Parijs is een van de
meest gefilmde steden ter wereld. Misschien omdat het toen de film werd
uitgevonden, al de meest geschilderde stad ter wereld was. Pittoresk is Parijs
nog steeds in de bioscoop; vooral in Amerikaanse films blijft Parijs de
schilderachtige wereldhoofdstad van de romantiek waarin elk huis uitzicht heeft
op de Eiffeltoren. Maar ook de Fransen zelf zijn er in gaan geloven, bewees in
2001 Le fabuleux destin d’Amélie Poulain, dat Montmartre ontsmette en er een
pretpark van maakte waar Disney jaloers op zou zijn. Een toeristische droom.
Parijs was er al vroeg bij, bij de zevende kunst. Hier werd in 1895 de eerste
filmvoorstelling voor betalend publiek gehouden, hier stond de eerste
filmstudio. Volgens de gemeente Parijs worden er nu elk jaar achthonderd films
opgenomen. De Franse hoofdstad biedt elke week ruim 300 verschillende films.
Helaas worden alle buitenlandse films in Frankrijk nagesynchroniseerd. Wie de
originele versie wil bekijken moet letten op de toevoeging 'VO' - version
originale. 'VF' staat voor version Francais.
In deze blog neem ik u op
ontdekkingsreis door het fascinerende Parijs van de film. Ontdek adressen waar
3, 2, 1 en....aktie heeft geklonken, de decors, herbeleef scènes met de
bijbehorende emoties en verplaats je in de gedachtewereld van de regisseurs. De
gekozen volgorde is willekeurig.
I
De film 'Intouchables'
behoeft natuurlijk geen introductie. Ik denk dat er weinigen onder u zijn die
de film niet gezien hebben. Het verhaal is geheel in Frankrijk en met name in Parijs opgenomen
en werd een ware hit. Bijna twintig
miljoen Fransen en even zoveel overige Europeanen gingen in 2011 en 2012 naar
de bioscoop om de komedie Intouchables te zien. Het is een van de best bezochte
Franse films ooit en trok meer bezoekers dan Titanic. In Duitsland alleen al
gingen vijf miljoen mensen naar het theater. Echter wat weinigen van u weten is
dat de film voor het overgrote deel is opgenomen in de ambtswoning van de
Nederlandse ambassadeur in Parijs; het voormalige Hôtel d'Avayray. Met
toestemming van de toenmalige Nederlandse Ambassadeur Siblez werd Intouchables
opgenomen in het chique pand, daterend uit 1723, gelegen aan de smalle en
levendige rue de Grenelle 85 in het zevende arrondissement. Een rondleiding
door de ambtswoning is een feest van herkenning. Eenmaal door de grote poort zie je de
rechthoekige binnenplaats waar 'Driss' ,gespeeld door Omar Sy, met piepende
banden de nodige hoeveelheid grind verplaatst met de Maserati van 'Philippe
Pozzo di Borgo' gespeeld door Francois Cluzet. De begane grond beschikt over
drie grote ontvangstzalen waaronder La Biblothèque, waar het
sollicitatiegesprek plaatsvindt met
Driss, Philippe en de prachtige roodharige secretaresse Magalie (Audrey
Fleurot), met wie Driss schaamteloos aan het flirten is. Ook het klassieke
privéconcert ter ere van Philippe's verjaardag en de dansscène, waarin Philippe
vanuit zijn rolstoel kennismaakt met de muziek (Earth, Wind & Fire) van
Driss, is opgenomen op de begane grond
van de residentie. De dakterrasscène met uitzicht op de Église
Pentemont-Luxembourg is eveneens opgenomen in de rue de Grenelle. De beelden
van de slaapkamer en de badkamer van Driss zijn elders gedraaid.
