen de voorsteden weg te werken bij het bouwen van één grote duurzame metropool.

Grand Paris Express het meest ambitieuze plan sinds Haussmann Parijs in de 19e eeuw veranderde

 

Sarkozy  gaf tien teams van architecten en stedenbouwkundigen de opdracht om een voorbeeldig ‘Grand Paris’ voor te stellen: een duurzame en gedurfde hoofdstad. Het project werd geprezen als het meest ambitieuze sinds Haussmann Parijs in de 19e eeuw veranderde. De teams kregen de opdracht om zich de Europese metropool in 2030 voor te stellen: een groen stedelijk centrum dat ruimte zou bieden aan groei buiten de 2,4 miljoen inwoners van het intra-muros Parijs en hen een aantrekkelijke stedelijke omgeving te bieden. De doelstellingen van het ‘Grand Paris’ omvatten 9 kernideeën: 

Parijs beter uitgerust maken om zijn status als wereldstad te verdedigen via de uitvoering van grote, iconische projecten

Een grote kennisstad, waarvoor de economische ontwikkeling zich zal richten op de oprichting of versterking van grote centra voor concurrentievermogen

 

Een totale heroverweging van het wegvervoer en een sterk verbeterd openbaar vervoersaanbod; de ‘Grand Paris Express’

Het creëren of versterken van stedelijke centra

Betere integratie tussen alle voorsteden 

Behoud van de groene gordel 

Versterking van de Seine en zijn zijrivieren als verbindingsdraden van de stad 

Aangepast bestuur om een meer harmonieuze en samenhangende ontwikkeling mogelijk te maken 

Tegen 2050 moet Parijs CO2-neutraal zijn, volledig aangedreven door hernieuwbare energie

Nog tijdens de regeerperiode van Nicolas Sarkozy wordt op 20 mei 2010 de wet goedgekeurd die het project ‘Grand Paris’ mogelijk moet maken. In 2013 bevestigt de nieuwe regering van François Hollande dat het project zal worden voortgezet en keurt de vrijgave van 5,3 miljard aan fondsen goed voor de aanleg van 200 kilometer aan vol automatische metrolijnen. De start van de ‘Grand Paris Express’ is hiermede een feit.

 

Met een diameter van ongeveer acht meter heeft de Dorine-tunnelboormachine twee lijnen uitgegraven

Voordat je een beeld krijgt van dit enorme project en hoe de metro van morgen er uit zal zien zie je eerst een model van een tunnelboormachine van de Grand Paris Express. Je nieuwsgierigheid zal al eerder zijn opgewekt door een enorm snijwiel van een tunnelboormachine (TBM), die staat opgesteld voor het Palais de Chaillot. In dit geval heet de TBM die sinds 5 november 2023 op het Trocadéro staat opgesteld ‘Dorine’. In overeenstemming met de traditie draagt een tunnelboormachine altijd een vrouwelijke naam als verwijzing naar Sinte Barbara, beschermheilige van verschillende gevaarlijke beroepen waaronder die van tunnelbouwers en mijnwerkers.

Detail van een van de tunnelboormachines

Met een diameter van ongeveer acht meter heeft de Dorine-tunnelboormachine twee lijnen uitgegraven. In totaal heeft Dorine bijna drie kilometer tunnel gegraven die de lijnen 16 en 17 verbinden van La Courneuve naar Le Bourget. Het duurde ruim anderhalf jaar om de uitgraving van de bijna drie kilometer ondergrondse gangen te voltooien.  De getoonde maquette van de TBM laat zien dat het zich niet alleen beperkt tot het boren van de tunnels, maar verzorgt ook het afvoeren van de grond, het aanvoeren van de specie en het aanbrengen van de tunnelbekleding. Dorine is vernoemd naar Dorine Bourneton, ’s werelds eerste kunstvlieger met een dwarslaesie. Als enige overlevende van een vliegtuigongeluk op 16-jarige leeftijd werd ze later in 2015 's werelds eerste vrouwelijke piloot met een handicap.

In de laatste zaal krijg je pas echt een idee wat de aanleg van de Grand Paris Express betekent

Eerst een aantal cijfers: 

·      4 Nieuwe metrolijnen (lijn 15, 16, 17 & 18) plus 2 verlengingen van bestaande lijnen (lijn 11 & 14) 

·     200 km Nieuwe spoorlijnen, hierdoor zou de huidige metro (214 km), die voornamelijk de 20 arrondissementen binnen de Parijse ringweg bedient, in omvang bijna verdubbelen 

·        68 Gloednieuwe onderling verbonden stations 

·       15 Jaren van constructie, 2016 tot 2030 

·        2 Miljoen passagiers per dag, tegen 2035 ongeveer 3 miljoen 

·        Elke 2 à 3 minuten een trein 

·        Volledig automatisch metrosysteem 

·        90% Van de lijnen wordt ondergronds aangelegd 

·        Totale kosten worden geraamd op 35,6 miljard euro

Artist Impression Gare Issy RER - Photo crédits: Société du Grand Paris - Brunet Saunier

Artist impression Ligne 17 Grand Paris Express - Photo crédits: Benthem Crouwel Architecten

Artist Impression Gare Vitry Centre - Photo crédits: Société du Grand Paris King Kong

 

De 4 nieuwe lijnen omcirkelen de hoofdstad en bieden verbindingen met de 3 luchthavens (Roissy Charles-de-Gaulle, Le Bourget en Orly), zakenwijken en de onderzoeksclusters van Parijs. Het zal 165.000 bedrijven bedienen en dagelijks 2 miljoen pendelaars vervoeren. De nieuwe Grand Paris Express zal reistijden aanzienlijk verkorten. Voorbeeld: het duurt slechts 34 minuten - in plaats van 53 minuten - voor een bedrijfsdirecteur om van de luchthaven Roissy Charles-de-Gaulle naar La Défense te komen. Het duurt slechts 15 minuten in plaats van 1 uur en 6 minuten voor een onderzoeker om van de luchthaven Orly naar de Université Paris-Saclay - Campus Vallée te komen. Pendelaars kunnen zich eenvoudig in île de France van het ene punt naar het andere begeven, zonder via het centrum van Parijs te hoeven reizen. De ‘Régie Autonome des Transports Parisiens’ (RATP), het staatsbedrijf voor openbaar vervoer in Parijs, zal de lijnen exploiteren. Tot slot vertegenwoordigt dit project een goed alternatief voor de auto en is dus een manier om luchtvervuiling en files te verminderen. Naar verwachting zullen 150.000 auto’s van de wegen rondom Parijs verdwijnen.

Artist impression Gare Pont de Sèvres - Photo crédits: Société du Grand Paris - Agence Duthilleul Arep

Artist impression Gare Saint-Denis Pleyel - Photo crédits: Société du Grand Paris - Kengo Kuma & Associates

 

Speerpunt van dit project is dat de functie van stations van meet af aan zijn herzien, waardoor plaatsen en ruimtes ontstaan waar mensen meer doen dan alleen doorlopen om in de trein te stappen. Het is de bedoeling dat dit nieuwe model, lokale stations nieuwe functies geeft, die dienen als woon-werkverkeer, winkelen, wonen en werken. Samengevat: de nieuwe generatie stations wordt gastvrij, architectonisch herkenbaar, toegankelijk, veilig, intermodaal, digitaal, levendig ... en natuurlijk praktisch! Met een gemiddelde stations afstand van ongeveer 3 km - vergeleken met minder dan 500 meter voor de stedelijke Parijse metro - en treinen die tot 110 km / u rijden, zullen rijsnelheden tussen 55 en 65 km / u worden bereikt, meer dan twee keer de snelheid van de metrolijnen in de binnenstad van Parijs. De volautomatische treinen met een lengte van 120 meter bestaande uit acht wagons van 15 meter lang, worden geleverd door Alstom. Als alles volgens plan verloopt, wordt lijn 14 vlak voor de start van de Olympische Zomerspelen 2024 in Parijs naar het noorden en zuiden verlengd. Daarna volgt de geleidelijke opening van de andere lijnen tot 2030 of 2031, afhankelijk van vertragingen bij de bouw.

Artist Impression Ligne 18 Gare de Orsay-Gif - Photo crédits: Grand Paris Express - Benthem Crouwel Architecten

 

Artist Impression Ligne 18 Gare CEA Saint Aubin - Photo crédits: Grand Paris Express - Benthem Crouwel Architecten

Er zijn ook Nederlandse bedrijven bij betrokken zoals Arcadis voor de uitvoering van de oostelijke lijn 15 en BAM als onderdeel van het consortium Avenir. Zij zijn betrokken bij het noordelijke deel van lijn 17. Het Nederlandse architectenbureau Benthem Crouwel Architecten bouwt maar liefst vier stations als onderdeel van lijn 17 en 18, die ook te zien zijn op de nieuwe tentoonstelling.

Sfeer impressies nieuwe signatuur

 

De metro van Parijs is al jaren een van de iconen van de Lichtstad. Deze uitzonderlijke tentoonstelling in het Cité de l’Architecture et du Patrimone de Paris belooft de bezoekers onder te dompelen in een meeslepende en boeiende ervaring waar je gaat ontdekken hoe de metro de Parijse metropool heeft vormgegeven en gaat vormgeven, door technische innovaties en visionaire projecten. Je zult verbaasd staan hoe dit ambitieuze project de mobiliteit, architectuur en de identiteit van de stad zal transformeren. Het publiek zal de nieuwe stations kunnen ontdekken die gezamenlijk door architecten en kunstenaars zijn gecreëerd. Er worden ook kunstwerken onthuld die zullen verschijnen op de perrons van elk van de 68 stations.

 

Métro ! Le Grand Paris en Mouvement, nog te zien tot en met zondag 2 juni 2024

Cité de l’Architecture et du Patrimoine, 1 place du Trocadéro et du 11 novembre.

16^e arrondissement, metrostation Trocadéro, lijn 9.

Toegang € 9 - La Cité is elke dag geopend van 11.00 tot 19.00 uur (behalve dinsdag) donderdagavond laat tot 21.00 uur.