IN GEVAAR, DE DAKEN VAN PARIJS

“Er zijn op de wereld maar twee plaatsen waar je gelukkig kunt zijn, thuis en in Parijs”. Vond Hemmingway voor wie Parijs ‘a feast’ was…… Maar waaraan dankt Parijs zijn charme en bekoring? Veel grote wereldsteden zijn ouder, omvangrijker, afwisselender, moderner, jachtiger, nostalgischer, onvoorspelbaarder en ijdeler. Voor mij is het omdat de stad met al zijn schoonheid, symmetrie, kracht en mysterie de vrouwelijkste is van alle grote steden. De stad bezit een typisch vrouwelijk trekje namelijk een nimmer aflatend plezier in het verleiden. Het betreft hier zowel het innerlijk als het uiterlijk. Parijs staat voor elegantie, verfijning, harmonie en allure. Veel daarvan hebben wij te danken aan Napoleon III en Baron Haussmann.

De hoofdstad die Napoleon III en Baron Haussmann - geen van beiden geboren Parijzenaars - voor ogen hadden was een soort permanente en op de toekomst gerichte wereldtentoonstelling van de perfectie. Onder zijn regering werd Parijs verfraaid en gemoderniseerd tot de mooiste stad van Europa, Baron Haussmann sloopte de smerige middeleeuwse straten en ontwierp een geordende, ruim opgezette hoofdstad met een geometrisch patroon aan boulevards. In de periode van 1852 tot 1870 liet hij 20.000 huizen slopen, bouwde er 30.000, liet 90 kilometer straten aanleggen, 560 kilometer riolering, alsmede twee waterreservoirs, twee bossen, drie parken en 19 pleinen. Vijftien jaar lang was Parijs een grote bouwplaats. Wat daarna volgde was de 'Belle Époque', de tijd van het goede leven.

De herinrichting van Parijs onder Baron Georges Eugène Haussmann (1809-1891) ging volgens strenge bouwvoorschriften, waarin ieder bouwkundig element stond omschreven; van overhang, tot deur-, raam- en poortbreedte. Vijf of zes verdiepingen plus begane grond. De minimale hoogte van de verdiepingen moesten volgens hem 2,60 meter bedragen. Een balkon op de eerste en vierde verdieping allen met gelijkwaardige uitlijning. In een Haussmann-gebouw is de tweede verdieping de royale woonverdieping met balkon, de derde en de vierde verdieping hebben dezelfde stijl maar minder weelderig en de vijfde verdieping is voorzien van niet gedecoreerde lange balkons en de daken hellen onder 45 graden. Het gebouw mag niet hoger zijn dan 37 meter. En dan de afwerking. Kijk eens naar de patronen van de typische Franse balkonnetjes, de symmetrie van de Mansardedaken van zink of leisteen met dansende schoorstenen. De daken van Parijs vormen een uniek landschap, dat op elk moment van de dag anders kleurt. Soms zijn ze donker, dan weer spiegelen ze alle tinten van de hemel. Onverslijtbaar en prachtig vormgegeven in fraaie rondingen, onderbroken door rijen dakkapellen. Het woord Mansarde is te danken aan de architectenfamilie Mansart. Een Mansarde is een kamer onder de balken met een raam dat uitspringt. Ooit bedoeld voor de dienstmeisjes, “les petites bonnes”.  Die mochten niet bij de familie slapen en kregen de restruimte op zolder. Meestal onder het zinken dak, met een eigen trap naar de zesde of zevende verdieping en piepklein; minder dan negen vierkante meter.

80% van alle daken in Parijs zijn bedekt met zink

Ik moet bekennen dat ik een tic heb. Ik loop in Parijs altijd naar boven te kijken. Dan denk ik wie woont daar? Zeker bloedheet in de zomer? Is er überhaupt een lift in dat pand? Hoe zou Parijs er hebben uitgezien met rode pannendaken? Vanuit de lucht maar ook vanaf Belleville en Montmartre is de stad een zee van subtiel contrasterende nuances, van leisteen grijs tot het bijna melkachtige wit, van de door de regen verweerd zink. Op dit moment is 80% van alle Parijse daken bedekt met zink. Deze wereld wordt bevolkt door koepeltjes, met lood beklede dakkapellen en platte daken, relingen van zwart geschilderd gietijzer, en ijzeren laddertjes die schoorstenen overeind lijken te houden. In de tijd van Haussmann werden daken bekleed met zink omdat het licht van gewicht was, goedkoop en eenvoudig te installeren. De dakconstructie kon daardoor lichter, met minder dakbinten, waardoor er meer ruimte werd gecreëerd op de zolderkamers.

Vanaf Belleville en Montmartre is de stad een zee van subtiel contrasterende nuances, van leisteen grijs tot het bijna melkachtige wit, van de door de regen verweerd zink

Deze daken met hun ouderwetse charme zijn inmiddels een van de symbolen van de hoofdstad geworden. Onsterfelijk gemaakt door de vele chansons, fotografie, affiches, posters en films. Maar de daken van Parijs lopen gevaar. Steeds minder jonge mensen willen het beroep van dakdekker, dat al bestaat sinds 1817, nog uitoefenen. In Parijs zijn nog slechts 500 ‘couvreur-zingueur’ te vinden, zoals het ambacht in Frankrijk heet en het zink op de daken moet elke 50 jaar worden vervangen. Niemand wil meer in weer en wind, in zomer en winter, dit gevaarlijke beroep uitoefenen. De vakbond van Parijse dakdekkers het GCCP – Syndicat des entreprises de Génie Climatique et de Couverture Plomberie – luidt dan ook de noodklok.  Om erkenning te krijgen voor dit bijzondere beroep, werd op 27 juni 2017 een eerste belangrijk stap genomen door de kennis en vakmanschap ervan te laten opnemen in de nationale inventaris van het Franse immaterieel cultureel erfgoed. Op termijn willen les couvreurs-zingueurs’ ook dat de daken van Parijs worden opgenomen in het werelderfgoed van UNESCO. Zij zien zichzelf als de bewakers van de ‘grijze oceaan’ – Gardiens d’un ‘océan de gris’ – die Parijs zo’n uniek karakter geeft.

De ambachtslieden werden hierin ondersteunt door de journalist, fotograaf Gilles Mermet. Mermet werkte o.a voor het tijdschrift Geo, National Geographic en de Figaro en is tevens de auteur van het fotoboek ‘Les toits de Paris ou l’art des couvreurs’. Jarenlang fotografeerde hij de couvreurs-zingueurs  in hun habitat, hoog boven de straten van Parijs, boven op de daken. “Mijn doel was het vastleggen van hun vakmanschap, de perfecte beheersing van verschillende materialen, hun passie voor hun vak en hun liefde voor de architectuur van Mansart en Haussmann. De nauwkeurige renovatie van koepelvormige daken, dakvensters, de l’œils-de-boeuf (een klein rond, ovaal of achthoekig raam in het dak met een zandstenen omlijsting) en de zinken mansardes. Met behulp van mijn journalistieke achtergrond  wilde ik een communicatie instrument creëren om jongeren weer in contact te brengen met dit prachtige ambacht, door middel van prachtige foto’s en tekst”, zodat ze zich weer trots voelen”, aldus Gilles Mermet.

Zijn fotografisch werk kwam ook onder de aandacht van de burgemeester van het negende arrondissement mevrouw Delphine Bürkli. Zij wil de daken van Parijs laten registreren als werelderfgoed door de UNESCO. In Parijs zijn, sinds 1991, alleen de oevers van de Seine tussen de pont de Sully en de pont d’Iéna geclassificeerd als UNESCO ‘World Heritage’. “De daken van Parijs hebben een universele waarde”, benadrukt mevrouw Bürkli. Maar ze ondervindt sterke tegenwind van de burgemeester van Parijs Anne Hidalgo die juist de daken wil vergroenen, om zo de opwarming van de stad tegen te gaan. “Het klimaat is de grootste prioriteit”, aldus Hidalgo. 

Het boek van Gilles Mermet waarvoor hij aandacht vraagt voor de daken van Parijs als uniek erfgoed

Een ander opstakel is dat Unesco bepaalt dat niets mag worden veranderd indien een gebied of bouwwerk is benoemd tot wereld erfgoed. Een van de veelzeggende uitdrukkingen van Hidalgo is; “We leven niet in een museum”. De burgemeester wil onder meer de luchtvervuiling in de Franse hoofdstad bestrijden door het autoverkeer te verminderen, het gebruik van de fiets, het openbaar vervoer te bevorderen en de stad in een snel tempo te vergroenen. Bürkli weet dat zij de kar niet alleen kan trekken, ook al heeft ze de gehele Parijs gemeenteraad achter zich staan. Samen met Gilles Mermet, als voorzitter van de commissie ter ondersteuning voor de kandidatuur van de Parijse daken als Unesco erfgoed en het GCCP, probeert zij het Ministerie van Cultuur en de Mairie van Parijs te overtuigen. Ze heeft nog tot 2019 de tijd om haar tegenstander(s) te overtuigen. Ik ben benieuwd wat u er van vindt?

Meer ontdekken over het onbekende Parijs? Vanaf 9 juni 2018 is mijn reisgids ‘Ongewoon Parijs’ te verkrijgen bij de boekhandel of online bij Edicola Publishers, Bruna, Libris, Bol, Blz, Managementboek, Hebban, Veltman uitgevers, boekhandel Smit, Amazon Frankrijk, Amazon UK.

Ongewoon Parijs, 160 pagina's, 300 foto's, paperback, ISBN: 978-94-92500-81-6, Prijs € 19,95

ATELIER DES LUMIÈRES, EEN DROOMFABRIEK IN PARIJS

Tussen Bastille en Nation in het 11^e arrondissement ligt de rue Saint-Maur. Op nummer 38, verscholen achter een eenvoudige gevel gaat een stukje geschiedenis schuil uit de 19^e eeuw. Eens, sinds 1835, was in dit pand de metaalgieterij gevestigd van de familie Plichon. Nu 183 jaar later en 9 miljoen euro aan ontwikkelingskosten verder, heeft Parijs zijn eerste digitale kunstcentrum, klaar voor tentoonstellingen van de 21^e eeuw.  Een initiatief van ‘Culturespaces’ tevens eigenaars van het Musée Jacquemart-André, het Musée Maillol en de lichtshows – ‘son et lumière’ – in de steengroeven van Beaux-de -Provence in de Bouches-du-Rhône.

Op nummer 38, verscholen achter een eenvoudige gevel gaat een stukje geschiedenis schuil uit de 19^e eeuw

Vier jaar lang is er gewerkt aan de transformatie van de vroegere ijzersmelterij in een centrum van digitale kunst. Na het installeren van geluidsisolatie, airconditioning en brandveiligheid is de vervallen hal van 10 meter hoog met een oppervlakte van 2000 m², voorzien van 140 videoprojectoren en een ruimtelijk geluidssysteem van 50 Nexo luidsprekers op de muren en bas-subwoofers op de grond. Door de juiste hoeken te kiezen, zorgen die voor een optimale spreiding van het geluid, waardoor elke luisteraar de beste geluidskwaliteit ervaart. “Het publiek zal, dankzij de grootste vaste video-installatie ter wereld letterlijk worden ondergedompeld in beeld, beweging en geluid, om zo alle emoties te versterken. Unieke multimedia apparatuur maken het mogelijk om projecties te visualiseren op een oppervlakte van 3300 m². Bijna alle oppervlakten worden gebruikt, van vloer tot plafond en muren oplopend tot 10 meter hoog. De projecties volgen de bewaard gebleven architectonische elementen van de oude gieterij; metalen constructies, een grote schoorsteen, de droogtoren en een koelreservoir gevuld met water. De beelden scrollen en spelen met de lay-out van de ruimtes begeleid door op maat gemaakte muzikale composities”, aldus Bruno McCoy, voorzitter van Culturespaces.

Vier jaar lang is er gewerkt aan de transformatie van de vroegere ijzersmelterij in een centrum van digitale kunst

De eerste tentoonstelling, die opende op 13 april 2018, is geheel gewijd aan de Weense schilderkunst van Gustav Klimt, Egon Schiele en Friedensreich Hundertwasser. Geregisseerd door artistiek directeur Gianfranco Lannuzzi, Renato Gatto en Massimiliano Siccardo. De muzikale begeleiding is van Luca Longobardi. Om de beurt volgen portretten, landschappen, naakten in kleur en in goud - zo typerend voor de Weense schilderkunst aan het einde van de negentiende eeuw - elkaar op, op het ritme van Wagner, Beethoven, Chopin en Rachmaninov.

De beelden scrollen en spelen met de lay-out van de ruimtes begeleid door op maat gemaakte muzikale composities 

Klimt, een Oostenrijkse symbolistische schilder, muralist en tekenaar geldt als het meest prominente lid van de Wiener Secession (een vereniging van beeldende kunstenaars), waarvan hij ook enige tijd voorzitter was. Kenmerkend voor zijn werken, waarmee hij het meest bekend werd, is het decoratieve ornamentalisme (waarbij hij vaak werkte met bladgoud) en de suggestief-erotische symboliek. Hij maakte vooral naam met zijn vrouwportretten en allegorische werken, maar schilderde ook een groot aantal landschappen. Klimts kunst ontstond tijdens een artistieke bloeiperiode in het Wenen van het belle époque en wordt vaak geassocieerd met de jugendstilbeweging en de art-nouveau.

De projecties volgen de bewaard gebleven architectonische elementen van de oude gieterij

De werken van Egon Schiele zijn expressionistisch en behoren eveneens tot de schilderstijl van de Weense Secession. De tekeningen en schilderijen van Schiele zijn voornamelijk afbeeldingen van mensen en in beperkte mate stadsgezichten en landschappen. Door het sterke gebruik van lijnen kan Schiele eerder als een tekenaar dan als een schilder gezien worden. Hoewel Schiele sterk beïnvloed is door het werk van Gustav Klimt, zijn de lijnen die hij gebruikt toch geheel anders van aard. Terwijl Klimt vooral ronde zachte vormen afbeeldt, waarmee hij de menselijke vorm idealiseert, gebruikt Schiele krachtige hoekige lijnen.

Friedensreich Hundertwasser, geboren als Friedrich Stowasser, was een Oostenrijks kunstenaar en architect. De schilderijen van Hundertwasser kenmerken zich door het uitbundig gebruik van kleur, het gebruik van kleine omkaderde vlakken en parallelle (maar niet rechte) lijnen, een fascinatie voor de spiraal en het ontbreken van rechte lijnen. Naast abstracte schilderijen maakte Hundertwasser gestileerd figuratieve schilderijen.

Het nieuwe museum doet sterk denken aan het ‘Sensorium - Theater der Sinne’ een kermisvoorstelling uit 1992 van de voormalige Duitse kermisexploitanten Karl Häsler & Michael Wolf. Hier werd de bezoeker in een show van 10 minuten op verschillende zintuigen aangesproken. Sensorium, Latijns voor waarneming van alle zintuigen. De attractie bestond uit een tent van frames met 600 m² grondoppervlak en kon per voorstelling 500 personen bergen. Terwijl men keek naar een lasershow, die een verhaal vertelde over Kaj en Kim, werden allerlei special effects aangewend om het gevoel te versterken.

Atelier des Lumières duikt in het universum van de Weense Secession-beweging gekoppeld aan die van art nouveau

Atelier des Lumières duikt in het universum van de Weense Secession-beweging gekoppeld aan die van art nouveau. Met in de hoofdrol de mooiste werken van Gustav Klimt uit de gouden periode, een hoogtepunt uit de geschiedenis van Klimt. De tentoonstelling van 1908: de ‘Kunstschau’ genaamd. Ze vond plaats in een nieuw gebouwencomplex, waarvoor de architect Jozef Hoffmann het architectonisch kader leverde. De expositie in 54 zalen was de grootste ooit in Wenen gehouden en bevestigde als geheel de oorspronkelijke Secession-doelstelling van het Gesamtkunstwerk, een communicatief totaalconcept dat in staat was het dagelijks leven te veranderen.

De Klimt-expositie in zaal 22 trok verreweg de meeste aandacht en werd in de recensies zelfs de kathedraal van de moderne kunst genoemd. Hij exposeerde er zestien doeken, waaronder Die drei Lebensalter der Frau, Danaë, de portretten Adele Bloch-Bauer en Fritza Riedler, enkele landschappen, twee versies van Wasserschlangen en Der Kuss. Het zijn hoogtepunten uit wat later zijn ‘Gouden periode’ zou worden genoemd: werken uitgevoerd in een grafische perfectie met een overdaad aan ornamentiek, in het bijzonder veel bladgoud, die doen denken aan Byzantijnse iconen. Met name in zijn vrouwportretten versterkt dit imperiale goud de koninklijke waardigheid van de modellen en geeft het een bijna sacrale glans aan bepaalde objecten. De afgebeelde vrouwen laten het contrast zien van koele, afstandelijke aristocratische vrouwen, waardoorheen een sterke erotische gloed schemert, versterkt door overdadige decoratieve symbolen.

In totaal wordt de kijker in het Atelier des Lumières ondergedompeld in meer dan 200 werken

In totaal wordt de kijker in het Atelier des Lumières ondergedompeld in meer dan 200 werken. Een bezoek eindigt in een ruimte van 160 m² in een workshop van licht, gecreëerd door het Turkse kunstenaarscollectief ‘Ouchhh’ en een klein restaurant. Het nieuwe Atelier biedt een ongekende ontdekking, een volledig nieuwe benadering van pictorale kunst. Het eerste Digital Art Centre van Parijs.

Meerdere tentoonstellingen zullen volgen want Culturespaces heeft eerder tentoonstellingen gemaakt rond Michelangelo, Leonardo da Vinci, Picasso, Chagall, Gauguin en Vincent van Gogh. De werkplaats van licht zal ons nog vele jaren kunnen blijven fascineren.

L’Atelier des Lumières, rue Saint-Maur 38, 11^e arrondissement, metro rue Saint-Maur – lijn 3, Père Lachaise – lijn 2 en 3. Geopend alle dagen van de week van 10.00 uur tot 18.00 uur, Vrijdag en zaterdag tot 22,00 uur. Ook geopend tijdens feestdagen. Entree € 14,50

De expositie over Gustav Klimt loopt tot en met 11 november 2018.

Meer ontdekken over het onbekende Parijs? Vanaf 9 juni 2018 is mijn reisgids ‘Ongewoon Parijs’ te verkrijgen bij de boekhandel of online bij Edicola Publishers, Bruna, Libris, Bol, Blz, Managementboek,  Hebban, Veltman uitgevers, boekhandelSmit, Amazon Frankrijk, Amazon UK.

Ongewoon Parijs, 160 pagina's, 300 foto's, paperback, ISBN: 978-94-92500-81-6, Prijs € 19,95

KONINGSDAG 2018 IN PARIJS, KENNISMAKING MET ONZE NIEUWE AMBASSADEUR

Donderdag 3 mei, op persoonlijke uitnodiging van onze nieuwe ambassadeur in Parijs, was ik al vroeg op weg. Stakingsdag bij de Franse spoorwegen betekende dat de laatste zeven kilometer voor Parijs mij een extra uur reistijd bezorgde. Koningsdag in Parijs, en op de een of andere manier weten ze bij onze ambassade in Frankrijk altijd een stralende dag uit te kiezen.

