Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

maandag 27 januari 2020

PARIJS IS ALTIJD EEN GOED IDEE EN NU HELEMAAL!


Dat Parijs altijd een goed idee is dat wisten we al, maar dit jaar trekt de stad alle registers open. Ik neem ze chronologisch met jullie door en mijn advies begin maar vast met plannen.

Fondation Agnes B

Agnes B (1941) de Franse modeontwerpster heeft er altijd al van gedroomd, en deze keer heeft ze het ook daadwerkelijk gerealiseerd. Een eigen plek om haar collectie hedendaagse kunst te laten zien. Op 2 februari 2020 opent ‘La Fab’ haar deuren in het 13e arrondissement aan de place Jean-Michel-Basquiat. Na haar opleiding aan de École des Beaux Arts start zij haar eigen bedrijf in 1966. In 1975 opent ze haar eerste boetiek in Parijs bij Les Halles. Kenmerkend voor haar kledinglijn is eenvoud. Zij laat zich inspireren door werkkleding, waarbij ze varieert in kleur en vorm. In ‘La Fab’, 1400 m² verspreid over twee verdiepingen, krijgen hedendaagse kunstenaars de mogelijkheid om hun werk ten toon te stellen. Het hart van het gebouw vormt een permanente collectie van 3000 werken van de modeontwerpster zelf. Weinigen weten dat Agnes B zelf een groot kunstverzamelaar is en eigenaresse van Galerie du Jour. Vanaf 2 februari 2020 geopend van dinsdag tot en met zaterdag van 11.00 tot 19.00 uur. Metrostation: Bibliothèque François Mitterrand, lijn 14, RER-C

La Fab in het 13e arrondissement 

Februari 2020 opening van ‘Table Square’
Op de centrale as van La Défense, naast de veelkleurige Agam fontein, creëren Urban Renaissance en Ennia architecten drie verschillende paviljoens geheel gewijd aan de gastronomie. Op een oppervlakte van 4500 m² met 800 m² aan terrassen verschijnen verschillende restaurants die het uithangbord zullen zijn van de Franse gastronomie. Ik ben benieuwd. Het is in ieder geval een verbetering die het hart van la Défense goed kan gebruiken. Parvis de la Défense. Metrostation: La Défence, Grande Arche, lijn 1, RER-A

Table Square, La Défence -  Artist impression © Urban Renaissance / Enia Architects 


Monet, Renoir, Chagall, reizen naar de Middellandse Zee vanaf 28 februari 2020
Na het daverende succes van de digitale tentoonstellingen gewijd aan Klimt 2018 en Van Gogh 2019 pakt het Atelier des Lumières in 2020 uit met opnieuw grote namen uit de schilderkunst; Monet, Renoir, Chagall en vele anderen. Dit keer niet gericht op één kunstenaar maar op een thema: De Middellandse Zee. Deze geluids- en lichtshow van veertig minuten dompelt ons onder in bijna 500 werken van 20 verschillende kunstenaars. Impressionisme, moderniteit, pointillisme, fauvisme, dit alles komt voorbij in een hal van 10 meter hoog met een oppervlakte van 2000 m², voorzien van 140 videoprojectoren en een ruimtelijk geluidssysteem van 50 Nexo luidsprekers op de muren en bas-subwoofers op de grond. Door de juiste hoeken te kiezen, zorgen die voor een optimale spreiding van het geluid, waardoor elke luisteraar de beste geluidskwaliteit ervaart. Het publiek zal, dankzij de grootste vaste video-installatie ter wereld, letterlijk worden ondergedompeld in beeld, beweging en geluid, om zo alle emoties te versterken. Unieke multimedia apparatuur maken het mogelijk om projecties te visualiseren op een oppervlakte van 3300 m². Bijna alle oppervlakten worden gebruikt, van vloer tot plafond en muren oplopend tot 10 meter hoog. De projecties volgen de bewaard gebleven architectonische elementen van de oude gieterij; metalen constructies, een grote schoorsteen, de droogtoren en een koelreservoir gevuld met water. De beelden scrollen en spelen met de lay-out van de ruimtes begeleid door op maat gemaakte muzikale composities. Het Atelier des Lumières is in twee jaar tijd uitgegroeid tot een van de grootste publiekstrekkers van Parijs. Vooraf online reserveren is ten zeerste aan te bevelen. Rue Saint-Maur 38, metrostation : rue Saint-Maur, lijn 3. Père Lachaise, lijn 2 en 3. Geopend alle dagen van de week van 10.00 uur tot 18.00 uur, Vrijdag en zaterdag tot 22,00 uur. Ook geopend tijdens feestdagen.


Monet, Renoir, Chagall en vele anderen - Artist Impression © Atelier des Lumières 


Le Musée Carnavalet, heropening lente 2020
Het oudste museum dat gerund wordt door de stad Parijs opent na een vier jaar durende verbouwing opnieuw zijn deuren. Zowel het exterieur als het interieur en de gehele collectie over de geschiedenis van Parijs sinds 1880 is onder handen genomen. Het museum opent met de tentoonstelling; ‘Parijs gezien door fotografen Eugène Atget (1857-1927) en Henri Cartier-Bresson’ (1908-2004). Rue des Francs Bourgeois 10, 4e Arrondissement. Metrostation: Saint-Paul, lijn 1


Na vijftien jaar afwezigheid denk ik dat dit gebouw wel eens dé publiekstrekker van het decennium gaat worden 


Een mythe uit 1870 keert terug in april 2020
Wie langs de oevers van de Seine loopt ter hoogte van de zuidelijke punt van Ile de la Cité komt oog in oog te staan met een statig pand; La Samaritaine. Eens het grootste warenhuis van Parijs. Op 15 juni 2005 sloot het warenhuis,  plotseling en naar eigen zeggen vanwege veiligheidsredenen, officieel omdat het gebouw volgens de brandweer niet aan moderne brandveiligheidseisen zou voldoen. De vereiste aanpassingen zouden het art deco interieur verwoesten. Volgens boze vakbondstongen was veiligheid hooguit een excuus. In werkelijkheid wilde de eigenaar, het luxewarenconcern LVHM: Louis Vuitton Moët Hennessy, het personeel gewoon ontslaan omdat het warenhuis niet rendeerde. Het gebouw of eigenlijk gebouwen staan op een van de mooiste en duurste locaties van Parijs, tegenover de Pont Neuf, ingesloten door de kerk waar Molière in het huwelijk trad en waar vele beroemde architecten en kunstenaars werden begraven: de Saint Germain-l'Auxerrois uit de 12e eeuw. Tussen de chique rue de Rivoli, rue du Pont Neuf en de quai du Louvre. Een voorzichtige aanvang van de renovatie en restauratie werd gemaakt medio 2012 en het geheel moest klaar zijn in 2016 / 2017. De totale kosten werden geschat op 450 miljoen euro.

Het douchegordijn zorgde voor de nodige vertraging

Uiteindelijk startte de echte bouw pas in september 2015. Het bouwplan werd diverse malen aangepast wat weer voor extra vertraging zorgde. Tussentijds werd de bouwvergunning opnieuw ingetrokken terwijl die al was afgegeven door het stadsbestuur van Parijs vanwege klachten van de ‘Société pour la Protection des Paysages et de l'Esthétique de la France’, een organisatie die let op de esthetiek van de Franse steden en het Franse landschap. Het nieuwe uiterlijk van het pand zou niet passen in het straatbeeld van de Franse hoofdstad. Een deel van het werk, aan de kant van de Rue de Rivoli, moest worden stilgelegd en dit had alles te maken met wat in de volksmond al snel het douchegordijn werd genoemd. Het 'douchegordijn' staat voor een sierlijk golvende, transparante façade die een architectonische aanwinst voor Parijs moet vormen.
Maar het complex heeft zijn faam vooral te danken aan het imposante front aan de Seine bij de Pont Neuf en de zijkant van de rue de la Monnaie. De Rivoli-gevel aan de andere kant van het rechthoekige bouwblok is de minst aanzienlijke van het geheel. Het 'douchegordijn' van het beroemde Japanse architectenbureau Sanaa moest de tweede iconische façade worden. De kwestie paste geheel in de permanente controverse over moderne architectuur in de Franse hoofdstad. Ondanks alle protesten is Parijs toch weer een iconische gevel rijker maar intussen liepen de kosten wel op naar zo’n slordige 750 miljoen euro.

La Samaritaine na de sluiting in 2005

75% Van de historische gevels zijn behouden. 10.729 m² geconserveerd en geheel gerestaureerd, wat alleen al vier jaar in beslag nam. Aan de Seine-zijde opent op de bovenste etages een nieuw super-de-luxe vijf sterren boetiekhotel genaamd ‘Cheval Blanc Samaritaine’ met slechts 72 kamers en suites in een residentiële stijl inclusief het grootste zwembad van Parijs. Het hotel is vernoemd naar het beroemde wijnhuis uit de Saint-Emillion in de Bordeaux: Château Cheval Blanc, dat bekend staat om zijn uitstekende Grand Cru's. Het interieur is van de hand van architect en ontwerper Peter Marino die ook verschillende Louis Vuitton-winkels heeft ontworpen in SoHo, Parijs, New York. Het krijgt de beschikking over een gastronomisch restaurant en een panoramisch dakterras met uitzicht op de Seine en het Ile de la Cité. Overigens is dit het eerste vijf-sterren hotel in Parijs met uitzicht op de Seine. Verder voorziet het plan in 20.000 m² voor luxe winkels, geheel gesitueerd onder de glazen koepel met de prachtige art deco trappen, 15.000 m² voor kantoren en, heel uniek op deze plaats in het 1e arrondissement, 7.000 m² (96 appartementen) bestemd voor sociale woningbouw. Last but not least; er is voorzien in een kinderopvang voor 80 kinderen.

De afgelopen jaren is het gehele pand zorgvuldig gestript. Alle in en op het gebouw aanwezige fresco’s, friezen, ornamenten en geëmailleerde lava panelen, alle metalen structuren waaronder dakkapellen, luifels, kozijnen en deuren zijn uiterst zorgvuldig verwijderd. De verwijdering van alle dakkapellen duurde alleen al meer dan 10 maanden. Na demontage werden alle onderdelen overgebracht naar de ateliers van Socra in Marsac-sur-l'Isle (Dordogne) en Atelier Bouvier in Les Angles (Occitanie – Zuid Frankrijk) voor een grondige restauratie. Beide bedrijven hebben een grote reputatie op het gebied van erfgoedbehoud en worden vrijwel altijd ingeschakeld door de Franse overheid voor het onderhoud en restauratie van historische gebouwen en erfgoed in Frankrijk. Na vijftien jaar afwezigheid denk ik dat dit gebouw wel eens dé publiekstrekker van het decennium gaat worden. Metrostation: Pont Neuf, lijn 7.



De Fondation Pinault opent in juni 2020 zijn deuren
In december 2017 komt Le Figaro met de scoop dat de gemeente Parijs, onder leiding van Anne Hidalgo, de huidige burgemeester van Parijs, 86 miljoen heeft betaald voor de aankoop van een gebouw in het eerste arrondissement, dat bekend staat als de ‘Bourse de Commerce’. Sinds 1975 volledig geclassificeerd en beschermd en in bezit van de Parijse Kamer van Koophandel en Industrie, CCI. Hidalgo wilde zo een van de grootste mecenas en verzamelaar van hedendaagse kunst binnenhalen voor de vestiging van een museum. De Franse zakenman François Pinault had al decennialang het plan opgevat om in Parijs een museum voor hedendaagse kunst op te richten. De Japanse architect Tadao Ando had al een gebouw ontworpen in de vorm van een op het eiland aangemeerde boot bij het Ile Seguin in de Seine ten westen van Parijs. In 2005 echter gooide de puissant rijke Fransman,  eigenaar van de Fondation Pinault, de handdoek in de ring na het eindeloze administratieve uitstelgedrag van de gemeente Parijs en besloot om zijn kunst collectie onder te brengen in een Paleis te Venetië in plaats van op het Île de Seguin in Boulogne-Billancourt. De boodschap was duidelijk.

'La Bourse de Commerce de nieuwe behuizing voor de Fondation Pinault - Artist impression © Tadao Ando - Collection Pinault – Paris 

De Fondation Pinault is een stichting die de uiterst omvangrijke en kwalitatief hoogstaande private kunstverzameling van de Franse zakenman François Pinault (1936) beheert. Pinault mag zich eigenaar noemen van onder meer de FNAC-keten, de modehuizen Gucci, Yves Saint Laurent en Samsonite. Ook bezit hij het veilinghuis Christie's. Pinault is daarbij sinds 1994 ook eigenaar van een premier cru wijn, Château Latour.

Pinault was duidelijk onder de indruk van het aan hem aangeboden gebouw. En, in tegensteling tot anderen (lees Bernard Arnault van de Fondation Louis Vuitton), wilde François Pinault niet profiteren van een belastingpauze om zijn privémuseum te financieren. Een belasting vermindering van 66% die wordt gegarandeerd door de Franse Staat aan mensen die een stichting financieren. De totale verbouwing, geschat op 108 miljoen, komt volledig voor rekening van de zakenman en zijn familie. Hierdoor houdt Pinault zelf de teugels in handen. Zijn bedrijf betaalt de stad 7,5 miljoen euro in de eerste twee jaar, vervolgens 60.000 per jaar gedurende een 48 jaar lange erfpachtovereenkomst. De gehele verbouwing stond onder leiding van de Japanse architect en Pritzker-prijs winnaar, Tadao Ando vergezeld door Pierre-Antoine Gatier specialist in historische monumenten. Net als het Gugenheim te New York wordt dit een circulair museum. Op die manier benadrukt de architect Parijs als het epicentrum van de schone kunsten.  “Zo koppelen we het verleden, heden en toekomst” aldus de architect.

 Artist impression © Tadao Ando - Collection Pinault – Paris 

Een nieuwe betonnen cilinder, 9 meter hoog en met een diameter van 29 meter, wordt geplaatst als een dubbele huid in de oorspronkelijke behuizing. De werken worden verdeeld over 3.000 m² op drie niveaus en zal plaats bieden aan 2500 bezoekers per uur. Een cirkelvormig pad naar buiten en een grote tentoonstellingsruimte in het midden. Hier worden de mooiste stukken tentoongesteld. De cilindrische vorm gaat verder in de kelder waar een auditorium met 300 zitplaatsen zal worden gegraven. Ongeveer 7.700 m2 is toegankelijk voor het publiek, dat op verschillende niveaus kan lopen. Het project omvatte ook de restauratie van de buiten- en binnen gevels, daken, en de koepel waarvan het glas werd vervangen. Op de derde verdieping komen een restaurant en de kantoren van het museum. Het historisch monument is al de thuisbasis van beroemd en artistiek erfgoed, waaronder drie allegorische sculpturen van Aristide Croisy op de voorzijde, evenals fresco's van Georges Clairin en de fraaie mozaïekvloer die volledig in ere is hersteld. De cilindrische vorm gaat verder in de kelder waar een auditorium met 300 zitplaatsen zal worden gegraven

De ingang van het nieuwe museum komt aan de rue de Viarmes. Het nieuwe museum zal onderdak bieden aan de privécollectie met een waarde van 1,25 miljard euro. Er worden steeds twee soorten projecten georganiseerd: Thematische tentoonstellingen rond de werken van de veelzijdige collectie en monografische tentoonstellingen geheel gewijd aan een kunstenaar, eveneens uit de collectie. Metrostation: Les Halles, lijn 4


Victor Hugo


De leider van de romantische beweging, opent zijn huis begin juni 2020

Vorig jaar in april sloot het woonhuis van Victor Hugo  aan de place des Vosges zijn deuren voor het publiek voor een grondige renovatie. De routing door het museum ondergaat een verandering. Bezoekers lopen nu via de gerestaureerde diensttap. De trap die de schrijver altijd zelf ook nam om zijn huis binnen te gaan of te verlaten. Verder krijgt het interieur een grondige opknap beurt. Tevens wordt de groene binnenplaats herontwikkeld in een oase van rust en dé plek voor een gastronomische pauze tussen het levenswerk de Franse schrijver, dichter, essayist en staatsman en een van de belangrijkste en invloedrijkste Franse romantische auteurs van de 19e eeuw.


Een bezoek aan de riolen van Parijs kan weer in juli 2020
Een onopvallende trap op de hoek van de Quai d'Orsay en de pont de L'Alma, in de schaduw van de Eiffeltoren geeft toegang tot deze onderaardse attractie. Een blauw bord met 'Visite les Egouts de Paris' markeert de ingang naar de ingewanden van Parijs. Sinds 1975 kun je in dit  museum, bestaande uit een galerij van 500 meter, allerlei riolen ontdekken die onder de hoofdstad te vinden zijn.  Het museum bevindt zich op een knooppunt van het enorme ondergronds netwerk. De laatste renovatie vond plaats in 1989 en het was hoog tijd om de tentoonstelling weer eigentijds te maken en op peil te brengen. Totale renovatiekosten 2 miljoen euro. De museografie was gericht op de watercyclus en het werk van Eugène Belgrand, de ingenieur die de riolen van Parijs ontwierp onder Napoleon III. Straks maakt de bezoeker kennis met dit omvangrijke netwerk door middel van een multimedia 3D tour en de moderniteit van sanitaire voorzieningen in een grote stad waar de nadruk wordt gelegd op de milieuaanpak en het waterbeheer in het Parijs van de toekomst. Exacte datum is zeer waarschijnlijk 1 juli 2020. Quai d'Orsay tegenover nummer 93. Metrostation: Alma-Marceau, lijn

 Het Palais Galliera, Musée de la Mode de la Ville

Palais Galliera met Gabrielle Chanel, zomer 2020
De hertog van Galliera was een partner bij de firma Thome & Cie, werkzaam in stedelijke planning, en bezat een groot perceel in een van de mooiste wijken van Parijs. Na zijn dood in 1876, werd zijn vrouw, Marie Brignole-Sale de Ferrari, de Duchesse de Galliera, erfgenaam van zijn immense fortuin. De hertogin besloot dat ze de grond wilde gebruiken om een museum te bouwen, op haar kosten, als onderkomen voor haar kunstcollectie. De bouw van het Palais Galliera begon in 1879, volgens een weelderige ontwerp van architect Leon Ginain, die ook de bouw ervan heeft begeleid. In 1884 gaf de puissant rijke hertogin nog eens 1,5 miljoen frank aan de stad Parijs om de werken te voltooien. Na haar dood in 1888 schonk ze het onroerend goed aan de Franse staat, maar door een fout van de notaris in de akte van overdracht, kwam dit Italiaanse paleisje in het bezit van de Stad Parijs.

Sinds 1977 is in het Palais Galliera het Musée de la Mode de la Ville de Paris gevestigd. Een paleisje met een elegante zuilengalerij, grote hoge zalen met plafonds versierd met fresco's. De mozaïekvloeren en koepels zijn het werk van Giandomenico Facchina (1826-1904). In 1916 werd een fontein aan de voorkant van het museum gesitueerd in een weelderige tuin. Het museum diende ook als decor in de film The Devil Wears Prada.  Na een renovatie van vier jaar opende het Parijse modemuseum Palais Galliera op 28 september 2013 voor het eerst weer haar deuren om in 2018 weer te sluiten voor opnieuw een renovatie. Nieuwe tentoonstellingsruimtes zijn gecreëerd in de kelders van het paleis waardoor het oppervlakte verdubbelt. Deze nieuwe ruimtes dragen de naam van Gabrielle Chanel, aan wie het museum zijn eerste tentoonstelling opdraagt na de heropening. Er is nu voldoende ruimte om tijdelijke tentoonstellingen aan te bieden en permanente collecties te presenteren, waaronder 200.000 stukken uit de 18e eeuw tot heden. Het paleis wordt daarom het eerste modemuseum in Frankrijk dat zijn permanente collecties kan exposeren. Verder komt er een boetiek, een boekhandel en een theesalon. Avenue Pierre-1er-de-Serbie nummer 10. Metrostation: Alma-Marceau en Iéna, lijn 9. 


De binnenplaats van het Hôtel de la Marine - Artist Impression © L’agence Moatti-Rivière

L’Hôtel de la Marine na 250 jaar open voor het publiek
Het Hôtel de la Marine wordt binnenkort geopend voor het grote publiek. vanaf juli 2020 kun je dit  Parijse erfgoedpareltje zelf ontdekken. Eindelijk krijgt de place de la Concorde zijn vroegere pracht weer terug. Na de heropening van het Hôtel de Crillon in 2017, is het tijd om vanaf juli 2020 het spiegelbeeld toe te voegen als startpunt van jouw Parijse wandeling. Voor het eerst sinds 250 jaar krijg je als particulier toegang tot dit Parijse erfgoed, na twee jaar van grondige renovatie. Het hart van het project is de centrale binnenplaats vrij toegankelijk vanuit de place de la Concorde of de rue Royale. 


Artist Impression © L’agence Moatti-Rivière

Vanuit de binnenplaats krijg je toegang tot de 18e eeuwse appartementen van de admiraal en van Madame Thierry de Ville d’Avray echtgenote van Marc-Antoine Thierry, baron de Ville-d'Avray die verantwoordelijk was voor de opslag en beheer van de koninklijke meubelen. Verder de voormalige tapijtkamer van de meubelopslag, het operationele commandocentrum van de marine waar de collectie te zien zal zijn van de Qatarese Prins Al Thani. Ruim 6000 kunstwerken, voornamelijk sierraden, uit de oudheid tot heden. Als bonus een terras met een uniek uitzicht over de Tuilleries en de place de la Concorde. Ook wordt er gedacht aan de inwendige mens; een sterrenrestaurant o.l.v. chef Jean-François Piège**, een traditioneel café en een theesalon van top-kok Alain Ducasse***. Het Centre des Monuments Nationaux, verantwoordelijk voor de renovatie, vestigt hier nog een boekenwinkel. Kortom Parijs is in juli weer een pareltje rijker. Place de la Concorde 2. Metrostation: Concorde, lijnen 1, 8, 12.


Christo keert terug naar Parijs vanaf september 2020
Na de Pont Neuf in 1985 keert de Bulgaars-Amerikaans architect, beeldhouwer, installatiekunstenaar, schilder en tekenaar Christo (Christo Vladimirov Javacheff) weer terug naar de Franse hoofdstad. Dit keer is de Arc de Triomphe aan de beurt om vakkundig te worden ingepakt met 25.000 m² recyclebare polypropyleen in de kleuren blauw, zilver en 7000 meter rood touw. Christo zal het geheel zelf financieren zonder enige publieke of private financiering, door de verkoop van zijn voorbereidende studies, werktekeningen, collages en modellen van het omvangrijke project.



zaterdag 18 januari 2020

TAXIDERMIE IN PARIJS


Iedere toerist die naar Deyrolle is geweest, het grote rariteitenkabinet van Parijs, is weggegaan met het gevoel dat ze een geweldige ontdekking hebben gedaan. Een gevoel dat Parijzenaars al bijna twee eeuwen koesteren. Over de gehele wereld zijn slechts vijftien winkels te vinden die zich kunnen meten met Deyrolle, vijf zijn er te vinden in Parijs. Sinds de film Midnight in Paris van Woody Allen uit 2011 is Deyrolle helaas vervallen tot een toeristische trekpleister bij uitstek.

Over de gehele wereld zijn slechts vijftien winkels te vinden gespecialiseerd in taxidermie vijf zijn er te vinden in Parijs

Nog even de herinnering ophalen: De film is een prachtige ansichtkaarten ode aan de toch al magische Franse hoofdstad en vertelt het verhaal over Gil, een aspirant schrijver, die met zijn verloofde Inez en haar ouders, een bezoek brengt aan de stad van de liefde. Hij werkt al jarenlang aan een boek over nostalgie, maar durft het niemand te laten lezen. Tijdens een nachtelijke wandeling wordt Gil op een wel heel bijzondere wijze meegevoerd in de bruisende geschiedenis van Parijs in de jaren twintig. De tijd van het modernisme, het surrealisme en de opkomst van de jazz. De film voert je langs prachtige en romantische plekken in Parijs. Geen decors, maar bestaande filmlocaties in Parijs. Te midden van alle kunstenaars die Gil, gespeeld door Owen Wilson, ontmoet is hij echter het meest gefascineerd door de mooie Adriana, gespeeld door de actrice Marion Cotillard,  die we ook kennen van haar rol als Edith Piaf in de film La Vie en Rose. Zij speelt de maîtresse van Picasso. In een van de scènes, tijdens een haast surrealistische bruiloft receptie, bevinden zij zich in een van de meest bijzondere en ongewone etablissementen van Parijs; La Maison Deyrolle aan de rue de Bac 46 in het 7e arrondissement. In 1831, zo'n 189 jaar geleden, opgericht door Jean-Baptiste Deyrolle, een bekend entomoloog. Deyrolle is een natuurhistorisch emporium met de look en feel van een museum, behalve dat zo ongeveer alles te koop is. Wanden gevuld met collecties van insecten en schelpen, een complete opgezette menagerie van zoogdieren van groot formaat en prachtige vogels. Woody Allen had een echte passie voor dit huis aan de rue du Bac 46 en had Deyrolle uitgekozen voor een van de mooie scènes uit zijn film. De opnamen vonden plaats in juli 2010.

Een nieuwe ontdekking in Parijs brengt mij naar de rue d'Aboukir vlakbij een van de oudste pleinen van Parijs, de place des Victoires

Sinds 2011 is een bezoek aan Deyrolle weliswaar de moeite waard, maar de desinteresse van het personeel, de onsympathieke  stem die je maant bij het maken van een foto plus de ongelofelijke prijskaartjes staan in schril contrast met de ontdekking die ik deed in het tweede arrondissement. Via een van de mooiste pleinen van Parijs kwam ik terecht in de rue d’Aboukir. Met een van de mooiste pleinen bedoel ik de place des Victoires. Dit plein werd aangelegd in opdracht van François d'Aubusson de La Feuillade, een Franse maarschalk die zo op goede voet wilde blijven met de regerende koning Lodewijk XIV. Het enige doel van het plein was om een perfect decor te bieden voor een nieuw standbeeld van de koning zelf. In 1684 ontwierp Jules-Hardouin-Mansart, de hofarchitect die ook aan het paleis van Versailles werkte, de harmonieus gebogen gevels van de huizen rondom het plein. De verhoudingen van de huizen werden zorgvuldig ontworpen in relatie tot het standbeeld. Het eerste beeld, zo’n 12 meter hoog, toonde de koning triomfantelijk staande op een voetstuk. Aan de voet van de koning lagen gevangenen, allegorische voorstellingen van de landen die werden verslagen door Frankrijk: Spanje, het Heilige Roomse Rijk, Brandenburg en de Nederlandse Republiek. De bronzen beelden, gemaakt door Martin Desjardins waren verguld.

De beelden van de gevangenen hebben de Franse revolutie overleefd en zijn nu te zien in de Cour Puget in het Louvre

In 1792 trokken revolutionairen het standbeeld van de koning omver en smolten het om, om er kanonnen van te maken. In 1822 gaf koning Lodewijk XVIII opdracht aan François Joseph Bosio om een nieuw standbeeld van koning Lodewijk XIV te maken ter vervanging van het origineel. Bosio creëerde een bronzen beeld dat geen gelijkenis vertoont met het beeld dat als eerste het plein sierde De beelden van de gevangenen hebben de Franse revolutie overleefd en zijn nu te zien in de Cour Puget in het Louvre.

Anne Orlowska's Design et Nature aan de rue d'Aboukir nummer 4

Design et Nature
Excuus, ik dwaal een beetje af. Op nummer vier werd ik, juist door de Kerstperiode, toen ik in Parijs was, aangetrokken door de prachtige etalage van de winkel Design et Nature. Een etalage vol met maagdelijke witte opgezette dieren. In een winterlandschap tijdens de redelijk ‘warme’ Kerstdagen. Binnen een kleurrijke menagerie van groot wild; leeuwen Siberische tijgers, zelfs een witte tijger, zebra’s ijsberen, een giraf maar ook een prachtige albino pauw, sneeuwuilen en papegaaien, afgewisseld met de mooiste vlinders en insecten. Ja en ik hoor je zeggen dat zie je ook bij Deyrolle. Klopt, met een groot verschil: Je wordt vriendelijk ontvangen en te woord gestaan en als je het netjes vraagt is fotograferen ook geen enkel probleem. Tja de enige schoten die hier worden afgevuurd zijn die van mijn camera.

Je kijkt je ogen uit bij Design et Nature

Ik krijg uitleg van de sympathieke Marie Neubauer die mij vertelt dat Design et Nature eigendom is van Anne Orlowska die haar carrière in de taxidermie begon bij Deyrolle. Anne studeerde eerst rechten en begon vervolgens aan een vrij lange carrière in de reclame, voordat ze in 1994 de gelegenheid kreeg om het bekende Deyrolle over te nemen samen met haar zus Nathalie. In 2001 gingen de twee zussen hun eigen weg en verkochten Deyrolle aan de adellijke Louis Albert de Broglie (spreek je uit als de Bruij) die door zijn voorliefde voor tuinieren ‘Le Prince Jardinier’ wordt genoemd. Franse adel die nog wel de titel voeren maar de bestuurlijke macht verloor na de Franse revolutie. 

Een kleurrijke menagerie van groot wild

Anne besloot om Design et Nature te creëren en zich te vestigen in de mode- en designwijk rond de place des Victoires. Vanaf het begin keerde zij de traditionele taxidermie de rug toe om zo het pad van de schepping te volgen. Op zoek naar een nieuwe esthetische benadering van deze unieke kunstvorm. De buitengewone collectie, hier verzameld, zijn een oneindige bron van inspiratie voor mode, sieraden of decoratie. Een weerspiegeling van haar liefde, passie en trots voor de dierlijke, plantaardige en minerale wereld. Alle dieren zijn op een natuurlijke wijze gestorven en afkomstig uit dierentuinen of circussen benadrukt Marie nog eens. Wij staan onder toezicht van het Verdrag van Washington inzake de internationale handel in bedreigde in het wild levende dier en plantsoorten.

Alle dieren zijn op een natuurlijke wijze gestorven en afkomstig uit dierentuinen of circussen benadrukt mijn gastvrouw nog eens


Beesten worden vaak gehuurd voor fotoshoots door modehuizen als Chanel en Dior. 

Voor het opzetten van een dier wordt de complete skeletconstructie nagemaakt, vroeger met hout en gips, tegenwoordig met kunsthars. De tongen zijn van plastic, maar de tanden zijn echt. Als allerlaatste worden de ogen van de dieren ingebracht. Gek genoeg willen mensen een dier altijd in een speciale houding zien. Zo wordt een jachtluipaard steevast liggend opgezet. De meer zeldzame dieren, zoals een ijsbeer, krijgen iedere keer een andere houding aangemeten. Zo zien ze er uit net zoals je ze in het wild zou kunnen tegenkomen. 

Gek genoeg willen mensen een dier altijd in een speciale houding zien

Beesten worden vaak gehuurd voor fotoshoots door modehuizen als Chanel en Dior. Iedereen van Louis Vuitton tot Harry Winston heeft de dieren van Anne Orlowska in modeproducten of etalages gepresenteerd en de winkel heeft een uitgebreide lijst van A-klanten van (Parijse) kunstenaars en beroemdheden. Ook dit jaar is Design et Nature weer te ontdekken op de Parijse Designbeurs ‘Maison et Objet’ 2020 van 17 t/m 21 januari.

De beesten zien er uit net zoals je ze in het wild zou kunnen tegenkomen

En zo staat Parijs bekend als de stad met de mooiste taxidermie zaken:
·        Design et Nature, 4 rue d'Aboukir, 2e arrondissement
·        Deyrolle, 46 rue du Bac, 7e arrondissement
·        Claude Nature, 32 boulevard Saint-Germain, 5e arrondissement
·        ALD Entomologie, Cabinet de Curiosités, Art Ethiopien, 19 rue Frédéric Sauton, 5e arrondissement.
·        Galerie Chardon, rue des Filles du Calvaire, 21-23, 3e arrondissement

En zo staat Parijs bekend als de stad met de mooiste taxidermie zaken



zaterdag 11 januari 2020

PARIJS, DE MAGIE VAN DE FILM: LE GRAND REX


Hoewel je zou denken dat de eerste film in Hollywood is gemaakt is dat niet zo. De eerste film is namelijk in Frankrijk gemaakt. Het bewegende beeld is zelfs in Parijs geboren. De gebroeders Auguste en Louis Lumière hielden de eerste voorstelling voor betalende toeschouwers op 28 december 1895 in de Salon Indien du Grand Café aan de boulevard des Capucines. Het was een kamer in de kelder van het Grand Café, tweehonderd kijkers kwamen af op dit wonderlijke evenement. Toen het tweetal hun film l’Arrivée du Train – het binnenrijden van de trein – vertoonden, renden de toeschouwers van schrik naar buiten bang als ze waren om door de dampende stoomtrein te worden overreden.

Sindsdien heeft Frankrijk filmgeschiedenis geschreven. Charles Pathé, sinds 1902 eigenaar van de patenten van Lumière en Leon Gaumont, die de grootste studio van Europa in handen hadden, domineerden samen met enkele Amerikaanse en Italiaanse filmbonzen de ‘zevende kunst’ zoals het film maken werd genoemd. In de jaren twintig zagen de surrealisten wel iets in de camera en in de jaren vijftig waaide er een frisse wind door de Franse filmindustrie dankzij de Nouvelle Vague. Een vernieuwende filmstijl die rond 1959 ontstond. Francois Truffaut, Jean-Luc Godard, Claude Chabrol en vele andere regisseurs konden hun artistieke ei in Frankrijk kwijt. Sinds die allereerste voorstelling geldt Parijs als een van de wereldhoofdkwartieren van de filmkunst met als kloppend hart La Cinémathèque Française ontworpen door de Amerikaanse architect Frank Géhry.

Parijs is een filmstad. Elke dag wordt er wel aan een film gewerkt. Elke week zijn er zo’n vijfhonderd films te zien. De cinema is overal en voor je het weet ben jezelf figurant. Per jaar zijn er meer dan 800 filmopnames in de stad en op meer dan 5000 locaties in Parijs is al gefilmd. Befaamde regisseurs vonden er  de perfecte filmdecors. In deze blog neem ik je op ontdekkingsreis in hèt heiligdom gewijd aan cinema in Parijs.

Een icoon in het Parijse straatbeeld; Le Grand Rex aan de boulevard Poisonnière

Le Grand Rex
Eerste Kerstdag in Parijs. Ik bevind mij op de Grands Boulevards. Tussen place de la Bastille en de Madeleine liggen de Grands boulevards. Waar vroeger de stadswallen van Karel de V stonden liet Lodewijk XIV, toen de wallen geen dienst meer deden, in de vrijgekomen ruimte brede lanen aan leggen met aan weerszijde bomen en dure huizen. In de 19de eeuw kwamen over de gehele lengte van de boulevards danstenten en theaters. Zo ook aan de boulevard Poisonnière. Op nummer 1 bouwde filmproducent Jacques Haïk een haast mytisch en extravagant theater. We schrijven het begin van de jaren 30 van de 20e eeuw. Deze filmproducent gaf architect Auguste Bluysen de opdracht tot de bouw van een enorme art déco- bioscoop. Haik, in Tunesië geboren, was een van de pioniers van de Franse cinema, waarvan bekend is dat hij Charlie Chaplin bij het Franse filmpubliek heeft geïntroduceerd. Hij was al eigenaar van de muziekzaal Olympia en had iets groters in gedachten: een bioscoop met duizenden zitplaatsen in een ruimte van 2.000 vierkante meter. Met de hulp van Auguste Bluysen en ingenieur John Eberson, beroemd om zijn Noord-Amerikaanse "atmosferische theaters", opende The Grand Rex zich op 8 december 1932 voor het publiek.

Radio City Music Hall; het 49.000 m² grote complex in Manhattan, dat bekendstaat als het Rockefeller Center

De Radio City Music Hall in New York diende als voorbeeld. Met de bouw werd in 1931 begonnen en het was bij de opening niet alleen de grootste bioscoop van Frankrijk met een indrukwekkende filmzaal die toen plaats bood aan 3300 personen (nu 2702), maar ook de meest extravagante en mooiste bioscoop. Haïk kwam uit het zuiden van Frankrijk en wilde dat zijn bioscoop een mediterraan gevoel had. Vandaar de prachtige art deco-architectuur en een middernachtblauw gewelfd plafond met fonkelende sterren. Van elk exemplaar wordt gezegd dat het een ster uit de filmwereld vertegenwoordigt. De bioscoopmuren geflankeerd door kleurrijke muur reliëfs van art deco-villa’s. De grote bioscoopzaal heeft drie niveaus; het orkest, de mezzanine en het balkon dat uitzicht biedt op het extra grote scherm. Onder de plaats waar het scherm hangt bevindt zich een groot podium. Over het podium heen schijnt wanneer de zaal niet in het donker is, een grote boog van rood licht. Sinds 1954 vindt hier aan het eind van elk jaar het spektakel ‘La Féerie des eaux’ plaats. Een magische licht- geluid- en watershow met behulp van 26 projectoren en 1.200 sprinklers.

Een ontdekkingstocht langs de magie van de cinema

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Grand Rex opgeëist door het Duitse leger, dat het gebouw veranderde in een ‘Soldatenkino’, een bioscoop uitsluitend toegankelijk voor soldaten van de Duitse Wehrmacht, die alleen propagandafilms vertoonde. Tegen het einde van de oorlog werd de Grand Rex, net als Hotel Lutetia, een ‘Centre d'Accueil’ voor gerepatrieerde krijgsgevangenen, een plaats waar veel betraande reünies tussen gezinnen plaatsvonden.

In 1957 huldigden de Amerikaanse filmacteur Gary Cooper en de Franse actrice Mylène Demongeot de luxueuze roltrap van Le Grand Rex in, de eerste die in een Europese bioscoop werd geïnstalleerd.
In 1981 werd Le Grand Rex aangewezen als historisch monument en werd zo verzekerd van een plek in het culturele en historisch erfgoed van Frankrijk.
In 1988 werd het grootste filmscherm van Frankrijk geïnstalleerd. ‘Le Grand Large’ is maar liefst 24 meter lang en 11 meter hoog. The Big Blue van Luc Besson was de eerste film die werd vertoond op het mega-scherm van 264 vierkante meter.

Vandaag de dag kun je de bioscoop nog steeds in zijn oorspronkelijke staat zien. Er zijn 7 bioscoopzalen, je kunt bij ‘Rex Studios’ een interactieve rondleiding doen en er is een nachtclub, dé smeltkroes van de Franse technoscene. De grote zaal wordt ook regelmatig gebruikt voor grote film premières, theater evenementen en concerten. Van dinsdag 18 februari tot en met zondag 8 maart 2020 treedt hier Madonna op met haar wereldtournee van ‘Madame X’. Hopelijk wel een stuk zuiverder dan haar tumultueuze optreden tijdens het Song Festival 2019. Le Grand Rex is het laatst overgebleven filmpaleis. Een klein stukje Times Square op de Grands Boulevards, het hart van de filmindustrie in Parijs, van de jaren dertig en veertig.


Rex Studios
In 1998 breidde de eigenaar Philippe Hellmann het aanbod van niet-bioscoopactiviteiten uit en opende ‘Les Etoiles du Rex’, een heel bijzonder bioscoopmuseum gebaseerd op reconstructies van deze legendarische bioscoop. Een ontdekkingstocht langs de magie van de cinema. Een  exclusief kijkje achter de schermen van de grootste bioscoop van Europa en een unieke kans om als een VIP backstage te gaan bij dit gebouw dat doordrenkt is van de magie van film.

'Let the show begin'

Via de podiumdeur neem je backstage de trap naar beneden om aan de interactieve tour te beginnen. De rondleidingen starten elke vijf minuten naar keuze in het Frans, Engels, Italiaans, Duits, Spaans en zelfs in het Russisch. Geen koptelefoons maar groepen in de verschillende talen.
Voordat de tour begint, stoppen bezoekers in het interieur van de Rex Tower, die op de begane grond is nagemaakt. Eenmaal in de toren worden beelden geprojecteerd met belangrijke momenten van het verleden van de cinema, waaronder de bouw in de jaren dertig, toen het beroemde sterren plafond voor het eerst aan het publiek werd onthuld.

Voordat de tour begint, stoppen bezoekers in het interieur van de Rex Tower - The Rex Studios photo’s © Thomas Laconis

Dan volgt een van de hoogtepunten van Rex Studios. Bezoekers worden uitgenodigd om in te stappen in een transparante lift met een panoramisch uitzicht achter het grote scherm van de bioscoopzaal om zo te beginnen aan een adembenemende beklimming. De opwaartse reis doet enigszins denken aan een beroemd tafereel van Orson Welles uit de film 'Citizen Kane’ (1941). De lift brengt je naar het kantoor van de directeur. Hier ontdekken de bezoekers de geschiedenis van de Rex aan de hand van een schat aan foto's, trofeeën, Oscars en onderscheidingen. Een groot aantal filmsterren doen hun opwachting waaronder Liz Taylor als  Cleopatra.

De panorama lift bied je een unieke kijk vanachter het scherm in de grote bioscoopzaal
 The Rex Studios photo’s © Thomas Laconis

Het kantoor van de directeur - The Rex Studios photo’s © Thomas Laconis

De coulissen voeren je naar een van de oude  projectieruimtes. De projectie kamer is een van de meest geheime en mysterieuze plaatsen in de bioscoop en voor één keer ook echt te bezoeken. Normaal is hier de toegang ten strengste verboden. Het is hier dat je kennis maakt met ‘Manissa’, de geanimeerde ster van Rex Studios. Zij leidt je naar de tunnel van de sterren. In deze one-of-a-kind tunnel kunnen bezoekers luisteren naar gesprekken tussen de grote namen in de film waaronder George Clooney, Marilyn Monroe, Isabelle Adjani, Coluche, Gérard Depardieu, Kevin Costner en nog veel meer! Een unieke en onvergetelijke ervaring.  

De projectie kamer is een van de meest geheime en mysterieuze plaatsen in de bioscoop - The Rex Studios photo’s © Thomas Laconis

De tunnel van de (film) sterren - The Rex Studios photo’s © Thomas Laconis

Vervolgens naar de ‘Special Effects kamer’. Fascinerend, mysterieus en essentieel voor film ontwerp, speciale effecten en andere industrie geheimen die hier worden belicht en uitgelegd. in deze kamer neem je als bezoeker deel aan een film shoot en wordt je op een bijzondere manier op de proef gesteld... Meer vertel ik niet.

De 'Special Effects kamer' - The Rex Studios photo’s © Thomas Laconis

Maar het houdt nog niet op. Je brengt ook nog eens een bezoek aan een echte filmset. Een kijkje achter de schermen op de set van een rampenfilm. Als beginnende acteurs wordt je meteen in het diepe gegooid en kom je oog in oog komt te staan met een angstaanjagend realistische King Kong die het gemunt heeft op de Grand Rex.
Na de filmset is de volgende halte de opnamestudio. Hier worden bezoekers uitgenodigd om achter een microfoon plaats te nemen en hulp te bieden bij de nasynchronisatie voordat ze teruggaan naar de projectie ruimte, om hun plaats tussen het publiek in te nemen. Echter…. Er wacht je nog een laatste verrassing!

Hoe vaak krijg je de kans om een echte filmset te bezoeken?
The Rex Studios photo’s © Thomas Laconis

De Rex Studio kun jij ook bezoeken van woensdag tot en met zondag van 10.00 uur tot 18.00 uur. Start van de 50 minuten durende tour, iedere vijf minuten. Helaas niet toegankelijk voor mindervaliden en kinderen onder de vijf jaar. Toegang per persoon € 11 – Online boeken is aan te bevelen.

Mede dankzij Paris FvdV wéér een unieke ervaring rijker