LE TRAIN BLEU

Ooit heeft Parijs haar gouden eeuw gehad. De Parijzenaars hebben hun eigen 'Belle Epoque' uitgevonden en dromen daar nog steeds van. Ze begint in 1873. Na de schok van de Frans-Duitse oorlog tegen het Pruisen van Bismarck, was de drang om te leven meer dan levensgroot. Parijs moest weer dynamisch worden, zoals het onder Haussmann was geweest. Om het moreel op te peppen organiseerde Parijs maar liefst drie wereldtentoonstellingen; die van 1878. 1889 en 1900. Het hoogtepunt valt omstreeks 1889 met als symbool het Palais des Machines en de Eiffeltoren. Bij deze wereldtentoonstelling brak Frankrijk twee records; die van de hoogte, met het 300 meter vastgeklonken staal van de Eiffeltoren en die van de spanwijdte met de 115 meter breedte, 45 meter hoogte en 430 meter lengte van het Palais des Machines.

Maar de wereldtentoonstelling van 1889 werd overtroffen door die van 1900, tijdens welke de eerste metrolijn werd geopend, om het begin van een nieuwe eeuw te markeren. In dit opzicht  drukten de wereldtentoon- stellingen een belangrijk stempel op de stad. Op deze exposities werden internationale handelsbetrekkingen bevorderd en werd de technische vooruitgang van Frankrijk over de hele wereld gepropageerd. Dat was niet alleen te danken aan de eerdere grote stedenbouw-kundige ingrepen van Baron Haussmann, die van Parijs een moderne prestigieuze metropool maakten, maar vooral door de economische activiteiten en bouwwerken die de wereldtentoonstellingen met zich meebrachten. Parijs was inmiddels ook dè culturele wereldhoofdstad, waar beeldend kunstenaars, schrijvers en musici de grondvesten voor de moderne tijd legden.  Een bruisend en kosmopolitisch Parijs, waar een genotzuchtige aristocratie zich zij aan zij met alcoholisten, morfine- verslaafden, prostituees en cancandanseressen vermaakte in de 'artistieke' cabarethuizen van Montmartre.

Het Gare de Lyon gezien vanuit de rue de Lyon

De Belle Epoque werd gekenmerkt door een enorme toestroom van bezoekers. Met de wereldtentoonstelling  van 1900 in het vooruitzicht, liet de machtige 'Compagnie du Paris-Lyon-Méditerranée - de PLM -, een nieuw station bouwen om toestroom van de vele duizenden bezoekers te kunnen verwerken; het Gare de Lyon. Met zijn 100 meter brede rijkversierde gevel en bekroond met een barokke klokkentoren van 64 meter hoog is het Gare de Lyon een hoogtepunt in de Parijse spoorwegarchitectuur geworden.

Het station verdient absoluut een bezoek, al was het maar voor zijn werkelijk adembenemend restaurant 'Le Train Bleu'. Er bestaat in Parijs geen mooier restaurant, vol met rijk gedecoreerde zalen, salons en antichambres, waarvan het plafond twee meter boven de vloer lijkt te beginnen. De architect, Marius Toudoire, liet door 27 schilders 41 doeken maken om er de muren en het plafond mee te versieren, met als voorstelling de Franse steden en streken die de PLM aandeed. Ze kregen er vijf maanden de tijd voor en het honorarium bedroeg 2500 francs. Behalve aan de monumentale schilderijen dankt het restaurant zijn weelderige karakter aan de rijke ornamenten, beelden, sierlijsten, kroonluchters en meubels.

Het oude logo boven de ingang

De 'stationsrestauratie' onder de naam 'Buffet de la Gare de Lyon' werd op 7 april 1901 geopend door de toenmalige President van de Franse Republiek Émile Loubet. De laatste schilderingen werden pas in 1905 aangebracht.

In 1963 werd het Buffet de la Gare de Lyon omgedoopt in Le Train Bleu, als eerbetoon aan de legendarische blauwe exprestrein 'Paris - Ventimiglia' van 1922. Vertrek uit Parijs om 20.00 uur via, Marseille, Monaco en aankomst de volgende dag in Ventimiglia om 11.22 uur.

De ingang van dit spoorwegpaleis bevindt zich aan de perronzijde midden in het station via een grote dubbele trap. Zodra u hier binnenstapt, gaat u terug naar de Belle Epoque. De ontvangst is in de Grote Zaal, 26 meter lang, 13 meter breed en 11 meter hoog. Het plafond versierd met zes landschappen en helemaal bovenin drie macarons voorstellend de steden Marseille, Lyon en Parijs. Rechts achterin de Gouden Zaal. Deze 18,5 meter lange en 9 meter brede zaal dankt haar naam aan het vergulde sierstucwerk op de muren. De hoogte is gelijk aan die van de Grote Zaal. De plafondschilderingen stellen landschappen in zuidoost-Frankrijk en langs de Middellandse Zee voor. Tussen de beiden zalen liggen de antichambres waar schilderingen zijn aangebracht die andere steden uit zuidoost Frankrijk symboliseren waaronder; Avignon, Nice, Évian, Nîmes en Grenoble. Twee grote salons maken de ontvangst in Le Train Bleu compleet; de Tunesische- en Algerijnse Salon, de muren rijk versierd met Arabische motieven.

Het adembenemende decor van de Grote Zaal

De PLM werd in 1937 ondergebracht bij de SNCF; de Société Nationale des Chemins de fer Français. De stationsrestauratie werd in de Tweede Wereldoorlog gesloten en deed, u zult het niet geloven, lange tijd dienst als opslagplaats. In 1950 wilde de SNCF de restauratie slopen. Met name door toedoen van de toenmalige minister van cultuur André Malraux werd het monumentale restaurant alsnog gered van de sloop in 1966. Albert Chazal, die in 1963 de leiding kreeg over Le Train Bleu, liet het restaurant in 1968 renoveren. De schilderijen werden gereinigd, de stucornamenten opnieuw met bladgoud bekleed en de meubels gerestaureerd. In 1972 belande het uiteindelijk op de monumentenlijst en het is nu beschermd erfgoed.

De enorme eetzalen hebben nog steeds hun oorspronkelijke kenmerken, gepolijste vloeren, houten lambrisering, koper, lederen banken en mahoniehouten meubelen. Voor ons kwamen hier al Coco Chanel, Sarah Bernhardt, Colette, Dali, Jean Gabin en tal van andere beroemdheden. Het diende regelmatig als filmlocatie, van Nikita tot Mr. Bean's Holiday. hilarisch is zijn worsteling met een schaal 'Fruits de Mer'. Een van Frankrijks grootste acteurs, Jean Rochefort, die zijn grootste roem verwierf met Un éléphant ça trompe énormément, speelt de uitgestreken ober. (filmpje)

Voor ons kwamen hier al Coco Chanel, Sarah Bernhardt, Colette, Dali, Jean Gabin en tal van andere beroemdheden

Het restaurant telt 250 zitplaatsen en chef-kok Jean-Pierre Hocquet en zijn team van ruim 50 medewerkers serveren ruim 500 maaltijden per dag. Geserveerd worden Franse klassiekers als sole meunière, lamsbout en crème brûlée. Een traditionele verfijnde Franse keuken in de hogere prijsklasse, waar de menukaart een paar maal per jaar wisselt op basis van de seizoenen. Geopend voor lunch en diner. De prijzen variëren vanaf € 21 voor een voorgerecht,  vanaf € 35 voor een hoofdgerecht en € 15 voor een nagerecht.

Tot op heden is Le Train Bleu is één van de best bewaarde plaatsen van het beroemde Parijs van 1900. Eten in een orgie van rood pluche, koper en goud waar u als het ware eerste klas reist en kijkt door de kanten gordijnen naar de rails van nu. Overigens kunt u hier ook gewoon terecht voor een cafè of een chocolat chaud.

Le Train Bleu is alle dagen van de week geopend vanaf vanaf 07:30 (09:00 op zon- en feestdagen) lunch wordt geserveerd vanaf 11:30 uur tot 14.45 en diner vanaf 19.00 uur tot 22.45 uur.

Vanaf Gare de Lyon heeft u een rechtstreekse verbinding met Genève (3 uur 30 min.), Lausanne (3 uur en 40 min.), Lyon (2 uur), Marseille (3 uur), Milaan (7 uur en 10 min.), Rome (11 uur en 34 min.) en Zürich (6 uur) Het station verwerkt 83 miljoen reizigers per jaar en behoort daarmee tot de drie drukste stations van Parijs.

Paris Gare de Lyon, Place Louis Armand, 12e arrondissement, métro Gare de Lyon

Photo Credits: Le Train Bleu - Rooms & new logo