Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

woensdag 29 januari 2014

AVENUE DE FRANCE PARIS

Het is al een tijd stil aan de zijde van het Hôtel de Ville, het stadhuis van Parijs, als het gaat om aankondigingen van grootse prestigeprojecten; 'Les Grands Traveaux'. Natuurlijk wachten we met smart op de renovatie van het Forum des Halles. Het huidige winkelcentrum in het centrum van Parijs is door de jaren heen verpauperd en voldoet ook niet meer aan de huidige veiligheidseisen. Per dag passeren hier ruim 1 miljoen mensen.  750.000 passagiers alleen al maken per dag gebruik van het onderliggende metrostation Chatelet des Halles. Met de nieuwe plannen, onder leiding van de architect David Mangin, krijgt het 1e arrondissement een nieuw hart. Een nieuwe, nog groenere tuin, een nieuw winkelgebied en een nog groter metrostation. Het geheel wordt voorzien van een spectaculaire groene glazen overkapping, La Canopée genoemd. Een ontwerp van de architecten Patrick Berger en Jacques Anziutti.  Het hele project is gecalculeerd op 802 miljoen euro en wordt van 2012 tot 2016 in fasen opgeleverd.

 De in het najaar van 2014 te openen Fondation Louis Vuitton

Of de opening van de Fondation Louis Vuitton in de Bois de Boulogne (najaar 2014). Een nieuw museum, gewijd aan de hedendaagse kunst van de 20e en 21e eeuw. Het glazen gebouw, 150 meter lang en 40 meter hoog, in de vorm van een wolk wordt gebouwd op het water, aan de rand van het Bois de Boulogne. Het zeer creatieve ontwerp is van de in Amerika wonende Canadese architect Frank Gehry. Hij omschrijft zijn creatie als een donzige broeikas. Een asymmetrisch gebouw met verwarrende volumes, opgebouwd uit  briljante, concave en convexe enveloppen. Frank Gehry, inmiddels 82 jaar oud is ook de vormgever van het Guggenheim Museum in Bilbao en een van de grondleggers van het deconstructivisme (chaotische, onvoorziene maar gecontroleerde, perfect ontworpen gebouwen) waaronder ook Zaha Hadid en Rem Koolhaas behoren.  

De Philarmonique de la Villette; het nieuwe geesteskind van de Franse Architect Jean Nouvel. De thuishaven voor het Concertgebouworkest van de stad Parijs. Een 219 miljoen euro kostend prestige object dat wordt gebouwd in het Parc de la Villette in het 19e arrondissement. Een concertzaal met 2400 plaatsen, die aangepast kan worden aan grote en kleine gezelschappen en voorzien van een "Son et Lumiere". Son et lumiere is een bijzondere toepassing van theatrale verlichting, projectie en geluid om een extra dimensie toe te voegen. Verder 8 repetitieruimten voor meerdere muziekgezelschappen, een café, 2 restaurants, bibliotheek en mediatheek, een conservatorium, en op het dak, toegankelijk voor het publiek, een multimediascherm van 5600 m², dat zichtbaar is vanaf de boulevard Périphérique. De opening van dit gebouw moet eveneens plaatsvinden in het najaar van 2014.

 De duurste woonavenue van Parijs: Avenue Foch (rechts boven)

Maar onlangs lekte het best bewaarde geheim van het stadhuis van Parijs toch uit. Weer zo'n megalomaan project zoals we dat kennen uit de presidentiële tijd van  François Mitterrand. De Parijse stedenbouwkundigen werken aan de mooiste avenue ter wereld: De Avenue de France. Een enorme groene zone en wandelgebied, dat zich uitstrekt vanaf de Arc de Triomphe naar het Bois de Boulogne. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er nog heel wat water door de 'Seine' moet stromen, eer dat dat gebeurt. Maar dit spectaculaire project heeft een serieuze kans van slagen. Het betekent wel een radicale wijziging van de beroemde en duurste straat van Parijs, namelijk de Avenue Foch (16e arrondissement), die de Place Charles-de-Gaulle-Étoile verbindt met de Porte Dauphine. Het idee is om van deze historische slagader, opgericht in 1854, de grootste voetgangerszone 'avenue de France' te maken: 1,3 km lang en 140 m breed - het equivalent van 12 voetbalvelden - omgevormd tot park en een wandelpromenade met links en rechts winkels. "Het is nu de tijd om het Bois de Boulogne bij Parijs te trekken. Zelfs Haussmann had in zijn tijd al plannen om hier een groots voetgangersgebied te creëren", aldus de initiatiefnemers: Marc Rozenblat, architecten Jean-Christophe Masson, Gaëlle Hamonic en Eric Pin Combes. "Deze omvangrijke transformatie en stadsvernieuwing zet Parijs weer opnieuw op de wereldkaart".
Een van de initiatiefnemers van dit project is Anne Hidalgo. Velen van u hebben waarschijnlijk nog nooit van haar gehoord. Toch is zij al jaren de drijvende kracht achter de burgemeester van Parijs; Bertrand Delanoë. Anne Hidalgo is een vrouw met 'ballen'. Sinds maart 2001 de eerste vice-burgemeester van Parijs en sinds 2008 verantwoordelijk voor dè Parijse stadsuitbreidingen en alle grote prestigieuze stedenbouwkundige projecten, waaronder deze Avenue de France.
Anne Hidalgo werkte in drie kabinetten onder de Jospin regering, onder andere als adviseur van de minister voor werkgelegenheid Martine Aubry en later als adviseur voor Nicole Pery, staatssecretaris voor rechten van de vrouw. Van november 2000 tot mei 2002 als technisch adviseur voor de minister van Justitie; Marylise Lebranchu. In maart 2001 was zij lijstaanvoerder bij de gemeenteraadsverkiezingen voor de Franse Socialistische Partij in het 15e arrondissement van Parijs en won 26,5% van alle stemmen. Ze werd lid van de Conseil de Paris en loco-burgemeester van Parijs. In de tussentijd schreef zij twee boeken: 'Une femme dans l’arène' (Editions du Rocher, 2006) en 'Travail au bord de la crise de nerfs' (Editions Flammarion, 2010). Afgelopen jaar heeft zij zich kandidaat gesteld voor het burgemeesterschap van Parijs in 2014, als opvolger van de man waarvan zij steeds de schaduw vormde; Bertrand Delanoë. De huidige poles geven aan dat zij 54% van de stemmen gaat krijgen. Zij wordt dan de eerste vrouwelijke burgemeester van Parijs. Zoals ik al zei een vrouw met ballen. 

