FILMLOCATIES IN PARIS

'French Kiss' is een komedie uit 1995, geregisseerd door Lawrence Kasdan en geproduceerd door Meg Ryan. Een lekker romantisch niemendalletje met Meg Ryan en Kevin Kline in de hoofdrol. Wanneer Kate (Meg Ryan) erachter komt dat haar vriend (Timothy Hutton) in Parijs een nieuwe liefde heeft ontmoet, zet ze haar vliegangst overboord en gaat naar Parijs om zijn hart te heroveren. In het vliegtuig ontmoet ze de ongemanierde Fransman Luc Teyssier (Kevin Kline), die belooft haar te helpen om haar vriend terug te krijgen.  Een mooi begin voor een blog over filmlocaties in Parijs.

2016; de 69e editie van het Festival de Cannes

De Franse cinema is nog altijd springlevend getuige het 'Festival de Cannes',  een internationaal filmfestival waar tout Hollywood op afkomt. Afgelopen zondag 22 mei 2016 reikte de jury de prijzen uit op het inmiddels al weer 69e festival. Het was weer een weekje boordevol met rode lopers, films én gewaagde jurken. De winnaars zijn bekend. En het kiezen van die winnaars was dit jaar natuurlijk weer niet makkelijk voor de jury. Ze maakten bekend dat ze in de 69 jaar dat het filmfestival bestaat, nog nooit zo lang de tijd nodig hadden gehad voor de beoordeling als nu. De Nederlandse Amerikaan Paul Verhoeven zag de prestigieuze Gouden Palm voor zijn film Elle aan zich voorbijgaan. De Gouden Palm ging naar de Britse regisseur Ken Loach met zijn film I, Daniel Blake. De belangrijke juryprijs werd gewonnen door Andrea Arnold met American Honey. De Grand Prix was voor Xavier Dolan (Juste la fin du monde). Jaclyn Jose mocht het beeldje voor beste actrice mee naar huis nemen voor haar rol in Ma Rose en beste acteur was Shahab Hosseini (The Salesman). Weinig Fransen dus.

Hoewel de populariteit het buiten de landsgrenzen moet afleggen tegen het geweld van Hollywood houden de Fransen nog steeds met grote passie van hun eigen films. Naast de kaskrakers van het moment die in grote comfortabele zalen worden gedraaid, zijn er met name in het Quartier Latin en Saint-Germain-des-Prés talloze kleine zaaltjes te vinden, waar de oude klassiekers van de wereldcinema worden afgespeeld. Liefhebbers van de mooiere bioscoopzalen moeten absoluut een bezoek brengen aan 'Le Grand Rex'. Een gigantische art deco bioscoop aan de boulevard Poissonnière 1. Of aan 'Le Louxor' aan de boulevard de Magenta 170. Mede dankzij Bertrand Delanoë, de vorige burgemeester van Parijs, is deze vooroorlogse bioscoop uit de jaren 1920 weer in ere hersteld, na jaren van leegstand en verwaarlozing. 'Le Louxor', geheel in Neo-Egyptische stijl gebouwd door architect Henri Zipcy, werd op 6 oktober 1921 geopend.  Jarenlang stond dit bijzondere monument te verpauperen, tot het in 2003 werd aangekocht door de gemeente Parijs, die er vervolgens zeven jaar over deed om het een herbestemming te geven en de daarvoor benodigde bouwvergunningen af te geven. De veelkleurige keramische mozaïeken gevel, het werk van ontwerper Amedee Tiberti, uitgevoerd door Gentil & Bourdet uit Billancourt, werd zorgvuldig gerestaureerd. Bloemmotieven, cobras en gevleugelde schijven uitgevoerd in de kleuren kobalt blauw, zwart en goud. De verbouwing duurde drie jaar en de bioscoop is in april 2013 opnieuw geopend. Een ander juweeltje is 'La Pagode', rue de Babylone 3, een replica van een pagode.

Parijs is een van de meest gefilmde steden ter wereld. Misschien omdat het toen de film werd uitgevonden, al de meest geschilderde stad ter wereld was. Pittoresk is Parijs nog steeds in de bioscoop; vooral in Amerikaanse films blijft Parijs de schilderachtige wereldhoofdstad van de romantiek waarin elk huis uitzicht heeft op de Eiffeltoren. Maar ook de Fransen zelf zijn er in gaan geloven, bewees in 2001 Le fabuleux destin d’Amélie Poulain, dat Montmartre ontsmette en er een pretpark van maakte waar Disney jaloers op zou zijn. Een toeristische droom. Parijs was er al vroeg bij, bij de zevende kunst. Hier werd in 1895 de eerste filmvoorstelling voor betalend publiek gehouden, hier stond de eerste filmstudio. Volgens de gemeente Parijs worden er nu elk jaar achthonderd films opgenomen. De Franse hoofdstad biedt elke week ruim 300 verschillende films. Helaas worden alle buitenlandse films in Frankrijk nagesynchroniseerd. Wie de originele versie wil bekijken moet letten op de toevoeging 'VO' - version originale. 'VF' staat voor version Francais.

In deze blog neem ik u op ontdekkingsreis door het fascinerende Parijs van de film. Ontdek adressen waar 3, 2, 1 en....aktie heeft geklonken, de decors, herbeleef scènes met de bijbehorende emoties en verplaats je in de gedachtewereld van de regisseurs. De gekozen volgorde is willekeurig.

De film 'Intouchables' behoeft natuurlijk geen introductie. Ik denk dat er weinigen onder u zijn die de film niet gezien hebben. Het verhaal is geheel  in Frankrijk en met name in Parijs opgenomen en werd een ware hit.  Bijna twintig miljoen Fransen en even zoveel overige Europeanen gingen in 2011 en 2012 naar de bioscoop om de komedie Intouchables te zien. Het is een van de best bezochte Franse films ooit en trok meer bezoekers dan Titanic. In Duitsland alleen al gingen vijf miljoen mensen naar het theater. Echter wat weinigen van u weten is dat de film voor het overgrote deel is opgenomen in de ambtswoning van de Nederlandse ambassadeur in Parijs; het voormalige Hôtel d'Avayray. Met toestemming van de toenmalige Nederlandse Ambassadeur Siblez werd Intouchables opgenomen in het chique pand, daterend uit 1723, gelegen aan de smalle en levendige rue de Grenelle 85 in het zevende arrondissement. Een rondleiding door de ambtswoning is een feest van herkenning.  Eenmaal door de grote poort zie je de rechthoekige binnenplaats waar 'Driss' ,gespeeld door Omar Sy, met piepende banden de nodige hoeveelheid grind verplaatst met de Maserati van 'Philippe Pozzo di Borgo' gespeeld door Francois Cluzet. De begane grond beschikt over drie grote ontvangstzalen waaronder La Biblothèque, waar het sollicitatiegesprek plaatsvindt  met Driss, Philippe en de prachtige roodharige secretaresse Magalie (Audrey Fleurot), met wie Driss schaamteloos aan het flirten is. Ook het klassieke privéconcert ter ere van Philippe's verjaardag en de dansscène, waarin Philippe vanuit zijn rolstoel kennismaakt met de muziek (Earth, Wind & Fire) van Driss,  is opgenomen op de begane grond van de residentie. De dakterrasscène met uitzicht op de Église Pentemont-Luxembourg is eveneens opgenomen in de rue de Grenelle. De beelden van de slaapkamer en de badkamer van Driss zijn elders gedraaid.

Het gebeurt niet zo vaak dat een Franse film een kassucces wordt in het buitenland. Naast Intouchables was 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain' (2001) ook zo'n uitzondering. Deze hartverwarmende komedie kent in Amélie de hoofdpersoon. De film kent een leuk uitgewerkte moraal van 'wie goed doet, goed ontmoet', prachtige beelden van Parijs en een overdaad aan heerlijke Franse muziek. De plekken uit de film zijn bijna allemaal te bezoeken en bevinden zich grotendeels in Montmartre. Het café uit de film, 'Les Deux Moulins', ligt aan de rue Lepic 15 op de hoek van de rue Cauchois. Een groot deel van de opnamen van de met 5 Oscars genomineerde film werden hier gemaakt. Je herkent meteen de fraaie neonarmaturen, de formica tafeltjes en de ingang van de toiletten waar hèt allemaal gebeurde. Amélie, Audrey Tautou, werkte hier als serveerster. Studio 28 aan de rue Tholozé 10, is de bioscoop waar Amélie vaak komt. De regisseur kon bij de opnamen, zijn ode aan Montmartre, niet voorbijgaan aan deze bijzondere bioscoop, die de essentie van de buurt belichaamt. De groentezaak 'Au Marché de la Butte' gevestigd op nummer 56 van de rue des Trois-Frères, is inmiddels een cultplaats onder de filmliefhebbers. Het decor uit de film lijkt hier onveranderd. Op de rue de Mouffetard 118 bis ligt 'Le Verre à Pied', het café waar Amélie wat drinkt nadat zij het doosje met jeugdherinneringen heeft teruggeven.

'Midnight in Paris' (2012) van Woody Allen, waar hij de toeristische visie op Parijs op de spits dreef door zijn hoofdrolspeler naar het verleden te laten reizen. Toeristen proberen altijd in een tijdmachine te stappen: ze willen niet het Parijs van nu maar van vroeger zien. Vaak kan dat niet omdat een stad nu eenmaal verandert, al lijkt het in Parijs meer mogelijk dan elders. De film is een prachtige ansichtkaartenode aan de toch al magische stad Parijs en vertelt het verhaal over Gil, een aspirant schrijver, die met zijn verloofde Inez en haar ouders, een bezoek brengt aan de stad van de liefde. Hij werkt al jarenlang aan een boek over nostalgie, maar durft het niemand te laten lezen. Tijdens een nachtelijke wandeling wordt Gil op een wel heel bijzondere wijze meegevoerd in de bruisende geschiedenis van Parijs in de jaren twintig. De tijd van het modernisme, het surrealisme en de opkomst van de jazz. De film voert u langs prachtige en romantische plekken in Parijs. Geen decors, maar bestaande filmlocaties in Parijs die u, dankzij een blog die ik op 3 maart 2012 schreef nog eens persoonlijk gaat ontdekken; klik hier - Deze blog neemt u mee langs locaties waaronder de tuin van Claude Monet in Giverny, toprestaurant Le Grand Vefour, de rue de la Montagne-Sainte-Geneviève waar Gil zijn nachtelijke dwaaltochten door Parijs begint. Verder restaurant Polidor, la Maison Deyrolle en de mooiste brug van Parijs; de Pont Alexandre III.

'Last Tango in Paris' is een erotisch filmdrama uit 1972 van regisseur Bernardo Bertolucci. De hoofdrollen waren voor Marlon Brando en Maria Schneider. De film werd zeer kritisch ontvangen maar toch genomineerd voor twee Oscars. Vanwege een expliciete verkrachtingsscène werd de film in Canada, Chili, Zuid-Korea en Portugal verboden en in Italië na zes dagen uit de bioscopen gehaald. Bertolucci werd in Italië bij verstek veroordeeld tot vier maanden cel. Die verkrachtingsscène, die vlak voor de opname ervan door Brando en Bertolucci aan het script werd toegevoegd, is één van de redenen waarom Maria Schneider zich achteraf door haar regisseur misbruikt voelde. Ook Brando zelf beweerde overigens dat hij zich door Bertolucci gemanipuleerd en uitgebuit voelde, maar het heeft hem niet tegengehouden om één van de meest indrukwekkende en intrigerende rollen uit zijn carrière neer te zetten. Schneider toen 19 jaar, het was haar tweede filmrol, was dan weer duidelijk onervaren als actrice, maar is op die manier wel perfect gecast als de mysterieuze Jeanne, waardoor ze toch haar mannetje weet te staan tegenover een grootheid als Brando. Er waren veel lovende reacties. 'The New York Times' stelde dat de film zeer vernieuwend was en dat er nog tientallen jaren over gesproken zou worden. Dit laatste bleek inderdaad waar. De film speelt zich grotendeels af in een appartement in Passy aan de rue de l'Alboni parallel aan metro en de pont Bir-Hakeim. In de film rue Jules Verne.

Wie kent niet de prachtige verfilming van 'Moulin Rouge' (2001) Deze ravissante musical van Baz Luhrmann waarin een poëtische schrijver, Christian, gespeeld door Ewan McGregor, in het Parijs van begin 1900 verliefd wordt op courtisane Satine, gespeeld door Nicole Kidman. Christian is een jonge schrijver die tegen de wil van zijn vader zijn geluk gaat beproeven in de schilderswijk Montmartre in Parijs. Hij wordt door kunstenaar Toulouse-Lautrec meegesleurd in de betoverende wereld van de Moulin Rouge, waar hij de mooie Satine, een dame van lichte zeden, ontmoet. Ze worden verliefd op elkaar, maar de verhouding tussen de poëtische Christian en de ster van de nachtclub is gedoemd te mislukken. De film werd overladen met prijzen, waaronder drie Golden Globes en de Oscars voor Beste Kostuumontwerp en Beste Art-Direction. De 'Bal du Moulin Rouge' vindt u aan de boulevard de Clichy 82, Montmartre in het 18e arrondissement, metro Blanche.

Een van mijn favoriete films is 'Hugo' geregisseerd door Martin Scorsese. Het verhaal speelt zich af in het Parijs zo rond 1930. Hugo Cabret is een 12-jarige weesjongetje dat in de muren van het treinstation Gare Montparnasse woont. Om te overleven moet hij geheimen bewaren en anoniem blijven. Maar wanneer hij een bijzonder meisje, Isabelle ontmoet, wordt zijn dekmantel in gevaar gebracht. Een cryptische tekening, notitieblok, gestolen sleutel, mechanische man en een verborgen boodschap van zijn overleden vader vormen de ingrediënten van het mysterie dat Hugo omringt. Deze prachtige 3D-film is een ode aan de vroege cinema, in het bijzonder het werk van de Franse filmpionier George Méliès (1861 - 1938). Begin 2012 won Martin Scorsese met Hugo de Golden Globe voor beste regisseur. De film werd ook genomineerd voor elf Academy Awards (Oscars) in 2012, waarvan het er uiteindelijk vijf in de wacht sleepte: de Oscar voor Cinematography, Art Direction, Visual Effects, Sound Editing en Sound Mixing. De hoofdrollen worden vertolkt door Asa Butterfield (Hugo Cabret), Chloë Grace Moretz (Isabelle), Ben Kingsley (Papa Georges), Jude Law (vader van Hugo en Sacha Baron Cohen (Inspecteur Gustave). De film ging in première in november 2011.

Het prachtige jaren 30-decor van het Athénée Théâtre Louis-Jouvet aan de square de l'Opéra-Louis-Jouvet 7, fascineerde Martin Scorsese die hier meerdere malen filmde voor de magiescène. In de Bibliothèque Sainte-Geneviève, place du Panthéon 10, ontdekken Hugo en Isabelle de geschiedenis van de film. Het grootste deel van de locaties van de film Hugo kon gemakkelijk worden ingevuld aan de hand van de illustraties in het boek 'The Invention of Hugo Cabret', van Brian Selznick, maar Scorsese moest een bibliotheek vinden die recht deed aan de onbegrensde fantasie van de auteur. Sainte-Geneviève bleek een prima keuze. Een andere niet te missen locatie is square Éduard VII waar verschillende straatscènes zijn opgenomen

Steeds als ik een bezoek breng aan de rue Verneuil 5bis in het 7e arrondissement zie ik de fragmenten voor mij die zich afspelen in het appartement van Frankrijks meest controversiële componist en zanger; Serge Gainsbourg. 'La Vie Héroïque', is een film over het leven van Gainsbourg gemaakt in 2010, negentien jaar na zijn dood. “Het is niet de waarheid van Gainsbourg die me interesseert, maar het zijn zijn leugens”. Met deze uitspraak geeft de regisseur Joann Sfar al direct aan op wat voor soort film je je kunt voorbereiden. Niet een waarheidsgetrouwe biografische film, waarin het leven van de held van a tot z wordt verteld en zo mogelijk zijn misstappen worden verklaard. Wel een film waarin juist de leugens of kleine onwaarheden die hij vertelde zo mogelijk nog uitvergroot worden. De film begint met beelden van een jonge Gainsbourg, toen hij nog Lucien Ginsburg heette. Hij groeit op in het Parijs van de Duitsers, leert pianospelen van zijn vader en moet op een dag een Jodenster ophalen. Maar vooral blijkt Lucien een groot talent te hebben in het tekenen. Hij volgt lessen op de École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, waar hij voor het eerst een fascinatie ontwikkelt voor vrouwelijk naakt. Na zijn jonge jaren pikt het verhaal het weer op als hij wat ouder is geworden en voor de kost piano speelt in een bar. Toevallig maakt hij kennis met Boris Vian, waarna hij langzaamaan bekender en bekender wordt. De vrouwen volgen zich steeds sneller na elkaar op. Juliette Greco, France Gall, Brigitte Bardot, Jane Birkin, Bambou... Tegelijkertijd gaat hij steeds meer roken en drinken, en raakt hij zijn greep op de werkelijkheid kwijt.

Werkelijkheid en fantasie lopen dwars door elkaar heen. Dat maakt echter wel dat de film vooral een film is voor de fans. Door de vele liedjes en bekende personages is Gainsbourg's Vie héroique een feest der herkenning. 2016, Vijfentwintig jaar na de dood van Gainsbourg leeft hij nog altijd, zoveel bewijst de film wel. Dat hij meer was dan de man achter Je t’aime… moi non plus moest misschien weer even opgefrist worden. Naast de rol van Éric Elmosnino (Serge Gainsbourg) zijn met name de rollen van Lætitia Casta (Brigitte Bardot) en Lucy Gordon (Jane Birkin) geslaagd te noemen.

Het woonhuis van Gainsbourg aan de rue de Verneuil 5bis is nog steeds in het bezit van zijn dochter Charlotte. Het huis ooit een oude winkel en helemaal ingericht in zwarttinten is helaas niet vrij te bezoeken. De buitenkant is zeker een bezoek waard. De École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, rue Bonaparte 14 (6e) is door haar vermaarde docenten, ateliers en ideale ligging ten opzichte van veel Parijse musea, een begrip in de wereld. De regisseur Joann Sfar studeerde zelf aan deze prestigieuze academie. Het instituut is vrij te bezichtigen. De ontmoeting met Gainsbourg en Jane Birkin, het meest glamoureuze koppel uit de jaren '70, is gefilmd in het 250 jaar oude restaurant Lapérouse, quai des Grands-Augustins 51 (6e). 

De École Nationale Supérieure des Beaux-Arts (foto links)

'The Devil Wears Prada' (2006) is de verfilming van het boek van Lauren Weisberger. Geregisseerd door David Frankel, met in de hoofdrollen Anne Hathaway, Meryl Streep, Stanley Tucci en Emily Blunt. Voormalig Sex and the City-regisseur Frankel volgde exact, zoals in het boek, de belevenissen van het weinig modebewuste meisje Andrea Sachs, gedurende het jaar dat zij als assistente bij het modeblad Runway werkt. Lauren Weisberger werkte zelf in 1999 als assistent van de invloedrijkste hoofdredacteur ter wereld op modegebied: Anna Wintour van de Amerikaanse Vogue. En ondanks dat de auteur ontkende dat haar hoofdpersonage Miranda Priestly op Wintour was gebaseerd, droeg haar voormalige bazin op de speciale voorpremière van de film wel zeer toepasselijk een outfit van.... Prada!

Andrea 'Andy' Sachs (Anne Hathaway) heeft moeite om een eerste baan te vinden als journaliste. Bij gebrek aan betere opties solliciteert ze bij het modetijdschrift Runway, waar ze de tweede assistente wordt van hoofdredactrice Miranda Priestly (Meryl Streep). Het werk is weinig journalistiek, maar Andy hoopt met Runway op haar cv deuren te openen naar betere opties. Priestly blijkt een ramp om voor te werken. Zij eist dat iedereen zich naar al haar grillen buigt iedere keer dat ze spreekwoordelijk met haar vingers knipt. Met een betere toekomst ten doel, zet Andy niettemin alles op alles om te voldoen aan de onmogelijke eisen van de hoofdredactrice en in de smaak te vallen bij haar snobistische werknemers: eerste assistente Emily (Emily Blunt) en ontwerper Nigel (Stanley Tucci). Terwijl ze steeds meer tijd aan haar werk besteedt, verwaarloost ze haar vriend Nate (Adrian Grenier) Of zoals de vileine, nichterige Stanley Tucci haar uitlegt: “Als het slecht gaat met je privé-leven, ben je goed bezig op je werk, en als je privé-leven in rook opgaat, wordt het tijd voor een promotie.” Duidelijk is dat de weg die Andrea Sachs inslaat haar uiteindelijk geen geluk zal brengen.

De slotscene van 'The Devil wears Prada' speelt zich af op de trappen van het Palais Galliera, avenue Pierre-1er-de-Serbie 

De film is grotendeels gefilmd op locaties in New York en Parijs. Filmlocaties in Parijs waren onder andere: Hotel Scribe - rue Scribe 1 in het 9e en restaurant Maxim's - rue Royale 3 in het 8e. De suite die moet doorgaan voor het chique hotel Plaza Athenée is de presidentiële suite van het Saint Regis Hotel in New York.

De romantische wandeling van Andy met Christian (Simon Baker) is gefilmd, met de Notre Dame op de achtergrond, in de rue du Haut Pavé tussen de quai de Montebello en de rue de la Bucherie. De slotscene speelt zich af op de trappen van het Palais Galliera, avenue Pierre-1er-de-Serbie in het 16e arrondissement. Andrea kijkt nog een keer om en gooit haar mobiele telefoon in een fontein. Alleen de echte Parijskenner weet dat die fontein niet tegenover het Palais Galliera staat maar op de Place de la Concorde, in het 8e arrondissement, acht arrondissementen verder.

Al deze plekken in Parijs, die door de blik van de grootste regisseurs in beeld zijn gebracht, hebben stuk voor stuk een verhaal, authenticiteit, karakter. Of het nu een opwelling was of een werkelijke bron van inspiratie, die Parijse sfeer die er hangt is nooit zonder reden gekozen.

Nog meer filmlocaties bekijken in Parijs?

Beatrice Billon en Barbara Boespflug hebben per buurt de beste bars, restaurants, hotels, winkels en monumenten in kaart gebracht, die vereeuwigd werden in films. Beleef Parijs op meer dan 60 mytische locaties in het boekje 3, 2, 1....Action Parijs van uitgeverij Lannoo. ISBN: 978-94-014-1796-9