De Engelsen hebben er een uitdrukking voor ‘either you love it or you hate it’ – je haat het of je bent er gek op. Ik heb het over de Netflix serie ‘Emily in Paris’. Nou even niet meteen stoppen met lezen a.u.b.
Zelden heb ik zoveel kwaliteitsbladen,
-kranten en andere nieuwsbrengers zoveel gal zien spuien op een serie als deze.
Van Le Figaro tot The Guardian, van het NRC tot De Volkskrant, van de Vogue tot
de Cosmopolitan en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan; ‘Emily in Paris’ loopt
over van de clichés, of van de waarheden? De serie gemaakt door Darren Star, de
man achter kijkcijferkanonnen als ‘Beverly Hills 90210’ en ‘Sex and the City’.
Het was één van Netflix’s meest populaire series in 2020. In de eerste 28 dagen
van seizoen 1 keken maar liefst 58 miljoen mensen toe hoe Emily naar Parijs
verhuisde. In 2021 volgde seizoen 2 en ondanks alle kritieken overtrof seizoen
2, seizoen 1 in kijkcijfers.
En laten we nou eerlijk zijn. Wat is er
nou heerlijker dan tijdens al die Corona ellende even te ‘bingen’ en te kijken
naar een extreem geïdealiseerde versie van Parijs, die de stad laat zien via
een instagram-filter. Een smetteloos Parijs met straten waar geen dakloze is te
zien. Alles ziet er precies zo uit als Parijs wordt voorgesteld in de
reisbrochures. Statige Haussmann panden uit de 19e eeuw, een
lommerrijk pleintje met een fontein. In dit wonderbaarlijke universum neemt
niemand ooit de metro, alle vrouwen zijn dun, modieus zoals een echte
Parisiënne betaamt, rijk en hebben meerdere (getrouwde) minnaars en de mannen
zijn vrijwel altijd knap en succesvol. Het is een vermenigvuldiging van alle
min of meer grove clichés van de hoofdstad als lichtstad, stad van de liefde en
mode zoals we die kennen van films als
American in Paris (1951) waarin Gene Kelly, een kunstschilder, verliefd
wordt op een mademoiselle gespeeld door Leslie Caron. Of Sabrina (1954), Audry
Hepburn gehuld in Givenchy, die afreist naar Parijs om te leren koken bij de
strenge kookschool Le Cordon Bleu. Niet
te vergeten Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain (2001), een dromerig verhaal
van een serveerster die op Montmartre de liefde vindt met als gevolg dat een
eindeloze stroom Amerikanen en Japanners afreisden naar Parijs om zich massaal
te laten rondleiden langs de Sacré Coeur en Place du Tertre. Denk ook aan Paris Je t’Aime (2006), waar
maar liefst 20 internationaal vermaarde regisseurs een lofzang brengen op de
lichtstad en de liefde: ‘One city, 10 million hearts, one love story’. En last
but not least Midnight in Paris (2011) waarin oer-Amerikanen tot leven komen:
Hemmingway, Gertrude Stein, Man Ray en de Fitzgeralds, misschien wel de
aanstichters van de Amerikaanse fascinatie voor de Franse hoofdstad.
Het leuke van deze serie is om te zien
hoe schokkend, arrogant en kritisch de Amerikanen zijn over de Franse cultuur.
Alle clichés, waar of gedeeltelijk waar, komen voorbij. Noem een cliché over Fransen en Frankrijk en
het zit erin. De Fransen die in de serie voorbij komen zijn steevast
nonchalant, lui, cynisch en arrogant en niet punctueel. ’s Morgens beginnen ze
niet te vroeg, lunchpauzes duren minstens twee uur, waar ook de witte wijn nog
eens rijkelijk vloeit. Ze steken een peuk op zodra ze de sportschool uitkomen, ze
flaneren en flirten, maken constant seksuele toespelingen en zijn allemaal
ontrouw. Verder natuurlijk de botte obers, de vileine vrouwen en de povere hygiëne
(denk maar eens aan de Franse toiletten). Ook de in Parijs wonende Nederlander
Wilfred de Bruijn schreef er een boekje over. In, Op zoek naar mijn
Frankrijk, neemt De Bruijn ons mee achter de schermen van het Franse land,
achter de façades en geeft ons een verbazend inkijkje achter de voordeur. Hij
ontrafelt naar aanleiding van zijn ervaringen en zijn verbazing over de
gewoontes en mores in Frankrijk de ziel van het land.
Voor de zeldzamen die de serie nog niet
kennen, in de serie Emily in Paris, wurmt de hoofdpersoon zich al
ellebogend naar het hart van de Franse samenleving. Emily krijgt de kans om
naar Parijs te verhuizen voor een jaar omdat haar baas, die normaal zou gaan,
zwanger is. Hun bedrijf in Chicago heeft een kleiner Frans reclamebureau
‘Savoir’ overgenomen en Emily gaat daar
werken om zo de Amerikaanse zienswijze op marketing over te brengen. Ze spreekt
echter geen woord Frans, houdt van doorbakken steaks, en antwoord dat ze
Private Ryan heeft gezien als haar onderbuurman haar vertelt dat hij uit
Normandië komt. Ze krijgt de taak om hun sociale mediastrategie te vernieuwen.
Emily's nieuwe leven in Parijs is gevuld met bedwelmende avonturen en
verrassende uitdagingen terwijl ze jongleert met het verkennen van haar
collega's, het maken van vrienden waarbij ze tevens werk, vrienden en de liefde
probeert te combineren, maar desondanks toch nog verwikkeld raakt in een aantal
nieuwe romances. In deel 2 heeft ze inmiddels haar weg gevonden in Parijs, maar
worstelt nog altijd met de eigenaardigheden van het Franse leven. Nadat ze in
een driehoeksverhouding belandt met haar buurman en haar eerste echte Franse
vriendin, is ze vastbesloten zich volledig op haar werk te focussen, waar het
haar ook niet makkelijk wordt gemaakt. Maar dan ontmoet ze tijdens Franse les
een mede-expat die haar zowel irriteert als intrigeert… Kortom het verhaal
heeft niets om het lijf maar laat je wel Parijs zien op haar mooist.
Filmlocaties
Rest mij om je in deze blog mee te nemen
langs de prachtige en voornaamste filmlocaties zodat je bij een volgend bezoek
kunt aantonen dat je in de voetsporen bent geweest van Emily in Parijs.
Misschien nog wel leuk om te weten is dat Emily wordt gespeeld door Lily Collins,
de dochter van Phil Collins. Haar vader mag dan multimiljonair zijn maar door
haar modellenwerk en acteer carrière is zij dat zelf ook. Volgens het blad
Cosmopolitan haakte Lily ongeveer € 265.500 per aflevering binnen. Voor een
seizoen al 2,65 miljoen euro. Zij speelt niet alleen de hoofdrol maar zij is
ook nog eens de producer van de
Netflix-show. Clever meisje dus. Haar totale vermogen wordt geschat op 22
miljoen euro. In de serie speelt Emily dat zij worstelt met de Franse taal maar
in het echt is zij tweetalig opgevoed. Ze is geboren in het Verenigd Koninkrijk,
maar toen ze vijf jaar oud was scheidden haar ouders. Op dat moment verhuisden
zij en haar moeder naar Los Angeles terwijl haar vader naar Zwitserland
verhuisde. Haar broertjes zijn half Zwitsers dus zij begon al op jonge leeftijd
Frans met hen te praten. Excuus, ik dwaal weer af, de filmlocaties:
Savoir
In Parijs werkt Emily voor het fictieve
Franse reclamebureau ‘Savoir’. De filmlocatie bevindt zich op een pittoresk
binnenplein, de place de Valois, gelegen naast het Palais Royal en vlakbij een
van de mooiste passages van Parijs Galerie Vero-Dodat, in het eerste
arrondissement. Via de rue des Bons Enfants en een merkwaardige korte overdekte
passage, de Passage Vérité die dateert uit 1750 bereik je de Place de Valois.
In het verleden waren hier boekverkopers en prenten-handelaren gehuisvest. De place
de Valois werd in 1790 voor het publiek geopend en was oorspronkelijk bekend
als de Cour des Fontaines. Valois verwijst naar
Louis Philippe I (1773 - 1850), de laatste koning van de Fransen van
1830 tot 1848.
Chambre de bonne
De zolderkamers, vaak in prestigieuze
gebouwen van de Parijse Bourgeoisie, waren ooit bedoeld voor de dienstmeisjes,
‘les petites bonnes’. Die mochten natuurlijk niet bij de familie slapen en
kregen de restruimte op zolder. Meestal onder het zinken dak, met een eigen
trap naar de zesde of zevende verdieping en piepklein; minder dan 9m². Maar
niet in Emily in Paris. De meidenkamer die Emily betrekt is 40 m² groot, heeft
een volledig uitgeruste keuken heeft minstens drie ramen en is gelegen aan de
place de l’Estrapade 1, in het vijfde arrondissement.
Chambre de bonne van Emily aan de place de l'Estrapade - Foto © Netflix
Place de l'Estrapade bevond zich ooit
buiten stadsmuur van Philippe-Auguste en kende een gruwelijk verleden. Estrapade'
is een verbastering van strappado. De strappado is een martelmethode waarbij de
beul de armen van het slachtoffer aan touwen vastbindt, meestal achter hun rug,
ze vervolgens optilt totdat ze worden opgehangen zonder het lichaam de grond te
laten raken. Het was een van de meest gruwelijke martelmethoden die van de
middeleeuwen tot de 17e eeuw aan deserteurs van het leger werden toegebracht. Tegenwoordig
is het plein een stille en rustige plek, vol met banken en een perfecte plek om
een tijdje te zitten en een goed boek te lezen. Emily organiseerde hier
haar verjaardag door buiten een tafel neer te zetten en met vrienden te
dineren. In realiteit is dit onmogelijk in Parijs, maar in deze romkom,
romantische komedie, kan het.
Gabriel’s restaurant
De man die Emily’s hart onregelmatig doet
kloppen, tevens haar onderbuurman Gabriel, heeft dankzij een rijke geldschieter
(Antoine Lambert, eigenaar van het parfumhuis Lavaux) een restaurant. In de
serie ‘Les Deux Compères’ genaamd. In werkelijkheid is dit het restaurant met
de rode gevel Terra Nera, gevestigd aan de rue des Fossés Saint-Jacques 18, in
het vijfde arrondissement. Je kunt hier echter geen steak tartare eten maar wel
Italiaanse pastagerechten.
Les Deux Compères - Foto screen shot Emily in Paris
Bijzondere locaties
Mede dankzij de serie krijgen we mooie
beelden te zien van locaties in Parijs die onbekend zijn bij de meeste
bezoekers aan de Franse hoofdstad. Zoals het Hôtel d’Evreux aan de place
Vendôme waar het bureau Savoir een party organiseert speciaal voor influencers.
Het herenhuis, gelegen in de noordwestelijke hoek van het plein, grenst aan het
Hôtel Crozat op nr. 17 en het Hôtel de Fontpertuis op nr. 21. Het werd tussen
1706 en 1708 gebouwd door architect Pierre Bullet achter een gevel ontworpen door
Jules Hardouin-Mansart, voor Antoine Crozat, toen een van de rijkste mannen van
Parijs. Het gebouw kwam in 1896 in het bezit van de bank Crédit Foncier de France.
In 2003 werd het historische complex aangekocht door de emir van Qatar voor de
lieve som van 230 miljoen euro en in 2009 volledig gerestaureerd. Het huisvest
nu de Parijse kantoren van het advocatenkantoor White & Case en
receptieruimtes voor privé feesten van het cateringbedrijf Potel et Chabot.
Musée des Arts Forains
In aflevering 7 organiseert ‘Savoir’ een
event in het kermismuseum van Parijs. De plek gesitueerd in een
kwadrant tussen de rue des Pirogues de
Bercy, rue Baron le Roy, avenue des Terroirs de France en de rue l'heureux. Is 1,5 hectare groot en inmiddels
benoemd tot cultureel erfgoed. Slechts één keer per jaar heb je de kans om als
'gewone' bezoeker’ binnen te kijken in één van de best bewaarde geheimen van
Parijs. Een juweeltje, dat alléén tijdens de
kerstperiode geopend is voor het publiek. Normaal kun je hier
uitsluitend terecht op afspraak. Het is gevestigd op een van de mooiste
verborgen stukjes Parijs in de oude wijndepots van Bercy. In een van de
voormalige wijnmagazijnen, gebouwd door een leerling van Eiffel, is het
kermismuseum gevestigd. De Fransman Jean-Paul Favand verzamelde gedurende 35
jaar duizenden zeldzame objecten, daterend van 1850 tot 1930, uit de wereld
van; kermissen, entertainment, variété, theater en music hall. Het is een van
de belangrijkste particuliere kermis kunstcollecties van de wereld, zo uniek,
dat het zelfs als decor diende in de heerlijke film van Woody Allen, 'Midnight
in Paris' en nu ook voor de Netflix serie Emily in Paris.
Café de l’Homme
Gevestigd in het Palais de Chaillot. Het
Palais de Chaillot is gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1937 op de plek
waar eerder het Palais du Trocadéro stond. Het paleis herbergt
de Cité de l'architecture et du patrimoine inclusief het Musée des Monuments
Français, het Musée de l'Homme, een etnologisch museum, het Musée national de
la Marine en het Théatre national de Chaillot. Maar ook een restaurant voor al je evenementen met een
magisch uitzicht op de Eiffeltoren. In de serie is het het Parfumhuis Maison
Laveaux die hier een exclusief champagne evenement organiseert.
Hôtel de la Monnaie
Pierre Cadault is een ouder wordende modeontwerper
die relevant probeert te blijven terwijl hij concurreert met streetwear-merken
en moderne modetrends. Hij is een man die ooit aan de top stond maar in de
serie duidelijk moeite heeft met veranderende tijden en steeds veranderende
trends. Voor Emily is Pierre echter nog steeds een legende die ze wil binnenhalen
om zichzelf te bewijzen aan haar Savoir-collega's. Pierre lijkt een Franse
versie te zijn van high-fashion designers zoals wijlen Karl Lagerfeld of
Donatella Versace. Beide designers zijn legendes in hun vakgebied, die constant
hun uiterste best doen om hun merken populair te houden. Tijdens de Paris
Fashion Week organiseert ‘Savoir’ een modeshow in La Monnaie de Paris.
Vanuit de square du Vert-Galant, een
verborgen pleintje op de kop van de Île de la Cité, heb je een prachtig
uitzicht op een van de langste façades aan de Seine, 117 meter lang, en nog
steeds een goed voorbeeld van de pre-revolutionaire Franse neoklassieke
architectuur. Het Hôtel de la Monnaie, gelegen aan de quai de Conti nr. 11, in
het 6e arrondissement, is een gebouw uit de 18e eeuw en het meesterwerk van de
architect Jaques Denis Antoine (1733-1801). Het herbergt nog steeds een
onderdeel van de Munt van Parijs, een van de belangrijkste monetaire
werkplaatsen in Frankrijk en het Musée de la Monnaie de Paris. De eerste steen
werd gelegd op 30 april 1771 en het gehele gebouw werd voltooid amper vier jaar
later in 1775. De Munt is een van de oudste instellingen van Frankrijk en de
oudste onderneming ter wereld. Medio 2011 sloot het gebouw aan de quai de conti
zijn deuren voor een ingrijpende verbouwing en herontwikkeling als onderdeel
van het stadsproject ‘MétaLmorphoses’. Zes jaar duurde de verbouwing met als
doel een nieuwe culturele openbare gelegenheid waar bezoekers permanent de
schatten kunnen bewonderen van de historische collecties van de Monnaie de
Paris, die nog nooit eerder aan het publiek zijn getoond. Dit aangevuld met
ruimtes voor tijdelijke tentoonstellingen met werken van hedendaagse
kunstenaars.
Atelier des Lumières
Een sprookjesachtige plek waar Emily en
Gabriel mijmeren tijdens een meeslepende lichtshow gewijd aan Vincent van Gogh.
Op 19 mei 2018 schreef ik al over het Atelier des Lumières. Tussen Bastille en
Nation in het 11e arrondissement ligt de rue Saint-Maur. Op nummer 38,
verscholen achter een eenvoudige gevel gaat een stukje geschiedenis schuil uit
de 19e eeuw. Eens, sinds 1835, was in dit pand de metaalgieterij gevestigd van
de familie Plichon. Nu, 183 jaar later en 9 miljoen euro aan ontwikkelingskosten
verder, heeft Parijs zijn eerste digitale kunstcentrum, klaar voor
tentoonstellingen van de 21e eeuw. Vier
jaar lang is er gewerkt aan de transformatie van de vroegere ijzersmelterij tot
een centrum van digitale kunst. Een hal van 10 meter hoog met een oppervlakte
van 2000 m², voorzien van 140 videoprojectoren en een ruimtelijk geluidssysteem
van 50 Nexo luidsprekers op de muren en bas-subwoofers op de grond vormen de
basis voor de grootste vaste video-installatie ter wereld, waar je letterlijk
wordt ondergedompeld in beeld, beweging en geluid.
Andere
trendy venues
Koffie met vrienden: Café de la Nouvelle Mairie, rue des Fossés 69, 8e arrondissement
Bar ‘Le
Très Particulier’ in het Hôtel Particulier Montmartre, Avenue Junot
Pavillon D 23, 18e arrondissement. Verborgen in Montmartre deze grote gezinswoning, die
toebehoorde aan de familie Hermès en een herenhuis is geworden. Geclassificeerd
als historisch monument en een van de laatste overblijfselen van de Maquis de
Montmartre. Het Hôtel Particulier Montmartre biedt een unieke hotelervaring met
slechts vijf suites tussen 35 en 85 m², allemaal individueel ontworpen door verschillende
kunstenaars en beeldend kunstenaars. In deze unieke en onverwachte sfeer kun je
je stoutste verlangens uitleven, aldus het hotel.
Emily’s lunchadres, gelegen naast Savoir is Bistro Valois, place Valois in het 1e arrondissement.
Nog een lunchadres gelegen in het centrum van de Ralph Lauren-winkel en combineert een typisch Amerikaans karakter met een vleugje Parijs-chique. Ralph’s aan de boulevard Saint Germain 173 in het 6e arrondissement.
Een restaurant annex brasserie met een
typisch Parijse allure gevestigd op het île-Saint-Louis met uitzicht op de
Notre Dame, waar je kunt genieten van het beroemde ijs van Berthillon: Le
Flore en île, quai d’Orléans 42 in het 4e arrondissement.
De typische crêpes, de flinterdunne pannenkoekjes mogen natuurlijk niet ontbreken. Emily’s favoriete adres is Crêperie Lulu la Nantaise aan de rue de Lancry vlakbij het Canal Saint Martin, 10e arrondissement.
De hele nacht uitzinnig dansen op het
ritme van een live band met ‘Versions Originales’ die de grootste klassiekers uit
de jaren 50 tot heden ten gehore brengt: van Aretha Franklin tot Adèle, van Joe
Cocker tot Lenny Kravitz. Zes artiesten, gitaar, bas, drums, piano en twee
zangers begeleiden de dans op Soul, R&B en Pop tunes. Favoriet van Emily en
haar hartsvriendin Mindy: Roxie, rue de Ponthieu 23 in het 8e
arrondissement.
La salle Roxie Paris
De beroemde Gay Bar in de Marais; Le
Raidd, rue du Temple 23 in het 4e arrondissement. Raidd, de
beruchte 'douchebar', verwelkomt een trendy mix van jongeren en andere
voyeuristische internationals in de Marais die niet alleen komen voor de dure
drankjes maar zich verdringen om naar de schaars geklede go-go-jongens te
lonken die zich uitkleden en inzepen in de glazen douche bij de bar.
Emily , vriendin Camille en haar baas bij ‘Savoir’, Sylvie lunchen met uitzicht op de piramide van het Louvre bij Café Marly, rue de rivoli 93 in het eerste arrondissement.
Genieten van een prachtig uitzicht over
Parijs op het dak van Galeries la Fayette bij Tortuga onder leiding van
chef-kok Julien Sebag. Galeries Lafayette Paris Haussmann, boulevard Haussmann
40, 9e arrondissement.
Kortom, redenen genoeg om Parijs te
herontdekken nu de lente weer op komst is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten