Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

zondag 31 juli 2016

BASTILLE, COLONNE DE JUILLET: "ALLONS ENFANTS DE LA PATRIE, LE JOUR DE GLOIRE EST ARRIVE!"

Deze blog was eigenlijk bedoeld voor le quatorze juillet, 14 juli, Frankrijks nationale feestdag. Op die bewuste donderdagavond, rond 22.30 uur, reed Mohamed Lahouaiej Bouhlel met een vrachtwagen, met een snelheid van 80 kilometer per uur opzettelijk in op een feestvierende mensenmassa op de boulevard des Anglais in Nice, met één doel; het doden van zoveel mogelijk mensen. De nationale feestdag werd een regelrecht drama voor 84 burgers. Deze feestdag verwijst naar de Franse revolutie, waarbij gevangenen uit de Bastille bevrijd werden, maar terwijl op deze dag de Fransen de bevrijding uit de gevangenis vieren, doodde een moslim, zelf een gevangene van de islam, tientallen onschuldige burgers. Wat een omgekeerde geschiedenis!

Een indrukwekkend plein met een ongekende historie: Place de la Bastille

De Bastille is een legendarische naam in de Franse geschiedenis. Fransen gebruiken nog wel het woord 'embastiller' voor gevangennemen, maar eigenlijk beseffen ze dan nauwelijks waar ze het over hebben. De exacte gebeurtenissen van de veertiende juli 1789, de dag waarop de Bastille werd ingenomen, gaan verscholen achter revolutionaire propaganda, volkslegenden, romantische verhalen en historische films. Toch kunnen die woorden quatorze juillet de Franse verbeelding nog in vuur en vlam zetten. Jaarlijks wordt die dag het 'Fête Nationale' uitbundig gevierd met optochten, orkesten, dansen op straat en vuurwerk. En dat alles omdat 633 mannen een nauwelijks meer gebruikt of verdedigd huis van bewaring innamen.

De Bastille voor de Franse revolutie

Chastel Saint-Antoine, eigenlijk gebouwd in 1370 als bastion om de porte Saint-Antoine te beschermen. Het was de oostelijke tegenhanger van het Louvre en diende tevens als een veilig verblijf voor Koning Karel V. De burcht met acht torens en hoge muren van bijna drie meter dik, werd door de Parijzenaars omgedoopt tot Bastille, naar de trieste moerassige buurt waar het stond. De bouw, onder leiding van provoost Hugues Aubriot, werd uitsluitend uitgevoerd met dwangarbeiders. Alle mannen die in de stad zomaar wat rondhingen werden vervoerd naar de bouwplaats. De bouw duurde 12 jaar en was vanaf het begin ook een gevangenis en een symbool van onrechtmatige Koninklijke willekeur, de provoost zelf was namelijk de eerste gevangene. Veel gevangenen konden er niet in, slechts vijftig.

De gevangenen hadden hun verblijf te danken aan de 'lettres de cachet'. Een geheim Koninklijk bevel tot inhechtenisneming of vrijlating in een verzegelde brief. De Koning drukte er zijn eigen zegel (cachet) op. Je lot was letterlijk en figuurlijk bezegeld. De Bastille kende bijzondere gasten, zoals de geheimzinnige man met het ijzeren masker. Voltaire, pseudoniem van François-Marie Arouet, werd er zelfs twee keer in opgesloten en verdreef zijn tijd met het schrijven van de tragedie; Oedipe. Ook de Markies de Sade en de jonge zedeloze Mirabeau. De zwendelaar Latude, deze laatste had het zo naar zijn zin dat hij er twaalf jaar verbleef, uitgezonderd twee keer verlof door gewoon te ontsnappen.`

Deze fontein op de place de la Bastille heeft echt bestaan. De olifant wordt ook beschreven in het beroemde boek van Victor Hugo; Les Miserables

In 1784 wilde Lodewijk XVI af van de Bastille gezien de hoge kosten. De gevangenis werd nog nauwelijks gebruikt en sluiting zou zo'n slordige honderdveertigduizend pond besparen voor de toch al niet zo goed gevulde Koninklijke schatkist. Lang hoefde de Koning niet te wachten. Juli 1789 was een tijd van grote onzekerheid. Brood was niet meer te betalen, de beurs verkeerde in crisis en arbeiders dreigden in opstand te komen. Op 13 juli breekt de opstand uit en de Parijse menigte onder wie veel gastarbeiders uit de Franse provincie beroven eerst de bakkerijen en plunderen vervolgens de graanzolders. De opstandelingen willen ook wapens en in de vroege ochtend van de veertiende juli volgt een aanval op de Invalides waar duizenden geweren worden buitgemaakt. Het gerucht gaat dat er in de Bastille kruit ligt opgeslagen. 'A la Bastille!' schreeuwt de menigte. "Aux armes, citoyens, Formez vos bataillons - Marchons! Marchons!" Op weg naar de Bastille, meer met het oog op wapens en munitie dan met de bedoeling gevangenen te bevrijden. De zeven gevangenen, onder wie een gek, worden in triomf rondgedragen. De Koning, die in Versailles verbleef, schreef in zijn dagboek: "Rien!" - voor hem viel er die dag niets te melden. Eind 1789 breken zo'n achthonderd arbeiders de Bastille steen voor steen af.  Van een deel van de stenen werden miniatuur-Bastilles gemaakt die als souvenirs werden verkocht (toen al). Een ander deel van de stenen is verwerkt in de Pont de la Concorde tegenover de Assemblée Nationale.

Le Génie de la Bastille boven op de Colonne de Juillet - Het origineel staat in het Louvre

Sporen van de Bastille
Volgens het boek Metronome van Lorànt Deutsch, zijn op het perron van lijn 5 nog gelige stenen te zien. Dit zijn de funderingen van een Bastillemuur. Ze zijn in 1905 blootgelegd toen een tunnel voor de metro werd gegraven. Ook de kelder van een Koreaans restaurant (vroeger het etablissement La Tour de la Bastille) aan de boulevard Henri IV nummer 47 bewaart nog een geheim. Hier is nog een oude gevangeniscel op wonderbaarlijke wijze gespaard gebleven voor de razernij van de revolutie.
Verder, daar waar de rue Saint-Antoine begint, bij Café Français op de grond, tekenen klinkers de omtrek van de vroegere vesting.