De eerste contouren van dit project werden 1,5 jaar geleden zichtbaar, toen Marc Rozenblat bij toeval terecht kwam op de Avenue Foch. "Ik heb altijd gewoond en gewerkt in Parijs en mij steeds verbaasd over deze levenloze avenue. Er is hier niet één bedrijf, niet een café, gewoon niets, behalve dan de prostituees die opereren in dit gebied bij het vallen van de avond.  

En dan te denken aan het geweldige potentieel. De grootste voetgangerspromenade van Parijs; de  avenue de France over een lengte van 1.3 km. Aan het begin verschillende Haussmann-gebouwen van vijf of zes verdiepingen, met een warenhuis, een luxe hotel en winkels op de begane grond en verder kantoren en woningen. Dit alles gesitueerd rond een groot openbaar plein, zonder auto's. Een plek ontworpen om een afspraak maken, te wandelen, uitrusten op trappen of in een café. Nu passeren er over de avenue Foch zo'n 1500 auto's per uur, in vergelijking met de naastliggende avenue de la Grande Armee, met 3600 voertuigen per uur. Deze avenue kan makkelijk de doorgaande functie van de avenue Foch overnemen.
 Artist Impression van de nieuwe Avenue de France


De nieuwe Avenue de France wordt twee keer zo breed (140 m) als de Champs-Élysees of de Grand Armee (70 m). De tweede helft van de avenue Foch, richting Porte Dauphine, zou worden omgevormd tot een bosrijke omgeving, een nieuw park van 67.000 m², bijna even groot als het Parc Monceau (82.000 m²). De grote rotonde bij Porte Dauphine (Place du Marechal de Lattre-de Tassigny) zal behouden blijven maar worden overdekt met een 'voetgangers-hub'. In dit nieuw te bouwen cilindervormig gebouw zou een bibliotheek, restaurants, vergaderzalen, station RER en een ontmoetingsplaats voor ondernemers. kunnen worden gehuisvest.
Een wandelpromenade van de Bois de Boulogne naar de Arc de Triomphe


"We weten dat ons project controversieel is, maar het is op geen enkele manier een provocatie naar de rijken die nu woonachtig zijn aan de ultra chique avenue Foch. Door de groene omgeving onder hun ramen, zal de waarde van hun woningen toenemen", benadrukt Marc Rozenblat. "Dit project, van een zo'n grote omvang kent geen equivalent in heel Europa, is absoluut geen utopie en zeker niet gecreëerd om uiteindelijk op de plank te blijven liggen",  voegt co-designer, Jean-Christophe Masson als laatste toe.

Met dank aan Bertrand Greco - Le Journal du Dimanche van zondag 19 januari, 2014.
Les Photo's: Jean-Christophe Masson, Gaëlle Hamonic en Eric Pin Combes, Hôtel de Ville de Paris et Fondation Louis Vuitton

vrijdag 24 januari 2014

THE BUDDHA-BAR HOTEL PARIS

Al sinds 1996 een begrip in Parijs. De visie van Raymond Visan, stichter en eigenaar van de George V Eatertainment Group. Zijn visie is gebaseerd op een meer dan 3000 jaar oude filosofie dat omgeving het geluk kan beïnvloeden. Visan leert ons welke invloeden vormgeving en inrichting op het welzijn en geluk van de mens hebben. De relatie tussen de mens en zijn leefomgeving, die gericht is op harmonie tussen natuurlijke en gecreëerde vormen. Alles wat de mens maakt is in wezen niet natuurlijk, maar kan wel met die natuur in harmonie gebracht worden. 
Misschien wel een zwaar begin voor een prachtige blog, want ik neem u mee naar de meest 'classy' omgeving van Parijs. Een zijstraat van de ultra chique winkelstraat rue du Faubourg Saint Honoré, namelijk de rue Boissy d'Anglas. Deze straat wordt aan de voorzijde en achterzijde streng gecontroleerd door 'Men in black', dit vanwege de aanwezigheid van de naastgelegen Amerikaanse Ambassade. Op nummer 8 bevindt zich een restaurant en loungebar, de fameuze Buddha-Bar, al 17 jaar de 'place to be' in Parijs. Bent u eenmaal voorbij de 'Men in Black' dan worden de deuren voor u geopend en komt u in een prachtige ruimte, die u via diverse trappen brengt naar het restaurant of de loungeruimtes. Binnen ziet u onmiddellijk wat Raymond Visan bedoelt met zijn visie dat omgeving het geluk van mensen kan beïnvloeden.
 
Restaurant en loungebar de Buddha-Bar al 17 jaar 'The Place To Be'
 
Een adembenemend kleurrijk oriëntaals interieur in goud, zwart en dieprood, gedomineerd door mahonie houten meubels en wandpanelen, kroonluchters en een 12 meter hoog Boeddha-beeld omringd door palmen. Het lijkt net of de twee etages hoge ruimte om het Boeddha-beeld is heen gebouwd. Vanuit de loungeruimtes op de mezzanine heeft u een prachtig uitzicht op de Boeddha en het restaurant, alwaar u kunt genieten van een fusion-keuken met exotische delicatessen, maar ook van muziek van internationaal vermaarde dj's. Voor een plaats in het restaurant dient u zeker te reserveren. Er is geen officiële dresscode, maar aangezien hier 'tout trendy paris' aanwezig is, is modieuze kleding haast een must. 
 
De traditie zet zich inmiddels voort, want er zijn inmiddels Buddha-bars in Dubai, Cairo, Las Vegas en in Wenen. Het unieke concept is inmiddels gecultiveerd door de opening van vijf sterren boetiek-hotels. Na Praag en Boedapest is in juni 2013 ook het Buddha-bar hotel Parijs geopend. Inmiddels het vlaggenschip van de George V Eatertainment Group en 'lucky me' was er gast voor een nacht. Loop even met mij mee. Slechts 250 meter verwijderd van de Buddha-Bar staat in een volgende zijstraat van de rue Faubourg-Saint-Honoré een geclassificeerd historisch monument. Het hôtel particulier (herenhuis) uit 1724  van Augustin Blondel de Gagny, een groot kunstverzamelaar en direct verbonden aan het Franse koningshuis. Dit monument aan de rue d'Anjou nummer 4 biedt plaats aan een uiterst luxueus hotel met slechts 56 kamers waarvan 19 suites, een bar, lounge, restaurant en een luxueuze spa. 
 
'Le voyage dans le voyage'; welkom bij The Buddha-Bar Hotel
 
Meteen bij binnenkomst lijk je in het decor te zijn beland van de Franse film uit 1992, Indochine. Geregisseerd door Régis Wargnier, met in de hoofdrol de beeldschone Catherine Deneuve en uiteindelijk bekroond met een Oscar. De film gaat over het einde van de Franse koloniale tijd in het huidige Vietnam. Het interieur ademt het concept van Raymond Visan: 'Le voyage dans le voyage', een reis in een reis, als antwoord op de verwachtingen van zijn 'reizigers' in hun zoektocht naar een onvergetelijke ervaring.
 
Eenmaal over de drempel betreedt u als het ware een ander tijdperk. Onder een hemel van 120 rode lampions ligt een schitterend mozaïeken vloer met ingelegd, in warme kleuren, een draak, het symbool van kracht en leven. Een symbool dat overigens steeds terugkomt in het luxe monumentale interieur van dit hotel. Neo-Aziatische architectuur op een zeer smaakvolle manier vermengd met traditionele westelijke esthetica in een historische omgeving. Waar het westen als het ware samensmelt met de Oriënt. Dit alles vormgegeven door architect en designer van de Buddha-bar; François Wapler, naar ideeën van de twee dochters van Visan, Tarja en Ilona.  
 
Een steeds terugkomend symbool; de draak, het symbool van leven en kracht
 
Beneden vraagt het oog direct de aandacht van bar; 'Le Qu4tre'. Een warm en kleurrijk interieur van gouden zijden panelen, gecombineerd met glanzende Japanse panelen van rood laqué versierd met takken van kersenbloesem. De ruimte krijgt een extra dimensie door de spiegeling van de royale fauteuils in het Chinees zwart laqué plafond. Een heerlijke ambiance om de indrukken van een dagje Parijs te verwerken onder het genot van een goed glas wijn. 
 
 Bar 'Le Qu4tre'
 
Centraal in het hotel ligt het restaurant Le Vraymonde en ook hier voel je de hand van de meester. Uitgevoerd in warme kleuren zoals karmijnrood, oranje, geel en goud. Met afgescheiden compartimenten met grote ronde spiegels die de schijnbare oneindigheid van het restaurant in elkaar reflecteren. Voor u kookt 'la Chef Rougui Dia' op sterrenniveau.
 
 Le Vraymonde, voor u kookt 'la Chef Rougui Dia'
 
Boven, op weg naar mijn kamer kom ik steeds weer het Chinese thema van de draak tegen. In de verlichting van de zijden lampen, maar ook op de badkamerspiegels, waar zij schijnbaar waken over het welzijn van de gasten. Alle kamers zijn verschillend, rijk gemeubileerd en ingericht in de warme kleuren zoals we die in de benedenruimtes al hebben kunnen ontdekken. Luxe en avantgarde, 'East meets West', een ideale plek om te ontspannen en meer dan vijf sterren waardig. De badkamers zijn een verhaal op zich met losstaande ronde baden en regendouches vanuit het plafond die aanvoelen als een tropische regenbui. Ook hier kijken gouden draken met u mee. Een overnachting vanaf € 400
 Luxe kamers - 'where East meets West' - in een oase van rust
 
Het hotel heeft 19 suites waarvan de 'piece de la resistance' de suite is die hulde brengt aan de eerste eigenaar van het pand; de Blondel de Gagny suite. 4,5 meter hoge plafonds en 182 m² groot. De slaapkamer met een bed van 200 x 200 cm., grenst aan een salon van 60 m² en een badkamer van 30 m². zorgvuldig gerestaureerd volgens de strenge regels van de Franse Monumentenzorg en geheel in de stijl van Louis XV. Rijk geornamenteerde spiegels, die reiken tot het plafond boven luxueuze roze granieten schoorstenen. De suite bevindt zich op de tweede etage aan de voorzijde van het hotel en is voorzien van verschillende balkons. Hier waant u zich in klein Versailles. Het prijskaartje dat hangt aan deze grandeur is vanaf € 4000 per nacht. 
 
De badkamer van de Blondel de Gagny suite
 
Het hotel beschikt verder over een 'State of the Art' ingerichte fitnessruimte, een Marokkaanse hammam en een spa voor massages en schoonheidsbehandelingen, geïnspireerd op Tibetaanse Ayurveda. Het woord Ayurveda is een samenstelling van het woord 'āyus' dat leven betekent, en het woord 'veda' dat wetenschap of kennis betekent. Het is een Hindoeïstische gezondheidsleer die zijn oorsprong vindt in India. 
Met dit prachtige boetiek hotel, gevestigd in het 8e arrondissement, in een indrukwekkend Haussmann gebouw, en onder de bezielende leiding van monsieur Loïc Berre, is Parijs weer een oase rijker. 
 
Parijs is weer een oase rijker
 
Buddha-Bar, rue Boissy d'Anglas 8-12, 8e arrondissement, metro Concorde, Madeleine
Buddha-Bar hotel, rue d'Anjou 4, 8e arrondissement, metro Madeleine

vrijdag 17 januari 2014

TOLBIAC EN BERCY - HET NIEUWE PARIJS (DEEL 2)

Voor deel 1 naar beneden scrollen.
We nemen de Passarelle Simone-de-Beauvoir en we maken de overstap van het 13e naar het 12e arrondissement. Daar betreden we het Parc de Bercy en vervolgen onze wandeling via de rechterzijde van het park. Het grote piramidevormige gebouw met gras op de schuine zijden, links, is het Palais onmisports de Paris-Bercy. Niet alleen een sportpaleis maar ook een van de grootste concertzalen van Europa.  Het parc de Bercy, dat uit twee gedeeltes bestaat, heeft al een leven van honderden jaren achter de rug. In de 17de eeuw was het onderdeel van een domein, dat zich uitstrekte van de rand van de stad tot aan Charenton. In 1860 wordt het een wijnopslagplaats, waar bomen worden geplant die voor verkoeling van de entrepots moeten zorgdragen. Door haar ligging aan de Seine groeit Bercy uit tot een van de grootste wijnmarkten van de wereld. Wijn, eaux de vie en port worden in houten schuiten over de Seine en later per spoor aangevoerd. Langs het water verschijnen lokalen, de "guinguettes", waar men kan eten, drinken en flirten in de buitenlucht aan feestelijk opgemaakte tafels en men de musette kan dansen op de altijd vrolijk stemmende Franse accordeonmuziek. Veel kunstschilders, schrijvers, en fotografen, hebben zich laten inspireren door deze 'art de vivre'. 
 
Een van de mooiste 'nieuwe' parken van Parijs; het Parc de Bercy
 
Geleidelijk aan verliest de wijn zijn krans en worden de opslagplaatsen verlaten. Maar de "Grand Projets" van president François Mitterand zorgen voor een hernieuwde aandacht voor tuinen en parken. Het klassieke Parc de Bercy, 12,5 hectaren groot, wordt opnieuw aangelegd. Gelukkig zijn de herinneringen aan het prachtige wijnverleden nog overal zichtbaar aanwezig. De treinsporen op de lanen waarover de druiven werden getransporteerd. De woningen van een tweetal wijnhandelaren, een oud tolhuis en later toegevoegd, een heuse wijngaard met 350 wijnstokken goed voor zo'n 250 liter wijn per jaar. Tussen de meer dan honderd jaar oude kastanjes en platanen zijn grootse waterpartijen aangelegd met loopbruggen en sculpturen en negen thematische tuinen. Waaronder de "Jardin de la Mémoire", opgedragen aan Yitzak Rabin met een rozentuin, een kruidentuin en een boomgaard met orangerie. 
 
 De Cinémathèque Française, een ontwerp van Frank O. Gehry
 
Aan de zijkant van het park, recht tegenover de ingang bij de passerelle Simone de Beauvoir, aan de rue Paul Belmondo staat de Cinémathèque Française het vroegere American Center. Dit creatieve ontwerp is van de in Amerika wonende Canadese architect Frank O. Gehry. Gehry, inmiddels 82 jaar oud is ook de vormgever van het Guggenheim Museum in Bilbao en een van de grondleggers van het deconstructivisme (chaotische, onvoorziene maar gecontroleerde, perfect ontworpen gebouwen) waaronder ook Zaha Hadid en Rem Koolhaas behoren. Het gebouw gemaakt van zink, glas en kalksteen lijkt op een pak vallende kaarten, aldus Gehry, geïnspireerd op collages van Matisse. (Gehry is ook de architect van het nog te openen Fondation Louis Vuitton in het Bois de Boulogne. Geplande opening september oktober 2014) In het gebouw is een permanente tentoonstelling over de geschiedenis van de film. De collectie is te danken aan Henri Langlois (1914-1977), oprichter van de Cinémathèque Française en geestelijk vader van de Nouvelle Vague. Hij was een van de oprichters van het franse filmarchief in 1936 samen met een andere film-enthousiasteling Georges Franju. De permanente tentoonstelling 'Passion Cinema' toont voorwerpen rond het ontstaan en de ontwikkeling van de film, waaronder de projector van Louis Lumière. Door de uitvinding van de cinématographe, 's werelds eerste projectieapparaat en filmcamera in één, waren hij en zijn broer Auguste, een van de grondleggers van de cinematografie. Louis Lumière wordt dan ook vaak "de vader van de cinema" genoemd. Verder veel filmkostuums en filmdecors.

Vanaf de loopbruggen heeft u een schitterend uitzicht over fraai aangelegde waterpartijen
 
Drie loopbruggen brengen je van de ene kant naar de andere kant van het park en naar de cour Saint-Émilion met de gerestaureerde wijnpakhuizen van Bercy. Een binnenplaats geplaveid met meer dan 17.000 oude straatstenen en de oude spoorbaan nog intact is omgeven door leuke winkeltjes, een wijnbar en volop restaurants, waar het bij mooi weer heerlijk lunchen is of gewoon genieten van een goed glas wijn of een heerlijke cappuccino. 
 
De cour Saint-Émilion met de gerestaureerde wijnpakhuizen van Bercy
 
We zijn gekomen aan het einde van onze wandeling. De Météor, lijn 14 brengt u terug naar het centrum van Parijs. U kunt opstappen bij het metrostation cour Saint-Émilion. TIP: Stap helemaal vooraan in. Dit staat garant voor een heel aparte metrobeleving. 

Bijzondere architectuur bij de universiteit Paris Diderot
 
Mocht u nog fut hebben dan kunt u ook nog een bezoek brengen aan de universiteit Paris-Diderot / Paris 7 gevestigd in prachtig gerestaureerde industriële panden: De Grands Moulins de Paris, de Halle aux Farines en de oude persluchtfabriek Sudac. Gelegen in het kwadrant quai Panhard-et Levassor (aan de overzijde van het Parc de Bercy), Pont National, rue Albert Einstein, en rue Thomas Mann. Hier studeren zo'n 30.000 studenten.

Een van de vele bijzondere doorkijkjes die u tijdens uw universiteitswandeling gaat tegenkomen
 

dinsdag 14 januari 2014

TOLBIAC EN BERCY - HET NIEUWE PARIJS (DEEL 1)

Wie op zoek is naar vernieuwing vindt die zonder moeite in het 13e arrondissement. Een wijk in beweging of zoals de Fransen zeggen: "Un quartier qui bouge". Wie op een actuele kaart van Parijs kijkt ziet rond de nationale bibliotheek een groot wit gebied gemarkeerd met 'secteur en traveaux'. Zo'n twintig jaar geleden begon men hier met de herinrichting van deze zone, Tolbiac genaamd. En deze werkzaamheden gaan nog door tot 2025. De opening van de Bibliothèque National de France in 1995  en de aanleg van metrolijn 14 was het startsein voor het grootste project op het gebied van stadsvernieuwing in Parijs sinds baron Haussmann.  De bouw van lijn 14 de Météor, wat staat voor; Métro Est-Ouest-Rapide, duurde van 1989 tot 1998 en was de eerste volautomatische metrolijn van Parijs. Deze metro rijdt geheel computergestuurd en zonder machinist van het station Saint Lazare naar de Bibliothèque Francois Mitterand. Ik adviseer u deze metrolijn te nemen aan het einde van onze wandeling. 

Wandeling
Onze wandeling begint vanaf het metrostation Gare Austerlitz (ligne 5, 10 en RER C). Op deze plaats werd reeds in 1840 een treinstation gebouwd voor de spoorlijn naar Corbeil.  Het huidige gebouw werd gebouwd tussen 1862 en 1870 met een metalen overkapping van 51,5 m breed en 280 m lang. In 1870 tijdens de belegering van Parijs, werd het gebouw gebruikt voor het vervaardigen van luchtballonnen, waarmee men uit de belegerde stad kon ontsnappen. Nu heeft dit kopstation een rechtstreekse treinverbinding met Barcelona, Limoges, Madrid en Toulouse. 
 
De overkapping van Gare Austerlitz gebouwd tussen 1862 en 1870
 
Les Docks en Seine
We begeven ons naar het stadsdeel rechts naast de Gare Austerlitz naar de zuidoever van de Seine. Aan deze zijde van de Seine ziet u een futuristische constructie van groen getinte glasplaten, die als een gifslang langs het gebouw kronkelt. Door de weerspiegeling van het groene glas kleurt de Seine smaragdgroen. Les Docks - Cité de la Mode et du Design is ontworpen door het architectenbureau JAKOB+MACFARLANE; de Franse architect Dominique Jakob en de Nieuw-Zeelander Brendan Macfarlane en heeft nu al de bijnaam de "groene gifslang". Het is gebouwd rondom het karkas van de oude entrepots van het treinstation Austerlitz (les Magasins Généreaux d'Austerlitz). Kosten grofweg zo'n 44 miljoen euro. 4 Etages met een totale oppervlakte van 14400 m². 
 
Les Docks en Seine
 
De gedeeltelijke opening vond plaats in het voorjaar van 2011 en een jaar later (13 april 2012) is het eindelijk voor het publiek geopend. Een derde van het gebouw is in gebruik als expositieruimte, inclusief studio’s voor muziekproducties, cafés, restaurants, mode- en designwinkels. Op de begane grond vindt u diverse mode- en designwinkels en twee restaurants. M.O.B. overgewaaid uit New York, het eerste vegetarische burgerrestaurant in Parijs. Restaurant Wanderlust; een lang gekoesterde wens van drie vrienden (Fouad Ezzitouni, Olivier Grandclaude en Ahmed Chaoui). Sinds zijn opening in 2012 'the place to be'. Een moderne bistro met een terras van 1600 m2 dat uitzicht biedt over de Seine. Zowel overdag als 's nachts geopend.  

Het Institut Français de la Mode (IFM) is verdeeld over drie etages. Op de tweede etage een museum annex expositieruimte. Op de bovenste etage is een park aangelegd met een fantastisch uitzicht over de Seine en het Parc de Bercy. Verder het restaurant Nüba en nachtclub annex lounge bar, genaamd 'Moon Roof'. Inmiddels de tweede nachtclub van 'Le Baron' Lionel Bensemoun. 

Genoten van een petit café en het fraaie uitzicht over Parijs, dan begeven we ons weer naar de quai Austerlitz waar we de trappen naar beneden nemen bij de Pont de Bercy. Aan de overzijde ziet u het futuristische gebouw van Le Ministère de l'Économie et des Finances. Toen besloten werd het Musée du Louvre uit de breiden betekende dit ook dat het ministerie van Financiën uit de Richelieu-vleugel moest vertrekken. De boten aan de onderzijde van het ministerie dienen ervoor dat de minister van Financiën en zijn topambtenaren de Assemblée Nationale (de Franse Tweede Kamer) filevrij, over het water kunnen bereiken.
 
 
Voor u ziet u het drijvend zwembad Joséphine Baker dat in 2006 openging. Het bad is aangelegd op een boot en maakt het mogelijk om vlak boven de Seine te zwemmen. Het glazen plafond kan in de zomer in zijn geheel open. Het zwembad meet 25 x 10 meter en heeft een zonnedek met 300 plaatsen. Het zwembad is gevuld met gefilterd en gezuiverd Seinewater. 

Vervolgens passeren we de futuristische voetgangersbrug, de Passerelle Simone-de-Beauvoir, de 37e brug van Parijs. Een knap staaltje techniek en vormgeving van de architect Dietmar Feichtinger. 190 meter lang en overbrugt de Seine zonder enige pijler. De brug is gebouwd in de Elzas en over het water naar Parijs vervoerd, waar ze midden in de nacht in een paar uur werd gemonteerd. De Parijzenaars noemen haar 'la lentille', de lens, vanwege de twee elkaar kruisende bogen die het geheel de vorm van een oog geven. Aan de overzijde bevindt zich het 12e arrondissement en het Parc de Bercy, maar daarover later meer. 
 
Passerelle Simone-de-Beauvoir, de 37e brug van Parijs - Photo courtesy of Robert Munoz Paris Cityscapes
 
Eerst gaan we op weg naar de grootste bouwkundige trekpleister van de Paris Rive Gauche, het project dat François Mitterand vlak voor zijn dood in 1996 nog wel heeft ingewijd maar niet meer officieel heeft kunnen openen. In augustus 1989 won de toen 36 jarige architect Dominque Perrault de architectuurwedstrijd voor de bouw van de Bibliothèque Nationale de France (BNF). Vier torens in de vorm van een open boek en het duurste project van 'les Grands Traveaux' van François Mitterand, zo'n slordige 1,2 miljard euro. Elke toren is 80 meter hoog en heeft 22 verdiepingen. De vier torens kregen poëtische namen: Toren 1 - Tour des Temps (Toren van de Tijd), Toren 2 - Tour des Lois (Toren van de Wetten), Toren 3 - Tour des Nombres (toren van de Getallen) en Toren 4 - Tour des Lettres (Toren van de Brieven). Alle torens zijn voorzien van een speciale bescherming tegen invallend zonlicht. 7 cm. dik glas, dan opnieuw dik glas en dubbelzijdige houten zonweringen. Binnenin wordt de temperatuur constant op 18°C gehouden en de luchtvochtigheid op 55%. 450 km rekken zorgen voor een opslag van 15 miljoen boeken. 8 km rails en 300 wagentjes zorgen voor het transport van alle documenten. Per jaar komen hier zo'n 1 miljoen bezoekers. De vier torens omsluiten een bijzondere binnentuin, die het beeld oproept van een kloostergang waar de monniken kwamen mediteren. Eigenlijk is het eerder een stukje bos dan een tuin en dan nog een bos waar je niet in mag en alleen van boven mag bekijken. Jammer maar toch weer heel bijzonder. De 200 dennenbomen werden overgeplaatst van het forêt de Normandië. Het onderbos bestaat uit heide, varens en wilde aardbeien. Het uitgestrekte rechthoekige binnenplein is bedekt met hardhout van de tabebuia. Het hout heet in Nederlands 'Surinaams groenhart'. Ook vanuit het binnenplein heeft u weer fraaie vergezichten over het 12e arrondissement. 
 
Het duurste project van François Mitterand; de Bibliothèque Nationale de France
 
Aan de oostzijde van de bibliotheek aan de rue des Frigos 19, een zijstraat van de rue Neuve Tolbiac de Frigos, de voormalige koelhallen van Parijs. Het immense industriële gebouw met een soort van watertoren op de hoek deed vroeger dienst als stalling voor de koelwagons die afkomstig waren vanuit het Gare d'Austerlitz. Na de verhuizing van de voedselhallen naar Rungis werden deze hallen overbodig. Nu wordt dit reusachtig vervallen koelpakhuis gebruikt door 90 kunstenaars en musici. Eens per jaar, in de maand mei, wordt hier open huis gehouden tijdens de 'Portes Ouvertes'. Er zijn rondleidingen maar... hiervoor kunt u alleen online reserveren op les frigos.com 

We keren terug naar de Seinekade. Aan de waterkant liggen drie aken. 'Le Batofar' een oud lichtschip met vuurtoren, is net als 'Le Petit Bain' eigendom van Ricardo Esteban, die hier al aanwezig was met een restaurant in de tijd dat dit gebied een No Go area was. U vindt er concertzalen, een club,  restaurants en heerlijke terrassen. De muziek is voornamelijk electro, techno en hip-hop. Populair zijn de evenementen na zonsopkomst op iedere eerste zondag van de maand. De andere geheel met planten overdekte boot 'El Alamein' heeft in zijn ruim ook een concertzaal.

vrijdag 3 januari 2014

DÉSIRS: LE CRAZY HORSE DE PARIS

Parijs is een onvermoeibare en koortsachtige stad. U denkt misschien dat Parijs 's nachts slaapt. Maar dat is niet zo. Zodra het donker wordt gaan in Parijs de lichtjes aan. Parijs wordt dan pas wakker. Wat u 's nachts allemaal kunt doen in Parijs? Alles; dromen, genieten, de mogelijkheden variëren afhankelijk van het individu. U kunt uw eigen grenzen bepalen. De nachten in Parijs hebben dan ook enige instructie nodig. Een nacht op de Grand Boulevards of Pigalle of de Champs Elysées zijn namelijk niet hetzelfde.
In Parijs bevinden zich de 'cabarets' die wereldrecords op hun naam hebben staan. De Moulin Rouge en Paradis Latin werden geopend op het zelfde moment dat de Eiffeltoren werd gebouwd. Zij bestaan dit jaar 125 jaar. Het Lido, waarvan de neonlichten 's nachts de avenue des Champs Elysées verlichten en de Crazy Horse zijn namen die de moderne mythen van het nachtleven zijn geworden.

 Het affiche van Désirs ontworpen door Hilton McConnico

“Paris la Nuit”. Sinds de 19e eeuw staat Parijs al bekend als een bruisende kosmopolitische stad. 'La Belle Époque'; de tijd waar de genotzuchtige aristocratie zich vermaakte met prostituees en cancan danseressen in de Moulin Rouge. 'Les Années Folles'; het Parijs tussen de twee wereldoorlogen waar Mistinguett Josephine Baker het publiek betoverde in de Folies Bergère (rue Richet 32) en 'Les Années Mondaine'; de tijd na de tweede wereldoorlog de tijd van striptease en revues.

Vanavond begeven wij ons naar de Gouden Driehoek van Parijs, gevormd door de Avenue Champs Elysées, Avenue Montaigne en de Avenue Georges V. Hier bevindt zich sinds mei 1951 de “world famous” Crazy Horse. Dit theater wordt de tempel van Alain Bernardin genoemd. Crazy Horse zoekt en vindt de allermooiste meisjes overal vandaan. Danseressen met prachtige namen als Daisy Blu, Nooka Karamel, Diva Novita, Jade Or, Psykko Tico en Zula Zazou.

 Danseressen met prachtige namen als Daisy Blu, Nooka Karamel, Diva Novita, Jade Or, Psykko Tico en Zula Zazou.

Le Crazy Horse Saloon of gewoon Le Crazy Horse de Paris vernoemd naar de Sioux hoofdman, Crazy Horse, is een tempel van sublieme, 'womenhood' - vrouwelijkheid, die bekend staat om zijn optredens van fraaie oogverblindende, bijna ongeklede dames in stijlvolle dansnummers. Dat dit amusement al jaren op zo'n hoog peil staat is uitsluitend te danken aan Alain Bernardin, een avant-gardekunstenaar en hartstochtelijke bewonderaar van vrouwen. L’Art NU, dit is bijna kunst en terecht ! Sinds 1951 behoort dit theater aan de chique Avenue Georges V tot een van de beroemdste ter wereld.

 L'Art du Nu; Crazy Horse, is een tempel van sublieme, 'womenhood'

Al meer dan zestig jaar gevestigd in een indrukwekkend-Haussman gebouw op de avenue George V no. 12, samengevoegd uit twaalf voormalige wijnkelders en al die tijd een essentieel element van de cultuur van Parijs. Nog steeds weet 'Le Crazy' het onuitputtelijke onderwerp, vrouwen, opnieuw uit te vinden. Met nieuwe ritmen, dynamische tempo's, geraffineerde en zeer gecompliceerde verlichting, uitbundige zang en dansroutines, weet men het publiek, twee keer en op zaterdag drie per avond, 365 dagen lang, te verbazen en in verrukking te brengen. Uitgevoerd door een zeer select gezelschap van slechts 18 klassiek geschoolde danseressen. Geselecteerd op hun lengte, figuur en omvang van borstgrootte.

 'Upside Down' een scene uit de show Désirs

Het succes van 'Le Crazy' had ook zijn keerzijde. In 1994 maakte Alain Bernardin een einde aan zijn leven door zichzelf door het hoofd te schieten in zijn kantoor, hij was 78 jaar. Na de dood van hun vader namen Sophie, Pascal en Didier Bernardin de leiding van de onderneming over.  Veel van de oorspronkelijke obers uit die tijd werden ook belangrijke aandeelhouders. In 2005 beslist de Bernardin familie Le Crazy Horse te verkopen. Andrée Deissenberg krijgt de leiding. Deze Frans-Amerikaanse vrouw spreekt vloeiend vijf talen en was 12 jaar lang directeur sales en marketing bij Cirque du Soleil en verantwoordelijk voor de lancering van Cirque du Soleil in Italië en Frankrijk. Zij besluit in de zomer van 2007 het totale theater te verbouwen. Een totaal nieuw interieur, modulair ontworpen. Natuurlijk wordt de bekende 'Crazy Red' kleur aangehouden. Het toneel wordt vervangen en er komt 'State of the Art' verlichting, geluid en HD projectie. Gelukkig blijft de intimiteit behouden, slechts 280 m² groot en niet meer dan 250 zitplaatsen van fluweel en gelakt hout en... spiegels, veel spiegels. Verder een VIP-room, het oude kantoor van Alain Bernardin', dat plaatst biedt aan 2 tot 10 personen. Het ontwerp is van Ugo Truscelli en de jonge Belgische ontwerpster Anne Derasse. Slim maakt Andrée Deissenberg gebruik van de mythe van de Crazy Horse door het oude interieur per stuk te verkopen. "Door een van deze stoelen te kopen komt u in het bezit van een legendarisch stukje meubilair waarop eens grootheden als Kylie Minogue, Madonna, Sting, David Bowie en vele andere beroemdheden hebben plaatsgenomen", aldus Deissenberg.

Achter de coulissen met Philippe Decouflé

Andrée vraagt de choreograaf Philippe Decouflé om in de geest van Bernardin het gehele Crazy repertoire te vervangen. Op 47 jarige leeftijd neemt hij het stokje over van Alain Bernardin met als resultaat 10 nieuwe acts, verrassend, sprankelend, ondeugend en absoluut 'CRAZY'. Net als in het verleden worden bekende ontwerpers gevraagd voor de styling van de 90 minuten durende show genaamd; 'Désirs'. Christian Louboutin ontwerpt de schoenen voor de diverse acts waaronder 'Teasing', 'Rougir de Désirs' en 'Upside Down'. Hilton McConnico ontwerpt het affiche en Poupie Cardoll ontwerpt de korsetten voor de act 'Petit 'Ballet'.

 Opening Act; 'God save our Bareskin'

Sinds 1951 hebben ruim 6 miljoen toeschouwers genoten van 45.000 optredens. In de afgelopen jaren hebben meer dan 650 verschillende danseressen hier opgetreden. Per jaar solliciteren 500 danseressen ongevraagd om in de Crazy Horse te mogen dansen, slechts 20 per jaar worden geselecteerd, geheel volgens de strenge criteria opgelegd door Alain Bernardin. Elke woensdag vinden er audities plaats. Wist u dat al die jaren de kleedkamers van de dames verboden gebied zijn voor mannen en zij jaarlijks 2500 paar nylon kousen verslinden, 500 liter body make-up en meer dan 300 lipsticks in de speciaal ontworpen kleur 'Crazy Red'. "It's a crazy world". 

Gelukkig heeft het interieur met slechts 250 zitplaatsen na de verbouwing zijn intimiteit behouden 

Désirsshowtime: Van zondag tot en met vrijdag elke dag om 20.15 uur en 22.45 uur op zaterdag om 19.00 uur, 21.30 uur en 23.45 uur

Prijzen vanaf € 85 inclusief 1/2 fles champagne. Wilt u gebruik maken van de VIP-box. Dat kan al vanaf € 1000 per persoon inclusief 1 fles champagne en 12 gr. Petrossian kaviaar.

Un talent de créateur avec une passion d'esthète; Alain Bernardin
Les photos de Antoine Poupel - Le Crazy Horse de Paris