Misschien was het wel
een voorteken. Op 2 juni 2013 liep ik in de rue de Grenelle op weg naar Hôtel
d'Estrées, de residentie van de Russische Ambassadeur, voor een tentoonstelling
van de kunstenaar Paul Flickinger:
'Le Jardin des Reflets'. Ik passeerde de ambtswoning van onze ambassadeur in
Frankrijk, Zijne Excellentie, Mr. Ed Kronenburg, die ik als fervent Parijs
blogger moest vastleggen, omdat ik wist dat hier ook de Franse topfilm 'Intouchables'
was opgenomen. Voor de juiste fotohoek stond ik midden op het wegdek van de rue
de Grenelle toen ik links het vervaarlijke gegrom hoorde van een bolide, die
halt moest houden voor de fotograaf.
Links kijkend sta ik oog in oog met een, jawel, Maserati, hetzelfde
model en kleur als in de film. Exact 7 maanden later valt bij mij de
uitnodiging in de bus voor de Nieuwjaarsborrel op donderdag 30 januari 2014 bij
Ambassadeur van het Koninkrijk der Nederlanden; Z.E. Mr. Ed Kronenburg. Toeval,
wie het weet mag het zeggen.
De sfeervolle binnenplaats van het voormalige Hôtel d'Avayray ambtswoning van onze Ambassadeur
De prachtige
ambtswoning van onze Ambassadeur in Frankrijk is gevestigd aan de rue de
Grenelle 85 in het voormalige Hôtel d'Avayray. In 1718 kreeg de architect
Jean-Baptiste Le Roux van Claude Théophile de Bésiade, markies van Avaray, de
opdracht een luxueuze residentie te bouwen, nabij het buurtschap 'près de la
justice Saint-Germain'. De bouw nam ongeveer twee jaar in beslag. Directe
nazaten van de familie Bésiade d’Avaray verkochten dit herenhuis in 1920 aan de
Nederlandse regering en sinds die tijd is het Hôtel d’Avaray de officiële
residentie van de ambassadeurs van het Koninkrijk der Nederlanden in Parijs.
De monumentale hal met de trap die we herkennen uit een scene van de film Intouchables
Om een bijdrage te
leveren aan de restauratie van het ‘Collège Néerlandais’, dat werd gebouwd door
de Nederlandse architect Willem Dudok in de Cité internationale universitaire
de Paris, heeft de residentie van de ambassadeur gediend als set voor een
aantal films. Met toestemming van de
toenmalige Nederlandse Ambassadeur Siblez werden hier drie films opgenomen
waaronder; 'Les Saveurs du Palais' met Catherine Frot en Jean d’Ormesson en 'Le
Capital' met Gad Elmaleh en Gabriel Byrne en de onvergetelijke fim 'Intouchables' met in de hoofdrol Omar
Sy en François Cluzet
Bij binnenkomst is het
een groot feest van herkenning. Eenmaal
door de grote poort zie je de rechthoekige binnenplaats waar 'Driss' ,gespeeld
door Omar Sy, met piepende banden de nodige hoeveelheid grind verplaatst met de
Maserati van 'Philippe Pozzo di Borgo' gespeeld door Francois Cluzet. De begane grond beschikt over drie grote ontvangstzalen
waaronder La Biblothèque, waar het sollicitatiegesprek plaatsvond met Driss, Philippe en de prachtige
roodharige secretaresse Magalie (Audrey Fleurot), met wie Driss schaamteloos
aan het flirten is. Ook het klassieke privéconcert ter ere van Philippe's
verjaardag en de dansscène, waarin Philippe vanuit zijn rolstoel kennismaakt
met de muziek (Earth, Wind & Fire) van Driss, is opgenomen op de begane grond van de
residentie. De beelden van de slaapkamer
en de badkamer van Driss zijn elders gedraaid. Zo ook de dakterrasscène met
uitzicht op de 150 jaar oude Cathédrale
d'Alexandre-Nevsky in het achtste arrondissement.
La Biblothèque in originele staat
De echte woning van de
Aristocraat Philippe Pozzo di Borgo stond overigens in de rue de l'Universite
in Parijs. Hij is een telg van een beroemde adellijke familie en kleinzoon van
een van de grondleggers van het Franse concern van luxeproducten LVMH (Louis
Vuitton Moët Hennessy). In 1993 breekt hij zijn nek als hij neerstort tijdens
het paragliden. Intouchables is de verfilming van zijn autobiografie: 'Le Second Souffle' (De tweede
adem) die hij acht jaar later schrijft. Hij beschrijft hoe zijn vrouw Beatrice
drie jaar na zijn ongeval bezwijkt aan kanker en hij, directeur van het
exclusieve champagnemerk Pommery, in een depressie belandt. Het is zijn
thuishulp, Abdel Yasmin Sellou, die hem er weer bovenop helpt. Deze Algerijn
komt uit een achterstandswijk van Parijs. Tussen de twee mannen ontstaat een
hechte vriendschap. De film werd in 2012 bekroond met een César, de nationale
filmprijs van Frankrijk en is te vergelijken met de Amerikaanse Oscar. De film
was in Frankrijk in 2011 de meest bekeken film, en staat in de top 3 van meest
bezochte films in 2012 met 19 miljoen bezoekers en een opbrengst van bijna 400
miljoen dollar wereldwijd.
Bij binnenkomst worden
we hartelijk ontvangen door Z.E. Mr. Ed Kronenburg, sinds juni 2012 Ambassadeur
in Frankrijk, Monaco en Andorra. Geboren op 13 september 1951 en een lange zeer
indrukwekkende carrière sinds juni 1976. Onder andere Secretaris-generaal op
het ministerie van Buitenlandse Zaken en Grootmeester van het Huis van Hare
Majesteit de Koningin, beiden in Den Haag.
Daarvoor Ambassadeur, Directeur Kabinet van de Secretaris-generaal van
de NAVO te Brussel en Plv. Directeur-generaal Europese Samenwerking, tevens
Directeur West- en Midden-Europa voor het ministerie van Buitenlandse Zaken.
Daarvoor diverse functies bij de Europese Unie en de OESO.
Een warm woord van welkom door Z.E. Mr. Ed Kronenburg aan leden van het CAPA & NZGF
De Nieuwjaarsborrel was
mede op uitnodiging van het CAPA en het NZGF. 'De Club
Affaires Paris Amsterdam' (CAPA) is een particulier initiatief van Franse
en Nederlandse bedrijven. In deze zakenclub verenigen zich Franse
handelspartners die gevestigd zijn in Nederland en Nederlanders die in
Frankrijk werken, met als doel hun kennis en ervaring te delen om zo de handelsrelaties
tussen Frankrijk en Nederland te ontwikkelen, te bevorderen en te versterken. 'De Nederlandse Zakengemeenschap in
Frankrijk' (NZGF) is een vereniging voor Nederlanders die zakelijk actief
zijn in Frankrijk. Ook Nederlanders die actief zijn binnen het Franse
bedrijfsleven zijn hier van harte welkom.
Achterzijde Hôtel d'Avayray
Geachte heer van der Vliet,
BeantwoordenVerwijderenVeel dank voor toezending van de link naar Uw fraaie blog. Ik heb er zeer van genoten. Goed en informatief geschreven plus mooie foto’s.
Ongetwijfeld tot spoedig ziens,
Ed Kronenburg