PARIJS HERDENKT 9/11

Bijna iedereen heeft nog steeds het beeld op het netvlies gegrift staan van de ineenstorting van het World Trade Center in New York op de rampzalige dag van 11 september 2001. Op initiatief van de organisatie "The French Will Never Forget" (Les Français n'oublieront jamais) worden de torens op schaal nagebouwd en komen op het place du Trocadéro voor het Palais de Chaillot te staan.

Foto: Jean-Pierre Heim et associés.

De torens, elk 25 meter hoog, staan gericht naar de Eifeltoren. Dit ter nagedachtenis aan de bijna 3000 mensen die 10 jaar geleden omkwamen bij deze gruwelijke terreuraanslagen. De eerste toren wordt bedekt met alle namen van de slachtoffers van de aanslagen en de tweede toren wordt bedekt met steunbetuigingen van organisaties van over de hele wereld. De plechtige herdenkingsdienst op 11 september aanstaande, begint om 20.15 uur, in aanwezigheid van de ambassadeur van de Verenigde Staten in Frankrijk, Charles Rivkin. Er wordt een concert gegeven door het orkest van de l'Académie de Musique de Paris met ondersteuning van een Frans kinderkoor en een lichtshow vanaf de Eifeltoren. De toeschouwers wordt gevraagd om als symbool van de vrede in het wit gekleed naar de herdenkingsdienst te komen, in bezit van een kaars, lantaarn of aansteker.

Dit project, bedacht en ontworpen door het architectenbureau Jean-Pierre Heim and Associates, wordt gefinancierd door donaties van verschillende grote Franse en Amerikaanse bedrijven. "The French Will Never Forget" organisatie  is ontstaan in 2003 op initiatief van een groep, van oorsprong Franse ondernemers, woonachtig in de Verenigde Staten, als tegenwicht voor de anti Franse gevoelens na de weigering van Frankrijk om deel te nemen aan de oorlog in Irak.

PLACE DAUPHINE

"La Place Rouge était vide, devant moi marchait Nathalie. Il avait un joli nom, mon guide…. Nathalie", zong Gilbert Becaud in 1964. La Place Rouge vind je in Moskou en niet in Parijs, maar je zou willen dat je een gids hebt als Nathalie die je brengt naar die mooie pleinen van Parijs.

In het 1e arrondissement van Parijs ligt verscholen tussen de Pont Neuf, quai de l'Horloge, Palais de Justice en de quai des Orfèvres een van de mooiste oases van Parijs. Een pleintje waar ik regelmatig terugkeer; het place Dauphine. Het is gebouwd in de 17de eeuw op de plaats waar eens drie kleine eilandjes lagen; het Île aux Juifs (Jodeneiland), het Île des Passeur-aux-Vaches (Koeiensmokkelaarseiland) en het Îlot de la Gourdaine. Dit charmante driehoekige plein, met prachtige huizen (nr. 14 is nog in originele staat) in Lodewijk XIII stijl, aan het andere uiteinde van Ile la Cité, stamt uit 1607. De naam werd gegeven ter ere van de langverwachte kroonprins (le dauphin). Werkelijk een van de mooiste pleintjes in de stad en bijna 40 jaar lang, op nummer 15, het domicilie van Yves Montand en Simone Signoret. Tot 1874 was het plein aan drie kanten omsloten door huizen. Maar om van het Palais de Justice een betere blikvanger te maken moesten de huizen aan de oostkant wijken. Deze oostzijde; de rue de Harlay, wordt nu bewaakt door twee leeuwen volgens Egyptische architectuur.  

Aan de randen van het plein zijn bomen gepland om zo het gesloten uiterlijk van het plein te behouden. In de fraaie panden er om heen zijn veel kunsthandels en kleine restaurants te vinden. Voor mij een plek om te genieten van mijn eerste espresso, of om uit te puffen na een lange wandeling, of gewoon genieten van een zelf gekochte knapperige baguette en fromage van een echte Franse fromagerie. Keuze genoeg, Frankrijk telt meer dan 300 soorten. De Fransen zeggen niet voor niets; “een maaltijd zonder kaas is als een mooie vrouw die één oog mist”. 

Na onze break verlaten we het plein aan de westkant. Achter het plein, al laat de naam anders vermoeden, vindt u de oudste en langste brug van Parijs; de Pont Neuf. De eerste steen werd gelegd in 1578 maar was pas klaar in 1607. In 1985 is de brug ingepakt in 41.000 m² zijdeachtige stof en 13 kilometer touw, door de Amerikaans Bulgaarse kunstenaar Vladimirov Javacheff Christo en de Franse kunstenares Jeanne-Claude.  

Het bronzen ruiterstandbeeld is een afbeelding van Hendrik IV met als bijnaam "le Vert Galant" vanwege zijn reputatie als de grote verleider. Op 16 mei 2010, ter ere van zijn 400ste sterfdag, werd het beeld zeer futuristisch gerestyled door de Franse ontwerper Jean-Charles de Castelbajac. Ingekapseld in neon en voorzien van een neon sabel wat zo uit de film van Star Trek III zou kunnen komen.

Daal de trap af, achter het beeld, naar de kop van de Seine naar de square du Vert Galant, op het uiterste puntje van Ile de la Cité. Een klein parkje dat lijkt op de boeg van een schip. Al generaties lang een favoriete ontmoetingsplaats voor clochards, jong verliefden en andere romantici. Geniet van een adembenemend uitzicht op de Seine, het Hotel de la Monnaie en het Musée du Louvre en het gesloten warenhuis la Samaritaine¹. Dit idyllische parkje is tevens het aanlegpunt voor de rondvaartboten van "les Bateaux Vedettes du Pont-Neuf". Let ook nog even op de versiering van de ronde bogen van de Pont Neuf. Maskerkoppen van venters, barbiers, vuurspuwers, tandentrekkers, baliekluivers, beurzensnijders en andere charlatans. Afbeeldingen van mensen die 'beroepsmatig', in de 17de eeuw, veelvuldig op de brug te vinden waren.  

Bateaux LesVedettes du Pont-Neuf, Square du Vert Galant, 1e arrondissement, metro Pont Neuf

¹ zie ook mijn andere blog over la Samaritaine; "eerherstel voor la Samaritaine".

TRENDY BELVÉDÈRE

Begin deze augustusmaand was ik weer even in Parijs. Dit keer speciaal voor de tentoonstelling; "PARIS - DELHI - BOMBAY" in het Centre Pompidou. Meer dan 2/3 van de tentoongestelde  kunstwerken, zijn speciaal voor deze tentoonstelling vervaardigd door bijna 50 kunstenaars. Het geeft een goed beeld van de ingrijpende veranderingen die dit tweede dichtst bevolkte land ter wereld doormaakt op het gebied van politiek, religie, en ruimtelijke ordening.

"Parijs-Delhi-Bombay" is een nieuw genre tentoonstelling, een ontdekkingsreis langs de hedendaagse Indiase samenleving, zoals gezien door de ogen van Indische en Franse beeldende kunstenaars met grote namen waaronder Pierre & Gilles, Philippe Ramette, Fabrice Hyber, Subodh Gupta en Bharti Kher.  Dit unieke Franco-Indische evenement mag u niet missen en is nog te zien tot en met 19 september 2011.

Het voordeel van Centre Pompidou is als je eenmaal de toegangsprijs van twaalf euro per persoon hebt betaald je meteen toegang hebt tot het Musée d'art moderne, alle tijdelijke tentoonstellingen en de prachtige terrassen die uitzicht bieden op Parijs. En eenmaal binnen dan stel ik voor om ook even binnen te lopen bij een van de trendy hotspots van de gebroeders Costes op de zesde etage.

Daar bevindt zich het café-restaurant Georges. Dit restaurant wordt gerund door Thierry Costes, zoon van de gevierde restaurateur Gilbert Costes en dat doet hij op een bijzondere manier. Eenmaal binnen wordt je ontvangen door hippe kortgerokte dames met benen tot aan hun oksels.  Het restaurant is ontworpen door de Parijse architecten Dominique Jakob en Brendan MacFarlane. In het ultramodern ingerichte restaurant staan op de roestvrij stalen vloer 4 grote organische kunstwerken van aluminium die bij binnenkomst meteen de aandacht trekken  en dienst doen als discrete eethoekjes. Een bijna Zen-achtige interieur met als kleurelement een verse rode roos op elke tafel. Koud en glanzend van buiten, warm en uitnodigend van binnen. Onberispelijke obers in het zwart en een prijskaartje passend bij deze locatie. Ik geniet van het ongeëvenaard uitzicht en een goed glas Sancerre.

In de Glossy PARIS las ik dat de naam Costes bij de Parijzenaars bekend is sinds 1984, het jaar waarin het gelijknamige café in de Hallen openging. Café Costes, op de Place des Innocents, midden in het gebied rondom de Hallen dat toen in opkomst was. Het interieur- ontwerp was van Philippe Starck. Die zei er zelf over: "Ik heb er het station van Praag met een trap en een grote klok van gemaakt''. Het café was onmiddellijk een daverend succes. Eind 1994 werd dit eerste avant-gardistische 'grand café' van Parijs gesloten, omdat het publiek van de Hallen veranderde en een dergelijk café daar niet meer op zijn plaats was.

Net als hun voorgangers Floderer, Lipp en Bofinger uit de Elzas, kwamen de gebroeders Jean-Louis en Gilbert Costes vanuit de Auvergne naar Parijs om er een bistro te beginnen. De zogenaamde "bistrotiers''.  Het verschil van de ondernemers uit de Elzas is dat zij in de sferen van de Belle Époque zijn blijven hangen en dat de gebroeders Costes in Parijs de ene na de andere trendy hotspot openden. In 1986 vroegen de Costes aan architect Christian de Portzamparc om Café Beaubourg, pal naast het Centre Pompidou, te ontwerpen. In 1994 bevestigde de opening van Café Marly, in de Richelieu-vleugel van het Louvre, ingericht in Napoléon III-stijl, wat iedereen al dacht, namelijk dat de gebroeders Costes de grondleggers waren van een nieuwe generatie café-restaurants. In 1996 opende het viersterrenhotelCostes, niet ver van de Place Vendôme en werd door de incrowd aangeduid als de 'nieuwe Ritz'. Samen met decorateur Jacques Garcia verbouwde Jean-Louis Costes het totaal uitgeleefde Hotel France et Choiseul tot een flamboyant barokpaleis. In het jaar 2000 volgde Georges, in of op het Centre Pompidou. Andere scheppingen van de gebroeders Costes zijn la Sociéte op de place Saint-Germain-des-Prés 4, l'Esplanade; rue Fabert 53, l'Avenue aan de chique avenue Montaigne 41, Le Murat; boulevard Murat 1, le Village; rue Royale 25, Ginger; rue Tremoille 11, le Square Trousseau; rue Antoine Vollon nr. 1, Le China; rue de Charenton 50, Chez Janou; rue Roger Verlomme 2 en Lily Wang; avenue Dusquesnes 40.  En.... de "costification" van Parijs,  van de gebroeders Costes, is nog lang niet ten einde.

PARIS - DELHI - BOMBAY, Centre Pompidou, place George Pompidou, 4e arrondissement, metro Rambuteau.

Restaurant Georges, Centre Pompidou,  6e etage, place George Pompidou, 4e arrondissement, metro Rambuteau. Voor reserveringen +33 (0)1 44 78 47 99

MONTAND

Op 8 november 1991 wordt Yves Montand getroffen door een hartinfarct, op een van de laatste opnamedagen van IP5: L'île aux pachydermes, een film van regisseur Jean-Jacques Beineix. Zijn laatste woorden tegen collega's waren; "als mij op deze leeftijd iets ergs overkomt dan heb ik genoeg geleefd en zelfs heel goed geleefd om dat dan ook te betreuren". Een dag later wordt een tweede hartinfarct hem fataal en hij sterft op 9 november 1991, 70 jaar oud.

Hij was chansonnier, acteur, cabaretier en danser, een man met onuitputtelijke talenten maar bovenal een groot charmeur.

Montand ziet het levenslicht op 13 oktober 1921 in het Toscaanse dorp Monsumano Alto (Italië), als Yvo Livi. In 1944 vertrekt hij naar Parijs en verandert zijn naam in Yves Montand. De naam Montand ontleent hij aan zijn moeder die hem altijd binnenriep na het spelen met de woorden; "Yvo monta"! (Monter is naar boven gaan) Daar maakt hij kennis met Edith Piaf die hem introduceert in de wereld van de showbusiness. Hij krijgt naast haar een kleine rol in de befaamde Moulin Rouge. Ze gaan samen op tournee en hebben zelfs een kortstondige liefdesrelatie. Na twee mislukte filmrollen concentreert Montand zich op zijn zangcarrière. In 1949 krijgt hij van de Franse componist Jacques Prévert een chanson die zijn feitelijke doorbraak betekent: "Les feuilles mortes". In dat zelfde jaar ontmoet hij de Duitse Simone Kaminker, een van de grootste filmsterren van dat moment. Beter bekend onder de naam van haar moeder, Signoret. Het is liefde op het eerste gezicht. Simone Signoret was op dat moment getrouwd, maar na haar scheiding trouwen ze in 1951. In 1953 breekt hij eindelijk door in de filmwereld in de film Le salaire de la peur van Henri-Georges Clouzot. Maar ook als zanger is hij dan op zijn absolute hoogtepunt. De Fransen adoreerden deze sympathieke man, maar omstreden was hij ook vanwege zijn "liefde" voor vele vrouwen en zijn communistische opvattingen. Hij ging om met de Groten der aarde en hield desondanks zijn eenvoudige, vriendelijke uitstraling. In 1956 vertrekt het koppel naar Holywood, waar Signoret als niet Amerikaanse filmster een Oscar wint voor haar rol in de film Room at the top. Hij triomfeert met shows op Broadway, en maakt bij de uitreiking van de Oscar aan zijn vrouw kennis met Marilyn Monroe. Let's make love is de titel van de film waar zij beiden een hoofdrol in spelen, maar zij ook een liefdesrelatie krijgen met elkaar. Toch houdt zijn huwelijk met Signoret stand en eindigt in 1985 met de dood van Simone. Het grijpt hem erg aan en hij trekt zich volledig terug uit het openbare leven in hun huis aan de Place Dauphine nr. 15 in Parijs. In 1987 hertrouwt hij met zijn assistente Carole Amiel. Zij schenkt hem één zoon, Valentin Montand, geboren in 1988. Drie jaar later overlijdt hij en wordt bijgezet in het graf naast zijn eerste vrouw, Simone Signoret, op Père Lachaise.

Na zijn dood komt zijn goede naam tweemaal in het geding. Eind jaren ’90 werden zijn stoffelijke resten opgegraven voor een DNA-test. Afgedwongen door een vrouw die beweerde een kind van hem te hebben. De test bleek negatief, hij bleek niet de vader te zijn van het kind. In 2004 baarde de dochter van Simone Signoret; Catherine Allégret, Montands stiefdochter, opzien door in een boek te beweren dat Montand haar vanaf haar vijfde jaar seksueel misbruikt zou hebben.

© photo Stéphane Korb.

Uniek en moedig is het, dat een Nederlander het levensverhaal van Yves Montand in Parijs op de planken gaat brengen in een muzikale show genaamd: "Montand et les Femmes". Een eerbetoon aan dit grote talent door Ivo Niehe en Ellen ten Damme in het ThéatreMogador. De première vindt plaats op maandag 3 oktober 2011.  Ivo wordt tijdens de show begeleidt door acht Nederlandse topmusici en ontvangt daarbij Ellen als speciale gast. Het interview dat Niehe had in 1991 met Montand loopt als een rode draad door deze, een uur en dertig minuten durende show. Verhalen, bewegende beelden en zijn bekende chansons waaronder: C’est si bon, A Paris, Les feuilles mortes, A bicyclette en nog veel meer… 

Wilt u niet wachten tot de Franse première van "Montand et les Femmes" dan kunt u naar de Try Out van deze multimediale show in het nieuwe DeLaMar Theater in Amsterdam op woensdag 24 augustus en donderdag 25 augustus 2011. Toegang slechts € 17,50 - De voorstelling is Franstalig met Nederlandse boventiteling. Indien u telefonisch reserveert en de code "Les Amis d'Ivo Niehe" gebruikt en aangeeft dat u een trouwe volger bent van mijn weblog Paris-FvdV dan betaalt u slechts € 10,00 - Het telefoonnummer is 0900-33 52 627. U kunt ook kaarten bestellen via www.delamar.nl maar dan betaalt u het normale tarief.

DeLaMar Theater, Marnixstraat 402, 1017 PL  Amsterdam

www.delamar.nl

ThéatreMogador, rue de Mogador 25, 9e arrondissement, metro Trinité

DE HEMELS VAN DE BELLE ÉPOQUE

Gustave Eiffel was een geniale constructeur, die in zijn tijd, de vooruitgang in de architectuur flink vooruit heeft geholpen door de toepassing van staal, in plaats van zware, ouderwetse baksteenconstructies. De Industriële Revolutie; west Europa industrialiseerde en nieuwe technologieën en materialen kwamen niet alleen beschikbaar, maar waren ook nodig om de nieuwe ontwikkelingen te kunnen uitvoeren. Eiffel deed zijn eerste ervaringen op met metaalconstructies, toen hij voor spoorwegmaatschappijen in Frankrijk begon te werken. Nog voor dat hij aan de bouw begon van zijn bekendste werk, de toren die naar hem is genoemd, werd in 1876 het warenhuis Le Bon Marché voorzien van een door hem ontworpen "moderne ijzer-glas-cocon".

Warenhuis Le Bon Marché 
 

Al snel volgden andere ondernemers het voorbeeld van Aristide Boucicaut, de eigenaar van Le Bon Marché. Luxe "grands magasins" met indrukwekkende architectuur voorzien van immense glazen koepels, gedecoreerde trappen en omlopende gaanderijen. Het was de tijd van de Belle Époque gekenmerkt door zijn ingewikkelde decoratieve stijl, de Art Nouveau. Zelden is er zoveel vernieuwend talent op het gebied van cultuur in Parijs bij elkaar geweest als tussen 1865 en het begin van de eerste wereldoorlog. La Samaritaine volgde in 1869 maar het zal nog een aantal jaren duren eer dat wij het Art Nouveau interieur weer in al zijn glorie kunnen bewonderen. Zie ook mijn weblog; "een waardig herstel voor La Sameritaine". 

In december 1893 openden de neven Théophile Bader en Alphonse Kahn een winkel met naaigerief, dat 'Aux Galeries Lafayette' werd genoemd. De naam van de winkel verwees naar het oorspronkelijke adres aan de rue La Fayette, op wandelafstand van de Opera Garnier. In 1905 gaf Bader de Franse architect Georges Chedanne de opdracht om nieuw aangekochte gebouwen (rue la Fayette 38, 40 en 42) volledig te herbouwen, wat duurde tot in 1907.  Weer een aantal jaren later werd Galeries Lafayette uitgebreid met de aankoop van het pand aan de boulevard Haussmann nummer 15 en groeide uit tot het indrukwekkende warenhuis dat we nu kennen. Pas in 1912 kreeg Lafayette de monumentale koepel in Byzantijnse stijl van gekleurd glas en smeedijzer, een ontwerp van de Franse architect Ferdinand Chanut. Maar liefst 33 meter hoog. Het metalen frame steunt op 10 punten en is voorzien van  gebrandschilderd glas rijkelijk versierd met bloemmotieven dat weer zorgt voor een prachtig goudkleurig licht.  De rijk geornamenteerde balustrades zijn van de hand van Louis Majorelle. De koepel gaf het gebouw de bijnaam "Magasin Coupole".

Galeries Lafayette

Vanaf de derde etage heeft u een prachtig overzicht. Wat u zeker moet doen is een bezoek brengen aan de vijfde etage waar u door de binnenramen kunt kijken naar de speciale ijzeren constructie van de achterkant van de koepel. Met de roltrappen gaat u naar de zevende etage en vervolgens met trappen naar de achtste etage. Vanaf het terras wordt u  gratis getrakteerd op een adembenemend uitzicht over Parijs. Met name het uitzicht op de Opera Garnier is spectaculair. Volgens een gedenksteen is op dit zelfde dak op 19 januari 1919 een vliegtuig geland. Ook kunt u de stalen buitenconstructie bekijken die de grote binnenkoepel van daglicht voorziet. Als laatste tip geef ik u mee om zeker in december een kijkje te nemen in Galeries Lafayette. Onder de koepel, op de plek waar Edith Piaf in 1950 haar chansons; "la Vie en rose", "l'Hymne à l'amour" en "La plus belle histoire d'amour" ten gehore bracht, staat dan een immense kerstboom met een hoogte van meer dan 25 meter. 

Galeries Lafayette (vijfde etage)

In 1923 was het de beurt aan het naastliggende warenhuis Printemps om haar publiek te ontvangen onder een glazen koepel bestaande uit 3185 glazen panelen in Art Nouveau stijl. In 1939 is deze koepel in zijn geheel ontmanteld uit angst voor beschadiging tijden de tweede wereldoorlog. De onderdelen werden opgeslagen in Clichy en pas in 1975 na de restauratie van de gevel werd de koepel weer in oude luister hersteld. Helaas is deze fraaie koepel niet meer te zien vanaf de begane grond maar daarvoor moet u naar de  de zesde etage voor een lunch onder deze prachtige 16 meter hoge koepel. Hier vindt u een van de prestigieuze brasseries van de Groupe Flo: "Le Café Flo".  Vergeet ook niet de negende etage met een prachtig panoramisch terras met een onbelemmerd uitzicht op de Opéra Garnier, de Madeleine, de Eiffeltoren en Montmartre.

Le Café Flo (6e etage Printemps de la Mode)

Printemps, boulevard Haussmann 64, 9e arrondissement, metro Havre Caumartin.

Le Café Flo (350 plaatsen) 6e etage Printemps de la Mode. Geopend van 11.30 uur tot 15.30 uur voor lunch. Salon de Thé geopend van 15.30 uur tot 19.00 uur.

Galeries Lafayette Haussmann, boulevard Haussmann 40, 9e arrondissement, metro Chaussée-d'Antin, Opéra en RER Auber. Het terras is geopend van maandag tot en met zaterdag van 09.30 uur tot 19.30 uur op donderdag tot 21 uur.

Le Bon Marché, Rue de Sèvres 24, 7e arrondissement, metro Sèvres - Babylone

SWEET LIFE IN PARIS

Gisterenavond zij mijn vrouw tegen mij; "nog even en je kunt zo in het programma van "mijn man heeft een hobby", van John Williams". Dit nadat ik aangaf zeven boeken te hebben besteld over Parijs van de Franse uitgeverij Christine Bonneton. Een van de boeken: Het zoete leven in Parijs, is van David Lebowitz.  David begon op 16 jarige leeftijd als leerling pâtissier in het restaurant Chez Pannisse in California. In de 13 jaar dat hij samengewerkt heeft met chef pâtissier Lindsey Shere, tevens eigenaresse, begon hij zijn eigen weblog. In 1999 verscheen zijn eerste boek over nagerechten. Hij behoorde toen al tot een van de vijf beste  pâtissiers van de Amerikaanse westkust. In 2004 verhuisde hij naar Parijs en schreef daar zijn boek "Sweet Life in Paris".  Het zoete leven in Parijs vertelt het verhaal van zijn verhuizing naar Parijs, de ups en de downs. Met verhalen hoe hij zich heeft aangepast aan het leven in een grote stad en zijn grote voorliefde voor de Franse keuken. Als extra bevat het boek bijna vijftig recepten, zowel zoete als hartige. Zijn voorliefde voor Parijse restaurants is altijd blijven bestaan getuige zijn weblog over Parijs met daarin tips voor heerlijke nieuwe, trendy restaurants. Zijn weblog is een van de beste als het gaat om  uit eten in Parijse restaurants in elke prijsklasse. Dat is ook de reden dat ik zijn weblog heb opgenomen onder "handige websites".

Zijn tips heb ik meerdere malen gevolgd en ben zo ook terecht gekomen bij Chartier. Een eenvoudig volksrestaurant met betaalbare maaltijden, de nog steeds bestaande formule van de vroegere “Bouillons”.  In 1895 geopend en sinds die tijd is zowel de formule als de inrichting onveranderd. Prijzen voor een voorgerecht variëren van € 2,20 tot € 6,80. Een hoofdgerecht vanaf € 8,50 tot € 12,20 en een nagerecht tussen de € 2,50 en € 4,00. De geadviseerde wijn van de maand per fles slechts € 13,50.

Restaurant Chartier; de ingang ligt aan een somber binnenpleintje aan de rue Faubourg Montmartre. je komt binnen door een draaideur, nadat je gegarandeerd in een lange wachtrij hebt gestaan. Je wordt vriendelijk ontvangen door een ober met een wit voorschoot, zwart vest en een vlinderdasje die je plaatst tussen een oud dametje of een verliefd studentenkoppel. Reserveren is namelijk niet mogelijk. Heerlijk geroezemoes en een duizelingwekkend ballet van obers met hun overvolle dienbladen. Eten bij Chartier is een beleving en als herinnering de rekening geschreven op het papieren tafelkleed. Afrekenen, afscheuren en wegwezen.

Restaurant Chartier, rue du Faubourg Montmartre, 9e arrondissement, metro Grands Boulevards.

EEN ONTDEKKING IN HET 19e ARRONDISSEMENT

Vaak blijft een bezoek aan Parijs beperkt tot de eerste negen arrondissementen van Parijs: Louvre, Bourse, Hôtel de Ville, Panthéon, Luxembourg, Palais-Bourbon, Élysée en Opéra. Daarom neem ik u vandaag mee naar het 19e arrondissement; Buttes-Chaumont. Een arrondissement met veel groen dankzij twee grote parken: Parc de la Villette en Parc des Buttes Chaumont. Parijzenaars klagen vaak over het gebrek aan openbare ruimte in hun dichtbevolkte stad, maar toch liggen er meer dan 400 parken, tuinen en pleinen verspreid tussen de boulevard Periphérique.

Buttes Chaumont  is een van de minder bekende parken in Parijs en eigenlijk zeer onterecht. Sterker nog het is een van de mooiste parken van Parijs. Gebouwd in opdracht van Napoléon III in 1867, door het duo Haussmann en Jean-Charles Alphand, op een vroeger galgenveld en een verlaten en vervuilde gipsgroeve. In de 14e eeuw werden de huizen voorzien van een laag pleister. Het gips hiervoor haalde men uit de groeven van Montmartre en Buttes-Chaumont. Tonnen aarde werden aangevoerd om een romantisch park te bouwen dat zich kenmerkt door steile hellingen met glooiende graspartijen, kronkelige paden, grotten, waterpartijen, waaronder een grote vijver compleet met waterval en hoog op een rotswand een kleine tempel, van waaruit je weer een prachtig uitzicht hebt over Montmartre en Saint-Denis. Een grote hangbrug brengt je weer naar een lager gedeelte van het park. De platanen, populieren, esdoorns, kastanjelaars, taxusbomen, ginkgo's en sequoia's geplant aan het einde van de 19e eeuw staan er nog steeds. Vooral in de lente en de herfst is het hier een schitterend gezicht, dankzij een bont spektakel van kleuren. Aan de oostkant van het park vindt je nog sporen van de vroegere ringspoorweg van Parijs; la Petite Ceinture. De sporen verdwijnen onder de "butte" in een tunnel en komen, na plus minus een kilometer, weer te voorschijn op de plek waar eens het station van Ménilmontant stond. (rue de la Mare)

Quartier Mouzaïa

In de buurt van het park, ten zuiden van de place Rhin-et-Danube, tussen de metrostations Botzaris en Pré Saint Gervais ligt een apart dorpje met 250 charmante huisjes, in feite zijn het arbeidershuisjes van eind 19e eeuw. De straatjes dragen namen als villa Amalia, villa des Lilas, villa de Fontenay en liggen links en rechts aan de rue Mouzaïa ook wel het Quartier Mouzaïa of Quartier d'Amerique genoemd.

Voetgangerssteegjes overladen met klimop, blauwe regen, seringen en rozenstruiken. Respecteer de stilte en het privéleven van de bewoners in de villa's van Mouzaïa.

Nu wil iedereen hier wel wonen in deze kleine idyllische oase, maar jammer genoeg rukt aan de zijde van de villa du Progrès, de naam zegt het al, de stad op met spuuglelijke betonnen woontorens. Wat een contrast. En dan te bedenken dat nog geen halve eeuw geleden de molenwieken draaiden op de luxe villa (steegje) de Bellevue.

Parc Buttes Chaumont, 19e arrondissement, metro Buttes Chaumont, Botzaris.

Quartier Mouzaïa, 19e arrondissement, metro Botzaris, Danube, Pré Saint Gervais.

EEN WANDELING VOL PERSPECTIEF (deel 2)

De esplanade van La Défense heeft een totale lengte van 1200 meter met in het midden een bronzen sculptuur van Louis-Ernest Barrias waar La Défense zijn naam aan heeft ontleent. Dit beeld uit 1883 staat weer op zijn oorspronkelijke plaats en symboliseert de heldhaftige verdediging van Parijs tegen het Pruisische leger in 1871. Het beeldhouwwerk is naar het westen gericht, daar waar de vijand ooit vandaan kwam. Let u eens op de zwart marmeren toren aan de rechterzijde. De vroegere Tour Fiat uit 1974, nu Tour Areva, heeft een bijzonder ontwerp. Let goed op de ramen, onder hoog en smal, en naar boven breed en laag. Zo lijken de verticale lijnen nauwelijks perspectief te tonen. Deze wolkenkrabber is 184 meter hoog en telt 44 verdiepingen. Tot 1985 was dit het hoogste gebouw van La Défense. Achter de Tour Areva, het tot nog toe, hoogste gebouw van La Défense. De imposante Tour Total (190 m) bestaat uit drie met glas bedekte torens, verschillend van hoogte en vertonen steeds variërende tinten die van licht- naar donkerblauw gaan, naarmate er meer of minder licht op valt.

Palais de La Defense of CNIT, gebouwd in 1958

Inmiddels zijn we aangekomen op de Parvis, het voorplein, met rechts het oudste gebouw; het Palais de La Defense of CNIT, gebouwd in 1958. Het hele gebouw rust slechts op drie punten en heeft een totale overkapping van 218 meter. Nu is er een conferentie- en een zakencentrum met winkelgalerijen in ondergebracht. De grote, 15 meter hoge rode spin, genaamd L'araignée rouge (The Red Spider), is een werk van de Amerikaan, Alexander Calder.

 The Red Spider; is een werk van de Amerikaan, Alexander Calder

Aan de overzijde het winkelcentrum Les Quatre Temps met meer dan 200 winkels verdeeld over vier verdiepingen, restaurants en bioscopen. Aan de voorzijde een sculptuur van de Spanjaard Joan Miro; Deux Personnages Fantastiques, geplaatst in 1980, drie jaren voor zijn dood. Dit zakencentrum is één groot openluchtmuseum, waar tussen de wolkenkrabbers, ontworpen door grote namen uit de hedendaagse architectuur, prachtige beelden staan van meer dan 70 gerenommeerde nationale- en internationale kunstenaars.

Vòòr u hèt symbool van Mitterrands progressieve visie op de grandeur van Frankrijk. Deze gigantische open kubus van glas en wit Carraramarmer werd officieel geopend op 14 juli 1989 ter viering van de tweehonderdste verjaardag van de revolutie. Weinigen weten dat de Eiffeltoren geopend werd bij de viering van de 100ste verjaardag, in 1889. De omvang van La Grande Arche is dezelfde als de Cour Carrée van het Grand Louvre; 108 meter bij 112 meter. 110 meter hoog en weegt maar liefst 300.000 ton. Kosten in die tijd 450 miljoen euro en onderdeel van les Grands Traveaux waaronder de Louvre piramide, de Opera Bastille en de Bibliothèque Nationale Francois Mitterand. Het symboliseert een open venster naar de wereld. 

Helaas is er ook slecht nieuws te vertellen. Het mooie uitzicht over de 'Voie Triomphale' is niet meer. De Voie Triomphale; de monumentale zichtlijn vanaf La Grande Arche de la Défense naar de place de Étoiles met de Arc de Triomphe naar place de la Concorde met de obelisk en de piramide van Pei op de cour Napoleon bij het Louvre is niet meer te bezichtigen. De eigenaar van het gebouw; het Ministerie van Ecologie heeft dit besloten na een ongeluk met een van de futuristische glazen liften. De ruimte boven in La Grande Arche zal worden herontwikkeld tot kantoren. In 2008 werd nog ruim 1 miljoen euro geïnvesteerd in het onderhoud en reparatie van de panoramische liften, ooit gebouwd door Otis. Maar naar aanleiding van het incident in april 2010 werden de liften na een veiligheidsaudit afgekeurd. Dit heeft het ministerie uiteindelijk doen besluiten om het 'Dak van de Wereld' niet meer open te stellen voor het publiek. Hiermee verdwijnt een van de mooiste attracties van Hauts-de-Seine. Om een idee te geven; in 2009 bezochten meer dan 110.000 mensen dit unieke uitzichtpunt.

Maar u heeft nog steeds een fantastisch uitzicht na het beklimmen van de witmarmeren trappen. Links voorbij de Cnit ziet u een 12 meter hoge bronzen Duim; La Pouce van de beeldhouwer César Baldaccini. Een opgestoken duim misschien wel uit bewondering voor dit enorme project, gestart in 1958, waarvoor zo'n 9.000 woningen zijn geruimd en meer dan 25.000 mensen zijn geherhuisvest. In 1965 verschenen de eerste kantoortorens en in 1970 zorgde de RER voor een 4 minuten verbinding tussen La Défence en de Place de l'Étoiles. 

In ieder geval hebben we nog de foto van het fantastische uitzicht vanaf La Grande Arche

Nog energie over? Neem dan de trappen aan de achterzijde van La Grande Arche. Rechtdoor over de houten loopbrug "La Jetée langs het fraai aangelegde Nouveau Cimetière de Neuilly. Op de terugweg de Cours Valmy (rechts) met het indrukwekkende hoofdkantoor van de Sociëté Génerale en het gebouw La Pacific met op de voorgrond  de Tête Monumentale” van de beeldhouwer Igor Mitoraj, een absoluut fotomoment.

TIP: Maak een "print screen" van deze blog. Het is alsof je tijdens deze wandeling persoonlijk door mij wordt rondgeleid. Ik garandeer een aangename wandeling waar je van alles te weten komt waar je geen idee van had.

THE ONE AND ONLY

Ze is beroemd en berucht, ze is bejubeld en uitgefloten, ze kreeg een prijs voor de best geklede vrouw en een prijs voor de slechtst geklede vrouw, ze is verkozen als hèt sexiest model / vrouw in 1995, 1999 en 2007. Gespot als model, vanwege haar "heroïne chique look". Gedumpt door zeven merken wegens het gebruik van cocaïne om vervolgens het best verdienende model ter wereld te worden. Controversieel en een vrouw met vele gezichten, een compleet eigen stijl, wil en "jaw dropping good looks": Kate Moss.

Geboren in 1974, kind van gescheiden ouders en ontdekt  op 14 jarige leeftijd op JFK Airport in New York door Sarah Doukas, eigenaresse en oprichtster van Storm Model Management. Ze wordt voor het eerst op de gevoelige plaat vastgelegd voor Calvin Klein en snel volgen meerdere merken waaronder Gucci, Dolce & Gabbana, Louis Vuitton, Dior, Burberry, Chanel, Rimmel, en Bulgari. Ze staat meer dan 30 keer op de cover van de Britse Vogue, figureert in alle andere internationale versies van Vogue, Man en Vanity Fair. Gefotografeerd door topfotografen in de mode-industrie, waaronder Mario Testino, Mario Sorrenti, Steven Klein, Juergen Teller en Peter Lindbergh. Haar inkomsten werden door het blad Forbes in 2005 geschat op 5 miljoen dollar, in 2006 op 8 miljoen en in 2007 9 miljoen. Op dat moment het tweede best betaalde model ter wereld achter Gisèle Bündchen. Op 27 September 2007, publiceerde The Sun een verhaal getiteld, "Kate Moss gedumpt door zeven merken", compleet met foto's van een cocaïne snuivende Moss. Maar het verhaal gaat verder. Twaalf maanden na haar cocaïne schandaal maakte Moss een comeback met 18 top contracten op haar naam met inbegrip van Rimmel en Agent Provocateur, Virgin Mobile en Calvin Klein Jeans. Kate blijft boeien en shockeren, zoals tijdens de 2011 Paris Fashion Week op de catwalk voor Louis Vuitton, waar ze rustig een sigaret op stak. 

  

La Galerie l'Instant exposeert tot 14 september 2011 topfoto's van deze meest gefotografeerde persoonlijkheid, gemaakt door diverse modefotografen waaronder Bert Stern, Corinne Day, Ellen Von Unwerth-Rankin, Mary McCartney, Patrick Demarchelier en Bettina Rheims, die haar voor het eerst fotografeerde op 14 jarige leeftijd. Een hommage aan deze veelzijdige en tegelijkertijd controversiële vrouw, niet alleen voor haar schoonheid maar ook voor haar intelligentie.

Galerie de l'Instant, rue de Poitou 46, 3e arrondissement, metro Saint Sébastien-Froissart

De galerie is geopend van 14.00 uur tot 19.00 uur van maandag t/m zaterdag en op zondag van 14.30 uur tot 18.30 uur.

Nog meer Kate Moss

EEN WANDELING VOL PERSPECTIEF (deel 1)

Het was Catharina de Medici die in 1564 de aanzet gaf tot La Voie triomphale met de bouw van het Louvre. Le Nôtre creëert in 1664 de Jardin des Tuilleries en in 1670 de Avenue Champs Élysées. De architect Gabriel krijgt de opdracht voor de Place de la Concorde in 1760. Napoleon geeft in 1806 de opdracht voor het bouwen van een triomfboog en Haussmann transformeert de place de l'Étoile in 1854 tot een rotonde waar 12 lanen op uitkomen. In 1958 ontstaat het idee voor een nieuw project dat voorziet in de verlenging van deze historische as; de bouw van La Défense. In 1983 krijgt de Deense Architect Johan Otto von Spreckelsen de opdracht voor de bouw van een nieuwe triomfboog; La Grande Arche. Alles in één rechte lijn naar het westen, 7 kilometer lang, van de Cour Carrée in het Louvre, tot aan De Grote Ark in La Défense. En meer dan 450 jaar later is het eindpunt van deze koninklijke, keizerlijke en presidentiële bouwactiviteiten nog niet in zicht.

We nemen metrolijn een en stappen uit op station Esplanade de la Défense, om te beginnen aan een bijzondere wandeling met perspectief over de Esplanade du Général de Gaulle. Onze wandeling begint bij het wonderlijke Bassin Takis waar u bij heldere dagen een prachtig uitzicht heeft op de historische as. Richting Seine en de Pont de Neuilly kijkt u in een rechte lijn naar de Arc de Triomphe en als u 180 graden draait ziet u de 110 meter hoge La Grande Arche, geflankeerd door de immense torens van het zakencentrum van Parijs. 49 metalen knipperlichten, in het basin, op metalen staken wiegen op het ritme van de wind. In het water de reflectie van de groene Tour Gan (rechts) en de Tour AGF Athéna (links).

We vervolgen nu onze wandeling langs moderne architectuur, fonteinen, parkjes, patio's, mozaïeken van marmer en graniet en talloze moderne sculpturen terwijl onder u, vrijwel ongemerkt, een immens netwerk van snelwegen, parkeergarages voor 26000 auto's, trein- en metroverbindingen loopt. Bij de Tour Gan maken we even een zijsprong naar rechts richting Les Miroirs.; een high tech complex van vier spiegelende facade torens. Vanaf de patio ziet men de wijk Charras met de Tour des Poissons met zijn reusachtige klok/barometer. De tijd wordt met lichtflitsen aangegeven en de weersverwachtingen voor Parijs en omgeving met kleuren: rood voor slecht weer, blauw staat voor wisselvallig en groen voor mooi weer.

We keren terug naar de esplanade, naar de veelkleurige "Tour Morreti" van de Franse kunstenaar Ray Moretti, een 32 m hoge ventilatieschoorsteen gemaakt van 675 buizen van gekleurd glasvezel. Op de achtergrond het beeld van Henri de Miller; de slaapwandelaar. Verder rechts; Cœur Défense, twee torens van 161 meter hoog. Het gebouw, ontworpen door de Franse architect Jean-Paul Viguier, dateert uit 2001 en heeft het grootste vloeroppervlak voor kantoorgebruik in Europa. In maart 2007 werd het gebouw door Lehman Brothers voor 2,11 miljard euro gekocht van het vastgoedfonds van Goldman Sachs.

In het midden van de esplanade de monumentale Fontaine Agam die op gezette tijden zorgt voor een schouwspel van water en verlichting, begeleidt door muziek. (wo. 13.00 uur, za & zo 16.00 uur) Het veelkleurige basin, uitgevoerd in mozaïek met 86 kleur nuances, heeft een afmeting van 57 meter bij 26 meter en een verval van drie meter. 66 waterjets zorgen voor een adembenemend schouwspel. Tijd voor een fotomoment met op de achtergrond het wit marmeren symbool van het nieuwe Parijs; La Grande Arche.

Aan de overkant een indrukwekkende schepping van glas en staal door Ieoh Ming Pei. Deze architect was ook verantwoordelijk voor de glazen piramide, dè hoofdingang van het Grand Louvre. Deze Tour EDF is eveneens gebouwd in 2001 voor de Électricité de France (EDF). Het meest opvallende is het 3D-effect dat ontstaat door een kegelvormige sectie lopend vanaf de begane grond naar de 26ste verdieping en fungeert als hoofd ingang. Een ingang gebouwd onder een brede overkapping met een doorsnede van 24 meter.

TIP: Maak een "print screen" van deze blog. Het is alsof je op deze wandeling persoonlijk door mij wordt rondgeleid. Ik garandeer een aangename wandeling waar je van alles te weten komt waar je geen idee van had.

LOUNGEN MET PARIJS AAN JE VOETEN

Je vindt ze over de hele wereld; luxe warenhuizen. Weinigen weten dat het warenhuis een Franse vinding is. Eigenlijk moet ik zeggen een Parijse vinding. Het begon allemaal in 1852 toen Aristide Boucicaut zijn warenhuis Bon Marché opende. Een zogenaamd Grands Magasin. In 1855 volgt le Bazar Napoléon dat later wordt getransformeerd in le Bazar de l’Hôtel de Ville kortweg BHV. Kort daar op in 1864 volgt Jules Laluzot met le Printemps en Parijs kreeg de smaak te pakken. In 1894 de Galeries lafayette en het Samaritaine  aan de Seine. Het is la Belle Époque wat duidelijk te zien is aan de buitenkant van de "paleizen van de handel". Prachtige gevels die bol staan van beelden, verguld stucwerk en andere pompeuze decoraties. Het verhaal gaat dat in 1919 een zekere Jules Védrines er in slaagt om met een vliegtuigje, voor de liefhebbers een Caudron G63, te landen op het dak van Galeries Lafayette. Maar voor spektakel van een meer recentere aard verwijs ik naar het platte dak van de buurman. Daar kun je van maandag tot en met zaterdag van 9.35 uur tot 19.00 uur en op donderdag zelfs tot 22.00 uur terecht, voor een spectaculair (gratis) uitzicht over Parijs. Dit alles onder het genot van een goed glas champagne of witte wijn, die natuurlijk wèl betaald moeten worden. Je kunt er ook heel betaalbaar lunchen of loungen op een groot buitenterras met een 360° graden panorama over Parijs.

Le Déli-cieux is een selfservice restaurant (200 plaatsen), van de jonge Franse ontwerper Noé Duchaufour-Lawrance,  gevestigd op de 9e etage van het warenhuis le Printemps. Op het menu heerlijke antipasti, salades en lichte maaltijden. Als het regent kun je ook overdekt zitten maar die ruimte is veel minder gezellig als het buitenterras op 37 meter hoogte. Het terras loopt gelijk met de prachtige zinken daken om u heen, af en toe onderbroken door indrukwekkende architectuur zoals het Palais Garnier, de Madeleine, het Grand Palais, de Eiffeltoren en la butte Montmarte met de Sacre Cœur.

Le Deli-cieux, Printemps Haussmann de la Maison  - 9e etage , boulevard Haussmann 66, 9e arrondissement, metro Havre Caumartin, Auber.

Bij regenachtig weer verwijs ik u naar de 6e etage van Printemps de la Mode voor bijvoorbeeld een lunch onder de prachtige 16 meter hoge art nouveau koepel uit 1923 bestaande uit 3185 glazen panelen. Hier vindt u een van de prestigieuze brasseries van de Groupe Flo: "Le Café Flo" (Brasserie Printemps). Geopend van 11.30 uur tot 15.30 uur voor lunch. Salon de Thé geopend van 15.30 uur tot 19.00 uur. Zie ook mijn eerder gepubliceerde blog over Parijse Chic -Printemps:

BOFINGER

Een vraag die ik vaak te horen krijg luidt; "wat is je favoriete restaurant in Parijs"? Mijn antwoord is steevast; geen idee! Ik geef restaurants ook bewust geen waarderingscijfer want het blijven persoonlijke waardeoordelen en dus altijd arbitrair. Ik ben ook niet de man van de trendy hot spots, ook zitten de sterrenrestaurants niet meer in mijn budget.  Ik ben altijd op zoek naar adressen waar het ook bij herhaling aangenaam vertoeven is. Waar je heerlijk kunt eten en drinken tegen een faire prijs in een mooie typische Parijse ambiance. Vaak kom ik dan terecht bij een van de prachtige brasseriën die Parijs kent. Brasserie betekent eigenlijk brouwerij. Het waren vluchtelingen uit Elzas Lotharingen die rond de tweede helft van de 19e eeuw naar Parijs trokken en daar bierlokalen openden waar tevens gerechten uit de keuken van de Elzas werden geserveerd. Zo ook Frédéric Bofinger, zijn streekgenoten Floderer en Léonard Lipp. Hun namen zijn nog steeds verbonden aan gerenommeerde restaurants als brasserie Bofinger, brasserie Lipp en brasserie Flo. Bij binnenkomst in deze etablissementen lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. Donker houten lambriseringen, grote spiegels, wandlampen van brons, kapstokken met koperen stangen en banken bekleed met rode pluche of zwart leer. De bediening onberispelijk in lange witte voorschoot, zwart pak, zwarte schoenen en vlinderdas.

Brasserie Bofinger

Vandaag neem ik u mee naar een van de oudste brasseriën van Parijs. In 1864 opende Frédéric Bofinger op nummer 5 van de rue de la Bastille, naar het schijnt de eerste gelegenheid waar bier uit het vat werd geserveerd.  Met zijn fraaie azuurkleurige koepel van glas in lood versierd met enorme bloementrossen, sierlijke ingelijste spiegels en gepatineerde houten muren, is het een genot om hier te dineren. In 1906 deed de oude Bofinger zijn zaak over aan zijn schoonzoon Albert Bruneau die prompt het naastliggende pand aankoopt. Doordat het etablissement vlak bij het inmiddels verdwenen Gare de la Bastille ligt, wordt het 24 uur per dag door reizigers bezocht. Het Bastille station moest in 1984 plaatsmaken voor de Opéra de la Bastille een van de zogenaamde Grands Traveaux van François Mitterrand. Lange tijd is Bofinger een verplichte pleisterplaats voor de hele politieke klasse, kunstenaars en acteurs. Door de toenemende populariteit van de wijk rond place de la Bastille en de opening van de nieuwe Opéra de la Bastille in 1989, blijft deze brasserie een van de drukst bezochte brasseriën van Parijs. Mede dankzij de kwaliteit van de Elzasser keuken en wijnen.

Fruits de mer

Voor het restaurant staat een zogenaamde "banc de huîtres" waar de "huîtriers", de oestermannen, gedurende het gehele jaar, buiten de schalen prepareren vol met schaal- en schelpdieren. Plateaux fruits de mer "Royal Bofinger" of de "Mareyeur"; bestaande uit oesters en hoornkreeft uit de kuststreek van Bretagne, spinkrab, garnalen, mosselen, zeeoren, venusschelpen, kokkels en coquilles. Binnen wacht u een eenvoudige Chasselas, Sylvaner of een mooie Pinot Noir. Of wat dacht u van een edele Riesling, Tokay of een kruidige Gewűrtztraminer allen afkomstig uit een van de 110 erkende wijngemeenten in de Elzas. Santé; gezondheid en vergeet vooral niet voor het weggaan een van de mooiste toiletten te bezoeken van de Marais.

Toiletten brasserie Bofinger

Bofinger, rue de la Bastille 5 - 7, 4e arrondissement, metro Bastille