De catacomben onder de Colonne de Juillet; in werkelijkheid en op oude tekening

Na de sloop van de vesting bestaat de geschiedenis van de plek uit mislukte afspraken en gemiste kansen. Men besluit tot het aanleggen van een plein met in het midden een zuil met daarop een vrijheidsbeeld. Bij het leggen van de eerste steen werd de bouw al weer stil gelegd voor de aanleg van een fontein gegoten in brons, afkomstig van de kanonnen, buitgemaakt op de rebellerende Spanjaarden. Een immense olifant van vierentwintig meter hoog waarbij het water uit de slurf spuit. Het komt niet verder dan de sokkel. Daarna wordt er in 1813 een gips model op ware grootte gemaakt. De olifant wordt beschreven in het beroemde boek van Victor Hugo; Les Miserables. Le petit Gavroche, de kleine held van de barricaden, die onder de kogels zou sterven, gebruikte de buik van het beest als slaapplaats. Gelukkig wordt het gevaarte in 1846 afgebroken. Uit de ruines van de dikhuid ontsnappen zwermen ratten die de wijk Saint-Antoine nog wekenlang teisteren.

La Colonne de Juillet
In 1833 verordent Koning Lodewijk Filips I dat er midden op het plein een zuil zal worden opgericht, ter ere van de helden die zijn gevallen tijdens de julirevolutie van 1830. 'Les trois glorieuses': 27, 28 en 29 juli 1830. Het monument 'La Colonne Juillet' ofwel de juli-zuil, 50,5 meter hoog wordt op 28 april 1840 onthuld. Onder de marmeren sokkel, het fundament van de gipsen olifant, is een grafkelder waar 308 martelaren van de revolutie in 1830 en ook nog eens 196 van de revolutie in 1848 begraven liggen. Maar volgens het boek Metronome, en ik citeer, liggen er ook een paar Egyptische mummies, die ouder zijn dan twee of drieduizend jaar. Ze waren door Napoleon Bonaparte meegebracht van een veldtocht in Egypte. Ze werden in eerste instantie verstopt in een park vlakbij de Nationale Bibliotheek Richelieu, waar ook de lijken van de revolutionairen lagen begraven. Toen men de helden onder de juli-zuil wilde neerleggen dacht niemand er aan om ze uit te zoeken en dus namen ze alle lichamen maar mee. De basis is van rood en wit marmer versierd met 24 leeuwenkoppen die dienen voor de afvoer van het regenwater. Vervolgens een bronzen vierkante kolom met de tekst: " À la gloire des citoyens français qui s'armèrent et combattirent pour la défense des libertés publiques dans les mémorables journées des 27, 28, 29 juillet 1830" - ter  eer en glorie van de Franse burgers die gewapend vochten voor de verdediging van onze vrijheid op de gedenkwaardige dagen van 25, 28 en 29 juli 1830. Vervolgens een kolom met een hoogte van 23 meter met daarop alle namen van de 504 slachtoffers van de revolutie. Daar weer bovenop een balustrade.

Afgelopen week begon ook mijn avontuur. Binnen in de 'collonne' loopt een stalen trap naar boven, normaal niet voor het publiek toegankelijk. Samen met mijn gids Bernard begin ik aan mijn klim naar de top. Daar staat het zinnebeeld van de vrijheid, een werk van Auguste Dumont: Le Génie de la Liberté, beter bekend als le Génie de la Bastille, die de vergulde fakkel van de vrijheid en de gebroken ketting van de tirannie vasthoudt.
Lichtelijk dol van de 200 treden van de draaitrap, kom ik hijgend boven waar, na het openen van een stalen deur ik oog in oog sta met een werkelijk fenomenaal uitzicht over Parijs. Ademloos kijk ik naar boven bijna oog in oog met le Génie de la Liberté, ware het niet dat het bladgoud mij verblindt door de schittering van de zon. Onmiddellijk moet ik denken aan een prachtige zwart-wit foto van Willy Ronis, 'Les amoureux de la Bastille' (1957), gemaakt op dezelfde balustrade waar ik nu sta.

Bernard vertelt mij dat het publiek sinds 1985, om veiligheidsredenen, geen toegang meer heeft tot de crypte en de zuil. Het goede nieuws is dat na een grondige restauratie de crypte opnieuw opengaat voor het publiek in 2018. Het slechte nieuws is dat het niet mogelijk zal zijn om de 200 treden naar boven te beklimmen. U zult het dus met mijn foto's moeten doen. Wat een gelukkig mens ben ik toch, de Marseillaise fluitend steek ik de place de la Bastille over.

Allons enfants de la Patrie,
le jour de gloire est arrivé!
Contre nous de la tyrannie
L'étendard sanglant est levé.
L'étendard sanglant est levé:
Entendez-vous dans les campagnes
Mugir ces féroces soldats?
Ils viennent jusque dans vos bras
Égorger vos fils, vos compagnes!
Komt, kinderen des vaderlands,
de dag der overwinning is aangebroken!
Tegen ons is
het bloedige vaandel van de tirannie gehesen
Het bloedige vaandel is gehesen.
Hoort ge in de velden
het loeien van die vreselijke soldaten?
Zij naderen tot in uw armen
om uw zonen en echtgenoten te kelen!
Aux armes, citoyens,
Formez vos bataillons.
Marchons! Marchons! (Refrein)
Qu'un sang impur
Abreuve nos sillons
Te wapen, burgers!
Vormt uw bataljonnen!
Laten we marcheren, marcheren,
Zodat het onreine bloed
onze voren doordrenkt

 Een prachtige zwart-wit foto van Willy Ronis, 'Les amoureux de la Bastille' (1957)

Un Grand Merci aan Bernard C. mijn gids.

GERELATEERD
Blog 'Bastille'
Blog 'Bofinger'
Blog 'Faubourg Saint-Antoine'; Ambachtelijke geheimen

zaterdag 23 juli 2016

LE TOUR DE FRANCE - CHAMPS ÉLYSÉES

Als ik deze blog plaats bent u nog volop bezig met de Tour de France. Ondergetekende met etappe 21. Etappe 21 is de laatste etappe en wordt verreden op zondag 24 juli 2016.
De 103e Tour de France zit er bijna op. De laatste etappe die eindigt in Parijs is traditioneel een prooi voor de sprinters. Met acht ziedend snelle ronden op de Champs-Élysées neemt het peloton afscheid. De slotetappe is maar 113 kilometer lang en de ervaring leert dat er tot aan het oprijden van de Champs-Élysées rustig gefietst en gekeuveld wordt. Dan gaat het los in acht ronden van een kleine 7 kilometer. Aan de meet zijn er 10, 6 en 4 seconden te verdienen voor de eerste drie renners.

Dit keer vertrekt het peloton rond 14.35 uur vanuit Chantilly ongeveer 60 kilometer ten noorden van Parijs. Daar ligt ook het Château de Chantilly, Oorspronkelijk een middeleeuws fort. Van de 15e tot de 17e eeuw was het kasteel in het bezit van de puissant rijke en machtige familie de Montmorency die in die periode ingrijpende moderniseringen doorvoerden. Het huidige bouwwerk is een 19e-eeuwse reconstructie in opdracht van Hendrik van Orléans (1822-1897). Daarna wisselde het château enkele malen van eigenaar en kwam uiteindelijk in handen van de hertog van Aumale, die het in de huidige renaissancestijl liet verbouwen. Bij zijn dood in 1886 schonk de hertog zijn kasteel en zijn schitterende kunstcollectie aan het 'Institut de France'. Zo ontstond het Musée Condé, een van de rijkste musea van Frankrijk. Het stadje Chantilly is tijdens en na de Franse Revolutie ontstaan ten westen van het kasteel.

Onderweg, een prachtige tocht door het departement Val d'Oise, passeren wij nog de Abbaye de Royaumont, gesticht in 1228 door Koning Lodewijk IX. Het is de mooiste cisterciënzerabdij in Ile de France. Na diverse omwegen steken de renners de Seine over aan de westkant van Parijs bij Suresnes. Dwars door het Bois de Boulogne, wat weer fraaie beelden gaat opleveren van het in 2014 geopende Fondation Louis Vuitton, een schepping van de Amerikaanse architect Frank Gehry. Via de Avenue La Grande Armée met een grote bocht om de Arc de Triomph, komen de renners aan op de avenue de New York. Er volgt nog een klein deel langs de Seine, een oversteek bij de Pont Alexandre, weer langs de Seine via de quai d'Orsy, de quai Anatole France. Hier volgt de laatste oversteek van de Seine over de Pont Royal. De tunnel onder de Tuilleries door om vervolgens tegenover het beeld van Jeanne d'Arc te starten aan de laatste acht rondes.

Het wordt weer genieten van de prachtige helikopterbeelden - foto Fondation Louis Vuitton

Natuurlijk boeien mij de ongekende prestaties van deze renners, maar ik moet toch eerlijk bekennen dat ik meer ga genieten van de prachtige helikopterbeelden van deze laatste etappe. Het leek mij dan ook een leuk idee om de route voor u vast op papier te zetten met een tweeledig doel: Het Parijse deel nog eens na te lopen of met mijn blog gaan zitten voor de TV, als extra ondersteuning voor alle plekken die in beeld verschijnen. Natuurlijk volgt er uitgebreid commentaar over de onderlinge strijd van de wielrenners, maar het zal u opvallen hoe weinig de commentatoren weten te vertellen over de stad zelf en over wat u allemaal te zien krijgt vanuit de helikopter. In de volgende alinea's neem ik u mee langs de ronde van zeven kilometer die de renners acht keer gaan afleggen. Ik beschrijf het als een wandeling zodat u in Parijs deze route nog een keer zelf kunt afleggen.

We beginnen onze wandeling bij de start/finish aan de kant van de Avenue des Champs Élysées met de even nummers. Geniet eerst maar even van het zicht op de Arc de Triomph. De bouw begon in 1806, ter ere van een van Napoleons overwinningen bij Austerlitz. Pas rond 1836, onder koning Lodewijk Filips, werd de bouw voltooid. De Champs Élysées is een van 's werelds duurste winkelstraten. Op nummer 76 (niet ver van nummer 100 waar het startpunt is) opende de Amerikaanse cosmeticareus Estée Lauder najaar 2012 een flagshipstore Dat is op zich geen nieuws, ware het niet dat het huurbedrag meteen een absoluut wereldrecord blijkt te zijn  in de retailwereld, met 18.000 euro per m² per jaar en dat  met 176 m² op de begane grond en 183 m² op de eerste verdieping. Maar vergis u niet, op deze handelsader worden de hoogste omzetten per vierkante meter gegenereerd: er is sprake van een rendement van € 10.000 tot € 50.000 per m². per jaar.

Op uw pad naar boven passeert u een aantal prachtige winkelgaleries: Galerie des Champs Elysées op 26, Galerie du Claridge op 74, de Lido Passage waar eens het oude Lido was gevestigd op 76 en op 82 tot 88, de tweede Galeries des Champs Elysées.

Op 42 vindt u de showroom van Citroën (Foto). Dit pand is al sinds 1927 in het bezit van de automobielfabrikant en in 2006 en 2007 geheel verbouwd door de architecte Manuelle Gautrand. In het interieur herkent men Citroën's voorliefde voor design. Mooi is te zien hoe het Citroënlogo in de 30 meter hoge glazen gevel is geïntegreerd. Van buiten is de bijzondere draaiende kolom van platforms, waar op elk platform een model Citroën  tentoongesteld wordt, goed zichtbaar. U gaat met een lift naar de bovenste etage, waarna je via de trap kunt afdalen naar de verschillende thematische tentoonstellingen. TIP: Op de bovenste etage kunt u in de Citroënlounge gratis genieten van een fabuleus uitzicht over de stad.

Op 44 de Disney store waar u alle gadgets van Disney kunt kopen zonder het Disney Parijs te bezoeken. De Virgin megastore zat op de nummers 52 tot en met 60. Helaas is deze superstore vanaf 14 juni 2013 gesloten. Hier opent Galeries Lafayette in 2018 haar tweede winkel. Voor de vrouwen zit de echte MUST SEE een stukje verderop op de nummers 68, 70 en 72, het super chique Guerlain en Sephora, meteen de grootste parfumzaak van Parijs. Op 102 de bekende nachtclub Queen voor de nachtelijke dansuitspattingen en de 'mademoiselles' in overtreffende trap.


In 1946, twee jaar na het einde van de tweede wereldoorlog, bouwden de gebroeders Clerico een theater aan de Champs Élysées voor revue en cabaret. In 1977 verhuisde men naar het Normandy gebouw, aan dezelfde avenue op nummer 116, dat nu plaats biedt aan 1150 gasten. Het Lido de Paris is het grootste panoramische privétheater van de wereld, waar elke twee minuten het decor verandert. Een technisch spektakel, gestuurd door 12 computers. Met meer dan 110 dansers en danseressen in 600 verschillende kostuums. Fonteinen en watervallen die meer dan 23.000 liter water per minuut wegpompen, lasereffecten, 700 speakers met surround sound, aangestuurd door 25 versterkers met een totaal vermogen van 20.000 watt, 600 meter neon en meer dan 100.000 lampen, aangestuurd via 32 kilometer glasvezelkabel. Aan het begin van de show zakt de voorzijde van de zaal automatisch de grond in. Zo ontstaat het toneel. De prachtige kristallen kroonluchters verdwijnen in het plafond en alle andere lampen die het zicht op het toneel wegnemen zakken in de vloer.  Een show in het Lido is een absolute must en moet u minstens een keer in uw leven gezien hebben.

De nieuwe ingang van het Lido de Paris

We vervolgen onze weg richting de Arc de Triomphe waar de mannen nog een bezoek kunnen brengen aan de showroom van Mercedes op 118 en die van Peugeot op 136. Als goedmakertje neemt u dan uw partner mee naar de etalage van het juweliershuis Cartier op 154.
We zijn nu aangekomen op het keerpunt, ter hoogte van de place Charles de Gaulle, ook wel de place de l'Étoile. Oversteken op de place Charles de Gaulle is levensgevaarlijk. Voetgangers die naar de Arc de Triomphe gaan, moeten door de voetgangerstunnel van het metrostation onder het plein. De verkeerscirculatie op dit plein, waar 12 avenues op uitkomen is zo druk, dat tussen de verschillende verzekeraars een knock-for-knock agreement is afgesproken. Dat komt erop neer, dat iedere verzekeraar alleen de schade van eigen klanten betaalt. Toch kan het verkeer er goed doorrijden. Fietsers doen er verstandig aan het plein te mijden. Net zoals veel andere boulevards in Parijs is de Place Charles de Gaulle bestraat met klinkers, wat het voor de renners extra moeilijk maakt zeker bij nat weer.

We steken de Champs Élysées over en vervolgen onze wandelroute in tegenovergestelde richting. Rechts van u, op 133, de bijzondere glazen gevel van de Publicis Drugstore, waarin onder andere een trendy lounge-bar en een van de restaurants van topkok Joël Robuchon.
Op 119 de grootste bar Nespresso boutique in de wereld verdeeld in drie zones: Een barista bar, waar u koffie kunt bestellen en kunt kennismaken met de verschillende smaken. Een lounge waar u kunt genieten van een heerlijke kop koffie en een design ruimte waar u uw espressomachine Essenza kunt aanpassen in 16 verschillende kleuren.
In 1854 opende Louis Vuitton zijn eerste, in luxe koffers gespecialiseerde winkel in Parijs. Pas in 1896 signeerde hij alle koffers met het inmiddels wereldwijd gepatenteerde monogram in bruin beige met de letters LV. In 1914 werd de eerste Louis Vuitton winkel geopend op de Champs Élysées. Toen de grootste winkel ter wereld gespecialiseerd in reisbagage. In 2005 heropende Louis Vuitton op de Champs Élysées 101 een nieuwe flagstore, de grootste Louis Vuitton winkel van de wereld.

Op 99 het gerenommeerde restaurant Fouquet's. Fouquet's bestaat al sinds 1899 en is sinds 1930 dè hot spot voor sterren van de Franse filmindustrie. Gabin, Michèle Morgan, Truffaut, Godard en Chabrol behoorden tot de vaste clientèle. In 1990 krijgt het gebouw de status van historisch monument en tot op de dag van vandaag is het de 'place to be' voor de Parijse society, de showbusiness en de  Franse politiek.
Toyota, het eerste Japanse automerk op de Champs Élysées, presenteert zijn collectie op nummer 79. In deze showroom heeft u ook gratis toegang tot het internet.
Na een verbouwing van zes maanden is in juli 2011, op nummer 53, het nieuwe 'l'Atelier Renault' geopend. Deze nieuwe hotspot in het hart van Parijs bestaat uit een bar, restaurant en een luxe showroom in de vorm van een experience center. De trendy bar en restaurant zijn verspreid over een ruim en licht mezzanine-niveau, compleet met vijf hoge loopbruggen, uitgevoerd in een super modern jasje van hout, glas en aluminium. De cocktails zijn overheerlijk, het voedsel vers en smakelijk en het entertainment; alles wat op de Champs-Élysées aan de andere kant van de glazen muur gebeurt, eindigt nooit. L'Atelier Renault is dagelijks geopend tot 23.30 uur en op vrijdag en zaterdag zelfs tot 01.30 uur.

In de brasserie l'Alsace op nummer 39 kunt u 24 uur per dag, zeven dagen in de week terecht voor de onvermijdelijke zuurkool uit de Elzasser keuken, maar ook voor een voortreffelijk zeebanket. De diverse bioscopen van Gaumont en UGC, die u onderweg bent tegengekomen, vertonen bijna altijd de films in originele versie (VO version originale) dus zonder de vaak onvermijdelijke Franse nasynchronisatie.
We laten de winkels achter ons en steken de Rond-Point des Champs Elysées - Marcel Dassault over, richting de Place de la Concorde. We krijgen nu het groene gedeelte van de Avenue des Champs Élysées. U passeert zo dadelijk het Grand Palais met zijn prachtige art-nouveau constructie uit staal en glas. Het gebouw heeft zelfs de grootste dakconstructie in smeedijzer, staal en glas ter wereld. Er kwam maar liefst 9.400 ton staal, 15.000 m² glas en zo’n 5.000 m² zink aan te pas. Nadat in 1993 een van de glazen platen naar beneden viel werd het gebouw meer dan een decennium gesloten in verband met renovatie. Het eerste deel van het Grand Palais heropende in 2004 en in 2007 was de renovatie compleet. Tijdens de renovatie werd de metalen structuur van de 240 meter lange hal hersteld, het glas vervangen en het dak volledig gerepareerd. Sinds de heropening doet het gebouw dienst als tentoonstellingsruimte, waar allerlei evenementen plaatsvinden. Een deel is in gebruik als museum.

Het standbeeld van Charles de Gaulle met op de achtergrond het Grand Palais

Direct tegenover het Grand Palais staat het kleinere broertje; PetitPalais. Gebouwd door Charles Girault, die overigens tekende voor het ontwerp van beide paleizen. Geheel gerenoveerd in 2005. Een groot bordes leidt naar een indrukwekkend portaal met glazen koepels, erkers een immense zuilengang en een café-restaurant. Deze grenst weer aan een halfronde weelderige binnentuin met een prachtige collonade met rondlopende fresco's en een grote vijver. TIP: U kunt hier terecht voor koffie of een lunch, ook zonder museumbezoek. Lunchen midden in de stad maar toch in een oase van rust, ver weg van de Parijse kabaal! Een absolute aanrader.
Even verderop in de Jardins des Champs-Élysées, het 3-Michelin-sterren-restaurant Ledoyen. Het gebouw met de elegante neo-klassieke gevel is een ontwerp uit 1842 van de Keulse architect Jacques Ignace Hittorff, die ook voor het ontwerp tekende van de Place de la Concorde. Dit uiterst chique en prijzige restaurant heeft een prachtige binnentuin. Prijzen voor eten à la carte liggen tussen de 160€ en 280€.

Place de la Concorde met op de achtergrond de Madeleine kerk

U bent nog enkele stappen verwijderd van het grootste koningsplein van Parijs (84.000 m²); de Place de la Concorde, daar waar de renners naar rechts afbuigen om vervolgens parallel aan de Seine te koersen. In 1748 besloot de stad Parijs om dit plein aan te leggen ter ere van Koning Lodewijk XV. Pas in 1830 kreeg het plein zijn huidige gestalte. Geniet van het prachtige lijnenspel, het snijpunt van de twee stadsassen. In de noord- zuidrichting, het Palais de Bourbon en de Madeleinekerk en in de oost- westrichting de twee triomfbogen; de Arc de Triomphe du Carousel en de Arc de Triomphe op Place Charles de Gaulle. In het midden de 23 meter hoge en 220 ton wegende obelisk van Luxor, een geschenk van de sultan van Egypte, geflankeerd door de prachtige fonteinen van Hittorf. De ene fontein symboliseert de binnenvaart, de andere de zeevaart.

Arc de Triomphe du Carousel opgericht in 1806 - 1808 

We volgen de koers richting de Seine en vervolgen onze route parallel aan de tuinen van de Tuilerieën via de Quai des Tuileries. Aan de straatkant passeert u het Musée de l'Orangerie waar u de waterlelies kunt bewonderen van Claude Monet op acht monumentale doeken. De kunstenaar heeft tot aan zijn dood in 1926 aan deze doeken gewerkt. Ter hoogte van de Pont Royal nemen we de trappen naar boven naar de tuinen van de Tuilerieën in plaats van de tunnel die door de renners negen keer is doorkruist. U passeert de voorzijde van de Flore vleugel, ook wel Porte de Lions genoemd. Hier zit de restauratieafdeling van het Louvre en de kunst uit Afrika, Azië, Oceanië en Amerika. Bij het doorlopen van de Jardins du Carrousel komt u oog in oog te staan met de Arc de Triomphe du Carrousel, opgericht in 1806 -1808 in opdracht van Napoleon. Vervolgens passeert u de voorzijde van het Musée des Arts Décoratifs. Tot 1883 waren beiden vleugels nog met elkaar verbonden door het Tuilerieënkasteel dat in het zelfde jaar is gesloopt. We nemen de trappen naar beneden.

Het beeld van Jeanne d'Arc is het eerste wat de renners zien bij het uitkomen van de tunnel

Voor u, naast het Hotel Regina, staat het indrukwekkende 'gouden' beeld van Jeanne d'Arc, de Maagd van Orleans, in 1431 als heks verbrand. Het beeld is gemaakt door de Franse beeldhouwer Emmanuel Frémiet in 1874. Wij houden links aan en volgen de prachtige zuilengalerijen van de rue Rivoli tot aan de Place de la Concorde. Een wereld van vijf sterren luxe gaat voorbij; Hotel Brighton, Hotel le Meurice en The Westin Hotel. TIP: Sta even stil, of nog beter ga naar binnen op nummer 226, bij Angélina. Het interieur is onveranderd sinds 1903, toen haar voorvader Antoine Rumpelmeyer hier zijn eerste banketbakkerij annex theesalon opende. Zien en gezien worden, want hier kun je de verleiding niet weerstaan voor wat heet, de beste warme chocola ter wereld.

De rue Rivoli

We zijn nu bijna bij de finish en naderen weer de Place de la Concorde. De prachtige gevels aan dit plein sluiten qua architectuur aan op het Louvre.  Rechts het Hôtel de la Marine, de zetel van de admiraliteit. Na de rue Royale, met op het einde de Madeleinekerk, volgt het nouveau riche Hôtel de Crillon. Op dit moment gesloten vanwege een broodnodige renovatie. In 2012 raakte het hotel zijn 'paleisstatus' kwijt. Het zwaar bewaakte gebouw ernaast is de Amerikaanse Ambassade. We zijn toe aan de laatste meters, die we volgen langs de groene zijde van de Champs Élysées.

Nog even flaneren over de allée Marcel Proust langs het café Lenôtre en het Théâtre Marigny, in 1883 gebouwd door Charles Garnier, die ook tekende voor de Opera Garnier aan de place de l'Opera. Nog een laatste demarage en uw Tour de France eindigt hier en de tourwinnaar........die krijgt € 500.000 op zijn rekening bijgeschreven.

zondag 17 juli 2016

DE BORDELEN VAN PARIJS; PARIS MÉCHANT

Rue du Chabanais, zo maar een straat, niet ver van het Musée du Louvre. Een appartementsgebouw op nummer 12, niets bijzonders.  Ware het niet dat tijdens de Belle Epoque, Parijs' Gouden Eeuw, hier het meest prestigieuze bordeel van Parijs was gevestigd. Geopend in 1878 en zelfs vermeld in de prestigieuze 7-delige Nouveau Larousse Illustre encyclopedie van 1904. Eigenaresse was de ondernemende, in Ierland geboren, Madame Kelly. Ze verkocht zelfs aandelen in haar winstgevende business aan rijke anonieme investeerders. De totale kosten van de inrichting werden in die tijd geschat op een slordige 1,7 miljoen Franse Francs. De entreehal was ontworpen als een soort van kale stenen grot, maar de diverse slaapkamers waren rijkelijk versierd, velen in een bepaalde stijl: Moors, Hindoe, Japans, Romeins of in de stijl van Lodewijk XVI. De Japanse kamer won zelfs een ontwerpprijs op de Wereldtentoonstelling in 1900.

In diezelfde straat, op nummer 11, is een kleine boetiek annex galerie gevestigd, die de geheimen uit het 'lustige' verleden levendig houdt. Ver verwijderd van alle officiële kunstgaleries runt Nicole Canet, een voormalige Cancandanseres, de galerie 'Au Bonheur du Jour'. Zij noemt zichzelf  archeologe. Een archeologe gespecialiseerd in erotica. Haar ongewone, doch intieme galerie zit precies tegenover 'Le Chabanais'. Vroeger een van de meest luxueuze 'gesloten' huizen (maison closes) van Parijs, tijdens de hoogtij dagen van de geautoriseerde bordelen van de Belle Epoque. Zelfs de Prins van Wales, Edward VII, de zoon van de Engelse Koningin Victoria, had hier zijn eigen kamer met boven het bed zijn koninklijk wapen. Het verhaal gaat dat 'Bertie', het koosnaampje van de Prins, hier regelmatig het bed deelde met Parijse prostituees en baadde in een koperen bad  gevuld met champagne. Het was de Spaanse kunstenaar Salvador Dali, die het bad, versierd met een sculptuur van half vrouw, half zwaan aankocht voor  een bedrag van 112.000 Franse Francs, even na 1946, toen het fameuze bordeel werd gesloten. Het bad is nog steeds te bewonderen in het Dali Museum in Figueras Spanje.

Een van de 'stijlkamers' in het luxe bordeel Le Chabanais

Versierd als een luxueus paleis, om te voorzien in elke sexuele fantasie, was Le Chabanais bepaald geen achterbuurt hotel. Het was meer een nationaal monument, dat voorkwam op de adressenlijst van vrijwel iedere gerespecteerde reisagent uit die tijd, aldus Madame Canet, die na haar carrière als cabaretdanseres begon met het verkopen van erotisch getinte foto's op de Parijse vlooienmarkten van Saint-Ouen en Clignancourt.

Het was bij  puur toeval dat zij in 1999 een ruimte vond voor haar boetiek annex galerie, precies tegenover Le Chabanais, waar zij nu exclusieve rariteiten tentoonstelt, die de tijden van exclusieve bordelen doen herleven. Van erotische foto's, -boeken tot -schilderijen, maar ook antieke seksspeelgoedjes tot originele meubelstukken afkomstig uit de diverse  maison closes. Zelf noemt ze 'Au Bonheur du Jour', met een knipoog', hèt ondeugende alternatief voor het Louvre.

Eigenaresse van galerie Au Bonheur du Jour; Madame Nicole Canet en uw blogger bij de signering van het boek  'Décors de Bordels' - Foto Alex Timmermans

Een van haar trotse bezittingen is een houten stereoscoop waar de mannen in die tijd het vrouwelijk aanbod in 2D konden bekijken. Ook kreeg men zo een goed idee van de vaak prachtig gedecoreerde peeskamers, excuus... boudoirs. Zelfs de bekende schilder Henri Toulouse Lautrec, zelf een graag geziene klant, was gevraagd om een van de boudoirs in Le Chabanais te voorzien van een erotisch getint tableau in 16 delen.

In het midden van de jaren 1920 werd Le Chabanais overtroffen als hèt topbordeel van Parijs. Een ander 'maison closes' opende haar deuren in 1924, aan de rue de Provence in het achtste arrondissement en werd al zeer snel een stevige concurrent. Net als Le Chabanais werd de 'One Two Two' een van de meest luxueuze en beroemde bordelen van Parijs in de jaren 1930 en 1940. Eigenaar was Marcel Jamet, die samen met zijn eerste vrouw Fernande de Doriane, een voormalige courtisane van......jawel, Le Chabanais. De naam was afgeleid van het adres, 122. Vertaald in het Engels; One, Two, Two. Oorspronkelijk was het drie verdiepingen tellende gebouw een herenhuis eigendom van Prins Joachim Murat. Het werd later verhoogd naar vier verdiepingen en vervolgens naar een totaal van zeven verdiepingen. Een indrukwekkend gebouw met gesloten witte luiken. Insiders vertelden dat alle 22 kamers het decor hadden van een reis rond de wereld, geïnspireerd op de Kama Sutra. Elke kamer ingericht als een soort van filmset voorzien van alle soorten van erotische genoegens. Het was een populaire plek voor de high society, waar je naar toeging om te zien en gezien te worden. Sommige gasten gingen er naar toe om te dineren met hun 'partner' om zo de charmes te kunnen proeven van de 'bewoners'.  Onder hen de Maharadja van Kapurthala en zijn gehele entourage, waaronder de Aga Khan. Zelfs de koning van  België, Leopold III, was een graag geziene gast. Dit bordeel bleek ook zijn diensten te bewijzen aan de Duitse Wehrmacht gedurende de tweede wereldoorlog. (Te zien in de Franse film Les Uns et Les Autres) Het was zelfs het officiële bordeel voor leden van de Franse Gestapo. De Marthe Richard wet van 13 april  1946, die het systeem van prostitutie reguleerde in Frankrijk, maakte een einde aan het bestaansrecht van beide bordelen. De wet is vernoemd naar  Marthe Richard, een gemeenteraadslid in Parijs die zelf prostituee was in 1915.

Genummerd en gesigneerd exemplaar van het boek 'Décors de Bordels' van Nicole Canet

"Ik vind het heerlijk om als een soort archeologe te duiken in het verleden en zo de verhalen te ontdekken achter de vele oude erotische foto's in mijn bezit", aldus Nicole Canet. "Een van de items die nog ontbreken in mijn weelderige verzameling van bordeel memorabilia is de 'Guide Rose', Een soort van rosse gids van Parijs. Een klein zwart boekje uit de Belle Epoque. Een Michelin-stijlgids in zakformaat, maar dan vol met plezierhuizen van Parijs en omgeving. Ik weet dat twee oude opa's kopieën hebben, maar ze niet willen verkopen. Ze zijn zeldzaam en gewoon te gewild.  "Laatst zag ik nog een exemplaar dat verkocht werd op een Italiaanse website voor € 311, maar ik was al te laat".

De gids voor ondeugend Parijs; de Guide Rose

Volgens mevrouw Nicole Canet heeft 'Paris Méchant' in de Belle Epoque ook nog een Nederlands tintje. In 1902 vertrok ene Margretha Zelle naar Parijs om te gaan werken in een circus. Begin 1905 werd ze onder andere beroemd door het opvoeren van exotische dansen in het Musée Guimet, waar ze zich vervolgens van het ene na het nadere kledingsstuk, ontdeed. Wij kennen haar beter onder de naam Mata Hari. Volgens ooggetuigen was zij een rijpe vrouw, mooi, van een wellustige zinnenbedwelmende schoonheid met volmaakte vormen. Mata Hari verscheen op kunstenaarsfeesten te Montmartre en in voorname salons van de internationale wijk tussen de Champs-Élysées en het Bois de Boulogne. Over Mata Hari, de exotische danseres, deden talloze geruchten de ronde. Niet alleen was zij exorbitant rijk, zij werkte ook als chique courtisane en volgens de officieren van de Britse inlichtingendienst was ze een dubbelspionne, die zowel voor de Duitse als de Franse militaire geheime dienst werkte, onder de codenaam H-21, ofwel Mata Hari. Op 13 februari 1917 werd Mata Hari in haar hotelkamer in het chique Parijse hotel Plaza Athénée gearresteerd op beschuldiging van spionage en samenwerking met de vijand. Ondanks de vele bemoeienissen van de Nederlandse regering werd zij in de vroege ochtend van de 15de oktober 1917, geëxecuteerd. Zij ligt begraven in Vincennes, maar haar legende leeft nog altijd voort.

Margretha Zelle, beter bekend als Mata Hari

Buiten Le Chabanais en de One Two Two kende Parijs tussen 1860 en 1946 meerdere bordelen zoals Dinah, À la Fleur Blanche, Au Montyon, Le Palce, Le 106, Suzy, en Au Spinx. Le Chabanais en de One Two Two waren in die tijd de bordelen voor de beter gesitueerden, de 'gewone mens moest zijn vertier zoeken in de ontucht-huizen van Montmartre, de Cour des Miracles en Saint Denis. In mijn bezit een prachtig Nederlands reisgidsje uit 1937 uitgegeven door Cavelier en de Haas: 'Parijs bij nacht verteld door twee ooggetuigen. De fraaie aanbevelingen in Oudnederlands geschreven wil ik u niet onthouden.

Ik citeer uit de inleiding en enkele hoofdstukken van het boekje:
"Zou er wel op de heele wereld een mensch leven, die niet bij de gedachte naar Parijs te zullen gaan, met tintelende oogen, vol blijdschap uitroept: Ha, eindelijk dan eens naar Parijs! Hij heeft zich al jaren lang de mooiste voorstellingen gemaakt van deze stad, deze lichtstad, met haar altijd op straat en in café's levende bevolking, met haar licht en vroolijkheid, theaters, bioscopen en vooral haar schitterende cabarets. Cabarets waar de vroolijkheid, het genoegen en de pret ten top worden gedreven. Waar vindt men dat leven zooals het in Parijs geleefd wordt? Vooral voor ons Hollanders is dit leven een bijna onbereikbaar ideaal. En toch eenmaal, al was het maar eenmaal dit leven meemaken, de vroolijkheid van de echte Parijsche vrouwen en mannen, dat moet toch wel de moeite en de kosten waard zijn".....

Parijs bij Nacht: Een uitgave uit 1937 van Cavelier en Haas

...."Zoo wordt gedacht en tegen kennissen gesproken. Het is geen wonder dat hij zoo spreekt. Hij heeft het relaas van uitgaan, van vroolijke avonden en van plezier gehoord van deze vriend, of van die kennis. wie echter het leven in deze lichtstad goed wil beoordelen, wie goed wil zien hoe het leven daar is die zal zijn tijd niet zoek brengen in een cabaret van verdacht allooi, in een theater, waar de meest geraffineerde zinnenprikkelende vertooningen worden gegeven. Hij zal niet in een van de vele kroegen zich te buiten gaan aan de in Frankrijk zoo gemakkelijk verkrijgbare en sterk benevelende dranken. Neen, hij die de stad Parijs wil zien, zooals zij is, hij zal met een helder hoofd, met een nuchter begrip en een goed gevulde beurs, goed opgeborgen, de stad moeten intrekken, Niet per taxi of tram, neen, loopen. Dan eerst kan men, aangenomen dat men er meer is geweest, en dus eenigzins wegwijs is, de stad leeren kennen, zooals zij is. Niet alleen de lichtkant, maar ook het Parijs wat in het donker leeft, het Parijs dat handelt en zaken doet in misdaad en moord, het Parijs met zijn menschenhandel en apachenleven". (Note: apachen = straatbandieten in het Parijs van de vorige eeuw)

"Aan de hand nu van deze gedachten zijn wij naar Parijs getogen, om het eens met andere oogen te zien, als wij het al sedert jaren kennen. Wij hebben de nooden, de smarten, maar ook de misdaden en gluiperigheden van nabij ontmoet in zulke gruwzame vormen, dat geen woorden in staat zijn een dergelijk leven voor te schilderen. Altijd zal men woorden te kort komen om dit lijden, dit namelooze wee te beschrijven. Dat namelooze wee dat geleden wordt in een stad van meer dan een millioen inwoners, in een beschaafd land en onder de oogen van een maatschappij die zich opwerpt als beschermer der menschheid en al zijn volk. Zullen er al zijn, die afgeschrikt worden door deze inleiding, en zijn er die denken zedelooze lectuur in dit boekje te vinden, zij worden teleurgesteld. Wanneer men dit boek tot het einde toe gelezen heeft, zal een breedere kijk op het leven van vrouwen die vielen, U haar leven zuiverder doen zien. U zult ze niet langer zien als de pest in een maatschappij, maar ook als mensch, als een mensch die hulp noodig heeft en het zal tevens bijdragen hebben een waarschuwing te zijn voor allen die naar een of andere grootsche stad gaan om zich te amuseeren en het zal hem of haar bewaren voor het gevaar waaraan zooveelen van ons jonge mannen en meisjes ten offer vallen. Laat dus geen valsche schaamte U weerhouden om wanneer Uw kinderen oud genoeg zijn, ze dit of andere soortgelijke boeken in handen te geven. Zij zullen dan niet uit nieuwsgierigheid het kwaad zoeken, zij zullen het weten te ontwijken". Rotterdam, 1 augustus 1937

La Maison de Madame Suzy, rue Grégoire de Tours 7, (6e) - Foto Brassaï

....."Na onze kamer betrokken te hebben, welke er werkelijk zeer behoorlijk uitzag, namen wij een heerlijk verfrischend koud bad, waarna wij weer geheel verkwikt en uitgerust, besloten nog een kijkje in de bar te nemen. toen viel ons iets op, wat wij hier niet hadden verwacht in dit hotel. Regelmatig trokken dames en heeren naar boven, de hoteltrap op, om na langere of kortere duur weer in de bar te verschijnen. Toen werd het ons duidelijk dat wij door den taxichauffeur naar een bordeel-hotel waren gebracht. Dit gebeurt veel in Parijs. Niet door de werkelijke stationeerende taxi's maar van de z.g. 'snorders', waar wij toevallig de taxi van hadden gehuurd"....

....."Wij besluiten om ons te begeven naar Mont Martre. Dit is een merkwaardige wijk. Men kan geweest zijn in Amsterdam Zeedijk, op de Hamburgsche Reeperbaan, in Berlijn, in Weenen - al deze steden hebben hun eigen buurt die met Mont Martre te vergelijken is. Maar overeen te brengen met deze, bij uitstek Parijsche karakteristiek van Mont Martre is geen van deze buurten. Mont Martre s eenig. Aan veel huizen zijn roode lantaarns opgehangen wat wil zeggen dat in zoo'n huis een bordeel is gevestigd. Ook zijn er veel hotelletjes met voor de ramen bordjes, waarop staat dat men daar een gemeubileerde kamer kan huren. Er staat echter niet bij dat men zoo'n kamer niet een geheelen nacht behoeft te huren. Integendeel een uur is lang genoeg volgens de hotelier en dat niet naar uw trouwboekje geïnformeerd wordt staat ook niet op het bordje, doch dat is in deze soort van hotelletjes natuurlijk nooit.

1932 'Belle de Nuit', Quartier Italie, (13e) - Foto Brassaï

"Ondanks dat het vrij laat in den ochtend was zag men toch hier en daar een late feestganger, die wegens geldgebrek, uit de zaak waar hij den heelen nacht groote verteringen heeft gemaakt, weggewerkt is, zacht zingend zijn weg naar huis zoeken. Ook vrouwen loopen al of nog op straat, vermoeid en loom door de hedennacht van hen gevergde diensten voor hun klanten. Zij lopen vermoeid naar een klein eethuisje waar zij wat eten en daarna haar kamer opzoeken en de dag wegslapen om voor den koomenden nacht nieuwe krachten op te doen. Zoo gaat het leven van deze vrouwen geregeld door. 's Nachts boemelen, drinken en fuiven, - overdag slapen.

"Kijk ze aan, deze beklagenswaardige schepsels, met kringen onder den oogen, zooveel mogelijk met kunstmiddelen tot iets toonbaars opgelapt, op wier lippen honderden mannen en jongelingen hun vurige kussen hebben gedrukt. Hoe is het mogelijk dat er mannen te vinden zijn die zich vermaken met deze wassen beelden, deze levende dooden, die voor geld de meest onnatuurlijke en beestachtige genoegens aan haar cliëntèle verschaft.

Chez Suzy - Foto Brassaï uit het boek Paris Secret

Veroordeel ze niet, deze vrouwen. De omstandigheden hebben er haar toe gemaakt. En aan wien de schuld dat zij tot de meest geraffineerde zedenloosheid vervallen? Aan de mannen, die deze vrouwen bezoeken, en die, verzadigd van een gewoon huwelijksleven, bevrediging zoeken in onnatuurlijke en meest zedenlooze genoegens".

"Ongelukkige stakkers zijn het. Zij verdienen uw medelijden zeer zeker. Betoon hen dat medelijden niet, door haar uit te noodigen een avondje met U uit te gaan. Betoon haar uw medelijden door te trachten in deze vrouwen iets anders te zien, dan een vrouwtjes lastdier, alleen geschapen tot het genoegen van den man.  Veroordeel haar dus niet, doch steek deze drenkelingen op de levenszee een stroohalm toe, waaraan zij zich kunnen vastklampen, en waardoor zij misschien gered kan worden".

Het boekje eindigt met de woorden:
"Na deze roes te hebben medegemaakt, beseft ge eerst nu pas duidelijk, wat het nachtleven in Parijs in werkelijkheid is, en lichamelijk voelt gij een souvenir, dat zij voor Uw verdere leven als een herinnering meegaf. Leeren doen de menschen nooit.......".

De galerie 'Au Bonheur du Jour' is te vinden in het centrum van Parijs, aan de rue Chabanais, nummer 11, in het 2e arrondissement, vlakbij de Opera Garnier en de Nationale Bibliotheek (site Richelieu). De galerie bestaat uit twee ruimtes. Een ruimte hangt vol met erotische foto's uit de negentiende en twintigste eeuw en wordt ook vaak gebruikt voor thematische tentoonstellingen. De andere ruimte is als het ware een Parijs boudoir vol met curiosa en bijzondere objecten uit verschillende bordelen. Verder kun je er neuzen in historische erotische boeken en -tijdschriften. Tip: Deze bijzondere galerie is uitsluitend geopend tijdens de exposities van dinsdag tot en met zaterdag van 14.30 uur tot 19.30 uur. Tussen de exposities door uitsluitend op afspraak. Controleer dus altijd van te voren even de website.

Au Bonheur du Jour in de rue Chabanais 11

Oh ja, en zou je zelf nog eens willen overnachten in een voormalig maison closes? Dat kan. Op enkele minuten lopen van de Moulin Rouge, zelf bekend om zijn roerige verleden als huis van plezier vol met beeldschone courtisanes, vind je Hotel Rotary. In het begin van de 20e eeuw was dit zes verdiepingen tellende hotel een Belle Epoque bordeel. Te herkennen aan de ingewikkelde trappen zodat klanten ongezien naar boven konden en een paar zeer boudoirachtige kamers. Als muren konden praten........ Te vinden aan de rue Vintmille 4 in het 9e arrondissement.

Een ander voormalig 'snel hotel' met de naam Hotel Amour Paris, (inmiddels wel een viersterren hotel) hoe kan het ook anders, is te vinden op loopafstand van Pigalle, de rosse buurt van Parijs. Aan de rue Navarin 8, eveneens in het 9e arrondissement. De kamers zijn versierd rond het thema liefde uit oude tijdschriften.

Een ander hotel in het hart van Pigalle is het Maison Souquet.  Een oase van luxe en plezier.  Yoni Aidan en Sylviane Sanz zijn de trotse eigenaren van dit voormalig bordeel dat zij hebben omgebouwd tot een vijf-sterren hotel. Twee rode lantaarns, die doen denken aan een bordeel verlichten de gevel van het huis Souquet. De toon is gezet. Binnen, schemerig licht, gecombineerd met intense geur mix van jasmijn, roos en tabak, als onderdeel van deze erotische sfeer. Deze ervaring heeft een kostprijs:  € 375 voor een kamer de luxe en € 675 voor een "Junior Suite".

Maison Souquet, rue de Bruxelles 10


Au Bonheur du Jour, rue Chabanais 11, 2e arrondissement, metro Pyramides, Palais Royal, 4 Septembre, Bourse.

Hotel Rotary **, rue Vintmille 4, 9e arrondissement, metro Place de Clichy. Kamers vanaf € 54 (Geen lift).

Hotel Amour ****, rue Navarin 8, 9e arrondissement, metro Saint Georges. Kamers vanaf € 115


Maison Souquet*****, 10, rue de Bruxelles 10, 9e arrondissement, metro Blanche. Kamers vanaf € 375