ONBEKEND PARIJS; EEN MOSKEE IN DE STAD

De fraaie grote moskee, met haar imposante vierkante minaret is een van de aangenaamste verrassingen die de Rive Gauche te bieden heeft. Gelegen in het 5e arrondissement aan de place du Puits de l'Ermite, omgeven door de rue Georges Desplas, rue Daubenton en de rue Geoffroy Saint-Hilaire. Deze plaats werd door de stad Parijs in 1920 geschonken als eerbetoon aan 70.000 moslimsoldaten, die tijdens de Eerste Wereldoorlog hun leven voor Frankrijk hebben opgeofferd. Het is tevens de oudste en belangrijkste moskee voor de door Algerijnen gedomineerde moslimgemeenschap in Frankrijk.

De fraaie grote moskee, met haar imposante vierkante minaret is een van de aangenaamste verrassingen die de Rive Gauche te bieden heeft

De moskee werd tussen 1922 en 1926 gebouwd door 3 Franse architecten; Charles Heubès, Robert Fournez, Maurice Mantout en 450 van de bekwaamste ambachtslieden uit Tunesie, Marokko en Algerije. Tijdens de eerste steenlegging sprak een Franse hoogwaardigheidsbekleder de volgende woorden: "De minaret die u gaat bouwen, zal slechts een gebed naar de hemel zenden, en de torens van de Nôtre Dame zullen daar niet jaloers om zijn". De Franse president Gaston Doumergue opende de moskee op 15 juli 1926 en de Algerijn Ahmad al-Alawi leidde de eerste gebeden.

Zich op de bijzonder minaret vanuit de rue du Puits.

De Spaans-Moorse architectuur wordt gekenmerkt door groene daken, een 30 meter hoge minaret, prachtige patio's met een weelderige vegetatie, en pilaren en fonteinen van roze marmer. Op de deuren schitterend houtsnijwerk. De binnentuin symboliseert het hemelse paradijs waar het geluid van stromend water zich mengt met het gezang van de vogels. De grote binnenplaats is geïnspireerd op die van het Alhambra in Granada, Spanje en de Bou-Inania Moskee te Fez, Marokko. De moskee is versierd met de mooiste mozaïeken. De plafonds zijn vervaardigd uit Libanees cederhout. Vóór de gebedsruimte ligt een mooie binnenplaats met arcades, rijkelijk voorzien van decoraties met verzen uit de Koran en mozaïekpatronen, keramische en marmeren tegels. In het midden de fontein voor rituele wassing. De mozaïeken bevatten 700 met de hand gesneden, gekleurde stukjes steen, per vierkante meter.

De gebedsruimte is weelderig ingericht; grote deuren van gesculpteerd en geciseleerd hout, antieke zacht groene tapijten en rijkelijk met cederhout versierde koepels. De grote koperen kroonluchter in het midden is het werk van ambachtslieden uit de Marokkaanse koningsstad Fez, en weegt ruim een ton. Achteraan kijkt de mihrab in de richting van Mekka (zuid zuid-oost van Parijs), en eveneens achteraan staat de preekstoel (minbar), de traditionele plaats voor het vrijdagse gebed.

Moslims bidden vijf keer per dag op vastgestelde tijden. Het gebed is het eerste dagelijkse werk van een moslim en ook vaak het laatste. Op deze manier gedenkt de moslim God gedurende alle activiteiten van de dag, bij het opstaan 's morgens vroeg, voor het slapen gaan 's avonds, tijdens het werk midden op de dag.

De salat of salah is het rituele gebed binnen de islam. Voor de salat zijn vaste tijdvakken vastgesteld, gebaseerd op de positie van de zon (zonsopgang, hoogste punt en dergelijke)

De namen van de vijf dagelijkse gebeden (en tevens van de tijdstippen) zijn:

I Fajr (dageraad)

II Dhuhr (middag, net na het hoogste punt van de zon)

III Asr (namiddag)

IV Maghrib (zonsondergang of avond)

V Isha (nacht)

Moslims bidden vijf keer per dag - foto Alex Timmermans

Reiniging speelt ook een belangrijke rol binnen de Islam en ook bij het gebed. Het gebed kan alleen worden verricht in een toestand van reinheid. Die reinheid is te bereiken door een eenvoudige rituele wassing. Deze wassing wordt 'woedoe' genoemd en bestaat uit vier verplichte onderdelen. Het wassen vanaf de haargrens tot onder de kin en van oor tot oor. De armen tot en met de ellebogen wassen. Minstens een kwart deel van het hoofd nat maken, door met natte handen erover te strijken. De voeten tot en met de enkels wassen. Deze wassing is in principe voldoende om over te gaan tot het gebed.

De grote binnenplaats is geïnspireerd op die van het Alhambra in Granada, Spanje en de Bou-Inania Moskee te Fez, Marokko

De moskee herbergt ook een bibliotheek, het Instituut d'Études Musulmanes, waar lessen in de Arabische talen en culturen worden gegeven. Neem ook een kijkje in de 'Hall d’Honneur' eerder bezocht door de presidenten van de Republiek; Chrirac, Sarkozy en Hollande. De populairste delen voor niet moslims zijn, als u even aan het drukke stadsleven wilt ontsnappen, de hammam, (Entree is € 18 en een massage per 10 minuten € 12.Schrobben eveneens € 12) de 'salon de thé' waar u vervolgens kunt genieten van heerlijke muntthee € 2, zoete hapjes € 2 per stuk en een restaurant voor overheerlijke tagines (vanaf € 17) en couscous (vanaf € 11). Met zijn zuilen, zijn bogen, zijn mooie faiences waan je je hier meteen in de tuinen van een rijke kalief. Vanzelfsprekend wordt nergens alcohol geschonken. U vindt er ook een winkel die veel weg heeft van een kleine souk.

De mozaïeken bevatten 700 met de hand gesneden, gekleurde stukjes steen, per vierkante meter

Wat weinigen weten is een waarheid die naar boven kwam in 2011 in de Franse film Les Hommes Libres - Free Men.

Het beschrijft iets wat volkomen ontbreekt in onze geschiedenisboeken en dat is dat de Moslims tijdens de Tweede Wereldoorlog Joden hielpen onderduiken in het door de Duitsers bezette Parijs. Een op feiten gebaseerd drama over een Algerijnse immigrant, die tijdens de Tweede Wereldoorlog bevriend raakt met een joodse zanger en vervolgens in het verzet gaat.

Onder de grote Moskee, dat een compleet stadsblok inneemt, bevinden zich ondergrondse grotten die ooit dienden als schuilplaats voor leden van het verzet en Franse Joden. Gedurende hun verblijf in die grotten werden de Joden voorzien van nieuwe identiteitspapieren waaruit bleek dat ze Moslim waren. Terwijl zich dit allemaal ondergronds afspeelde, gaf boven de grond Benghabrit, een wijze in Algerije geboren religieuze en politieke leider, rondleidingen aan Nazi officieren en hun echtgenotes, die geen flauw benul hadden wat er zich onder hun voeten afspeelde. Volgens een Noord Afrikaanse Jood, Albert Assouline, die was ontsnapt uit een Duits gevangenkamp en zelf ook eindigde in de grotten onder de moskee, zijn er in totaal niet minder dan 1.732 verzetsstrijders, Joden en Christenen geweest die daar onderdak vonden. Het grootste deel bestond uit Franse Joden. Het was niet een strak door de moskee georganiseerde operatie, maar meer iets dat spontaan was ontstaan om medemensen in nood te helpen.

De gebedsruimte is weelderig ingericht; grote deuren van gesculpteerd en geciseleerd hout, antieke zacht groene tapijten en rijkelijk met cederhout versierde koepels

Velen van u zullen deze film wel niet gezien hebben toen hij werd uitgebracht omdat er niet dezelfde publiciteit aan is gegeven als de Hollywood blockbusters. De regisseur van de film, Ismael Ferroukhi, pleit ervoor dat deze film in alle scholen wordt getoond. Zo zei hij tegen de New York Times: "Het laat een andere werkelijkheid zien, een waarbij moslims en Joden vreedzaam naast elkaar leefden. Dat moeten wij ons herinneren en er trots op zijn".

In 1905 had Frankrijk een bevolking van 40 miljoen inwoners, waarvan 4 miljoen moslims, dus 10% van de bevolking. Absoluut gezien is het aantal in Frankrijk woonachtige moslims sinds die tijd toegenomen, namelijk naar rond de 6 miljoen, maar is ook de gehele Franse bevolking toegenomen naar 67 miljoen, dus het percentage in Frankrijk woonachtige moslims is in feite gedaald naar 9%.

De binnentuin die u ook mag bezoeken is een oase in de stad

Slechts 33% van de 6 miljoen moslims die er naar schatting in Frankrijk wonen zeggen dat zij echt gelovig zijn en praktiserende moslims, oftewel 1.9 miljoen. Toch heerst er, met name in de grote steden van Frankrijk, een groeiende achterdocht en irritatie ten opzichte van de moslim medeburgers. En net als in ons land komt dat, omdat een kleine minderheid van de Franse moslims opvalt door een afwijkend gedrag,  dat door de autochtone Fransman/vrouw niet geaccepteerd wordt, wat op dit moment een belangrijke rol speelt in de Franse verkiezingen. Exacte cijfers zijn niet bekend omdat dit soort “onderzoeken” moeilijk te houden zijn, want sinds een wet van 1872 is het in Frankrijk verboden om in officiële enquêtes te vragen naar de religie van de bevraagde.

Het restaurant waar u tot middernacht terecht kunt voor traditionele maaltijden uit de Magreb

Vanwege haar koloniale verleden telt Frankrijk een relatief groot aantal allochtone inwoners, vooral van Noord-Afrikaanse afkomst. Parijs staat bekend om zijn multiculturele samenleving. Het leven van de 'étrangers' speelt zich voor het grootste deel af in de 'eigen wijken' of in de banlieues, de trieste satellietsteden van Parijs met de nummers 91, 93, 94 en 95. Josephine Baker, de zwarte schrijver James Baldwin en Richard Wright noemden Parijs een stad waar ruimdenkendheid troef is. Helaas, in de praktijk is er weinig van te merken. De economische malaise van de afgelopen jaren heeft ertoe geleid dat vreemdelingen, in zoverre het geen toeristen zijn, als concurrenten worden beschouwd in de strijd om woonruimte en werk. Dat is helaas de schaduwzijde van deze mooie stad.

De grote moskee is van een verbazingwekkende schoonheid

La Grande Mosquée, 2A place du Puits de l'Ermite, 5e arrondissement, métro Daubenton, Place Monge.

Alle dagen geopend voor bezoek aan tuinen en binnenplaats met uitzonde-ring van vrijdag. 

Entree slechts € 3 per persoon.

Het Moors café - restaurant, 39 rue Geoffory Saint Hillaire, 5e arrondis-sement, métro Daubenton, Place Monge.

Geopend alle dagen in de week vanaf 9.00 uur tot middernacht.

De Hammam, 39 rue Geoffory Saint Hillaire, 5e arrondissement, métro Daubenton, Place Monge.

Geopend zes dagen in de week van 10.00 uur - 22.00 uur. Gesloten op dinsdag.

PARIJS; STAD VAN FOTOGRAFIE

Als je aan fotografie denkt, denk je aan Parijs, de stad van het licht. Een medium, uitgevonden door de Fransman Nicéphore Niépce en Louis Jacques Mandé Daguerre. In 1826 maakte Joseph Nicéphore Niépce de eerste foto op een plaat die was bedekt met een lichtgevoelige bitumen. Hij had hiervoor een belichtingstijd van maar liefst acht uur nodig en helder zonlicht. Door het draaien van de zon ziet men op de foto de schaduw van twee kanten. Deze bitumen-beelden, die naast zwart en wit ook grijstinten konden tonen, konden ook worden gefixeerd en in positieve beelden worden omgezet.

Het was Daguerre die in 1837 het medium fotografie voor het eerst in Parijs presenteerde. Het procedé, waarbij een gepolijste, met kwikdampen geprepareerde plaat werd gebruikt, leverde positieve, gespiegelde beelden, die helaas niet gereproduceerd konden worden. De eerste fotografische afbeelding werd gemaakt door Daguerre in 1838 van de boulevard du Temple in het 3e arrondissement. De afbeelding toont een drukke weg, maar omdat de belichtingstijd ruim 10 minuten bedroeg werd het verkeer niet vastgelegd. Alleen linksonder zijn een schoenpoetser en zijn klant zichtbaar, doordat ze lang genoeg stilstonden om te worden geregistreerd.

Niépce was een van de eerste die zijn camera voorzag van een balg die het scherpstellen makkelijker maakte, en het was de Parijse opticien Chevalier, die voor beiden lenzen deed slijpen, en Niépce in 1826 in contact bracht met Daguerre. Hieruit volgde in 1829 een samenwerkingsverband, waarbij het fotografisch proces aanmerkelijk werd verbeterd. Louis Daguerre werd hiervoor opgenomen in de exclusieve Orde 'Pour le Mérite' en is een van de 72 Fransen wier namen op de Eiffeltoren gegrift staan.

Mede dankzij deze twee pioniers kreeg Parijs ook een bloeiende foto-industrie. Alphonse Darlot begon zijn opleiding als opticien op 12-jarige leeftijd en deed ervaring op bij Noel Lerebours en Jean Theodor Jamin. Veel later opende hij zijn eigen laboratorium voor het produceren van fotografische lenzen in Parijs aan de place Dauphine 2-4, onder de merknaam 'Darlot Paris'. Tussen 1845 en 1854 verschijnen ook andere namen, zoals Hermagis en Derogy. Beiden vestigen zich aan de Quai de l'Horloge 33 en 73. Claude Berthiot opende zijn fabriek in 1857 aan rue Saint Antoine 168, waar tegen de eeuwwisseling meer dan 25.000 lenzen werden geproduceerd.

Andere grote namen: André-Adolphe-Eugène Disdéri, hij verkreeg in 1854 het patent voor de carte de visite, een soort kartonnen visitekaartjes, waarop een albuminen foto, meestal een portret, werd afgedrukt. Direct na de uitvinding van de fotografie schieten ook de portretstudio's overal als paddenstoelen uit de grond. De fotostudio van Felix Nadar wordt er uiterst succesvol mee. Dankzij Nadar kent de hele wereld de gezichten van Charles Baudelaire, Victor Hugo, Sarah Bernard, Alexandre Dumas, en vele anderen. Zijn atelier aan de Boulevard des Capucines was een ontmoetingsplaats voor kunstenaars, componisten en schrijvers. Nadar werd ook beroemd door zijn eerste luchtfoto's (reeds in 1858) die hij maakte vanuit een luchtballon. 

In de Parijse straten is Eugène Atget (1857-1927) te vinden, die bekend is van zijn foto's van het toenmalige Parijse straatleven en de architectuur. Zijn werk wordt vandaag de dag nog steeds hoog gewaardeerd in de wereld van de fotografie. Mede dankzij zijn assistente, de later bekende Amerikaanse fotografe Berenice Abbott, is zijn hele oeuvre bewaard gebleven voor het nageslacht. Na zijn dood wist Abbot een deel van zijn werk te verkrijgen en te bewaren. Circa 5000 van Atgets foto's en glasnegatieven bevinden zich in de collectie van het Museum of Modern Art in New York.

In 1924 vestigt zich een Franse fotograaf van Hongaarse afkomst in wijk Montparnasse. Gyula Halász (1899-1984), beter bekend onder zijn pseudoniem Brassaï voor zijn werk als journalist. Onder invloed van zijn vriend en fotograaf André Kertész ontwikkelt Brassaï een fascinatie voor het fotograferen van het Parijse nachtleven. Dat bezorgt hem uiteindelijk grote faam. In de jaren dertig publiceert hij diverse fotoboeken, waarvan met name 'Paris de Nuit' (1932) de essentie van zijn werk weergeeft. Oprechte en waarachtige beelden van het ware Parijs leven in al haar facetten, ook van de louche buurten. Henry Miller noemde hem 'het oog van Parijs'.

In 1934 begint Robert Doisneau (1912-1994) aan een carrière als beroepsfotograaf. Eerst als industrieel fotograaf en reclame- fotograaf, en later als freelance fotojournalist. Zijn werk als journalist voert hem naar de buitenwijken van Parijs, waar hij bijna een halve eeuw foto's maakt van het straatleven en portretten van mensen van allerlei allooi. Dit alles in zwart-wit. Zijn bekendste foto is 'Le Baiser de l’Hôtel de Ville' (de kus voor het stadhuis - 1950)

Henri Cartier-Bresson (1908 - 2004) de Franse fotograaf, cineast en schilder, was in 1947 samen met Robert Capa en andere fotografen één van de oprichters van het befaamde fotoagentschap Magnum, het eerste fotografen-coöperatief ter wereld. Eigenlijk wilde hij schilder worden, maar als fotograaf was hij een van de grote getuigen van de 20ste eeuw. Zijn talent lag in het licht en het voortdurend streven naar hèt ultieme moment. Hij hield niet van manipulaties. Hij fotografeerde wat hij zag en deed dat met zwart-wit foto's, waarin de emotie werd gevangen in strakke composities. Cartier-Bresson fotografeerde vele beroemdheden waaronder Marilyn Monroe. Hij fotografeerde Monroe op de set van haar laatst voltooide film; the Misfits, van John Huston. Ook was hij op bezoek bij Mahatma Gandhi, op het moment dat Gandhi werd neergeschoten. De foto's die Cartier-Bresson maakte van Gandhi op zijn sterfbed, werden wereldberoemd.

In de jaren '50 en '60 van de 20e eeuw trokken Nederlandse fotografen, waaronder Henri Berssenbrugge, Ed van der Elsken, Johan van der Keuken en Emmy Andriesse, naar Parijs om daar het vak te leren van de Amerikaan Man Ray en zijn assistente Berenice Abbott , de uit Luxemburg afkomstige Edward Steichen en de fransman Jean Eugène Atget. Na de oorlog verschijnen verschillende prachtige fotoboeken van en over Parijs van diverse Nederlandse fotografen, die blijvend geïnspireerd waren door deze bruisende stad. De meest gefotografeerde stad ter wereld wordt in die jaren boeiend vastgelegd door Jesse en Van der Elsken. Van der Elsken fotografeert het echte straatleven, de rauwe kant van de samenleving en Jesse fotografeert alleen maar "Parisiennes". Vrouwen waaronder actrices, mannequins, studentes en vrouwelijke clochards.

Jaarlijks reis ik in juni, met mijn fotokompaan Alex Timmermans af naar een dorpje net onder Parijs, voor de Foire Internationale à la Photo de Bièvres. Gedurende twee dagen is het hier een komen en gaan van verzamelaars op het gebied van fotografie. Analoog, digitaal maar ook van de mooiste memorabilia uit de begintijd van de fotografie. Hier in Bièvres is tevens het Musée Français de la Photographie gevestigd aan de rue de Paris 78, met een van de grootste collecties ter wereld. Ruim 25.000 objecten en meer dan een miljoen foto's is het resultaat van dertig jaar verzamelen, een grootse collectie en ooit samengebracht door twee gepassioneerde liefhebbers; John en Andrew Fage.

En dan komt ineens die vraag bij mij op; en waarom niet in Parijs? Geen enkele metropool heeft zoveel fotografen het hoofd op hol gebracht en tot sensuele en mysterieuze beelden geïnspireerd als de Franse lichtstad. Even gewillig als een behaagzieke minnares laat Parijs zich telkens weer in al haar hoeken en kieren fotograferen. Gelukkig kent Parijs vele uitstekende fotogaleries, fotomusea en grote foto-evenementen (altijd in de maand november) waaronder Paris Photo, Fotofever, Festival Photo Saint Germain en nieuw in 2017 de 'Mois de la Photo du Grand Paris'. Georganiseerd door Fotofever, een parcours door Parijs, langs diverse belangrijke fotogaleries. Start 20 april tot en met 1 mei. Donderdag 20 april 2017 zijn er verschillende vernissages / openingen (in Parijs altijd met een hapje en een drankje) vanaf 18.00 uur tot 22.00 uur bij de volgende galeries:

Courcelles Art Contemporain, 111 boulevard de Courcelles, 17e arrondissement

Galerie Cécile Charron, 43 rue Volta, 3e arrondissement

Galerie Lacroix, 19 rue  Lesage, 20e arrondissement

Roche Bobois, 84-92 avenue du Maine, 14 arrondissement

The Chata Gallery, 30-34 rue du Chemin Vert, 11e arrondissement

VOZ Galerie, 41 rue de l'Est, Boulogne Bilancourt (vanaf 19.30 uur)

Séance Dedédicace

Tevens is er op donderdagavond 20 april en vrijdagavond 21 april 2017 een 'séance dedédicace', een  signeersessie van de Nederlandse Collodion fotograaf Alex Timmermans bij Galerie Blin plus Blin in de rue de l'Université 46 in het 7e arrondissement. Collodium fotografie is een ambachtelijke techniek, uitgevonden in 1851 door de Engelsman Frederick Scott Archer. Het is een van de allereerste manieren om iets op de gevoelige plaat vast te leggen. Bij dit uiterst bewerkelijke procedé wordt de foto rechtstreeks op glas gemaakt exact volgens de procedures uit die tijd. Alex Timmermans,  is een van de zeer  weinige fotospecialisten in Nederland die zich bezig houden met deze bijzondere vorm van fotografie die anderhalve eeuw geleden letterlijk het daglicht zag. Hij maakt gebruik van exact dezelfde techniek, en fotografeert met camera's en lenzen uit diezelfde tijd. In combinatie met zijn bijzondere printtechnieken wordt zijn fotowerk gezien als toonaangevend in de wereld. Over de wereld zijn er niet meer dan een paar honderd fotografen die actief werken volgens het procedé van Archer. Alex exposeerde al eerder op Fotofever in Brussel en Parijs en presenteert dit keer werk uit zijn serie 'Story telling'.

Alex Timmermans signeert voor het eerst, in Parijs, zijn nieuwe boek 'Storytelling', van 18.00 uur tot 20.00 uur in de Galerie van Patrick en Marie Blin. Het eerste exemplaar zal worden aangeboden aan onze Nederlandse Ambassadeur in Frankrijk: Z.E. Mr. Ed Kronenburg.

Patrick Blin werkte 17 jaar lang bij grote filmstudio's waaronder Paramount, Universal en Dreamworks. In 2008 vestigde hij zich als zelfstandig fotograaf, gespecialiseerd in wild-life fotografie. In 2011 openden Patrick en Marie hun fotogalerie in Montfort-l'Amaury. Snel daarna, in 2015, volgde een tweede galerie in Parijs aan de rue de l'Université 46 in het 7e arrondissement.

Marie Blin begon haar professionele carrière als fotograaf bij Franse bladen waaronder Le Figaro, Madame, Mairie France en Vogue. Later specialiseerde zij zich in still-leven fotografie waar zij, mede door het gebruik van belichting, zoals gebruikelijk in de film-industrie, opdrachten verwierf voor cosmetica giganten waaronder Helena Rubinstein, Christian Dior, en Yves Saint Laurent. In 2007 trad zij in dienst van de prestigieuze Parijse fotostudio; Studio Harcourt.

Tijdens het lezen bent u diverse foto's tegengekomen allemaal gefotografeerd in de Métro van Parijs. De RATP is een van de grootste sponsoren en promotors van fotografie. Grote billboards op de perrons maken de reizigers attent op diverse grote fototentoonstellingen die elk jaar in Parijs in diverse fotomusea of zelfs in het stadhuis plaatsvinden. Met name in de maand november van elk jaar staan vele metrostations in het teken van de fotografie. Prachtige beelden sieren de ingangen of de perrons. Een lust voor het (fotografisch) oog.

Elke dag nemen ongeveer 5 miljoen mensen de Parijse metro om hun werkplek te bereiken, hun vrienden te bezoeken, of om gewoon door Parijs te toeren. Totaal maken 1,5 miljard mensen per jaar gebruik van de metro. De populaire Franse uitdrukking "métro, boulot, dodo", (metro, werken, slapen) symboliseert het belang van dit vervoermiddel voor het leven in een stad als Parijs. De stad kende al grote tentoonstellingen rond het oeuvre van wereldberoemde fotografen waaronder: Diane Arbus (2012), Helmut Newton (2012), Erwin Blumenfeld (2013), Peter Lindbergh (2014), Robert Mapplethorpe (2014, Henri Cartier-Bresson (2014) Sebastião Salgado (2015), Philippe Halsman (2015 - 2016), Richard Avedon (2016-2017) en Robert Doisneau (2017)

Beste musea en galeries voor fotografie zijn:

Le Bal: 6, impasse de la Défense, 18e arrondissement

Fondation Cartier pour l’art contemporain: 261, boulevard Raspail, 14e arrondissement

Fondation Henri Cartier-Bresson: 2, impasse Lebouis, 14e arrondissement

Jeu de Paume: 1, place de la Concorde, 8e arrondissement

Maison Européenne de la Photographie: 5/7, rue de Fourcy, 4e arrondissement

Polka Galerie: Cour de Venise, 12 rue Saint-Gilles, 3e arrondissement.

Galerie Filles du Calvaire:  17 Rue des Filles du Calvaire, 3e arrondissement

Cinema Gallery - Anne-Dominique Toussaint: 26 rue Saint-Claude, 3e arrondissement

Galerie Blin plus Blin: 46 rue de l'Université, 7e arrondissement

Gagosian Gallery: 4 rue de Ponthieu, 8e arrondissement

Les Douches - La Galerie: 5 rue Legouvé, 10e arrondissement

Galerie Camera Obscura: 268 boulevard Raspail, 14e arrondissement

De Franse hoofdstad, die geboorte gaf aan het medium fotografie in de negentiende eeuw, blijft ondanks geduchte concurrentie uit New York, Londen of Berlijn, het onbetwiste centrum van de creatieve fotografie. 

Photo Credits RATP Paris, Jean-Francois Mauboussin

2017: PASEN IN PARIJS

Pasen in Parijs:  Zondag 16 en maandag 17 april 2017, is het al weer zover. Pâques, op z'n Frans is zo'n heerlijk lentemoment waarbij niets moet en alles mag. Maar net wel even feestelijker dan een normaal weekend. Dus waarom niet met de kids of alleen met z'n tweetjes naar Parijs. Jaarlijks trekt de stad meer dan dertig miljoen toeristen aan. Pasen en het begin van de lente, zijn voor toeristen twee belangrijke redenen om een heerlijk lang weekend door te brengen in deze majestueuze stad. De weersverwachting geeft een temperatuur aan van plus minus 16 á 17 graden, bewolkt met zon.

Keuze genoeg. Onderstaande routebeschrijvingen brengen jullie naar de mooiste plekjes in de stad

Ze vragen mij vaak hoe het is om met Pasen in Parijs te zijn? Allereerst maakt het niet uit wanneer je in Parijs bent, het is altijd een feest om daar te zijn. Ten tweede kent Parijs geen tweede Paasdag, dus alle winkels, musea en vele restaurants zijn gewoon open. En ten derde, op de vraag wat kunnen we allemaal doen die dagen, heb ik voor jullie een aantal van mijn mooiste wandelingen, die ik in de afgelopen blogs beschreven heb, eens op een rij gezet. Simpel klikken op de hyperlinks, knippen en plakken en u heeft complete routebeschrijvingen, die jullie brengen naar de mooiste plekjes van Parijs, naar de leukste restaurants, de heerlijkste terrassen en op nog veel meer bijzondere plaatsen. Tevens geef ik een aantal tips voor Parijs met kleine kinderen.

De leukste Hollandse fietstour in Parijs doe je met 'Paris by Bike'!

Natuurlijk ga je met dit weer heerlijk op de fiets. De leukste Hollandse fietstour in Parijs doe je met 'Parisby Bike'! Deze ontdekkingstocht op de fiets laat kanten van Parijs zien waar je met metro, boot of tourbus nooit zult komen. Dankzij het vertrekpunt in hartje centrum is het genieten vanaf de eerste minuut. Het Nederlandse team, onder leiding van Yvonne America, laat je de 'ins en outs' zien van deze betoverende lichtstad. Je fietst langs vele bezienswaardigheden als het Louvre en de Notre Dame, maar gaat vooral verder dan het Parijs van de antieke ansichtkaart. Op een typische Nederlandse omafiets langs de Seine? Een drankje in een Franse bistro? Je beleeft het allemaal: Spannende verhalen, grappige anekdotes en originele tips zorgen voor een onvergetelijke dag in parijs. Paris 4 Kids is een ludieke en interactieve fietstour toegespitst op kinderen! Het beste begin van jouw weekend Parijs! Prijzen vanaf € 32, kinderen € 20 inclusief een drankje onderweg. Opstappen doe je in het 2e arrondissement bij rue Greneta 23, tegenover het café “La Cordonnerie”. Metrohalte Réaumur Sébastopol of Etienne Marcel.

Canal Saint-Martin; de schaduwrijke oevers zijn ideaal voor een romantisch intermezzo, weg van alle drukte

Wandeling 1: Canal Saint-Martin

De wijk rondom het Canal Saint-Martin heeft iets poëtisch en is in 1938 al onsterfelijk gemaakt door Arletty en Louis Jouvet in de film Hôtel du Nord. Het Canal Saint-Martin, waarvan de oevers minder indrukwekkend zijn dan die van de Seine, maar vaak genoeg heel liefelijk. Daar vinden we een vertraagd Parijs, dat de tijd neemt om een ander facet van zijn complexe, haast  tegenstrijdige werkelijkheid te laten zien. Met zijn negen sluizen straalt het kanaal een onweerstaanbare charme uit. De schaduwrijke oevers zijn ideaal voor een romantisch intermezzo, weg van alle drukte. Neem hier rustig de tijd, een kop heerlijke espresso op een terras, een siësta op square Villemin, toekijken hoe een brug wordt geopend, de sluis volloopt.....heradem! Dit is Parijs.

Wandeling 2: Parc Monceau

Een van de meest aantrekkelijke kanten van Parijs is al het groen in de stad. Dit in tegenstelling tot het feit dat Parijs de dichtstbevolkte stad van Europa is. Per km² wonen er 21.504 inwoners. De Franse hoofdstad heeft twee grote bosgebieden; het Bois de Boulogne (852 ha) en Bois de Vincennes (995 ha). Totaal groeien er 478.000 bomen (in 120 soorten) in 400 parken en tuinen. Op deze wandeling neem ik u mee naar een van mijn favoriete parken; het Parc Monceau. Een heerlijk park om in te wandelen, een boek te lezen, genieten van een uitgebreide picnic of om heerlijk in te dommelen op een bankje in de middagzon. Een park met een prachtige geschiedenis

Wandel met mij mee langs de wijk  Tolbiac, Les docks du Seine, allemaal hotspots langs de Seine

Wandeling 3: Hotspots langs deSeine

Als ik in de stad ben wandel ik altijd een willekeurig stuk langs de Seine. Een wandeling langs de Seine is zoiets als rustig door immense schilderijen glijden die elkaar opvolgen. Op sommige stukken kun je de lichtelijk oververhitte massa toeristen achter je laten en kom je in een onwezenlijke rust. Soms voel je je onderweg alleen op de wereld, wanneer je al een tijdlang geen levende ziel meer bent tegengekomen.

Daar op die verlaten plekjes laat de Seine ons mondjesmaat in haar charme delen en houdt ze de drukte van de stad op veilige afstand. Sinds mensenheugenis is de Seine de as van Parijs die de stad splitst, maar de twee delen tegelijk ook verbindt, zo mooi vormgegeven in het logo van de Parijse Métro, de RATP. In Parijs verglijdt de tijd, zoals het water van de Seine tussen de met geschiedenis en emoties beladen oevers voortkabbelt. De Seine als spiegel van de stad. Op sommige dagen een gele tint onder de kwikgrijze hemel, op andere dagen helder blauw met zilvertinten waarin een stralende hemel weerspiegelt zoals in een schilderij van Monet. Geen wonder dat Clovis, de Franse uitvinder van de monarchie, in het jaar 506 Parijs als residentie koos.

Wandel met mij mee langs de wijk  Tolbiac, Les docks du Seine, Île Saint-Louis of de Allée des Cygnes.

Het Parc Clichy Batignolles Martin-Luther-King, vernoemd naar de Amerikaanse dominee en activist voor burgerrechten - Foto: Artist impression met op de achtergrond het nieuwe Paleis van Justitie naar een ontwerp van Renzo Piano

Wandeling 4: Het nieuwe Parijs, Parc Martin-Luther-King

"Sneller dan het hart van een sterfelijke verandert de stad, het oude Parijs is verdwenen"; Aldus treurde Baudelaire in de 19e eeuw - en zo horen we nostalgische mensen tot op de dag van vandaag klagen. Echter, in de loop der eeuwen stapelden de gebouwen zich in Parijs op als een gigantische puzzel. Elke wijk, elk bouwwerk draagt de sporen van voorbije tijden en levert een bijdrage aan de toekomst. De Franse hoofdstad is absoluut geen museumstad. De nieuwe architectuur van de stad getuigt van respect voor het verleden én van bruisende creativiteit. Als bewijs neem ik u mee naar een nieuw stukje Parijs dat al sinds 2002 in ontwikkeling is en waar u hoogstwaarschijnlijk nog niets van heeft gehoord: Het Parc Clichy Batignolles Martin-Luther-King, vernoemd naar de Amerikaanse dominee en activist voor burgerrechten. In Parijs is dit mega project beter bekend als het Clichy-Batignolles project. Het totale project omvat een gebied van 54 hectare (de grootste bouwplaats in Parijs) met een grote centrale groene ruimte van 10 hectare. De eerste tranches zijn reeds afgerond, omgeven door 3400 woningen voor 6500 inwoners, 140.000 m² kantoren, 120.000 m² voor het nieuw Paleis van Justitie en 31.000 m² ten behoeve van cultuur en recreatie. 12.700 arbeiders werken aan dit project.

Wandeling 5: Charonne een Parijse verrassing in het 20e arrondissement

Deze tip heb ik te danken aan mijn collega Parijsblogger Frank Renout. Sinds 2004 is Frank woonachtig in Frankrijk en werkt als correspondent voor diverse kranten en omroepen in Nederland en België. Voor Nederland schrijft hij onder andere voor het Algemeen Dagblad, Vrij Nederland en levert diverse bijdragen aan programma's van de NOS en de Wereldomroep. In België schrijft hij voor De Standaard en de VRT. Tevens is hij de auteur van het boek 'Super Sarko' over de vorige Franse President Nicolas Sarkozy.

Charonne: Deze wandeling is doorspekt met kleine verrassingen en onverwachte ontdekkingen; sfeer, kleur en gezelligheid. Zo ook de tip, die ik nog niet kende, en kreeg van Frank Renout. "Ken jij de Impasse Poule?" Helaas ik moest het antwoord schuldig blijven. "Het is het mooiste steegje van Parijs!".

Charonne: Deze wandeling is doorspekt met kleine verrassingen en onverwachte ontdekkingen

Wandeling 6: De andere kant van Montmartre

Parijs is een filmstad, één groot indrukwekkend decor. Elke dag wordt er aan gemiddeld tien films gewerkt. Elke week zijn er vijfhonderd films te zien in 83 bioscopen die samen 376 schermen hebben en gemiddeld per jaar zo'n 27 miljoen bezoekers trekken. De meeste films worden opgenomen in Montmartre, waaronder 'La vie en rose' over het leven van Edith Piaf of 'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain'. Dankzij Amélie schoot het buurtje rond de rue Lepic als een komeet omhoog. Café des Deux Moulins, rue lepic nummer 15, veranderde van een klein buurtcafé in een drukke en hippe uitgaansgelegenheid. Andere filmplekken uit de film zijn eveneens opgenomen met Montmartre als decor; zoals in de rue des Trois Frères, bij het metrostation Lamarck-Caulaincourt en op de vele trappen rondom de Sacré Coeur. Met deze wandeling waan je jezelf in het decor van een filmset.

Onbekend Marais: Tijd om je heerlijk te koesteren in de zon op de terrassen buiten op de trottoirs of gewoon heerlijk languit op de bankjes in het park

Wandeling 7: Onbekend Marais

In de lente is de aantrekkingskracht van Parijs het grootst. Het is het seizoen van bloeiende bomen vol met fris lentegroen. Tijd om je heerlijk te koesteren in de zon op de terrassen buiten op de trottoirs of gewoon heerlijk languit op de bankjes in het park.  Een groot deel van de miljoenen bezoekers van de stad komen in de lente. Zelf geniet ik van mijn zojuist gekochte verse croissants op een bankje op het square Jean XXIII achter de Notre Dame. Vóór mij, de bijna duizendjarige Notre Dame met haar indrukwekkende zuilen en steunberen. Al jaren de inspiratiebron voor romans en legenden, toen Parijs nog als een groot dorp aan haar voeten lag. Hier begint vandaag onze wandeling op wat vroeger nog een weiland was vol met populieren, waar de 'Ludoviciens' hun vee lieten grazen; het Île Saint Louis een samenvoeging van het vroegere Île aux Vaches en het Île Notre-Dame. Nog altijd is het Île Saint Louis een dorp midden in de stad. Hier heerst een haast provinciaalse rust. Het lijkt zelfs of de bewoners en de middenstanders anders zijn dan elders in de stad, hartelijker, vriendelijker.

Een van de mooiste straatjes van Parijs: de rue des Barres

Parijs met kinderen

In februari 2014 verscheen een zogenaamd reis-doe-boek voor kinderen en hun ouders. Uitgegeven door Uitgeverij Link naar teksten en ideeën van Robin Bertus. 'Parijs reis-doe-boek voor kinderen' neemt het hele gezin mee op avontuur in Parijs waar met name de kinderen op een speelse en zeer leerzame wijze kennismaken met de Franse hoofdstad. In het midden van het boek zit een kaart van Parijs, waar aan de hand van allerlei voorbeelden in het boek, de gebouwen zelf kunnen worden getekend en gepositioneerd op de kaart. Spelenderwijs maken ze kennis met de Franse taal en worden meegevoerd door de stad aan de hand van fraaie foto's en leuke tekeningen vormgegeven door Lisa van Gaalen. Vol met leuke tips en links naar allerlei websites. Het boekje, een absolute aanrader, kost slechts € 12,99. (ISBN 978-94-62321-59-5)

Het 'Parijs reis-doe-boek voor kinderen' neemt het hele gezin mee op avontuur in Parijs

Verder kunnen de kinderen op verschillende plekken in de stad eieren gaan rapen: 'Les Chasses aux oeufs'. Onder andere In het Parc André Citroën, Musée au Chocolat, Bercy Village, Le Jardin des Champs-Élysées, en Montmartre waar duizenden paaseieren verborgen liggen. De gevonden eieren moeten wel worden gedeeld met de deelnemende kinderen.  Klik op deze website van 'Sortir à Paris' voor data en tijden.

TIP: Koop bij de eerste de beste krantenkiosk een stratenboekje van Parijs inclusief metro- en busoverzicht. De kaarten zijn handig ingedeeld per arrondissement. Vraag naar de gids 'Plan de Paris' van l'indispensable', of 'Paris par Arrondissement' van Blay Foldex (handig als je een leesbril nodig hebt) of de gids van 'Paris Pratique'

Last but not least beloofde ik u een aantal bijzondere restaurants. Die vindt u door hier te klikken. Een trip langs 46 van mijn 'uit eten' tips.

Rest mij nog jullie fijne Paasdagen toe te wensen.

RUE VERNEUIL 5BIS; GAINSBOURG EN ANDERE ONWEERSTAANBARE PLAATSEN

Parijs kent veel plaatsen die geadoreerd worden door fans, liefhebbers, verliefden, volgers, bewonderaars. Ze hebben allemaal een ding gemeen; wanneer ze in de stad zijn blijven ze terugkomen op die ene plek. Ik heb dat met rue Verneuil 5bis in het 7e arrondissement. De eerste keer in maart 2011, Ik was er bij toeval, in mijn ooghoek stopt plotseling een zwarte auto waaruit een frêle jonge vrouw stapt met lang donkerblond haar en met daar in gestoken een grote zwarte zonnebril. Zorgvuldig vermijdt ze oogcontact en welhaast schichtig opent ze de deur om gevolgd door een tweetal fotografen, snel het pand binnen te gaan. Voor ik het mij goed en wel realiseer stond ik net oog in oog met de dochter van Jane Birkin en Serge Gainsbourg; Charlotte. De rue Verneuil 5bis was het woonhuis van haar vader en is na zijn dood, door haar toedoen, nog altijd onveranderd. En hiermee bedoel ik de binnenzijde. Want de buitenzijde is zowat elke maand anders. Schijnbaar zijn onder de bewonderaars van Gainsbourg veel graffiti artiesten, of kunstenaars die blijvend door hem worden geïnspireerd.

Rue Verneuil 5bis in het 7e arrondissement

26 Jaar geleden, op 2 maart 1991 (een maand later zou hij 63 zijn geworden), sloop Gainsbourg, als een dief in de nacht, weg uit het leven. De arts constateert een 'natuurlijke' dood. De erotomaan stierf als Frankrijks meest verguisde, minst begrepen, maar ook meest beminde zanger. Het stoffelijk overschot werd begraven in het familiegraf van de Ginzburgs op het Cimétiere Montparnasse, daar waar ook Simone de Beauvoir, Jean-Paul Sartre en Charles Baudelaire begraven zijn. Zijn graf en zijn woning aan de rue Verneuil 5bis zijn tot de dag van vandaag bedevaartplaatsen voor zijn vele fans. Serge Gainsbourg; chansonnier, muzikant, componist, liedjesschrijver, provocateur, rebel, vrouwenzot, charmeur, minnaar, schuinsmarcheerder, caféganger, kettingroker, vader, echtgenoot en Parisien.

Gainsbourg als inspiratie voor vele graffiti artiesten

Een kus voor Oscar

Mythes horen bij de folklore van de begraafplaats Père Lachaise. Neem nou het graf van de schrijver Oscar Wilde (ligplaats: 89e divisie), die in steen is/was weergegeven in de vorm van een 'zwaar geschapen' gevleugelde sfinx. Wilde was oorspronkelijk begraven op het kerkhof van Bagneux, een buitenwijk van Parijs, maar zijn stoffelijke resten zijn een paar jaar na zijn overlijden overgebracht naar Père Lachaise. Het grafmonument, ontworpen door Jacob Epstein, was een schenking van een anonieme vrouwelijke bewonderaar. Het gezicht van de sfinx is het gezicht van Wilde en wie weet, ook het evenbeeld van zijn geslachtsorgaan. Echter het geslachtsorgaan is al sinds mensenheugenis verdwenen. Twee Engelse dames, die over de begraafplaats wandelden, konden hun verontwaardiging niet onderdrukken toen ze oog in oog kwamen te staan met Wilde's mannelijk attribuut. Met twee stenen en twee forse slagen werd het edele deel verwijderd. De opzichter die het kostbare stuk later terugvond, nam het mee naar zijn kantoor, waar het twee jaar heeft gediend als presse-papier. Waar het daarna is gebleven is onbekend (uit 'Au Père Lachaise van Michel Dansel).

Het grafmonument van Oscar Wilde, ontworpen door Jacob Epstein, was een schenking van een anonieme vrouwelijke bewonderaar

Sinds jaar en dag, vooral de laatste tien jaar, drukten vele vrouwen hun vuurrode lippen op zijn grafsteen en dreigde het graf ten onder te gaan aan een overdosis rode lippenstift. Op 30 november 2011, ter ere van de 111-jarige sterfdag van Wilde, is tot grote teleurstelling van alle fans, het hele graf schoongemaakt en voorzien van een dikke glasplaat, zodat liefhebsters er geen kussen meer op kunnen geven, maar zoals rituelen moeilijk zijn uit te bannen, moet nu het glas er aan geloven.

Jim, mon amour

De grootste 'attractie' van Père Lachaise is nog steeds het graf van de man die provoceerde met extravagant, immoreel en choquerend  gedrag tijdens al zijn optredens.  Zwaar onder invloed van drank en drugs zijn leven invulling gaf en misschien daardoor een levende legende werd. Nou ja levend? Zijn sober graf, ontdaan van zijn stenen buste, staat inmiddels geïsoleerd door dranghekken, maar is altijd voorzien van verse rozen. De stenen afbeelding is in 1987 al stiekem meegenomen door een wat al te enthousiaste fan. De dranghekken zijn geplaatst omdat de buurgraven wat al te veel te lijden hadden onder de belangstelling van alle fans. Grafzerken werden beschadigd of voorzien van graffiti met teksten zoals "Jim, ti amiamo, ti adoriamo".

Graf graffity in de omgeving van het graf van Jim Morrisson

U zult zich inmiddels afvragen over wie heeft hij het nou? Jim Morrisson, die zijn debuut maakt met The Doors in 1967. Een muzikale genius met bijnamen als the Lizard King of mr. Mojo Risin, die uiteindelijk ten onder ging aan zijn exorbitante levensstijl. Op 3 juli 1971 vindt zijn vrouw Pamela hem dood in bad in zijn huis in Parijs. Overleden aan een hartaanval op 27 jarige leeftijd. Op een bronzen plaat op zijn graf staat de bijzondere tekst: "kata ton daimona eaytoy" Een Griekse tekst waarvoor meerdere vertalingen mogelijk zijn. In het Oudgrieks is de strekking iets in de trant van trouw aan zijn ziel. In het Nieuwgrieks is de vertaling; hij schiep zijn eigen demonen. Misschien is het laatste meer op hem van toepassing; James Douglas Morrisson 1943 - 1971.

"Hij schiep zijn eigen demonen"; de tekst op het graf van James Douglas Morrisson 1943 - 1971

Zichtbare adoratie

Victor Noir, (1848-1870) zijn graf is te vinden op Père Lachaise, ligplaats 92e divisie. Deze redacteur van de krant La Marseillaise stond bekend als een berucht vrouwenversierder. Helaas heeft Noir maar kort kunnen genieten van zijn reputatie als rokkenjager. Op 22 jarige leeftijd wordt hij doodgeschoten door de neef van keizer Napoleon III, Prins Pierre Bonaparte, die genoegdoening eist voor een negatief krantenartikel, geschreven door collega journalist; Pascal Grousset. Deze wordt door Bonaparte uitgedaagd voor een duel met Noir als secondant. Als Noir zich meldt bij het huis van Bonaparte om plaats en tijd af te spreken voor het duel, wordt hij ter plekke door de prins doodgeschoten. De neef van de Keizer beweert in het daarop volgende proces, dat Noir hem heeft beledigd en hem een handschoen in het gezicht heeft geworpen. De rechters spreken Bonaparte vrij.

Mede dankzij zijn reputatie is het graf van Victor Noir een vruchtbaarheidssymbool geworden. Het bronzen evenbeeld van Noir, met opengeslagen jas, toont onvermijdelijk de bobbel in zijn broek. Het verhaal wil dat het aanraken van zijn geslachtsdeel de vruchtbaarheid van de vrouwelijke bezoekster vergroot. De bobbel in de broek van het beeld is dan ook danig opgepoetst. Om het beeld te beschermen tegen verdere beschadiging werd er een hek rond geplaatst, dat echter in 2005 werd gesloopt na fel protest van Parijse vrouwen. Nu staat er een bord met het opschrift dat elke schade veroorzaakt door graffiti of onfatsoenlijk wrijven zal worden vervolgd. Het geslachtsdeel blinkt er niet minder door.

Iolanda Cristina Gigliotti

Op 3 mei 1987 stond de volgende merkwaardige advertentie in een Franse krant: " Dalida laissera le souvenir d'une femme de cœur généreuse et malheureuse.... Le souvenirs d'une grande artiste qui a marqué la chanson Française". Vrij vertaald: "Dalida zal worden herinnerd als een vrouw met een hart van goud maar diep ongelukkig. Rest ons de herinnering aan een groot artieste, die een belangrijke bijdrage leverde aan het Franse chanson". De advertentie was ondertekend door François Mitterrand, Président de la République.

Het monumentale graf van Dalida op het Cimetière Montmartre

De avond daarvoor wordt Iolanda Cristina Gigliotti beter bekend als Dalida, een van de grootste Franse zangeressen, dood gevonden in haar huis aan de Rue d'Orchampt 11bis op Montmartre. Naast haar een kort afscheidsbriefje met de woorden: "Pardonnez-moi, la vie m'est insupportable - Vergeef mij, het leven is voor mij ondraaglijk". Zij stierf als gevolg van een overdosis kalmeringsmiddelen. Frankrijk was in shock en in diepe rouw. Op donderdag 7 mei 1987 volgde een groots eerbetoon in de Madeleine kerk te Parijs, waarna zij werd begraven, enkele honderden meters van haar woonhuis, op de Cimetière Montmartre. Tot op de dag van vandaag, is het dè reden, dat vele fans een bezoek brengen aan een van de mooiste graven op de begraafplaats van Montmartre (divisie 18).  Een prachtig levensgroot stenen beeld van Dalida, van de Franse beeldhouwer Alain Aslan, staat voor een zwart marmeren ark voorzien van een stralende gouden zon en haar naam eveneens in gouden letters.

Woonhuis Dalida: Rue d'Orchampt 11bis, 18e arrondissement, metro: Abesses

Dalida is sinds haar tragische dood altijd een cultfiguur gebleven en heeft nog steeds een zeer grote schare fans. In 1988 bleek uit een opiniepeiling, in opdracht van de encyclopedie Universalis, gepubliceerd in dagblad Le Monde, welke persoonlijkheden de grootste invloed hadden op de Franse maatschappij. Dalida eindigde op de tweede plaats achter Général de Gaulle. In 1997, werd de hoek van de rue Girardon en rue Abreuvoir op de Butte Montmartre ingewijd als place Dalida, met een bronzen levensgrote buste als herinnering aan deze nog steeds ongekend populaire zangeres. In 2002 werd zij vereerd met een eigen postzegel ter nagedachtenis aan haar dood 15 jaar geleden. Op initiatief van Bertrand Delanoë, burgemeester van Parijs, maar ook een vriend van de zangeres volgde in mei 2007, 20 jaar naar haar dood, een vijf maanden durende retrospectieve in het Hotel de Ville, het Parijse stadhuis. Samen met Édith Piaf, wordt Dalida gezien als de meeste populaire en invloedrijke Franse zangeres uit de 20e eeuw.

Mocht u zich afvragen waarom de borsten van Dalida zo glimmen, hier het antwoord

Place Dalida, 18e arrondissement, metro Lamarck Caulaincourt - Graf van Dalida: Cimetière de Montmartre, avenue Rachel 20, 18e arrondissement, metro : Blanche,  Place de Clichy. - Woonhuis Dalida: Rue d'Orchampt 11bis, 18e arrondissement, metro: Abesses.

Eeuwige liefde

Nog altijd komen bij de eerste zonnestralen van de dag, zij die niet hoeven te werken voor de kost, naar de Seine toe. Zelf word Ik altijd heel gelukkig van het, in de eerste lentezon, lopen langs de Seinekades. In Parijs verglijdt de tijd zoals het water van de Seine voortkabbelt tussen de met geschiedenis en emoties beladen oevers. Als je lang genoeg wacht hoor je links en rechts het plonzen van sleutels die vanaf een brug in de Seine gegooid worden. Verliefde stelletjes bezegelen zo hun 'eeuwige' liefde voor elkaar.

De Pont des Arts enkele jaren geleden

Ook ik moet bekennen, dat ik in het prille begin, mij heb bezondigd aan het ophangen van een liefdesslot als herinnering aan een bijzondere liefde. Want Parijs is tenslotte de stad van de liefde. Zo gooide ik ook een muntje in de Fontana di Trevi in Rome in de hoop er weer eens te mogen terugkeren. Laten we even teruggaan naar het begin van deze traditie, die in Parijs uit de hand is gelopen. Over het ontstaan van het ritueel bestaan twee versies: allereerst in het boek van Frederico Moccia 'Ho Voglia De Te' (Ik wil jou), 1,1 miljoen verkochte exemplaren, wordt beschreven hoe de hoofdpersonages – volgens een oud gebruik – elkaar eeuwige liefde zweren  door aan de Milvio burg in Rome een hangslot vast te maken en de sleutels in de Tiber te werpen. Zo zouden zij zijn gezegend met de eeuwige liefde. En dat wilden sindsdien wel meer stellen. Sinds het eerste hangslot in Rome in 2007 – de desbetreffende brug heeft het inmiddels bijna begeven – is deze romantische rage de hele wereld over getrokken. Ook in Verona, Budapest, Keulen, Venetië, en Sevilla hangen bruggen vol met grote en kleine sloten.

Een uit de hand gelopen rage

De andere versie is die van de Hongaarse stad Pécs, waar in de jaren zestig een verliefd stel een hangslot aan het hek vastmaakte tegenover bar Káptalani Borozó, om zo hun eeuwige liefde te bezegelen. Deze versie is ouder dan het boek van Frederico Moccia dat in februari 2006 pas het daglicht zag. Hun voorbeeld werd gevolgd door Moskou, Nigata-Japan en vanzelfsprekend; Parijs.

De Pont des Arts nu, helaas vervangt graffity nu de liefdesslotjes 

Na diverse artikelen in Le Figaro en Le Monde over de ontstane graffiti en milieuvervuiling door de sleuteltjes die na elk ritueel in de Seine werden geworpen, is de gemeente Parijs overstelpt met verzoeken om een einde te maken aan de rage die werkelijk exorbitante vormen begint aan te nemen. De Pont des Arts was er bijna letterlijk aan bezweken onder het tonnengewicht van de honderdduizenden hangsloten. Inmiddels is de brug weer in oude luister hersteld. Dat wil niet zeggen dat er een einde is gekomen aan het verzegelen van de liefde met een hangslot in Parijs, Parijs is en blijft nu eenmaal de stad der liefde. Wel vraag ik mij soms af hoeveel van die 'stellen' nog bij elkaar zijn. Plons daar gaat weer een sleuteltje en als ik naar boven kijk wordt dat gevierd met een innige zoen. 

Zelf word Ik altijd heel gelukkig van het, in de eerste lentezon, lopen langs de Seinekades