Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

dinsdag 27 november 2018

DE DUISTERE KANT VAN PARIJS – FREAKY PARIS


’s Avonds, zo na een copieuze maaltijd, ga ik altijd even ‘uitbuiken’. Een flinke wandeling, zomaar in en rond mijn restaurant van die avond en lopend in de richting van een metrostation van de lijn naar mijn hotel. Plotseling maakt dan de donkerte van een steeg, een zonsondergang in een straat of de maan weerspiegeld in de Seine, het vreemde verlangen in mij los rond te willen lopen in de tijd zoals geschetst door Victor Hugo in De klokkenluider van de Notre-Dame, Les Miserables of De buik van Parijs. Maar ook in het Parijs van Simenon, toen inspecteur Maigret, commissaris bij de Police Judiciaire, werkzaam was aan de Quai des Ofrèvres 36. De meeste verhalen spelen zich af ver voor de Tweede Wereldoorlog.


Ronddwalen in het Parijs van jaren geleden

En hoe zou het zijn om ’s nachts rond te dwalen in het Louvre? Ouderen onder jullie kennen vast de serie nog met Juliette Gréco in de hoofdrol over Belphegor het spook van het Louvre.
Parijs, 1965. Een mysterieuze gemaskerde gestalte spookt ’s nachts in het Louvre rond. Wanneer een museumbewaker vermoord wordt aangetroffen gaat politiecommissaris Ménardier het onderzoek leiden. Gefascineerd door de gruwelijke verhalen over het fantoom in het Louvre, dat inmiddels ‘Belphégor’ wordt genoemd, gaat de jonge journalist André Bellegarde ook op onderzoek uit. Hij laat zich zelfs 's nachts in het museum opsluiten. André wordt bijgestaan door Colette Ménardier, de jonge en kittige dochter van de commissaris.

Parijs kent veel plekken met een duistere geschiedenis, zoals de diverse Cours des Miracles in de wijken Sentier en Temple. Binnenplaatsen waar marginalen zich in de 17e eeuw veilig voelden, buiten bereik van de overheid. Een allegaartje van valse bedelaars, jatmozen, zakkenrollers, valse blinden, nepkreupelen, deserteurs en meisjes van plezier. Ze waren te vinden in de buurt van de huidige rue des Petits-Carreaux, de rue de Caire en de rue de Réaumur (2e arrondissement). Het ging om grote ongeplaveide, modderige en stinkende binnenplaatsjes van waaruit het makkelijk ontsnappen was bij een inval van de politie, zoals de rue du Nil, rue de Damiette en de rue des Forges. Victor Hugo beschreef het allemaal in zijn boek De klokkenluider van de Notre-Dame. De Cours des Miracles had zijn miraculeuze naam te danken aan het wondere feit dat de blinden plots weer konden zien en de kreupelen plotseling weer konden lopen. Een razia van politieluitenant La Reynie maakte in 1668 in amper 24 uur tijd korte metten met dit zootje ongeregeld. Bonne Nouvelle riepen de brave burgers, en hieraan dankt de wijk nog altijd zijn naam.

Op 12 april 1919 doet de politie een inval in een appartement op de vijfde etage gelegen aan de rue de Rochechouart 76, vlakbij de place d’Anvers. De arrestatie in de ochtend door de inspecteurs Belin en Braunberger betreft een man die zich Lucien Guillet noemt, een alias voor Henri-Désiré Landru, later ook wel de blauwbaard van Parijs genoemd. Henri-Désiré Landru was een niet-welgestelde man, getrouwd en vader van vier kinderen. Hij begon met het plaatsen van contactadvertenties in Franse kranten, waarbij hij zichzelf voordeed als een rijke weduwnaar die verlangde naar een eenzame weduwe om met haar zijn laatste dagen te delen. Wel 283 vrouwen reageerden op zijn contactadvertenties en daaruit koos hij de rijkste. Met hen begon hij een korte relatie lokte hen naar huizen die hij huurde in Vernouillet en Gambais.

Daar bracht hij hen om het leven. Het is niet geheel zeker hoe Landru zijn slachtoffers om het leven bracht. Wel weten we dat de romp, armen en benen in het bos werden begraven of in het water gegooid, hoofd, handen en voeten, de lichaamsdelen aan de hand waarvan iemand het makkelijkst geïdentificeerd kan worden, werden verbrand. In 1921 komt de politie hem echter op het spoor toen ze op zoek was naar twee verdwenen jonge weduwen, in opdracht van de burgemeester van Gambais. De zus van een van de slachtoffers herkende Landru toen hij in Rouen uit een winkel kwam. Zij verwittigde de politie, die in de winkel een visitekaartje terugvond waarop Landru's adres genoteerd stond: het gehuurde villaatje in Gambais. Bij huiszoekingen in Gambais en Vernouillet werden restanten van damesschoenen, dameskousen, delen van een korset, haarspelden, halfverbrande knopen en 4.176 gram aan verkoolde restanten van beenderen gevonden, aldus het politierapport. Van ruim een kilo van deze asresten kon met zekerheid worden vastgesteld dat het om menselijke overblijfselen ging. De rechtszaak tegen Landru begon op 7 november 1921. Op 30 november 1921 werd Landru schuldig bevonden voor de moord van 10 vrouwen en een jongeman en tot de guillotine veroordeeld.

De blauwbaard van Parijs komt aan zijn einde onder de Guillotine

En die guillotine hebben we dan weer te danken aan dokter Joseph-Ignace Guillotin, die als lid van de Nationale Vergadering een voorstel indient om de doodstraf op een pijnloze manier en zonder klassenonderscheid te laten uitvoeren. Voorheen was dood door het zwaard weggelegd voor de adel, de kogel voor de militairen en ordinair opknopen voor het gepeupel.
Aan het Canal Saint-Martin wordt de sluis met de twee sluishuisjes ook wel de 'sluis van de dood' genoemd. Wat niet slaat op het scheepsverkeer, maar lang geleden was de rue de la Grange-aux-Belles een stoffig pad dat langs velden een heuvel op liep. Waar nu nummer 53 zit voerde een pad naar de top van een kleine heuvel; de Montfaucon.  Hier werd in 1325, op bevel van de koning, een enorme galg gebouwd. Het ging om een bouwwerk van meerdere verdiepingen dat alleen bestond uit stenen pijlers en houten dwarsbalken waaraan de veroordeelden werden opgehangen. Victor Hugo beschreef het in de slotscène van zijn boek de 'klokkenluider van de Notre Dame'. Dat was even een zijpaadje, maar nu weer terug naar dokter Guillotin.

Guillotin woonde zelf op nummer 9 in de Cour du Commerce Saint-André dat er nu nog uitziet als eind 18e eeuw. Een Duitse klavecimbelbouwer en ingenieur genaamd Tobias Schmidt levert het ‘fijne handwerk’ voor de bouw  op aanwijzingen van de dokter zelf. Ene Nicolas Jacques Pelletier, een veroordeeld straatrover, krijgt de primeur op het plein voor het Hôtel de Ville. Parijs kent veel plaatsen waar de guillotine heeft gestaan. De bekendste is natuurlijk de place de la Révolution (tegenwoordig Place de la Concorde) waar de hoofden in het mandje vielen van Louis XVI en Marie-Antoinette. Minder bekend is de rue de la Rocquette bij de place de la Bastille, de rue de la Croix-Faubin tegen de begraafplaats Père Lachaise en de place de la Nation. Een ander detail was dat het beroep beul een echte familieaangelegenheid was. De uitvoering was in handen van de familie Sanson en het beroep werd doorgegeven van vader op zoon. Een executie duurde gemiddeld 30 seconden. Veel slachtoffers van de guillotine werden begraven in massagraven in de kloostertuin van de zusters picpussen nu het cimetière Picpus, rue de Picpus 35, metro Picpus of Nation, lijn 6.
De laatste executie met de guillotine vond plaats in Marseille op 10 september 1977, toen de moordenaar Hamida Djandoubi werd onthoofd.

Rachella Kingswijk kent alle duistere plekken van Parijs

Ik zei het al Parijs kent veel duistere plekken en wat is het dan leuk dat ik een Nederlandse tegen het lijf loop in Parijs, die Nederlandstalige horrortours organiseert, onder de naam ‘Freaky Tours’. Freaky Tours Paris is opgericht door actrice Rachella Kingswijk. Zodra de lichtstad duister wordt brengt zij de obscure tijden van weleer tot leven tijdens een twee uur durende wandeling door het centrum van Parijs. Je gaat de stad bekijken door de ogen van seriemoordenaars, kannibalen, duivelaanbidders en ander gespuis.

Ik spreek met haar af daar waar zij haar tours begint. Op de place du Châtelet bij de fontein. Een plek met een bewogen geschiedenis waar niets meer herinnert aan de sinistere gevangenis van Le Châtelet, met zijn torens en cellen, die aan het begin van de 19e eeuw werd afgebroken. Nu staan er twee statige theaters; Theâtre du Châtelet en het Theâtre de la Ville. Achter dit theater lag het straatje waar de dichter Gérard de Nerval zich op een kille ochtend ophing. Op 26 januari 1855 werd hij hangend aangetroffen aan de spijlen van een hek, dat de afsluiting van een riool vormde in de rue de la Vieille-Lanterne, in de “meest smerige uithoek die hij had kunnen vinden” volgens de uitspraak van Baudelaire. De dag ervoor had hij zijn huis verlaten en een boodschap achtergelaten: “Wacht niet op me, de nacht zal donker en licht zijn”.

Weer een fantastisch Nederlands Initiatief; 'Freaky Tours'

Wij nemen plaats op het terras van Le Mistral waar Rachella mij vertelt hoe ze in Parijs terecht is gekomen. “Ik ben opgegroeid in prachtig Amsterdam, waar ik werkte als actrice in het theater en voor film/ televisie. Ik voelde echter al jarenlang een verlangen om in Parijs te gaan wonen. Parijs heeft vuur in zich, altijd in beweging, het gevoel van vrijheid en toch ook een plek waar ik heel goed mijn rust kan vinden. Drie jaar geleden heb ik de stap gezet. Ik had net een succesvolle one-woman-show in Amsterdam afgerond. Ik besloot te proberen om, als ik dan toch naar Parijs ging, ook aangenomen te worden op de meest prestigieuze toneelschool van de stad. Het was de privéschool Jacques Lecoq, waar bijvoorbeeld ook acteur Geoffrey Rush (Pirates of the Car) op gezeten had. Ik wist niet waar ik zou gaan wonen en ook niet hoe ik die peperdure opleiding zou gaan betalen, maar uiteindelijk is alles op zijn plek gevallen. De eerste periode deed ik aan couch surfing, maar na  twee maanden vond ik mijn eigen plekje. Ondanks het feit dat na een paar weken in de stad gewoond te hebben, de aanslagen plaatsvonden, heb ik nooit achterom gekeken. Ik ben thuis in Parijs. In 2017 behaalde ik mijn diploma en ging ik aan de slag als actrice”.

Rachella Kingswijk die die Nederlandstalige horrortours organiseert, onder de naam ‘Freaky Tours’ in Parijs - Foto: Sean Cackoski - Foto Editor: Sander C. Termonen

En waarom de keuze voor Parijs?
“Ik kwam voor het eerst op vakantie in Parijs als jong meisje van twaalf jaar. Ik was meteen heel erg onder de indruk en voelde meteen een connectie met de stad. Dit kwam ook omdat bij ons thuis de platen van Françoise Hardy, Charles Aznavour vaak door de speakers klonken. Mijn stiefvader had ook altijd geweldige verhalen over Frankrijk. Zoals die tijd dat hij als jochie van dertien in de jaren ‘70 uit Amsterdam wegliep en helemaal in Frankrijk terecht kwam voor dat zijn ouders hem terugvonden”. 

Hoe ben je eigenlijk op het idee gekomen van Freaky Tours?
“Ik ben altijd al dol geweest op geschiedenis en spannende verhalen. Als kind kon ik uren wegduiken in de boeken van Robert Lawrence Stine en Paul van Loon. In Amsterdam werkte ik  bij The Amsterdam Dungeon en Boom Chicago als horroractrice. Het idee voor Freaky Tours Paris kreeg ik voor het eerst rond 2012 toen in nog in Amsterdam woonde. Het voelde heel natuurlijk om mijn passie voor acteren, het vertellen van (enge) verhalen en geschiedenis samen te brengen. In Amsterdam kwam het idee te vroeg en in Parijs had ik het in beginsel te druk met school en werk. Ik werk inmiddels al bijna 3 jaar als gids voor het prachtige bedrijf Paris by Bike en hier heb ik de kunst voor het verhalen vertellen enorm kunnen ontwikkelen. De eveneens Nederlandse Yvonne America, de oprichtster van Paris by Bike, is een geweldig voorbeeld voor mij. Haar steun, en dat van mijn andere collega's van de fietstour, hebben mij enorm geholpen en gemotiveerd”.

Er komt geen collega acteur gillend met een bloederige hakbijl voorbij rennen

Hoe freaky is het eigenlijk?
“Bij Freaky Tours Paris gaat het vooral om de kunst van het verhalen vertellen. Ik neem je mee op een reis door de geschiedenis. Alleen richt ik mij voornamelijk op de duistere geschiedenis van de stad. We bekijken de stad door de ogen van moordenaars, kannibalen, duivelsaanbidders en ander gespuis. De tour is in de avond, ik vertel alle gruwelijkheden in detail, we wandelen door smalle steegjes, maar er komt geen collega acteur gillend met een bloederige hakbijl voorbij rennen”.

Waar haal je de inspiratie vandaan?
“Omdat ik al jaren als gids werk, kende ik al wat gruwelijke verhalen. Maar toen de tour realiteit ging worden, heb ik maandenlang onderzoek gedaan in o.a. Le Petit Journal. Ook zijn er een hoop boeken over obscuur Parijs geschreven en het internet in natuurlijk een eindeloze bron voor spannende verhalen. Vervolgens heb ik met alle wetenschap mijn eigen versie geschreven”.

'Le Petit Journal' die opgeslagen liggen in de Nationale Bibliotheek

En dan de typisch Nederlandse vraag; wat kost het eigenlijk?
“Slechts € 19,95 per persoon. De rondleiding is in het Nederlands. De tour start om 19.30 uur en duurt tot 21.30 uur en vindt plaats van donderdag- tot en met zondagavond. We starten bij de fontein op place du Chatelet in het 1e arrondisement en eindigen in de rue des Écoles in het Quartier Latin. Boeken kan graag per email freakytoursparis@gmail.com - Betaling vooraf via bankoverschrijving”.

Ben ik nog iets vergeten?
“Oh ja, vanaf het voorjaar 2019 start ik ook Freaky Tours Paris voor kids! Een ochtend wandeling, waarin ik in een middeleeuwse jurk spook- verhalen aan kinderen vertel. De tour is tegelijkertijd ook een speurtocht. En alle kinderen mogen verkleedkleding aan, want bij Freaky Tours Paris is het elke dag Halloween!


Nog een tip van Rachella: De metrohalte is Chatêlet (te bereiken met metrolijnen 1, 4, 7, 11 en 14). Vervolgens is het normaliter vijf minuten lopen naar de palmfontein op Place du Chatêlet.
Let op: Het metrostation Châtelet is het grootste station van Parijs. Neem uitgang – sortie 16 place du Châtelet. Maak je gebruik van lijn 11 dan neem je sortie 5. Het kan bij extreme drukte soms tien tot vijftien minuten duren voordat je buiten staat.​


Het is volle maan wanneer ik aan mijn wandeling begin richting het metrostation. Freaky; zou dat nog iets te betekenen hebben?

Website: Freaky Tours





zondag 18 november 2018

FOTO PARIJS, HET WAS WEER EEN KOORTSACHTIG WEEKJE


Net teruggekomen uit Parijs bereid ik mij alweer voor op de PAN Amsterdam. Parijs was druk, hectisch, de afgelopen week. Vrijwel het gehele eerste, zesde, zevende en achtste arrondissement stonden in het teken van de fotografie.

Paris Photo 2018, met 168 galeries en 31 uitgevers, uit 30 landen, een nieuw record

Paris Photo
In eerdere blogs verwees ik u al naar de vele hoogtepunten waaronder Paris Photo en Fotofever. Beide beurzen lieten grote successen zien.
Paris Photo noteerde in slechts vijf dagen, 68.876 bezoekers ruim 6,7% meer dan vorig jaar. 168 galeries en 31 uitgevers, uit 30 landen, een nieuw record, vertoonden hun werk en verschillende lieten topverkopen zien. Voorbeelden zijn: Hamiltons Gallery die vele werken van Richard Avedon verkocht in de prijsklasse tussen € 85.000 en € 555.000. Zo ook Meeus Gallery; een werk Richard Avedon deed € 75.000 twee werken van Richard Learoyd gingen weg voor respectievelijk € 55.000 en € 85.000. Galerie Danziger verkocht maar liefst 6 foto’s van Robert Frank in de prijs variërend van € 60.000 en € 180.000. Ook de enige Nederlandse Galerie, Project 2.0 uit Den Haag scoorde uitzonderlijk, met een duo expositie van de Belgische fotografe Danielle Zadelhoff (en dat terwijl Danielle van Zadelhoff pas in 2013 voor het eerst een fototoestel in handen kreeg) en de Franse fotograaf Dennis Rouvre. ‘Smiling faces’ alom. Met topverkopen door topgaleries van over de gehele wereld bewijst Paris Photo nog altijd dé grootste fotobeurs is van de wereld te zijn. Dus liefhebbers, zet de volgende datum maar vast in je agenda: de 23e editie van Paris Photo vindt plaats van 6 tot en met 10 november 2019. Ik ben er in ieder geval weer bij.

Paris Photo noteerde in slechts vijf dagen, 68.876 bezoekers ruim 6,7% meer dan vorig jaar

Fotofever
Fotofever, dè fotobeurs voor de wat kleinere portemonnee en de beginnende verzamelaar heeft zich, bij de inmiddels al weer zevende editie, opnieuw overtroffen. 100 Galeries, waarvan 60% buiten Frankrijk, konden zich verheugen op 12.864 bezoekers, ruim 30% meer dan vorig jaar en maar liefst 3500 VIP’s. Met name zichtbaar waren de Aziatische galeries die schijnbaar de Europese kunstmarkt hebben ontdekt. 10 Galeries uit Japan, 2 uit Taiwan en 1 uit Zuid-Korea. Vorig jaar schreef ik al (en dat is nog steeds onveranderd), dat er grote verschillen zijn tussen de verzamelaars daar en de Europese. Een portret aan de wand is ‘not done’ omdat die plaats alleen bezet wordt door overleden familieleden. Naakt is geen tabou maar zul je niet snel aan de wand zien in een Aziatisch huis. Wel is hiervoor grote interesse bij verzamelaars, maar die foto’s blijven in een lade om er op een eenzaam moment van te kunnen genieten.

Met name zichtbaar op Fotofever waren de Aziatische galeries die schijnbaar de Europese kunstmarkt hebben ontdekt. Photo:  Formento+Formento - courtesy Galerie Goutal

Speciaal aandacht was er voor de vrouw in de fotografie vastgelegd door vrouwelijke fotografen. Een initiatief van onder andere Renée Jacobs en Wendy Hicks die wereldwijd een boost hebben gegeven aan ‘Photo de Femmes’ onder het motto “women can’t be heard if they can’t be seen”. Meer informatie op de Facebook pagina van Photos de Femmes.

Renée Jacobs
In Parijs had ik wederom een ontmoeting met haar en haar altijd vrolijke partner Wendy Hicks. Wie is eigenlijk die Renée Jacobs, zul je misschien afvragen? Allereerst een vrouw en succesvol fotografe. Ze is geboren in Philadelphia, Pennsylvania en woont en werkt  vanuit Frankrijk. Haar sporen verdiende zij in de fotojournalistiek met opdrachten voor gerenommeerde kranten en magazines waaronder de New York Times en de Philadelphia Inquirer. Zij ontving de prestigieuze Robert F. Kennedy Award voor haar journalistieke werk over de achtergestelden van de samenleving en haar werk is onderdeel van de collectie in de John F. Kennedy Presidential Library. 

De Amerikaanse fotograaf Renée Jacobs die samen met Wendy Hicks wereldwijd een boost hebben gegeven aan ‘Photo de Femmes’ onder het motto “women can’t be heard if they can’t be seen”

In 1986 publiceerde zij haar eerste (foto)boek 'Slow Burn' over de desastreuze gevolgen van een ondergrondse mijnbrand in Centralia, Pennsylvania, voor zowel de mijnwerkers, de bewoners en het milieu en hun verbeten strijd tegen de Federale Overheid. In 2010 werd dit boek opnieuw uitgegeven door Penn State Press toen de New York Times opnieuw aandacht besteedde aan deze bijzondere gebeurtenis in de Amerikaanse geschiedenis. Na 15 jaar lang gewerkt te hebben als burgerrechtenadvocaat besloot zij in 2007 terug te keren naar haar oude liefde; de fotografie. In 2013 had ik een eerste ontmoeting met haar bij de introductie van  haar prachtige zwart-wit fotoboek 'PARIS'. 'Renee Jacobs 'Paris' is een, hoe kan het ook anders, verzameling van sensuele beelden van vrouwen gefotografeerd in en rond de Stad van Licht.
Volgend jaar is Fotofever opnieuw aanwezig in het fraaie Carrousel du Louvre van 7 tot 10 november 2019.

Fotofever 2018 - © Robert Berlin courtesy Galeria Contrast

Atelier Néerlandais
In samenwerking met Foam Fotografiemuseum te Amsterdam organiseerde het prestigieuze Atelier Néerlandais de tentoonstelling ‘Reflected – Works from the Foam’. Sinds 2007 verzamelt Foam actief fotografie en inmiddels telt de collectie ongeveer 550 stukken. De gedurfde, hedendaagse collectie richt zich op alle mogelijkheden van de fotografie en bevat overwegend werk van jonge, veelbelovende kunstenaars die met fotografie werken. Foam blijft de carrières volgen van deze talenten, wat soms leidt tot vervolgaankopen. Hierdoor groeide de Foam Collectie uit tot een verzameling van 21ste eeuwse fotografie en biedt zo een  accuraat overzicht van de meest recente ontwikkelingen binnen fotografie.

In het prestigieuze Atelier Néerlandais de tentoonstelling ‘Reflected – Works from the Foam’

Op 9 november was ik aanwezig bij de ‘Foam Talk’. Tijdens de Foam Talk discussieerden curatoren, kunstenaars en opleiders over hun ideeën met betrekking tot het verzamelen en presenteren van fotografie, binnen de huidige ontwikkelingen. Fotografie en technologische ontwikkelingen zijn in de geschiedenis altijd onlosmakelijk verbonden geweest. De hedendaagse ontwikkelingen en innovaties waren aanleiding voor een gesprek over wat het fotografisch medium is, kan worden en hoe het onze ervaring van de wereld zal transformeren. Met ontwikkelingen op het gebied van 3D-rendering, fotogrammetrie en CGI - Computer Generated Imagery - dient fotografie niet langer alleen het doel van representatie, maar is het ook een bouwsteen geworden voor nieuwe realiteiten die het gebruik van het medium transformeren. Binnen de fotografie is de laatste jaren al een verschuiving te zien van camera naar computer. Nog maar kort geleden bepaalde de fotograaf het grootste deel van het beeld met zijn camera en de keuze van de film. De nabewerking in de donkere kamer had wel zijn invloed, maar dat was meestal een kleiner deel van het resultaat. Het is nog slechts een handjevol puristen die nog op deze manier werken. Na de discussie denk ik met weemoed terug aan de uitspraak van Irving Penn: “A good photograph is one that communicate a fact, touches the heart, leaves the viewer a changed person for having seen it. It is, in a word, effective!”

Diverse discussies tijdens 'Foam Talk' in het Atelier Néerlandais

Even later volgde DDK live #38, de Paris Photo special. De DDK (De Donkere Kamer) is een live magazine met allerlei visies en gasten uit verschillende disciplines van de fotografie altijd gepresenteerd in Pakhuis de Zwijger te Amsterdam maar dit keer speciaal voor Paris Photo in het Atelier Néerlandais. De special bestond uit korte interviews en presentaties. Een vast onderdeel van De Donkere Kamer is altijd de pitch, waar jonge talentvolle fotografen mogen pitchen voor hun fotografisch project. De eerste prijs ging naar Laura Hospes. Als tweede eindigde Bart Lunenburg en als derde Chaïm Dijkstra. Laura Hospes haalde haar vwo-diploma op het Pallas Athene College te Ede. Vervolgens is zij gaan studeren aan de Fotoacademie, waar zij in 2016 'with honour' is geslaagd. In 2015 werd zij verkozen tot een van de beste opkomende fotografen door de jury van LensCulture Emerging Talent Awards 2015.

De winnaars van de pitch. De eerste prijs ging naar Laura Hospes. Als tweede eindigde Bart Lunenburg en als derde Chaïm Dijkstra - Foto Bart Koetsier


Le Parcours de Photo Saint Germain
Nog tot 24 november kun je het parcours volgen van Photo Saint Germain een samenwerking tussen 36 galeries in het zesde arrondissement. Ik moet je bekennen dat ik halverwege het parcours ben afgehaakt. Voor mij totaal onleesbare fotografie maar ik laat die mening graag aan jou over.
Dan adviseer ik een omweggetje naar rue de Lille 46, naar galerie Blin plus Blin met een solo expositie van de natuurfotograaf Vincent Munier. De galerie is geopend van dinsdag tot en met zaterdag van 11.00 uur tot 19.00 uur.

Fotografie van natuurfotograaf Vincent Munier bij galerie Blin plus Blin in de rue de Lille 46

Een andere aanrader is de tentoonstelling Les Nadar, une légendephotographique in de Bibliothèque National de France, nog te zien tot en met 3 februari 2019. Geopend van dinsdag tot en met zaterdag van 10.00 uur tot en met 19.00 uur en op zondag van 13.00 uur tot 19.00 uur. Felix Nadar, beroemd door zijn foto's van tijdgenoten (onder anderen Jules Verne en Sarah Bernhardt), maar vooral door zijn eerste luchtfoto’s vanuit een luchtballon, in 1858. Zijn atelier (aan de Boulevard des Capucines) was een ontmoetingsplaats voor componisten (Claude Debussy, Fauré, Liszt, Berlioz), schilders (Monet, Manet, Courbet, Corot) en schrijvers (Hugo, Zola, de Maupassant, George Sand). Bron Wikipedia

Paris Photo: Bryan Adams - Kate Moss, white coat 2010 - courtesy of Camera Work Gallery

Kortom het was weer een koortsachtig weekje Parijs