Van alle dorpen die het groeiende Parijs door de eeuwen heen heeft opgeslokt, zijn er enkele die iets van hun vroegere sfeer hebben weten te behouden en nog steeds een eigen karakter hebben, dat hen onderscheidt van de rest van de stad. Montmartre met zijn 130 meter hoge top werd pas in 1860 bij Parijs ingedeeld, zodat Baron Haussmann er nooit veranderingen in heeft kunnen aanbrengen. Als gevolg daarvan heeft Montmartre zijn dorpse sfeer kunnen behouden. Het is alleen jammer dat de vluchtige bezoeker vaak niet verder komt dan de Place du Tertre en het plein voor de Basiliek gewijd aan het Heilig Hart; de Sacré Cœur. Maar u zou eens de moeite moeten nemen om langs een van de tientallen hobbelige straatjes of via de vele trappen naar beneden te wandelen. Naar bijvoorbeeld de rue Lepic, de rue Caulaincourt, rue du Chevalier de la Barre, rue Foyatier of de rue Marcadet. Daar vormt elk huizenblok een onafhankelijke eenheid. Vaak met een eigen bakker, slager of een épicerie, kruidenierswinkel en natuurlijk veel eigen cafés. Dit is het Parijs dat je aantreft op de vele ansichtkaarten.
Veel positieve reacties heb ik mogen ontvangen op de foto's in mijn blog 'Mijn Parijs'. Daarom wil ik u, in deze blog, opnieuw verleiden. Nu om het toeristische gedeelte van Montmartre links te laten liggen en gewoon eens te gaan dwalen door al die straatjes achter de Sacré Cœur. Ik neem u mee voor een wandeling langs het verstilde Montmartre, aan de hand van verschillende sfeerbeelden, die ik heb gemaakt op de vroege zondagochtend, toen Parijs nog sliep en laat op de avond, de Bute nog slechts bemand wordt door enkele toeristen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten