DE OUDSTE CAFÉS, RESTAURANTS, TEAROOMS EN BRASSERIES IN PARIJS

Nergens ter wereld is de kunst van de verfijnde maaltijd meer een integraal onderdeel van het leven geworden dan in Parijs. Leven in Parijs betekent genieten van uit eten gaan en op zoek zijn naar die eetgelegenheden waar de keuken, de inrichting en de geschiedenis een unieke sfeer scheppen. In deze blog neem ik u mee langs een aantal van de oudste cafés, restaurants, tearooms en brasseries in Parijs. Elk van hen onthult zijn of haar charme en de rijkdom van de authentieke inrichting. Een kennismaking met een gezellig, heerlijk en ongewoon Parijs. Uitzonderlijke plaatsen om te ontdekken voor een etentje onder vrienden of voor een romantische tête à tête. Ik geef de genoemde pleisterplaatsen bewust geen waarderingscijfer. Persoonlijk vind ik waardeoordelen nogal onhandig, arbitrair en onbetrouwbaar. Dus vraag mij niet wat mijn favoriete restaurant in Parijs is. Geen idee. Voor mij is dat sterk afhankelijk van mijn stemming, het seizoen, mijn gezelschap of de Parijse ober.

De verhalen over chagrijnige Parijse obers zijn legendarisch. Ik kom al sinds 1968 in Parijs en ik verzeker je: in de lichtstad krijg je de ober die je verdient. Doe moeite, probeer je beste Frans uit en verwar vooral niet trots met arrogantie. Een Parijse ober ís trots op zijn werk – in tegenstelling tot menig Nederlandse ober – en dat straalt hij ook uit. Bovendien is-ie wars van amicaal gedoe: hij zal niet snel aan tafel informeren of ‘alles oké’ is. Hij is efficiënt en let op de taal van de tafel. Een leeg glas wordt bijgeschonken, een leeg bord discreet verwijderd en na de hoofdmaaltijd ontvang je direct de kaart voor het nagerecht. Waarna bij de koffie de rekening volgt. Een Parijse ober verwacht voor zijn werk geen grote fooi, maar in plaats daarvan een 'grand merci'. 'Bonne journée' is zijn antwoord, terwijl hij je tafeltje reinigt met een natte doek en vervolgens met een droge lap afneemt.

La Tour d'Argent (1582) In de 13de eeuw vormde een toren aan de oevers van de Seine de afsluiting van de ommuring van Parijs. Deze toren van steen uit de Champagnestreek was bedekt met stukjes mica die schitterden in de zon. Vandaar dat men hem de zilveren toren noemde; 'La Tour d'Argent'. Eerst een herberg en pas in 1780 een echt restaurant. Frédéric Delair, een genie in de keuken, aan hem heeft dit restaurant het recept te danken voor een gerecht dat sinds die tijd al op de menukaart staat: Caneton Tour d'Argent ook wel Canard au sang genoemd. Wilde eend bereid met een saus van eendenbloed. Men gebruikt hiervoor een zilveren pers. Het restaurant heeft een zeer prestigieuze inrichting en een rijke wijnkelder. Verder een ongekend uitzicht over de Seine en het Île de la Cité.

15 Quai de la Tournelle, 5e arrondissement, métro Sully-Morland, geopend van 12u30 tot 14u en 19u tot 22u behalve op zondag en maandag.

Le Procope, geopend in 1686 en een van de eerste koffiehuizen van de stad. Hier schonk een zekere Francesco Procopio dei Coltelli een nieuw, modieus drankje, dat men café noemde. Dit is een van de beroemdste brasseries van Parijs, gelegen in de wijk Odéon en kan bogen op een geschiedenis van drie eeuwen. In 1689 installeerde de Comédie-Francaise zich tegenover Procope en werd het café de huiskamer van de schouwburg, favoriet bij Molière, Corneille (niet de Nederlandse Cobra schilder), Racine en, veel later, Voltaire, Balzac, Verleine en Anatole France. Een mengeling van geschiedenis en cultuur in deze ongewone plaats, waar u ook kunt ook kiezen om alleen koffie te drinken.

13 Rue de l'Ancienne Comedie, 6e arrondissement, métro Odéon, dagelijks geopend van 11u30 tot 24u.

Le Grand Vefour (1781 - 1784) onder de bogen 79 tot 82 van het Palais Royal. Eerst bekend onder de naam Cafe de Chartres en een van de hoofdkwartieren tijdens de Franse Revolutie en een trefpunt voor Royalisten. In 1820 kreeg het de naam van de eigenaar Jean Vefour. Pas in 1944 kreeg het de naam Le Grand Vefour. Heel artistiek Parijs kwam er dineren, vooral na de komst van chef Raymond Oliver, die ruim dertig jaar deel uitmaakte van de Franse gastronomische top. De keuken is uitstekend, maar de sfeer van dit eeuwenoude etablissement zal voor velen minstens zo'n belangrijke reden tot een bezoek zijn. Logisch dat hier ook gefilmd werd voor de film Coco avant Chanel. Een locatie waar mademoiselle Chanel vaak te vinden was.

17 Rue de Beaujolais, 1e arrondissement, métro Palais Royal, geopend van 12u30 tot 14u en van 20u tot 22u. Zaterdag en zondag gesloten.

Le Vaudeville, het café Vaudeville stamt uit 1827 en werd in die tijd druk bezocht door beurshandelaren en theaterbezoekers. Le Vaudeville ligt in de rue de Vivienne tussen het Palais Royal en de Grands Boulevards, tegenover de beurs van Parijs.

Parijs dankt zijn mooiste brasseries aan één man; Jean Paul Bucher (1938-2011), een voormalige kok uit de Elzas en tot 2005 eigenaar van de acht mooiste brasseries van Parijs. Op 30 jarige leeftijd besloot hij te investeren in oude, in verval geraakte Parijse brasserieën. In 1968 kocht hij zijn eerste aanwinst, Brasserie Flo, van zijn streekgenoot Louis Floderer. Bucher kreeg de smaak te pakken en kocht in de jaren daarna, in een rap tempo, nog zeven zaken, waaronder Balzar, Le Bœuf sur le Toit, Bofinger, La Coupole, Julien, Terminus Nord en, Le Vaudeville. Hij initieerde de Groupe Flo, eigenaar van vele restaurant-ketens. In 2005, zes jaar voor zijn overlijden op 73 jarige leeftijd, verkocht hij zijn geesteskind aan de Belgische miljardair Albert Frère. Jean Paul Bucher; "Monsieur Savoir Vivre". Hij creeërde de Esprit Brasserie.

De inrichting van Vaudeville dateert uit de jaren twintig en het prachtige art-déco interieur met veel koper, hout en marmer is gelukkig bewaard gebleven.

29 Rue Vivienne, 2e arrondissement, métro Bourse, dagelijks geopend van 12u tot 15u en van 19u tot 24u.

L'Escargot Montorgueil; een restaurant dat sinds 1832 niet meer is veranderd, ook de menukaart niet. Dit restaurant is een Parijs instituut. Niet alleen door haar interieur en exterieur maar ook door haar keuken. Zij serveren al sinds 1832  met veel trots een Franse specialiteit die zijn grenzen heeft overschreden in roem; de escargot of in het Nederlands de gekookte landslak. Op het menu staan drie smaken; de klassieke manier met peterselie knoflook en boter, Kerrie Madras of de schelp gevuld met Roquefort. Geserveerd per 6, 12 of zelfs per 36 voor de echte fans. De beschilderde plafonds, houtwerk en kroonluchters geven deze plek een elegante en rustige sfeer.

17 Rue de Beaujolais, 1e arrondissement, métro Étienne-Marcel, dagelijks geopend van 09u tot 01u.

Closerie des Lilas (1847). Bijgenaamd het 'Lusthof der Seringen'. In 1847 werd deze uitspanning gekocht door een zekere Bullier, een hulpober in La Grande-Chaumière, een populaire zaak aan de boulevard Montparnasse. De eigenaar liet voor de deur duizend seringen poten.  Dit is een van de restaurants van Parijs die het meest bezocht zijn door kunstenaars en intellectuelen sinds de oprichting. Cézanne, Picasso, schrijvers waaronder; Gautier, Zola, Verlaine, Apollinaire,  Sartre en Hemingway. Hemingway leert de eigenaar de Daiquiri kennen, zijn favoriet cocktail op basis van witte rum, limoen en suiker, die nu een must geworden is in deze zaak. Een prachtig interieur dat sinds 1925, toen het etablissement opnieuw werd gedecoreerd door Alphonse Louis en Paul Solvet.  'La Closerie', zo wordt ze genoemd door de stamgasten, staat nog steeds centraal in het leven van de Montparnos en wordt tot op de dag van vandaag nog steeds bezocht door een hele rits van celebrities.

171 Boulevard du Montparnasse, 6e arrondissement, métro RER Port Royal, alle dagen geopend van 12u tot 00.30u.

Restaurant Montparnasse 1900 (1858), ook bekend als Bistrot de la Gare was een van de vele Bouillons Chartier. Een eenvoudige keuken in een verbazingwekkend en geraffineerd interieur. Geliefd bij vertrekkende en wachtende treinpassagiers die gehaast zijn om hun geliefkoosde Normandië terug te zien. Een adembenemend art-deco interieur van de hand van Louis Trézel, die glas, lampen, houtwerk, schilderijen en spiegels combineert met een zeer gezellige en warme sfeer van deze chique brasserie. Traditionele Franse keuken voor relatief hoge prijzen

59 Boulevard du Montparnasse, 6e arrondissement, métro Montparnasse-bienvenue, dagelijks geopend 12u tot 15u en van 19u tot 24u.

La Maison Ladurée tearoom. Het begint allemaal in 1862, wanneer Louis Ernest Ladurée een luxe bakkerij opent in Parijs op rue Royale nummer 16. De decoratie is toevertrouwd aan Jules Chéret, een beroemd schilder en kunstenaar. Hij creëert de l’Ange Pâtissier, de engel die nog steeds voorkomt in het wapen van het Huis Ladurée. Hij liet zich inspireren door het plafond van de Sixtijnse kapel en de Opera Garnier. Ladurée is beroemd om zijn Macarons. Het was zijn kleinzoon, Pierre Desfontaines, die de macaron introduceerde in 1930. Hij kwam met het idee om twee helften van meringue tegen een vulling van ganache te plaatsen. De Franse macaron was geboren en sinds die tijd is het recept niet meer veranderd.

16-18 Rue Royale, 8e arrondissement, métro Madeleine, geopend van maandag tot en met zaterdag 8u tot 20u, zon- en feestdagen van 10u tot 19u.

Photo courtesy of Benedicte Gruys

Brasserie Bofinger. In 1864 opende Frédéric Bofinger op nummer 5 van de rue de la Bastille, naar het schijnt de eerste gelegenheid waar bier uit het vat werd geserveerd.  Met zijn fraaie azuurkleurige koepel van glas in lood versierd met enorme bloementrossen, sierlijke ingelijste spiegels en gepatineerde houten muren, is het een genot om hier te dineren. In 1906 deed de oude Bofinger zijn zaak over aan zijn schoonzoon Albert Bruneau, die prompt het naastliggende pand aankoopt. Doordat het etablissement vlak bij het inmiddels verdwenen Gare de la Bastille ligt, wordt het 24 uur per dag door reizigers bezocht. Het Bastille station moest in 1984 plaatsmaken voor de Opéra de la Bastille een van de zogenaamde Grands Traveaux van François Mitterrand. Lange tijd is Bofinger een verplichte pleisterplaats voor de hele politieke klasse, kunstenaars en acteurs. Door de toenemende populariteit van de wijk rond place de la Bastille en de opening van de nieuwe Opéra de la Bastille in 1989, blijft deze brasserie een van de drukst bezochte brasseriën van Parijs. Mede dankzij de kwaliteit van de Elzasser keuken en wijnen. Voor het restaurant staat een zogenaamde "banc de huîtres" waar de "huîtriers", de oestermannen, gedurende het gehele jaar, buiten de schalen prepareren vol met schaal- en schelpdieren.

5-7 Rue de la Bastille, 4e arrondissement, metro Bastille, alle dagen geopend 12u tot 15u en van 18u30 tot 24u met uitzondering van zondag geopend 23u.

Brasserie Gallopin. Alles begint in 1876 wanneer Gustave Gallopin, een welvarend bierhandelaar, tijdens een reis naar New York, op het idee komt om de eerste Anglo-Amerikaanse bar in Parijs op te zetten. Mede dankzij zijn huwelijk met een rijke Engelse staat het huis symbool voor het Victoriaanse Engeland, het New York van rond de eeuwwisseling en het Haussmanniaanse Parijs. Een 'Grand Bar' met een echte draaideur toen nog ongekend in Parijs. Ingericht met mahoniehout uit Cuba, goudkleurig koper en afgeronde spiegels. Geliefd bij theatermensen, acteurs en journalisten die er genieten van een prijzige brasseriekeuken en een 'Galopin'. Bierglazen in verzilverd metaal volgens een nieuwe Franse eenheid, de Franse pint met een inhoud van 20cl.

40 Rue Notre Dame des Victoires, 2e arrondissement, métro Bourse, dagelijks geopend van 12u tot 15u en van 19u tot 23u.

Brasserie Lipp. In 1880 vestigden Léonard Lipp en zijn vrouw Élise hun cafebedrijf aan de boulevard Saint Germain, toen nog een zaak waar slechts 10 tafeltjes stonden. Al vanaf de opening frequenteerden acteurs, dichters en schrijvers de zaak. Pas in 1914 werden de fundamenten gelegd voor de huidige Elzasser brasserie. Grote geslepen spiegels gevat in faïence-tegeltjes, beschilderd keramiek van de hand van Léon Fargues en plafond-schilderingen door Charly Garrey. In 1920 werd het restaurant nog eens vergroot doordat de binnenplaats er bij werd getrokken. Lipp ontwikkelde zich tot de 'kantine' van de macht en de intelligentia. Zo is de legende Lipp tot Parijse mythe verworden. Het gebouw is een historisch monument. Traditionele Franse keuken maar de typische Elzasser gerechten zijn nog steeds dè specialiteit.

151 Boulevard Saint-Germain, 6e arrondissement, metro Saint Germain des Prés,  dagelijks geopend van 09u tot 00.45u.

Restaurant Drouant. De jonge Elzasser Charles Drouant kocht in 1880 een bescheiden cafe annex tabakswinkel op de hoek van de rue Saint-augustin en de rue Gaillon. Hij verbouwde zijn zaak tot restaurant en vergastte zijn gasten op vis, schaaldieren en oesters. Zijn restaurant kon rekenen op een incrowd van schrijvers en kunstenaars en dat is tot op de dag van vandaag niet veranderd. Sinds 1814 komt hier jaarlijks de jury bijeen om te vergaderen over de toekenning van de belangrijkste Franse literatuurprijzen: De Prix Goncourt of de Prix Renaudot, vernoemd naar de geschiedschrijver Théophraste Renaudot, de grondlegger van de Franse pers. Sinds 1975 wordt ook de winnaar van de poëzieprijs, de 'Prix Apollinaire' in Drouant bekend gemaakt. Het interieur heeft sinds 1880 verschillende verbouwingen meegemaakt waarvan de laatste in 1986. Weliswaar een literatuurinstituut maar de tijd moet, tussen de mix van oud en nieuw, hier wellicht nog zijn werk doen. Het biedt een traditionele Franse keuken, met seizoensgebonden producten vers van de markt.

18 Rue Gaillon, 2e arrondissement, métro Quatre Septembre, dagelijks geopend van 12u tot 14.30u en van 19u tot 22.00u.

Photo courtesy of Marcel Tillema - Fotoclub Bellus Imago

Les Deux Magots (1885). Les Deux Magots ontleent zijn naam aan het theater Les Deux Magots de Chine. In 1812 was hier een winkel in Chinese zijde  gevestigd. In 1885 werd de winkel omgebouwd tot een dranklokaal. Het uithangbord en het interieur bleef behouden inclusief de twee beroemde houten beelden van Chinese handelaars (magots). In de jaren twintig streken hier de surrealisten neer en 't werd veel later ook de pleisterplaats van grote literaire- en artistieke namen waaronder filosoof en schrijver Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, zijn levensgezel, Hemingway (waar kwam hij niet) en kunstschilders Fernand Léger Pablo Picasso. Tegenwoordig meer lieden uit de modewereld en zij die houden van zien en gezien worden. Liefhebbers van de Franse film 'Intouchables' kennen het café uit de scene, gefilmd op het terras, waar een emotioneel gesprek plaatsvindt tussen Driss en Philippe. Hiervoor huurden de filmmakers Les Deux Magots een gehele nacht af. Net als Café de Flore is Les Deux Magots wereldberoemd en overprijsd. Aan te bevelen is de fameuze chocolat à l'ancienne, pure donkere chocolade opgelost in warme melk. Vergeet het prijskaartje en laat u verrassen door het prototype van de Parijs arrogante ober, onberispelijk gekleed in het zwart met een lange witte voorschort. Traditionele seizoengebonden Franse keuken. Vergeet ik nog te vertellen; ook zij hebben een eigen literatuurprijs, ontstaan in 1933, de 'Prix des Deux-Magots'.

6 Place Saint-Germain des Prés, 6 arrondissement, métro Saint-Germain des Prés, dagelijks geopend van 07.30u tot 01u.

Café de Flore: Misschien wel dè literaire ontmoetingsplaats van het zesde arrondissement. Een instituut, de parel van de Rive Gauche. De beroemdheden die hier een glas hebben gedronken zijn niet te tellen. Het dankt zijn naam aan Flora, de godin van de lente. Het café bestaat sinds 1887 en sinds die tijd het trefpunt van dichters, uitgevers, schrijvers, intellectuelen, kunstenaars en zij die zich kunstenaar noemden. Ook hier warmden dezelfde namen, waaronder Hemingway, Sartre, de Beauvoir, Camus en Prévert, zich aan dezelfde kachel om daarna naar de overkant te vertrekken voor een maaltijd bij Lipp. Flore is nog altijd de verzamelplaats voor de intellectuele en artistieke fine fleur van Parijs. Het is zalig om als anonieme toeschouwer vanaf het terras het leven op staat gade te slaan. Onvermijdelijk was natuurlijk dat ook zij moesten beschikken over een literaire prijs. Gecreëerd in 1994 de literaire 'Prix de Flore'.

172 boulevard Saint-Germain, 6e arrondissement,  métro Saint-Germain des Prés, dagelijks geopend van 07u tot 02u.

Maxim's (1893): Vanaf het einde van de 18e eeuw was op nummer drie van de rue Royale ijssalon Imoda gevestigd. Specialiteit ijsjes met vleesjus. Op 14 juli 1890 werd de zaak door een woedende menigte vernield vanwege het voeren van een Duitse vlag. Het pand werd aangekocht door Maxime Gaillard tot dan toe werkzaam als cafékelner bij een naburige Amerikaanse bar, Le Reynolds. Hij beslist om zijn zaak Maxim's te noemen, een gouden greep. Al snel wordt de trendy club ontdekt door de 'cocottes' de courtisanes of de talrijke luxeprostituees en de zonen van gegoede families die de champagne rijkelijk laten stromen tot in de vroege uurtjes. Na zijn dood nemen twee hoofdkelners het bewind over en veranderen het etablissement, met behulp van architect-decorateur Louis Marnez, in een tempel van de art nouveau. Lianen, bloemen en bladeren in koper omstrengelen de pijlers in mahoniehout. Een glazen dak in glas in lood met duizenden bloem verspreiden een zacht licht in de zaal. Een werkelijk adembenemend en magistraal interieur wat mede dankzij de huidige eigenaar Pierre Cardin bewaard is gebleven voor het nageslacht. Aangevuld met een schitterende collectie Europese art nouveau, met veel geduld en liefde bijeengebracht door deze Parijse modekoning, in de voorbije zestig jaar. Geen wonder dat het interieur is opgenomen in de 'Inventaire des Monuments Historiques': La Belle Époque pur sang. Op de eerste etage bevindt zich ook nog een museum. Typisch Franse keuken met een zeer hoog prijsniveau zonder het bezit van enige Michelin-ster.

3 Rue Royale, 8e arrondissement, métro Concorde, alle dagen geopend van 19u tot 23u, met uitzondering van de maandag en zondag.

Bouillon Chartier: Wat goed en lekker is hoeft niet per se duur te zijn. Met die gedachten begonnen de  gebroeders Camile en Éduard Chartier in 1895 hun eerste restaurant in de ru du Temple. hun hofleverancier de slager Pierre Duval verzon de formule van de bouillon. een eenvoudig volksrestaurant waar men een goedkope pot-au-feu kon eten, die werd geserveerd met een kom bouillon. Maar in 1896 gaven zij hun bouillon in de rue du Faubourg-Montmartre een prachtige entourage. De ingang ligt aan een somber binnenpleintje aan de rue Faubourg Montmartre. Je komt binnen door een draaideur, nadat je gegarandeerd in een lange wachtrij hebt gestaan. Gelijk ben je onder de indruk van de geweldige eetzaal met haar grote klok en glazen overkapping. De muren bekleed met spiegels, marmer en houten lambrizeringen. Aan het plafond grote hanglampen met wit-glazen bollen. Je wordt vriendelijk ontvangen door een ober met een wit voorschoot, zwart vest en een vlinderdasje die je plaatst tussen een oud dametje of een verliefd studentenkoppel. Reserveren is namelijk niet mogelijk. Heerlijk geroezemoes en een duizelingwekkend ballet van obers met hun overvolle dienbladen. Eten bij Chartier is een beleving en als herinnering de rekening geschreven op het papieren tafelkleed. Afrekenen, afscheuren en wegwezen. Chartier staat sinds 1989 op de monumentenlijst. Traditionele Franse keuken voor ongelofelijk lage prijzen. 'Les entrées' tussen de € 1,80 en 6,60, 'les plats' tussen de € 8,50 en € 13,50, 'les deserts' tussen de € 2,20 en € 4,00

7 Rue du Faubourg Montmartre, 9e arrondissement, métro Grands Boulevards, geopend 7 dagen in de week van 11.30u tot 24u.

Julien: Deze brasserie is een overblijfsel uit de voorbije tijd. Sinds het midden van de vorige eeuw is de beganegrond van de rue Faubourg-Saint-Martin 16 in gebruik als restaurant en in het bezit van zekere monsieur Fournier. In 1902 werd het gehele pand verbouwd en een nieuwe 'bouillon' was geboren. Toen nog onder de naam Gandon Fournier.

Maar er is ook een ander verhaal over de ontstaansgeschiedenis van Julien. Barbarin, een café-exploitant uit Montmartre die zich in de wijk Saint-Denis zou hebben gevestigd, bezwangerde een danseres die hem een zoon baarde; Julien, naar wie Barbarin vervolgens zijn 'bouillon' vernoemde.

Persoonlijk vind ik dit het mooiste restaurant van de Flo-groep. Een monument uit de begintijd van de art-nouveau. Hoge, immens grote spiegels worden omgeven door sierstucwerk met links en rechts prachtige panelen van glaspasta, gemaakt door glaskunstenaar Louis Trézel en geïnspireerd op het werk van de kunstschilder Alfons Mucha. Afgebeeld zijn vier jonge vrouwen, die de vier seizoenen symboliseren. De plafonds zijn voorzien van glas in lood en de vloeren rijk versierd met plantenmotieven in mozaïek. In het midden koperen kapstokken voorzien van lampen met witte bollen. De 23 koppige bediening, altijd smetteloos gekleed in zwart-wit, maakt de maaltijd hier tot een feest. Traditionele Franse keuken.

16 Rue du Faubourg Saint Denis, 10e arrondissement, métro Strasbourg Saint Denis, dagelijks geopend van 12u tot 15u en 19u tot 24u. Op zondag en maandag tot 22u.

Angélina Tearoom: De godendrank volgens het aloude recept van Lodewijk XV is nog steeds te proeven bij Angélina onder de arcades van de rue de Rivoli. Het interieur is onveranderd sinds 1903, toen haar Oostenrijkse voorvader Antoine Rumpelmeyer hier zijn eerste banketbakkerij annex theesalon opende. In het door Édouard-Jean Niermans ontworpen interieur heerst nog de sfeer van de Belle Époque en  combineert elegantie, charme en verfijning. Met overdadig vergulde ornamenten, elegante pronktafeltjes onder een glazen dak, verfijnd porselein en elegante bediening. Zien en gezien worden, want hier kun je de verleiding niet weerstaan voor wat heet, de beste warme chocola ter wereld. Gemaakt van gesmolten pure chocolade met de toevoeging van een eierdooier per kop, opgeklopt op laag vuur (absoluut niet laten koken) en vervolgens warm uitgeserveerd, overgoten met een lepel slagroom. Een andere klassieker van het huis is de Mont-Blanc, een taartje van meringue met vanilleroom en bedekt met een nestje van dunne slierten kastanjepuree. Angèle de werkelijke naam van Angélina veranderde de naam Rumpelmayer pas in 1950 in Angélina. De tearoom is sinds 1974 het bezit van de gebroeders Jaques en Pierre Gauthier, de eigenaars van brasserie Mollard. Angélina is romantiek, een rustig maar weelderig trefpunt, tussen sereniteit en gastronomisch genoegen. Hier hangt nog steeds de sfeer van Proust en Coco Chanel.

226 Rue de Rivoli, 1e arrondissement, metro Louvre Rivoli, Alle dagen geopend; maandag tot en met donderdag van 07.30u tot 19u, vrijdag van 07.30u tot 19.30u en op zaterdag en zondag van 08.30u tot 19u.

La Coupole: Geopend in 1927. Ooit een opslagplaats voor kolen en hout. De onderaardse gangen dwongen de architect om de grootste eetzaal van Parijs te voorzien van 24 pilaren. 32 kunstenaars uit de buurt van Montparnasse werden vervolgens benaderd om de pilaren te beschilderen. Eten in La Coupole is een belevenis. Dit restaurant is nog steeds de ontmoetingsplaats voor talloze beroemde mensen uit de wereld van politiek, literatuur, kunst, zang en dans. Een gevleugelde uitspraak in Parijs is "regeringen worden gevormd in Lipp, ze vallen in la Coupole". Toen Bucher het in 1988 overnam heeft hij het interieur in de oude staat teruggebracht. Zacht groene wanden, prachtig mozaïek op de vloer en je eet nog steeds van het art-déco servies. 91 mensen vormen de zwarte en 43 de witte brigade. Het 800 m² grootte restaurant telt 450 plaatsen gesitueerd rondom een monumentaal kunstwerk 'la Terre' van Louis Derbré'. Vooral als visliefhebber kom je hier aan je trekken met specialiteiten als de plateaus fruits de mer, of de hommard grillé flambé au whiskey, maar ook voor een uitstekende chateaubriand bent u hier aan het juiste adres.

102 Boulevard du Montparnasse 102, 14e arrondissement, métro Vavin, alle dagen geopend, van maandag tot en met vrijdag van 8u tot 23u en zaterdag en zondag van 8u tot 24u.

Chez Jenny: Robert Jenny, een marktkoopman uit Straatsburg merkte dat met name de Parijzenaars hielden van specialiteiten uit de Elzas. Dus niets weerhield hem om zich in Parijs te vestigen vlakbij de place de la République. Op nummer 39 van de rue du Temple vond hij een oude balzaal; Victor. Brasserie Chez Jenny werd een feit in 1932. De mozaïekwerker Charles Spindler voorzag de zalen van taferelen uit de Elzas. Rijk uitgerust met houtsoorten uit Birma, Marokko, Indonesië, Canada en Finland. Let vooral op het houten beeld, beneden aan de trap, voorstellende een vrouw uit de Elzas die een druiventros vasthoudt, als symbool voor een goed wijnjaar. Al vanaf 1932 zetten serveersters in authentieke klederdracht de gasten een heerlijke zuurkool voor. Traditionele Franse keuken maar ook veel vis en schelpdieren.

39 Boulevard du Temple, 3e arrondissement, métro République, dagelijks geopend van 12u tot 01u.

Met dank aan Evous Paris voor het idee. 

Fotografie; uit mijn serie 'obers van Parijs'.

Mijn wens voor u aan het slot van 2015, geniet met volle teugen van 2016