Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

vrijdag 26 juni 2015

PALAIS GALLIERA - JEANNE LANVIN

Parijs is nog het onbetwiste centrum van de modewereld, ondanks geduchte concurrentie uit Milaan, New York, London en Tokio. Het houdt een arrogante greep op de kledingvoorkeuren van vrouwen over de hele wereld en de Parijse mode-dictaten worden gretig gekopieerd van Hongkong tot Taiwan. De eerste moderne couturier was Charles Frederick Worth. In 1858 kwam hij op het idee om de kleding die hij maakte te voorzien van een etiket met zijn eigen naam.  Et voila, mede dankzij zijn clientèle was de Haute Couture geboren. Jeanne Lanvin begon in 1885 een hoedenatelier, het begin van haar eigen modehuis. Gabrielle Chanel verscheen in 1919 aan de modehorizon en was zo moedig de naweeën van de cultuur der korsetten en hoepelrokken de genadeklap te geven, gevolgd door Elsa Schiaparelli die in 1931 de tenniswereld choqueerde met haar ontwerp voor een tennisrokje voor sterspeler Lili de Alvarez.  Nina Ricci, een ervaren coupeuse waagde het erop om in 1932 toen de wereldeconomie was ingezakt na de Amerikaanse beurskrach, een modehuis te openen in de rue des Capucines. In de jaren vijftig volgden Dior, Givenchy, Cardin en Chanel. In 1958 verscheen echter een nieuwe couturester aan het firmament; Yves Saint Laurent die opzien baarde met zijn Trapeze-modelijn. In 1976 bracht Jean-Paul Gaultier zijn eerste collectie onder zijn eigen naam uit en in 1980 volgde Azzedine Alaia. Karl Lagerfeld is inmiddels een van de invloedrijkste couturiers aan het einde van de twintigste en in het begin van de eenentwintigste eeuw, en is ook op andere creatieve terreinen actief, met name de fotografie. Velen van deze mode-iconen zijn geëerd met een tentoonstelling van hun gehele oeuvre. Azzedine Alaia het Palais Gailliera, Yves Saint Laurent in het Petit Palais, Coco Chanel in het Palais de Tokyo en onlangs Karl Lagerfeld in het glamoureuze Palazzo Italia in Berlijn met zijn expositie ‘Corsa Karl and Choupette’. In 2014 opende Pierre Cardin zijn eigen museum aan de rue Saint-Merri 5 in het vierde arrondissement.

Het Musee Galliera, is het museum van de mode en de modegeschiedenis

Op dit moment zijn in Parijs twee overzichtstentoonstellingen. Jean-Paul Gaultier in het Grand Palais (nog te zien tot en met 3 augusutus 2015). De tentoonstelling ‘The Fashion World of Jean Paul Gaultier: From the Sidewalk to the Catwalk', was eerder te zien in de Kunsthal te Rotterdam. Dit is de tiende stop.
En in het Palais Galliera een tentoonstelling  over het werk van de Parijse couturier Jeanne Lanvin (nog te zien tot en met 23 augustus 2015). Ze mag dan wel de oprichtster zijn van het oudste modehuis in Frankrijk dat nog steeds actief is, maar kreeg nooit dezelfde aandacht als tijdsgenoten Coco Chanel en Elsa Schiaparelli. Het was dan ook wachten op de eerste retrospectieve om de meer dan honderd stukken uit de archieven in de juiste context te zien.

Jeanne Lanvin; de tentoonstelling is nog te zien tot en met 23 augustus 2015

De tentoonstelling, een MUST SEE, bevat originele decors, gemaakt in nauwe samenwerking met Alber Elbaz, artistiek directeur bij Lanvin. De getoonde stukken komen uit het fonds van Palais Galliera, maar ook uit de collecties van Lanvin en particulieren. Met de komst van Alber Elbaz als artistic director van Lanvin in 2001, begon het idee om een expositie te wijden aan de oprichtster, Jeanne Lanvin. Elbaz dook in oude laden en dozen en vond daar de meest verbazingwekkende jurken ooit. Het begin van de Jeanne Lanvin tentoonstelling was een feit. Elbaz en curator Olivier Saillar kozen voor een selectie jurken uit de iconische jaren twintig en dertig. De jurken paste precies in het versierde decor van het Palais Galliera, het modemuseum van Parijs dat in 2013 opnieuw haar deuren opende na een vier jaar durende restauratie. Een deel van Lanvins creaties worden plat liggend gepresenteerd, alsof het juwelen zijn. Haakse spiegels maken het mogelijk om ze vanuit verschillende hoeken te bekijken.

De Franse couturier Jeanne Lanvin (1867-1946) gefotografeerd door Studio Harcourt 

Jeanne Lanvin geboren in Parijs op 1 januari 1867, was de oudste van 11 kinderen in een arm gezin. Jeanne werd dus al jong uit werken gestuurd. Op haar 13e kreeg zij een baantje als boodschappenmeisje bij naaiatelier en winkel van het Maison Talbot, om drie jaar later te worden aangesteld als hoedenmaakster van de in gegoede kringen gewaardeerde salon van Madame Félix. Toch waren hoedenmaakster, naaister, verstelnaaister, beroepen die in die tijd slecht werden betaald en als laag en minderwaardig werden beschouwd. Niet zelden werden naaiateliermeisjes over één kam geschoren met animeermeisjes en prostituees.

Een deel van Lanvins creaties worden plat liggend gepresenteerd, alsof het juwelen zijn

In de salon van madame Félix leerde Jeanne ook japonnen, rokken en blouses maken en het duurde niet lang voor zij haar eigen creaties begon te ontwerpen. In 1885 opende zij haar eigen modewinkeltje in de Rue du Faubourg Saint-Honoré, gevolgd door haar eerste boetiek aan de Rue Boissy d'Anglais in 1889, waar ze haar eigen collecties verkocht, nog steeds voornamelijk hoeden. Zij was toen pas 22 jaar oud. Vandaag de dag zijn de Lanvin-winkels en –ateliers nog steeds gevestigd in de Rue du Faubourg Saint-Honoré .
In 1895 huwde zij een Italiaanse baron, Emilio di Pietro, van wie zij in 1897 een dochter kreeg: Marguérite Marie-Blanche. De bloem 'marguérite' (oftewel margriet of madeliefje) zou een steeds terugkerend thema in Jeannes latere ontwerpen blijven. Wanneer haar dochter is geboren begint ze met het naaien van kinderkleding en al snel volgt een collectie. Omdat de moeders zo zijn gecharmeerd waren door de onschuldige, fleurige kinderkleren besluit Lanvin ook een dameslijn te lanceren.

De schitterende creatie van Jeanne Lanvin die ook het affiche siert van de tentoonstelling

In 1909 schreef Jeanne zich als ontwerpster in bij de Chambre Syndicale de la Couture, waarna voor het eerst enkele van haar ontwerpen ook werden getoond in het modeblad Vogue. In 1915 toonde zij zelfs een aantal van haar creaties op de Wereldtentoonstelling in San Francisco, de Verenigde Staten, waarmee zij haar naam, merk en modehuis op de kaart zette. Terugkijkend was Jeanne Lanvin haar tijd ver vooruit en kan haar modehuis met recht een life-style brand 'avant la lettré' worden genoemd. Zo was ze kunstverzamelaar en decoreerde ze haar appartement aan de rue Barbet-de-Jouy met schilderijen van onder meer Edgar Degas, Auguste Renoir en Eugène Boudin. Haar interieur werd geroemd en in 1920 opent ze Lanvin Décoration met een design collectie voor het huis. Een sportcollectie, een lingerie- en parfumlijn (My Sin was haar eerste succes in 1925) volgen, net als een mannencollectie in 1926. In 1927 kwam de bekendste geur uit de Lanvin-koker op de markt ter ere van Marguérites 30e verjaardag en werd meteen wereldberoemd: Arpège. Later volgden vele andere populaire geuren, waaronder Scandal , Rumeur en Eau de Lanvin.
Om de kwaliteit en kleur van de specifieke zachte tinten, die zij in haar ontwerpen gebruikte, te garanderen, werd een eigen verffabriek geopend in Nanterre. Een specifieke 'Lanvin-kleur' is de tint blauw, die in Nederland al snel wordt geassocieerd met de enveloppen van de  Belastingdienst, maar die in de Lanvin-collecties regelmatig terug te vinden is.

Jeanne Lanvin, oprichtster van het eerste Franse couturehuis Lanvin in 1889, wilde met haar ontwerpen iemands persoonlijkheid onderstrepen. Dit in combinatie met haar Franse elegantie werd de succesformule die ervoor zorgde dat het label Lanvin begeerlijk werd voor de welstandige vrouw in de jaren 1910 tot 1940. Toen Jeanne Lanvin in 1946 op 79-jarige leeftijd stierf, verloor het modehuis echter dit gedachtegoed. Haar dochter, Marguérite Marie-Blanche de Polignac, runt het bedrijf tot 1950 zowel creatief als zakelijk. Het huis blijft nog enige tijd familiebezit, waarna investeerders en verschillende ontwerpers (ondermeer Claude Montana in de vroege jaren negentig) een poging doen het merk nieuw leven in te blazen. Zonder succes, totdat in 2001 de Chinese mediamagnaat Shaw-lan Wang het inmiddels in de vergetelheid geraakte modehuis koopt van L’Oréal. Dit jaar bestaat het modehuis Lanvin 126 jaar.


De hertog van Galliera was een partner bij de firma Thome & Cie, werkzaam in stedelijke planning, en bezat een groot perceel in een van de mooiste wijken van Parijs. Na zijn dood in 1876, werd zijn vrouw, Marie Brignole-Sale de Ferrari, de Duchesse de Galliera, erfgenaam van zijn immense fortuin. De hertogin besloot dat ze de grond wilde gebruiken om een museum te bouwen, op haar kosten, als onderkomen voor haar kunstcollectie. De bouw van het museum begon in 1879, volgens een weelderige ontwerp van architect Leon Ginain, die ook de bouw ervan heeft begeleid. In 1884 gaf de puissant rijke hertogin nog eens 1,5 miljoen frank aan de stad Parijs om de werken te voltooien. Na haar dood in 1888 schonk ze het onroerend goed aan de Franse staat, maar door een fout van de notaris in de akte van overdracht, kwam dit Italiaanse paleisje in het bezit van de Stad Parijs. Haar collectie schilderijen en beeldende kunst werd geschonken aan de stad Genua in Italië, waar ze nu te bezichtigen zijn in het Palazzo Rosso en Palazzo Bianco.

De ingang van Palais Galliera aan de de avenue Pierre-1er-de-Serbie nummer 10

Leon Ginain voltooide het museum in februari 1894. Door afwezigheid van de Galliera kunstcollectie, waarvoor het eigenlijk werd ontworpen, gebruikte de stad Parijs het museum voor tijdelijke tentoonstellingen. De eerste tentoonstelling, gewijd aan portretten van vrouwen in kanten kleding, werd ingehuldigd door president Felix Faure op 1 maart 1895. Daarna werd het een museum van industriële kunst en later diende het als ruimte voor tijdelijke shows van moderne kunst. Sinds 1977 is in het Palais Galliera het Musée de la Mode de la Ville de Paris gevestigd. Een paleisje met een elegante zuilengalerij, grote hoge zalen met plafonds versierd met fresco's. De mozaïekvloeren en koepels zijn het werk van Giandomenico Facchina (1826-1904). In 1916 werd een fontein aan de voorkant van het museum gesitueerd in een weelderige tuin. Het museum diende ook als decor in de film The Devil Wears Prada.  Na een renovatie van vier jaar opende het Parijse modemuseum Palais Galliera op 28 september 2013 voor het eerst weer haar deuren.

Het Musée Galliera, is het museum van de mode en de modegeschiedenis, gelegen aan de avenue Pierre-1er-de-Serbie nummer 10. Het is dagelijks geopend, behalve op maandag en feestdagen van 10.00 uur tot 18.00 uur. Op donderdag is het museum tot 21.00 uur geopend. Metro: Alma-Marceau, Iéna, Boissière. Toegangsprijs € 9.

TIPS: Uw bezoek combineren met een heerlijke lunch of diner? Industrieel design van staal en gewapend beton in combinatie met een jaren zestig interieur. Tokyo Eat is hèt trendy en bijzondere restaurant van het Palais de Tokyo. Het is zien en gezien worden, de Hot-Spot van Parijs.

Dan nog een andere eettip; het favoriete restaurant van de Amerikaanse fotografe Renée Jacobs: Aux Marches du Palais, een oude bistro uit 1906 aan de rue de la Manutention 5 in het 16e arrondissement. Een zijstraat aan de oostzijde van het Palais de Tokyo.


En als laatste een aanvullende tip voor een prachtig uitzicht. Loop een stukje voorbij het Palais de Tokyo, richting het Trocadero. Plotseling, krijgt u aan de linkerkant bij de rue de la Manutention, een werkelijk adembenemend uitzicht op de Eiffeltoren.

Rue de la Manutention, een werkelijk adembenemend uitzicht op de Eiffeltoren

zaterdag 13 juni 2015

PARIS MERVEILLES; DE NIEUWE SHOW VAN HET LIDO DE PARIS

Parijs is een onvermoeibare en koortsachtige stad. U denkt misschien dat Parijs 's nachts slaapt. Maar dat is niet zo. Zodra het donker wordt gaan in Parijs de lichtjes aan. Parijs wordt dan pas wakker. Wat u 's nachts allemaal kunt doen in Parijs? Alles; dromen, genieten, de mogelijkheden variëren afhankelijk van het individu. U kunt uw eigen grenzen bepalen. De nachten in Parijs hebben dan ook enige instructie nodig. Een nacht op de Grand Boulevards of Pigalle of de Champs Elysées zijn namelijk niet hetzelfde.

“Paris la Nuit”. Sinds de 19e eeuw staat Parijs al bekend als een bruisende kosmopolitische stad. 'La Belle Époque'; de tijd waar de genotzuchtige aristocratie zich vermaakte met prostituees en cancan danseressen in de Moulin Rouge. 'Les Années Folles'; het Parijs tussen de twee wereldoorlogen waar Mistinguett Josephine Baker het publiek betoverde in de Folies Bergère (rue Richet 32) en 'Les Années Mondaine'; de tijd na de tweede wereldoorlog de tijd van striptease en revues.

 De totaal vernieuwde voorgevel aan de Champs-Élysées116 Bis

In Parijs bevinden zich de 'cabarets' die wereldrecords op hun naam hebben staan. De Moulin Rouge en Paradis Latin werden geopend op het zelfde moment dat de Eiffeltoren werd gebouwd. Zij bestaan dit jaar 125 jaar. Het Lido, waarvan de neonlichten 's nachts de avenue des Champs Elysées verlichten en de Crazy Horse zijn namen die de moderne mythen van het nachtleven zijn geworden.

Vanavond begeven wij ons naar de Gouden Driehoek van Parijs, gevormd door de Avenue Champs Elysées, Avenue Montaigne en de Avenue Georges V. Hier bevindt zich sinds mei 1946 het Lido de Paris. Twee jaar na het einde van de tweede wereldoorlog, bouwden de gebroeders Clerico een theater aan de Champs Elysées voor revue en cabaret. In 1977 verhuisde het naar het Normandy gebouw, aan dezelfde avenue op nummer 116, dat plaats biedt aan 1150 gasten.  Volgend jaar 2016 bestaat het Lido de Paris 70 jaar en is daarmee de jongste telg aan de Franse cabaretboom. Toch is het Lido al jaren hèt onovertroffen voorbeeld voor steden als Las Vegas, Macau, Atlantic City en Monte Carlo. In deze steden geldt groter, groter, grootst. Dus het Lido de Paris heeft een naam hoog te houden en doet dat wederom met hun nieuwe show 'Paris Merveilles' gecreëerd door niemand anders dan Franco Dragone.

Paris Merveilles - Een kroonluchter met 40.000 kristallen

Afkomstig uit een Italiaans mijnwerkers gezin verhuisde Franco Dragone, in de jaren 50 naar het Belgische Leuven. Tijdens zijn drama-studie in Mons ontstond, vanuit zijn Italiaanse roots, de voorliefde voor de commedia dell’arte. Inmiddels was de mijnbouw ter ziele en voor hem de tijd om zijn dromen waar te maken. Hij verhuisde naar Quebec, Canada, waar hij zich aansloot bij het Cirque du Soleil. Daar speelde hij een belangrijke creatieve rol die de basis legde voor het onmetelijke succes in de jaren 80 en 90 waar het circus zich opnieuw uitvond in de vorm van vernieuwde choreografie, muziek in combinatie met technologie. Als creatief directeur legde hij de basis voor de successhows van het Cirque du Soleil waaronder Saltimbanco, Quidam, Mystère, Alegria, 'O'… en Le Rêve, die het amusement in Las Vegas totaal veranderde. Decenia later draaien veel van zijn shows nog steeds en zorgen avond aan avond voor uitverkochte zalen. In het jaar 2000 bezocht de echtgenoot van Celine Dion, René Angélil, een van de shows van Dragone. Dit was het begin van een jarenlange samenwerking die de basis legde voor de show van Celine Dion; A brand New Day in het Colloseum van het Cesar's Palace Hotel in Las Vegas. De show liep vijf jaar, met 700 performances en meer dan 3 miljoen bezoekers.

Elke twee minuten een totaal nieuw decor

Op 3 april 2015 was het dan eindelijk zover, Twee jaar is er gewerkt aan het volgende meesterwerk van Dragone, de nieuwe Lidoshow Paris Merveilles. Franco Dragone en zijn team van 11 mensen, samen met die van het Lido, hebben de wereld afgereisd op zoek naar de meest prestigieuze acts en talenten. Totale investering 25 miljoen euro.
Voor het eerst sinds jaren sloot het Lido in januari 2015 de deuren voor een vier maanden durende transformatie als voorbereiding op de show, De ingang, de lobby en de theaterzaal hebben een totale metamorfose ondergaan.

Franco Dragone creëerde een nieuw meesterwerk

Het Lido de Paris is inmiddels het grootste panoramische theater ter  wereld waar elke twee minuten het decor verandert. Paris Merveilles is een technisch spektakel geheel in de zo herkenbare stijl van Dragone aangestuurd door 24 computers. Met meer dan 110 dansers en danseressen (waaronder de wereld beroemde Bluebell Girls) in 600 verschillende kostuums voorzien van 2 miljoen kristallen en 200 kilo veren. Verder 1 ijsbaan, fonteinen en watervallen die meer dan 23.000 liter water per minuut wegpompen, lasereffecten, 700 speakers met surround sound, aangestuurd door 25 versterkers met een totaal vermogen van 20.000 watt, 600 meter neon en meer dan 100.000 lampen aangestuurd via 32 kilometer glasvezelkabel. 100 m² aan LED schermen, 300 lichtprojectoren en een magisch orkest bestaande uit 45 instrumenten. Aan het begin van de show zakt de voorzijde van de zaal automatisch de grond in. Zo ontstaat het toneel. De prachtige kristallen kroonluchters verdwijnen in het plafond en alle andere lampen die het zicht op het toneel wegnemen zakken in de vloer. 35 koks en patissiers onder leiding van Philippe Lacroix zorgen voor een diner op sterrenniveau. Jaarlijks bezoeken 500.000 bezoekers dit cabaret en consumeren 300.000 flessen champagne. Na shows als Allez Lido (1977), Cocorico (1981), Panache (1985) Bravissimo (1990), C'Est Magique (1994), Bonheur (2003) is het nu tijd voor Paris Merveille, inmiddels alweer de 27e show in bijna 70 jaar. Het gordijn gaat omhoog; it's showtime !

Het gordijn gaat omhoog; it's showtime ! 

Lido, Champs-Elysées116 Bis, 8e arrondissement, metro Georges V.

3 shows per dag:  15.00 uur, 21.00 uur en 23.00 uur.
19.00 uur: Diner inclusief glas champagne, keuze uit 2 voorgerechten, 2 hoofdgerechten, 2 desserts, halve fles wijn en show vanaf € 165 per persoon. Diverse andere arrangementen tot € 500 per persoon mogelijk

13.00 uur: Lunch inclusief glas champagne, voorgerecht, hoofdgerecht, kaas, dessert, halve fles wijn en show vanaf € 165 per persoon.

15.00 uur, 21.00 uur, 23.00 uur: Alleen de show € 115 per persoon inclusief 1/2 fles champagne of 2 drankjes naar keuze.


Les Photo's: Un Grand Merci aux Lido

dinsdag 9 juni 2015

HET NIEUWE ATELIER NÉERLANDAIS PARIJS.

Achter de voorgevel van rue de Lille 121, in het statige 7e arrondissement van Parijs, bevindt zich het achttiende-eeuwse Hôtel Turgot. Een prachtig pand, prominent gelegen naast het Palais Boubon - de Assemblee Nationale (de Franse Tweede Kamer) en in de buurt van de belangrijkste ambassades en instituten van Parijs. Het zevende arrondissement behoort tot 'les beaux quartiers'. Het is een gegoede buurt, waar de huren en koopprijzen behoorlijk hoog zijn. Een groot arrondissement, met lange straten en lanen, die tal van oude hôtels herbergen, vaak met grote tuinen. Hôtel komt van het Latijn; 'hospitum', herberg. In de 17e eeuw oorspronkelijk het huis van een adellijke heer. Later werd het de algemene aanduiding voor paleisachtige gebouwen met een privé of openbaar karakter.

Welkom in het het Atelier Néerlandais opgericht als werk- en netwerkplek voor Nederlandse creatieve ondernemers in het hart van Parijs

Op de derde etage is het Atelier Néerlandais gevestigd. Een ankerplaats voor Nederlandse ontwerpers, fotografen, architecten, uitgevers en andere individuele ondernemers, organisaties en bedrijven, werkzaam in de creatieve sector, die vanuit een van de mooiste lokaties in Parijs hun positie op de Franse markt willen versterken. Het Atelier Néerlandais wordt ook wel gezien als het Nederlandse culturele uithangbord in Frankrijk. Dit alles in samenwerking met het cultuur en communicatieteam van de Nederlandse Ambassade in Frankrijk, onder de bezielende leiding van Bart Hofstede, ambassaderaad voor cultuur en communicatie.

Het prachtige nieuwe interieur van het Atelier Néerlandais met de Lascivious sofa van de Nederlandse ontwerper Maarten Baptist

Ik ben hier op uitnodiging van het CAPA in verband met de Parijse Designer's Days.
De Club Affaires Paris Amsterdam', een particulier initiatief van Franse en Nederlandse bedrijven. In deze zakenclub verenigen zich Franse handelspartners die gevestigd zijn in Nederland en Nederlanders die in Frankrijk werken, met als doel hun kennis en ervaring te delen om zo de handelsrelaties tussen Frankrijk en Nederland te ontwikkelen, te bevorderen en te versterken.

Een welkomstwoord door Dhr. Thijs Debeij, cultureel attaché Nederlandse Ambassade

In het kader van de Parijse Designer Days was er een expositie van Maarten Baptist, die hierbij persoonlijk aanwezig was om zijn nieuwe werk te presenteren. Deze solo-show markeerde zijn debuut in de Franse designwereld. Na gestudeerd te hebben aan de zijde van Gijs Bakker en Li Edelkoort, heeft Maarten een uitgebreide collectie meubel- en tafelkunst objecten gecreëerd. In deze expositie toonde hij zijn nieuwe Lascivious canapés en zijn stoel 'Lucky Love'. Zijn glazencollectie werd geëxposeerd op de tafels Yean, een tuinmeubelstuk in vrolijke pastel kleuren.

Maarten Baptist (geheel rechts) markeerde met zijn solo-show zijn debuut in de Franse Designwereld

Het pand in de rue de Lille is eigendom van de Fondation Custodia, de stichting die de wereldvermaarde kunstverzameling van Frits Lugt (1884-1970) beheert. Het was het geesteskind van Frits Lugt, die na tien jaar onderhandelen in 1957 de Nederlandse staat zo ver kreeg om in Parijs een Nederlands cultureel instituut te openen. Het Institut Néerlandais werd opgericht om de Nederlandse cultuur aan een Frans publiek te tonen, en zo de toenadering tussen de landen te bevorderen. Door hun bezit en vermogen onder te brengen in de Fondation Custodia, zorgden de kunstverzamelaar Frits Lugt en zijn echtgenote Jacoba Klever ervoor dat de collectie ook na hun dood in stand zou blijven De collectie herbergt een buitengewone verzameling tekeningen en prenten, schilderijen, boeken en kunstenaarsbrieven. De collectie is voor het grootste deel bijeengebracht door Frits Lugt zelf, een 'volmaakt liefhebber', die als verzamelaar en kunstkenner vooral uitging van zijn gevoel, smaak en liefde voor het kunstwerk. De verzameling omvat ongeveer 7000 tekeningen en 30000 prenten, 220 schilderijen, boeken en meer dan 40000 kunstenaarsbrieven, waaronder twee van de zeven bekende van Rembrandt. Tekeningen van Hollandse en Vlaamse meesters uit de 17de eeuw vormen het hart van de collectie. Daarnaast zijn er (soms) ook tentoonstellingen van hedendaagse kunst te zien. 
De Fondation Custodia is dagelijks geopend, behalve op maandag, van 12.00 tot 18.00 uur.

Louise Tripod glas, de Magical Drip en het Open Air bestek allemaal ontwerpen van de Nederlnadse designer Maarten Baptist

Helaas,  door bezuinigingen op het ministerie van Buitenlandse zaken werd de subsidie aan het Instituut Néerlandais  eind 2013 stopgezet om daarna, in lijn met het cultureel beleid in steden als New York en Berlijn, in samenwerking met culturele instellingen programma's te organiseren vanuit de Parijse ambassade. Zie ook mijn blog; 'Binnenkijken bij de Nederlandse Ambassadeur in Parijs'.

De entree van de derde etage van het achttiende-eeuwse Hôtel Turgot - rechts de Lucky Love chair

Gelukkig werd direct daarna op initiatief van de Nederlandse Ambassade in 2014 in het pand van de Fondation Costodia, het Atelier Néerlandais opgericht. Een werk- en netwerkplek voor Nederlandse creatieve ondernemers in het hart van Parijs, onder het motto: Samenwerken, ondernemen, presenteren en ontmoeten. Daarbij is de Franse beurzen- en festivalkalender leidend.

Het Atelier Néerlandais heeft tot doel gebundelde presentaties te organiseren tijdens evenementen als FIAC, Designer Days, Salon du Livre, Paris Photo, Paris Fashion Week, Maison et Objet, Off print en Paris en scène. Daarnaast zorgt het team van de Nederlandse ambassade voor, vooral tentoonstellingen van fotografie, ontwerp, hedendaagse beeldende kunst, filmavonden, literatuur en debat, en financiële steun aan andere disciplines als podiumkunsten, op Franse podia, voor een Frans publiek. Verder is er ook Nederlands taalonderwijs door het NCNL in het Atelier. Het is duidelijk het nieuwe Atelier Néerlandais doet meer aan cultuur en literatuur dan het voormalige Institut Néerlandais. Ook de steun aan de creatieve bedrijfstakken is nieuw.

Een doorkijkje op de chique rue de Lille met op het balkon de tafel 'Yean'

Voor meer informatie over de faciliteiten en diensten van het Atelier Néerlandais neem contact op met Carolien van Tilburg.

Atelier Néerlandais, rue de Lille 121, 7e arrondissement, metro Assemblee Nationale, 

maandag 1 juni 2015

LA SAMARITAINE PARIS

Het eerste arrondissement is vaak het logische vertrekpunt van iedere Parijse wandeling. Geen wonder, het is een van de rijkste buurten van de stad, en met rijk bedoel ik rijk aan geschiedenis. Hier vindt je de Conciergerie, ooit de zetel van de koninklijke macht en later de gevangenis voor alle helden van de Franse Revolutie waaronder Marie-Antoinette. De Sainte-Chapelle; een juweeltje, ingesloten tussen de muren van het gerechtsgebouw, het Palais de la Justice. De vroegere verblijfplaats van kardinaal Richelieu, het Palais Cardinal of nu bekend onder de naam Palais Royal. En natuurlijk niet te vergeten het Grand Louvre, van koninklijk stulpje tot een van de grootste museums van de wereld. Rijk aan groen dankzij de koninklijke tuinen, waaronder die van de Jardin des Tuileries en die van Palais Royal. Adembenemende uitzichten vanaf de oudste brug van Parijs, de Pont Neuf. Of vanaf de Pont des Arts die tussen 1 juni en 8 juni aanstaande ontdaan wordt van zijn loodzware last; honderdduizenden hangsloten.

La Samaritaine al 10 jaar wachtend op een nieuwe bestemming

Wie langs de oevers van de Seine loopt ter hoogte van de zuidelijke punt van Ile de la Cité komt oog in oog te staan met een statig pand; La Samaritaine. Eens het grootste warenhuis van Parijs. Op 15 juni 2005 sloot het warenhuis,  plotseling en naar eigen zeggen vanwege veiligheidsredenen, officieel omdat het gebouw volgens de brandweer niet aan moderne brandveiligheidseisen zou voldoen. De vereiste aanpassingen zouden het art deco interieur verwoesten. Volgens boze vakbondstongen was veiligheid hooguit een excuus. In werkelijkheid wilden de eigenaren, het luxewarenconcern LVHM: Louis Vuitton Moët Hennessy, het personeel gewoon ontslaan omdat het warenhuis niet rendeerde. De schitterende binnenkant kun je al tien jaar niet meer bekijken. Het is in vervallen staat maar als je er om heen loopt voel je de grandeur en zie je nog overal de overblijfselen van la Belle Epoque, met elementen uit de art deco en de art nouveau. Het gebouw of eigenlijk gebouwen staan op een van de mooiste en duurste locaties van Parijs, tegenover de Pont Neuf, ingesloten door de kerk waar Molière in het huwelijk trad en waar vele beroemde architecten en kunstenaars werden begraven: de Saint Germain-l'Auxerrois uit de 12e eeuw. Tussen de chique rue de Rivoli, rue du Pont Neuf en de quai du Louvre.

Magasin 1 la Samaritaine 1883, waar het allemaal begon - Photo courtesy of la Samaritaine

Het opende zijn deuren in 1870 als een klein zaakje. De eigenaars waren Ernest Cognacq en zijn vrouw Marie Louise Jay, eens verkoopster bij het warenhuis Le Bon Marché. Hun leven lijkt wel de verwezelijking van de American Dream. Een weeskind dat het brengt van straatventer tot oprichter van La Samaritaine. De naam, la Samaritaine, is ontleend aan de waterpomp bij de Pont Neuf in de tijd van Hendrik IV. Het begon allemaal met het succesvol verkopen van stropdassen in een klein zaakje op de hoek van de rue Pont Neuf en de rue de la Monnaie. Toen Cognacq in 1883 hoorde dat de aangrenzende middenstandswoningen te koop kwamen was dit de aanzet tot de eerste winkel van het Grand Magasins de la Samaritaine.

1905 de rue de la Monnaie wordt onderkelderd - Photo courtesy of la Samaritaine

Al snel, in 1886, wordt het gebouw aan de overkant van de rue de la Monnaie geconfisqueerd. Ernest Cognacq is als het ware de uitvinder van het shop in a shop concept. Verschillende middenstanders wiens pand hij opkocht kregen de kans om een winkel te openen is zijn warenhuis. La Samaritaine werd zo een beduchte concurrent voor Galeries Lafayette, in 1893 geopend door Theophile Bader en Alphonse Kahn,  en het oudste warenhuis van Parijs Le Bon Marché opgericht in 1852 door Aristide en Marguerite  Boucicaut.

Bouw en verbouw van magasin 2 - Photo courtesy la Samaritaine

In 1905 wordt de gehele rue de la Monnaie onderkelderd door middel van een metalen vloer tot aan de rue de Rivoli. Verder worden links en rechts grote polychrome koepels geplaatst aan de zijden van de la rue des Prêtres-Saint-Germain-l’Auxerrois en de rue de l’Arbre-Sec naar een ontwerp van de architect Henri Sauvage. Het interieur wordt voorzien van een grote glazen koepel, hangende galerijen die verbonden worden met een immense art-decotrap. In 1907 en 1910 krijgen de gevels een gelijkwaardig uiterlijk door middel van geëmailleerde panelen die heden ten dage nog te bewonderen zijn aan de zijdes van de rue de la Monnaie en de rue de l'Arbre Sec.

1922 - 1932 start nieuwe voorzijde aan de quai du Louvre - Photo ourtesy la Samaritaine

Maar La Samaritaine breidt steeds verder uit. Tussen 1922 en 1932 verrijst een enorme stalen structuur aan de voorzijde tegenover de pont Neuf, wederom een creatie van de architect Frantz Jourdain. De Parijse gemeenteraad staat op zijn achterste poten. Om de bouwvergunning goedgekeurd te krijgen worden de eerdere polychrome koepels afgebroken en het gehele pand bekleed met steen en voorzien van goudkleurige ramen. Op de bovenste etage wordt een restaurant gevestigd met een fenomenaal uitzicht over de gehele stad. Deze architectuur is tot de dag van vandaag onveranderd.

In 1928 wordt het pand aan de achterzijde van passage de Baillet uitgebreid met 'magasin' nr. 4.  De vier winkels bestrijken met al hun etages een oppervlakte van 270.000 m² en bieden werk aan ruim 5000 medewerkers.  De verbouwingen onder leiding van Henri Sauvage blijven doorgaan tot 1933. Niet alle verbouwingen na de Tweede Wereldoorlog waren een succes, maar gelukkig werden tussen 1984 tot 1987 alle originele art deco ornamenten gerestaureerd en in ere hersteld. In 1990 wordt La Samaritaine geclassificeerd als cultureel erfgoed.

1984 - 1987 restauratie van alle originele art deco elementen - Photo courtesy of la Samaritaine

Ernest en Marie-Louise bleken niet alleen briljante ondernemers te zijn maar ook verzamelaars van 18e eeuwse Europese kunst, die weer werd tentoongesteld in het warenhuis. Na zijn dood in 1928, hij stierf op 88 jarige leeftijd, werd de gehele kunstverzameling nagelaten aan de stad Parijs. Ze bevindt zich nu in de Marais in Hôtel Donon in het Musée Cognacq-Jay aan de rue Elzévir 8.

In de najaren van 1970 en 1980 heeft het warenhuis nog nauwelijks toegevoegde waarde en ondergang dreigt. In 2001 wordt het aangekocht door LVHM die onmiddellijk twee gebouwen in de verkoop doet, 'magasin' 1& 3. 2005 Betekent het einde van het eens zo beroemde La Samaritaine.

La Samaritaine in de schaduw van  de Saint Germain-l'Auxerrois uit de 12e eeuw

Na de sluiting wordt in 2007 nog eens overwogen om het warenhuis te heropenen, maar gezien de te hoge kosten wordt hiervan afgezien. Vervolgens deden de eigenaren aan de Parijse deelgemeente Louvre een rigoureus voorstel; slopen en dan iets nieuws neerzetten. In een korte tijd regent het bezwaarschriften. In 2010 stemt de gemeente Parijs in  met een ambitieus  restauratieplan van de twee panden van La Samaritaine. De renovatie en restauratie is sinds medio  2012 in volle gang en moet klaar zijn in 2016 / 2017.  De totale kosten worden geschat op 450 miljoen euro. Het is het grootste particulier gefinancierde project ooit ondernomen en geeft werk aan meer dan 2500 bouwvakkers.

Het gepresenteerde en goedgekeurde ontwerp is van het Japanse architectenbureau SANAA. Dit bureau van de architecten Kazuyo Sejima and Ryue Nishizawa won in 2010 de prestigieuze Pritzkerprijs, zeg maar de nobelprijs voor architectuur. Zij waren ook verantwoordelijk voor de verbouwing van het New Museum of Contemporary Art in New York.

De maquette van het nieuwe Samaritaine naar een ontwerp van de architecten Kazuyo Sejima and Ryue Nishizawa

70.000 M²  gaan op de schop, maar de historische gevels blijven behouden. 10 729 m²  worden geconserveerd en gerestaureerd, wat alleen al twee en een half jaar in beslag neemt.
Aan de Seine-zijde komt op de bovenste etages een nieuw superdeluxe vijf sterren hotel genaamd "Cheval Blanc" met 72 kamers en suites. Het hotel is vernoemd naar het beroemde wijnhuis uit de St-Emillion in de Bordeaux: Château Cheval Blanc, dat bekend staat om zijn uitstekende Grand Cru's.
Verder voorziet het plan in 24.000 M² voor luxe winkels, geheel gesitueerd onder de glazen koepel met de prachtige Art Deco trappen, 20.000 M² voor kantoren en, heel uniek op deze plaats in het 1e arrondissement, 7000 M² (96 appartementen) bestemt voor sociale woningbouw. Last but not least; er is voorzien in een kinderopvang voor 60 kinderen.
Uniek wordt ook de rue de Rivoli zijde, waar de voorzijde van het gebouw wordt voorzien van een transparante, zijdeachtige glazen constructie, die dankzij de reflectie zorgt voor een dialoog tussen binnen en buiten.

Jean-Francois Lagneau; arcitect du Patrimoine toont mij het beschermde interieur

'Magasin 2' tussen de quai du Louvre en de passage Baillet is inmiddels aan de binnenzijde volledig gestript en ontmanteld. Bijna 8000 ton aan materiaal waarvan 10% asbest is verwijderd en afgevoerd. Door het afval te scheiden bleek 63% recyclebaar. 'Magasin 4' tussen de passage Baillet en de rue Rivoli is in zijn geheel gesloopt om plaats te maken voor het unieke ontwerp van het Japanse Architectenbureau SANAA.

"So far so good", ware het niet dat een Franse rechter, in mei 2014, de bouwvergunning heeft ingetrokken die al was afgegeven door het stadsbestuur van Parijs. Dit vanwege klachten van de Société pour la Protection des Paysages et de l'Esthétique de la France, een organisatie die let op de esthetiek van de Franse steden en het Franse landschap. Het nieuwe uiterlijk van het pand zou niet passen in het straatbeeld van de Franse hoofdstad.
Een deel van het werk, aan de kant van de Rue de Rivoli, moet nu worden stilgelegd. LVMH mag wel doorgaan met het werk aan de kant van de Seine.  

De nieuwe facade van magasin 4 aan de rue Rivoli die voor veel ophef zorgt - Artist impression courtesy of Sanaa

De vraag is nu, is het een lelijk 'douchegordijn' of een sierlijk golvende, transparante façade die een architectonische aanwinst voor Parijs vormt? Het complex heeft zijn faam vooral te danken aan het imposante front aan de Seine bij de Pont Neuf. De Rivoli-gevel aan de andere kant van het rechthoekige bouwblok is de minst aanzienlijke van het geheel. Het 'douchegordijn' van het beroemde Japanse architectenbureau Sanaa moet de 'tweede iconische façade' worden. De kwestie past in een permanente controverse over moderne architectuur in de Franse hoofdstad. Tegenstanders vechten bouwplannen aan omdat zij vinden dat de klassieke harmonie van Parijs wordt verpest door lelijke nieuwe gebouwen. Voorstanders vrezen dat de metropool een openluchtmuseum zal worden als zij niet regelmatig wordt opgefrist met spraakmakende architectuur. De Parijse burgemeester, Anne Hidalgo, staat bekend als fervent aanhanger van hoogbouw en moderne architectuur. Parijs mag niet de gevangene zijn van de 19de-eeuwse ordening van baron Haussmann. Als het wil concurreren met Londen, waar de ene wolkenkrabber na de andere verrijst, moet het ruimte bieden aan nieuwe gebouwen, vindt ook zij.

Interieur van het nieuwe winkelcentrum met behoud van alle bestaande art deco elementen - Artis impression courtesy of Sanaa


In ieder geval zorgt het juridisch gesteggel voor aardig wat vertraging en ook op de website van het project Samaritaine is het nog niet bekend wie er nu uiteindelijk als winnaar uit de strijd gaat komen. Wat betreft het nieuwe uiterlijk van la Samaritaine laat ik het graag aan uw mening over. Wat mij betreft; hoe eerder hoe liever.

Voorlopig kijken we nog tegen de houten schuttingen aan met deze afbeelding