In een van mijn
Parijsboeken kwam ik de volgende zin tegen: "Parijs is een verleidelijke
stad, die permanent wil worden bekeken en aandacht eist, en gezien wil worden
door de ogen van een liefhebbende, verlangende en jaloerse minnaar". Ik
moet bekennen dat ik zo naar mijn favoriete stad kijk. Altijd zoekend als een
ware vrijbuiter, naar verborgen plekken, oases van stilte, onvermoede
paradijsjes in anonieme straatjes, in miskende wijken, waar mijn fantasie het
rijk alleen heeft. Op sommige van deze verschijningen ben ik voorbereid, maar
de meeste charmante kleinigheden van Parijs ontdek ik toevallig. Op iedere
willekeurige wandeling door de stad kom ik er waarschijnlijk tientallen tegen.
Het is een klein wonder dat Parijs zo'n overvloed aan verborgen juweeltjes
heeft kunnen bewaren, ondanks het verslindende moderne stadsleven. Het is zeker
een compliment voor de smaak en geestkracht van de Parijzenaars.
Het is een klein wonder dat Parijs zo'n overvloed aan verborgen juweeltjes heeft kunnen bewaren, ondanks het verslindende moderne stadsleven
Nadat Lodewijk XI, in de
15e eeuw de vrije vestiging van ambachtslieden toestond, werd de buitenwijk rond
de rue du Faubourg Saint-Antoine, rue de Charenton, rue de Charonne, en rue de
la Roquette dè belangrijkste arbeidersbuurt van Parijs. Houtbewerkers en
meubelmakers beleefden hier gouden tijden en hoefden zich niet te onderwerpen
aan het gezag van de gilden. Zo konden zij meubels verkopen die afweken van de
vastgelegde modellen en mochten ze ook andere materialen dan eikenhout
gebruiken. Sindsdien gebruikten zij mahoniehout, ebbenhout, brons en maakten
zij gebruik van inlegwerk en trokken zo klanten die van vernieuwing hielden.
Toen het schrijnwerkersgilde, ook wel de aristocratie van het ambachtsvolk in
de 18e eeuw hier zijn hoogtepunt beleefde, werkten er in deze wijk 46.000
arbeiders in de houtnijverheid, waarvan 8000 van vreemde komaf: Belgen,
Duitsers, Italianen maar ook Russen en Luxemburgers. Leven 'buiten de muur' van
Parijs (de betekenis van 'Faubourg' in het Frans), had zo zijn voordelen, alle
werknemers hier waren dankzij een bijzonder decreet van de koning vrijgesteld
van belastingen.
De passages en industriële binnenplaatsen herbergen nog enige ambachtelijke activiteiten, maar de arbeiders van weleer hebben plaatsgemaakt voor jonge ondernemers
Tegenwoordig het 11e
arrondissement. Sommige delen zijn nog volks, andere weer heel trendy. De
passages en industriële binnenplaatsen herbergen nog enige ambachtelijke
activiteiten, maar de arbeiders van weleer hebben plaatsgemaakt voor jonge ondernemers, webdesigners en
reclamelui, ‘fils de pub’, zoals die
in het Frans heten. Dit arrondissement is druk, maar niet toeristisch. Zo ook de rue de Charonne de weg die vroeger
naar het dorp Charonne leidde. Een lange straat vol met oude huizen, winkeltjes
en verborgen passages die loopt vanaf de rue du Faubourg Saint-Antoine tot aan
de boulevard de Charonne.
Helaas kwam deze straat
in 2015 in het nieuws door de aanslagen in Parijs. 13 november; om 21.36 uur
stopt een Seat voor het terras van La Belle Équipe op nummer 92. Het terras zit
vol met jonge mensen die hier graag afspreken voor een koffietje of een goed
glas wijn. Er wordt op dat moment een verjaardag gevierd. De Kalasjnikovs vuren
ongenadig honderden kogels af. Net
zolang tot iedereen is omgevallen. Er vallen twintig doden in het restaurant
dat slechts plaats biedt aan 28 mensen en negen zwaargewonden. Onder de doden
Djamila, de vrouw van de eigenaar Gregory Reibenberg. Ze overlijd in zijn
armen. Een jaar later heeft hij een boek geschreven over die avond in november
en de tijd erna: ‘Une belle Équipe’.
Passage
de l’Homme
Mijn ontdekkingstocht in
deze straat begint vlakbij de rue du Faubourg Saint-Antoine, metrostation
Ledru-rollin, lijn 8. Ter hoogte van nummer 26, rue de Charonne, onder het
portaal van een woning, heb je de passage de l’Homme. De naam van de passage
verwijst naar die van de eigenaar van het land waarop het werd gebouwd en
dateert uit 1852
De passage de l'Homme, hobbelige kasseien waartussen het gras welig tiert geven de passage een uitstraling van landelijke rust
Deze openluchtpassage is
typerend voor deze buurt en wekt nog steeds de illusie van een industrieel
verleden. Gelukkig op tijd geconserveerd en deze privéweg, overlopend in nog
twee andere passages; de passage Josset en Saint-Antoine vormen een oase van
schoonheid. 122 meter lang met links en rechts houten facades die een inkijk
geven op de droom van weleer. Hobbelige kasseien waartussen het gras welig
tiert geven de passage een uitstraling van landelijke rust. De houtbewerkers
van toen zijn vervangen door kantoortjes, een ontwerpstudio, een boekhandel, café
maar ook nog een gitaarbouwer. Maar een ‘chaiserie’ gespecialiseerd in de
fabricage en reparatie van stoelen heeft stand gehouden. Gevestigd sinds 1912
en hofleverancier voor het ‘Centre des
Monuments Nationaux’ (monumentenzorg), het Élysée (presidentieel paleis) of
Hôtel Matignon (residentie van de eerste Minister).
De halfvergane pui van een leegstaande garage, de gevel van de voormalige spiegelfabriek Remlinger & Vinet speelde een hoofdrol in een videoclip met Joe Cocker en de beeldschone Catherine Deneuve
Sommige muren dragen nog
de kentekenen, overblijfselen van een ambachtelijk verleden. De halfvergane pui
van een leegstaande garage, de gevel van de voormalige spiegelfabriek Remlinger
& Vinet, die zich hier vestigde in 1886 en in 1979 verhuisde naar de boulevard
Voltaire. En een groot gebouw uitgevoerd in flamboyante rode baksteen met een glazen
dak nog ontworpen door de ateliers van ingenieur Gustave Eiffel rond 1850. Deze
voormalige zagerij waarachter een van de laatste stenen schoorstenen van Parijs
die lang voor het olietijdperk zwarte kolenrook spuwde van de zaagmachines
werkend op stoom. Weer een fel contrast met de tot praktijk- en woonruimte
omgebouwde huizen met wijnstokken en geurige blauwe regen.
De passage Lhomme werd nog
eens vereeuwigd in de jaren ’90, in een videoclip
van Joe Cocker’s Never forget – N’oubliez jamais met in de hoofdrol Catherine
Deneuve als hèt symbool van een charmant Parijs dat toeristen en liefhebbers
van de stad zeer waarschijnlijk zal verleiden. De passage is een
wandelbestemming met een ongeëvenaarde charme.
De passage de l'Homme is typerend voor deze buurt en wekt nog steeds de illusie van een industrieel verleden.
Krijg je de kans, mocht
er net iemand uit de poort van nummer 59 komen, duw dan snel de poort weer open
en sta oog in oog met een schitterende binnenplaats. Een glazen serre,
kersenboom, blauwe regen die kronkelt langs pastelkleurige muren. Of je in
Toscane bent beland. Een stille oase met op de achtergrond het geluid van een
fontein.
Één ‘chaiserie’ ,gespecialiseerd in de fabricage en reparatie van stoelen, heeft moedig stand gehouden
Op nummer 77 wacht ons
een volgende verrassing. Een prachtig gerestaureerde binnenplaats met weer een
industrieel pand uit 1886 met een opmerkelijke exotische architectuur.
Opgetrokken uit traditionele houten elementen, rode en witte baksteen en
gietijzeren balustraden. Een uniek U-vormig gebouw met wel vijf etages. Aan
het einde van de geplaveide binnenplaats getuigt een stille lift van een
ijverig verleden. Alles prachtig en met gevoel gerenoveerd. De studio’s zijn nu
ingenomen door kantoren, een dansstudio, een yogaruimte, een komedieklas, een
architectenbureau en een reisbureau. Het biedt ook nog een plaats aan een klein
theater opgericht in 2009 door Alive Vivier en Lucas Bonnifait. ‘La Loge’
speciaal voor aanstormende talenten op het gebied van muziek, dans en theater.
Op nummer 77 wacht ons een volgende verrassing. Een prachtig gerestaureerde binnenplaats met weer een industrieel pand uit 1886
Inmiddels ben je in de
buurt van ‘Septime’, nummer 80, waar het helaas steeds moeilijker wordt om te
reserveren. Minimaal drie weken van te voren. Behorend tot de bistronomie. Een Parijse
tegenbeweging ontstaan van jonge Franse chef-koks die beseffen dat sterren en
geld alleen niet gelukkig maken, maar dat er ook nog zoiets bestaat als plezier
in koken. Zonder dat ze het wilde kregen ze toch een Michelinster. Een
viergangen lunchmenu kost plus minus €42
Opgetrokken uit traditionele houten elementen, rode en witte baksteen en gietijzeren balustraden, een uniek U-vormig gebouw met wel vijf etages
Nog een tip van de
website Frankrijk.nl, met dank aan Carole, ga lunchen op het terras van Pause
Café, op nummer 41. Een betaalbaar adres met een heel leuke sfeer, goede
keuken, en ontzettend aardig personeel. Het kan dus in Parijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten