Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

woensdag 20 februari 2019

PYRAMIDE DU LOUVRE, 30 JAAR


Op 28 maart 2019 is het dertig jaar geleden dat President François Mitterrand de nieuwe hoofdingang onthulde op de Cour Napoléon. De piramide van het Louvre is ontworpen door de toen 71 jarige Chinees-Amerikaanse architect Ieoh Ming Pei, een van de meest toonaangevende architecten van de 20e eeuw. Nadat president Mitterrand begin jaren ’90 de noordvleugel aan de rue de Rivoli, die al generaties lang door het Ministerie van Financiën gebruikt werd, aan het museum had toegewezen, ontstond de mogelijkheid tot de schepping van wat sindsdien ‘Le Grand Louvre’ wordt genoemd.

Pyramide du Louvre 1989-2019

Geconfronteerd met de vraag het Louvre uit te breiden, presenteerde Pei in 1983 geen aanbouw, maar creëerde een ondergrondse uitbreiding en een nieuwe ingang op de binnenplaats van het museum. Het was de eerste verbouwing van het Louvre sinds 100 jaar. Deze ingang was bedoeld om de stroom bezoekers in staat te stellen tussen de door het museum gebruikte Richelieu-vleugel aan de zuidkant over te steken, zonder de honderden meters tot aan de Sully-vleugel, om de Cour Carrée heen, te hoeven afleggen. Aan de gebouwen zelf mocht Pei zich niet vergrijpen, dus restte hem slechts de omweg via het onderaardse. Het bleek een geniale ingreep waarmee Pei in een klap zowel de organisatie als de logistiek van het oudste museum ter wereld verbeterde. Door deze ondergrondse uitbreiding zijn alle vleugels en zalen met elkaar verbonden, waardoor het eindeloos dwalen in een klap werd voorkomen.

De architect Ieoh Ming Pei presenteerde in 1983 geen aanbouw, maar creëerde een ondergrondse uitbreiding

Parijs sprak schande bij de presentatie van de plannen, maar bij alle onenigheid die hier uit voortkwam kon de architect rekenen op een sterke bondgenoot; de socialist Mitterand. Weliswaar werd de socialistische president democratisch gekozen, in dit spel belichaamde hij een door bouwen bezeten heerser. Zijn grote voorbeeld was Napoleon III, die Baron Haussmann de opdracht gaf Parijs een nieuwe aanblik te geven. Of George Pompidou met zijn Tour Maine-Montparnasse en het naar hem vernoemde Centre Pompidou, Het Musée d’Orsay is er dankzij Giscard d’Estaing. Maar geen enkele van zijn democratische voorgangers in functie heeft Parijs zo ingrijpend veranderd als hij. Neem nou La Geode (1985), Cité des sciences et de l'industrie (1986), Institut du Monde Arabe (1987), de Opéra de la Bastille (1989), La Grande Arche (1989), Ministerie van Financiën (1993), Cité de la Musique (1995) en de Bibliothèque Nationale de France (1996).

Cour Napoléon

Met de inbreuk op de structuur van het Louvre en op het perspectief van de Cour Napoléon op La Défense nam de president een risico dat tot nog toe was voorbehouden aan vorsten als Frans 1, Hendrik IV of de Zonnekoning. Iets dergelijks had zelfs de grote Napoleon niet gewaagd. Bij het ontwerp van de Pyramide du Louvre heeft Pei een interessant spel met de hoekverdraaiing gespeeld van 6 à 7 graden  ten opzichte van de historische as. De piramide staat in het midden van de Cour Napoléon, de Arc de Triomphe du Carrousel (Petit Arche) staat in het midden van de as. De rotonde van de Place du Carrousel met de daarin geplaatste Pyramide Inversée staat weer in het midden van beide. Het lijkt een rechte lijn vanaf de piramide van Pei tot aan de Arc de Triomphe op de place Charles de Gaulle en de Grande Arche in La Défense, maar van uit de lucht zie je een kleine verdraaiing.

Gekozen werd voor een transparante constructie uit glas en metaal

Pierre Corneille (1606-1684) schreef, en ik citeer; “On doit de respect au pouvoir absolu, de néxaminer rien, quand un roi l’a voulu“. Uit respect voor de absolute macht moet men niets controleren wat een vorst heeft gewild. Uitgerekend deze rechtvaardiging van de ‘absolute macht’ gaat over de man die de tot op heden grootste piramide van de mens bouwde ook al heeft hij hem diep in de Parijse grond verankerd. De socialist Mitterand hield van grote gebouwen. “La ville, c’est moi“. 

Het interieur met zandsteen uit de Seinedelta. Op de achtergrond de Pyramide Inversée

Gekozen werd voor een transparante constructie uit glas en metaal, terwijl grote delen van het interieur de in Parijs gebruikelijke lichte kleur hebben van zandsteen uit de Seinedelta en van de Côte d’Or. De piramide heeft bovengronds een hoogte van 21,64 meter en een lengte en breedte van 35,42 meter (dezelfde verhouding als die van Gizeh), en wordt omgeven door drie kleinere piramides en een omgekeerde piramide, de Pyramide Inversée. De grote piramide bestaat uit 603 ruitvormige en 70 driehoekige glazen segmenten gefabriceerd door Saint-Gobain en 105 ton staal en aluminium. Een constructie bedacht door Eiffel Constructions.  Het totale gewicht is ongeveer 200 ton. De totale verbouwing van het Louvre heeft meer dan een miljard euro gekost.


De piramide ontvangt jaarlijks meer dan 8,5 miljoen bezoekers en voert deze naar de drie hoofdvleugels van het 60.000 m² grote museum. Op 8 november 1793, iets meer dan 225 jaar geleden gingen voor de eerste keer de deuren van het Louvre open voor het publiek. De investeringen waren niet voor niets, want het Louvre is nu het grootste museum ter wereld met 35.000 tentoongestelde kunstvoorwerpen. Maar wat blijkt? Dit is slechts 10% van het totale kunstbezit. 90% van de kunstvoorraad, ruim driehonderdduizend stuks liggen opgeslagen in de kelders van het voormalige Palais Royal. Ondanks de enorme hoeveelheid kunstwerken, je hebt dagen zo niet weken nodig wil je ieder werk de aandacht geven die het toekomt, komen de meeste bezoekers voor de beroemde kunstwerken zoals Leonardo da Vinci’s Mona Lisa, de Venus van Milo, de Niké van Samothrake, de sfinx van koning Amenemhet II en de stervende slaaf van Michelangelo Buonarotti.

Le Grand Louvre ontvangt jaarlijks meer dan 8,5 miljoen bezoekers

De piramide in het nieuws
De Pyamide Inversée  speelde ook een belangrijke rol in de verfilming van de Da Vinci Code naar het boek van Dan Brown. De Da Vinci Code is een roman over een eigentijdse zoektocht naar de legendarische heilige graal. De bestseller ging tientallen miljoenen keren over de toonbank. Op het hoogtepunt van de verfilming beweegt de camera zich van bovenaf door de glazen piramide en daalt vervolgens onder de vloer om vervolgens een veronderstelde verborgen grafkamer onder de kleine stenen piramide te onthullen, die de sarcofaag bevat met de overblijfselen van Maria Magdalena.
Ook wordt beweerd dat de glazen piramide van het Louvre in Parijs destijds op uitdrukkelijk verzoek van president Mitterrand is gemaakt van 666 ruiten. Dat is een interessant getal voor liefhebbers van complottheorieën, aangezien het volgens de Bijbel verwijst naar Satan. In werkelijkheid bedraagt het aantal ruiten 673, een feit dat ook te vinden is op de website van het museum.

De piramide van Pei is een van de meest gefotografeerde gebouwen in Parijs

In 2016 ‘verdween’ de piramide plotseling uit het zicht. Het bleek een stunt te zijn van de Franse straatkunstenaar JR, die toestemming had gekregen om het bekende bouwwerk in te pakken met grote doeken waarop de façades van de omliggende gebouwen waren afgedrukt.

De hoofdingang bestaat uit 603 ruitvormige en 70 driehoekige glazen segmenten gefabriceerd door Saint-Gobain en 105 ton staal en aluminium. Een constructie bedacht door Eiffel Constructions


François Mitterand werd in 1981 en 1988 tot president van de Franse Republiek gekozen en werd daarmee de vierde president van de Vijfde Republiek en de 21e president van de republiek Frankrijk. Zijn ambtsperiode eindigde op 17 mei 1995. Een jaar later overleed hij op 79-jarige leeftijd aan prostaatkanker.
Ieoh Ming Pei is inmiddels 101 jaar oud. Pei won vele architectuur prijzen waaronder de Pritzker Prize, de belangrijkste architectuur-prijs ter wereld. In 1993 werd hij door Mitterand benoemd tot Officier in het Franse Legioen van Eer.


Misschien is het een goed idee voor de zittende President Macron om ook zijn stempel te drukken op de Franse nationale museumtrots door ervoor te zorgen dat de mooiste stukken, die nu stof liggen te vangen in de kelders van het Palais Royal, onder de aandacht te brengen van het publiek. Kunst bestaat immers primair bij de gratie van het ‘gezien’ worden.



Vanaf 29 maart 2019 zal de Cour Napoléon spectaculair worden uitgelicht en vinden er speciale activiteiten plaats.

Bronnen: Wikipedia, Kunst en Architectuur Parijs, Louvre, - Louvre & Tuileries, Jean Claude Dufresne - Paris History, Architecture, Art, Lifestyle in detail, Gilles Plazy - The Grand Louvre – History of a project, Le Moniteur.

dinsdag 12 februari 2019

VINCENT VAN GOGH IN HET ATELIER DES LUMIÈRES PARIJS


Tussen Bastille en Nation in het 11e arrondissement ligt de rue Saint-Maur. Op nummer 38, verscholen achter een eenvoudige gevel, gaat een stukje geschiedenis schuil uit de 19e eeuw. Sinds 1835 was in dit pand de metaalgieterij gevestigd van de familie Plichon. 183 Jaar later en 9 miljoen euro aan ontwikkelingskosten verder, heeft Parijs zijn eerste digitale kunstcentrum, klaar voor tentoonstellingen van de 21e eeuw.  Een initiatief van ‘Culturespaces’ tevens eigenaars van het Musée Jacquemart-André, het Musée Maillol en de lichtshows – ‘son et lumière’ – in de steengroeven van Beaux-de -Provence in de Bouches-du-Rhône.

Het Atelier des Lumières aan de rue Saint-Maur 38

Historie
Vier jaar lang is er gewerkt aan de transformatie van de vroegere ijzersmelterij naar een centrum van digitale kunst. Na het installeren van geluidsisolatie, airconditioning en brandveiligheid is de vervallen hal van 10 meter hoog met een oppervlakte van 2000 m², voorzien van 140 videoprojectoren en een ruimtelijk geluidssysteem van 50 Nexo luidsprekers op de muren en bas-subwoofers op de grond. Door de juiste hoeken te kiezen, zorgen die voor een optimale spreiding van het geluid, waardoor elke luisteraar de beste geluidskwaliteit ervaart. “Het publiek zal, dankzij de grootste vaste video-installatie ter wereld letterlijk worden ondergedompeld in beeld, beweging en geluid, om zo alle emoties te versterken. Unieke multimedia apparatuur maken het mogelijk om projecties te visualiseren op een oppervlakte van 3300 m². Bijna alle oppervlakten worden gebruikt, van vloer tot plafond en muren oplopend tot 10 meter hoog. De projecties volgen de bewaard gebleven architectonische elementen van de oude gieterij; metalen constructies, een grote schoorsteen, de droogtoren en een koelreservoir gevuld met water. De beelden scrollen en spelen met de lay-out van de ruimtes begeleid door op maat gemaakte muzikale composities”, aldus Bruno Monnier, voorzitter van Culturespaces.

Simulatie van de nieuwe expositie 'Van Gogh, Starry Night - La nuit étoilée'
Photo: © Culturespaces - Gianfranco Lannuzzi / Bridgeman Images  

Het nieuwe museum doet sterk denken aan het ‘Sensorium - Theater der Sinne’ een kermisvoorstelling uit 1992 van de voormalige Duitse kermisexploitanten Karl Häsler & Michael Wolf. Hier werd de bezoeker in een show van 10 minuten op verschillende zintuigen aangesproken. Sensorium, Latijns voor waarneming van alle zintuigen. De attractie bestond uit een tent van frames met 600 m² grondoppervlak en kon per voorstelling 500 personen bergen. Terwijl men keek naar een lasershow, die een verhaal vertelde over Kaj en Kim, werden allerlei special effects aangewend om het gevoel te versterken. 

De eerste tentoonstelling van het Atelier des Lumières , die opende op 13 april 2018, was geheel gewijd aan de Weense schilderkunst van Gustav Klimt, Egon Schiele en Friedensreich Hundertwasser. Geregisseerd door artistiek directeur Gianfranco Lannuzzi, Renato Gatto en Massimiliano Siccardo. De muzikale begeleiding is van Luca Longobardi. Om de beurt volgen portretten, landschappen, naakten in kleur en in goud - zo typerend voor de Weense schilderkunst aan het einde van de negentiende eeuw - elkaar op, op het ritme van Wagner, Beethoven, Chopin en Rachmaninov. In totaal werd de kijker in het Atelier des Lumières ondergedompeld in meer dan 200 werken.


De eerste tentoonstelling van het Atelier des Lumières , die opende op 13 april 2018, was gewijd aan de Weense schilderkunst van Gustav Klimt

Van 22 februari 2019 tot en met 31 december 2019 is het de beurt aan Vincent van Gogh om de duizenden toeschouwers te betoveren. ‘Starry Night’ – La Nuit Étoilée is wederom een creatie van Gianfranco Lannuzzi, Renato Gatto en Massimiliano Siccardo. Het leven en werk van Vincent van Gogh spreekt miljoenen mensen wereldwijd aan en nog steeds raken velen geïnspireerd door zijn schilderijen en tekeningen.

De Japanse prentkunst was een van Vincents grootste inspiratiebronnen
Photo: © Culturespaces - Gianfranco Lannuzzi / Bridgeman Images 

De digitale tentoonstelling begint met het palet van de kunstenaar. Aan het begin van zijn carrière schilderde Van Gogh nog met waterverf. Met de overstap naar olieverf veranderde ook zijn manier van schilderen. Een belangrijke invloed voor Van Gogh en een aantal van zijn tijdgenoten was de Japanse kunst en met name kaligrafie. De dikke olieverf leende zich voor een techniek waarbij strepen op het doek werden aangebracht. De geduldige manier van schilderen maakte plaats voor een snellere en expressievere techniek, waar nieuwe lagen verf op eerdere lagen werden aangebracht die nog niet gedroogd waren. Hij experimenteerde met heldere, zuivere kleuren, die hij niet op zijn palet mengde maar rechtstreeks in kleine streekjes, of stipjes, op het doek zette, vertrouwend op het oog van de toeschouwer, dat ze als één geheel zou zien. Want Van Gogh paste de afzonderlijke penseelstreken niet alleen toe om de kleur te breken, maar ook om zijn eigen heftige gevoelens over te brengen. Juist deze schildertechniek, met zijn zeer zichtbare en beslissende penseelstreken, zal worden geprojecteerd op alle muren, waar de bezoekers  uitgenodigd worden om zo de innerlijke wereld van Van Gogh binnen te gaan. Dit alles met muziek onder andere van Luca Longobardi, Janis Joplin, Edvard Grieg, Puccini, Miles Davis, Vivaldi, Mozart, Brahms en Nina Simone: Don’t let me be misunderstood.


Tussen twee gedeeltes van ‘Starry Night’ - La Nuit Étoilée', wordt de nadruk gelegd op de Japanse kunst met ‘Images of the floating World’
Photo: ‘Images of the Floating World’ © Culturespaces / Danny Rose


Tussen twee gedeeltes van ‘Starry Night’ - La Nuit Étoilée, wordt de nadruk gelegd op de Japanse kunst met ‘Images of the floating World’. 
In Antwerpen en Parijs bestudeerde Van Gogh de Japanse schilderkunst. De Japanse prentkunst was een van Vincents grootste inspiratiebronnen. Hij was een enthousiast verzamelaar. Voor hem werkten de prenten als een katalysator. Ze leerden hem op een andere manier kijken naar de wereld. Zijn eerste stapel Japanse houtsneden kocht Vincent in Antwerpen. Hij speldde ze op de muur van zijn kamer.
Begin 1886 trok Vincent in bij zijn broer in Parijs. Samen legden zij een flinke verzameling Japanse prenten aan. Vincent nam de Japanse vondsten over. Wat hem aansprak, was de ongewone ruimtewerking, de grote vlakken in sterke kleuren, de alledaagse onderwerpen en de aandacht voor details uit de natuur. En het exotische en vrolijke, uiteraard. Na twee jaar liet Vincent het drukke Parijs achter zich. In februari 1888 vertrok hij naar Arles in Zuid-Frankrijk. Daar hoopte hij behalve rust ‘de helderheid van de atmosfeer en de vrolijke kleureffecten’ van de Oosterse prenten te vinden. Een van zijn werken is Amandelbloesem (1890) Deze voorjaarsbloesems schilderde Vincent voor zijn pasgeboren neefje. Voor het onderwerp liet hij zich juist inspireren door de Japanse prentkunst. Te zien aan de plaatsing van de grote boomtak midden in het beeldvlak. (Bron: Van Gogh Museum Amsterdam)

Images of the Floating World zijn gebaseerd op Ukiyo-e, een vorm van houtsnede uit Japan
Photo: ‘Images of the Floating World’ © Culturespaces / Danny Rose 


Images of the Floating World zijn gebaseerd op Ukiyo-e - prenten van de vlietende wereld - een vorm van houtsnede uit Japan die sinds het midden van de 18e eeuw ook in Europa populair werd en een grote invloed had op de Europese kunstwereld. Ukiyo-e was niet alleen een inspiratiebron voor Vincent van Gogh maar ook voor verscheidene andere impressionisten, waaronder Mary Cassatt, Claude Monet, Henri de Toulouse-Lautrec en Émile Bernard.
De productie hiervan is in handen van Danny Rose Studio en de muziekkeuze is die van Ryuichi Sakamoto, met Claude Debussy, La Mer incombinatie met het snelle ritme van Japanse drums.

Verse -  Photo: © Culturespaces / Thomas Vanz

Een bezoek eindigt in een ruimte van 160 m² een workshop van licht, gecreëerd door Thomas Vanz, en een klein restaurant. Het nieuwe Atelier biedt een ongekende ontdekking, een volledig nieuwe benadering van pictorale kunst. Het eerste Digital Art Centre van Parijs.
Meerdere tentoonstellingen zullen volgen want Culturespaces heeft eerder tentoonstellingen gemaakt rond Michelangelo, Leonardo da Vinci, Picasso, Chagall en Gauguin. De werkplaats van licht zal ons nog vele jaren kunnen blijven fascineren.

Vincent van Gogh zelfportret - Musée d'Orsay Parijs
Photo: ‘Starry Night’ - La Nuit Étoilée', © Culturespaces / Bridgeman Images

Note: In nauwelijks tien jaar (1880-1890) maakte Van Gogh circa 900 schilderijen en 1100 werken op papier. Ook liet hij een correspondentie van 902 brieven na. Tijdens zijn leven werd er waarschijnlijk maar één schilderij verkocht, de rode wijngaard (Poesjkinmuseum in Moskou). Het huidige Kröller-Müller Museum heeft maar liefst 90 schilderijen en ruim 180 tekeningen van Van Gogh in de collectie. Het is daarmee de op een na grootste Van Goghverzameling ter wereld. De grootste collectie wordt beheerd door het Van Gogh Museum in Amsterdam, dat in 1973 werd geopend en tot een van de best bezochte musea van Nederland behoort.

L’Atelier des Lumières, rue Saint-Maur 38, 11e arrondissement, metrostation rue Saint-Maur – lijn 3, Père Lachaise – lijn 2 en 3.
Geopend alle dagen van de week van 10.00 uur tot 18.00 uur, Vrijdag en zaterdag tot 22,00 uur. Ook geopend tijdens feestdagen. Entree € 14,50
De expositie over Vincent van Gogh loopt tot en met 31 december 2019. Gezien het te verwachten grote succes is vooraf reserveren via het internet aan te bevelen.

zondag 3 februari 2019

HET GROOTSTE URBAN ART MUSEUM VAN PARIJS, STREET ART 13


Urban Art vraag om kleur.

Het 13e arrondissement is niet echt in trek bij de toeristen en dat is een vergissing. Het 13e kent veel verrassingen waar ik al in diverse blogs aandacht aan heb besteed. Het zwaartepunt van dit arrondissement ligt rond de place d’Italie, toegegeven, niet het mooiste plein. Maar het is een goed beginpunt voor diverse wandelingen. Zoals de Butte-aux-Cailles – de kwarteltjesheuvel (klik hier voor de blog). Deze heuvel op 63 meter hoogte, is alleen voor insiders. Er heerst een plattelandssfeertje en de scheef geplaveide steegjes en lage huisjes voeren een verbitterde strijd tegen de lelijke betonnen torenflats van de sector Italie en La Glacière. Een wijk waar Haussmann (gelukkig) zijn stempel niet op heeft gedrukt.
Of de Aziatische wijk ten zuiden van de place d’Italie. De alhier gevestigde grootste en oudste Chinese gemeenschap van Europa zorgt voor een intense handelsactiviteit die vooral voelbaar is rond het foeilelijke winkelcentrum van de woonwijk 'Les Olympiades', een labyrint van galerijen, boetieks en restaurants met alle kleuren en geuren uit Azië. Toegang via de trappen aan de avenue d'Ivry. Maar de wijk is niet uitsluitend Chinees; mensen uit heel Oost-Azië en hun keuken zijn hier te vinden. zoals de zeer lichte, zeer frisse keuken van Vietnam. Maar ook Cambodjaans, Thais of Birmees eten wordt hier volop aangeboden.
En dan ten oosten van het plein, het stadsvernieuwingsgebied Rive Gauche. Zo'n twintig jaar geleden begon men hier met de herinrichting van deze zone Tolbiac genaamd. En deze werkzaamheden gaan nog door tot 2025. De opening van de Bibliothèque National de France in 1995  en de aanleg van metrolijn 14 was het startsein voor het grootste project op het gebied van stadsvernieuwing in Parijs sinds baron Haussmann.  Klik hier voor mijn eerder geschreven blogs over dit gebied.

Het foeilelijke winkelcentrum van de woonwijk 'Les Olympiades', een labyrint van galerijen

Nu neem ik jullie mee naar wat ook wel de slaapzaal van het 13e wordt genoemd, de omgeving van de boulevard Vincent Auriol, omgeven door hoge torenflats. Toch kan ik je vertellen; “het wordt geen saaie wandeling”!
Jérôme Coumet, de 52-jarige burgemeester van het 13e arrondissement kwam een aantal jaren geleden met een bijzonder initiatief. Hoewel dit arrondissement tal van historische gebouwen bezit, zoals de 17e-eeuwse Manufacture des Gobelins, wordt de omgeving gedomineerd door saaie en vaak lelijke jaren 1960 en 1970 woonprojecten voor kansarmen, inclusief immigranten uit Afrika, Azië en het Midden-Oosten. Om kunst buiten musea te stimuleren en te zorgen voor een verbetering van de levenskwaliteit voor de bewoners, is Coumet een samenwerking aangegaan Galerie Itinerrance en een aantal Franse- en internationale street art kunstenaars, om reusachtige muurschilderingen uit te laten voeren op meerdere muren en gebouwen in zijn arrondissement. Het idee leunt op verhuurders en scholen die vrijwillig hun buitenmuren ter beschikking stellen voor straatkunst. De deelnemende kunstenaars worden door het stadhuis gratis voorzien van steigers en materiaal, tevens worden ook hun reiskosten vergoed. Bewoners krijgen drie ontwerpen in hun brievenbus en mogen gezamenlijk een keuze maken welk design het beste bij hun gebouw past. 

‘Les Trois Ages’ van de kunstenaar Borondo


Zo krijgen omwonenden, voetgangers, schoolkinderen ook de kans om kennis te maken met de diverse kunstenaars. In plaats van de politiedagvaardingen en hoge boetes ontvangen de kunstenaars nu spontane giften en worden regelmatig getrakteerd op cake en sinaasappelsap. Inmiddels telt het 13e arrondissement vele muur- schilderingen en is zo een van de grootste openluchtmusea van Urban Art in Parijs.        Urban Art kreeg zo rond mei 1968 bekendheid in Frankrijk. De periode bekend van de studentenopstand, de Parijse studentenrevolte genaamd. Maar de beweging is 'officieel' in de vroege jaren 1980, onder invloed van onder meer de modeontwerpster Agnès B tot volle bloei gekomen. 

Ik neem je mee voor een wandeling langs de mooiste muurschilderingen van het project ‘Street Art 13’. Op het metrostation place d’Italie, lijn 5, 6 en 7 stappen we over op lijn 6 richting Nation. Hier gaat de metro bovengronds boven de boulevard Vincent Auriol. Links en rechts zie je al diverse muurschilderingen die we tijdens onze wandeling van dichtbij gaan bekijken. We stappen uit bij de tweede halte, metrostation Chevaleret tevens het begin van onze wandeling, de kruising van de boulevard Vincent Auriol en de rue Chevalaret. In deze straat bevindt zich een van de oudste muurtekeningen; ‘Les Trois Ages’ van de kunstenaar Borondo. Te vinden op nummer 93. (ik heb deze mural niet in de wandeling opgenomen aangezien deze te ver ligt van ons startpunt)

De viaducten van lijn 6, een ontwerp van de Franse architect Jean Camilla Formigé

Voor ons de viaducten van lijn 6. Wat meteen opvalt is het werkelijk prachtige ontwerp van deze bovengrondse stations, allemaal 75 meter lang en gebouwd hoog boven de grond, op grote neoklassieke ijzeren pilaren. Dit alles naar een ontwerp van de Franse architect Jean Camilla Formigé en verwezenlijkt door de werkplaatsen van J. Leclaire in Montreuil. Lijn 6, mijn favoriete metrolijn, loopt van Charles de Gaulle - Etoile naar Nation. Geopend op 2 oktober 1900 volgt deze metrolijn voor een groot deel de oudste boulevards van Parijs bovengronds.

Inti Castro, ‘La Madre Secular 2’ en Conor Harrington, ‘Etreinte et Lutte’

De eerste muurschildering die we tegenkomen is die van Inti, ‘La Madre Secular 2’, op nummer 81 van de boulevard Vincent Auriol looprichting place d’Italie. Inti Castro is een graffitikunstenaar en muralist geboren in de havenstad Valparaíso, Chili. Zijn naam, vertaald in Incan betekent 'Zon'. Tegenwoordig is hij wereldwijd een van de meest erkende straatartiesten.
Op nummer 85 een muurschildering van de Conor Harrington uit 2017: ‘Etreinte et Lutte’. Deze Ierse kunstenaar, sinds enkele jaren in Londen gevestigd, staat bekend om zijn werken die klassieke schilderkunst combineren met stedelijke en hedendaagse technieken. Zijn onderwerpen, vaak mannen, doen denken aan de barokschilderkunst door hun kostuums en hun zeer expressieve houdingen. “Als iemand het mij vraagt dan zie ik deze beelden als politieke uitwisselingen / discussies / debatten / gevechten. Ik denk dat deze muurschildering heel toepasselijk is - ik schilder de figuren (druipend, instortend, wegstervend), indicatief voor de verandering in de Franse (en Europese) samenleving”, aldus de kunstenaar.

Pantónio: ‘Fragile Agile’

Op nummer 89 een van de twee werken van de Portugees Pantónio: ‘Fragile Agile’. Een ander werk van hem is te zien op de place Venétie (niet in de looproute) en is het hoogste kuntwerk van Europa, 66 meter hoog getiteld, ‘North’. 
Vijf dagen lang werkte David de la Mano aan zijn muurschildering ‘Untitled’ in de rue Jenner (de zijstraat van de boulevard Vincent Auriol aan de rechterzijde)

David de la Mano, ‘Untitled’ en Shepard Fairey, ‘Rise Above Rebel’

We vervolgen onze route over de boulevard tot aan de kruising met de rue Jeanne d’Arc (links en rechts). Op nummer 93 van de rue Jeanne d’Arc een muurschildering uit 2012 van de Amerikaan Shepard Fairey, ‘Rise Above Rebel’. Deze kunstenaar is ook de ontwerper van de bekende ‘Hope-poster’ tijdens de verkiezingscampagne (2007-2008) van Barack Obama. Aan het einde van de straat, richting de kerk, zien we een in blauw uitgevoerde mandala eveneens van Shepard Fairey getiteld ‘Delicate Balance’.

Shepard Fairey, ‘Delicate Balance’

We steken de rue Jeanne d’Arc over en nemen de eerste zijstraat aan de rechterzijde, de rue Clisson. Op de muur van nummer 53 een kunstwerk uit 1980 voorstellende Johan Sebastiaan Bach van de hand van Fabio Rieti en in 2016 gerestaureerd door zijn zoon dochter Leonoor en kleindochter Louyz Rieti . Op nummer 66, op de hoek van de rue Jean-Sébastien Bach een groot blauw tegeltableau. Naam van de kunstenaar, onbekend.

Fabio Rieti, 'Johan Sebastiaan Bach' en een blauw tegeltableau, kunstenaar onbekend

We keren terug via dezelfde weg naar de kruising met de boulevard Vincent Auriol voor het tweede gedeelte van de rue Jeanne d’Arc. Meteen op de hoek een creatie van FAILE uit 2016 getiteld ‘Et j’ai retenu mon souffle’ of ik hield mijn adem in. FAILE is een duo van Amerikaanse artiesten, samengesteld uit Patrick McNeil (geboren in 1975) en Patrick Miller (geboren in 1976). Ze wonen en werken al sinds 1999 in Brooklyn, New York. Dit is hun eerste muurschildering in Frankrijk op een gebouw van 12 verdiepingen.

Faile, ‘Et j’ai retenu mon souffle’ en Seth, 'untiteld'

De meeste kunstwerken dateren uit 2016. Zo ook het veelkleurige kunstwerk wat een stukje verder te zien is van een jongen die op zijn tenen staat, gezien op de rug en waar je je afvraagt waar hij naar toe kijkt. Seth is de kunstenaar en het werk heeft geen titel. Halverwege de straat ter hoogte van nummer 110 twee fresco’s uit 2011, op twee tegenover elkaar liggende gebouwen, van twee fotografen die elkaar fotograferen. Het werk staat op naam van Jana en Js. Jana en Js zijn twee Oostenrijks-Franse kunstenaars wier werk door de hele stad te vinden is. Na een aantal jaren in Madrid en Parijs te hebben gewoond, wonen ze nu in Oostenrijk, Salzburg. We keren terug naar de boulevard en vervolgen daar onze route.

Jana en Js

Ter hoogte van nummer 131, even omdraaien, een werk uit 2017: ‘Etang de Thau, een fresco met een hoog Dali gehalte maar is van de Franse kunstenaar Maye. De werken van deze kunstenaar zijn altijd geïnspireerd door zijn herinneringen. Zoals gebruikelijk wordt geen enkel element aan het toeval overgelaten en elk detail van het werk staat ten dienste van het verhaal dat hij wil vertellen. We ontdekken een slanke en sierlijke figuur die op een roze flamingo rijdt. Hij is een cavalerist uit zijn geboortestreek de Camargue. Gekleed in de traditionele kleding en blauw gestreepte espadrilles. In zijn rechterhand een drietand, waarmee de ruiter meestal de stieren in bedwang kan houden. Maye vervangt op humoristische wijze het paard van de Cavalerist door een flamingo.

Maye, ‘Etang de Thau en D*face, 'Turncoat'

Een stukje verder komen we op de kruising van de rue Nationale en de place Pinel. Hier komen we ogen te kort. Het eerste kunstwerk wat direct opvalt is ‘Turncoat’ van D*face. Op de muur van nummer 155, de tweede fresco van deze kunstenaar in het 13e. 25 meter hoog en 15 meter breed en zoals de 40 jarige kunstenaar zelf zegt; “op dit moment ga ik door mijn blauwe periode. De felrode lippen van de rebelse vrouw markeren haar vitaliteit en staan voor de kracht van verleiding. Haar mond contrasterend met de rest van het beeld als een echo van erotiek en geweld binnen menselijke relaties”, aldus de kunstenaar.

C215, 'Le Chat en Shephard Fairey, ‘Liberté, Egalité, Fraternité

Als we ons omdraaien kijken we op nummer 141, naar een muurschildering, die sinds jaren al veel harten doet smelten. Een metershoge afbeelding van een kat geschilderd door C215 met als titel, hoe kan het ook anders: ‘Le Chat’.
Op de muur daarboven onderdeel van nummer 186, rue Nationale, een hommage van de kunstenaar Shepard Fairey aan de slachtoffers van de terroristische aanslagen van 13 november 2015. Gerealiseerd in juni 2016 onder het motto van de kunstenaar “Make Art Not War’. De titel van het kunstwerk: ‘Liberté, Egalité, Fraternité. “De Franse vlag kan hier worden gezien als een symbool van nationalisme, maar vooral als een symbool van internationale steun en eenheid. Ik wilde dat delen met Frankrijk, aldus Fairey”.

Bom.K., 'Strange Dreams' en D*face ‘Love won’t tear us appart’

We steken nu de boulevard over en meteen op de hoek van de boulevard en de place Pinel het kunstwerk ‘Strange Dreams’ van de artiest Bom.K. Gerealiseerd in 2017 en was meteen het vijftigste kunstwerk in het 13e arrondissement als onderdeel van Street Art 13.
We lopen nu de place Pinel op. Aan de rechterzijde het eerste kunstwerk van D*face in Parijs op de muur van nummer 10. Parijs als stad van de liefde inspireerde hem tot het maken van dit kleurrijke kunstwerk, ‘Love won’t tear us appart’. De verminkte man vertegenwoordigt de mensen die we hebben liefgehad en die niet langer in ons leven zijn, maar die blijven doorleven in ons geheugen.

Het andere kunstwerk wat direct opvalt is de wandtekening van Philippe Pinel. Pinel (20 april 1745 – 25 oktober 1826) naar wie het plein is vernoemd wordt door velen beschouwd als de vader van de moderne psychiatrie. Jorge Rodriguez- Gerada is een Cubaanse-Amerikaanse kunstenaar en het werk is van zijn hand.
Enkele meters verder op de hoek van place Pinel en de rue Esquirol 3 (let op bij het eerste gebouw direct omhoog kijken) een muurtekening gerealiseerd in 2014 door BTOY voorstellend Evelyn Nesbit, een Amerikaans model en actrice, die vooral ook de geschiedenis in ging door haar betrokkenheid bij de moord in 1906, op haar ex-minnaar, de architect Stanford White, door haar echtgenoot Harry Kendall Thaw, ten tijde van het gebeuren betiteld als ‘the crime of the century’. BTOY is de tagnaam voor Andrea Michaelsson, een Spaanse kunstenaar geboren in 1977. Zij schildert bevroren personages wiens ogen en uitdrukkingen ons uitdagen en ons de tijd gunt om na te denken over vervlogen tijden, het Hollywood van de eerste helft van de twintigste eeuw. Meestal zijn het portretten geïnspireerd op oude zwart-witfoto’s die worden gekenmerkt door een helder kleurenpalet en een energieke penseelstreek.

George Rodriguez - Gerada, Philippe Pinel, BTOY, 'Evelyn Nesbit'

Aan de overzijde van het plein op de zijmuur van de patisserie nog een klein kunstwerk van C215, de bijnaam van Christian Guémy, een Franse straatartiest afkomstig uit Parijs, die wordt omschreven als "het antwoord van Frankrijk op Banksy". Voor wat het waard is, want zijn werken hebben nog nooit de prijzen gehaald van de Britse kunstenaar Banksy.
We naderen het einde van deze kunstroute met wel een heel bijzonder kunstwerk ter hoogte van nummer 177 van de rue du Château des Rentiers, de eerst volgende straat links van de boulevard Vincent Auriol. In 2012 ging de kunstenaar Vhils een muur te lijf met hamer en beitel wat resulteerde in een portret van een man. Een wel heel bijzonder kunstwerk dat je zeker van dichtbij en veraf moet bekijken, Vhils is de tagnaam voor de Portugese graffiti- en straatartiest Alexandre Manuel Dias Farto.

Alexandre Manuel Dias Farto, 'untiteld'

Afhankelijk van het tijdstip dat je deze route volgt adviseer ik je voor lunch en of diner; Crêperie Paris Breizh, Boulevard Vincent Auriol 166, of, waar mijn voorkeur naar uit gaat, restaurant Le Berty, waar de twee chefs Charlotte et Valentine een menu serveren met uitstekende prijs- productverhouding. Boulevard Vincent Auriol 124. Het restaurant heeft maar 38 plaatsen.
Hou er verder rekening mee dat in de zomer bomen vol met bladeren soms het zicht wegnemen op deze fantastische muurschilderingen.

Een van de initiatiefnemers van dit unieke project dat zich nog steeds verder uitbreidt is Galerie Itinerrance, rue René Goscinny 7, eveneens in het 13e arrondissement. Metrostation Bibliothèque François Mitterand, lijn 14 en RER-C