Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

vrijdag 31 augustus 2018

EEN WANDELING DOOR HET MANHATTAN VAN PARIJS (DEEL 1)


Toen de Tour Montparnasse in 1973 werd geopend schrokken de Parijzenaars daar zo van, dat het bouwen van wolkenkrabbers terstond werd verboden. Voortaan mochten nieuwe gebouwen niet hoger zijn dan 37 meter. Volgens peilingen is meer dan de helft, 62%, van alle Parijzenaars tegen hoogbouw. Parijs moet zich niet laten opjagen in zijn streven naar een modern en dynamisch imago, vinden de tegenstanders. Wolkenkrabbers zijn on-Parijs, bedacht in de Verenigde Staten, als symbolen van het kapitalisme.
Haussmann legde de basis voor een horizontale stad die zich moeilijk laat combineren met verticale elementen, maar kun je een wereldstad zijn zonder wolkenkrabbers? Kan Parijs zich blijven koesteren in zijn 19e eeuwse schoonheid? “We leven niet in een museum” is het antwoord van de burgemeester Anne Hidalgo, maar de wolkenkrabbers die zijn gepland, staan aan het uiterste randje van de stad. Met lang geleden gemaakte plannen is men onlangs pas begonnen met de bouw of ze liggen stof te vangen in het gemeente archief.


De Tour Triangle (180 m.) gepland aan de rand van het 15e arrondissement, verwachtte oplevering 2020 – de gemeenteraad gaf toestemming tot de bouw op 25 juli 2011. De Tour Duo (175 m.) van Jean Nouvel gepland in 2014, en nu pas is er begonnen met de bouw in het 13e arrondissement. De oplevering wordt eveneens verwacht in 2020. Het nieuwe gerechtshof, het TGI (160 m.), een schepping van Renzo Piano is afgelopen jaar pas opgeleverd. Aan de Tour Phare, een schepping van de Amerikaanse architect Thom Mayne, gepland tussen 2012 en 2016 moet nog begonnen worden. Zo ook met de start van Hermitage Plaza in La Défense. De verwachte oplevering van deze 323 meter hoge torens is in 2024. En zo wordt La Défense een reservaat van wolkenkrabbers die verbannen zijn uit Parijs intra muros. Laten ze daar vooral blijven volgens de fervente tegenstanders van hoogbouw in Parijs.

La Défense
In deze extra lange blog neem ik je mee voor een wandeling door het Manhattan van Parijs met meer dan 100 wolkenkrabbers. La Défense wordt vaak het 21e arrondissement van Parijs genoemd. Echter, het is een samenstelling van de voorsteden Courbevoie, Nanterre en Puteaux. Als onderdeel van La Voie Triomphale, de 7 kilometer lange triomfweg van het Louvre tot aan de Arche de la Défense hoort deze wijk als het ware bij Parijs. En het eindpunt van deze Koninklijke as is nog niet in zicht. Nieuwe prestigieuze projecten voorzien in een verlenging van de Arc naar Nanterre.
Het was Catharina de Medici die in 1564 de aanzet gaf tot La Voie Triomphale met de bouw van het Louvre. Le Nôtre creëert in 1664 de Jardin des Tuilleries en in 1670 de avenue Champs Élysées. De architect Gabriel krijgt de opdracht voor de place de la Concorde in 1760. Napoleon geeft in 1806 de opdracht voor het bouwen van een triomfboog en Haussmann transformeert de place de l'Étoile in 1854 tot een rotonde waar 12 lanen op uitkomen. In 1958 ontstaat het idee voor een nieuw project dat voorziet in de verlenging van deze historische as; de bouw van La Défense. In 1983 krijgt de Deense Architect Johan Otto von Spreckelsen de opdracht voor de bouw van een nieuwe triomfboog; La Grande Arche. Alles in één rechte lijn naar het westen, 7 kilometer lang, van de Cour Carrée in het Louvre, tot aan De Grote Ark in La Défense. En meer dan 450 jaar later is het eindpunt van deze koninklijke, keizerlijke en presidentiële bouwactiviteiten nog niet in zicht.

La Voie Triomphale gezien vanuit de kop van La Défense

160 hectare groot, 3500 bedrijven zijn er gevestigd waarvan 1500 hoofdkantoren, waaronder 15 grootste bedrijven uit de wereld top-50. Meer dan 150.000 mensen zijn werkzaam op 3 miljoen vierkante meter aan kantoorruimte. Europa’s grootste winkelcentrum staat in la Défense. De omgeving is één openlucht museum met 60 kunstwerken van meer dan 50 kunstenaars afkomstig uit 14 landen.
La Défense evolueert voortdurend. In 2005 kondigde de EPAD, Établissement Public d'Aménagement de la Défense, de organisatie die al sinds 1958 verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van La Défense, een ambitieus zes jarenplan aan voor de modernisering en verdere ontwikkeling van dit gebied. Vier hoofddoelstellingen werden gedefinieerd om een nieuwe dimensie te geven aan La Défense: Het transformeren van de verouderde gebouwen door spectaculaire hoogbouw, het herstellen van de balans tussen wonen en werken en het herontwikkelen van openbare ruimten, inclusief een verbeterde infrastructuur. Het voorzag onder meer in de bouw van diverse wolkenkrabbers en een theater voor 5000 zitplaatsen. Een van de belangrijkste nieuwigheden van dit project is de toestemming voor de bouw van 300 meter hoge torens en hoger, twee keer groter dan de huidige limiet. De grond wordt hier tenslotte per kubieke meter verkocht, want ook de lucht schijnt zijn prijs te hebben.

Het begin van onze wandeling bij de monumentale Fontaine Agam

Wandeling
We beginnen in het centrum van de esplanade met een totale lengte van 1200 meter (Lijn 1, metrostation La Défense Grande Arche, sortie F). In het midden een bronzen sculptuur van Louis-Ernest Barrias waar La Défense zijn naam aan heeft ontleent. Dit beeld uit 1883 staat weer op zijn oorspronkelijke plaats en symboliseert de heldhaftige verdediging van Parijs tegen het Pruisische leger in 1871. Het beeldhouwwerk is naar het westen gericht, daar waar de vijand ooit vandaan kwam.
Een stukje verder in het midden van place de la Défense de monumentale Fontaine Agam (1988) die op gezette tijden zorgt voor een schouwspel van water en verlichting, begeleidt door muziek. (wo. 13.00 uur, za & zo 16.00 uur) Het veelkleurige bassin, uitgevoerd in mozaïek met 86 kleur nuances, heeft een afmeting van 57 meter bij 26 meter en een verval van drie meter. 66 waterjets zorgen voor een adembenemend schouwspel. Tijd voor een fotomoment met op de achtergrond het wit marmeren symbool van het nieuwe Parijs; La Grande Arche.

Tour EDF een schepping van Ieoh Ming Pei

Aan de overkant (rechts) een indrukwekkende schepping van glas en staal door Ieoh Ming Pei. Deze architect was ook verantwoordelijk voor de glazen piramide, dè hoofdingang van het Grand Louvre. Deze Tour EDF (165 m.) is eveneens gebouwd in 2001 voor de Électricité de France (EDF). Het meest opvallende is het 3D-effect dat ontstaat door een kegelvormige sectie lopend vanaf de begane grond naar de 26ste verdieping en fungeert als hoofd ingang. Een ingang gebouwd onder een brede overkapping met een doorsnede van 24 meter. Een stukje verder het kunstwerk ‘Point Growth’ (1999) van de Zuid-Koreaanse kunstenaar Lim Dong-Lak.

We vervolgen onze wandeling over de esplanade de Général de Gaulle in oostelijke richting (kijkrichting de Arc de Triomphe). Schuin achter de Tour Ariane (rechts), gebouwd in 1975 en een van de eerste wolkenkrabbers in la Défense staat de Tour Majunga. Medio 2014 opende de Majunga-toren, naar een ontwerp van Jean-Paul Viguier, die meerdere gebouwen in La Défense op zijn naam heeft staan, een project van de Nederlandse projectontwikkelaar Unibail- Rodamco, Uniek is dat elke verdieping in deze toren beschikt over een buitenruimte. De loggia’s van de 195 meter hoge glazen kantoortoren beslaan steeds twee verdiepingen. Ze verspringen een beetje over de zuidgevel en zijn daarmee sterk bepalend voor het uiterlijk van het gebouw. De bovenste verdieping van de twee die op elke loggia uitkomen, heeft steeds een terugvallend balkon en biedt daardoor een prettige beschutte ruimte. En zoeken de kantoormedewerkers de loggia’s niet op, dan stroomt de frisse buitenlucht via speciale ventilatieluiken vanzelf naar hen toe. De bovenste 19 etages worden bezet door het consultancybedrijf Deloitte.


Links en rechts nog een tweetal kunstwerken: ‘La Défonce’ van Francois Morellet uit 1990. Het bestaat uit een set stalen staven die een eenvoudige rechthoekige vorm vormen, gekanteld en half begraven in de grond. Een van de tralies doorboort een nabijgelegen gebouw. Vervolgens een toren van mozaïek genaamd Les Trois Arbres - The Three Trees van Guy-Rachel Grataloup uit 1988. Voor ons het wonderlijke Bassin de Takis waar je bij heldere dagen een prachtig uitzicht hebt op de historische as. Richting Seine en de Pont de Neuilly kijk je in een rechte lijn naar de Arc de Triomphe en als je 180 graden draait zie je de 110 meter hoge La Grande Arche, geflankeerd door de immense torens van het zakencentrum van Parijs. 49 metalen knipperlichten, in het bassin, op metalen staken wiegen op het ritme van de wind. In het water de groene reflectie van het Mélia Paris la Défense hotel met bovenop het gebouw de Mélia skyline bar (rechts) en de Tour AGF Athéna (links).

Vanuit het Basin de Takis een prachtig uitzicht over de Esplanade du Général de Gaulle

Wat weinigen weten is dat er nog een wijngaard is aangeplant in la Défense. Het domein Clos de Chantecoq, geopend op 24 mei 2007, gelegen precies tegenover het Bassin de Takis. De wijngaard bestaat uit 350 wijnstokken; Pinot Noir en Chardonnay over een gebied van 10 hectare.

Schuin rechts achter het Mélia hotel de Tour First. In mei 2011 is de 225 meter hoge Tour First opgeleverd. Inclusief de verlichte naald, die dient als antenne, zelfs 231 meter. Een renovatieproject van de oude Tour Axa. De nieuwe glazen toren bestaat uit drie vleugels die uitzicht bieden naar het oosten, zuiden en noordwesten. De speciale dubbele beglazing is voorzien van een zeer innovatief hitteschild  en voldoet daardoor als eerste wolkenkrabber in Frankrijk aan de hoogste milieunorm die men kan bereiken: de HQE (Haute Qualité Environnementale). De architecten van Kohn Pedersen Fox Associates tekenden voor het ontwerp.

De Voie Triomphale gezien vanuit Pont de Neuilly met rechts de Tour First

In deel 2 wandelen we richting La Gande Arche, langs moderne architectuur, fonteinen, parkjes, patio's, mozaïeken van marmer en graniet en talloze moderne sculpturen terwijl onder ons, vrijwel ongemerkt, een immens netwerk van snelwegen, parkeergarages voor 26000 auto's, trein- en metroverbindingen loopt.
Voor deel 2 klik hier.

Onder La Défense loopt een gigantisch netwerk van snelwegen en metroverbindingen

Met metrolijn 1 reis je vanuit La Défense rechtstreeks naar de Arc de Triomphe, de Champs-Élysées, het Louvre en Bastille. La Défense telt twee metrostations. Als u voor het CNIT, de Grande Arche of het winkelcentrum komt neemt u het eindstation van lijn 1, station La Grande Arche.
Met de bus kun je vanaf de Arc de Triomphe en vanaf avenue Champs-Élysées naar La Défense reizen. Handig als je een Paris Pass of een dagkaart voor het openbaar vervoer hebt. Er is een busstation onder het CNIT. Hier stopt bijvoorbeeld bus 73 die veel haltes heeft over de volle lengte van Avenue Champs-Élysées.

dinsdag 21 augustus 2018

BOUILLON JULIEN PARIJS, EEN REIS NAAR HET HART VAN DE BELLE ÉPOQUE


Het begon allemaal in 1787, toen in een volkswijk van Parijs een klein café opende op nr. 16 van de rue du Faubourg Saint-Martin, met de naam ‘Le Cheval Blanc’. Waar stijlvol geklede dames van gegoede komaf ontmoetingen hadden met de mannen die zij begeerden. Een halve eeuw later werd de buurt zowat platgewalst door de grote stadsvernieuwingen (1852) van Baron Haussmann. Aan de voet van de Porte Saint Denis, opgericht in 1672 ter ere van de overwinningen van Lodewijk de XIV, maakten honderden huizen plaats voor een brede boulevard; de Boulevard Saint-Denis. Vanaf 1890 wint Parijs aan prestige. De automobiel, het vliegtuig, de metro, film, telefoon en grammofoon deden hun intrede en de belle époque was een feit. Parijs werd een bruisende stad waar gebouwen en voorwerpen werden ontworpen in een nieuwe stijl, art nouveau.

Tussen 1902 en 1905 besloot de eigenaar van het pand op nummer  16, een zekere Edouard Fournier het pand te verbouwen. De voorgevel wordt vernieuwd en verplaatst naar de rooilijn en hij maakte tevens van de gelegenheid gebruik om het volledig opnieuw in te richten. Fournier nam de beste kunstenaars in dienst en gaf hen de opdracht om het restaurant te transformeren conform de heersende stijl, de art nouveau. Het restaurant werd voorzien van een adembenemende aankleding. Aan twee lange muren werden grote spiegels aangebracht met er tussenin vier panelen van glaspasta van de glaskunstenaar Louis Trézel, geïnspireerd op het werk van de Tsjechische schilder Alfons Mucha. Vier jonge vrouwen symboliseren de seizoenen. Op de achtergrond zijn bloemen afgebeeld voorstellende de lente, groene bladeren voor de zomer, dode bladeren voor de herfst en kale takken voor de winter. Ingelegde edelstenen en gekleurde glasparels verfraaien de jurken van deze ‘seizoensvrouwen’. Achter in de zaal twee panelen van twee pauwen met op de achtergrond een maan, sterren en bloemen van de hand van Armand Jean-Baptiste Segaud.

Vier panelen van glaspasta van de glaskunstenaar Louis Trézel, symboliseren de seizoenen

De panelen, spiegels en glas-in-loodramen worden omgeven door het mooiste sierstucwerk dat balken en kroonlijsten bedekt met vrouwen- dier- en bloemmotieven. In de lage scheidingswand die zich in het midden over de hele lengte van de zaal uitstrekt zijn ranke zuiltjes opgenomen, voorzien van kapstokhaken en bekroond met lichtbollen. Aan de muren bronzen wandlampen. Hippolyte Boulanger bedacht de vloer met een patroon van geraniums en margrieten. In de ruimte aan de straatkant een bar van Cubaans mahoniehout ontworpen door de meubelmaker Louis Majorelle. Zijn restaurant Gandon-Fournier was dan misschien maar een bouillon – een op de gewone man afgestemde restaurantformule met in die tijd een enorme populariteit – de inrichting deed menig chique gelegenheid op de grote boulevards vlakbij verbleken van afgunst.

De panelen, spiegels en glas-in-loodramen worden omgeven door het mooiste sierstucwerk dat balken en kroonlijsten bedekt met vrouwen- dier- en bloemmotieven

In 1938 komt het restaurant in handen van Julien Barbarin, die het erfde van zijn oom Monsieur Fournier. Het verhaal gaat dat Julien een zoon was van een zekere Barbarin. Een café exploitant uit Montmartre die zich in de wijk Saint-Denis zou hebben gevestigd uit liefde voor een danseres. Deze zou hem een zoon hebben geschonken die Julien werd gedoopt. Hij verfraaide het interieur met drie grote met plantmotieven versierde glas-in-lood panelen in het plafond, ontworpen door Charles Buffet, de vader van de gerenommeerde kunstschilder Bernard buffet en vervaardigd door het beroemde glasatelier van Georges Guenne. De naam van het restaurant werd veranderd in Julien en werd dè mondaine uitvalsbasis voor artiesten waaronder Edith Piaf en haar minnaar Marcel Cerdan, kampioen bokser, die altijd plaatsnamen aan ‘Table 24’. Dit is natuurlijk waar Olivier Dahan zijn camera's neerzette bij de verfilming van ‘La Môme’, bij ons bekend als La Vie en Rose, met in de hoofdrol Marion Cotillard als Edith Piaf.

Julien Barbarin verfraaide het interieur in 1938 met drie grote met plantmotieven versierde glas-in-lood panelen in het plafond, ontworpen door Charles Buffet

In 1975 kwam het restaurant in handen van Jean-Paul Bucher. Parijs dankt zijn mooiste brasserieën  aan één man; Jean Paul Bucher (1938-2011), een voormalige kok uit de Elzas en tot 2005 eigenaar van de acht mooiste brasserieën van Parijs. Op 33 Jarige leeftijd besloot hij te investeren in oude Parijse, in verval geraakte brasserieën. In 1968 kocht hij zijn eerste aanwinst, Brasserie Flo, van zijn streekgenoot Louis Floderer. Bucher kreeg de smaak te pakken en kocht in de jaren daarna, in een rap tempo, nog zeven zaken, waaronder Balzar, Le Bœuf sur le Toit, Bofinger, La Coupole, Terminus Nord, Le Vaudeville en Julien.
Hij initieerde de Groupe Flo, eigenaar van vele restaurantketens. De restaurantzaal van Julien werd in 1997 geclassificeerd als historisch monument.  In 2005, zes jaar voor zijn overlijden op 73 jarige leeftijd, verkocht hij zijn geesteskind aan de Belgische miljardair Albert Frère.
Jean Paul Bucher; "Monsieur Savoir Vivre". Hij creëerde de Esprit Brasserie. In april 2017 wordt de Groupe Flo na het lijden van forse verliezen in de jaren daarvoor overgenomen door de Bertrand Group en komt Julien in handen van Jean-Noël Dron. Dron is tevens eigenaar van Brasserie Flo in Parijs en diverse andere brasserieën in Nantes.

Bouillon Julien is een van de allermooiste restaurants in Parijs

In 2018 krijgt ‘The Guild of Saint Luke’ de opdracht van Dron om Julien weer in zijn oude glorie te herstellen. The Guild of Saint Luke is een samenwerkingsverband van kunstenaars, architecten en ambachtslieden, onder leiding van de oprichter John Whelan. Ze herstellen en herontwerpen historische monumenten om ze weer relevant te maken voor de 21ste eeuw en ze tarten de ziel van een plek. Ze willen alles wat mooi is behouden en alles verwijderen wat lelijk is. Heel eenvoudig betekent dat het oude houden en het nieuwe wegwerken! Aldus Whelan. De groep werkt in Londen en Parijs en wil iconische Franse brasserieën opnieuw leven inblazen. Zo ook Julien. Tijdens een eerste onderzoek deden ze een spectaculaire ontdekking dat de originele kleur van het pleisterwerk niet rokersgeel was in 1906, maar in feite ‘vert céladon’. Een kleur die uniek was voor keramiek afkomstig uit China en het Verre Oosten. De brasserie is inmiddels herstelt in zijn oude glorie, die van 1906, en kreeg ook weer zijn oude naam terug namelijk die van Bouillon Julien.


Het ontstaan van de zogenaamde bouillons was te danken aan de economische groei van Parijs in de tweede helft van de 19e eeuw. Een slager, Pierre Louis Duval, kreeg het idee om in de rue de la Monnaie een restaurant te openen waar werklui van de hallen voor weinig geld gekookt rundvlees konden eten. Hiermee werd bouillon-restaurant geboren. De formule werd een groot succes. Een groot aantal Parijzenaars woonde inmiddels te ver van het werk om ’s middags naar huis te gaan. Duval opende filialen door heel Parijs. Zijn zoon Alexandre bijgenaamd Godfried van de Bouillons, erfde een fortuin en werd een van de koningen van de boulevard des Italiens. De bouillonsformule werd overgenomen door Chartier, Racine, Julien, Boulant en Rougeot. Een eenvoudig volksrestaurant waar men tegen betaalbare prijzen een goede pot-au-feu kon eten, die werd geserveerd met een kom bouillon.

"Ici tout est beau, bon, pas cher"

Na een grondige renovatie van maanden is de heropening gepland op 22 augustus en kunnen jullie niet alleen genieten van een van de mooiste art deco interieurs van Parijs maar ook van de traditionele Franse keuken.

Een juweel uit de 19e eeuw volledig in zijn oude glorie hersteld

Bouillon Julien, rue du Faubourg Saint-Denis 16, 10e arrondissement, métro Strasbourg-Saint Denis.

Bronnen: ‘Les restaurants qui racontent le siècle, Les adresses Jean-Paul Bucher, Restaurants of Paris,  Mr. John Whelan - Bouillon Julien

dinsdag 14 augustus 2018

PARIJS 160 JAAR MODESTAD


Voor mij ligt het boek ‘Parijs hotspots voor Fashion Lovers’ van Megan Hess. Een boek vol met werkelijk de mooiste illustraties en dat is logisch want Hess is mode-illustrator die werkt voor de Iconische Franse luxemerken waaronder Dior, Chanel, Louis Vuitton, Givenchy en Balmain. Voor Cartier illustreerde zij de Paris nouvelle Vague-collectie, de ramen van Bergdorf Goodmann in New York en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Volgens haar en de echte fashionistas moet je voor mode nog steeds naar Parijs. Dat is vandaag de dag nog net zo als in de 19e eeuw.

Het boek ‘Parijs hotspots voor Fashion Lovers’ van Megan Hess vormde de inspiratie voor mijn nieuwe blog

De haute couture is ontstaan in de tweede helft van de 19e eeuw, in 1858, toen de Engelse couturier Charles Frederick Worth in Parijs op het geniale idee kwam om de kleding die hij vervaardigde te voorzien van zijn naam. Hij naaide etiketten met het opschrift ‘C Worth’ in zijn jurken en bevrijdde zichzelf daarmee uit de anonimiteit van de destijds gebruikelijke maatkledij en verhief die daarmee tot de adelstand van de Haute Couture. Vanouds komt de haute couture uit Frankrijk (Parijs), maar tegenwoordig ook steeds meer uit steden als New York, Londen en Milaan. Toch is couture nog steeds big business in Parijs. Les Créateurs de Mode, een industrie van miljarden euro's waarvan 67 procent wordt geëxporteerd. Het is niet verwonderlijk dat de meeste van de slechts 3000 haute couture klanten buitenlanders zijn. De prijzen zijn zo hoog, dat alleen de vrouwen van Arabische sjeiks, Amerikaanse-, Russische, Chinese, Indiase multi-miljonairs en topartiesten zich dit nog kunnen veroorloven.

Dus op naar Parijs! Daar en alleen daar, weten ze met succes een band te smeden tussen hoogwaardig handwerk en adembenemende creativiteit. Hoezeer andere steden ook hun best doen, ze zullen Parijs nooit van haar modetroon kunnen stoten, ook al kwamen ‘swinging London’, het ‘luxueuze Milaan’ en het ‘coole New York’ zo rond de eeuwwisseling een heel eind. Modehart Parijs klopt, het komt er vandaan en keert er altijd weer naar terug. Het is natuurlijk niet dat de Fransen betere modemakers zijn, het zijn immers vaak buitenlanders die de beslissende impulsen geven. Denk aan de geniale kleine man uit Tunesië Azzedine Alaïa (1935-2017), John Galliano afkomstig uit Gibraltar, Alexander McQueen uit Engeland, Karl Lagerfeld (Chanel) uit Duitsland, Anthony Vaccarello (YSL) uit België, Clare Waight Keller (Givenchy) uit Engeland, en Maria Grazia Chiuri (Dior) uit Italië. In de Franse hoofdstad bloeit op wat in toenemende mate elders is gezaaid.


Waarom Parijs? Natuurlijk is er nauwelijks een ander land waar de staat zo zijn best doet voor de mode als in Frankrijk, waar haute couture wordt beschouwd als een deel van de cultuur en dienovereenkomstig wordt gesteund, maar ook streng gereglementeerd. Haute couture is meer dan een vak, het is een 'métier'. Eind negentiende eeuw werd de 'Chambre Syndicale de la Couture Parisienne' gestart als een soort vakbond die opkwam voor de rechten van de couturiers. De 'Chambre' beschermde de originele ontwerpen van de couturiers tegen namaak. Vandaag bestaat deze Kamer nog altijd maar onder een nieuwe naam; ‘Fédération de la Haute Couture et de la Mode’ (FHCM). Zij regelt onder meer de twee haute couture weken in Parijs: een in januari (voor de zomercollecties), een in juli (voor de wintercollecties) en zij houdt nauwkeurig in het oog of de ontwerpers zich wel degelijk aan de regels houden.

De ‘Fédération de la Haute Couture et de la Mode’ (FHCM). regelt onder meer de twee haute couture weken in Parijs

Slechts vijftien merken mogen zeggen dat ze haute couture maken. Haute couture is een wettelijk beschermde benaming in Parijs, onderworpen aan strenge criteria. Mode-ontwerpers mogen zichzelf pas haute couturiers noemen als ze vijf jaar gastlid zijn geweest van het FHCM, het instituut dat ontwerpers benoemt tot haute couturiers en de leden van het instituut daarmee instemmen. Zij kent de titel haute couturier slechts toe wanneer de ontwerper voldoet aan de volgende voorwaarden: De kleding moet met de hand op maat worden gemaakt en vervaardigd worden in eigen ateliers. In de ateliers moeten minimaal twintig personen werken. Twee keer per jaar moet hun collectie gepresenteerd worden op een catwalk, met ten minste 50 verschillende, nieuwe ensembles. Er moet een speciale ruimte zijn waar kleding aan vaste klanten getoond kan worden. Gemiddeld komt een 'cliënt' zo’n drie keer langs, voor wat heet: een 'essayage’. De meest bekende Haute Couture huizen in Parijs zijn die van Chanel, Christian Dior, Givenchy, Jean Paul Gaultier en Shiaparelli.

Elk jaar publiceert het Amerikaanse opinieblad TIME een lijst met de honderd 'all-time fashion icons' sinds 1923 - toen het blad werd opgericht. In vijf categorieën valt een plek te veroveren: ontwerpers, muzes, modellen, fotografen en editors & stylisten. Opvallend is de aanwezigheid van de hoeveelheid namen van reeds overleden 'iconen', zoals Jeanne Lanvin, oprichter van modehuis Lanvin dat sinds 2016 door Bouchra Jarrar wordt geleid, tot Richard Avedon - de fotograaf die in 2004 overleed. Aan bod komen unieke couturiers die baanbrekend werk hebben verricht. Het zijn dè namen die ons collectieve idee over mode hebben bepaald. Creatieve talenten die niet onderdoen voor schilders, beeldhouwers of musici, en daar soms ook mee samenwerken.


Paul Poiret, de grote pionier, schafte het corset af. Coco Chanel creëerde na de eerste wereldoorlog een nieuwe lijn voor de vrouw met soepele, jongensachtige modellen en het beroemde kleine zwarte jurkje - 'The Little black Dress'. Elsa Schiaparelli, die de crisis van de jaren dertig bestreed met humor. Zij introduceerde de schoudervulling. Christian Dior, die de naoorlogse wereld verraste met zijn 'new look' die vrouwen hulde in ruim bemeten stoffen. Yves Saint Laurent; in de jaren zestig en zeventig zette hij trends zoals het broekpak en de 'beatnik look' en de puntlaarzen die tot dijhoogte de benen omsloten. Jean Paul Gaultier, hij staat bekend om de korsetten met puntige beha-cups die hij ontwierp voor popartieste Madonna tijdens haar 'Blonde Ambition Tour' in de jaren '90. Maar ook buitenlandse couturiers zoals Viktor & Rolf, Alexander McQueen, Karl Lagerfeld, Kenzo, Miyake en Yamamoto. Zij zijn allemaal naar Parijs gekomen en bevestigen de tweeledige rol van de stad als bewaarder van de traditie en als jeugdige herrieschopper.

Maar op die lijst staan ook de muzes en de meest invloedrijke personages uit de modewereld. Alles wat zij droegen in hun glorietijd werd een modehit. Van de smoking van Marlene Dietrich tot het streepjesshirt van Brigitte Bardot. Top modellen zoals Heidi Klum, Kate Moss, Claudia Schiffer, Naomi Campbell, Elle Macpherson, en Gisele Bündchen, het best verdienende model ter wereld. Muzes zoals Andy Warhol, David Bowie en Lady Gaga. Ook fotografen Ellen van Unwerth en Helmut Newton, Irving Penn, Mario Testino en hoofdredactrice Anna Wintour komen voor in de lijst. Het tijdschrift beschrijft per icoon de hoogtepunten en invloed van diens carrière. Velen hebben problemen met het gebrek aan etnische diversiteit in de lijst van Time Magazine. Slechts 8 donkere en 2 Aziatische iconen haalden de top 100.

Opvallend is het hoe snel de couture huizen wisselen van Creative Directors. Door geduchte concurrentie uit Milaan, New York, Londen en Tokio  maakt de haute couture moeilijke tijden door. Parfum en prêt-à-porter collecties zijn vaak de sponsoren van het 'métier'. Een krengerige achterbakse wereld, maar met een glamoureuze uitstraling. Het houdt al jaren een arrogante greep op de kledingvoorkeuren van vrouwen over de hele wereld. Opvallend is het ook hoe snel de couture huizen wisselen van Creative Directors. De verbintenis van Raf Simons als creatief directeur bij het modehuis Dior was van zeer korte duur. In een persverklaring zei Simons de beslissing te hebben genomen op basis van zijn verlangen de focus te verleggen naar andere interesses in zijn leven. Waarschijnlijker is het dat hij niet meer wilde en kon leven met de enorme druk die zijn werk met zich meebracht. Een verstandige beslissing.

De werkkamer in het Musée YSL of de meester couturier zo kan terugkeren

De 58-jarige John Galliano zei eens in een interview dat hij verslaafd was aan drank en drugs en dat hij 'gevangen zat in een neerwaartse spiraal' door de permanente druk te moeten presteren. Hetzelfde gebeurde met Marc Jacobs toen hij in 1997 werd gevraagd om het Franse modehuis Louis Vuitton af te stoffen. Het werd een triomf, maar privé groeide het succes hem boven het hoofd. Drank, cocaïne en zelfs heroïne hielden hem op de been, zo dacht hij. In 1999 liet hij zich opnemen in een afkickkliniek en vervolgens nog eens een keer in 2007. Hetzelfde overkwam Yves Saint Laurent in 2002. Drugsmisbruik, depressie, alcoholisme, kritiek op de YSL-ontwerpen en problemen met Tom Ford, was voor eigenaar Gucci de reden om het haute couturehuis van YSL te sluiten. Hierna trok Saint Laurent zich meer en meer terug in zijn huis in Marrakesh, Marokko, waar hij op 71-jarige leeftijd overleed. Hij werd begraven in Marrakesh. In oktober 2014 laat ook Jean-Paul Gaultier weten zijn laatste prêt-à-porter collectie te tonen, hij gaf aan dat hij genoeg heeft van het hoge tempo en de commerciële druk van de hedendaagse mode.

Parijs is weer voorlopig even tot rust gekomen. Vijf dagen lang, tijdens de Paris Haute Couture Fashion Week, van 1 juli 2018 tot en met 5 juli 2018 presenteerden prestigieuze modehuizen hun collecties. Denk nu niet dat je bij deze shows zo kunt binnenlopen. Je ontvangt alleen een uitnodiging als journalist of fotograaf, als je officieel geaccrediteerd bent door 'Le Fédération Française de la Couture, du Prêt-à-Porter, des Couturiers et des Créateurs de Mode'. Zij zetelen in een van dè modestraten van Parijs; de rue du Faubourg Saint-Honoré in het chique 8e arrondissement. Laat het duidelijk zijn, als je niet wordt uitgenodigd voor de shows van Dior, Jean Paul Gaultier, Chanel, Viktor & Rolf, dan hoor je zeker niet bij de echte incrowd. Overigens is dit ooit prachtig verfilmd, in 'the Devil wears Prada' uit 2006, van regisseur David Frankel.

Dinsdag 3 juli was zoals altijd het hoogtepunt van de Paris Haute Couture Fashion Week 2016. Want op die dag presenteerde Karl Lagerfeld zijn Chanel couture. Karls creaties werden gepresenteerd, zoals altijd in het Grand Palais door zo’n 66 modellen waaronder meer onze Nederlandse topmodellen Birgit Kos, Jessie Bloemendaal, Lauren de Graaf, Luna Bijl, Marjan Jonkman, Roos Abels en Vanessa Hartog. De legendarische ontwerper en bibliofiel maakte dinsdag een pitch voor onsterfelijkheid door zijn Chanel Paris haute couture show voor de Academie Francaise te plaatsen. De uitnodiging voor de show bleek al een voorbode te zijn: Het Grand Palais in Parijs was ditmaal getransformeerd tot een Seinekade compleet met echte bouquinistes en hun boekenstalletjes vol met vintage Vogue tijdschriften.

Het pand van Chanel aan de rue Cambon staat op dit moment in de steigers voor een algehele restauratie

Parijs is doordrenkt van mode. Geen enkele winkelstraat is compleet zonder een chique boetiek en geen modebewuste vrouw voelt zich zelfverzekerd zonder een accessoire van een bekend huis. Maar waar moet je zijn? Nou in ieder geval in de Avenue Montaigne, de rue Faubourg Saint-Honoré, rue Saint Honoré, place Vendôme, rue Cambon, place des Victoires en natuurlijk in de bekende warenhuizen Le Bon Marché, Galeries Lafayette en Printemps. Parijs is en blijft nog altijd synoniem voor mode.

De exclusieve opgang uitsluitend voor haute couture klanten van Chanel

"Haute Couture is the extreme luxury. It is perfection with a unique personality. It has to do with patience and with modern and current times. Haute Couture is a maximum symbol of artisan’s refinement and beauty. This is the beauty and the magic of it" 
Karl Lagerfeld


Parijs hotspots voor fashion lovers, Megan Hess, Kosmos uitgevers, € 17,95
ISBN 978 90 215 6665 8

maandag 6 augustus 2018

DE FILMLOCATIES IN PARIJS VAN MISSION IMPOSSIBLE 6: FALLOUT


‘’Camera, Roll and ………Action !’’ Parijs is een filmstad. Elke dag wordt er wel aan een film gewerkt. Elke week zijn er zo’n vijfhonderd films te zien. De cinema is overal en voor je het weet ben jezelf figurant. Per jaar zijn er meer dan 800 filmopnames in de stad en op meer dan 5000 locaties in Parijs is al gefilmd. Bekende en zelfs bekroonde films, opgenomen in Parijs, zijn ‘Intouchables’, onder andere opgenomen in de residentie van onze ambassadeur. ‘The Devil Wears Prada’, het verhaal over mode icoon Anna Wintour de hoofdredacteur van de Amerikaanse Vogue. ‘Le fabuleux destin d’Amélie Poulain’; dankzij Amélie schoot het buurtje rond Rue Lépic als een komeet omhoog. Café des 2 Moulins op nummer 15 veranderde van een kalm buurtcafé in een hippe druk bezochte plek. ‘The Bourne Identity’, ‘Inception’, ‘Midnight in Paris’, ‘Paris je t’Aime’,  Hugo, ‘Moulin Rouge’ en zo kan ik een hele tijd doorgaan. Ik heb ze als DVD allemaal in mijn kast staan.

Mission Impossible 6: Fallout - Ruim 36 dagen is er gefilmd op diverse locaties in Parijs met een bemanning van meer dan 5000 mensen - Photo courtesy of Columbia Pictures

Hoe komt het dan dat Frankrijk zo’n populaire productlocatie is geworden? Dat komt met name door de betrokkenheid en uitstekende medewerking van lokale autoriteiten plus een belastingvermindering van 30%. Dat waren ook doorslaggevende factoren bij het verwezenlijken van de wens van Tom Cruise en Christopher McQuarrie om een groot deel van de film Fallout uit de Mission Imposible reeks te filmen in Parijs. Ruim 36 dagen is er gefilmd op diverse locaties in Parijs met een bemanning van meer dan 5000 mensen. Fallout is inmiddels het zesde deel uit de Mission Impossible serie en de tweede film uit de serie die geregisseerd wordt door Christopher McQuarrie na ‘Rogue Nation’ (2015). De eerste gesprekken vonden plaats in 2015. Op 28 juli 2015 bevestigde Tom Cruise in de The Daily Show met Jon Stewart dat er een zesde film werd ontwikkeld. De opnames vonden plaats van april 2017 tot maart 2018 in London, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, de Verenigde Arabische Emiraten en in Parijs. Mission Impossible Fallout beleefde zijn wereldpremiere in Parijs op 12 juli 2018 en werd op 27 juli 2018 in de Verenigde Staten uitgebracht. In de eerste dagen bracht de film wereldwijd al $ 205 miljoen op tegenover een productiebudget van $ 178 miljoen.
Cruise en McQuarrie zeiden in een interview dat ze besloten hadden om in Parijs te gaan filmen na de terreuraanslagen op vrijdag 13 november 2015, waarbij 130 mensen het leven lieten. “Ik wil de wereld laten zien hoe mooi en hoe vellig die stad is, dat is precies waarom we daar naar toe gaan”, aldus Cruise in een interview.

Voor ik u meeneem langs alle filmlocaties even een korte inhoud van de film.
Ondanks dat Tom Cruise als Ethan Hunt de wereld meer dan eens heeft gered, twijfelt men nog altijd aan waar zijn loyaliteit ligt. Zeker wanneer een missie niet helemaal gaat zoals het zou moeten gaan. En als gevolg daarvan dreigt er een nieuwe crisis, een nucleaire catastrofe. De CIA wil op dat moment ingrijpen en de chaos repareren, maar Ethan wil voor de zoveelste keer bewijzen dat hij het zelf kan. En dus is hij samen met zijn team van de IMF bezig met uit te zoeken waar het precies mis is gegaan en hoe hij de bad guys nu weer kan stoppen. Oude bekenden uit vorige films keren terug waaronder Rebecca Ferguson als Ilsa Faust, een voormalige MI6-agent die zich tijdens ‘Rogue Nation’ bij Hunt’s team voegde. Ook Sean Harris als Solomon Lane, meesterbrein achter een terroristische groep die bekend staat als The Apostels. Michelle Monaghan als Julia Meade, Ethan’s ex-vrouw. Alec Baldwin als Alan Hunley, voormalig CIA-directeur en later de nieuwe baas van het IMF. En natuurlijk de vaste leden van Hunt’s team, Ving Rhames als Luther Stickwell en Simon Pegg als Benji Dunn.
Bekijk nu eerst de trailer om in de stemming te komen.

Het filmen in Parijs begon op 10 april 2017. De eerste beelden van Parijs zijn die van het Grand Palais gedurende de nacht. Hunt en zijn toegewezen CIA bewaker August Walker, gespeeld door Henry Cavill maken een HALO parachutesprong (High Altitude Low Opening) met een hoogte van 25.000 voet (7600 meter) vanuit een C-17 militair vliegtuig. Een Boeing C-17 globemaster III en een van de grootste transportvliegtuigen in de wereld. Zelf omschrijft Cruise dit als een van zijn gevaarlijkste stunts ooit. De opnamen voor deze stunt duurde 12 dagen en werden opgenomen in de Verenigde Arabische Emiraten, omdat men daar niet alleen kon beschikken over het vliegtuig en de gespecialiseerde bemanning, maar ze kregen ook toegang tot de  decompressiekamers nodig om alle sprongen te kunnen uitvoeren en een medisch team dat elke dag stand-by stond tijdens repetities, training en de werkelijke sprongen. De scene vereiste van Tom Cruise en de bemanning om te trainen op een op de grond geplaatste verticale windtunnel. In totaal werden er 110 sprongen uitgevoerd, terwijl Cruise er zelf 94 deed. De opnamen moesten worden gemaakt tijdens zonsondergang om zo het juiste licht te vangen, wanneer een warme gloed opdoemde aan de horizon. Veteraan-luchtfotograaf Craig O’brien filmde Cruise in vrije val met apparatuur die speciaal was ontworpen voor de klus met een IMAX-lens. Zo konden ze maar één sprong per dag maken. Uiteindelijk kreeg het productieteam de hulp van het Franse leger om de unieke luchtbeelden van de stad vast te leggen maar ook om een parachutesprong te maken rechtstreeks over het centrum.

Hunt en Walker landen met parachute boven op het glazen dak van het Grand Palais

Spectaculaire beelden volgen van een harde landing boven op het glazen dak van het Grand Palais. Het gebouw heeft de grootste dakconstructie in smeedijzer, staal en glas ter wereld. Er kwam tijdens de bouw in 1900 maar liefst 9.400 ton staal, 15.000 vierkante meter glas en zo’n 5.000 vierkante meter zink aan te pas. Ethan en Walker proberen in het Grand Palais te infiltreren waar een terrorist genaamd John Lark drie plutonium kernen wil kopen van een wapenhandelaar bekend als de White Widow, voortreffelijk gespeeld door Vanessa Kirby. Zij ontmoeten de White Widow in een epische Parijse nachtclub gebouwd in het Grand Palais, helaas niet bestaand. Metrostation Champs Élysées-Clemenceau, lijn 1, 13.


Wel bestaand is het stadpaleis dat fungeert als de woning van de White Widow. Prachtige opnamen gemaakt in het Hôtel de Soubise, een hôtel particulier. Het paleis ligt aan de rue des Francs-Bourgeois (Marais) in het 3e arrondissement van Parijs. Het werd gebouwd voor de prins en prinses van Soubise op de grondvesten van een landgoed dat er al stond sinds 1375. Door een Napoleontisch decreet van 1806 is het gebouw eigendom geworden van het Eerste Franse Keizerrijk. Vandaag biedt het onderdak aan het Musée de l'Histoire de France en aan een gedeelte van de Archives Nationales. Hier krijgt Hunt de prijs te horen die betaald moet worden voor het verkrijgen van de plutoniumkernen. Het bevrijden en ontvoeren van de terrorist Solomon Lane uit handen van de Franse politie tijdens het vervoer in een gepantserd konvooi door Parijs. Metrostation Rambuteau, lijn 11

Hôtel de Soubise in de Marais is het decor van het woonhuis van de Witte Weduwe

Tussentijds nog een prachtige scene opgenomen op de Esplande de Trocadéro, ’s morgensvroeg tijdens de zonsopgang achter de Eiffeltoren waar de nieuwe directeur van de CIA, Erica Sloane, gespeeld door Angela Bassett, een ontmoeting heeft met haar special agent, August Walker, gespeeld door Henry Cavill, die haar probeert te overtuigen dat Hunt in feite de terrorist John Lark is. Mooie beelden van een totaal verlaten plein met een spectaculair uitzicht op de Eiffeltoren en de acht vergulde art-decobeelden van het Palais de Chaillot, ooit gebouwd in 1937 voor de Parijse wereldtentoonstelling.  Metrostation Trocadéro, lijn 6,9.

De Esplande de Trocadéro, waar de nieuwe directeur van de CIA, Erica Sloane een ontmoeting heeft met haar special agent August Walker

Onder zware politiebewaking landt Lane met een helikopter boven op het Ministerie van Financiën gelegen tegenover het Palais des Omnisport te Bercy. Voorheen 110 jaar gevestigd in het Louvre maar moest mede dankzij Les Grands Traveaux van Francois Mitterand in 1989 verhuizen naar een plek aan de Seine in het 12e arrondissement, tussen de Pont de Bercy en het Gare de Lyon. Een ontwerp van de architecten Paul Chemetoff en Borja Huidabro. Aan de kant van de Seine staat het gebouw met palen in het water. Hier bevond zich overigens daadwerkelijk een oude tolgrens wat weer symbolisch is voor het ministerie dat verantwoordelijk is voor de inning en vaststelling van de belastinggelden. Metrostation Gare Austerlitz, lijn 5,10, RER-C.

Het Ministerie van Financiën met bovenop het helikopterplatform waar de landing plaats vindt van de terrorist Solomon Lane

Ethan Hunt zorgt tijdens het vervoer van Lane voor een vindingrijke verdwijntruc van de gepantserde truck die weer wordt vervolgd met een spectaculaire achtervolging (een van de velen in de film) van motoren en vrachtauto dwars door Parijs.  De ‘ontvoering’ van Soloman Lane is gefilmd onder ‘Les Docks’ in het 13e arrondissement. In Parijs beter bekend als de ‘Groene gifslang’. Het is gebouwd rondom het karkas van de oude entrepots van het treinstation Austerlitz uit 1907 (les Magasins Généreaux d'Austerlitz). Kosten grofweg zo'n 44 miljoen euro. Aan de zijde van de Seine is een futuristische constructie bevestigd van groen getinte glasplaten die als een gifslang langs het gebouw kronkelt. Door de weerspiegeling van het groene glas kleurt de Seine smaragdgroen. De opening vond plaats in het voorjaar van 2011. Les Docks, beter bekend als Cité de la Mode et du Design. Een creatief centrum dat het befaamde Institut Français de la Mode (IFM) huisvest. In 1986 opgericht door het Franse Ministerie van Industrie voor de ontwikkeling en de bescherming van de Franse mode- en designindustrie. Het gebouw is ontworpen door de Franse architect Dominique Jakob en de Nieuw Zeelander Brendan Macfarlane. Metrostation Gare Austerlitz, lijn 5,10, RER-C.

Les Docks’ in het 13e arrondissement. In Parijs beter bekend als de ‘Groene gifslang’. Het is gebouwd rondom het karkas van de oude entrepots van het treinstation Austerlitz uit 1907

De wilde achtervolging van de vrachtauto met daarin Hunt en Walker eindigt in de rue de Nevers, een supersmalle zijstraat van de Quai de Conti waar de vrachtauto klem komt te zitten. 

Wat volgt is een wilde achtervolging op de motor door de straten van Parijs. Natuurlijk verkopen de glinsterende straten van Parijs niet alleen bioscoopkaartjes. Hunt moet wel de juiste machines besturen om het tafereel echt af te maken. De samenwerking met BMW-engineering levert een R nineT-scrambler op. Cilinderinhoud 1170 cc, vermogen 81 kW (110 pk) bij 7.750 t/min, koppel 116 Nm bij 6.000 t/min, maximum snelheid meer dan 200 km/h. Dit even voor de echte liefhebbers onder ons. “Ik mocht met de motor 200 km/h rijden op de avenue de l’Opera, zonder het krijgen van een snelheidsovertreding” aldus Cruise. De meest spectaculaire scene is die waar Hunt op de motor tegen het verkeer inrijdt rond de Arc de Triomph op de Place Charles de Gaulle. Speciaal voor deze scene kreeg de filmcrew twee uur de tijd, op een zondagochtend vanaf 6 uur, met medewerking van het Parijse stadhuis, voor het maken van filmopnamen.
"Tegen de tijd dat de zon opkwam, kostte dat ons ongeveer een uur en 15 minuten om alles te doen, dus moesten alle cameraploegen perfect getimed zijn zodat één camera het kon overnemen waar de andere camera was gebleven", Aldus de regisseur Christopher McQuarrie. Metrostation Charles de Gaulle Étoile, lijn 1,2,6 RER-A.

Uiteindelijk weet Hunt aan de politie te ontsnappen door een van de roosters boven het Canal Saint Martin. Van Place de la Bastille tot de rue Faubourg du Temple stroomt het kanaal ondergronds. Daar wordt hij met een boot opgevangen door zijn trouwe bondgenoten Luther Stickwell en Benji Dunn. (Metrostation Bréguat-Sabin, lijn 5). Zij hadden eerder al de schurk Solomon Lane bevrijd tijdens de bijzondere verdwijntruc die ik u hier niet ga verklappen. Ook hier weer fraaie beelden van het ondergrondse Parijs die jullie zelf kunnen meemaken wanneer je een boottcht boekt bij Canauxrama. 

Het ondergrondse deel van het Canal Saint-Martin - Foto rechts courtesy of Columbia Pictures

De tocht duurt ongeveer drie uur gezien de negen sluizen. Opstappunten zijn aan het Bassin de la Villette ter hoogte van quai de la Loire 13 of bij de Port d'Arsenal tegenover boulevard de la Bastille nr. 50. Spannend onderdeel van de boottocht is het deel door de ondergrondse gewelven (2,5 km).  Om de 50 meter heb je lichtschachten, zodat het zonlicht even de grauwe duisternis doorprikt. Zorg wel dat je een trui of vest meeneemt. Metrostation Bastille 1, 5, 8 – metrostation Jaures, lijn 2,5,7B.

Via de ondergrondse gewelven komen Hunt en zijn team uit in Passy. Onmogelijk in realiteit maar voor de film levert dat weer een aantal mooie beelden op. Deze scene speelt zich af onder de brug van metrolijn 6 bij het metrostation Passy aan de square Alboni in het 16 arrondissement. Daar worden ze opgemerkt door een politieagente gespeeld door de mooie Française Alex Benézech en uiteindelijk ook door de handlangers van de Witte Weduwe.  Dit deel van de film levert een scene op die mij sterk doen denken aan de beelden die wij zagen op de TV bij de aanslag op Charlie Hebdo in januari 2015 toen de Franse politieagent Ahmed Merabet op straat werd geëxecuteerd door een van de terroristen. Tot op de dag van vandaag worden er bloemen gelegd en kaarsjes gebrand op de hoek van de rue Nicolas Appert en de passage Sainte-Anne Popincourt, de vroegere redactie van Charlie Hebdo en op de plek waar Ahmed Merabet het leven liet; boulevard Richard Lenoir tegenover de rue Moufle.
Gelukkig weet Hunt de inmiddels gewonde politieagente te ontzetten door de handlangers van de Witte Weduwe te liquideren. Nadat hij de agente de kans geeft voor het plaatsen van een noodoproep verlaat hij haar met de woorden; “Je suis désolé”, het spijt mij. Metrostation Passy, lijn 6.

Onder de brug van metrolijn 6 bij het metrostation Passy aan de square Alboni in het 16 arrondissement

Met een klaarstaande BMW wordt de vlucht vervolgd door Hunt, Walker, Benji, Luther en de gevangen terrorist Solomon Lane om een uitruil mogelijk te maken voor de drie plutoniumkernen. Plotseling worden zij beschoten vanuit een viaduct door de voormalige MI6-agent Ilsa Faust. Een bijzondere straat zoals je ze maar weinig vindt in Parijs. Het is namelijk de rue Portalis die met een viaduct gekruist wordt door de rue du Rocher in het 8e arrondissement. De achtervolging van de BMW met de motor bestuurd door Ilse levert weer mooie beelden op in Parijs. Onder andere in de Marais waar de BMW giert door een van de mooiste straten van de Marais, de rue des Barres en via de trappen terecht komt in de rue François Miron waar vervolgens een rondje rond de kerk wordt gedraaid, om de église Saint-Gervais op de place Saint-Gervais. Metrostation Hôtel de Ville, lijn 1, 11.

De rue Portalis

Wat natuurlijk alleen in de film kan bevinden ze zich plotseling in de straten rond het Palais Royal waar Ilse op de motor een kortere weg neemt en dwars door de arcades rijdt, de Galerie de Valois van het Palais Royal.
Uiteindelijk weten Hunt en zijn team toch haar te ontvluchten om vervolgens een ontmoeting te hebben met de Witte Weduwe om de overdracht van de terrorist Solomon Lane te bewerkstelligen in ruil voor het plutonium. Deze scene is opgenomen aan de Seine onderaan de quai Saint Michel met op de achtergrond de petit pont-Cardinal-Lustiger en de Notre-Dame.
Metrostation Cité, lijn 4.

De tuin van het Palais royal waar de ontmoeting plaatsvindt tussen Hunt en Ilse Faust

De laatste opnamen in Parijs vinden plaats in de tuin van het Palais Royal waar we achter de ware reden komen van Ilse Faust, die zich in de vorige film Rogue Nation bij het IMF team van Hunt voegde. Mooie afsluitende beelden van de arcades rond de Comédie Française, het voormalige Koninklijke paleis en de prachtige binnentuin. Het paleis werd gebouwd tussen 1634 en 1639 in opdracht van de machtige staatsman en kardinaal Richelieu.  In deze binnentuin was het waar Camille Desmoulins die op de avond van de 13e juli 1789 opriep tot de bestorming van de Bastille. In wat vroeger de Cour d’Honneur was bevindt zich nu een kunstwerk van Daniel Buren uit 1986 dat bestaat uit 260 zuilen die op ironische wijze het ritme volgen van de colonades van Pierre Fontaine. De fontein met de roest vrij stalen bollen, zogenaamde  Sphérades, die tijdens de film in beeld komen, zijn ontworpen door Pol Bury in 1985. Metrostation Palais Royal-Musée du Louvre, lijn 1,7

De fontein met de roest vrij stalen bollen, zogenaamde  Sphérades, die tijdens de film in beeld komen, zijn ontworpen door Pol Bury in 1985

De film verplaatst zich vervolgens van London naar Kashmir India. Hoe de film verder afloopt moet u zelf maar gaan bekijken, ik blijf in Parijs.

Extra toegift beelden uit ‘The making of Mission Impossible 6: Fallout’