In oktober 2017 kwam ik in contact met Blaise Arnold en in november 2017 schreef ik een eerste blog over zijn filmische fotografie. Blaise studeerde in 1986 af aan de school voor grafische kunsten te Parijs; de École Estienne. Sinds de oprichting in 1889 heeft deze school belangrijke kunstenaars de schoolbanken zien passeren zoals: de illustrator Lucien Fontanarosa, de fotograaf Robert Doisneau, de cartoonisten Cabu (Charlie Hebdo) en Siné (L’Express), en de letter- en grafisch ontwerper Albert Boton. Sinds 1991 werkt Arnold als (reclame) fotograaf voor verschillende tijdschriften, multinationale reclamebureaus en bovendien een bekroond fotograaf voor o.a. een RATP-campagne (De Régie Autonome des Transports Parisiens).
Fotograaf Blaise Arnold zelf in de hoofdrol in zijn nieuwe serie 'Escape' - © Blaise Arnold
Red Lights
Als kleinkind van bistro-eigenaren
vereeuwigt Blaise Arnold de uitstervende klassieke cafés van Parijs. Zo’n 10
jaar geleden begon hij met het fotograferen van oude tabakscafés, de lokale
bistro’s van Parijs en zijn voorsteden, gestrand op eenzame straathoeken. De Bars
van Ménilmontant, Belleville, het 13e arrondissement, maar ook van
Malakoff in Saint-Ouen, Saint Denis of Ivry-sur-Seine. Plaatsen met een
ouderwetse charme die tot vervlogen tijden lijken te behoren of je nu roker
bent, een lottospeler of liefhebber van een goede bak koffie, of je je tijd
dood aan een flipperkast met een verschraald biertje. Met betaalbaar eten en
drinken een gezellige verzamelplaats voor arbeiders in de vroege uren. Bars die
onder hoge snelheid veranderen onder invloed van gentrificatie en het
verdwijnen van hun oorspronkelijke klantenkring, de arbeidersklasse. De
traditionele rode banken hebben geleidelijk plaatsgemaakt voor canapés, de
zwarte koffie voor latte macchiatos. Ze heten ‘Le Balto’, ‘Les Sports’, ‘L’Etoile dÓr’, ‘L’Arrivée’, ‘Chez Maurice’
of ‘Le Cantal’. In tien
jaar tijd is het merendeel van deze cafés inmiddels verdwenen of van eigenaar
veranderd. ‘Chez Maurice’ voert die naam niet meer en ‘L’Etoile dÓr’ is een
Chinees geworden. De serie is bekend onder de naam ‘Red Lights’ en Blaise kwam
op het idee om deze vergane glorie van Parijs vast te leggen op een ochtend
toen hij zijn zoon naar school vergezelde. De fotograaf werd getroffen door het
licht, het contrast tussen het rode neonlicht en de duisternis.
Hij fotografeert de cafés bij het vallen
van de avond of ’s ochtends tussen zes en acht uur of bij het aanbreken van de
dag en de straten nat zijn van de regen. Het zijn de uren wanneer deze cafés
minder worden bezocht. Hij stelt zijn statief vaak op midden tussen het weinige
verkeer en wacht geduldig op het juiste moment. De specificaties zijn heel
eenvoudig: rode neonlichten, niet te veel verkeersborden, niet te veel auto’s,
geen mensen en voldoende afstand om het gehele gebouw te fotograferen.
Vervolgens stelt hij zijn beeld samen uit verschillende shots. Een voor de
neonlichten, een voor de lucht, en een voor het asfalt ervoor. Daarna wordt
alles wat niet essentieel is verwijderd. Oude auto’s worden toegevoegd om iets
lelijks als een vuilniscontainer te verbergen. Met neonlichten die weerkaatsen
op nat asfalt roepen Arnolds foto’s een melancholische sfeer van nostalgie op.
Ook het ontbreken van mensen op straat versterkt het gevoel van eenzaamheid
alleen nog meer. De serie ‘Red Lights’ is een sentimentele ode aan de laatste
bistro’s van Parijs, die zich ondanks de culturele veranderingen in de
lichtstad, nog staande houden.
De sfeer van deze Red Light fotoserie doet mij sterk denken aan het lied van Vader Abraham, ‘Het kleine café aan de haven’. Mireille Mathieu nam het op onder de titel ‘Le vieux café de la Rue d’Amérique’ en Joe Dassin onder de titel ‘Le café des Trois colombes’.
De avondzon valt over straten en
pleinen,
de gouden zon zakt in de stad.
En mensen die moe in hun huizen
verdwijnen,
ze hebben de dag weer gehad.
De neonreclame die knipoogt langs ramen,
het motregent zachtjes op straat.
De stad lijkt gestorven, toch klinkt er
muziek uit een deur die nog wijd open staat.
Daar in dat kleine café aan de haven,
daar zijn de mensen gelijk en tevree.
Daar in dat kleine café aan de haven,
daar telt je geld of wie je bent niet
meer mee.
De toog is van koper toch ligt er geen
loper,
de voetbalclub hangt aan de muur.
De trekkast die maakt meer lawaai dan de
jukebox,
een pilsje dat is der niet duur.
Een mens is daar mens, rijk of arm, 't
is daar warm,
geen monsieur of madam, maar W.C.
Maar 't glas is gespoeld in het
helderste water,
ja, 't is daar een heel goed café
Daar in dat kleine café aan de haven,
daar zijn de mensen gelijk en tevree.
Daar in dat kleine café aan de haven,
daar telt je geld of wie je bent niet
meer mee.
De wereldproblemen die zijn tussen twee
glazen bier opgelost voor altijd.
Op de rand van een bierviltje staat daar
je rekening, of je staat in het krijt.
Maar het enige wat je aan eten kunt krijgen
dat is daar een hardgekookt ei.
De mensen die zijn daar gelukkig gewoon,
ja de mensen die zijn daar nog blij!
Daar in het kleine café aan de haven,
daar zijn de mensen gelijk en tevree.
Daar in dat kleine café aan de haven,
daar telt je geld of wie je bent niet
meer mee.
Stories
De fotoserie ‘Stories’ kwam na ‘Red
Lights’. Blaise Arnold stelde zich de vraag: “Wie zijn het die deze bars
bezoeken”? Hij begon arbeiders te portretteren, eenvoudige mensen. Het was voor
hem een manier om zijn passies met elkaar te verbinden. Opgegroeid in het 14e
arrondissement niet ver van de vlooienmarkt van Vanves die hij altijd bezocht
met zijn vader. “Ik ben er van overtuigd dat ik hier heb leren lopen, ik
herinner mij alles. Ik heb een super goed visueel geheugen, de mensen, de
winkels, de geur van het vuurwerk op de braakliggende terreinen, flipperkasten,
meisjes, TV……”.
‘Stories’ valt onder de noemer ‘staged photography’ of geënsceneerde fotografie. Arnold toont hier een fotografisch kunstenaar te zijn. Naast het unieke oog dat een bepaalde situatie vastlegt, creëert hij de specifieke gebeurtenis, de omgeving en de emotie van de hoofdrolspeler. Één beeld toont een complete film. Deze serie filmische portretten tonen iconische personages in scènes die bijna 100 jaar geleden in de Franse hoofdstad hadden kunnen plaatsvinden. Het voelt als historische schilderijen waarbij elk van de personages een verhaal vertelt zodat zowel de acteur als de toeschouwer ooggetuige zijn van een scène die zich op de achtergrond afspeelt. Blaise Arnold toont in deze foto’s zijn vermogen om de tijd te bevriezen. Elke foto is op dezelfde manier opgebouwd. Op de voorgrond een personage tegen een muur, op de achtergrond een auto, dan een achtergrond die gebouwen, auto’s en silhouetten mengt. De muur achter het personage, die op de voorgrond is geplaatst, is een bewuste keuze. Arnold laat zich in zijn beelden inspireren door de Franse cinema, films van Verneuil, Duvivier, Melville en de Amerikaanse Films Noir uit de jaren dertig en veertig. Maar ook door fotografen als Robert Doisneau, Irving Penn, Richard Avedon, Dorothea Lange, Annie Leibovitz en Vivian Maier.
“Elk beeld wordt samengesteld uit tien
tot twintig totaal verschillende foto’s. Maar in de voorbereiding maak ik vaak
honderd foto’s van een gebouw of landschap, omdat ik niet precies van te voren
weet hoe ik de uiteindelijke compositie ga vormgeven. Hoe meer foto’s ik heb
des te eenvoudiger is de eindmontage. Van het model maak ik zo’n vijftig foto’s
om de juiste emotie te pakken. De achtergrond fotografeer ik met een Nikon D800
met een 35 mm lens. Het model fotografeer ik met een Hasselblad H3D39 en
Photoshop voor de eindmontage”.
“Door de jaren heb ik een enorme
fotocollectie opgebouwd met objecten zoals auto’s, koetsen, dieren, achtergronden etc. Op mijn computer
staan 160.000 foto’s in divers boxen en sub boxen. Het is een grote puzzeldoos.
Bijvoorbeeld de box voertuigen bestaat weer uit sub boxen ‘vooroorlogse
voertuigen’ en ‘naoorlogse voertuigen’. Allemaal gefotografeerd vanuit
verschillende hoeken en afstanden, zodat het object overeenkomt met de
vlakverdeling en de verhoudingen in de foto.
Verder bezit ik een enorme verzameling kleding, hoeden, petten, koffers
vol met sigarettendoosjes en ordners vol met oude brieven en kranten. Alles
moet kloppen; de accessoires, styling, voertuigen en tenslotte de casting van
het model”.
Fernand van der Vliet; chroniqueur, historien et mémorialiste - © Blaise Arnold
Elke foto wordt voorzien van een naam
zoals die van mij: Fernand van der Vliet; chroniqueur, historien et mémorialiste. Een van Arnolds favorieten is
Mme Lenoir. De naam is afkomstig van een boer in het dorp waar zijn ouders hun
landhuis hadden. Fotograaf Robert Copeau, is niet zo moeilijk te raden en er
zijn ook verwijzingen naar filmregisseurs zoals Yvette Duvivier (Julien
Duvivier was een Frans filmregisseur). Pierrette is de naam van een verpleegster,
het uniform is van Arnolds grootmoeder en het model is zijn echtgenote.
Escape
Tijdens de lockdown in Frankrijk heeft
Blaise Arnold gewerkt aan een verhaal met als thema ‘Escape’, onderdeel van
‘Stories’, waarin hij zelf het hoofdpersonage is. We volgen dit personage, in
een dertigtal foto’s, dat op de vlucht is. Een beetje gebaseerd op Don Siegel’s
‘Escape from Alcatraz’. Op het moment van het schrijven van deze blog is de
voortvluchtige nog steeds niet gepakt.
Het werk van Blaise Arnold is te koop
bij de online galerie van Le Nouvel Opéra.
Gesigneerde en genummerde editie met een
oplage van 7. Prijzen € 4.000 inclusief BTW voor een fine-art print, 100 cm x
180 cm, gemonteerd op aluminium bedekt met 5 mm plexiglas (diasec), gesigneerd
en geleverd met certificaat van echtheid. Je kunt ook rechtstreeks bestellen
bij Blaise Arnold dan is de prijs € 3500.
De serie 'Escape bestaat uit een dertigtal foto's - © Blaise Arnold
Blaise Arnold is te volgen op Facebook,
Flickr, Instagram en eigen website.
Leuk om jouzelf ook te zien optreden in een van de sets.
BeantwoordenVerwijderenIk voel me weer zo gezegend in mijn huwelijk nadat Dr. Igbinovia mijn man terugbracht die 3 maanden van mij gescheiden was. Am Inge Bennink, genaamd uit Zutphen, Nederland Ook al heb ik monden over mijn hele lichaam, het zal niet genoeg zijn om Dr. Igbinovia te bedanken voor zijn hulp aan mijn leven. Mijn man is 3 maanden van mij gescheiden en ik heb pijn en pijn gehad zonder hem, dus ik zocht overal naar hulp, maar niets werkte, pas toen ik Dr. Igbinovia bedoelde met wie ik online contact opnam, legde ik mijn situatie aan hem uit en hij beloofde dat mijn man binnen drie dagen contact met me opneemt voor zover mijn hart nog steeds voor hem klopt. Ik geloofde in hem en hij bereidde een spreuk voor mij voor en mijn man belde me precies zoals Dr. Igbinovia zei. Hij smeekte en zei dat hij me terug nodig heeft en nu leven we weer gelukkig. Iedereen die mijn artikel leest en hulp nodig heeft, moet contact opnemen met zijn e-mail doctorigbinovia93@gmail.com of whatsapp +12162022709 en viber +12066713285 de beste manier om je huwelijk te redden
BeantwoordenVerwijderen