Het gebeurt niet zo vaak
dat een Franse film een kassucces wordt in het buitenland. Naast Intouchables
was 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain' (2001) ook zo'n uitzondering. Deze
hartverwarmende komedie kent in Amélie de hoofdpersoon. De film kent een leuk
uitgewerkte moraal van 'wie goed doet, goed ontmoet', prachtige beelden van
Parijs en een overdaad aan heerlijke Franse muziek. De plekken uit de film zijn
bijna allemaal te bezoeken en bevinden zich grotendeels in Montmartre. Het café
uit de film, 'Les Deux Moulins', ligt aan de rue Lepic 15 op de hoek van de rue
Cauchois. Een groot deel van de opnamen van de met 5 Oscars genomineerde film
werden hier gemaakt. Je herkent meteen de fraaie neonarmaturen, de formica
tafeltjes en de ingang van de toiletten waar hèt allemaal gebeurde. Amélie,
Audrey Tautou, werkte hier als serveerster. Studio 28 aan de rue Tholozé 10, is
de bioscoop waar Amélie vaak komt. De regisseur kon bij de opnamen, zijn ode
aan Montmartre, niet voorbijgaan aan deze bijzondere bioscoop, die de essentie
van de buurt belichaamt. De groentezaak 'Au Marché de la Butte' gevestigd op
nummer 56 van de rue des Trois-Frères, is inmiddels een cultplaats onder de
filmliefhebbers. Het decor uit de film lijkt hier onveranderd. Op de rue de
Mouffetard 118 bis ligt 'Le Verre à Pied', het café waar Amélie wat drinkt
nadat zij het doosje met jeugdherinneringen heeft teruggeven.
'Midnight in Paris'
(2012) van Woody Allen, waar hij de toeristische visie op Parijs op de spits
dreef door zijn hoofdrolspeler naar het verleden te laten reizen. Toeristen proberen
altijd in een tijdmachine te stappen: ze willen niet het Parijs van nu maar van
vroeger zien. Vaak kan dat niet omdat een stad nu eenmaal verandert, al lijkt
het in Parijs meer mogelijk dan elders. De film is een prachtige
ansichtkaartode aan de toch al magische stad Parijs en vertelt het verhaal
over Gil, een aspirant schrijver, die met zijn verloofde Inez en haar ouders,
een bezoek brengt aan de stad van de liefde. Hij werkt al jarenlang aan een
boek over nostalgie, maar durft het niemand te laten lezen. Tijdens een
nachtelijke wandeling wordt Gil op een wel heel bijzondere wijze meegevoerd in
de bruisende geschiedenis van Parijs in de jaren twintig. De tijd van het
modernisme, het surrealisme en de opkomst van de jazz. De film voert u langs prachtige
en romantische plekken in Parijs. Geen decors, maar bestaande filmlocaties in
Parijs die u, dankzij een blog die ik op 3 maart 2012 schreef nog eens
persoonlijk gaat ontdekken; klik hier - Deze blog neemt u mee langs locaties
waaronder de tuin van Claude Monet in Giverny, toprestaurant Le Grand Vefour,
de rue de la Montagne-Sainte-Geneviève waar Gil zijn nachtelijke dwaaltochten
door Parijs begint. Verder restaurant Polidor, la Maison Deyrolle en de
mooiste brug van Parijs; de Pont Alexandre III.
'Last Tango in Paris' is
een erotisch filmdrama uit 1972 van regisseur Bernardo Bertolucci. De
hoofdrollen waren voor Marlon Brando en Maria Schneider. De film werd zeer
kritisch ontvangen maar toch genomineerd voor twee Oscars. Vanwege een
expliciete verkrachtingsscène werd de film in Canada, Chili, Zuid-Korea en
Portugal verboden en in Italië na zes dagen uit de bioscopen gehaald. Bertolucci
werd in Italië bij verstek veroordeeld tot vier maanden cel. Die
verkrachtingsscène, die vlak voor de opname ervan door Brando en Bertolucci aan
het script werd toegevoegd, is één van de redenen waarom Maria Schneider zich
achteraf door haar regisseur misbruikt voelde. Ook Brando zelf beweerde
overigens dat hij zich door Bertolucci gemanipuleerd en uitgebuit voelde, maar
het heeft hem niet tegengehouden om één van de meest indrukwekkende en
intrigerende rollen uit zijn carrière neer te zetten. Schneider toen 19 jaar,
het was haar tweede filmrol, was dan weer duidelijk onervaren als actrice, maar
is op die manier wel perfect gecast als de mysterieuze Jeanne, waardoor ze toch
haar mannetje weet te staan tegenover een grootheid als Brando. Er waren veel lovende
reacties. 'The New York Times' stelde dat de film zeer vernieuwend was en dat
er nog tientallen jaren over gesproken zou worden. Dit laatste bleek inderdaad
waar. De film speelt zich grotendeels af in een appartement in Passy aan de rue
de l'Alboni parallel aan metro en de pont Bir-Hakeim. In de film rue Jules
Verne.
Wie kent niet de
prachtige verfilming van 'Moulin Rouge' (2001) Deze ravissante musical van Baz
Luhrmann waarin een poëtische schrijver, Christian, gespeeld door Ewan
McGregor, in het Parijs van begin 1900 verliefd wordt op courtisane Satine,
gespeeld door Nicole Kidman. Christian is een jonge schrijver die tegen de wil
van zijn vader zijn geluk gaat beproeven in de schilderswijk Montmartre in
Parijs. Hij wordt door kunstenaar Toulouse-Lautrec meegesleurd in de
betoverende wereld van de Moulin Rouge, waar hij de mooie Satine, een dame van
lichte zeden, ontmoet. Ze worden verliefd op elkaar, maar de verhouding tussen
de poëtische Christian en de ster van de nachtclub is gedoemd te mislukken. De
film werd overladen met prijzen, waaronder drie Golden Globes en de Oscars voor
Beste Kostuumontwerp en Beste Art-Direction. De 'Bal du Moulin Rouge' vindt u
aan de boulevard de Clichy 82, Montmartre in het 18e arrondissement, metro
Blanche.
Een van mijn favoriete
films is 'Hugo' geregisseerd door Martin Scorsese. Het verhaal speelt zich af
in het Parijs zo rond 1930. Hugo Cabret is een 12-jarige weesjongetje dat in de
muren van het treinstation Gare Montparnasse woont. Om te overleven moet hij
geheimen bewaren en anoniem blijven. Maar wanneer hij een bijzonder meisje,
Isabelle ontmoet, wordt zijn dekmantel in gevaar gebracht. Een cryptische
tekening, notitieblok, gestolen sleutel, mechanische man en een verborgen boodschap
van zijn overleden vader vormen de ingrediënten van het mysterie dat Hugo
omringt. Deze prachtige 3D-film is een ode aan de vroege cinema, in het
bijzonder het werk van de Franse filmpionier George Méliès (1861 - 1938). Begin
2012 won Martin Scorsese met Hugo de Golden Globe voor beste regisseur. De film
werd ook genomineerd voor elf Academy Awards (Oscars) in 2012, waarvan het er
uiteindelijk vijf in de wacht sleepte: de Oscar voor Cinematography, Art
Direction, Visual Effects, Sound Editing en Sound Mixing. De hoofdrollen worden
vertolkt door Asa Butterfield (Hugo Cabret), Chloë Grace Moretz (Isabelle), Ben
Kingsley (Papa Georges), Jude Law (vader van Hugo en Sacha Baron Cohen
(Inspecteur Gustave). De film ging in première in november 2011.
Het prachtige jaren
30-decor van het Athénée Théâtre Louis-Jouvet aan de square de
l'Opéra-Louis-Jouvet 7, fascineerde Martin Scorsese die hier meerdere malen
filmde voor de magie-scène. In de Bibliothèque Sainte-Geneviève, place du
Panthéon 10, ontdekken Hugo en Isabelle de geschiedenis van de film. Het
grootste deel van de locaties van de film Hugo kon gemakkelijk worden ingevuld
aan de hand van de illustraties in het boek 'The Invention of Hugo Cabret', van
Brian Selznick, maar Scorsese moest een bibliotheek vinden die recht deed aan
de onbegrensde fantasie van de auteur. Sainte-Geneviève bleek een prima keuze.
Een andere niet te missen locatie is square Éduard VII waar verschillende straatscènes
zijn opgenomen
Steeds als ik een bezoek
breng aan de rue Verneuil 5bis in het 7e arrondissement zie ik de fragmenten
voor mij die zich afspelen in het appartement van Frankrijks meest controversiële
componist en zanger; Serge Gainsbourg. 'La Vie Héroïque', is een film over het
leven van Gainsbourg gemaakt in 2010, negentien jaar na zijn dood. “Het is niet
de waarheid van Gainsbourg die me interesseert, maar het zijn zijn leugens”.
Met deze uitspraak geeft de regisseur Joann Sfar al direct aan op wat voor
soort film je je kunt voorbereiden. Niet een waarheidsgetrouwe biografische
film, waarin het leven van de held van a tot z wordt verteld en zo mogelijk
zijn misstappen worden verklaard. Wel een film waarin juist de leugens of
kleine onwaarheden die hij vertelde zo mogelijk nog uitvergroot worden. De film
begint met beelden van een jonge Gainsbourg, toen hij nog Lucien Ginsburg
heette. Hij groeit op in het Parijs van de Duitsers, leert pianospelen van zijn
vader en moet op een dag een Jodenster ophalen. Maar vooral blijkt Lucien een
groot talent te hebben in het tekenen. Hij volgt lessen op de École Nationale
Supérieure des Beaux-Arts, waar hij voor het eerst een fascinatie ontwikkelt
voor vrouwelijk naakt. Na zijn jonge jaren pikt het verhaal het weer op als hij
wat ouder is geworden en voor de kost piano speelt in een bar. Toevallig maakt
hij kennis met Boris Vian, waarna hij langzaamaan bekender en bekender wordt.
De vrouwen volgen zich steeds sneller na elkaar op. Juliette Greco, France
Gall, Brigitte Bardot, Jane Birkin, Bambou... Tegelijkertijd gaat hij steeds
meer roken en drinken, en raakt hij zijn greep op de werkelijkheid kwijt.
Werkelijkheid en fantasie
lopen dwars door elkaar heen. Dat maakt echter wel dat de film vooral een film
is voor de fans. Door de vele liedjes en bekende personages is Gainsbourg's Vie
héroique een feest der herkenning. 2016, Vijfentwintig jaar na de dood van
Gainsbourg leeft hij nog altijd, zoveel bewijst de film wel. Dat hij meer was
dan de man achter Je t’aime… moi non plus moest misschien weer even opgefrist
worden. Naast de rol van Éric Elmosnino (Serge Gainsbourg) zijn met name de
rollen van Lætitia Casta (Brigitte Bardot) en Lucy Gordon (Jane Birkin) geslaagd
te noemen.
Het woonhuis van
Gainsbourg aan de rue de Verneuil 5bis is nog steeds in het bezit van zijn
dochter Charlotte. Het huis ooit een oude winkel en helemaal ingericht in
zwarttinten is helaas niet vrij te bezoeken. De buitenkant is zeker een bezoek
waard. De École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, rue Bonaparte 14 (6e) is
door haar vermaarde docenten, ateliers en ideale ligging ten opzichte van veel
Parijse musea, een begrip in de wereld. De regisseur Joann Sfar studeerde zelf
aan deze prestigieuze academie. Het instituut is vrij te bezichtigen. De
ontmoeting met Gainsbourg en Jane Birkin, het meest glamoureuze koppel uit de
jaren '70, is gefilmd in het 250 jaar oude restaurant Lapérouse, quai des
Grands-Augustins 51 (6e).
De École Nationale Supérieure des Beaux-Arts (foto links)
'The Devil Wears Prada'
(2006) is de verfilming van het boek van Lauren Weisberger. Geregisseerd door
David Frankel, met in de hoofdrollen Anne Hathaway, Meryl Streep, Stanley Tucci
en Emily Blunt. Voormalig Sex and the City-regisseur Frankel volgde exact,
zoals in het boek, de belevenissen van het weinig modebewuste meisje Andrea
Sachs, gedurende het jaar dat zij als assistente bij het modeblad Runway werkt.
Lauren Weisberger werkte zelf in 1999 als assistent van de invloedrijkste
hoofdredacteur ter wereld op modegebied: Anna Wintour van de Amerikaanse Vogue.
En ondanks dat de auteur ontkende dat haar hoofdpersonage Miranda Priestly op
Wintour was gebaseerd, droeg haar voormalige bazin op de speciale voorpremière
van de film wel zeer toepasselijk een outfit van.... Prada!
Andrea 'Andy' Sachs (Anne
Hathaway) heeft moeite om een eerste baan te vinden als journaliste. Bij gebrek
aan betere opties solliciteert ze bij het modetijdschrift Runway, waar ze de
tweede assistente wordt van hoofdredactrice Miranda Priestly (Meryl Streep).
Het werk is weinig journalistiek, maar Andy hoopt met Runway op haar cv deuren
te openen naar betere opties. Priestly blijkt een ramp om voor te werken. Zij
eist dat iedereen zich naar al haar grillen buigt iedere keer dat ze spreekwoordelijk
met haar vingers knipt. Met een betere toekomst ten doel, zet Andy niettemin
alles op alles om te voldoen aan de onmogelijke eisen van de hoofdredactrice en
in de smaak te vallen bij haar snobistische werknemers: eerste assistente Emily
(Emily Blunt) en ontwerper Nigel (Stanley Tucci). Terwijl ze steeds meer tijd
aan haar werk besteedt, verwaarloost ze haar vriend Nate (Adrian Grenier) Of
zoals de vileine, nichterige Stanley Tucci haar uitlegt: “Als het slecht gaat
met je privé-leven, ben je goed bezig op je werk, en als je privé-leven in rook
opgaat, wordt het tijd voor een promotie.” Duidelijk is dat de weg die Andrea
Sachs inslaat haar uiteindelijk geen geluk zal brengen.
De slotscene van 'The
Devil Wears Prada' speelt zich af op de trappen van het Palais Galliera, avenue
Pierre-1er-de-Serbie
De film is grotendeels
gefilmd op locaties in New York en Parijs. Filmlocaties in Parijs waren onder
andere: Hotel Scribe - rue Scribe 1 in het 9e en restaurant Maxim's - rue
Royale 3 in het 8e. De suite die moet doorgaan voor het chique hotel Plaza
Athenée is de presidentiële suite van het Saint Regis Hotel in New York.
De romantische wandeling
van Andy met Christian (Simon Baker) is gefilmd, met de Notre Dame op de
achtergrond, in de rue du Haut Pavé tussen de quai de Montebello en de rue de
la Bucherie. De slotscene speelt zich af op de trappen van het Palais Galliera,
avenue Pierre-1er-de-Serbie in het 16e arrondissement. Andrea kijkt nog een
keer om en gooit haar mobiele telefoon in een fontein. Alleen de echte
Parijskenner weet dat die fontein niet tegenover het Palais Galliera staat maar
op de Place de la Concorde, in het 8e arrondissement, acht arrondissementen
verder.
Al deze plekken in
Parijs, die door de blik van de grootste regisseurs in beeld zijn gebracht,
hebben stuk voor stuk een verhaal, authenticiteit, karakter. Of het nu een
opwelling was of een werkelijke bron van inspiratie, die Parijse sfeer die er
hangt is nooit zonder reden gekozen.
Nog meer filmlocaties
bekijken in Parijs?
Beatrice Billon en
Barbara Boespflug hebben per buurt de beste bars, restaurants, hotels, winkels
en monumenten in kaart gebracht, die vereeuwigd werden in films. Beleef Parijs
op meer dan 60 mythische locaties in het boekje 3, 2, 1....Action Parijs van
uitgeverij Lannoo. ISBN: 978-94-014-1796-9
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen