HET PARIJS VAN QUOCI MOPOLIS

Als ik in Parijs ben en mijn hotel verlaat dan ga ik niet de straat op zonder mijn camera. Vaak ook tot ergernis van mijn echtgenote die altijd tegen mij zegt; “wandelen door Parijs met jou is altijd twee stappen vooruit en telkens weer een stap terug”. Ze heeft gelijk, er is altijd wel weer iets wat mij boeit, een mooie deur, een ornament boven die deur, zonlicht door de bomen die hun reflecties tonen op fraaie Haussmanngevels, en zo kan ik een hele tijd doorgaan. Geen enkele metropool heeft zoveel fotografen het hoofd op hol gebracht en tot sensuele en mysterieuze beelden geïnspireerd als de Franse lichtstad. Parijs is vaker beschreven, bezongen, geschilderd en gefotografeerd dan menig andere stad op aarde. Zij mag dan niet de grootste of machtigste hoofdstad van de wereld zijn, zij is ontegenzeggelijk de betoverendste. Het is dan ook geen wonder dat fotografie het daglicht zag in Parijs, want als je aan fotografie denkt, denk je aan Parijs, de stad van het licht.

We maken in deze blog kennis met het Parijs van Quoci Mopolis - Photo © Christopher Nisperos  

In de Parijse straten is Eugène Atget (1857-1927) te vinden, die bekend is van zijn foto's van het toenmalige Parijse straatleven en de architectuur. Zijn werk wordt vandaag de dag nog steeds hoog gewaardeerd in de wereld van de fotografie. Mede dankzij zijn assistente, de later bekende Amerikaanse fotografe Berenice Abbott, is zijn hele oeuvre bewaard gebleven voor het nageslacht. Na zijn dood wist Abbot een deel van zijn werk te verkrijgen en te bewaren. Circa 5000 van Atgets foto's en glasnegatieven bevinden zich in de collectie van het Museum of Modern Art in New York.

In 1924 vestigt zich een Franse fotograaf van Hongaarse afkomst in wijk Montparnasse. Gyula Halász (1899-1984), beter bekend onder zijn pseudoniem Brassaï voor zijn werk als journalist. Onder invloed van zijn vriend en fotograaf André Kertész ontwikkelt Brassaï een fascinatie voor het fotograferen van het Parijse nachtleven. Dat bezorgt hem uiteindelijk grote faam. In de jaren dertig publiceert hij diverse fotoboeken, waarvan met name 'Paris de Nuit' (1932) de essentie van zijn werk weergeeft. Oprechte en waarachtige beelden van het ware Parijs leven in al haar facetten, ook van de louche buurten. Henry Miller noemde hem 'het oog van Parijs'.

In 1934 begint Robert Doisneau (1912-1994) aan een carrière als beroepsfotograaf. Eerst als industrieel fotograaf en reclamefotograaf, later als freelance fotojournalist. Zijn werk als journalist voert hem naar de buitenwijken van Parijs waar hij bijna een halve eeuw foto's maakt van het straatleven en portretten van mensen van allerlei allooi. Dit alles in zwart-wit. Zijn bekendste foto is 'Le Baiser de l’Hôtel de Ville' (de kus voor het stadhuis - 1950)

Henri Cartier-Bresson (1908 - 2004) de Franse fotograaf, cineast en schilder, was in 1947 samen met Robert Capa en andere fotografen één van de oprichters van het befaamde fotoagentschap Magnum, het eerste fotografen-coöperatief ter wereld. Eigenlijk wilde hij schilder worden, maar als fotograaf was hij een van de grote getuigen van de 20ste eeuw. Zijn talent lag in het licht en het voortdurend streven naar hèt ultieme moment. Hij hield niet van manipulaties. Hij fotografeerde wat hij zag en deed dat met zwart-wit foto's, waarin de emotie werd gevangen in strakke composities. Cartier-Bresson fotografeerde vele beroemdheden waaronder Marilyn Monroe. Hij fotografeerde Monroe op de set van haar laatst voltooide film; the Misfits, van John Huston. Ook was hij op bezoek bij Mahatma Gandhi, op het moment dat Gandhi werd neergeschoten. De foto's die Cartier-Bresson maakte van Gandhi op zijn sterfbed, werden wereldberoemd.

In de jaren '50 en '60 van de 20e eeuw trokken Nederlandse fotografen, waaronder Henri Berssenbrugge, Ed van der Elsken, Johan van der Keuken en Emmy Andriesse, naar Parijs om daar het vak te leren van de Amerikaan Man Ray en zijn assistente Berenice Abbott , de uit Luxemburg afkomstige Edward Steichen en de fransman Jean Eugène Atget. Na de oorlog verschijnen verschillende prachtige fotoboeken van en over Parijs van diverse Nederlandse fotografen, die blijvend geïnspireerd waren door deze bruisende stad. De meest gefotografeerde stad ter wereld wordt in die jaren boeiend vastgelegd door Jesse en Van der Elsken. Van der Elsken fotografeert het echte straatleven, de rauwe kant van de samenleving en Jesse fotografeert alleen maar "Parisiennes". Vrouwen waaronder actrices, mannequins, studentes en vrouwelijke clochards.

Quoci Mopolis met zijn favoriete camera de Rolleiflex 3,5F - Photo © Cherki

Maar wie zijn de Atget’s. de Brassaï’s, de Doisneau’s, de Cartier-Bresson’s, de van der Elsken’s van deze wereld?

Al een tijd volg ik op facebook een Parijse straatfotograaf die zijn foto’s dagelijks publiceert. Grotendeels in zwart-wit, net als ik op mijn blog. Hij heeft duidelijk een zwak voor fotografie en ik ben gek op zijn beelden. Reden voor mij om op zoek te gaan in Parijs naar de man achter de camera, de man achter de naam Quoci Mopolis. Ik ontmoet hem in het zesde arrondissement op een van de terrassen van de rue de l’Université.

Wie is Quoci Mopolis?

“Quoci Mopolis is een grappig pseudoniem uitgevonden door mijn vriend, fotograaf Frank Jackson. Begonnen als een grap toen hij een verjaardagskaart zag die ik gekregen had van mijn moeder waarop ze mijn echte naam verkeerd had gespeld. - Hij zei; Oh mijn God, je eigen moeder weet jouw naam niet!  Ze denkt waarschijnlijk dat Christopher wordt gespeld als Q-U-O-C-I’ (uitgesproken als ‘Kwatchee’). Sindsdien is dat mijn alias geworden, met als toevoeging de familienaam ‘Mopolis’”.

“Even mijn CV in het kort. Mijn echte naam is Christopher Nisperos en ik kom uit California, USA. Lang geleden werkzaam in de foto-industrie als technisch vertegenwoordiger voor de importeur van de merken Nikon, Durst, Sinar en Mamiya. In de jaren ’80 studeerde ik fotografie onder andere met Ansel Adams, Brassaï, Minor White, Jerry Uelsman en Al Weber. Later woonde ik een korte tijd in Amsterdam en werkte daar als sales manager voor LICI-Colorstar. Ik ben zelfs nog co-writer van een boek over ‘Hollywood Portrait Lighting’, tevens schreef ik voor Amerikaanse fotobladen.

‘In the mood and mode’ voor fotografie mijn belangrijkste drijfsfeer - Photo: © Christopher Nisperos

Wat deed je besluiten om in Parijs te gaan wonen en waarom juist Parijs?

“De allereerste keer dat ik Parijs bezocht was in 1985 en ik voelde mij direct thuis. Nadat ik een paar keer was teruggekeerd besloot ik om te blijven. Het gaf mij zo’n heerlijk gevoel dat je zelfs als je niets doet, je toch iets aan het doen bent. Cafés op elke hoek van de straat, een metro altijd in de buurt, geen auto nodig en verdwalen kan ook al niet. Ben je moe of je moet heel nodig dan kun je altijd op elk uur van de dag terecht in een café voor een kopje koffie, een thee, bier of wijn en je kunt uren blijven zitten op een consumptie. Bovendien hou ik van historie maar ik ben te lui om er uitgebreid over te lezen. Elk historisch gebouw heeft wel een plaquette over de geschiedenis en wie er allemaal gewoond heeft. Tot slot; Parijs is een genot om naar te kijken, de uniformiteit van de Haussmann architectuur en het tijdloze van de stad geeft je het gevoel dat je permanent door een gigantische film set loopt”.

Onderbewust kijk ik altijd fotografisch - Photo: © Christopher Nisperos

Je weet ik ben een groot liefhebber van jouw straatfotografie. Neem jouw dag eens met mij door?

“Dank je Ferry. Uit jouw mond beschouw ik dat als een groot compliment. Belangrijk is natuurlijk dat je in de stemming moet zijn – ‘in the mood and mode’ – voor fotografie. Dus als ik de deur van mijn appartement achter mij dicht trek begin ik dingen te zien. Mijn camera heb ik altijd bij me. Ik ben altijd bang om DE FOTO te missen. Ik ben niet bewust op zoek, maar zeker als ik goed geslapen heb en heerlijk ontbeten dan ga ik dingen zien. Onderbewust kijk ik fotografisch. En als je mijn straatfotografie goed bekijkt ben ik altijd op zoek naar thema’s; handen, voeten, hoeden etc. Eenmaal buiten, op weg naar de metro, op weg naar mijn werk, dan ontdek ik al tal van mogelijkheden”.

“Toch moet ik je ook wat bekennen. Eigenlijk ben ik een grote lafaard. (Lafaards zijn eigenlijk geen goede straatfotografen, voegt hij er lachend aan toe). Dan zie ik vrouwen bezig met hun make-up, koppeltjes die zoenen, etc. Zelden richt ik daar dan mijn lens op, bang voor de confrontatie of een boze blik. Een andere oorzaak is ook dat de autofocus van mijn oude digitale camera lawaai maakt. Dus richt ik mij op handen en voeten, zolang ik maar niemand door de lens hoef aan te kijken. Maar zodra ik uitstap op de perrons zie ik daklozen die hun roes uit liggen te slapen onder treffende billboards of bedelaars op de trottoirs. Ik weet het, dit ligt sociaal gevoelig en om kritiek te voorkomen ben ik zelfs te laf om ze te publiceren”.

Mensen fotografeer ik zoveel mogelijk anoniem, bang voor boze blikken - Photo: © Christopher Nisperos

Mijn camera heb ik altijd om, zelfs op mijn werk, ik ben leraar Engels. Ik werk op de vierde verdieping en vandaar heb ik weer een prachtig uitzicht op het wisselende licht dat valt op de Haussmanngevels. Soms met prachtige wolkenpartijen en licht dat weerkaatst op de trappen. In ieder geval fotografeer ik geen collega’s en studenten!”.

Nu het winter is, het is donker wanneer ik mijn werkstek verlaat, geeft het mij de kans om te experimenteren met het bestaande licht. Mijn volgende aankoop wordt dan ook een lichtgewicht statief om mee te dragen in mijn fototas”.

Zodra ik thuis ben gekomen sta ik te popelen om mijn foto’s te bewerken. Ja digitaal want ik lijd ook nog eens aan analoge luiheid. Ik heb nog veel fotorolletjes liggen maar het ontbreekt mij gewoon aan tijd en energie om ze te ontwikkelen”.

Digitaal of analoog?

“Vanuit mijn verleden gaat mijn voorkeur uit naar analoog. Maar het ontbreekt mij ook de tijd voor de complexe fotobewerking, lees de donkere kamer en eerlijk gezegd ook het geld. Gedurende de afgelopen jaren ben ik mij meer en meer gaan toeleggen op digitaal. Zeker gezien facebook waar ik mijn volgers en verre familie kan laten delen van mijn leven in Frankrijk. Voor zover dat ze daar in geïnteresseerd zijn. Ik heb wel een aantal analoge camera’s, een Nikon FM2, een Leica allebei met 35mm lenzen en mijn favoriet een Rolleiflex 3,5F. Vaak ga ik ook met twee camera’s op mijn buik op stap. Gek genoeg gebruik ik analoog alleen voor foto’s waar geen snelle actie voor is vereist of voor foto’s die ‘dierbaar’ voor mij zijn, wat dat ook moge zijn?!”

Ik heb vaak bepaalde thema's in mijn hoofd zoals Het weer, handen, hoeden, voeten, zelfportretten in spiegels - Photo: © Christopher Nisperos

Wat triggert je in een foto?

“Zoals ik eerder al zei heb ik vaak bepaalde thema’s in mijn hoofd. Het maakt je tot een soort verzamelaar. Als ik iets zie wat past in mijn ‘collectie’, dan wil ik dat ook toevoegen. Het weer, handen, hoeden, voeten, zelfportretten in spiegels. Een stuk moeilijker is het spelen met licht, licht-donker-effecten, reflecties in ramen, een etalage in de nacht, het gouden uur. Het voelt als schilderen met licht. Als ik de juiste sfeer kan vastleggen dan voelt dat als een overwinning”.

Meestal in zwart-wit, waarom?

Ik ben gek van zwart-wit. Sinds mijn vroege jaren, vanaf 1964 was ik bezig met het fotograferen en ontwikkelen en vergroten van foto’s in zwart-wit. Het was de begintijd van de kleurenfotografie en die werd steeds populairder. Laten we eerlijk zijn, sommige onderwerpen schreeuwen om gefotografeerd te worden in kleur. Maar kleur leidt ook af. Zwart-wit daar en tegen dwingt je om je te concentreren op andere aspecten zoals het onderwerp, de vorm, de kwaliteit van het licht. De verschillende grijstinten zijn vaak minder hard als de felle kleuren. Bovendien vind ik het werken in de donkere kamer heerlijk (als ik de tijd heb). De geur van het fotopapier en de chemicaliën. Het werken in alle rust in het donker, het geeft mij een enorm thuisgevoel een herinnering aan vroeger”.

Ik ben gek op zwart-wit - Photo: © Christopher Nisperos

Hoe lang woon je al in Parijs en wat zijn je favoriete plekken?

“Aha, je wil mijn geheimen!

Ik woon al meer dan twintig jaar in Parijs en mijn favoriete plekken kun je ontdekken in al mijn foto’s. Denk aan de tuinen van het Palais Royal en de Tuilleries. Verder de gebieden waar weinig toeristen komen waar je nog kleine huisjes vindt met voortuintjes. Niet echt bedoeld voor straatfotografie. Ik ben er op dit moment mee aan het experimenteren en ik zal ze aan je onthullen wanneer ik klaar ben met fotograferen. Een soort van ‘teaser’”.

Welke beroemde (straat) fotograaf is jouw voorbeeld?

“Simpel antwoord: Vivian Maier*. Ik ontdekte haar werk lang na dat ik zelf begonnen was met straatfotografie”.

* Vivian Maier (New York, 1 februari 1926 - Chicago, 21 april 2009) was een Amerikaanse straatfotografe. Ze nam meer dan 150.000 foto's, voornamelijk van mensen en de architectuur van New York, Chicago en Los Angeles. Maar zij reisde rond 1960 ook naar andere delen van de wereld. Maiers werk bleef tijdens haar leven onbekend en veel van haar fotorolletjes bleven onontwikkeld. Kort voor haar dood werden enige dozen met daarin haar bezittingen verkocht op een veiling. Een historicus en verzamelaar uit Chicago, John Maloof, onderzocht de foto's en begon scans van Maiers fotografische negatieven vanaf 2009 op het web te publiceren. Hierop volgden al snel positieve kritieken en ontstond er verdere interesse in haar werk. Bron: Wikipedia

Mijn voorbeeld: Vivian Maier de Amerikaanse straatfotografe - Photo: © Christopher Nisperos

“Maar ik heb toch een verrassing voor je. Ik ben niet echt een grote fan van straatfotografie. Ik leer het wel steeds meer te waarderen. Zou je niet zeggen als je mijn foto’s bekijkt maar mijn voorkeur gaat uit naar het maken van portretten, stillevens van groenten en objecten. Ik zou ook niet zo een twee drie een fotograaf kunnen noemen. Ik zou eens kunnen googelen. Ik vond Martin Parr*  goed, totdat ik eens een expositie van hem zag”.

* Martin Parr is een Britse documentaire fotograaf, fotojournalist en verzamelaar. Hij is bekend door zijn fotografische projecten met een kritische blik op de moderne samenleving, met name het consumentisme, buitenlandse reizen en toerisme, autorijden, familie en relaties en voedsel. Bron: Wikipedia

“Eigenlijk weet ik niet hoe ik deze vraag eerlijk moet beantwoorden. Begrijp mij niet verkeerd ik hou van straatfotografie, ik doe het zelf graag, maar niet genoeg om een fan te worden. Ik weet het, het klinkt heel tegenstrijdig.

Ik ben sterk beïnvloed door de West-Coast-fotografie, door fotografen als Edward Weston, Al Weber, Michael Kenna, Irving Penn, Arnold Newman, Yousouf Karsh, Josef Sudek en Ansel Adams, bij wie ik een aantal workshops heb gedaan in Californië, als tiener”.

Wat is momenteel de absolute 'must see' in Parijs?

“Ik neem aan dat je doelt op fototentoonstellingen?

Op dit moment is er een foto expositie van Martine Franck (nog te zien tot 10 februari 2019) in de nieuwe Fondation Henri Cartier-Bresson die onlangs verhuisd is naar het 3^e arrondissement naar de rue des Archives 79.

Ik schaar mijzelf onder de lafaards. Als ik mensen fotografeer dan zie je alleen de achterzijde. Ik heb er zelfs een naam voor bedacht: ‘Cowardography’ ® ! 

Photo: © Christopher Nisperos

Wat zijn de reacties van mensen als je ze fotografeert in Parijs?

“Zoals ik je al vertelde schaar ik mijzelf onder de lafaards. Als ik ze al fotografeer dan zie je alleen de achterzijde. Ik heb er zelfs een naam voor bedacht: ‘Cowardography’ ® !

Zo ga ik ook confrontaties uit de weg en krijg ik ook geen probleem met beeldrechten, dat is nog al eens een issue in Frankrijk. Daklozen durf ik dan weer wel maar typisch genoeg gaat het mij dan om de achtergrond. Een mooie poster of balustrade. Een gouden regel voor mij ik laat nooit het gezicht zien van de dakloze”.

Wat is je favoriete foto?

Echt, Ferry? Één favoriete foto?!

Okay, als ik dan een foto moet benoemen dan zou ik als een geschenk de foto ‘Pepper* No. 30’ van Edward Weston willen ontvangen.

* Pepper nummer 30, is een van de bekendste foto's gemaakt door Edward Weston . Het toont een eenzame groene paprika in rijke zwart-witte tonen, met sterke verlichting van bovenaf.

Edward Weston (24 maart 1886 - 1 januari 1958) was een Amerikaanse fotograaf uit de 20e eeuw. Hij wordt gezien als een van de meest innovatieve en invloedrijke Amerikaanse fotografen. En een van de meesters van de 20ste-eeuwse fotografie. In de loop van zijn 40-jarige carrière fotografeerde Weston diverse onderwerpen waaronder landschappen, stillevens, naakten, portretten, genretaferelen en zelfs grillige parodieën. Hij wordt gezien als een van de grondleggers van de zogenaamde West-Coast-fotografie. In 1937 was Weston de eerste fotograaf die een Guggenheim Fellowship ontving.

Bron: Wikipedia

Mijn voorkeur gaat uit naar ‘cityscape’, maar dat gezegd hebbende zou ik veel meer ‘nightlife’ willen doen - Photo: © Christopher Nisperos

Nightlife or cityscape?

“Aan ‘nightlife’ kom ik nauwelijks toe. Dat vereist geld en tijd, En als leraar Engels beschik ik over beiden niet. Dus in antwoord op je vraag wordt het ‘cityscape’, maar dat gezegd hebbende zou ik veel meer ‘nightlife’ willen doen. Het vereist, gezien de schaarse vrije tijd, een goede planning, een statief (staat nog mijn verlanglijstje) en winterkleding”.

Is het dan gewoon fotografie, of onderdeel van een project of bijvoorbeeld voor een boek?

“Goede vraag. Hier is mijn verhaal. Zoals eerder gezegd ben ik dol op fotografie die ik binnen kan bedrijven. Toen ik begon met lesgeven, vele jaren geleden was ik ook verplicht om op zaterdag te werken. Dat beperkte mij enorme in de mogelijkheid om zelf te ontwikkelen en af te drukken. Je weet hoe klein Parijse appartementen zijn en ik had niet de beschikking over een donkere kamer. De enige mogelijkheid was om mijn kleine badkamer steeds te transformeren tot een donkere kamer. Een onmogelijke taak en dat alleen op de vrije zondag. Ik heb toen ook een lange tijd niets meer gedaan en begon zowaar de interesse in fotografie te verliezen. Toen ik plots besefte wat er met mij gebeurde dwong ik mijzelf weer om nooit meer van huis te gaan zonder mijn camera. Zo ontstond weer het ‘heilige vuur’. En gezien de vele reacties die ik krijg op mijn foto’s op social media schijnt mijn strategie te werken. Het fotografisch kijken is weer helemaal terug en dat zonder zelfs naar Lourdes te gaan. Ik dank God op mijn blote knieën daarvoor”.

Gek op thema's, streepjes bijvoorbeeld - Photo: © Christopher Nisperos

“Om antwoord te geven op het tweede deel van je vraag. Als ik genoeg acceptabele beelden heb zit ik te denken aan een kleine expositie of een boek. Ik ben niet geïnteresseerd in een expositie in een café, restaurant of winkel. Ik ben serieus op zoek naar een sponsor en een galerie. Lukt het mij niet dan ga ik op zoek naar een andere stad of een ander land. Ik heb al een uitnodiging liggen van de Universiteit van Missouri, maar ik hou niet van vliegen”.

Wat is je favoriete stek in Parijs?

“Waarvoor? (een brede glimlach verschijnt op zijn gezicht) Ik weet niet zo goed hoe deze vraag te beantwoorden. Ik heb vele favoriete plekken in Parijs. De plaatsen waar ze goede koffie schenken en ik kan je vertellen dat is niet in elk café het geval. Ik ben ook gek op patisserie, een van mijn zondes. Daarvoor ga ik naar boulangerie AKI, in de rue Saint-Anne op de hoek van de rue Thérèse in het 1e arrondissement. Daar laat ik mij verleiden voor een café crème met een Matcha muffin. En gezien mijn postuur van de laatste tijd begin ik langzaam te lijken op een gigantische Matcha muffin !”

Als ik de juiste sfeer kan vastleggen dan voelt dat als een overwinning -  Photo: © Christopher Nisperos

En wat is je favoriete restaurant en waarom?

“Grappig dat je mij deze vraag stelt. Ik heb gemerkt dat veel fotografen, geïnteresseerd zijn in voedsel, muziek, vaak klassiek. Ik ben gek op eten en ik kook ook zelf. Ik hoop niet dat ik vijanden maak onder mijn Parijse vrienden als ik mijn eerlijke mening geef. Deze is gebaseerd op mijn leven in San Francisco Bay Area, dat een zeer rijke restaurantcultuur heeft. En ik ben werkzaam geweest in diverse restaurants bekend om hun uitzonderlijke keuken. Dus………

Ik moet constateren dat, als je niet de hoofdprijs wil betalen, er maar weinig restaurants zijn in Parijs waar je fatsoenlijk kunt eten. En laat ik duidelijk zijn ik bedoel Parijs niet Frankrijk. Echt waar voor je geld, qua kwaliteit, smaak en porties, krijg je in de restaurants buiten Parijs. En juist in het zuiden en zuid-west Frankrijk, of Bretagne, de mosselen, overheerlijk!”

Maar als ik iets kan aanbevelen, het Italiaanse restaurant Chez Ugo, in de rue du Chemin Vert 95, 11^e arrondissement. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het restaurant onlangs van eigenaar is veranderd dus ik hoop dat de kwaliteit ongewijzigd is gebleven. Ook het Libanese restaurant Cuise in de rue Saint-Maur 48. Probeer daar eens de ‘Mezzo du Liban’

Waarom? De kwaliteit van de ingrediënten natuurlijk, maar net zo belangrijk is de smaak die ik niet alleen wil  ontdekken wanneer het voedsel in mijn mond is”.

Photo: © Christopher Nisperos

Is er nog iets wat je zelf zou willen toevoegen?

“Ik hoop dat mijn antwoorden antwoord geven op jouw vragen, dat waar je naar opzoek was?

Ik wil je wel bedanken voor die vragen, je bent namelijk de eerste die dat ooit heeft gedaan. Over dit alles te moeten nadenken werkte bij mij als een soort van therapie. (Vergeet vooral niet uw factuur te sturen ‘dokter van der Vliet’) Bovendien hoop ik dat mijn commentaren, op de een of andere manier,  van nut zijn voor je lezers van je blog ook al heb ik niet alles willen of kunnen vertellen. Er is toch een Nederlandse uitdrukking? ‘Je mag alles van me eten maar niet alles weten”.

Onderweg naar mijn hotel ontdek ik dat ik veel overeenkomsten met Christopher Nisperos (zijn echte naam) deel. Ik ga nooit Parijs in zonder mijn camera, altijd bang om de foto van mijn leven te missen. Ook ik ben een lafaard als het om fotograferen van mensen gaat. Dat doe ik namelijk alleen met een telelens, ver verwijderd van eventueel boze blikken. En zoals je kunt zien in mijn blogs is het overgrote deel van al mijn foto’s in zwart-wit.