Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

donderdag 22 september 2016

HET BESTE FRANSE RESTAURANT VAN NEDERLAND 2016

Op de redactie van de glossy 'Leven in Frankrijk' noemen ze haar Mrs. Blue Sky en toevallig heeft ze ook nog prachtig lichtblauwe ogen. U vraagt zich natuurlijk af over wie ik het heb? Over 'Leven in Frankrijks' hoofdredacteur Mariëtte van de Sande. De glossy is herkenbaar aan de foto's met prachtige blauwe luchten; de eis van het paleis, zou je kunnen zeggen. Wekelijks publiceert het magazine mijn Parijsblog op hun website en onze gezamenlijke band met de Franse hoofdstad was de reden dat ik was uitgenodigd bij de verkiezing van het beste Franse restaurant in Nederland.

Een warm welkom uitgesproken door Mariëtte van de Sande, Hoofdredacteur Leven in Frankrijk - foto: Alexander Sporre

Locatie; het chique Hilton Hotel in Amsterdam-Zuid aan de Apollolaan. En… volgens de wet van Mariëtte: Blue Sky. Amsterdam was die avond, op maandag 12 september zonovergoten en ik werd persoonlijk ontvangen door de hoofdredacteur en marketing manager Daniëlle Wiersema in de tuin aan het water van het Noorder Amstelkanaal. Als je om je heen kijkt ben je duidelijk in het domein van de Italiaanse Roberto Payer General Manager van het Amsterdam Hilton en het Walldorf Astoria hotel eveneens in Amsterdam. Die avond is hij aanwezig als een van de juryleden.

Het was alweer de zesde keer dat onder grote belangstelling van restaurateurs, pers en genodigden twee bijzondere restaurant-awards werden uitgereikt, eigenlijk vier stuks. De juryprijs en publieksprijs voor het beste Franse en het beste Italiaanse restaurant in Nederland. Dit weer op initiatief van het Italië Magazine, van dezelfde uitgever. Roberto Payer haalde in zijn speech aan dat de Franse keuken nog altijd geldt als de meest prominente, maar dat de opmars van de echte Italiaanse keuken blijft voortduren. Een nek aan nek race zoals bleek uit de speeches van de Italiaanse ambassadeur Andrea Perugini en de Franse ambassadeur Phillipe Lalliot, beiden sinds kort pas werkzaam in Nederland.

Restaurant Da Braccini uit Den Haag werd verkozen tot Italië Magazine Restaurant van het Jaar 2016 waarop  Andrea Perugini, Buitengewoon en Gevolmachtigd Ambassadeur van Italië de juryprijs overhandigde aan Monica Braccini. Voorzitter Roberto Payer sprak namens de jury: "De avond in Da Braccini voelde als een warm bad. Monica Braccini is een professional met de magic touch van de Italiaanse mamma. Alles klopt hier gewoon". De winnaar kreeg ook een masterclass van het gerenommeerde IFSE in Turijn aangeboden. De publieksprijs ging naar het Italiaanse restaurant Jammo Já in Beesd.

De nieuwe Franse Ambassadeur voor Nederland Z.E. Dhr. Phillipe Lalliot - foto: Alexander Sporre

Het woord was vervolgens aan de Franse Ambassadeur, die begon met een staaltje Franse superioriteit door fijntjes te verwijzen naar de voetbalprestaties van de recente vriendschappelijke interland tussen Italië en Frankrijk 1-3. Met de lachers op zijn hand volgde de prijsuitreiking  voor het Fijnste Franse Restaurant van Nederland 2016 en deze ging naar Brasserie Bardot in Breda. Volgens het juryrapport een Bourgondische zaak, levendig en drukbezocht. Er wordt fantastisch gekookt: traditioneel, met een rijke twist en veel liefde voor de gerechten. Blij verrast waren we door het overheerlijke pasteitje met perfecte kipragout’, aldus het oordeel van de jury. De publieksprijs ging naar Brasserie FLO in Maastricht, waarvoor lezers van Leven in Frankrijk met overweldigende meerderheid kozen. Beiden kregen een plaquette uitgereikt.