Het Atelier Néerlandais

Vanuit mijn hotel neem ik de overvolle metro richting de start van een feestelijke dag. Allereerst een ontvangst in het Atelier Néerlandais (AN) waarvan ik al een aantal jaren lid ben. Achter de voorgevel van rue de Lille 121, in het statige 7e arrondissement van Parijs, bevindt zich het achttiende-eeuwse Hôtel Turgot. Een prachtig pand, prominent gelegen naast het Palais Bourbon - de Assemblee Nationale (de Franse Tweede Kamer) en in de buurt van de belangrijkste ambassades en instituten van Parijs. Op de derde etage is het Atelier Néerlandais gevestigd. Een ankerplaats voor Nederlandse ontwerpers, fotografen, architecten, uitgevers en andere individuele ondernemers, organisaties en bedrijven, werkzaam in de creatieve sector, die vanuit een van de mooiste lokaties in Parijs hun positie op de Franse markt willen versterken. Het Atelier Néerlandais wordt ook wel gezien als het Nederlandse culturele uithangbord in Frankrijk. Dit alles op initiatief van het cultuur en communicatieteam van de Nederlandse Ambassade in Frankrijk, onder de bezielende leiding van Bart Hofstede, ambassaderaad voor cultuur en communicatie, die in augustus Parijs gaat verruilen voor Peking. 

‘Tormenta’; de Nederlandse couturier Jef Montes en model Yurika - debuut op Paris Fashion Week 2018 – presentatie in het Atelier Néerlandais - foto AN

Onder leiding van Bart Hofstede is het AN er in geslaagd in de afgelopen jaren om gebundelde presentaties te organiseren tijdens grote evenementen zoals FIAC, Designer Days, Salon du Livre, Paris Photo, Paris Fashion Week, Maison et Objet, Off print en Paris en scène. Daarnaast zorgt het team van de Nederlandse ambassade voor, vooral tentoonstellingen van fotografie, ontwerp, hedendaagse beeldende kunst, filmavonden, literatuur en debat, en financiële steun aan andere disciplines als podiumkunsten, op Franse podia, voor een Frans publiek. Succes is dan ook niet uitgebleven en het Atelier telt inmiddels meer dan 100 ondernemers die zich hebben aangesloten.

Jasper Krabbé in ‘Het geheim van de Meester’ – Charlotte Caspers schildert Van Gogh - opnamen in Atelier Néerlandais - foto AN

De ontvangst is allerhartelijkst, dit keer door Dhr. Joan Mols, die mij tevens op de hoogte brengt van de komende activiteiten in het Atelier Néerlandais. Op donderdag 31 mei staat het Atelier geheel ter beschikking voor de Nederlandse kunstenaar Victor de Bie. De Bie is een veelzijdig beeldend kunstenaar met een modeachtergrond. Hij heeft de laatste twee jaren al enkele malen hier atelier gehouden en is door de locatie in Parijs zeer geïnspireerd geraakt, waardoor hij, zoals hij het zelf zegt, een ‘boost’ kreeg in zijn artistieke uitdrukking. Om zijn dankbaarheid, en de inspiratie die hij in Parijs heeft opgedaan, ter plaatse ten toon te stellen, heeft hij zijn vernissage van zijn expositie ‘Potasser et Cartonner’, op 31 mei 2018 in het Atelier Néerlandais. De expositie loopt van 1 juni tot en met 7 juni 2018. U als lezer van weblog Paris FvdV bent van harte wellkom. A.u.b. vooraf aanmelden op info@victordebie.com

Nederlands kunstenaar Victor de Bie aan het werk in het Atelier Néerlandais

Gedurende de laatste twee weken van juni zijn er op de locatie van het Atelier Néerlandais evenementen met betrekking tot de slotmanifestatie ’‘Oh Pays-Bas!. Deze sluit het Nederlandse culturele seizoen 2017-2018 in Frankrijk af. Gedurende deze weken vinden er verschillende evenementen plaats. Op het programma staan o.a. een expositie, workshops met als thema textiele innovatie en design en een Pecha Kucha-avond. Voor meer informatie klik hier.

Een wel heel bijzondere presentatie van het modemerk XUAN Paris - foto AN

Weinigen weten dat hier aan de rue de Lille 121 ook het Nouveau Centre Néerlandais is gevestigd onder leiding van Ed Hanssen. Het NCNL is een zelfstandig opleidingsinstituut, lid van het AN en verzorgt sinds februari 2014 lessen Nederlands aan in Parijs en omgeving wonende volwassenen. Daarnaast geeft het ook lessen in Franse schrijf- en conversatievaardigheden voor Nederlandstaligen. De brug die het NCNL slaat tussen Fransen en Nederlanders komt ook tot uiting in de maandelijkse lessen over de geschiedenis van de Nederlandse en Vlaamse schilderkunst en de tweemaandelijkse Leesclub Nederlandse literatuur samen met onder andere schrijver en kunst historicus Jan-Willem Noldus. Op 1 juni 2018 geeft Ed Hanssen een lezing over Vermeer.

Geduldig wachten tot 18.00 uur - rue de Grenelle 85

Hôtel d'Avayray

De klok tikt richting 18.00 uur en het is tijd om te wandelen richting de residentie van onze Ambassadeur aan de rue de Grenelle 85. Het is voor het eerst dat ik persoonlijk kennis ga maken met onze nieuwe ambassadeur in Frankrijk Z.E. Mr. Pieter de Gooijer. Sinds augustus 2017 de opvolger van Ed Kronenburg, onze nieuwe Ambassadeur in China.

Het is altijd een eer om (weer) te worden uitgenodigd voor een festiviteit in de chique Nederlandse residentie, het voormalige Hôtel d'Avayray.

Erewacht bij de residentie van onze ambassadeur Z.E. Pieter de Gooijer

In 1718 kreeg de architect Jean-Baptiste Le Roux van Claude Théophile de Bésiade, markies van Avaray, de opdracht een luxueuze residentie te bouwen, nabij het buurtschap 'près de la justice Saint-Germain'. De bouw nam ongeveer twee jaar in beslag. Directe nazaten van de familie Bésiade d’Avaray verkochten dit herenhuis in 1920 aan de Nederlandse regering en sinds die tijd is het Hôtel d’Avaray de officiële residentie van de ambassadeurs van het Koninkrijk der Nederlanden in Parijs.

Alle gasten worden persoonlijk welkom geheten door onze nieuwe ambassadeur Z.E. Pieter de Gooijer en mevrouw Julie Vermooten

Een voor een sluiten de gasten zich aan en worden persoonlijk ontvangen door onze ambassadeur Z.E. Pieter de Gooijer en mevrouw Julie Vermooten. Vertegenwoordigers van defensie van diverse grootmachten, leden van verschillende ambassades, maar met name Nederlanders uit het Franse bedrijfsleven en verenigingen waaronder het CAPA, 'Club Affaires Paris Amsterdam', de NZGF, de Nederlandse Zaken Gemeenschap Frankrijk en ANEAS, de oudste Nederlandse vereniging in Frankrijk. De Koningsdagreceptie wordt jaarlijks mede mogelijk gemaakt door de steun van zowel het Franse- als Nederlandse bedrijfsleven. Wederom zijn de overdadige tafels en de inwendige mens verzorgd door het team van chef-kok Enzo Franceschelli, lid van de gerenommeerde ‘Club International Les Toques Blanches’. Internationale professionals uit de horeca die in Frankrijk of in het buitenland wonen.

De inwendige mens wordt verzorgd door het team van chef-kok Enzo Franceschelli, lid van de gerenommeerde ‘Club International Les Toques Blanches’

Wie is eigenlijk Pieter de Gooijer is een vraag die ik stel aan de vele bezoekers die ik ontmoet op deze bij uitstek uitstekende netwerkbijeenkomst.

Pieter de Gooijer (1956) was van 2011 tot januari 2017 de Nederlandse PV, Permanent Vertegenwoordiger bij de Europese Unie. Eerder was hij diplomaat in Ankara en Washington en directeur-generaal politieke zaken op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Vanaf augustus 2017 is hij onze ambassadeur in Parijs.

Als EU ambassadeur vertegenwoordigde hij Nederland in Brussel in de woelige tijden van de eurocrisis, de Griekse geldcrisis, de migratiecrisis, tot het Brexit-drama en de opkomst van de anti-Europese populisten. Een door de wol geverfde, crisisbestendige topdiplomaat die van het roulerende EU-voorzitterschap van Nederland, in de eerste helft van 2016, een opmerkelijk succes wist te maken.

Z.E. Dhr. Pieter de Gooijer

Met vooruitziende blik koos de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Bert Koenders ervoor om deze superervaren Nederlands Permanent Vertegenwoordiger bij de EU voor te dragen als Ambassadeur in Parijs. Een diplomaat die het onderhandelingsspel en de personen die daarbij tellen door en door kent. Zo verzekerde Den Haag zich van diplomatieke kwaliteit binnen de vroeger zo befaamde Frans/Duitse as, die met de komst van de qua Europa ambitieuze Macron weer volop aan het draaien is.

De Koningsdagreceptie is bij uitstek dè  plaats om te netwerken

Geen wonder dat onze ambassadeur, tijdens zijn speech, de belangrijke relatie onderstreept tussen Nederland en Frankrijk, met als markant gebeuren de ontmoeting tussen de Franse President Macron en Premier Rutte.

“Voor ons liggen belangrijke thema’s en uitdagingen voor bilaterale Europese samenwerking waaronder energie transitie, onderzoek en innovatie, het gevecht tegen de klimaatverandering, migratie en defensie. Voorbeelden van duurzame samenwerking zijn te zien op de binnenplaats”. Aldus Z.E. Pieter de Gooijer.

V.l.n.r. Dhr. Joan Mols – Atelier Néerlandais, de Nederlands – Vietnamese modeontwerper Xuan-Thu Nguyen van het modemerk XUAN Paris en haar echtgenoot Martijn Ratsma

Over zijn persoonlijke aspecten krijg ik de volgende antwoorden: Hij is de man van de scherpe vragen, hij is niet alleen een perfectionist maar wil ook alles weten, waardoor hij altijd meer weet dan de rest. Ietwat gesloten en het duurt even om met hem een vertrouwensrelatie op te bouwen. Volgens mij is Nederland in Frankrijk in goede handen.

Wandelend door de prachtige tuin, die inmiddels helemaal gevuld is met Hollandse tulpen ontdek ik ook Barneveldse kippen, zomaar een ongewoon tafereel in de tuin van een ambassadeur.

Televisiemaker, schrijver, Frankrijk kenner Wilfried de Bruijn druk in gesprek met Lionel Veer, Permanent Vertegenwoordiger bij UNESCO

Duurzame samenwerking

Op weg naar de uitgang krijg ik op de binnenplaats uitleg van Robert-Willem Dol van het Nederlandse Beeblue. Een ondernemerscollectief dat producten en diensten ontwikkelt met een positieve impact op samenleving, natuur en economie. Een daarvan is het zeepje SOOP. In Nederland produceren we jaarlijks 120 miljoen kilo koffiedik en miljoenen kilo’s sinaasappelschil als bijproduct van onze consumptie van koffie en verse jus. Het merendeel van de koffiedik en schillen gaan bij het restafval. Heel erg zonde!, volgens Robert-Willem, want koffiedik en sinaasappelschillen zijn zeer waardevolle grondstoffen voor zeep. ‘SOOP’ is opgericht vanuit die ambitie om reststromen in te zetten als volwaardige grondstof voor zeep.

“De harde korreltjes van koffie werken als een scrub waarvan je huid schoon en zacht wordt. Daarnaast heeft koffiedik een neutraliserende werking, waardoor nare luchtjes verdwijnen. De sinaasappelschillen en sinaasappelolie (afkomstig uit de schillen) in de zeep zorgen vervolgens voor een mooie kleur en geur. Sinaasappelschil heeft ook een ontvettende kracht en het is goed voor je huid. De zeep is duurzaam geproduceerd. Het bevat geen palmolie, geen plastic en geen rotzooi. En dat hoeft ook niet, want koffiedik maakt beter schoon dan chemische troep”, aldus Robert-Willem.

Voorbeelden van duurzame samenwerking waren te zien op de binnenplaats

Als ondernemer wil hij zich richten op de verandering van het economisch systeem zoals we die nu kennen. “Alles moet nieuw zijn. De stroom aan nieuwe producten gaat maar door, terwijl meer dan de helft ervan voortijdig wordt afgedankt.” Volgens Robert-Willem moeten we gezamenlijk een transitie maken naar een circulaire economie. “Nu richt het systeem zich puur op verhogen van onze eigen welvaart en dat gaat ten koste van de natuur. Natuur en economie zijn als het ware ontkoppeld geraakt. Een circulaire economie is in mijn ogen een gezond systeem dat zichzelf in stand kan houden en positief verbonden is met natuur en samenleving.

Op dit moment zijn we druk bezig met het op de markt brengen van de vaste handzeep, maar het is de bedoeling dat scrub en vloeibare zeep gauw zullen volgen. De tweede stap is het verbreden van het productassortiment van SOOP. “We willen in de toekomst ook gaan werken met citroen, grapefruit, limoen en zeewier”.

Mooi verhaal toch en dat allemaal dankzij het netwerken tijdens Koningsdag 2018 in Parijs.

Un Grand Merci monsieur l’Ambassadeur !

ELYSÉE MONTMARTRE, EEN NIEUW PARIJS ICOON

Dikke zwarte rookwolken torenen hoog boven Montmartre uit. Diverse brandweerauto’s blokkeren de boulevard de Rochechouart. Inwoners van Montmartre staan met tranen in hun ogen achter de afzetlijnen. Het is 22 maart 2011 en meer dan twee eeuwen geschiedenis gaat in vlammen op. Het Elysée Montmartre, een van de oudste balzalen van Parijs, is niet meer. Opgericht in 1807, 81 jaar voor de opening van de Moulin Rouge. Hier beoefende men de quadrille en de cancan, sterker nog de French cancan zou hier zijn ontstaan. Met een prachtige atypische architectuur was ze een bron van inspiratie voor beroemde kunstenaars uit de negentiende eeuw, zoals Toulouse-Lautrec, Emile Zola en Guy de Maupassant. Ook revolutionaire clubs en de Communards waren hier graag geziene gasten. Louise Weber, een Franse danseres die onder haar artiestennaam La Goulue de beroemde Parijse cancan danste, samen met de enige mannelijke danser uit die tijd, Valentin le Désossé, maakte hier haar debuut. Het is ook hier dat zij werden opgemerkt door Joseph Oller en Charles Zidler, de oprichters van de Moulin Rouge.

Het Elysée Montmartre ooit een van de oudste balzalen van Parijs

Aanvankelijk bestond het pand uit drie gebouwen met uitzicht op een grote tuin met fonteinen.  In 1894 wordt de tuin verwijderd om plaats te maken voor nieuwbouw. Een grote zaal met een Nederlands tintje. De Nederlander Edward Niermans krijgt de opdracht  en hergebruikt de structuur van het Pavillon de France van de Wereldtentoonstelling van 1889, ontworpen door Gustave Eiffel. Maar de gigantische opknapbeurt mocht niet baten, want inmiddels had de danstent enorme concurrentie gekregen van de een paar honderd meter verderop gelegen, Moulin Rouge.

Vier prachtige affiches uit de rijke historie

De cancan maakte plaats voor bokswedstrijden en worstelen onder de nieuwe eigenaar Roger Delaporte, een beroemde worstelaar uit die tijd.

Tijdens de jaren ’70 in de twintigste eeuw wordt het Elysée Montmartre een theater waar regelmatig grote artiesten optreden zoals Michel Legrand, Michel Polnareff, Coluche, Patty Smith en JeanLouis Barrault, evenals internationaal gerenommeerde sterren zoals David Bowie, die een concert zou geven van slechts 30 minuten maar duurde mede door het enthousiaste publiek drie keer zo lang, namelijk anderhalf uur.

In 1988 krijgt het gebouw met de prachtige Eiffelstructuren zelfs de status van historisch erfgoed en komt in handen van Garance productions die het omtoveren tot een van de beste rock- en electro scenes.

In 1988 krijgt het gebouw met de prachtige Eiffelstructuren zelfs de status van historisch erfgoed 

Een defecte pinautomaat die ontvlamde op het moment dat een van de schoonmakers het licht aandeed, maakte een einde aan deze cultuurtempel. De metalen Eiffelstructuur trekt krom in de verzengende hitte, waardoor de muren en het dak volledig instorten. Alleen de geclassificeerde gevel bleef gespaard. Bovendien bleek Garance, die het bedrijf beheerde, niet verzekerd.

Drie jaar lang verandert er niets aan de ruïne  totdat in 2014 filmproducent Abel Nahamias en zijn compaan Julien Labrousse zich melden om het beroemde pand in oude luister te herstellen. Eerder hadden zij al voor ruim 2 miljoen euro het naastgelegen Trianon gerestaureerd. Zij trekken maar liefst 8 miljoen euro uit om het pand geheel te herstellen, inclusief de Eiffelstructuren en belle epoque elementen. 

Artist Impression van het Trianon en het nieuwe Elysée Montmartre dat plaats gaat bieden aan evenementen voor ruim 3000 personen

Alles moest opnieuw worden opgebouwd. Een gat van zes meter onder de grond werd gegraven om 180 ijzeren palen te installeren voor de enorme zaal die plaats biedt aan 1400 personen met tevens de mogelijkheid om een combinatie te maken met de balzaal van het naastgelegen Trianon. 

Het schitterende interieur van de gote zaal van het nieuwe Elysée Montmartre

Klaar voor evenementen met ruim 3000 personen. Het Trianon, een theater in Italiaanse stijl met 1500 zitplaatsen, is voornamelijk gewijd aan rock, pop en volksmuziek. Het Elysée Montmartre heeft nu nog plaats voor 1400 mensen en op termijn 1800. Dit theater zal zich geheel richten op rock, electro en metal. De lay out is volledig opnieuw ontworpen door Antoine Fontaine, geheel naar de oude tekeningen van Edouard Niermans de eerste architect. De historische gevel is opnieuw in ere hersteld met in de nok een fronton met de afbeelding van La Goulue.

Prachtige details van de geheel vernieuwde Eiffelstructuren met details uit de belle epoque

Donderdag 15 september 2016 was het dan zover. De coating van de immense dansvloer was nauwelijks droog. De verse vernisgeur heeft voor altijd de oude geur van bier en marihuana verdrongen. Honderden muziekliefhebbers in lange rijen voor het pand om de opening mee te maken van een van de meest emblematische Parijse concertzaken. Het Elysée Montmartre is met liefde in zijn oude glorie herstelt. 

De historische gevel is opnieuw in ere hersteld met in de nok een fronton met de afbeelding van La Goulue.