JUWEELTJES IN PARIJS; TWEE RESTAURANTS OM VAN TE SMULLEN

Italianen willen mensen verwelkomen door te delen wat ze hebben, hoe eenvoudig dat ook is. Het levensdoel van een Italiaan is om mensen te eten te geven. En veel!

La convivialità; dit woord legt uit wat eten voor de Italianen betekent. Mensen te eten geven is voor de Italiaan dé manier om hen welkom te heten. bij elke maaltijd - of u nu arm bent of rijk - draait het om het samenzijn en om de gezelligheid met anderen, want samen eten is een genot. Zo zou ik l'Osteria dal Gobo willen omschrijven.

Osteria Dal Gobo

Het restaurant van Luigi Menegale is gevestigd op 26 van de rue Bergère in het 9e arrondissement. Een nietszeggende zijstraat van de rue Faubourg Montmartre. Waar kennen we die ook weer van? Oh ja.....daar is een ander juweeltje van Parijs gevestigd namelijk restaurant Chartier. De leukste manier om te lopen naar dit restaurant is om tegenover Chartier de cité Bergère in te lopen, een van de prachtige onbekende binnenstraatjes die Parijs rijk is. Aan het einde van deze passage ga je links af en schuin aan de overkant liggen twee restaurants: Taveerne Dal Gobo en een paar deuren verder Osteria Dal Gobo. Beide van dezelfde eigenaar, gebruikmakend van dezelfde keuken. De eerste keer kwam ik bij toeval met goede vrienden in de Taveerne die het midden houdt tussen een uitdragers winkel en een restaurant. Geen enkele stoel in het restaurant is het zelfde, alles wat je ziet is te koop en de ober loopt met alle bestellingen op en neer tussen de twee panden. Een wonderlijk maar ook een lachwekkend gezicht. Weer of geen weer de heerlijkste gerechten komen allemaal via de voordeur op je tafel.

Je neemt letterlijk plaats tussen kunst en kitsch

De Osteria is één grote huiskamer. Hier ben je te gast bij Gigi, zoals Luigi Menegale door zijn vrienden wordt genoemd. Bij binnenkomst passeer je een grote tafel, meer een altaar, vol met verse antipasti: Caponata, salade met kappertjes en anjovis, artisjoksalade met Parmezaanse kaas, ingemaakte groenten, gebakken gevulde sardienes, parmaham met vijgen, rundercarpacio, pancetta met kaassaus, radicchiosalade met champignons en gorgonzoladressing. Een luid "buonasera" schalt meteen van achter uit het restaurant. Gigi  mompelt nog wat in het Italiaans maar brengt je meteen naar een deel van het restaurant waar je met enig passen en meten feilloos tussen past. Waar je ook plaats neemt in het restaurant, je raakt niet uitgekeken op de grote hoeveelheid foto's aan de wand - met Gigi als stralend middelpunt - geplakt tussen de groots mogelijke 'kunst en kitsch'. Gigi naast onbekende en bekende grootheden zoals Gina Lolobridgida, Dalida, Amanda Lear, Adamo, Op de achtergrond prachtige Italiaanse muziek. Dit keer 'Vivere' van Andrea Boccelli; durf te leven, hoe toepasselijk.

Bij binnenkomst passeer je een grote tafel, meer een altaar, vol met verse antipasti

De neef van Gigi schuift bijna geruisloos een schoolbord met daarop geschreven de dagverse producten op de stoel naast je. Vino rosso? Gul wordt je bediend van een overheerlijke Italiaanse Valpocelli en met gul bedoel ik gewoon volle glazen. Hier hoeven er duidelijk geen vijf uit een fles. De neef van Gigi doet mij denken aan de butler James uit 'Dinner for One', steeds op tv tijdens elke jaarwisseling en ooit geschreven in de jaren '20 van de twintigste eeuw. "The same procedure as last year, Miss Sophie?" en Miss Sophie antwoordt: "The same procedure as every year, James!".

Intussen wordt je tafel vol gezet met kleine schoteltjes antipasti. Het schoolbord doet je kiezen tussen de heerlijkste gerechten; een overheerlijke klassieke risotto met granakaas, inktvis of met vongoles. Diverse soorten spaghetti's, linguines, pappardelle en gnocchi's. Fegato, kalfslever op z’n Venetiaans, filetto di manzo; runderbiefstuk met morieltjes. "Buon appetito", het feest kan beginnen.

Luigi Menegale trakteert op een belcanto vol vibrato uit zijn Napolitaanse of Siciliaanse repertoire

Dal gobo betekent de bochel in het Italiaans en heeft niets te maken met de gebochelde van de Notre Dame maar met die van de Rialto vismarkt in Venetië. In het naoorlogse Venetië groeide Luigi Menegale op in een gezin van zeven kinderen. Mede door zijn moeder creëerde hij een passie voor koken, werkte in diverse restaurants van Serenissima (de republiek Venetië) zoals Danieli, Nuova Grotta en Colomba. In de jaren '60 trok hij, zoals vele Italianen, naar Frankrijk om daar zijn geluk te beproeven, en succesvol! Bezat ooit 20 restaurants in Parijs waaronder Marcopolo, le Petit Laurent - rue de Varennes, La Famiglia - rue de Bourgogne en le Floriani - avenue Victor Hugo. Vandaag de dag heeft hij er nog vier waaronder drie in de rue Bergère plus een wijnbar. Een restaurant wordt gerund door zijn vrouw Oca Nera en nog een in Meaux.

'Un baccio' voor Gigi als op de achtergrond 'per amore' klinkt van Andrea Bocelli

Osteria dal Gobo is een van mijn geheimen die ik nu aan u prijsgeef. Een heerlijke traditionele, betaalbare, eenvoudige, authentieke Italiaanse keuken. Waar alles spektakel is in een buitenissige  ambiance en waar u af en toe wordt getrakteerd op een belcanto vol vibrato van Luigi zelf uit zijn Napolitaanse of Siciliaanse repertoire. Een charmante gastheer pur sang samen met zijn exotische Afrikaanse serveersters. En na afloop, limoncello van het huis.  

Osteria dal Gobo is een van mijn geheimen die ik nu aan u prijsgeef

L'osteria dal Gobo, 26 rue Bergère, 9e arrondissement, métro Grands Boulevards.

Een zoektocht op de late avond naar een restaurant bracht mij bij toeval bij een restaurant in de buurt van 'les halles', de vroegere voedselhallen van Parijs. Het deed mij sterk denken aan het boek van Emile Zola; 'Le Ventre de Paris'. "De wagens arriveerden aan één stuk door, de kreten van voermannen, de zweepslagen, de vergruizing van de straatstenen onder het ijzer van de wielen en de paardenhoeven werd erger, en de wagens kwamen alleen nog maar schoksgewijs vooruit. Ik bevond mij voor het kolossale bedrijf dat de zwelgpartij van die dag van eten zou voorzien. Ik kan in het vage licht de rode stapels vlees onderscheiden, manden met vis, glinsterend met een zilveren glans, bergen groenten die de schaduw doorspikkelen met witte en groene vlekken". Restaurant L'Epi d'Or - de gouden aar, of ik zo de negentiende eeuw binnenstapte. Het interieur onveranderd sinds de tijd dat de werknemers van de hallen hier op kracht kwamen, na het sjouwen van kisten vol met groenten en zware zakken gevuld met aardappels. In die tijd ging het restaurant pas open om 10.00 uur 's avonds en sloot om 2.00 uur in de nacht om vervolgens op 5.00 uur in de ochtend weer open te gaan, om de hongerigen van de nacht te voeden. Als de geschiedenis hier zijn verhaal kon vertellen.

In de schaduw van de inmiddels verdwenen hallen is dit juweeltje blijven staan

Sinds de verplaatsing van de hallen in 1969, even buiten Parijs naar Rungis, opent het restaurant om 19.30 uur en sluit de keuken om 23.00 uur. De ontvangst door Madame Pascalline Pelletier is vriendelijk, warm en identiek aan de tijd van vroeger. Hier serveert men nog altijd vanuit de zuiverste Franse traditie. Goede gerechten zonder enige pretentie, en vers bereid vanuit de eigen keuken. Alles lokaal geproduceerd en ingekocht bij haar leveranciers die ze angstvallig geheim houdt. ‘fait maison’ is hier al jaren van toepassing. Mijn mond begint te watertanden bij het zien van de kaart. Mijn keuze die avond: Oeufs Cocotte à La Lyonnaise, Gigot à la Cuillère; lamsbout die zeven uur bereidingstijd nodig heeft en dan nog de huisgemaakte Tarte Tatin.

Madame Pascalline Pelletier - rechts - een gastvrouw' pur sang' 

Om mij heen wordt alleen Frans gesproken en er is geen toerist te zien. Ik betrap mij er op dat ik overpeins om ook dit juweeltje niet te delen op mijn weblog, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Bij het afscheid laat Madame Pascalline  mij nog een aandenken zien uit vroegere tijden. Een pilaar met daarop een koperen gasleiding met een soort aansteker. Hier gingen de mannen staan om hun sigaar eerst zorgvuldig voor te verwarmen door deze over de volle lengte boven een vlam heen en weer te bewegen. Volgens haar een heel belangrijk ritueel, waardoor de smaak van de sigaar zich volledig kon ontwikkelen. Wijzend naar het plafond nog een laatste detail; de sporen van de stoppen van Champagne die in 1902 werden opengetrokken. Á Bientôt et merci. Voldaan en volmaakt tevreden loop ik naar buiten. Buiten is het stil op straat en ik stop héél even om mij voor te stellen hoe het hier 100 jaar geleden moet zijn geweest.

Het interieur van de Gouden Aar - l'Epi d'Or - of de tijd stil is blijven staan

Restaurant L’Epi d’Or, rue Jean-Jacques Rousseau 25, 1e arrondissement, métro Louvre, Chatelet.