De equipe van Brasserie Bardot, Het Fijnste Franse Restaurant van Nederland 2016 met daarachter de ambassadeur van Frankrijk Philippe Lalliot - Foto: Alexander Sporre


De twee professionele jury’s hadden een keuze uit een shortlist van tien genomineerde restaurants en namen er kritisch de proef op de som. De jury voor het Italië Magazine Restaurant van het Jaar bestond uit juryvoorzitter Roberto Payer, voorzitter van de Italiaanse Kamer van Koophandel en de Ospitalità Italiana; Pieter J. Bogaers, culinair journalist, epicurist en beheerder van de niet-commerciële website BijzondereRestaurants.nl; kookschooleigenaar en kookboekenschrijfster Nicoletta Tavella en Paul van Eijndhoven, hoofdredacteur van Italië Magazine.

Trotse winnaars van de publieksprijs; Brasserie Flo Maastricht met Mariëtte van de Sande, Hoofdredacteur Leven in Frankrijk - foto: Alexander Sporre

De jury van de prijs voor het Fijnste Franse Restaurant van Nederland bestond uit juryvoorzitter Tom Kellerhuis, (culinair) journalist met een koksbuis; Alain Caron, cuisinier van Franse origine, tv-kok en auteur van culinaire boeken; Jo Simons en Mariëtte van de Sande, voormalig en huidig hoofdredacteur van Leven in Frankrijk.

Cuisinier en jurylid Alain Caron in gesprek met de Italiaanse Ambassadeur Z.E. Dhr. Andrea Perugini - foto: Alexander Sporre

Het werd nog laat die avond en de gasten werden verwend met allerlei lekkernijen uit de Franse en Italiaanse keuken, dit alles weer met zorg bereid door de keuken van het Hilton hotel.  Complimenten voor de chef en zijn staf. Bij het verlaten van het evenement schiet mij ineens de deun door mijn hoofd van Mr. Blue Sky  van het Electric Light Orchestra. Na vanavond Mrs. Blue Sky

Sun is shinin' in the sky,
There ain't a cloud in sight
It's stopped rainin'
Everybody's in a play
And don't you know
It's a beautiful new day.

Runnin' down the avenue,(Pant, Pant, Pant)
See how the sun shines brightly
In the city on the streets
Where once was pity,
Mrs. Blue Sky is living here today.

Uw Parijsblogger en echtgenote in gesprek met Daniëlle Wiersema; Marketing Manager Leven in Frankrijk - foto: Alexander Sporre

Nederland is weer vier traditionele restaurants rijker, proficiat.
Brasserie Bardot, Van Coothplein 10, 4811 NE Breda
Brasserie Flo Maastricht, Stationsstraat 28, 6221 BR Maastricht
Ristorante da Braccini, Regentesselaan 24-A, 2562 CS Den Haag

Jammo Já - Piccolo Ristorante Napoletana, Voorstraat 60a, 4153 AM Beesd

donderdag 15 september 2016

VERSAILLES; EEN ONTMOETING MET DE FRANSE MONARCHIE

Deel 2 van mijn blog Paris - Montfort - l'Amaury speelt zich af in de in de 17e eeuw aangelegde stad, ten zuidwesten van Parijs. Hier liggen de rijkste banlieus van Frankrijk. Geen vervallen flats, brandende autowrakken, maar lommerrijke villa's, buitenverblijven, kastelen, parken en bossen. Ik ben op weg naar het Palais de Versailles voor een unieke ontmoeting met de Franse Monarchie. Hier klopte tussen 1682 en 1789 het politieke hart van Frankrijk, hèt symbool voor klassieke perfectie. Onder Lodewijk XIII (1601-1643), hij kocht het stuk grond in 1624, was het nog maar een bescheiden jachtslot, maar Lodewijk XIV (1638-1715), de Zonnekoning, breidde het uit tot het complex zoals we dat nu kennen. De koning nam kunstenaars, architecten en tuinmeesters van het Château de Vaux-le-Vicomte in dienst om een nog feodaler kasteel te laten ontwerpen. Het begon tegenover het paleis met de aanleg van de Koninklijke Stallen (1681-1682) Even later werd het jachtslot uitgebreid met grote vleugels. Later kwamen daar nog het elegante Grand Trianon (1687) en het Petit Trianon bij (1768)

Alsof je persoonlijk wordt begroet door de Zonnekoning - Place d'Armes Versailles

Grote namen liggen ten grondslag aan een van de mooiste paleizen van Frankrijk, De architecten Louis le Vaux en Jules Hardoin-Mansart. Charles le Brun, de aanvoerder van de kunstschilders, beeldhouwers, graveurs en behangers. Over de tuinen heerste André Le Nôtre. Dagelijks liepen hier naar schatting twintig tot dertigduizend mensen rond; hovelingen in draagstoelen, edellieden, ambtenaren, lakeien, musici en ambachtslieden krioelden hier door een doolhof van gangen. Net zoveel als het aantal toeristen nu. Van de totale oppervlakte van 67.121 m² is amper 15.970 m² toegankelijk voor het publiek. Het 680 meter lange paleis omvat 700 vertrekken, 67 trappen, 352 schoorstenen, 2153 ramen, 11 ha aan daken en ontelbare kunstvoorwerpen en schilderijen. Tuiniers planten jaarlijks 150.000 bloemen en de orangerie bevat 1080 zeldzame bomen waaronder sinaasappelbomen, granaatbomen, mirten (myrtus communis) en oleanders.

Palais de Versailles - Cour de Marbre

Van 1715, na het overlijden van de Zonnekoning,  tot 1722 stond het paleis zowat leeg. In 1722 keerde Lodewijk XV als twaalfjarige terug naar Versailles. Aan hem danken we de uniformiteit van de buitengevels, en het Bassin de Neptune (1741). Na zijn dood in 1744 volgt de regeerperiode van Lodewijk XVI, een man met eenvoudige smaak die de voorkeur gaf om te leven in het Petit Trianon, samen met zijn Marie-Antoinette. Op 6 oktober 1789 trok de familie onder druk van het oproer naar Parijs. Er zouden vanaf toen nooit meer koningen in het kasteel wonen.
TIP: Bekijk de drie korte filmpjes over het ontstaan van Versailles in 3D gemaakt door Google. Een Must-See

Deze blog vormt een eerbetoon aan alle anonieme ambachtslieden

Het huidige paleis van Versailles overweldigt je met pracht en praal, overdadig met bladgoud vergulde beeldhouwwerken, de mooiste marmersoorten, het fijnste houtsnijwerk, elegante wandtapijten, bas-reliëf motieven, spiegels, heel veel spiegels, kristallen kroonluchters, ingelegde vloeren, witte en goudkleurige lambriseringen, de mooiste prints, contrasten, koperen scharnieren en deurkrukken. Deze blog vormt een eerbetoon aan alle anonieme ambachtslieden die dit paleis hebben gebouwd, gekoesterd, gerestaureerd en nog dagelijks bijdragen aan het behoud van dit unieke Franse erfgoed. Het Château staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en is met 10 miljoen toeristen de grootste trekpleister van Frankrijk. Op de drukste dagen verdringen zich hier zo'n 18.000 bezoekers per dag. Ik neem u dan ook mee naar de mooiste verstilde plekjes, want als blogger en u als lezer van mijn blog heb je zo je privileges.

 Op de drukste dagen verdringen zich hier zo'n 18.000 bezoekers per dag

Versailles is allang niet meer een attractie waar alleen cameratoeristen hun hart op kunnen halen. Het biedt ook een vrijplaats voor internationaal geprezen kunstenaars. Sinds 2008 organiseert het 'Palais de Versailles' jaarlijks in de zomer een expositie gewijd aan een Franse of buitenlandse kunstenaar. De aftrap werd gegeven in 2008 door de Amerikaanse kunstenaar Jeff Koons, Xavier Veilhan volgde in 2009, Takashi Murakami in 2010, Bernar Vernet in 2011, Joana Vasconcelos in 2012, Giuseppe Penone in 2013, Lee Ufan in 2014 en Anish Kappor in 2015. Dit jaar is het de beurt aan de Deense kunstenaar Olafur Eliasson om het 17e eeuwse paleis en haar omliggende tuinen te vullen met een serie zinsbegoochelende kunstwerken.

Chapelle Royal

Dagenlang heeft hij rondgedwaald in het paleis, zelfs 's nachts in zijn eentje. "De paleizen en tuinen zijn zo overrompelend. Het is een poging van de Koning om te laten zien dat hij groter is dan God. Daar moet je dan als kunstenaar je plaats zien te vinden"; aldus de kunstenaar.
Olafur Eliasson (1967) werkt met een breed scala aan media, zoals installaties, schilderijen, sculpturen, foto's en films. Zijn werk beweegt zich op het grensvlak van natuur-verschijnselen en techniek, gericht op het bewustmaken van de toeschouwer op zijn of haar manier van waarnemen. Hij onderzoekt perceptie, beweging, lichamelijke ervaring en bewustzijn. Zijn werken waren eerder te zien in solotentoonstellingen in het MOMA te New York, het Long Museum in Shanghai, de Biënnale van Venetië, Tate Modern in London en nog onlangs in het Museum Boymans van Beuningen te Rotterdam.

De Koninklijke loge van de Chapelle Royal

Eliasson maakte in totaal drie installaties voor in de tuinen en zes kunstwerken voor in het paleis waarin spiegels en water een belangrijke rol spelen. Deze werken vormen een mooi contrast met het barokke interieur. Een van de mooiste stukken is te zien in de Galerie des Glaces of La Grande Galerie, in 1686 voltooid door Mansart. Deze spiegelgalerij is van een adembenemende schoonheid. 73 meter lang, 10,5 meter breed en 12,3 meter hoog en wordt verlicht door 17 boogvensters met 17 overeenkomstige spiegelende panelen op de tegenovergestelde muur. Deze spiegels, gemaakt door "Manufacture du Faubourg Saint-Antoine", waren in de 17e eeuw een wonder omwille van hun afmetingen (een kleine spiegel kostte in die tijd een vermogen) en omdat mensen zich voor de eerste keer volledig in een spiegel zagen. De spiegels waren de grootste die men in die tijd kon maken. Aan weerszijden 24 gebeeldhouwde luchters en aan het plafond 20 kristallen kroonluchters. In 2011 vormde deze galerij het decor voor de tv-commercial van J'adore Dior met in de hoofdrol de altijd sublieme Charlize Theron.

"The past can be beautiful, a memory, a dream, but it’s no place to live. And now it’s the time, the only way out, is up. It’s not heaven. It’s a new world. The future is gold. J'adore Dior"

Een adembenemend decor; de Galerie des Glaces of La Grande Galerie

Sinds die tijd is het Huis Dior een van de grootste mecenas van het paleis.
Aan het einde van de spiegelzaal is 'Your sense of Unity' (2016) te zien, een serie ronde spiegels en led's die oneindig worden weerkaatst door de 17 bestaande spiegels in de zaal.

Jammer genoeg lopen de stromen toeristen soms achteloos aan de spiegelende werken van Eliasson voorbij. Zoals bij 'Deep Mirror Yellow and Deep Mirror Black' uit 2016 in de Salon de l’Œil de Bœuf, waar hij een spiegelkoker heeft gemaakt. Soms zie je dat een enkeling zijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen. Als beloning zien ze aan het eind van de koker hun eigen spiegelbeeld waardoor je je meer in het paleis aanwezig voelt dan ooit.

'Your Sense of Unity' door Olafur Eliasson - Photo Anders Sune Berg

Zo ook 'The curious Museum' in de Salon d'Hercule'. Een grote spiegelwand, geplaatst voor de ramen van de galerij, waardoor de bezoekers geconfronteerd worden met zichzelf en zo hun relatie tot de directe omgeving beklemtoond wordt. En last but not least 'Solar Compression' in de Salle des Gardes du Roi.
Het laatste kunstwerk waar de bezoekers binnen mee te maken krijgen is misschien wel het kleinste werk: 'The Gaze of Versailles' (Galerie basse - tuinzijde). Twee gouden ballen met daarin een fish-eye-lens waardoor je een grootse versie ziet van de prachtige tuinen die het paleis omgeven. Een weergave van de ambitieuze blik van Lodewijk de XIV.

'Deep Mirror Yellow and Deep Mirror Black' door  Olafur Eliasson - Photo Anders Sune Berg

In de tuinen speelt Eliasson met de drie verschijningsvormen van water; in vloeibare, verdampte en vaste vorm. We komen de tuin binnen ter hoogte van de 'Parterre du Midi' en de tuinen van de Orangerie ontworpen in 1884 door Jules Hardouin-Mansart. Dit deel van de tuin werd gerestaureerd in 2001 en de hagen en buksen vormen hetzelfde patroon als in de tijd van Lodewijk XIV. Misschien is het toeva,l maar door de honderden luidsprekers verspreid over het domein klinkt op dat moment Music for the Royal Fireworks, een van de bekendste werken van Händel, ooit geschreven op verzoek van de van koning George II van Groot-Brittannië. De oorspronkelijke partituur was voor 9 trompetten, 9 hoorns, 24 hobo's, 12 fagotten, 1 contrafagot, 1 serpent, 6 pauken en 2 kleine trommen. Later heeft Händel strijkers toegevoegd om het werk beter geschikt te maken voor uitvoeringen in de concertzaal. Onwillekeurig gaat mijn pas over van lopen naar schrijden.

De parterre du Midi en de tuinen van de Orangerie

We begeven ons naar het midden van de tuin waar op de achtergrond van het Grand Canal Eliasson's meest spectaculaire en meest in het oog springende kunstwerk 'Waterfalls' te vinden is. Vanaf het bordes is het een streepje aan de horizon. Loop je echter door de tuinen naar de waterval toe, dan ga je je als mens steeds nietiger voelen. Op historische tekeningen van de tuinontwerper André Le Nôtre stond al een enorme waterval getekend. Maar het technologisch vermogen was er in de zeventiende eeuw nog niet. Eliasson wist dat hij dit kon. Eerder plaatste hij in New York aan de Hudson vier watervallen van twintig meter hoog. Met veertig meter hoogte is deze waterval twee keer zo hoog als die in New York. Het kunstwerk wordt gedragen door een stalen toren met pijpen waardoor het water uit het bassin omhoog wordt gepompt om vervolgens met veel geraas weer naar beneden te storten. De droom van Le Nôtre is zo alsnog in 2016 gerealiseerd. Spijtig genoeg wordt de installatie maar op bepaalde tijdstippen opgestart, zuinige omgang met energie is nu eenmaal ook belangrijk

Tussen het bordes en de kop van het Grand Canal passeert u aan de rechterzijde het 'Bosquet de la Colonade' gebouwd in 1685. 32 meter in doorsnede omgeven door 32 Ionische zuilen van afwisselend wit en roze marmer met elkaar verbonden door arcades. In het midden een groot bassin omgeven door 26 waterbekkens onder de arcades. Hier het meest vreemde kunstwerk van Eliasson; 'Glacial Rock Flour Garden' waarvan ik eerlijk moet bekennen te maken dacht te hebben met een waterbassin dat dringend aan restauratie toe was. Maar niets was minder waar. De kunstenaar heeft hier de vloer vervangen door een 'tapijt' van blauw gletsjerachtig rotsgruis afkomstig van een gletsjer in Groenland. De warmte in Frankrijk en de erosie deden de rest. Deze installatie, die opgeworpen werd rond het beeld van Pluto die Persephone ontvoert, toont de ecologische betrokkenheid van de kunstenaar.

Bosquet de la Colonade

Door tijdgebrek miste ik het derde kunstwerk in de tuin; 'Fog Assembly' in de Bosquet de l’Étoile, schuin links van het bordes. Een werk waarin een muur van mist wordt opgetrokken. Spijtig want bij die warme temperaturen van die dag zou de koele mist een welkome verkwikking zijn geweest. De cirkelvormige sluier van mist roept in de woorden van de kunstenaar een gevoel van vergankelijkheid en transformatie op.

De kunst van Olafur Eliasson in Versailles is te zien tot 30 oktober 2016. 

Spiegeling in de Galerie des Glaces

Praktische informatie:
Open van dinsdag tot zondag 
08:00 - 18u 
Place d'Armes - 78000 Versailles
M ° Château Versailles Rive Gauche (RER C)

Tips:
1: Bezoek eerst op je gemak de tuinen en ga pas rond 16.00 uur naar het kasteel, dan is de rij ‘te doen’ en heb je nog altijd pakweg twee uur tijd om het paleis van binnen te bekijken.
2: Maak een print van de plattegrond om in het 'gedrang' de kunstwerken binnen niet te missen.
3: Bestel je kaarten vooraf via het Internet.
4: Oriënteer je vooraf op de website Chateauversailles-spectacles met betrekking tot de tijden. De fonteinen werken bijvoorbeeld alleen op zaterdag, zondag en dinsdag van 09.00 uur tot 18.30 uur.
5: In veel toeristenboekjes staat dat de tuinen gratis te bezoeken zijn. Dit is helaas niet meer het geval. Entree € 10
De binnenplaats van het kasteel en het park zijn wèl gratis toegankelijk.

6: Kaartverkoop vindt plaats in het eerste gebouw aan de linkerzijde van de hoofdingang aan de place d'Armes. Heeft u vooraf kaarten besteld via het internet dan kunt u zonder aanschuiven naar binnen, via Ingang A.

donderdag 8 september 2016

PARIJS - MONTFORT L'AMAURY

Mijn passie voor fotografie voerde mij naar een prachtig plaatsje even buiten Parijs, naar Montfort l'Amaury. Het zegt u waarschijnlijk niets en ik moet eerlijk bekennen, tot voor kort mij ook niet. Het plaatsje ligt ten zuidwesten van Parijs tussen Versailles en Dreux. Met de auto vanuit het centrum slechts 45 kilometer ongeveer 35 minuten rijtijd. Ik besluit om de trein te nemen direct vanuit het station Gare Montparnasse met een rechtstreekse verbinding naar Montfort-l'Amaury / Méré. Het hele traject duurt slechts 45 minuten en vier stations verder kom je aan in een van de rijkste delen van Frankrijk. Hier wonen duidelijk de 'The Rich & Famous'. 

Montfort- lÁmaury met de église Saint-Pierre, gebouwd in het jaar 1050

Montfort-l'Amaury is een gemeente in het Franse departement Yvelines (regio Île-de-France) en telt slechts 3133 inwoners. De plaats maakt deel uit van het bosrijke arrondissement Rambouillet. Vele gefortuneerde Parijzenaars en 'celebrities' uit de Franse filmindustrie hebben hier hun tweede huis. Het gebied behoort tot een van de rijkste van Frankrijk. Een gemiddeld inkomen pèr inwoner tussen de € 128.000 en € 70.000. Vijftien omliggende gemeentes staan in de top dertig van de rijkste steden in Frankrijk. De plaats is tevens bekend doordat de componist Maurice Ravel hier lange tijd, tot aan zijn dood in 1937, gewoond heeft. Een recentere ingezetene, is filmmaker en regisseur Henri-Georges Clouzot (1907-1977), die twee films maakte in Montfort, en ook de beroemde Franse ontwerper Philippe Starck heeft hier zijn buitenverblijf.

Het woonhuis van Maurice Ravel is nu een museum

Montfort is een fraai onderhouden middeleeuws stadje met smalle straatjes en schilderachtige (vakwerk) huizen gebouwd op een helling van een citadel. De geschiedenis gaat terug tot het jaar 996 toen de Franse koning Robert II, bijgenaamd de Vrome een kasteel liet bouwen op de heuvels van Montfort. Ruïnes hoog in het pittoreske stadje herinneren nog aan deze tijd, maar ook de église Saint-Pierre, gebouwd in het jaar 1050, op de place de la Libération. Wat u absoluut moet gaan bekijken is het oude kerkhof, gesticht tussen 1477 en 1514, met bij de ingang een prachtige gotische poort met daarachter een zuilengalerij die dateert uit de 15e eeuw. 

De zuilengalerij van het oude kerkhof gesticht tussen 1477 en 1514

Bij de poort op de muur de inscriptie: 
"Vous qui ici passez
Priez Dieu pour les trépassés
Ce que vous êtes ils ont été"

"U die hier voorbij gaat
Bid tot God voor de overledenen
Wat u bent, zijn zij geweest"

Achterin de zuilengalerij een hommage aan Maurice Ravel. Maurice (of Joseph-Maurice) Ravel was een Frans componist van Zwitsers-Baskische afkomst. Hij geldt als een van de voornaamste componisten van de 20e eeuw en, met zijn oudere landgenoot Claude Debussy, als de belangrijkste impressionist in de klassieke muziek, en als voorloper/initiator van het expressionisme. Ravel kocht in 1921 de villa Le Belvédere in Montfort-l'Amaury, waar hij tot zijn dood zou blijven wonen. Het huis is nu een museum. In 1924 schreef Ravel hier 'Tzigane' voor viool en luthéal, een verloren gewaand instrument dat in 1994 terug-gevonden werd. In 1928 componeerde hij onder meer het pianoconcert in D voor de linkerhand; 'Concerto pour la main gauche'. 

Achterin de zuilengalerij een hommage aan Maurice Ravel (foto rechts)

Ravel was zeer honkvast. Wel maakte hij in 1928 een grote concertreis door de Verenigde Staten en Canada. In hetzelfde jaar kwam de 'Bolero' tot stand, wat zijn bekendste werk zou worden. Gedurende zijn laatste levensjaren was Ravel ten gevolge van een niet geheel opgehelderde neurologische aandoening niet meer in staat te schrijven. Hij stierf op 28 december 1937, 62 jaar oud, in een Parijs ziekenhuis. Hij werd begraven op de begraafplaats Levallois-Perret in Parijs, waar ook zijn ouders lagen. Ravel is, ondanks verschillende langdurige relaties, nooit getrouwd en kinderloos gebleven. (bron wikipedia)

Meesters in het ambachtelijk bereiden van chocola; de familie Colha

Verder in Montfort l'Amaury veel gezellige terrassen, restaurants en winkeltjes met streekproducten waarvan ik er een in het bijzonder wil benoemen. Le Show Colha van de familie Colha die beroemd is voor haar chocola - Le Show Colha; wat een geweldige woordspeling.

Aan de rue Amaury 1bis, naast het bureau de Tourisme, hebben de fotografen Patrick en Marie Blin hun fotogalerie Blin plus Blin. Marie Blin begon haar professionele carrière als fotograaf bij Franse bladen waaronder Le Figaro, Madame, Mairie France en Vogue. Later specialiseerde zij zich in still-leven fotografie waar zij, mede door het gebruik van belichting zoals gebruikelijk in de film-industrie, opdrachten verwierf voor cosmetica giganten zoals Helena Rubinstein, Christian Dior, en Yves Saint Laurent. In 2007 trad zij in dienst van de prestigieuze Parijse fotostudio; Studio Harcourt.

De galerie van Marie en Patrick Blin; Blin plus Blin aan de rue Amaury 1

Patrick Blin werkte 17 jaar lang bij grote filmstudio's waaronder Paramount, Universal en Dreamworks. In 2008 vestigde hij zich als zelfstandig fotograaf, gespecialiseerd in wild-life fotografie. In 2011 openden Patrick en Marie hun fotogalerie in Montfort-l'Amaury. Snel daarna, in 2015, volgde een tweede galerie in Parijs aan de rue de l'Université 46 in het 7e arrondissement.

Collodium fotograaf Alex Timmermans (midden) met Marie en Patrick Blin

Eerder vertelde ik u al dat mijn passie voor fotografie mij naar dit kleine dorpje buiten Parijs voerde. Nog tot en met 9 oktober is hier het werk te zien van de Nederlandse collodium fotograaf Alex Timmermans. Timmermans behoort wereldwijd tot de top van collodium fotografen. De autodidactische fotograaf werkt uitsluitend met antieke objectieven (1850-1900) en de bijbehorende houten handgemaakte camera's tot een formaat van 60 x 60 cm beeldformaat. Naast portretten fotografeert hij het liefst buiten op locatie, waar de grootste uitdaging ligt voor zijn passie. Met 'Storytelling' presenteert deze expert een serie verhalende, surrealistische zwart-wit foto’s. De geënsceneerde beelden zijn rijk aan details en hebben een diep contrast en warme toon.

Alex Timmermans met zijn studio-camera - 'The Image maker' uit de serie Storytelling

Collodium fotografie is een ambachtelijke techniek, uitgevonden in 1851 door de Engelsman Frederick Scott Archer. Het is een van de allereerste manieren om iets op de gevoelige plaat vast te leggen. Bij dit uiterst bewerkelijke procedé wordt de foto rechtstreeks op glas gemaakt exact volgens de procedures uit die tijd. Absoluut geen Photoshop achteraf; pure fotografie dus. 

Rue Amaury 1bis
Montfort l'Amaury