WERELDSE STRAATKUNST EXPO 150

Of het nu op de muren van de straten van Parijs is of daarbuiten, straatkunst trekt massa’s mensen aan in de Lichtstad. En wat zou je ervan zeggen als urban art en de geest van een beroemd cabaret elkaar zouden kruisen in de hoofdstad?

Op dit moment, tot en met eind maart 2025, doet de enorme gratis tentoonstelling Expo 150 het Cabaret du Chat Noir herleven. Dit legendarische cabaret werd opgericht in 1881, onder invloed van Rodolphe Salis. Met de opening van Le Chat Noir zorgde Rodolphe Salis voor een revolutie in de Parijse kunstscene. Een plek waar visionaire kunstenaars en vrije geesten samenkwamen en Montmartre uitgroeide tot wereldhoofdstad van de Bohemen. Gebaseerd op de Salon des Refusés van 1863 , waar schilders als Édouard Manet de officiële conventies van het Palais de l'Industrie trotseerden door een alternatieve tentoonstelling aan te bieden.

350 kunstenaars weken mee aan de expositie Expo 150 - Cabaret du Chat Noir

 

Ruim 140 jaar later wordt de ziel van dit legendarische Parijse cabaret, dat ooit letterlijk een revolutie betekende voor de Parijse artistieke scène, weer tot leven gebracht, in het hart van een ongebruikelijke locatie. Het decor voor deze monumentale tentoonstelling? Een oude telefooncentrale! En hier, op bijna 3.000 m2, kruisen 350 stadskunstenaars hun penselen en spuitbussen. Op de muren, van vloer tot plafond zijn tags, stencils, graffiti, sculpturen, trompe-l’oeil, collages en andere XXL installaties van kunstenaars uit de Franse stadsscene naast elkaar te bewonderen. 

Op de rand van het 9^e en 10^e arrondissement, op nummer 17 van de rue du Faubourg-Poissonnière, krijgen kunstliefhebbers en nieuwsgierigen alle tijd kennis te maken met muurschilderingen van onder andere Dawai, stencils van Heartcraft, graffiti van Les Murs ont des Oreilles, de abstracte lijnen van Jordane Saget, Lady K; een sleutelfiguur in vrouwelijke graffiti in Frankrijk, of het oog van CyKlop, suggestief minimalisme van Little Luxuries, om er maar een paar te noemen. Hun werk wordt vergezeld door dat van meer dan 300 collega-kunstenaars, elk met zijn of haar eigen artistieke universum.

 

In deze blog een willekeurige selectie van diverse Street art kunstenaars die exposeren tijdens de Expo 150

Dit alles is het resultaat van ‘L’EXPO DES 150’. Een uniek evenement in Parijs dat een uitzonderlijk aantal street art kunstenaars samenbrengt op één plek. Achter de muren van een uniek complex, een verlaten telefooncentrale. Een interessant voorbeeld van industriële architectuur ontworpen aan het begin van de vorige eeuw. Ontworpen door architect François Le Coeur en gebouwd tussen 1911 en 1914. Het gebouw is gebouwd van gewapend beton en bekleed met rode baksteen. Op de muur zijn verschillende decoratieve elementen aangebracht die de uniformiteit van de bakstenen doorbreken; een grote smeedijzeren klok van de beeldhouwer en ijzerbewerker Szabo, versierd met tekens van de dierenriem, en golvend smeedijzeren roosters voor de ramen. De portiek is voorzien van een ovale koepel van glazen plaveisel, versierd met geel en blauw mozaïek, die weer herhaald wordt op de kroonlijsten van het gebouw. De gevel is sinds 26 mei 1990 aangemerkt als historisch monument.

 

De verlaten telefooncentrale, een rijksmonument, en ingang naar de Expo 150

Op de bijzondere gevel een grote smeedijzeren klok van de beeldhouwer en ijzerbewerker Szabo

De l’Expo des 150 – Cabaret du Chat Noir is nog te zien tot en met zondag 30 maart 2025, Elke dag van 10.00 uur tot 21.00 uur. Geheel gratis na registratie op de website. Klinkt als een goede deal toch?

HET ANDERE PARIJS

 

La rue n'ést pas une fatalité

Leur vie devait-elle s'achever là

 

De straat is geen noodlot

Hun leven moest daar ten einde lopen

 

In de kolom kennismaking naast mijn wekelijkse blog komt de volgende zinsnede voor: 'Mijn blogs bevatten de observaties van een nieuwsgierige reiziger die het Parijs van de Parijzenaars wil leren kennen en steeds op zoek gaat naar de couleur locale'. Die couleur locale heeft helaas ook een lelijke kant; de honderden sterfgevallen onder de daklozen van Parijs. 

Jarenlang hoorden zij bij het geromantiseerde beeld van Parijs. Vastgelegd door bekende fotografen als Eugène Atget, Brassaï en Robert Doisneau. In de jaren dertig telde Parijs al zo'n twaalfduizend 'vagabonds', de eveneens geromantiseerde benaming voor clochards. Balzac noemde ze 'Peau de Chagrin', Atget sprak over Chiffonnier (lompenboeren), het Parijse stadsbestuur heeft een officiële benaming: S.D.F. 'Sans Domicile Fixe' of zoals wij zeggen; 'zonder woon- en verblijfplaats', de daklozen. Clochards zijn onlosmakelijk verbonden met het beeld van Parijs. Een roman of film over de stad is niet compleet als er niet ergens een clochard  in figureert. En in het straatbeeld zijn ze net zo talrijk als de monumenten. Parijs hoort bij de clochards net zoals de clochards horen bij het Parijse straatbeeld.

 

'Sans Domicile Fixe' of zoals wij zeggen; 'zonder woon- en verblijfplaats'

De clochards zijn de bezitlozen, de armsten der armen. In de jaren dertig beschouwden de clochards het clochard zijn, als een beroep. Het verhaal doet nog steeds hardnekkig de ronde, dat vele clochards vrijwillig gekozen hebben voor dit bestaan. Weggevlucht uit de zware last van het dagelijkse bestaan. Een echte clochard is trots en staat op zijn vrijheid. Het hoort bij zijn levensopvatting dat hij niet gebonden wil zijn en geen verplichtingen erkent. De clochards hebben maar weinig nodig om van te leven. Ze struinen de markten af, waar ze genoegen nemen met het restafval. Van de weinige euro's die zij bij elkaar bedelen 'kopen' ze alcohol. Vaak rode wijn, want wijn voedt.  Om hun ellende te vergeten, drinken ze veel, heel veel, want alleen in beschonken toestand is het leven draagbaar. 

Het geromantiseerde beeld van de clochard is voor altijd verdwenen

 

Toch, in de vele boeken over Parijs die ik in mijn bezit heb, wordt nauwelijks of geen aandacht besteed deze 'Sans Domicille Fixe'. Parijs kent ongeveer 3500 daklozen. Steeds meer mensen komen door schulden op straat te staan. En een welvarende stad als Parijs trekt ook veel professionele bedelaars aan uit het Oostblok. Je vindt de hele samenleving op straat: Zigeunerfamilies, losgeslagen jongeren, gescheiden mannen, alcoholisten, vluchtelingen, psychiatrische gevallen en ook steeds meer vrouwen.

Loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat

 

Een keer per jaar worden in Parijs alle 'straatdoden' van Frankrijk plechtig herdacht door het 'Collectief Les Morts de la Rue' onder leiding van de Fransman Christophe Louis. Zijn collectief, opgericht in 2002, bestaande uit 150 vrijwilligers, voert actie voor daklozen, maar bekommert zich vooral om hen na hun dood. Dan wordt de begrafenis georganiseerd en nabestaanden worden opgezocht. De gemiddelde leeftijd van een straatdode is 48,8 jaar (2023) 

Vorig jaar (2024) stierven in Frankrijk meer dan 800 daklozen op straat. Om precies te zijn 826 daklozen of mensen die in een dergelijke situatie terecht zijn gekomen, waarvan maar liefst 42,4 % in de regio Parijs. Nog nooit eerder had de vereniging zoveel aanmeldingen geregistreerd. In 2023 waren dat er 735 mensen en dit was al een sterke stijging ten opzichte van de voorgaande jaren: 623 sterfgevallen in 2021 en 638 in 2022.

Om hun ellende te vergeten, drinken ze veel, heel veel, want alleen in beschonken toestand is het leven draagbaar

 

Het hoofdkantoor van het Collectif Les Morts de la Rue bevindt zich in het 19e arrondissement aan de rue Léon Giraud 5. Door hier te klikken komt u rechtstreeks op hun website als u een donatie zou willen doen.

Ook de Parijse RATP toont veel compassie voor “haar” clochards. Het Parijse vervoersbedrijf heeft speciale ordebewakers in dienst die ’s nachts de metrogangen afstruinen om de clochards, die zich hebben laten insluiten, na middernacht uit de metro te verwijderen. Deze nachtploegen, zogenaamde 'Outreach' teams, gaan met zaklantaarns de gangen in, nemen koffie, broodjes en sigaretten mee om het contact met de clochards te vergemakkelijken. Ze worden aangesproken met “mijnheer” en “u” en begeleid naar een gratis bus van de RATP, die ze vervolgens naar een opvanghuis brengt. Vorig jaar transporteerden de RATP medewerkers in totaal ruim 35.000 daklozen uit de metrogangen naar de opvangvoorzieningen.

Vorig jaar transporteerden de RATP medewerkers in totaal ruim 35.000 daklozen uit de metrogangen naar de opvangvoorzieningen 

 

Serge

Onwillekeurig moet ik terug denken aan mijn blog die ik 24 juli 2014 schreef over een van de clochards die ik vaak tegenkwam bij mijn bezoeken aan Parijs. Ik noemde hem Serge en dat kwam omdat hij zo leek op Serge Gainsbourg. Gekleed in een vale, versleten regenjas. De kraag hoog opgetrokken en in de ene hand altijd een peuk en in de andere hand steevast een blikje bier. Hooguit achter in de dertig, maar met zijn verlopen gezicht leek hij eerder de vijftig gepasseerd. Soms luid aan het zingen dan weer druk met zichzelf in gesprek. Toujour;  “bonjour” bij het passeren van voorbijgangers. Schijnbaar had hij niets meer nodig dan zijn kartonnen dozen, plastic boodschappentassen en een vriendelijk woord. Hij was er altijd, weer of geen weer, als ik mij weer eens nestelde voor de lunch op een van de terrassen, onder de arcades van de place des Vosges.

 

Serge

Was..., want Serge is niet meer. Eigenwijs als hij was weigerde hij afgelopen winter zijn vaste stek te verlaten om de nacht door te brengen in een opvangvoorziening. De oude slaapzak en de valse veiligheid van alcohol boden geen bescherming tegen de ijskoude nacht. Hij heeft daar zelfs twee dagen gelegen voordat iemand door had dat Serge toch echt niet sliep. De tol van eenzaamheid. Anoniem en waarschijnlijk zal niemand hem missen. Of toch wel, want bij het lopen langs zijn vaste stek mompel ik;  “au revoir mon amis”.

 

Op YouTube zoek ik nog even naar de woorden van Guus Meeuwis; 'Op straat':

 

Zie je daar die oude man

graaiend in een vuilnisbak

zoekend naar iets bruikbaars voor in zijn oude plasticzak

net iets te veel meegemaakt

waardoor die dakloos is geraakt

praat in zichzelf

over hoe het vroeger was

 

en dan zeg jij

dat je eenzaam bent

omdat het even tegen zit

loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat

dan zul je zien dat het met jou zo slecht niet gaat

 De straat is geen noodlot - Hun leven moest daar ten einde lopen

zie je daar dat meisje

ze is net zeventien

en heeft nu al zo'n 10 jaar haar ouders niet gezien

muurtje om zich heen gebouwd

omdat ze niemand meer vertrouwt

vraag je haar wat liefde is

dan noemt ze jou de prijs

 

en dan zeg jij,

dat je eenzaam bent .

omdat het even tegen zit,

loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat

dan zul je zien dat het met jouw zo slecht niet gaat

 De clochards zijn de bezitlozen, de armsten der armen

zie je daar die oude vrouw

die rustig voor de regen schuilt

deze bui is minder

dan de tranen die ze heeft gehuild

die vroeger een gezin bezat

maar later klap op klap gehad

nu sjouwt ze haar verleden

in een zelf gemaakte tas

 

en dan zeg jij

dat je eenzaam bent

omdat het even tegen zit

loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat

dan zul je zien dat het met jou zo slecht niet gaat

 

Het enige wat soelaas biedt is de warmte van de metro

zie je daar die jonge man

hij is bijna al zijn tanden kwijt

hij beet zich stuk op het vergif van deze tijd

elk uur een marteling

altijd zoekend naar een ding

kruipt eens per dag door het oog van de naald

en dan zeg jij

dat je eenzaam bent

omdat het even tegen zit

loop even met me door de stad en kijk wat er gebeurt op straat

dan zul je zien dat het met jou zo slecht niet gaat

 

Collectief Morts de la Rue kun je telefonisch bereiken voor een donatie onder telefoonnummer 00 31 1 42 45 08 01 maar je kunt ook geld overmaken naar 'Collectif Les Morts de la Rue'.

VILLEJUIF - GUSTAVE ROUSSY EEN PARIJSWONDER

 

Momenteel openen ze in Groot-Parijs geen theaters of musea maar metrostations!

 

Lijn 14

Je hebt er ongetwijfeld al mee gereisd, de volautomatische metrolijn 14. Tot grote vreugde van de reizigers in de regio Parijs is lijn 14 nu verlengd tot Saint-Denis - Pleyel in het noorden en tot de luchthaven Orly in het zuiden. Dit betekent dat forenzen deze stad in Seine-Saint-Denis in slechts 40 minuten kunnen verbinden met het beroemde vliegveld van Parijs. Lijn 14 is nu de langste metrolijn in de regio Île-de-France. Het station Saint-Denis - Pleyel is het nieuwe noordelijke eindpunt van de paarse lijn. 6 andere stations ten zuiden van het traject werden op 24 juni 2024 geopend voor reizigers: Maison Blanche, Hôpital Bicêtre, L'Haÿ-les-Roses, Chevilly-Larue, Thiais-Orly en Aéroport d'Orly. Op weg naar Orly Airport of terug naar het noorden van Parijs vanuit Val-de-Marne, zul je vast en zeker gemerkt hebben dat één station nog steeds gesloten is. De treinen stoppen niet op het station Villejuif - Gustave Roussy.

Artist impression locatie metrostation Villejuif - Gustave Roussy: Dominique Perrault Architecture

 

Villejuif - Gustave Roussy

Maar daar kwam zaterdag 18 januari 2025 verandering in. Sindsdien is lijn 14 compleet. Het station Villejuif - Gustave Roussy, gelegen in de heuvels boven Villejuif, op het hoogste punt van het Longboyau-plateau, in het departementale park van de Hautes Bruyères -  Val-de-Marne, in het hart van de toekomstige wijk ‘Campus Grand Parc’ en op steenworp afstand van het toonaangevende Europese centrum gewijd aan de strijd tegen kanker, het Institut Gustave-Roussy. Met zijn 50 meter tussen straatniveau en een van de perrons, onder de grond, is het een van de diepste transportinfrastructuren in Frankrijk en zal elke dag ongeveer 100.000 passagiers verwelkomen. Een unieke plek, ten dienste van de 12 miljoen inwoners van het Île-de-France, die Parijs, zijn voorsteden en zelfs de wereld met elkaar verbindt dankzij directe verbindingen met de luchthaven Orly. Onderdeel van een totaalvisie, die de mobiliteit van passagiers centraal stelt.

Met zijn 50 meter tussen straatniveau en een van de perrons, onder de grond, is het een van de diepste transportinfrastructuren in Frankrijk 

Artist impressions: Dominique Perrault Architecture

8 Jaar werk

Eind 2017 werd gestart met de bouw van de wanden, diepwanden van elk 64 cm. dik. Er was 7.000 m³ beton nodig om ze te maken. De centrale schacht werd in de open lucht gebouwd en eind 2018 opgeleverd. Een echt technisch hoogstandje; er waren twee tunnelboormachines nodig, de Alisson en Amandine. De tunnelboormachine voor lijn 14, Allison, arriveerde op 26 december 2019 aan de schacht. In de put werd een grote brug gebouwd om de machine in staat te stellen de schacht over te steken en zijn weg te vervolgen. Deze complexe operatie zorgde er voor dat de 1.400 ton wegende boormachine over een 12 meter hoge hangbrug in het midden van het station werd verplaatst. De tunnelboormachine voor lijn 15, Amandine, arriveerde op 18 juni 2020. Het station zal later, vanaf de zomer 2026, ook op lijn 15 worden aangesloten. Andere cijfers: er werd 300.000 m³ aarde, het equivalent van 120 olympische zwembaden, uitgegraven om dit ronde station met een diameter van 70 meter en een diepte van 50 meter te creëren.

 Een echt technisch hoogstandje; er waren twee tunnelboormachines nodig, de Alisson en Amandine

Detail van een boorkop

Dominique Perrault

“Architectuur is in de eerste plaats een wereld van ideeën. Inspiratie kan komen uit een paar noten muziek, een film, literatuur….. En de uitvoering, tussen concept en realisatie kan soms enkele jaren”, aldus Dominique Perrault, de architect die nauw samenwerkte met de Société des Grands projets om dit grootschalige bouwwerk te ontwerpen. Het doel was om de stad ‘boven’ uit te breiden naar de stad ‘beneden’. In tegenstelling tot de metro die we vandaag kennen, biedt het station Villejuif – Gustave Roussy een andere ervaring: zodra de passagiers  uit de trein stappen, kunnen zij omhoog kijken en in een paar seconden een glimp opvangen van de eerste stralen van natuurlijk licht, de weerspiegelingen van de lucht. Deze nieuwe benadering van transport is bedoeld om elk gevoel van claustrofobie weg te nemen en mobiliteit om te zetten in een vlotte en plezierige reis. Het belichaamt het idee dat mobiliteit geen beperking mag zijn maar een aangename ervaring.

Ingang metrostation Villejuif - Gustave Roussy, lijn 14 - Foto: Dominique Perrault Architecture

Zodra de passagiers  uit de trein stappen, kunnen zij omhoog kijken en in een paar seconden een glimp opvangen van de eerste stralen van natuurlijk licht

Eenmaal binnen kun je niet anders dan onder de indruk zijn van het gigantische transparante glazen dak in de vorm van een oog, dat daglicht binnenlaat, en de diepe schacht onder de grond, die 9 ondergrondse niveaus onthult! De perrons van lijn 14 bevinden zich op niveau -7, oftewel 36,7 meter onder de grond, terwijl die van lijn 15 Zuid zich op niveau -9 bevinden, precies 48,8 meter onder de grond! Met deze cijfers wordt het station Villejuif - Gustave Roussy het op één na diepste station van de Grand Paris Express en van Frankrijk, na het toekomstige station Saint-Maur - Créteil (lijn 15), dat zich op een diepte van 52 meter bevindt. Het dak van het station heeft drie lagen. Een centrale transparante cirkelvormige laag beschermt tegen regen terwijl de buitenlucht zijdelings kan circuleren. Twee andere daken die op verschillende hoogtes zijn geplaatst bedekken het station. Als twee grote tenten stralen ze over het voorplein terwijl ze de gebruiker beschermen tegen de zon, als parasols in de openbare ruimte. Ze zijn samengesteld uit stroken van roestvrij, spiraalvormig metalen gaas, gespannen tussen radiale spanten. De grote betonnen cilinder met zijn gegoten wand wordt zo overspoeld met daglicht. Natuurlijk licht stroomt helemaal naar beneden tot aan de perrons die ongeveer vijftig meter diep liggen.

De diepe schacht onder de grond, die 9 ondergrondse niveaus onthult

In het voorjaar van 2022 werden de eerste roltrappen, geleverd door Schindler, geïnstalleerd op niveau -7, waarna een jaar later de 4 monumentale trappen werden toegevoegd. De installatie van deze 40 meter lange roltrappen op een metalen constructie in de schachtholte van het station, is een echt technisch hoogstandje. Tegelijkertijd werd er op de perrons ook snel vooruitgang geboekt met de installatie van perrongevels voor lijn 14 en vanaf het voorjaar van 2026 op de perrons van lijn 15 Zuid. De installatie van passagiersapparatuur werd in september 2023 voortgezet met de installatie van de eerste liften door het bedrijf Kone. Om uitgebreide mobiliteitsoplossingen te bieden, is het station uitgerust met 32 roltrappen, 16 volledig toegankelijke liften en twee monumentale trappenhuizen, elk 40 meter lang. De afmetingen zijn vergelijkbaar met die van een internationale luchthaven. De eerste twee niveaus van de balkongalerijen herbergen winkels en diensten waardoor de continuïteit van het metrostation met de openbare ruimte erboven wordt geaccentueerd. De schepper Dominique Perrault geeft aan dat het volume gelijk is aan dat van het Pantheon in Rome.

De installatie van deze 40 meter lange roltrappen op een metalen constructie in de schachtholte van het station, is een echt technisch hoogstandje

50 tinten grijs

Perrault is niet van de kleuren (ook zichtbaar en tastbaar bij zijn ontwerp van de Bibliothèque nationale de France (BnF). In juli 1989 kreeg de architect Dominique Perrault de opdracht een ontwerp te maken voor de nieuwbouw. Perrault ontwierp een rechthoek van ongeveer 60.000 m², waarvan de hoeken worden gevormd door vier L-vormige torengebouwen, met een park van circa 12.000 m² in het midden. Het ontwerp van de torens moest een opengeslagen boek uitbeelden. Het gebouw werd in december 1996 geopend. In dit metrostation voert grijs de hoofdtoon. Matgrijs van de straatstenen. Het glinsterende grijs van de roestvrijstalen behuizing van de roltrappen. Wanden van satijn grijze roestvrijstalen plaat. Het glimmende grijs van het roestvrijstalen maliënkolder dat de muren tussen twee verdiepingen bedekt. Semi-satijn grijs van de palen die de verlichting dragen. Toch valt je mond open van verbazing op het moment dat je uitstapt op het station Villejuif - Gustave Roussy en plotseling wordt geconfronteerd met de immense ondergrondse hal, bijna 50 meter onder de grond, gevuld met daglicht.

 

Je mond open van verbazing op het moment dat je uitstapt op het station Villejuif - Gustave Roussy

De ‘Grand Paris Express’

Nog even een stukje voorgeschiedenis. De Grand Paris Express bestaat uit een fundamentele heroverweging, herontwerp en focus op het openbaarvervoernetwerk op de schaal van het grootstedelijk gebied de metropool Grand Paris die bestaat uit 131 gemeenten, waaronder Parijs zelf. Het doel van deze oefening is om Grand Paris te voorzien van één multimodale vervoersoplossing, meer geïntegreerde vervoersdiensten, en zo een model van poly centrische ontwikkeling te ondersteunen, een stad die is opgebouwd uit meerdere centra. Op de lange termijn zal het nieuwe transportnetwerk naar verwachting het bruto binnenlands product van de regio île de France met meer dan 100 miljard euro doen toenemen en 115.000 nieuwe banen moeten creëren.

 

Grand Paris Express in cijfers: 

·        4 nieuwe metrolijnen (lijn 15, 16, 17 & 18) plus 2 verlengingen van bestaande lijnen (lijn 11 & 14) 

·  200 km nieuwe spoorlijnen, hierdoor zou de huidige metro (214 km), die voornamelijk de 20 arrondissementen binnen de Parijse ringweg bedient, in omvang bijna verdubbelen 

·        68 gloednieuwe onderling verbonden stations 

·        15 jaren van constructie, 2016 tot 2030 

·        2 miljoen passagiers per dag, tegen 2035 ongeveer 3 miljoen 

·        Elke 2 à 3 minuten een trein 

·        Volledig automatisch metrosysteem 

·        90% van de lijnen wordt ondergronds aangelegd 

·        Totale kosten worden geraamd op 35,6 miljard euro

 

4 Nieuwe lijnen omcirkelen de hoofdstad en bieden verbindingen met de 3 luchthavens, zakenwijken en onderzoeksclusters van Parijs. Het zal 165.000 bedrijven bedienen en dagelijks 2 miljoen pendelaars vervoeren. De nieuwe Grand Paris Express zal reistijden aanzienlijk verkorten. Voorbeeld: het duurt slechts 34 minuten - in plaats van 53 minuten voor een bedrijfsdirecteur om van de luchthaven Roissy Charles-de-Gaulle naar La Défense te komen. Het duurt slechts 15 minuten in plaats van 1 uur en 6 minuten voor een onderzoeker om van de luchthaven Orly naar de Université Paris-Saclay - Campus Vallée te komen. Pendelaars kunnen zich eenvoudig in île de France van het ene punt naar het andere begeven, zonder via het centrum van Parijs te hoeven reizen. De ‘Régie Autonome des Transports Parisiens’ (RATP), het staatsbedrijf voor openbaar vervoer in Parijs, zal de lijnen exploiteren. Tot slot vertegenwoordigt dit project een goed alternatief voor de auto en is dus een manier om luchtvervuiling en files te verminderen. Naar verwachting zullen 150.000 auto’s van de wegen rondom Parijs verdwijnen.

 

68 Nieuwe treinstations

Als pijler van dit project is de functie van stations van de grond af aan herzien, waardoor plaatsen en ruimtes ontstaan waar mensen meer doen dan alleen doorlopen om in de trein te stappen. Het is de bedoeling dat dit nieuwe model lokale stations nieuwe functies geeft die dienen als woon-werkverkeer, winkelen, wonen en werken. Samengevat: de nieuwe generatie stations wordt gastvrij, architectonisch herkenbaar, toegankelijk, veilig, intermodaal, digitaal, levendig ... en natuurlijk praktisch! Met een gemiddelde stations afstand van ongeveer 3 km - vergeleken met minder dan 500 meter voor de stedelijke Parijse metro - en treinen die tot 110 km / u rijden, zullen rijsnelheden tussen 55 en 65 km / u worden bereikt, meer dan twee keer de snelheid van de metrolijnen in de binnenstad van Parijs. De volautomatische treinen met een lengte van 120 meter bestaande uit acht wagons van 15 meter lang, worden geleverd door Alstom. De eerste ontwerpen werden gepresenteerd op 2 oktober 2020.

 

Speciale treinen ontwikkelt door Alstom - Foto Grand Paris Express

90% van de lijnen zijn ondergronds, mede mogelijk gemaakt door speciaal ontwikkelde 106 meter lange tunnelboormachines met boor diameters variërend van 7,7 meter tot 9,8 meter. De tunnels worden aangelegd in vrij gevoelige grond, met een risico op instorting en kuilen. De stations bevinden zich vaak zeer diep – soms wel 30 meter onder de grond. Tunnelboormachines zullen ongeveer 20 meter diep gaan. In de komende jaren werken er 20 tunnelboormachines aan dit project. Terwijl de tunnelboormachines zich als mollen een weg banen onder de grond, begint de ‘Grand Paris Express’ langzaam vorm te krijgen.