Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

maandag 31 oktober 2016

DE VIJF LEUKSTE FAMILIERESTAURANTS IN PARIJS

Een restaurant is als een theater met twee podia; de eetzaal en de keuken

Een vraag die mij vaak gesteld wordt, luidt: "Wat is jouw favoriete restaurant in Parijs?" Mijn antwoord is dan meestal: "Geen idee!" Natuurlijk heb ik restaurants waar ik vaak terugkom in Parijs, maar dat heeft veel meer met de ambiance te maken dan met de absolute kwaliteit van het eten. Ik vind persoonlijke waardeoordelen arbitrair, want ongetwijfeld zult u bepaalde restaurants meer of minder aangenaam vinden dan ik. Te druk, te duur, te afgelegen of te weinig aandacht van de bediening, of nog erger, de kwaliteit van het door u bestelde menu valt tegen.

Parijs heeft een sterke eigen culinaire identiteit, die is gebaseerd op recepten, die ontstonden in de Parijse quartiers en daarbuiten. Elders in Frankrijk eet je het eten van die bepaalde regio, in Parijs eet je schotels uit alle regio's. Tegenwoordig zijn er in Parijs duizenden eetgelegenheden en een van de vaste onderdelen van de dagindeling van de Parijzenaar, bestaat uit een bezoek aan een restaurant. Je moet per slot van rekening niet alleen eten om te leven, maar zeker ook leven om te eten. De stad wordt nog steeds gezien als het culinaire hart van Frankrijk, als de beste stad om uit eten te gaan, of je nu kiest voor een familierestaurant, een kleine bistro, een grote levendige brasserie of een chique verfijnd restaurant, er is keuze genoeg.

À la Pomponnette op Montmartre al meer dan 100 jaar een familierestaurant

Goed, ik begin langzaam trek te krijgen en daarom neem ik u mee naar een vijftal familierestaurants, waar ik vooral gekeken heb naar de sfeer en de uitstraling en geen oordeel geef over de kaart of de prijzen. Dat laat ik graag aan u over. Restaurants die ook daadwerkelijk familiebezit zijn en waar nog door de hele familie wordt gekookt. Vaak vindt je hier de vaste Franse clientèle, mensen die hier al jaren kind aan huis zijn. Geen spectaculaire kaart, gewoon prima eten afkomstig van de streek waar de familie vandaan komt. De inrichting is vaak al jaren onveranderd, maar dat heeft ook weer zijn charme.

De nummer 1
In 1909 opende Père Delcroix zijn restaurant à la Pomponnette aan de rue Lepic nummer 42. Al snel werd het restaurant hèt stamcafé voor marktkooplieden en kunstschilders, waaronder de befaamde tekenaar Francisque Poulbot, die zich er op toelegde om de kinderen van Montmartre te tekenen, en de Franse kunstschilder Eugène Paul. Originele tekeningen en schilderijen hangen in het café en restaurant. Waarschijnlijk als betaling voor de vele drankjes en genoten maaltijden. Het interieur van het café en restaurant is sinds 1909 ongewijzigd en het etablissement wordt inmiddels gerund door Claude Moureau en zijn dochters Dominique en Catherine, de vierde generatie. De vijfde generatie is nog klein en wordt gevormd door de kinderen Julien, Arnaud, Laura en Gregory. Dit familierestaurant, meer dan 100 jaar oud, is een van mijn juweeltjes. Een eenvoudige, echte Franse keuken. Bar en restaurant met veel spiegels, marmer, donker hout, ingewerkte granieten vloer, tafeltjes gedekt met roodwit geblokt linnen en wanden bedekt met tekeningen, foto's  en schilderijen die de sfeer van het aloude Montmartre doen herleven. Geen kitch zoals je die vindt in alle restaurants rond place du Tertre. Hier ben je te gast in het authentieke Montmartre zoals bezongen door o.a. Joe Dassin, Gilbert Bécaud en Yves Montand, in de befaamde chansons: "Au Temps des Cerises" en rue Lepic. À la Pomponnette is ook het vaste restaurant van Michou, inmiddels 85 jaar maar nog steeds dè Bohemien van Montmartre, Altijd gekleed in een blauw pak en bijbehorende zware zonnebril. Hij is de oprichter en eigenaar van het gelijknamige travestietencabaret Michou gelegen aan de Rue des Martyrs 80.

In 1909 opende Père Delcroix zijn restaurant à la Pomponnette aan de rue Lepic nummer 42

À la Pomponette, rue Lepic 42, 18e arrondissement, métro Blanche. Geopend van maandag tot en met donderdag, 's middags tot 15.00 uur en van 19.00 uur tot middernacht. Vrijdag tot en met zondag geopend de gehele dag tot middernacht.


De nummer 2
Italianen willen mensen verwelkomen door te delen wat ze hebben, hoe eenvoudig dat ook is. Het levensdoel van een Italiaan is om mensen te eten te geven. En veel! La convivialità; dit woord legt uit wat eten voor de Italianen betekent. Mensen te eten geven is voor de Italiaan dé manier om hen welkom te heten. bij elke maaltijd - of u nu arm bent of rijk - draait het om het samenzijn en om de gezelligheid met anderen, want samen eten is een genot. Zo zou ik l'Osteria dal Gobo willen omschrijven.

l'Osteria dal Gobo; bij binnenkomst passeer je een grote tafel, meer een altaar, vol met verse antipasti

De Osteria is één grote huiskamer. Hier ben je te gast bij Gigi, zoals Luigi Menegale door zijn vrienden wordt genoemd. Bij binnenkomst passeer je een grote tafel, meer een altaar, vol met verse antipasti: Caponata, salade met kappertjes en anjovis, artisjoksalade met Parmezaanse kaas, ingemaakte groenten, gebakken gevulde sardienes, parmaham met vijgen, rundercarpacio, pancetta met kaassaus, radicchiosalade met champignons en gorgonzoladressing.
Een luid "buonasera" schalt meteen van achter uit het restaurant. Gigi  mompelt nog wat in het Italiaans maar brengt je meteen naar een deel van het restaurant waar je met enig passen en meten feilloos tussen past. Waar je ook plaats neemt in het restaurant, je raakt niet uitgekeken op de grote hoeveelheid foto's aan de wand - met Gigi als stralend middelpunt - geplakt tussen de groots mogelijke 'kunst en kitsch'. Gigi naast onbekende en bekende grootheden zoals Gina Lolobridgida, Dalida, Amanda Lear, Adamo, Op de achtergrond prachtige Italiaanse muziek. Dit keer 'Vivere' van Andrea Boccelli; durf te leven, hoe toepasselijk.

Het interieur van de Taveerne Dal Gobo naast de Osteria

De neef van Gigi schuift bijna geruisloos een schoolbord met daarop geschreven de dagverse producten op de stoel naast je. Vino rosso? Gul wordt je bediend van een overheerlijke Italiaanse Valpocelli en met gul bedoel ik gewoon volle glazen. Hier hoeven er duidelijk geen vijf uit een fles. De neef van Gigi doet mij denken aan de butler James uit 'Dinner for One', steeds op tv tijdens elke jaarwisseling en ooit geschreven in de jaren '20 van de twintigste eeuw. "The same procedure as last year, Miss Sophie?" en Miss Sophie antwoordt: "The same procedure as every year, James!".
Intussen wordt je tafel vol gezet met kleine schoteltjes antipasti. Het schoolbord doet je kiezen tussen de heerlijkste gerechten; een overheerlijke klassieke risotto met granakaas, inktvis of met vongoles. Diverse soorten spaghetti's, linguines, pappardelle en gnocchi's. Fegato, kalfslever op z’n Venetiaans, filetto di manzo; runderbiefstuk met morieltjes. "Buon appetito", het feest kan beginnen.


Het restaurant van de familie Menegale is gevestigd op nummer 26 van de rue Bergère in het 9e arrondissement. Een nietszeggende zijstraat van de rue Faubourg Montmartre. Waar kennen we die ook weer van? Oh ja.....daar is een ander juweeltje van Parijs gevestigd namelijk restaurant Chartier. De leukste manier om te lopen naar dit restaurant is om tegenover Chartier de cité Bergère in te lopen, een van de prachtige onbekende binnenstraatjes die Parijs rijk is. Aan het einde van deze passage ga je links af en schuin aan de overkant liggen twee restaurants: Taveerne Dal Gobo en een paar deuren verder Osteria Dal Gobo. Beide van dezelfde eigenaar, gebruikmakend van dezelfde keuken. De eerste keer kwam ik bij toeval met goede vrienden in de Taveerne, die het midden houdt tussen een uitdragers winkel en een restaurant. Geen enkele stoel in het restaurant is het zelfde, alles wat je ziet is te koop en de ober loopt met alle bestellingen op en neer tussen de twee panden. Een wonderlijk maar ook een lachwekkend gezicht. Weer of geen weer de heerlijkste gerechten komen allemaal via de voordeur op je tafel.

Luigi Menegale trakteert op een belcanto vol vibrato uit zijn Napolitaanse of Siciliaanse repertoire

Dal gobo betekent de bochel in het Italiaans en heeft niets te maken met de gebochelde van de Notre Dame, maar met die van de Rialto vismarkt in Venetië. In het naoorlogse Venetië groeide Luigi Menegale op in een gezin van zeven kinderen. Mede door zijn moeder creëerde hij een passie voor koken, werkte in diverse restaurants van Serenissima (de republiek Venetië) zoals Danieli, Nuova Grotta en Colomba. In de jaren '60 trok hij, zoals vele Italianen, naar Frankrijk om daar zijn geluk te beproeven, en succesvol! Bezat ooit 20 restaurants in Parijs waaronder Marcopolo, le Petit Laurent - rue de Varennes, La Famiglia - rue de Bourgogne en le Floriani - avenue Victor Hugo. Vandaag de dag heeft hij er nog vier waaronder drie in de rue Bergère plus een wijnbar. Een restaurant wordt gerund door zijn vrouw Oca Nera en nog een in Meaux.

'Un baccio' voor Gigi als op de achtergrond 'per amore' klinkt van Andrea Bocelli

Osteria dal Gobo is heerlijke traditionele, betaalbare, eenvoudige, authentieke Italiaanse keuken. Waar alles spektakel is in een buitenissige  ambiance en waar u af en toe wordt getrakteerd op een belcanto vol vibrato van Luigi zelf uit zijn Napolitaanse of Siciliaanse repertoire. Een charmante gastheer pur sang samen met zijn exotische Afrikaanse serveersters. En na afloop, limoncello van het huis. 

L'osteria dal Gobo, 26 rue Bergère, 9e arrondissement, métro Grands Boulevards. Alle dagen geopend van 11.45 uur tot 14.45 uur en van 18.00 uur tot 01.00 uur. (Geen eigen website)

Bij dit familierestaurant proef je de sfeer van de vroegere markthallen van Parijs

De nummer 3
Een zoektocht op de late avond naar een restaurant bracht mij bij toeval bij een restaurant in de buurt van 'les halles', de vroegere voedselhallen van Parijs. Het deed mij sterk denken aan het boek van Emile Zola; 'Le Ventre de Paris'. "De wagens arriveerden aan één stuk door, de kreten van voermannen, de zweepslagen, de vergruizing van de straatstenen onder het ijzer van de wielen en de paardenhoeven werd erger, en de wagens kwamen alleen nog maar schoksgewijs vooruit. Ik bevond mij voor het kolossale bedrijf dat de zwelgpartij van die dag van eten zou voorzien. Ik kan in het vage licht de rode stapels vlees onderscheiden, manden met vis, glinsterend met een zilveren glans, bergen groenten die de schaduw doorspikkelen met witte en groene vlekken". Restaurant L'Epi d'Or - de gouden aar, of ik zo de negentiende eeuw binnenstapte. Het interieur onveranderd sinds de tijd dat de werknemers van de hallen hier op kracht kwamen, na het sjouwen van kisten vol met groenten en zware zakken gevuld met aardappels. In die tijd ging het restaurant pas open om 10.00 uur 's avonds en sloot om 2.00 uur in de nacht om vervolgens op 5.00 uur in de ochtend weer open te gaan om de hongerigen van de nacht te voeden. Als de geschiedenis hier zijn verhaal kon vertellen.

Restaurant L'Epi d'Or - de gouden aar, of ik zo de negentiende eeuw binnenstapte

Sinds de verplaatsing van de hallen in 1969, even buiten Parijs naar Rungis, opent het restaurant om 19.30 uur en sluit de keuken om 23.00 uur. De ontvangst door Madame Pascalline Pelletier is vriendelijk, warm en identiek aan de tijd van vroeger. Hier serveert men nog altijd vanuit de zuiverste Franse traditie. Goede gerechten zonder enige pretentie, en vers bereid vanuit de eigen keuken. Alles lokaal geproduceerd en ingekocht bij haar leveranciers die ze angstvallig geheim houdt. ‘fait maison’ is hier al jaren van toepassing. Mijn mond begint te watertanden bij het zien van de kaart. Mijn keuze die avond: Oeufs Cocotte à La Lyonnaise, Gigot à la Cuillère; lamsbout die zeven uur bereidingstijd nodig heeft en dan nog de huisgemaakte Tarte Tatin.

Madame Pascalline Pelletier - rechts - is een gastvrouw' pur sang' 

Om mij heen wordt alleen Frans gesproken en er is geen toerist te zien. Ik betrap mij er op dat ik overpeins om dit juweeltje niet te delen op mijn weblog, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Bij het afscheid laat Madame Pascalline  mij nog een aandenken zien uit vroegere tijden. Een pilaar met daarop een koperen gasleiding met een soort aansteker. Hier gingen de mannen staan om hun sigaar eerst zorgvuldig voor te verwarmen door deze over de volle lengte boven een vlam heen en weer te bewegen. Volgens haar een heel belangrijk ritueel, waardoor de smaak van de sigaar zich volledig kon ontwikkelen. Wijzend naar het plafond nog een laatste detail; de sporen van de stoppen van Champagne die in 1902 werden opengetrokken. Á Bientôt et merci. Voldaan en volmaakt tevreden loop ik naar buiten. Buiten is het stil op straat en ik stop héél even om mij voor te stellen hoe het hier 100 jaar geleden moet zijn geweest.

L'Epi d'Or, rue Jean-Jacques Rousseau 25, 1e arrondissement, métro Louvre, Chatelet. Geopend 's avonds van 19.30 tot 23.00 uur elke dag behalve zondag. (Geen eigen website)


De nummer 4
De nummer vier was een tip van foodblogger David Lebovitz:  Restaurant Le Trumilou ligt aan de rand van het vierder arrondissement,  in de schaduw van de kerk Saint Gervais en aan de Quai de l’Hôtel de Ville, tegenover Ile Saint-Louis en het Ile de la Cité. Het bestaat al meer dan vijftig jaar en is in al die tijd weinig veranderd. Alain runt al dertig jaar, samen met zijn vrouw dit familierestaurant. Hij runt het restaurant 's avonds en zijn vrouw overdag. Beiden zijn afkomstig uit de Auvergne. De Auvergnats, mensen afkomstig uit de Auvergne staan bekend als harde werkers die als vluchtelingen naar Parijs kwamen na 1870 en daar cafés en restaurants openden. Zo ook met bij le Trumilou, ooit begonnen door mensen uit de Auvergne en vervolgens weer doorverkocht aan andere Auvergnats. Het restaurant was vroeger een eindstop voor vrachtwagens die voedsel aanvoerden voor de markthallen, dat verklaart dan ook de ligging aan de drukke Quai de l’Hôtel de Ville. Het harde werken is altijd gebleven wat je ook weer terug ziet op de kaart. Stevige kost in flinke porties, bepaald geen haute cuisine. Specialiteiten zijn eend met pruimen en ris de veau grand mère, maar er zijn ook stoofschotels, salades, paté, slakken, steak tartare,  en voor de liefhebbers andouillette en kalfsniertjes. Betaalbaar traditioneel Frans eten en de bediening met zwarte strikjes en zwarte voorschoten is vriendelijk en snel. Het restaurant is heerlijk gedateerd. De tafels en stoelen zijn ietwat versleten, de tegelvloer is uit de jaren vijftig en het toilet is niet bepaald modern, maar er is sfeer. Er is plaats aan tafeltjes voor vier, maar vaak is er ook een lange tafel waaraan iedereen kan aanschuiven. Een menu, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, kost 22 euro, voor twee gangen betaal je 18 euro. Hier komen zowel Parijzenaars als toeristen.


Le Trimilou, Quai de l’Hôtel de Ville 84, 4e arrondissement, métro Pont Marie, Hôtel de Ville.  Alle dagen in de week geopend voor lunch van 12.00 uur tot 15.00 uur en voor diner van 19.00 uur tot 23.00 uur


De nummer 5
Aan de avenue de la Motte Picquet ligt het restaurant van de familie Guillaumin; Le Florimond. Florimond was de naam van de tuinman Claude Monet en chef-kok Pascal Guillaumin stelt zijn culinaire creaties samen zoals Monet's impressionistische schilderijen, gezien de harmonie van kleuren. De producten zijn allemaal seizoengericht, dagvers en duidelijk beïnvloedt door zijn familieafkomst. Drie generaties 'charcutiers' enerzijds en landbouwers uit de Corrèze streek anderzijds. In 1993 besluit Pascal zijn ouders te gaan helpen en inmiddels staat Pascal Guillaumin al 23 jaar achter het fornuis.  In 2010 gooit hij het roer om en wordt meester in het bereiden van maaltijden d.m.v. 'slow cooking' op lage temperaturen, zoutarm en duurzaam, "back to basics", zoals hij het zelf benoemt. Onder zijn grote schare bezoekers vegetariërs en voorstanders van organische, glutenvrije en lactosevrije maaltijden. Begrijp me niet verkeerd, je kunt bij hem ook terecht voor een goed stuk vlees. Een lunchmenu van drie gangen kost € 24,50 en een driegangen-menu voor diner € 38. Zijn specialiteiten gevulde kool, een recept van zijn oma, Corrèze gekonfijte eend met gebakken zoete aardappelen. Gestoofd rundvlees uit limousine met paarse mosterd uit Brive, en als laatste tip bekijk de foodblog van Pascal; zinnenprikkelend.


Le Florimond, Avenue de la Motte-Picquet 19, métro La Tour-Maubourg, École Militaire. Geopend maandag tot en met zaterdag Gesloten op zaterdagmiddag en zondag de gehele dag

zondag 23 oktober 2016

DE VIJF MEEST EIGENZINNIGE CULINAIRE ADRESSEN IN PARIJS

Voor Parijzenaars zijn cultuur en gastronomie als zon en maan. Nergens in de wereld is de kunst van de verfijnde maaltijd een integraal deel van het leven geworden dan in Parijs. De mens moet volgens visie van de Parijzenaar per slot van rekening niet alleen eten om te leven, maar zeker ook leven om te eten.

Jarenlang stonden de Fransen bekend als de toonaangevende natie als het ging om internationale gastronomie. De eerste almanak voor fijnproevers dateert uit 1803 - 1812. Alexandre Grimod de la Reynière was de grondlegger van de gastronomische kritiek. Auguste Escoffier, ook weer een Fransman, bekend vanwege zijn culinaire genialiteit en zijn hervormingen van de Franse keuken, werd beroemd dankzij de 'Prins der gastronomen', Curnonsky, een pseudoniem voor Maurice Edmond Sailland. "Cur non" - waarom niet? Hij schreef de 28-delige 'La France gastronomique'. Tijdens zijn hoogtijdagen hielden 80 toprestaurants in de omgeving van Parijs altijd een tafel vrij; 'just in case', hij zou kunnen binnenlopen! De Michelingids, de meest gevreesde gids van alle gastronomische gidsen, ook al weer Frans. De eerste gids verscheen in 1900. Vanaf 1926 trof men er een selectie aan van de allerbeste restaurants in Frankrijk. De steraanduidingen volgden pas in 1931. Of de Guide Gault Milau, die samen met Paul Bocuse aan de wieg stond van de 'Nouvelle Cuisine'. allemaal hèt bewijs van een schijnbaar onaantastbare hegenomie van de Franse keuken.

We zien ze steeds meer restaurants van sterrenchefs, zonder de poeha eromheen. Het tafellinnen verdwijnt, stijve obers worden verruild voor jong, fris personeel en je mag er gewoon aanschuiven op je sneakers. Maar er wordt dus wel serieus goed gekookt. 

Maar wie de trends volgt hoefde de laatste jaren niet meer in Frankrijk te zijn. Het waren de Spanjaarden die de wereld versteld lieten staan met hun moleculaire keuken. Voor echte hippe restaurants moest je in London zijn en de laatste jaren winnen ook de Scandinaviërs aanzien met hun rauwe back-to-basics-keuken. In de laatste lijst (2016) van 'The World's 50 Best Restaurants komt slechts één Frans restaurant voor in de top 10.

In deze Top 10 staat een Italiaan (nr. 1), drie Spanjaarden, een Deen, een Fransman, een Amerikaan, een Oostenrijker, een Japanner en zelfs een Peruaan. Men spreekt hier van de teloorgang van Frankrijk als culinair toonaangevende natie. De tijd lijkt te hebben stilgestaan in de chique sterrenrestaurants. "Passé"; zoals de Parijzenaars zelf zeggen. Een trend die zich doorzet onder verschillende drie-sterrenkoks die hun sterren letterlijk aan de wilgen hangen en weer gaan voor kookplezier.

Le Fooding is de nieuwe eetgids. Fooding is een samentrekking van food (eten) en feeling (sfeer)

Gelukkig is er een revolutie ontstaan in de Parijse keuken. Er is een tegenbeweging ontstaan van jonge Franse chef-koks, die beseffen dat sterren en geld alleen niet gelukkig maken, maar dat er ook nog zoiets bestaat als plezier in koken. Volgens Le Fooding, de nieuwe eetgids, heeft goed eten niets te maken met sterren, prachtig met linnen gedekte tafels en wijn in kristallen glazen. Het gaat heden ten dage om sfeer, passie en plezier in eten.

Daarom bedacht Alexandre Cammas, de oprichter ven de hippe en trendy restaurantgids Le Fooding, de term 'fooding', wat een samentrekking is van food (eten) en feeling (sfeer). Deze restaurantgids bestaat sinds 2008 en is het 'coole' broertje van de Michelingids. De tegenbeweging heeft ook een naam gekregen: Bistronomie, een samentrekking van bistro en gastronomie. Het antwoord op de desastreuze ontwikkelingen in de Franse gastronomie. De meest besproken koks van dit moment zijn niet meer Alain Ducasse,  Joël Robuchon, Pierre Gagnaire of Alain Passard, De Parijzenaars staan nu in de rij voor hippe Parijse restaurants. Het kookplezier spat ervan af en wat zij in gang gezet hebben wordt door de culischrijvers betiteld als een culinaire 'Nouvelle vague'. Veel van deze nieuwe chefs zijn leerlingen van grote namen en hebben zichzelf bevrijd van wat zij noemen het juk van Michelin. In deze blog de vijf meest eigenzinnige culinaire adressen in Parijs.

De nummer 1
De top van de bistronomie, Septime, staat op nummer 50 in de lijst van de beste restaurants van de wereld. Bertrand Grébaut en de Filipijnse Tatiana Grebaut Levha achter het fornuis. Hij ooit de jongste kok in Frankrijk met een ster, gooide het zelf over een andere boeg. Een ruige bistro  met tafels uit oude treinwagons, zwarte vloer en industriële lampen, waar mooie jonge mannen met baarden het eten rondbrengen. Uit de boxen schalt de betere blues en de gasten die je omringen zijn de globetrottende foodies. Septime is een statement en is sinds de opening niet meer weg te denken uit welke gids dan ook over Gastronomisch Parijs. Bertrand zelf noemt zijn stijl van koken naief, spontaan en evenwichtig. Sinds Chateaubriand (de nummer 2) beperkte kaarten en de verplichte menuformule introduceerde, is dit in Parijs een beetje de norm geworden in alles wat hip, trendy en hot is. De moeilijkheid hier is het verkrijgen van een tafel. Een vijfgangen menu kost slechts € 50

Septime, rue de Charonne 80, 11e arrondissement, métro Ledru-Rollin, Charonne, Alexandre Dumas

In Le Chateaubriand waan je je in een bruine kroeg, het comfort is minimaal, de bediening joviaal en no-nonsense

De nummer 2
De jonge Baskische chef Inaki Aizpitarte werd in zeer korte tijd dè culinaire hype van Parijs. Met zeer beperkte middelen installeerde hij zich in een oude Parijse bistrot. Hij nam niet eens de moeite de naam te veranderen, die de ouderwetse Franse keuken oproept, terwijl hier een resoluut eigentijdse keuken wordt nagestreefd. In Le Chateaubriand waan je je in een bruine kroeg, het comfort is minimaal, de bediening joviaal en no-nonsense. Maar de grote Franse chefs komen hier allemaal eten. Hier hebben ze geen Michelen-ster, maar ze koken alsof ze er drie hebben. Le Chateaubriand bevindt zich op plaats 74 in de befaamde lijst van “World’s 50 Best Restaurants. Aizpitarte ligt daar niet wakker van. Onlangs besloot hij zelfs om enkel nog 's avonds open te gaan. Vijf optredens per week moet de job voor hem en zijn gelijkgestemd team leuk houden.

Le Chateaubriand ziet er als een doordeweekse bistro uit en heeft zestig zitplaatsen die twee keer per avond volgeboekt zijn. Je kunt uitsluitend reserveren voor half acht en voor half tien. Mooi is te zien hoe de bediening dezelfde nuchtere, rustige aanpak van de chef etaleert. De dingen simpel houden, lijkt ook hun devies. Aizpitarte werkt zonder kaart en presenteert één menu voor € 70 dat dagelijks wisselt. Hapje vooraf, drie gerechtjes, zoet of kaas. Geen supplementen, geen alternatieven en vooral geen gehannes. Favoriet restaurant van Alain Ducasse.


Le Chateaubriand, Avenue Parmentier 129, 11e arrondissement, métro Parmentier, Saint Maur, Goncourt. Uitsluitend open voor  diner van dinsdag tot en met zaterdag. Ook hier is reserveren een must.

Inaki Aizpitarte kookt ook bij de buurman op nummer 131; Le Dauphin. Het restaurant, tevens wijnbar is ontworpen door Rem Koolhaas. Het verschil met de buren, Le Chateaubriand, is dat de gerechten hier 's avonds verschijnen in tapasvorm en dat de prijzen wat toegankelijker zijn.

Le Dauphin, Avenue Parmentier 131, 11e arrondissement, métro Parmentier, Saint Maur, Goncourt. Open voor  lunch van dinsdag tot en met vrijdag van 12.00 uur tot 13.30 uur en voor diner van dinsdag tot en met zaterdag van 18.00 uur - 02.00. 


De nummer 3
Heb je seizoen 3 van de Netflixserie Chef’s Table al gezien? Dan kan restaurant Yam'Tcha, gerund door chef Adeline Grattard, je niet zijn ontgaan. Deze Française kookt met zó veel passie een cross-over tussen Chinees en Frans eten, dat ze er in 2010 een Michelinster voor kreeg. De Netflixserie Chef’s Table is het walhalla onder foodies en eigenlijk voor iedereen die ook maar een piepklein beetje van eten houdt, dus wij allemaal! Voor het eerst focust een volledig seizoen Chef’s Table zich op chefs uit één land: Frankrijk. We krijgen vier van ‘s werelds meest gerenommeerde Franse chefs voorgeschoteld: Alain Passard van L’Arpege, Michel Troisgros van La Maison Troisgros, Alexandre Couillon van La Marine en Adeline Grattard van Yam’Tcha.

Yam tcha betekent in het Kantonees letterlijk thee drinken. Adeline Gratard en haar man, Chi Wah Chan openden dit verborgen kleine juweeltje in 2009. Een exquis fusionrestaurant waar slechts maximaal 20 mensen konden plaatsnemen. Grattard's keuken was slechts twee vierkante meter groot. Inmiddels is het restaurant verhuisd naar rue Saint Honoré 121 en biedt plaats aan 36 personen. Parijse chic gecombineerd met een oriëntaals interieur. Yam'Tcha is tevens het Kantonese woord voor dimsum en legt meteen de wortels bloot van de essentie van dit restaurant. Zij kreeg haar harde leerschool bij Pascal Barbot van l'Astrance (Parijs 16e), gevolgd door een twee jaar durend verblijf in Hongkong. Haar man Chi Wah Chan is theesommelier en heeft een exclusieve theeboetiek elders in de stad. Sinds 2014 kun je ook terecht bij de naastgelegen Boutique Yam’Tcha voor een lunch met bao’s, gevuld met ook weer die fusion van Chinees & Frans. Én een bijpassend kopje thee. Er is zelfs een loket in de gevel van het restaurant waar je bao’s on the go kunt bestellen. Hier eten is een belevenis, maar beslist niet goedkoop. Lunch €65, diner € 120. Ondanks deze prijzen is reserveren ook hier een must.

Yam'Tcha, rue Saint Honoré 121, 1e arrondissement, métro Louvre-Rivoli.
Gesloten op maandag, dinsdagmiddag en zondag.


De nummer 4
Net als Yam'Tcha wordt Frenchie al jaren tot de nieuwe voorhoede van de Parijse eet-scene gerekend. Frenchie in de rue du Nil in het 2e arrondissement. Als ik door deze überhippe straat loopt dan vraag ik me af of deze straat niet beter omgedoopt kan worden in de rue du Frenchie. Want het lijkt wel of Gregory Marchand deze straat helemaal voor zich alleen heeft. Zijn restaurant Frenchie op nummer 5, Frenchie bar-à-vin op nummer 6, Frenchie-to-go op nummer 9 en verder in deze straat zijn eigen groentewinkel ,viswinkel en slagerij.

Frenchie is het inmiddels gelauwerde restaurant van Greg(ory) Marchand, een Fransman die in keukens over de hele wereld werkte. Hij leerde het vak bij Jamie Oliver en liet zich inspireren in New York bij het wereldberoemde Gramercy Tavern, , Hongkong, Londen en uiteindelijk weer in z’n eigen Parijs. In juni 2009 opende Marchand restaurant Frenchie, genoemd naar zijn eigen bijnaam, die Jamie Oliver aan ‘m gaf toen Greg chef-kok was in Jamie’s Fifteen. Aanvankelijk stond hij daar helemaal alleen in de keuken, met één personeelslid in de zaal. Inmiddels zijn de wachtlijsten lang, en liggen er elke avond foodies voor de deur, smekend om nog een tafeltje. Geen tafel? (reserveren doe je bijvoorkeur twee maanden van te voren) Geen paniek. Steek de straat over naar Frenchie Bar-à-vins, geopend in 2011, voor een kleinere maar net zo lekkere (bar)hap.

Vervolgens kwam Frenchie-To Go. De naam zegt het al, bij Frenchie To Go kun je natuurlijk ook je drankje, ontbijt of lunch meenemen en buiten mét zicht op de Eiffeltoren nuttigen. Bij Greg zijn dat geen kleffe broodjes kaas, uitsluitend home made producten zoals pulled pork sandwiches, bacon scones (een absolute aanrader) en huisgemaakte pastrami. 'Frenchie', gebruikt alleen de beste ingrediënten, die hij uit zowel Frankrijk als Engeland haalt. En wordt gebruikgemaakt van seizoensfruit- en groente, de lekkerste vis en de beste kaas.
Inmiddels is er ook een Frenchie in London in Covent Garden.

Frenchie, rue du Nil 5, 2e arrondissement, métro Sentier. Geopend van maandag tot en met vrijdag uitsluitend met reservering vanaf 18.30 uur. Menu € 74 - € 125
Frenchie bar-à-vin, rue du Nil 6, 2e arrondissement, métro Sentier, geopend alle dagen in de week vanaf 19.00 uur. Voorgerecht vanaf € 9, hoofdgerecht vanaf € 19, nagerecht vanaf € 8
FrenchieTo Go, rue du Nil 5, 2e arrondissement, métro Sentier, geopend alle dagen in de van maandag tot vrijdag 8:30-16:30 en op zaterdag en zondag van 9u30 tot 17u30. Sandwiches vanaf € 12


De nummer 5
Dit restaurant kreeg in de Guide Le Fooding de prijs voor 'La Meilleure Table 2016'. Dé droom van een barman Amaury Guyot, schepper van de 'Sherry Butt' en de 'Prescription Cocktail Club' en een Japanse chef-kok zonder grenzen, Taku Sekine, ooit gewerkt bij Alain Ducasse in Tokyo en bij Le Clown Bar in Parijs. Een restaurant van slechts 50 vierkante meter waar je in een rauw lokaal, cocktails kunt drinken naast op de Aziatische keuken geïnspireerde kleine gerechten. Het is zoeken geblazen in de rue Saint Nicolas vlakbij de Bastille naar restaurant Dersou. Geen bord aan de muur maar op nummer 21 zit dit nieuwe hipster-chiq restaurant. Voor een vijf gangen-menu met vijf bijbehorende cocktails betaal je € 95 en zes- of zeven gangen met evenzoveel cocktails  € 115 - € 135. Op zondag kun je er ook terecht voor brunch € 25 - € 30


Dersou, rue Saint-Nicolas 21, 12 arrondissement, metro Ledru Rollin, Gare de Lyon. Geopend dinsdag tot en met vrijdag van 19.30 uur tot middernacht, op zaterdag van 12.00 uur - 15.30 uur en van 19.30 uur tot middernacht en op zondag alleen lunch van 12.00 uur - 15.30 uur. Gesloten op maandag.

maandag 17 oktober 2016

DE VIJF MOOISTE VOEDSELMARKTEN VAN PARIJS

"Afwisseling is de ware specerij des levens en geeft het leven smaak en kleur"; schreef de Engelse dichter William Cowper. Parijs kent een rijke geschiedenis van de Franse keuken en de jonge fusionkeuken. Een stad waar, haast in ieder arrondissement, elke smaak zijn plek heeft. Parijs is een culinaire smeltkroes en kent daardoor ook een veelvoud van voedselmarkten. Dat is ook een de charmes van Parijs, In deze blog maakt u kennis met mijn favoriete top vijf. Vooraf nog wat geschiedenis.

De eerste (voedsel)markt in Parijs dateert uit de vijfde eeuw en was gevestigd op het huidige Ile de la Cité.  Toen de stad zich langzaam uitbreidde kwamen er steeds meer markten. Aanvankelijk bij de stadspoorten en later, in het begin van de 13e eeuw, in het gebied tussen de rue de Saint Denis, de rue Saint-Honoré en de rue Croix des Petits-Champs. Pas in de loop van de 16e eeuw, toen Parijs inmiddels zo'n driehonderdduizend inwoners had, werden de ambachtslieden verbannen naar de omliggende steegjes en werd het gebied rond de Saint-Eustache een grote voedselmarkt. In de 17e eeuw waren er nog drie grote markten naast die van Les Halles. Aan de quai de la Mégisserie, waar nu de vogeltjesmarkt is. Hier was de markt voor gevogelte, schapen, lammeren, varkens en wild. De vismarkt was aan de rue de la Poissonnière en de wijnhandelaren hadden zich gevestigd aan de quai Saint-Bernard.

Souvenir des Halles Paris 1907

Met de Franse Revolutie kwam een einde aan het recht van de vorst om markten toe te staan. Het werd nu een aangelegenheid van het Parijse stadsbestuur. Zo rond 1860 telde Parijs 51 grote en kleine markten, waarvan er eenentwintig overdekt waren. In die tijd werd het ook noodzakelijk om de centrale hallen te vernieuwen. Het was de Franse architect Victor Baltard die tussen 1854 en 1866 de beroemde Parijse Hallen bouwde, gietijzeren boogconstructies met glazen daken. Deze markthallen deden dienst tot 1969, waarna de centrale markt met de bijnaam de buik van Parijs,  werd verplaatst naar de voorstad Rungis zo'n vijftien kilometer ten zuiden van Parijs.

Op de markt van Rungis doen de restauranthouders, winkeliers, en marktkoopmannen van Parijs hun dagelijkse inkopen Alles wordt elke dag vers aangeleverd. Op een oppervlakte van 220 ha. wordt jaarlijks 2.200.000 ton voedsel verwerkt door 800 groothandels met 17.000 man personeel. Rungis voorziet achttien miljoen mensen van voedsel en is de grootste markt voor verse producten in de wereld. Om drie uur in de nacht beginnen de visgroothandelaren hun waren aan de man te brengen. Daarna volgt de rest en het is de bloemengroothandel die de markt zo rond elf uur 's morgens afsluit.

De Parijzenaar houdt van vers

De talrijke markten die Parijs rijk is beginnen tussen zeven en negen uur. Uren is de groenteman bezig om van zijn appels, perziken en meer, fraaie piramiden te bouwen, om rieten manden met druiven te versieren en een kleurrijk stilleven te maken van de rode tomaten, groene paprika's en donkerpaarse aubergines. Dit alles gelardeerd met waterkers of haricots verts.  Let vooral op de sla, die is er te kust en te keur. De knapperige romaine of de batavia en de scarole (andijvie die in Frankrijk rauw wordt gegeten), de mesclun (gemengde sla), eikenblad, krop en krulsla en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan.  De Parijzenaars doen het liefst 's ochtends hun boodschappen, de groenteman is dan nog goedgemutst, alles is nog voorradig en vlees en vis is dan het meest vers. De Parijzenaar houdt van vers. In Parijs treft men zelden vrieskastbezitters aan, niet alleen omdat de mensen er geen plaats voor hebben, maar vooral omdat alles er op berekend is om binnen enkele uren te worden genuttigd. "Is het voor vanmiddag of voor vanavond?" is een veel gestelde vraag wanneer u een meloen, avocado of een Camenbert koopt. À point noemt de Fransman dat.

De nummer 1
Op nummer 1 staat bij mij de Marché des Enfants Rouges. Wat voor London Borough Market is, is deze markt, die al sinds 1615 bestaat, dè markt van Parijs. Ooit opgericht door twee ministers van oorlog tijdens de regeerperiode van Louis XIII. Deze markt moest de nieuwe wijk 'Marais' in opbouw gedurende de 16e eeuw van voedsel voorzien. Sinds 8 maart 1982 ook nog eens opgenomen in de lijst van beschermde monumenten. De rue de Bretagne in het 3e arrondissement is sowieso een van mijn favoriete straten, want hier vind je een staalkaart van wat Frankrijk te bieden heeft op het vlak van hoogwaardige kwaliteitsingrediënten. Je vindt hier poeliers, slagers, bakkers, charcutiers, traiteurs, viswinkels…. allemaal moeilijk te weerstaan. 

Marché des Enfants Rouges, deze versmarkt bestaat al meer dan 400 jaar

De markt van de 'rode kinderen' ligt aan de rue de Bretagne, ter hoogte van nummer 39. In de 17e eeuw heette de markt 'petit marché du Marais' en later, toen Margurite de Navarre het Hospice des Enfants-Rouges creëerde en ze besloot om de weeskinderen een rood uniformpje aan te trekken, werd de naam veranderd in marché des Enfants-Rouges. De markt is een van de oudste van Parijs. Hier komen de Parijzenaars hun mandjes vullen met boerenproducten, biologische groenten, scharrelkippen, zelfgebakken brood, ambachtelijke kaas en biologische wijn. En daartussen wemelt het van de kraampjes met aanlokkelijke exotische spijzen. Marokkaans, Italiaans, Libanees; overheerlijke bento, pastilla's, tajines, verse pasta, en Japanse producten, alles vers bereidt. Alle stalletjes doen hun best om zitplaatsen te creëren om het hun gasten zo comfortabel mogelijk te maken in de soms chaotische drukte. Alleen al het koffie- en theestalletje is een juweeltje uit het jaar 1900. Weggestopt in een klein hoekje van de markt zit Taéko, een eetgelegenheid waar nog traditioneel Japans wordt gekookt. Op tijd zijn is een must en er zijn geen aparte tafeltjes. U eet heerlijk tussen de Fransen aan lange eettafels. Voor mij is deze markt en de hele rue de Bretagne een ideaal lunch- en brunchadres.

Lunchen is een must op deze markt

Marché des Enfants-Rouges, rue de Bretagne 39, 3e arrondissement, métro files du Calvaire, op maandag gesloten. Openingstijden dinsdag, woensdag, donderdag van 08:30 tot 13.00 uur en 16.00 uur tot 19.30 uur en vrijdag, zaterdag van 08.30 uur tot 13.00 uur en van 16.00 uur tot 20.00 uur, zondag van 08.30 uur tot 14.00 uur.

De nummer 2
'Il est cinq heures, Paris se lève' is pas echt van toepassing bij de opbouw van de zondagmarkt op de Boulevard Raspail, tussen de rue de Rennes en de rue du Cherche Midi. (metro: Rennes). In de vroege ochtend rijden zwaar beladen busjes de stad binnen om op tijd een kraam te kunnen bemachtigen voor de Marché Biologique du boulevard Raspail. Het is een van de mooiste versmarkten van Parijs voor liefhebbers van al het goede wat de Franse aarde te bieden heeft. Niet alleen voor groenten en fruit, maar ook voor de mooiste kazen, thuis gemaakt volgens eeuwenoude tradities, door herders en boerenfamilies. 

De mooiste kazen, thuis gemaakt volgens eeuwenoude tradities, door herders en boerenfamilies

Grote schijven milde, romige Brie de Meaux naast de Saint Nectaire uit de Auvergne. Camembert uit Normandië, omringd door heerlijke geitenkaasjes zoals de Chabichou, Crottin, Valencay en de Lingot. Natuurlijk ontbreken de Roquefort, de Reblochon, de Comté en de Tomme de Savoie niet. Een stukje verder heerlijke Pain de Campagnes, die zaterdagnacht vers zijn gebakken in originele houtovens. Niet te missen, de charcuterie met hammen, uitgelezen selecties patés en worsten in alle soorten en maten uit de Auvergne, Elzas of de Périgord. Nog even de tip van Alain Ducasse! Neem mee: Voor het ontbijt heerlijke muffins en gepocheerde eieren, voor de lunch een schotel van biologische groenten met brood en voor het diner, gebraden speenvarken, een paar goede kazen en een citrussalade.

Een van de vele traiteurs op de Marché Biologique du Boulevard Raspail

Marché Biologique du Boulevard Raspail, tussen rue de Rennes (métro Rennes) en rue du Cherche Midi (métro Sèvres Babylone), 6e arrondissement, elke zondag van 9.00 uur tot 13,30 uur.

De nummer 3
In het chique 7e arrondissement, aan de achterzijde van de École Militaire ligt de avenue de Saxe. In het gedeelte tussen de École Militaire en de place de Breteuil ligt een van de mooiste maar ook een van de duurste markten van Parijs; de Marché Saxe- Breteuil. Boeren en producenten uit heel Frankrijk verkopen hier op donderdag en zaterdag, hun verse waren, waarvan de meeste biologisch zijn. De markt is een echte aanrader voor de aankoop van heerlijke regioproducten waaronder fromage (Frankrijk kent meer dan 400 kaassoorten) en foie gras. 

Verse vis, schaal- en schelpdieren te kust en te keur

Verder kun je er terecht voor verse vis, schaal- en schelpdieren, vlees voorzien van het keurmerk 'label rouge' en 'label régional', dè keurmerken van het Landbouwschap. Gevogelte, wist u dat in Frankrijk onder de term gevogelte zowel pluimvee als tamme konijnen worden begrepen? En natuurlijk volop verse groente, fruit en de mooiste ambachtelijk gebakken broden. Aanrader is de kraam 'Once Upon a Cake' met huisgemaakte taarten, waaronder worteltjestaart en overheerlijke koekjes.

Marché Saxe-Breteuil

Marché Saxe-Breteuil, avenue de Saxe tussen nummer 19 en de place Breteuil, 7e arrondissement, métro Ségur, geopend op donderdag van 7.00 uur tot 14.30 uur en zondag van 07.00 uur tot 15.00 uur.

De nummer 4
De Marché d'Aligre is een van de meest volkse en levendigste markten van Parijs. Alle dagen geopend met uitzondering van de maandag. De zaterdag- en de zondagsmarkt zijn het leukst. Hier wordt je aangesproken in alle dialecten, maar vooral die uit de Magreb. Op het gebouw van de overdekte markt staat een klok die rond het middaguur het startsein geeft voor de dagelijkse "uitverkoop". Aan het einde van de marktochtend duikelen de prijzen.
Een bezoek aan de overdekte markt is een gastronomisch avontuur op zich. Links en rechts bergen groenten en fruit, afgewisseld met de heerlijke geuren van verse kruiden. Een stukje verder verse vis en schaaldieren op ijs en achter glas honderden soorten Franse kazen om van de watertanden. Dan weer een kraam met hammen, patés en worsten in alle soorten en maten waaronder de boudins blanc et noir of de andouillette (pensworst).

Franse delicatessen: Varkenspoten - tête de veau, betekent letterlijk 'kop (of: hoofd) van het kalf' - pens, de basis voor Tripes à la mode de Caen - varkensoren 

De Boudin of bloedworst wordt ook beuling of zwarte pens genoemd. Het is een donkere traditionele worst die gestold wordt door verhitting. Ze vinden hun oorsprong in de Gallische keuken. Toen hadden bloedworsten de reputatie dat ze de mannen aanzetten tot dapperheid en heldhaftigheid in de strijd. Boudin is een worst, gewoonlijk bestaande uit een mengsel van bloed, meestal van het varken, reuzel, spek, kruiden en vulmiddelen (rogge, brood, gerst, en/of havermout). Zowat elke regio in Europa heeft zijn eigen recept voor bloedworst. Zo is de bloedworst van Poitou gemaakt met spinazie, die van Normandië met appeltjes, die uit de Corrèze en Sologne met kastanjes. En in de Franse Antillen voegen ze met rum en cayennepeper een exotisch tintje aan hun bloedworsten toe.

De naam andouillette zou van het Latijnse inductum komen, gevuld, maar dat bekent dan gewoon worst. Andouillette is natuurlijk een heel specifieke worst, die gevuld wordt met darm (chaudin) en maag van het zwijn. Vroeger kon een andouillette ook nog wat anders bevatten, kalfsdarm bijvoorbeeld of mager vlees, maar die variaties zijn nu grotendeels verdwenen, onder andere sinds de dolle koeienziekte. Het ziet eruit als een gewone witte worst, en is in heel Frankrijk terug te vinden. Daardoor vormt het voor vele toeristen een ongewenste verrassing. Andouilette is namelijk een "verworven smaak", die door veel mensen als zeer onaangenaam wordt ervaren. De textuur is rubberig, en ziet eruit als grof gesneden stukjes vet vlees. De beste andouillettes zijn die het keurmerk AAAAA voeren. 'Association Amicale des Amateurs d'Andouillettes Authentiques' met een zetel in Parijs. Deze ernstige kring van Franse gastronomische journalisten en schrijvers verleent het keurmerk voor twee jaar aan verdienstelijke tripiers die uitstekende andouillettes maken, na collectief proeven en beoordelen. Het keurmerk wordt vaak vermeld op de prijskaartjes en op de spijskaart van de opdienende restaurants. Een andouillette à la ficelle is gemaakt van zuivere varkensdarm, maag en ander orgaanvlees, in kleine reepjes gesneden, die vervolgens met een koordje de buitendarm in worden getrokken. Een bewijs dat de worst in kwestie met de hand werd gemaakt, want machinaal lukt dat niet. Op een handige manier trekt de tripier voor een andouille de ene darm door de andere, Denk aan Russische moederpopjes, maar dan van darm gemaakt.
Het eten van een andouillette is een echte mannenzaak. Ik heb zelden aan tafel gezeten met dames die ze bestelden. Erger nog, de vrouwen in mijn leven hebben de neiging de eetzaal, wat zeg ik, het huis te verlaten wanneer andouillettes worden opgediend. Een uitzondering; mijn echtgenote.

De Marché d'Aligre is een van de meest volkse en levendigste markten van Parijs

Marché d'Aligre, place d'Aligre, 12e arrondissement, métro Ledru Rollin, gesloten op maandag, geopend dinsdag t/m zondag 09.00 uur - 13.00 uur en 16.00 uur - 19.30 uur (m.u.v. zondag alleen tot 13.00 uur)

De nummer 5
Le Bon Marché la Grande Épicerie, in het 7e arrondissement en een 'must see' - 'must do' in Parijs. Ik hoor u zeggen; ja maar dit is geen straatmarkt. Maar het is wel het absolute paradijs voor food-lovers, het mekka voor fijnproevers en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Gevestigd in het warenhuis Le Bon Marché, aan de  rue de Sèvres 38. Een magische delicatessentempel waar je alles vindt wat de tong kan strelen. In deze gastronomische grot van Ali Baba vind je de allerbeste specialiteiten uit alle windstreken die je nergens anders vindt en alles ziet er even heerlijk uit. De visafdeling is de mooiste van Parijs en voorzien van fraaie mozaïekdecoratie. 

De visafdeling van la Grande Épicerie is de mooiste van Parijs

De prijzen zijn niet echt met wat de naam 'bon marché' doet vermoeden, maar alleen al de presentatie van de producten per streek en per land is een ommetje waard. Hier vindt je alleen het beste van het beste, meer dan 30.000 producten uit de hele wereld, verspreid over een oppervlakte van 3. 000 m². Vier belangrijke afdelingen; kruidenierswaren afkomstig uit alle hoeken van de wereld, verswaren; gastronomie ten top,  wijnen en champagnes van de beste châteaus, zo'n 20.000 flessen, en last but not least producten uit eigen keuken. Brood, patisserie en dagverse producten gemaakt door de beste Parijse traiteurs. In 2013 in zijn geheel verbouwd en het goede nieuws is dat deze prachtige 'alimentation' er in 2017 een tweede vestiging bij krijgt, zo vermeldde Le Figaro. Natuurlijk ook weer in een chique arrondissement. De nieuwe vestiging komt aan de rue de Passy in het 16e arrondissement.
Grappig; in het park, recht tegenover de Bon Marché staat een enorm standbeeld, dat mevrouw Boucicaut voorstelt, de eerste eigenaresse van het warenhuis, als symbool van goedheid en de barmhartigheid, terwijl ze de 'hongerigen spijst'.

De groenteafdeling om van te smullen


Le Bon Marché la Grande Épicerie, rue de Sèvres 38, 7e arrondissement, métro rue du Bac, geopend van maandag tot en met zaterdag van 08.30 uur tot 21.00 uur.