Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

donderdag 28 juni 2012

PARIS VIVRE

"Parijs roept al heimwee op vóór je het verlaten hebt." Het zijn de woorden van Henry Miller en het geeft haarfijn mijn gevoelens weer, steeds als ik de boulevard peripherique achter mij laat. Parijs; getuige de tentoonstelling 'Paris en chansons' de meest bezongen stad. Van Aristide Bruant tot Yves Montand. Gezien de vele boeken, de meest beschreven stad en ik denk ook de meest gefotografeerde. En met de heimwee gevoelens in het achterhoofd denk ik terug aan de groep van 14 cursisten, van de Veldhovense fotoschool; Advance Centrum voor Fotografie, die ik op 21 en 22 april mocht rondleiden in Parijs. Een van de docenten heeft twee dagen en een nacht fotografie samengevat in een kort filmpje met daaronder de prachtige chanson 'Vivre', de Franse vertaling van Ramses Shaffy's  'Laat Me.'

"Ik ben misschien te laat geboren,
of in een land met ander licht.
Ik voel me altijd wat verloren,
al toont de spiegel mijn gezicht.
Ik ken de kroegen en kathedralen,
van Amsterdam tot aan Maastricht (in mijn geval tot aan Parijs).
Toch zal ik elke dag verdwalen, dat houdt de zaak in evenwicht."

"Vivre, vivre.
Même sans soleil, même sans été.
Vivre, vivre.
C'est ma dernière volonté".  

Verdwalen in Parijs dat is wat wij hebben gedaan, fraai weergegeven in bijgaand filmpje met fotografie van Ron Leezer. Tip; zet vooral het geluid aan.

De volgende module fotografie voor gevorderden met als onderwerp Parijs; City Scape en Streetlife, inclusief evaluatie, is alweer gepland voor 27 en 28 april 2013. Wilt u zich inschrijven voor deze cursus of meer weten over de vele verschillende fotografiecursussen van het Advance Centrum voor Fotografie, klik hier voor de website.

zondag 24 juni 2012

CITÉ DE L'ARCHITECTURE ET DU PATRIMOINE

Een juweeltje, dat het verdient om met een bezoek vereerd te worden en wel om drie redenen. Allereerst vanwege de prachtige collectie, ten tweede vanwege het heerlijke lunchcafé Carlu en ten derde vanwege een ongekend uitzicht op de Eiffeltoren.

Een uniek vergezicht op de Eiffeltoren vanuit het Cité de l'Architecture et du Patrimoine
In de oostvleugel van het in 1937 gebouwde Palais de Chaillot (tegenover de Eiffeltoren) bevindt zich het internationale architectuurmuseum en de restauratieschool École de Chaillot. Het museum is ruim 10 jaar gesloten geweest, vanwege een brand in 1997 en in 2007, na een grondige renovatie, weer  opengesteld voor het publiek. Het Cité de l'Architecture et du Patrimoine, ook wel bekend onder de naam Musée National des Monuments Francais, is het grootste museum in zijn soort in de wereld, met als doelstelling, het Franse architecturale erfgoed in de schijnwerpers te zetten. Het was de restaurateur van de Notre Dame; Viollet-le-Duc, die in de negentiende eeuw, de tijd van het Tweede Keizerrijk, zorgde voor afgietsels van de beste Franse kunstwerken. Nu gebeurt dit met behulp van computers, maar in die tijd werden de originelen beschermd met olie en talk, en gegoten in gips. Zo ontstond een mal, die men weer gebruikte voor het maken van de afgietsels.

Een deel van de indrukwekkende Galerie des Moulages
De reis langs 350 portalen, timpanen en beelden van de mooiste kathedralen, abdijen en kerken van Frankrijks erfgoed, begint in de indrukwekkende Galerie des Moulages. Een grote galerie met rode muren en goudgeel invallend daglicht, gevuld met topstukken op ware grootte. U maakt een reis langs romaanse en gotische kunst, die in het echt honderden kilometers uit elkaar liggen. Door de ramen van de oostvleugel heeft u een steeds wisselend en  adembenemend uitzicht op de Eiffeltoren.

De Galerie d'architecture moderne et comtemporaine
Met een lift gaat u naar de bovenste etage, waar zich de Galerie d'architecture moderne et comtemporaine bevindt. De galerij is gevuld met maquettes van moderne en hedendaagse architectuur vanaf 1850. Topstuk is een maquette van het Londense Chrystal Palace, dat voor een omwenteling zorgde in de manier van bouwen. De vroegere Parijse hallen, de treinstations, Grand Palais, Petit Palais en diverse bruggen zijn hier prachtige voorbeelden van. U kunt ook een appartement uit de Cité radieuse (Marseille) bezoeken, ontworpen door de oervader van de moderne architectuur; Le Corbusier. Inmiddels bent u zo'n dertig meter verheven boven de Jardins du Trocadéro en u heeft ook hier een indrukwekkend uitzicht over Parijs. Vanaf hier lijkt het of de Eiffeltoren zich in een geweldig bosgebied bevindt (zie foto bovenaan deze blog).

Uitzicht op de Eiffeltoren vanuit de Galerie des peintures murales et vitreaux
Het laatste deel van de tweede verdieping is gewijd aan replica's van meesterwerken, op ware grootte, van muurschilderingen en glas-in-loodramen. Een absolute "Must see" is de plafondschildering eveneens op ware grootte, van de kathedraal van Cahors. De Galerie des peintures murales et vitreaux, is een juweeltje dat u absoluut niet mag overslaan.

Café Carlu
Inmiddels was het lunchtijd en ik dacht ineens aan een lunchadresje dat ik tegenkwam in het boekje "Paris par desus les toits", van Agnès Taravella, met daarin 53 onverwachte ontdekkingen met een prachtig uitzicht. Bij de ingang van het museum kunt u, ook al brengt u geen bezoek aan het museum, zo doorlopen naar het Café Carlu. Een modern zelfbedieningsrestaurant, met een interieur in de kleuren oranje en wit. De verlichting is van Ingo Maurer, Tafels en stoelen van Ron Arad en het servies is een ontwerp van Philippe Starck. U heeft hier een overvloed aan keuzes uit heerlijke salades, diverse quiches, sandwiches en verleidelijke desserts. Voor de keuken tekent de traiteur Marc Veyrat. Het uitzicht vanuit het terras over het Trocadéro met zijn fonteinen richting de Eiffeltoren is wederom adembenemend. Bij zonnig weer is ook het terras open. Een lunch bestaande uit een quiche Lorraine, salade, een glas rode wijn en als dessert een heerlijke Fromage Blanc; kosten per persoon slechts € 16,00.
Cité de l'Architecture et du Patrimoine, place du Trocadéro et du 11 Novembre, 16e arrondissement, metro Trocadéro. Openingstijden: alle dagen van 11.00 uur tot 19.00 uur. Op dinsdag gesloten.
TIP: Een mooie combinatie met het bezoek aan het museum is het kerkhof van Passy dat zich schuin aan de overkant bevindt. Zie ook mijn blog Cimetière de Passy.

dinsdag 19 juni 2012

ONVERGANKELIJK PARIJS

De titel van deze blog heb ik overgenomen van een zeer veelzijdig persoon, waar ik onlangs mee in contact ben gekomen, maar daarover straks meer. Ik neem u mee terug naar het twintigste arrondissement. Onterecht vaak overgeslagen in de vele boeken die er geschreven zijn over Parijs. Regelmatig besteed ik aandacht aan dit arrondissement, niet alleen vanwege de mooie mix van de nationaliteiten die er wonen, maar juist vanwege de prachtige wandelingen die je er kunt maken, met altijd weer kleine verrassingen en nieuwe ontdekkingen.


We stappen uit bij metro Père Lachaise, bij de uitgang aan de place Auguste Mérivier en gaan rechts de avenue de Gambetta in. Na ongeveer honderdvijftig meter aan de rechterkant, komt u aan bij een van de mooiste en rustigste tuinen van Parijs: Le jardin du Samuel de Champlain. Slechts 13192 m² groot. Een langgerekte strook, die loopt langs de noordwest muur van het kerkhof Pére Lachaise. Deze serene openbare tuin, aangelegd in 1889, is genoemd naar de vader van het nieuwe Frankrijk, de Fransman Samuel de Champlain; navigator, cartograaf, ontdekker, geograaf en etnoloog. Hij stichtte in 1608 de Canadese stad Quebec.

Le jardin du Samuel de Champlain.'Le mur aux victimes des Révolutions'
Bij het binnengaan van de tuin, zie je aan de rechterkant, de hoge muur van de begraafplaats. De weelderige tuin staat bekend om haar verscheidenheid aan bomen waaronder zeer verschillende soorten esdoorns.  Logisch want het blad, de 'Maple Leaf' is bekend  als het esdoornblad in de Canadese vlag. Vrijwel onmiddellijk voert een steile helling je naar boven, met als beloning, boven aan de top, een prachtig uitzicht over typische Haussmann gebouwen van de Avenue Gambetta en de noordwestzijde van Parijs. Wat opvalt is de stilte. Het geluid van de drukke avenue wordt volledig geabsorbeerd door het weelderige groen. 

 “Ce que nous demandons à l’Avenir. Ce que nous voulons de Lui. C’est la Justice. Ce n’est pas la Vengeance.”

De steile klim wordt beloond door een bijzonder monument uit 1909 gemaakt door de Franse beeldhouwer Paul Moreau-Vauthier (1871-1936); 'Le mur aux victimes des Révolutions'. Een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Franse revoluties. Linksonder als inscriptie, een uitspraak van  Victor Hugo: “Ce que nous demandons à l’Avenir. Ce que nous voulons de Lui. C’est la Justice. Ce n’est pas la Vengeance.” (Vrij vertaald; Wat wij in de toekomst vragen, wat wij willen, is rechtvaardigheid, geen wraak) Geraakt door dit monument en de prachtige tekst, lopen we verder en passeren een oude gesloten toegangspoort, vol met graffiti, die leidde naar de grootste necropool van Parijs wetende, dat achter deze muur, ook Paul Moreau-Vauthier begraven ligt.

Père Lachaise; 1,3 miljoen mensen vonden hier hun laatste rustplaats
We verlaten de tuin en gaan rechts de rue des Rondeaux in. Tegenover de avenue de Père Lachaise ligt de oost-ingang van de begraafplaats.  Op deze romantische dodenakker aangelegd in 1803 en veertig ha groot, hebben 1,3 miljoen mensen hun laatste rustplaats gevonden. Hier liggen maarschalken, politici, schrijvers, kunstschilders, filmsterren, filosofen, componisten en zangers naast duizenden gewone Fransen in de schaduw van meer dan twaalfduizend bomen.

Versteend verdriet in de schaduw van 12.000 bomen
Elk seizoen leent zich voor een bezoek aan Père Lachaise, maar de mooiste tijd om er heen te gaan is oktober, als de duizenden bomen hun herfstkleur hebben gekregen, of op 1 november met la Toussaint, (Allerheiligen), wanneer de graven worden voorzien van witte chrysanten. Bij verschillende ingangen zijn gratis plattegronden te verkrijgen. Er is inmiddels ook een iPhone App  te krijgen met een kaart van de begraafplaats die je langs verschillende graven leidt.

De iPhone App brengt je langs de mooiste graven
Dat brengt mij op Andy Arnts. Dankzij mijn weblog heb ik Andy Arnts leren kennen. Een veelzijdig mens. Naast auteur van boeken waaronder  'Richter' en 'Van Bouillabaisse tot Bruni' is hij beeldend kunstenaar, journalist, reisverslaggever en hoofdredacteur van het Frankrijk-tijdschrift 'En Route'. Sinds 2010 maakt hij tevens filmreportages over het 'onvergankelijke Parijs'. Zo maakte hij een serie over de Parijse begraafplaatsen, met saillante verhalen over bekende en minder bekende 'bewoners'. Een daarvan gaat over Père Lachaise. Het filmpje is te vinden op YouTube, waar Arnts ons meeneemt langs beroemde graven, waaronder die van Oscar Wilde, Victor Noir, Modigliani en Frédéric Chopin.

Het romantische columbarium
Lopend door de poort aan de oostzijde komt u op de avenue des Combattants Étrangers morts, met aan de linkerzijde een gebouw dat lijkt op een Byzantijnse kerk. Dit is het crematorium dat al in 1889 in gebruik werd genomen, ondanks het feit dat cremeren nooit populair is geworden in Frankrijk. Het gebouw is uitgerust met vier ovens, waarvan twee op gas branden en de andere twee op stookolie. Rond het crematorium ligt het romantische columbarium. Vier etages hoog; twee onder de grond en twee boven de grond, goed voor 25.000 urnen. Zoals ik al zei is cremeren niet populair bij de Fransen vandaar dat er nog duizenden plaatsen leegstaan in de kelderverdieping. Ook hier grote namen, waaronder Maria Callas (gedenkplaat 16258 met de initialen M.C.) en de tragisch omgekomen ballerina Isadora Duncan. Over haar gaat het verhaal dat zij op 14 september 1927 instapt in haar splinternieuwe Bugatti. Om haar nek een lange rode sjaal. Bij het wegrijden wappert de rode sjaal tussen de wielen van de auto en de rest laat zich raden. Haar as is te vinden onder nummer 6796 naast haar kinderen, die de dood vonden in 1913, toen Duncan haar auto parkeerde aan een kade en vergat de handrem aan te trekken.

Verlaten maar niet vergeten, een anonieme groet
Als je op Père Lachaise begraven wilt worden, dan moet je op het moment van overlijden in Parijs gewoond hebben. Een graf op Père Lachaise is niet goedkoop. De prijzen variëren tussen de tienduizend euro (aan de rand van de begraafplaats) en twintigduizend euro  (midden in een divisie) per graf, afhankelijk van de ligplaats. De grond is dan wel voor altijd uw eigendom, want in Frankrijk mag een graf nooit worden opgeruimd. Graven die een eeuwigheidsduur hebben kunt u herkennen aan de letters CAP, vaak gegraveerd op de achterkant van het graf. CAP staat voor 'Concession à Perpétuité' (vergunning voor de eeuwigheid). Wilt u uw as laten bijzetten in het columbarium dan is dat belangrijk goedkoper. Zo rond de vijfduizend euro voor vijftig jaar.

Onvergankelijk
Mocht u de komende periode geen tijd hebben om deze necropool te bezoeken dan kunt u dat ook virtueel doen op de website van Père Lachaise.com
Le jardin du Samuel de Champlain, avenue Gambetta, 20e arrondissement, metro Père Lachaise.
Cimetière Père Lachaise, ingangen aan de boulevard Ménilmontant, rue de Repos, rue des Rondeaux, rue Réunion, 20e arrondissement, metro Père Lachaise, Philippe Auguste, Gambetta. Alle dagen geopend van 08.00 uur tot 18.00 uur met uitzondering van zaterdag vanaf 08.30 uur en zondag vanaf 09.00 uur.
Meer lezen over de Parijse dodenakkers en hun legendarische bewoners koop* dan het boek: "Wandelen over Père Lachaise, Montmartre & Montparnasse". Uitgeverij Elmar b.v., ISBN 90389 04142 (* Het boek is uitgegeven in 1996 en vast nog tweedehands te verkrijgen)

vrijdag 15 juni 2012

CIMETIÈRE DE PASSY

Elk boek wat ik in mijn bezit heb over Parijs begint met lyrische woorden, waarin de schoonheid van de stad wordt bezongen. De ene overtreffende trap na de andere; romantisch, legendarisch, groots, beroemd, overweldigend. Victor Hugo schreef in Les Miserables: "Alles wat ergens anders bestaat, bestaat ook in Parijs". Of Hemmingway: "Als je zo gelukkig bent om als jongeman in Parijs gewoond te hebben, dan blijft dat je voor altijd bij, waar je in je leven ook naar toegaat, want Parijs is een doorlopend feest". De stad waar het leven nooit stopt, dat is het Parijs van 'la vie continue'.

In de schaduw van de Eiffeltoren; cimetière de Passy, de necropool van de aristocratie

Maar er is ook nog een ander Parijs; verstild en tijdloos. Dat is het Parijs van de dodenakkers, waarbij schoonheid en verval, grafkunst en grafkitch hand in hand lijken te gaan. Parijs kent vele kerkhoven, oases van rust en schoonheid. Eindeloze rijen van grafkapellen met prachtige bronzen deuren en glas in lood. Bemoste granieten grafzerken, afgewisseld met glanzend marmeren grafstenen, waar het verdriet nog voelbaar is. Grafkelders bewaakt door de mooiste beelden, vaak van wenende vrouwen, uitgevoerd in marmer of brons of gewoon uitgehouwen in steen. Boven aan de deur van deze 'minikerkjes' staat de naam van de familie gegraveerd. Soms staat de deur gewoon op een kier of kun je door de kleine raampjes naar binnen gluren. Een stoffig interieur met een klein altaar altijd voorzien van een kruisbeeld, omgevallen kandelaars en twee vergane bidstoeltjes. In een vaas een verwelkt boeket of plastic rozen.

De familiegrafkelder van de Comte en Comtesse Delaire Cambacérés

De bekendste kerkhoven van Parijs zijn natuurlijk Père Lachaise in het 20e arrondissement, cimetière Montmartre in het 18e en cimetière du Montparnasse in het 14e. Afgelopen weekend ontdekte ik in de schaduw van de Eifeltoren een voor mij onbekende dodenakker. Verscholen achter hoge muren, verheven boven place du Trocadéro ligt de kleine begraafplaats van Passy; de cimetière de Passy. Bekende personen die hier begraven liggen zijn o.a. Bảo Đại, laatste keizer van Vietnam, Claude Debussy, componist, Édouard Manet, kunstschilder, Fernandel, de Franse komiek en Leila Pahlavi, die in 2001 een einde maakte aan haar leven, in een Londense hotelkamer. Zij was de dochter van de Sjah van Iran en ligt begraven in de buurt van haar grootmoeder Farideh Diba. Dit kerkhof werd geopend in 1820 en werd al snel de necropool van de aristocratie.

Altijd bedekt met bloemen het graf van prinses Leila Pahlavi

Wandelen over deze Parijse dodenakker is meer dan een ontdekkingstocht van versteend verdriet. Alle graven hebben zo hun eigen verhaal. De een leeft voort door zijn schilderkunst, films, boeken en muziek. De ander blijft in herinnering, bekend of onbekend. De bloemen en kleine gedenksteentjes geven aan dat zij in ieder geval niet onopgemerkt zijn gebleven.

Wandelen langs versteend verdriet

De Nederlander Andy Arntz heeft een aantal series gemaakt over het 'onvergankelijk Parijs', waar hij op verschillende Parijse begraafplaatsen op zoek gaat naar verhalen over bekende en minder bekende personen uit de Franse geschiedenis. Klik hier voor zijn filmimpressie over de begraafplaats van Passy.

Grafkelders, kleine minikerkjes vaak bewaakt door de mooiste beelden

Cimetière de Passy, rue du Commandant Schlœsing 2, 16e arrondissement, metro Trocadero. Alle dagen geopend van 8.00 uur (zondag 08.30 uur) tot 18.00 uur. Klik hier voor een kaart met de namen van alle beroemde graven.

woensdag 13 juni 2012

FAUBOURG SAINT ANTOINE

De afgelopen twee weekenden, ja u leest het goed, twee weekenden, heb ik weer in Parijs doorgebracht. Allereerst om weer inspiratie op te doen voor komende blogs, maar ook omdat mijn "te-doen-lijstje" uitpuilde van locaties en tentoonstellingen die ik graag wilde bezoeken. Bovenaan het lijstje stonden MONUMENTA in het Grand Palais (zie ook mijn blog van 20 mei 2012) en de prachtige fototentoonstelling van de Franse fotograaf Eugène Atget (1857-1927) in het Musée Carnavalet. De tentoonstelling geeft een fraai beeld van het toenmalige Parijse straatleven rond 1900. Atget begon rond zijn veertigste met fotograferen. Een groot deel van zijn fotocollectie, bestaande uit meer dan 5000 negatieven van glas en contactafdrukken op zelf vervaardigd albuminepapier, kwamen vlak voor zijn dood in 1927 in handen van de Amerikaanse fotografe Berenice Abbott en zijn opgenomen in de collectie van het MoMa te New York. De mooiste originelen uit die collectie worden nu nog tot 29 juli 2012 tentoongesteld.

Zicht op de Colonne de Juillet, place de la Bastille vanuit de rue Faubourg Saint Antoine

Dit is een wat lange inleiding om u mee te nemen naar de binnenplaatsen rond de rue du Faubourg Saint Antoine. Een lelijke straat achter Place de la Bastille, in het 11e arrondissement, maar een straat vol met verrassingen. Hier ontdekt u, achter de grote poorten, bijna geheime binnenplaatsen, het antieke Parijs. Doodlopende steegjes en passages, die uitsluitend toegankelijk zijn voor voetgangers. Op sommige plaatsen lijkt het of de tijd stil is blijven staan en of u zo de foto's van Eugène Atget binnenloopt. In deze nog authentieke binnenplaatsen zetelen de laatste ambachtslui, de schrijnwerkers van de hoofdstad. Zij illustreren de teloorgang van een eens zo welvarende bedrijfstak. In 1806 werkten in deze wijk meer dan 46.000 arbeiders in de houtnijverheid. De afschaffing van de gilden tijdens de revolutie en de mechanisering zorgden voor een totale ommekeer in deze wijk.

Passages waar het lijkt of de tijd stil is blijven staan

We beginnen onze wandeling door de passage du Cheval Blanc en de cité Parchappe, op het snijpunt van de place de la Bastille en de rue du Faubourg Saint Antoine waar u vervolgens op uit komt. Let nu vervolgens goed op de grote poorten aan de linker- en de rechterzijde van de straat. Achter deze poorten liggen juweeltjes van binnenplaatsen zoals, opeenvolgend aan de rechterkant passage  de la Boule Blanche, cour Bel Air en passage du Chantier. Links aan de overzijde cour Nom de Jésus, cour Saint Joseph en de cour Vigues. Blijf aan de linkerzijde en steek de rue de Charonne over.

Een van de binnenplaatsen tussen de rue de Charonne en de avenue Ledru Rollin

Links volgen achtereenvolgens vier zeer fraaie binnenplaatsen, die dateren uit de 17e eeuw. Cour de l'Étoile d'Or, een geplaveide laan met links en rechts huizen die bedekt zijn met klimop. Cour des Trois Frères en de cour de la Maison Brûlée met ateliers van schrijnwerkers. Vervolgens de cour de l'Ours. Neem bij deze binnenplaatsen vooral de moeite om de prachtige versleten trappenhuizen te bekijken in verschillende zes- tot zeven etage hoge appartementsgebouwen zonder lift. Juweeltjes voor iedere fotograaf.

Versleten trappenhuizen; juweeltjes voor iedere fotograaf

We steken de avenue Ledru Rollin over en vervolgens schuin de rue de Faubourg Saint Antoine. Het is tijd voor koffie of een overheerlijke muntthee en waar kun je dat mooier doen dan op een terras bij de beroemde Marché d'Aligre. Loop rechts de rue d'Aligre in naar de place d'Aligre. Daar vindt u verschillende kleine cafés met een terras waaronder le Baron Rouge.

 Cour de l'Étoile d'Or

De Marché d'Aligre is een van de levendigste markten van Parijs. Alle dagen geopend met uitzondering van de maandag. De zaterdag- en de zondagsmarkt zijn het leukst. Hier wordt je aangesproken in alle dialecten, maar vooral die uit de Magreb. Op het gebouw van de overdekte markt staat een klok die rond het middaguur het startsein geeft voor de dagelijkse "uitverkoop". Aan het einde van de marktochtend duikelen de prijzen.

De Marché d'Aligre een van de levendigste markten van Parijs

Een bezoek aan de overdekte markt is een gastronomisch avontuur op zich. Parijzenaars doen dagelijks hun boodschappen, omdat ze gewoon verse waar op tafel willen hebben. Links en rechts bergen groenten en fruit, afgewisseld met de heerlijke geuren van verse kruiden. Een stukje verder verse vis en schaaldieren op ijs en achter glas honderden soorten Franse kazen om van de watertanden. Dan weer een kraam met hammen, patés en worsten in alle soorten en maten waaronder de boudins blanc et noir of de andouillette (pensworst). Het is duidelijk tijd voor een uitgebreide lunch. 

donderdag 7 juni 2012

PLACE DU TERTRE

Het zijn er slechts vijf;  vier kunstschilders en een karikaturist die de afgelopen maand een vergunning hebben gekregen voor een felbegeerde plaats op de heuvel van Montmartre. Denk vooral niet als kunstschilder, artiest, hoe goed je ook bent, dat je zomaar een plaats kunt innemen tussen alle kunstenaars op Place du Tertre.

Place du Tertre; alleen toegankelijk voor 'gediplomeerde' kunstschilders

Allereerst zijn er maar slechts 298 plaatsen te verdelen. Ten tweede wordt je vooraf geselecteerd door een vakkundige jury, een soort ballotagecommissie. Dit nadat je een officieel aanvraagformulier hebt ingediend bij het 'Bureau des Activités Commerciales sur la voie publique' van de stad Parijs. Bijgesloten: Je curriculum vitae, met diploma's van de opleidingen en of kunstacademie waar je bent afgestudeerd, een lijst van eventuele exposities en foto's van je werk. Vervolgens worden de originelen beoordeeld door een commissie van de 'l'École Professionnelle Supérieure d'Arts, Graphiques et d'Architecture'. Hier krijg je als artiest ook de kans om een uiteenzetting te geven over je werk. Een afvalrace, want er zijn altijd meer aanvragen dan dat er plaatsen beschikbaar zijn.  

Een van de 298 kunstenaars op Place du Tertre, Montmartre

Vervolgens volgt een proeve van bekwaamheid; waar de verkozenen krijgen 15 dagen een plaats op Place du Tertre om zich te bewijzen. Na deze laatste test werden slechts vijf artiesten toegelaten om te komen werken op het plein. De namen worden dan officieel kenbaar gemaakt op de website van het stadhuis, van het 18e arrondissement.

Een portret heb je al vanaf € 50,00

De vijf laureaten in de categorie kunstschilders van dit jaar zijn:

Dhr. Dusan Zivlak (toegewezen plaats n°134)
Mevr. Tahereh Nakhaei-Gazizadeh (toegewezen plaats n°74)
Mevr. Maria Mestre (toegewezen plaats n°58)
Dhr. Nikolla Dhales (toegewezen plaats n°53)

En in de categorie karikaturisten:
Dhr. Jinqiang Lin (toegewezen plaats n°53)



dinsdag 5 juni 2012

PARIJSE TERRASSEN

Afgelopen weekend was ik weer even in Parijs om onder andere inspiratie op te doen voor mijn wekelijkse blogs, maar ook om te genieten van het heerlijke weer. Parijs is heerlijk als de zon schijnt. De toch al altijd volle terrassen puilen nu uit van de zonaanbidders. Restaurants dekken hun tafels buiten en als je om je heen kijkt zie je overal mensen picknicken in de heerlijke parken, kleine stadstuinen of gewoon langs de kades van de Seine, Canal Saint Martin of het Basin de la Villette. Tijd doet er niet toe, van 's morgensvroeg tot diep in de nacht, geniet men buiten van alle lekkernijen die de Franse keuken te bieden heeft.


Café la Palette, rue de Seine 43 in het 6e arrondissement
De kranten en Parijse glossy's besteden uitgebreid aandacht aan de 'Places to Be'. En aangezien ik toch niet in staat ben om een echte top vijftig samen te stellen, laat ik het dit keer over aan de specialisten van de Franse krant Le Figaro. Zij stellen jaarlijks een lijst samen van de vijftig beste terrassen in Parijs. De lijst is opgesteld per arrondissement, oplopend van het eerste arrondissement tot aan het twintigste. Vergis je dus niet in de ranking, want het eerst vernoemde terras is gewoon te vinden in het eerste arrondissement en zo verder. De postcode voor Parijs geeft ook het arrondissement aan. 75001 betekent; 75 is Parijs, de 1 staat voor het eerste arrondissement.

Brasserie le Vaudeville, rue Vivienne 29 in het 2e arrondissement

Nog een andere belangrijke wetenswaardigheid is, dat de prijslijst van een café altijd drie prijzen kent. Het goedkoopst bent u uit als u gewoon lekker wat drinkt aan de bar of zoals de Fransen zeggen de zinc. Het wordt duurder als u aan een tafeltje gaat zitten en nog duurder als u plaats neemt op het terras. Verder zijn de prijzen natuurlijk sterk afhankelijk van de locatie. Op de Avenue des Champs Elysées betaalt u natuurlijk de hoofdprijs net zoals rond het Louvre, en de Opéra. Wilt u zeker geen negen euro betalen voor een cappuccino, en dat is geen uitzondering, kijk dan even op de prijslijst voor u plaatsneemt. Een straat verderop zit u al gauw op de helft en het is zeker zo gezellig.  Heerlijke terrassen vindt u overal. Ik vertoef graag in het vijfde en het zesde arrondissement, of de Marais, in het derde en vierde arrondissement, daar is altijd wat te doen.

La Rotonde, place de la Bataille de Stalingrad 6-8, in het 19e arrondissement
Tja, mijn voorkeuren; Café la Palette, rue de Seine 43 in het 6e arrondissement of la Rotonde aan de place de la Bataille de Stalingrad 6-8, in het 19e arrondissement. Of de place Èmile Goudeau een van de charmantste pleintjes van Montmartre. Heerlijk om te lunchen met een warme belegde baguette van de beste baguettebakker van het jaar 2010; Djibril Bodian. Zijn winkeltje, Grenier à Pain, ligt op loopafstand van place Èmile Goudeau aan de rue des Abbesses nr. 38. Heerlijk belegde broodjes met drinken om mee terug te nemen naar het plein en daar op een bankje genieten van de vele, goed willende, amateur artiesten en een prachtig uitzicht over Parijs.